Πόση Ήταν η Διάρκεια της Διακονίας του Ιησού;

ΑΥΤΟ το ερώτημα σχετικά με τη διάρκεια της διακονίας του Ιησού λαμβάνει διάφορες απαντήσεις από τους λογίους της Αγίας Γραφής. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ήταν ένα έτος ακριβώς, άλλοι λέγουν δύο έτη και ακόμη άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν τρία ή τριάμισυ έτη. Οι Βιβλικές προφητείες και η ιστορία της Αγίας Γραφής συνδυάζονται για να δείξουν ότι πραγματικά ήταν τριάμισυ έτη από τον καιρό που ο Ιησούς βαπτίσθηκε και έλαβε το άγιο πνεύμα του Θεού με τη συμβολική μορφή ενός περιστεριού, που τον έχρισε ως Μεσσία, μέχρι τον καιρό του σταυρικού του θανάτου.—Λουκ. 3:21, 22· 23:46.

Πιο πειστική σχετικά με το χρόνο της διακονίας του Ιησού είναι η προφητεία που βρίσκεται στον Δανιήλ 9:24-27. Υποδεικνύει τόσο το έτος της ελεύσεως του Μεσσία, του Ιησού Χριστού, όσο και τη διάρκεια της διακονίας του και είναι γνωστή ως η προφητεία των «εβδομήκοντα εβδομάδων.» Αυτές οι «εβδομάδες» αναγνωρίζονται γενικά ότι είναι «εβδομάδες ετών.» Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Εβδομήκοντα εβδομάδες ετών έχουν διορισθή για τον λαόν σου.» (Βλέπε επίσης την Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. 5, στήλη 1281, στην Αγγλική) Η προφητεία πιο κάτω λέγει ότι «από της εξελεύσεως της προσταγής του ν’ ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του Ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο.» Με άλλα λόγια, ο Μεσσίας θα ήρχετο στο τέλος των εξήντα εννέα «εβδομάδων.»

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ΕΤΩΝ

Πότε άρχισαν αυτές οι «εβδομάδες ετών»; Το έτος που ο κυβερνήτης Νεεμίας εξουσιοδοτήθηκε να ανοικοδομήση τα τείχη της Ιερουσαλήμ δηλαδή το έτος 455 π.Χ. (Νεεμ. 2:3-9) Εξήντα εννέα εβδομάδες ετών είναι 483 έτη, τα οποία φθάνουν από το 455 π.Χ. στο έτος 29 μ.Χ. Ότι ο Ιησούς πραγματικά ήλθε το 29 μ.Χ. αποδεικνύεται από μια αντιπαραβολή του Λουκά 3:1, 2, 23 με τις χρονολογίες του Τιβερίου Καίσαρος, ο οποίος αναφέρεται στην αφήγησι του Λουκά.

Παρακάτω η προφητεία του Δανιήλ λέγει ότι «θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι’ εαυτόν.» Πότε ακριβώς επρόκειτο να εκκοπή, δηλαδή να θανατωθή; Αυτό μας το λέγει το εδάφιο 27, διότι λέγει ότι «εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά.» Τι εσήμαινε το γεγονός ότι θα έπαυαν αυτά τα δύο πράγματα; Ότι οι θυσίες και οι προσφορές που απαιτούσε ο Μωσαϊκός νόμος δεν θα είχαν πλέον καμμιά αξία ούτε θα υπολογίζοντο από τον Ιεχωβά Θεό. Δεν θα εχρησίμευαν πια για να καθαρίζουν μ’ ένα τυπικό τρόπο τις αμαρτίες από εκείνους που προσέφεραν αυτές τις θυσίες. Γιατί; Διότι «εν τη σαρκί αυτού,» δηλαδή με την ανθρώπινη θυσία του, ο Μεσσίας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, ‘κατήργησε τον νόμον των εντολών.’ (Εφεσ. 2:15) Ο νόμος του Μωυσέως με τις θυσίες ζώων και τις προσφορές, επειδή ήταν απλώς «σκιά των μελλόντων αγαθών,» έπαυσε να έχη ισχύ μετά τον ερχομό της πραγματικότητος, δηλαδή, της θυσίας του Ιησού, του Αμνού του Θεού.—Εβρ. 10:1-10· Ιωάν. 1:29.

Έτσι από την προφητεία του Δανιήλ βλέπομε ότι ο Μεσσίας ήλθε στο τέλος των εξήντα εννέα εβδομάδων ετών, δηλαδή στο 29 μ.Χ. και ότι εις το μέσον της εβδομηκοστής εβδομάδος, δηλαδή μετά από τριάμισυ έτη, θυσιάσθηκε κι έτσι δεν ήσαν πια αναγκαίες οι θυσίες που έλεγε ο νόμος του Μωυσέως. Η διάρκεια, λοιπόν, της διακονίας του Ιησού καθορίζεται από τη θεία προφητεία: Από τον καιρό που ο Ιησούς έγινε ο Μεσσίας μέχρι τον θάνατό του, είναι τριάμισυ έτη.

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΣΧΑ

Σε αρμονία με αυτή την προφητεία είναι οι αφηγήσεις των ευαγγελίων για τη ζωή του Ιησού, ιδιαιτέρως η αφήγησις του ευαγγελιστού Ιωάννου. Πώς συμβαίνει αυτό; Διότι σ’ αυτήν αναφέρονται τέσσερα Πάσχα που ήλθαν και πέρασαν στη διάρκεια της διακονίας του Ιησού. Το πρώτο Πάσχα που αναφέρεται από τον Ιωάννη ήταν λίγο μετά τον καιρό που ο Ιησούς έκαμε, το πρώτο του θαύμα: «Επλησίαζε δε το Πάσχα των Ιουδαίων και ανέβη εις Ιεροσόλυμα ο Ιησούς.»—Ιωάν. 2:13.

Αργότερα στον Ιωάννη 6:4 διαβάζομε: «Επλησίαζε δε το Πάσχα, η εορτή των Ιουδαίων.» Όπως πάντα, ο Ιησούς πήγε στην Ιερουσαλήμ διότι ήταν απαίτησις του νόμου του Μωυσέως. (Δευτ. 16:2) Το τελευταίο Πάσχα το οποίο αναφέρεται και από τους τέσσερις ευαγγελιστάς, ο Ιησούς το εώρτασε με τους δώδεκα αποστόλους του λίγο προ του θανάτου του.—Ματθ. 26:17· Μάρκ. 14:14· Λουκ. 22:11· Ιωάν. 13:1.

«Αλλ’ εδώ αναφέρονται μόνο τρία Πάσχα!» μπορεί να πήτε. «Πού είναι το τέταρτο;» Το τέταρτο Πάσχα είναι ασφαλώς εκείνο που αναφέρεται στον Ιωάννη 5:1, μολονότι δεν αποκαλείται πάσχα: «Μετά ταύτα ήτο εορτή των Ιουδαίων, και ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα.» Κάτι που μας βοηθεί να προσδιορίσωμε ότι αυτή η εορτή ήταν το Πάσχα είναι τα λόγια του Ιησού που βρίσκονται στον Ιωάννη 4:35: «Δεν λέγετε σεις ότι τέσσαρες μήνες είναι έτι και ο θερισμός έρχεται;» Ο θερισμός της κριθής γινόταν τον καιρό του Πάσχα και ήταν η μόνη εορτή στη διάρκεια εκείνων των τεσσάρων μηνών η οποία ήταν πολύ σπουδαία ώστε ν’ απαιτή την παρουσία του Ιησού στην Ιερουσαλήμ. Οι άλλες δύο ετήσιες εορτές που απαιτούσαν να είναι παρών ο Ιησούς στην Ιερουσαλήμ ήσαν αργότερα μετά το Πάσχα.

Μολονότι ο Ιησούς κατά καιρούς εκήρυττε το ευαγγέλιο της Βασιλείας σε μακρυνούς τόπους, όπως ήταν η Τύρος και η Σιδών (Ματθ. 15:21), και επίσης η Περαία πέραν του Ιορδάνου (Ματθ. 19:1), δαπανούσε τον περισσότερο χρόνο του κηρύττοντας και διδάσκοντας στη Γαλιλαία, στην επαρχία της καταγωγής του. Στη Γαλιλαία βρήκε έντιμους ταπεινούς και απλούς ανθρώπους, όπως γεωργούς και αλιείς, οι οποίοι τον άκουαν με ευχαρίστησι. Φαίνεται ότι ο Ιησούς πήγαινε στην Ιερουσαλήμ σε ειδικές περιπτώσεις. Είναι αλήθεια ότι οι εορτές της Αφιερώσεως και των Φουρίμ ελάμβαναν χώρα σ’ εκείνους τους τέσσερις μήνες, αλλ’ αυτές μπορούσαν να εορτασθούν οπουδήποτε έμεναν οι Ιουδαίοι, επειδή αυτές είχαν καθιερωθή μετά τον διασκορπισμό των Ιουδαίων.

Υπάρχει ακόμη κι ένας άλλος λόγος για να συμπεράνωμε ότι η εορτή που αναφέρεται στον Ιωάννη 5:1 ήταν Πάσχα. Ποιος είναι αυτός; Από τις αφηγήσεις των άλλων ευαγγελίων—τα οποία αναφέρουν τη διακονία του Ιησού στη Γαλιλαία—φαίνεται ότι ο Ιησούς χρειάσθηκε περισσότερο από ένα έτος για να τελειώση όλα όσα έκαμε μεταξύ του Πάσχα που ανεφέρεται στον Ιωάννη 2:13 και του Πάσχα που αναφέρεται στον Ιωάννη 6:4.

ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ

Υπάρχει ακόμη ένας άλλος λόγος που υποστηρίζει ότι η διάρκεια της διακονίας του Ιησού ήταν τριάμισυ έτη. Από το Ιωάννης 19:31 έχομε λόγους να συμπεράνωμε ότι ο Ιησούς πρέπει να πέθανε Παρασκευή, διότι λέγει ότι η ακόλουθη ημέρα του Σαββάτου ήταν «μεγάλη.» Επειδή το εβδομαδιαίο Σάββατο έπεφτε τότε την ίδια ημέρα με την πρώτη ημέρα της εορτής των αζύμων, που ήταν διαρκείας μιας εβδομάδος, και η οποία πρώτη ημέρα «ήταν επίσης ένα σάββατο, μπορούσε λογικά να είναι «μεγάλη» εκείνη η ημέρα του σαββάτου. (Λευιτ. 23:6, 7) Και ούτε το 31 ούτε το 32, αλλά μόνο το 33 μ.Χ. το Πάσχα, η 14η ημέρα του Νισάν, συνέπεσε να είναι Παρασκευή. Έτσι πρέπει να ήταν η 14η Νισάν του 33 μ.Χ. που ο Ιησούς πέθανε συμπληρώνοντας μια περίοδο διακονίας τριάμισυ ετών.

Έτσι έχομε αρκετούς τρόπους για να φθάσωμε στο συμπέρασμα ότι η διακονία του Ιησού δεν ήταν μόνο ένα έτος ή δύο έτη, αλλά τριάμιση έτη. Την προφητεία του Δανιήλ 9:24-27· το γεγονός ότι τέσσερα Πάσχα έλαβαν χώραν στη διάρκεια της διακονίας του· και το γεγονός ότι η 14η Νισάν, η οποία ήταν πανσέληνος, συνέπεσε Παρασκευή το 33 μ.Χ., όχι το 31 ή 32 μ.Χ.