Μέρος 28—«Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης»

Στο βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης» μελετούμε τώρα από το κεφάλαιο 10, που φέρει τον τίτλο «Ο Βορράς Εναντίον του Νότου». Αυτό σχετίζεται με τη στρατιωτική και πολιτική μονομαχία μεταξύ εκείνου που ονομάζεται στο 11 κεφάλαιο της Προφητείας του Δανιήλ «ο βασιλεύς του βορρά» και «ο βασιλεύς του νότου». Η ταυτότης αυτών των δύο συμβολικών βασιλέων αλλάσσει από καιρό σε καιρό. Επί διακόσια χρόνια και πλέον ο ρόλος του βασιλέως του βορρά διεδραματίζετο από τη γραμμή των Ελλήνων αρχόντων της Συρίας στη Μέση Ανατολή. Αλλά στο έτος 64 π.Χ. η Συρία έγινε Ρωμαϊκή επαρχία με πρωτεύουσά της την Αντιόχεια, και τότε το αργότερον η γραμμή των αρχόντων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έγινε ο βασιλεύς του βορρά. Ο Αυτοκράτωρ Καίσαρ Αύγουστος πέθανε στο έτος 14 μ.Χ., ο δε πρόγονός του Τιβέριος έγινε διάδοχός του, ένας «εξουθενημένος», όπως τον αποκαλεί το εδάφιο Δανιήλ 11:21. Στη διάρκεια της βασιλείας του Τιβερίου οι στρατιωτικοί «βραχίονες του κατακλύζοντος» στις υποδουλωμένες χώρες ετηρούντο χαλιναγωγημένοι ή κατεκλύσθησαν έμπροσθεν αυτού και συνετρίβησαν .

64. Πώς ‘συνετρίβη’ και ο «άρχων της διαθήκης» ενώπιόν του;

⁶⁴ Ακόμη κι ο «άρχων της διαθήκης» συνετρίβη με θάνατο. Δεν επρόκειτο για κανένα Ιουδαίο αρχιερέα, τον οποίον οι Ρωμαίοι πολιτικοί εκπρόσωποι έθεσαν σε υπηρεσία. Ήταν ο Αρχηγός της διαθήκης, την οποίαν ο Ιεχωβά Θεός είχε κάμει με τον Αβραάμ για την ευλογία όλων των φυλών και εθνών της γης. Ήταν το Σπέρμα του Αβραάμ που ήταν υποσχεμένο σ’ αυτή τη διαθήκη. Ήταν ο Ιησούς Χριστός. Την ημέρα του Πάσχα, 14 Νισάν, του έτους 33 (μ.Χ.) ο Ιησούς εστάθη στο ανάκτορο του κυβερνήτου (στο Πραιτώριον) στην Ιερουσαλήμ, ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, ο οποίος εκπροσωπούσε τον Τιβέριο Καίσαρα κι ενώπιον του οποίου οι Ιουδαίοι ιερείς κατηγόρησαν τον Ιησού για προδοσία εναντίον του αυτοκράτορος. Ο Ιησούς είπε στον Ρωμαίο κυβερνήτη: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· . . . η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» Για να μην απολύση ο Ρωμαίος κυβερνήτης τον αθώον Ιησούν, οι Ιουδαίοι εκραύγαζαν στον Πιλάτο: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα. . . . Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» Τότε, σύμφωνα με τον πρόσφατο νόμο του λαίσα μαζέστας (του «εγκλήματος καθοσιώσεως»), ο Ρωμαίος κυβερνήτης παρέδωσε τον Ιησού για να «συντριφθή,» να καθηλωθή σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου.—Ιωάν. 18:36· 19:12-16· Μάρκ. 15:14-18.

65. Γιατί εθεσπίσθη ο νόμος περί «εγκλήματος καθοσιώσεως», και τι κατέστησε αντιδημοτικόν τον Τιβέριον Καίσαρα;

⁶⁵ Επειδή ήταν πολύ φιλύποπτος, ο Αυτοκράτωρ Τιβέριος επεξέτεινε τον νόμο περί εγκλήματος καθοσιώσεως για να περιλάβη αδικήματα εναντίον του ιδίου του προσώπου κι ενεθάρρυνε επίσης το σύστημα καταδόσεων. Η χώρα έγινε σαν αστυνομικό κράτος, το δε τελευταίο μέρος της αυτοκρατορικής του διακυβερνήσεως έγινε τρομοκρατικό. Ο Ρωμαίος συγγραφεύς Πλίνιος ο Πρεσβύτερος απεκάλεσε τον Τιβέριο τον «ζοφερώτερο άνθρωπο». Επειδή ο Τιβέριος ήταν πολύ επιφυλακτικός, ακοινώνητος κι αποτραβηγμένος, ο λαός δεν μπορούσε να τον καταλάβη, και αυτό τον έκαμε αντιδημοτικό.

66. Με ποιον ήταν συνδεδεμένος ο Τιβέριος Καίσαρ, και σε τι βαθμό, και πώς αυτός έγινε ισχυρός «μετά ολίγου λαού»;

⁶⁶ Ο άγγελος, μιλώντας ακόμη προκαταβολικά για τον Τιβέριο, είπε στον Δανιήλ: «Και μετά την συμμαχίαν την μετ’ αυτού θέλει φέρεσθαι δολίως· διότι θέλει αναβή, και υπερισχύσει μετά ολίγου λαού.» (Δαν. 11:23) Ο Τιβέριος ήταν συνταγματικά συνδεδεμένος με τη Ρωμαϊκή Γερουσία· εξηρτάτο απ’ αυτήν τυπικά, σύμφωνα με το σύνταγμα. Πραγματικά, όμως, εξηρτάτο από τον ‘ολίγον λαόν.’ Ποιόν ‘λαόν’; Τους Πραιτωριανούς Φρουρούς, που είχαν διαμορφωθή από τον Καίσαρα Αύγουστον στο έτος 13 π.Χ. ως Αυτοκρατορικοί Σωματοφύλακες, όπως μια σωματοφυλακή γύρω από το πρόσωπο του αρχηγού μιας Ρωμαϊκής στρατιάς. Έως τώρα της αυτοκρατορικής αυτής φρουράς η παρουσία εσημειώνετο μόνο κοντά στη Ρώμη σε μικρά αποσπάσματα. Ο Τιβέριος το άλλαξε αυτό. Με τη συμβουλή του ευνοουμένου του, του Σεγιανού, αρχηγού των Πραιτωριανών Φρουρών, ο Τιβέριος καθώρισε, όπως οι Φρουροί αυτοί στρατοπεδεύουν μονίμως με πλήρη οπλισμό κοντά στα τείχη της πόλεως. Με αυτή τη διευθέτησι τηρούσε υπό έλεγχον κάθε ανυποταξία του λαού. Αυτό προσέδωσε μεγάλη σπουδαιότητα στον αρχηγό των Φρουρών. Οι Φρουροί έφθασαν στο σημείο ν’ απολαμβάνουν ειδικά προνόμια και με τον καιρό έγιναν τόσο ισχυροί, ώστε μπορούσαν να ανακηρύσσουν αυτοκράτορας ή να τους εκθρονίζουν, κατά βούλησιν. Με τους Φρουρούς αυτούς, δυνάμεως μόλις 10.000 περίπου ανδρών, ο Αυτοκράτωρ Τιβέριος παρέμεινε ισχυρός. Χωρίς πολλή δυσκολία, όλες οι εξεγέρσεις μέσα στη Ρωμαϊκή επικράτεια εναντίον της εξουσίας του κατεστάλησαν. Σχεδόν τελείως κατήργησε τις λαϊκές συγκεντρώσεις που ήσαν γνωστές ως κομήτια.

67, 68. Πώς αυτός εισέβαλε στο παχύτερο τμήμα της επαρχίας, κάνοντας εκείνο που οι πατέρες και οι πατέρες των πατέρων του δεν είχαν κάμει, κι ωστόσο πώς πέθανε;

⁶⁷ «Θέλει ελθεί μάλιστα ειρηνικώς επί τους παχυτέρους τόπους της επαρχίας· και θέλει κάμει ό,τι δεν έκαμαν οι πατέρες αυτού, ουδέ οι πατέρες των πατέρων αυτού· θέλει διαμοιράσει μεταξύ αυτών διάρπαγμα, και λάφυρα, και πλούτη και θέλει μηχανευθή τας μηχανές αυτού κατά των οχυρωμάτων, και τούτο μέχρι καιρού.» (Δαν. 11:24) Αυτό έκαμε ο Τιβέριος με τον τρόπο που εξεδήλωσε τις υπόνοιές του, κατά μέγα μέρος υπό την επιρροή του Σεγιάνου, διοικητού των Πραιτωριανών Φρουρών, ώσπου τελικά κι ο ίδιος ο Σεγιάνος έπεσε θύμα υπονοιών κι εθανατώθη.

⁶⁸ Ο Αυτοκράτωρ Τιβέριος ακατάπαυτα κατέβαλλε μεγάλες φροντίδες για τις Ρωμαϊκές επαρχίες. Στον θάνατό του άφησε όλους τους λαούς που ήσαν υποτελείς στην αυτοκρατορία σε μια κατάστασι ευημερίας, την οποία δεν είχαν γνωρίσει υπό τον Αύγουστο ή πρότερον, ούτε και πάλι εγνώρισαν. Λόγω των αυστηρών κρατικών οικονομιών, οι φόροι ήσαν ελαφροί, ο δε Τιβέριος ήταν ικανός να δείχνη γενναιοφροσύνη, όταν οι καιροί ήσαν εξαιρετικά κακοί οπουδήποτε. Αν εκπρόσωποι της αυτοκρατορίας, είτε στρατιώται, είτε διοικηταί, είτε άλλοι αξιωματούχοι, κατεδυνάστευαν οποιονδήποτε κατώτερό τους και υπεστήριζαν οποιουδήποτε είδους αταξία στη διαχείρισι των υποθέσεων, μπορούσαν να είναι βέβαιοι για την αυτοκρατορική εκδίκησι. Μια σθεναρή άσκησις της εξουσίας διατηρούσε τη δημοσία ασφάλεια και ηρεμία τόσο στην Ιταλία όσο και στις ξένες χώρες. Η βελτίωσις του συστήματος συγκοινωνιών εβοήθησε το εμπόριο. Με κάθε τι που εθεωρείτο ως οι πιο αυστηρές Ρωμαϊκές αρετές, ο αυτοκράτωρ εφρόντιζε να γίνεται δίκαιος και σταθερός χειρισμός των υποθέσεων και μέσα στη Ρώμη κι έξω απ’ αυτή. Από πολλές απόψεις οι νόμοι είχαν βελτιωθή, και οι κοινωνικές και ηθικές σχέσεις περιεφρουρούντο με την τήρησι και προώθησι των μεταρρυθμίσεων που εισήχθησαν από τον Καίσαρα Αύγουστο. Εν τούτοις, ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος περιγράφει την προσωπικότητα του Τιβερίου ως «εσκεμμένης προσποιήσεως και υποκρισίας από την αρχή.» Ο Τιβέριος εθεωρείτο τύραννος, μετά δε τον θάνατό του, στο δεύτερο ήμισυ του Μαρτίου του 37 μ.Χ., δεν ετιμήθη με καμμιά θεοποίησι. Ένας «εξουθενημένος»!

69. Πώς ο βασιλεύς του βορρά, στο πρόσωπο του Κλαυδίου, ανέπτυξε την αυτοκρατορία ακόμη περισσότερο, και κάτω από ποιον αυτοκράτορα έφθασε στη μεγαλύτερη επέκτασί της;

⁶⁹ Τον Τιβέριο διεδέχθη ο Γάιος Καίσαρ, που εκαλείτο κοινώς Καλιγούλας, τον οποίον κατόπιν διεδέχθη ο θείος του Κλαύδιος το έτος 41 (μ.Χ.). Εκτός από ό,τι είχε κάμει ο Τιβέριος, ως βασιλεύς του βορρά, για τη βελτίωσι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Κλαύδιος εφρόντισε για την περαιτέρω ανάπτυξι της αυτοκρατορίας προς την κατεύθυνσι, την οποία είχε υπ’ όψιν ο Αύγουστος. Μια έγκυρη προσωπικότης λέγει: «Οι υποτελείς πολιτείες απερροφήθησαν, η νότιος Βρεττανία κατενικήθη, η Ρωμαιοποίησις της Δύσεως έλαβε ισχυρή ώθησι, δημόσια έργα εξετελέσθησαν στη Ρώμη και στην Ιταλία, η δε οργάνωσις της αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας έκαμε γοργά άλματα.»a Μια ιστορία λέγει: «Μια σπουδαία επέκτασις της πολιτείας είχε γίνει υπό τον Κλαύδιον, ο οποίος έκαμε μια επιτυχή εκστρατεία στη Βρεττανία το έτος 43 μ.Χ. και προσήρτησε το νότιο τμήμα της νήσου ως επαρχίαν της Βρεττανίας. Αργότερα τα Βρεττανικά όρια προωθήθησαν βορειότερα κι εξασφαλίσθηκαν με μια αμυντική γραμμή. Ο Τραϊανός (98-117 μ.Χ.) . . . φιλοδοξώντας να ιδρύση μια μεγάλη ανατολική αυτοκρατορία, ήγειρε επιθετικό πόλεμο στον οποίον ενίκησε τους Πάρθους στην Περσία και προσήρτησε την Αρμενία, Μεσοποταμία και Ασσυρία στην αυτοκρατορία ως επαρχίες. Αυτό παριστάνει την επέκτασι της Ρώμης στον μεγαλύτερό της βαθμό, αλλ’ αυτές οι κατακτήσεις του Τραϊανού στην Ανατολή εγκατελείφθησαν από τον διάδοχό του.»b

70. Με το εδάφιο Δανιήλ 11:25 ποιος γίνεται βασιλεύς του βορρά, και στη διάρκεια της βασιλείας του τίνος φιλοδοξίες κατέστησαν κίνδυνος για την αυτοκρατορία;

⁷⁰ Συνεχίζοντας την πρόρρησί του για τις ενέργειες του προφητικού βασιλέως του βορρά, ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον Δανιήλ: «Και θέλει διεγείρει την δύναμιν αυτού και την καρδίαν αυτού εναντίον του βασιλέως του νότου μετά δυνάμεως μεγάλης· και ο βασιλεύς του νότου θέλει εγερθή εις πόλεμον μετά δυνάμεως μεγάλης και ισχυράς σφόδρα· πλην δεν θέλει δυνηθή να σταθή· διότι θέλουσι μηχανευθή μηχανές κατ’ αυτού. Και οι τρώγοντες τα εδέσματα αυτού θέλουσι συντρίψει αυτόν και το στράτευμα αυτού [του άλλου, ΜΙΛ] θέλει πλημμυρήσει· και πολλοί θέλουσι πέσει πεφονευμένοι.» (Δαν. 11:25, 26) Με αυτό το εδάφιο ο βασιλεύς του βορρά έγινε Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός (270-275 μ.Χ.). Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά του ήταν η Βασίλισσα Σεπτιμία Ζηνοβία, της Παλμύρας, στη Συριακή έρημο. Μια αρχαία πόλις, η Παλμύρα ηυνοήθη στην ανάπτυξί της από τους πολέμους μεταξύ Ρωμαίων και Πάρθων στην Περσία. Όταν ο Αυτοκράτωρ Αδριανός επεσκέφθη την πόλι κατά το έτος 130 μ.Χ. την ωνόμασε Αδριανούπολι. Κατέστη μια Ρωμαϊκή αποικία κι ένας σπουδαίος στρατιωτικός σταθμός. Οι πόλεμοι με την Περσία ανεβίβασαν την Παλμύρα σε πολιτική σπουδαιότητα για ένα χρονικό διάστημα και η πόλις αυτή έγινε για λίγα χρόνια η πρωτίστη πόλις της Ρωμαϊκής Ανατολής. Κατέστη ένας κίνδυνος στη Ρώμη, λόγω των φιλοδοξιών της Βασιλίσσης Ζηνοβίας. Το ιθαγενές της όνομα ήταν Βαθ Ζαββαί. Ο σύζυγός της Βασιλεύς Οδαίναθος, ήταν ο ύπατος αρχηγός της Ανατολής. Μετά τον θάνατό του (266-267 μ.Χ.), η Ζηνοβία διενοήθη ν’ ανυψώση τη θέσι της περισσότερο απο τη θέσι εκείνου κάνοντας την Παλμύρα κυρίαρχη πόλι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ανατολή. Έμπειρη ήδη στην κρατική διοίκησι, ανέλαβε πλήρως τα ηνία της κυβερνήσεως.

71. Πώς αυτή, με τον γυιό της, έφθασε στο να καταλάβη τη θέσι του βασιλέως του νότου σχετικά με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

⁷¹ Αρχιστράτηγός της ήταν ο Ζαβδά, ένας συγγενής του συζύγου της, και κάτω από την ηγεσία του ο Παλμυρικός στρατός κατέλαβε την Αίγυπτο στο έτος 270 μ.Χ. με το πρόσχημα να την κάμη ασφαλή στη Ρώμη, διότι υπήρχαν διεκδικηταί που αμφισβητούσαν την εξουσία του Ρωμαίου αυτοκράτορος κατά μήκος του Νείλου Ποταμού. Η Ζηνοβία διηύθυνε αυτή την κατάκτησι, ο δε γυιός της εκυβέρνησε την Αίγυπτο με τον τίτλο του βασιλέως, ενώ η μητέρα του ετιτλοφορείτο βασίλισσα. Φρουρές Παλμυρικών στρατευμάτων εγκατεστάθησαν στη Μικρά Ασία, με έκτασι προς δυσμάς ως την Άγκυρα και απέναντι ακόμη του Ευρωπαϊκού Βυζαντίου. Η Ζηνοβία έφθασε να λέγεται Αυγούστα η αυτοκράτειρα. Όταν ο Αυρηλιανός έγινε Ρωμαίος αυτοκράτωρ στο έτος 270 (μ.Χ.), έγινε βασιλεύς του βορρά. Γρήγορα κατενόησε ότι η φιλόδοξη πολιτική της Βασιλίσσης Ζηνοβίας έθετε σε κίνδυνο την ενότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο δεύτερο έτος του επήλθε η ρήξις μεταξύ αυτού και της Βασιλίσσης Ζηνοβίας. Η Ζηνοβία αντιμετώπιζε τώρα μια εισβολή από τον βασιλέα του βορρά, απέναντι του οποίου αυτή κατείχε τη θέσι του βασιλέως του νότου. Αυτή είχε αποκτήσει κοσμικό μεγαλείον ενώνοντας τους Άραβας της ερήμου με τους Αιγυπτίους. Εκτός από τη Μεσοποταμία κι από ένα μέρος της Μικράς Ασίας, κατείχε την Αίγυπτο καθώς και η Συρία. Μπορούσε να βασίζεται στους Άραβας και στους Αρμενίους, αλλ’ όχι και πολύ στην πιστότητα των Συρίων.

72. Τι επρόκειτο να διεγείρη ο βασιλεύς του βορρά, και πώς επρόκειτο να προπαρασκευασθή ο βασιλεύς του νότου, και πώς προέκυψε η διχοστασία;

⁷² Εχρειάσθη να διεγείρη ο Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός τη δυναμί του και το θάρρος του για να προχωρήση εναντίον της φιλοπολέμου αυτής βασιλίσσης της Αιγύπτου και της Συρίας. Αυτή από μέρους της επρόκειτο να προπαραστκευασθή για πόλεμο με τον βασιλέα του βορρά μ’ έναν εξαιρετικά μεγάλο και ισχυρό στρατό υπό τους δύο στρατηγούς της Ζαβδά και Ζαββαί. Ο Αυρηλιανός πρώτα επανέκτησε την Αίγυπτο για τον εαυτό του με τον Πρόβα. Κατόπιν ετοιμάσθηκε για μια μεγάλη εκστρατεία στη Μικρά Ασία και στη Συρία. Η Ζηνοβία με τους δύο στρατηγούς της ηττήθη στην Έμεσα (σημερινό Χομς) και απεσύρθη στην Παλμύρα. Μολονότι αυτή η πόλις ήταν προτειχισμένη από την έρημο, ο Αυρηλιανός τελικά εσχημάτισε και διετήρησε πολιορκία της ισχυρά ωχυρωμένης και καλά εφωδιασμένης αυτής πόλεως. Κάτω από την πολιορκία κατέπεσε το θάρρος της Ζηνοβίας. Αυτή κι ο γυιός της βγήκαν από την πόλι κι έσπευσαν προς την Περσία για βοήθεια. Οι Ρωμαίοι τούς συνέλαβαν στην όχθη του Ποταμού Ευφράτου. Οι πολιορκημένοι Παλμυρινοί έχασαν το θάρρος των και παρέδωσαν την πόλι των το έτος 272 μ.Χ. Ο Αυρηλιανός εφείσθη της ζωής της Ζηνοβίας και την πήγε στη Ρώμη για ν’ αποτελέση χαρακτηριστικό της επιβραβεύσεώς του στη μεγάλη θριαμβευτική πορεία του δια της αυτοκρατορικής πρωτευούσης το έτος 274 μ.Χ.c Κατόπιν αυτού, της επετράπη να περάση το υπόλοιπο της ζωής της ως Ρωμαία δέσποινα.

73. Πώς συνέβη ώστε ο βασιλεύς του βορρά δεν εστάθη, επειδή αυτοί που έτρωγαν τα εδέσματα αυτού επέφεραν την πτώσι του;

⁷³ Όχι μόνο η Βασίλισσα Ζηνοβία στον ρόλο του βασιλέως του νότου δεν άνθεξε ενώπιον της ενόπλου δυνάμεως της Ρώμης, αλλά και αυτός ο νικητής της, ο Αυτοκράτωρ Αυρηλιανός, δεν μπόρεσε να σταθή εναντίον συνωμοτών. Η Ρωμαϊκή Γερουσία ορθώς του απένειμε τον τίτλο του Αναστηλωτού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτός ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτωρ που εφόρεσε το διάδημα, στα μετάλλια δε ετιτλοφορείτο Κύριος και Θεός. Προς το τέλος του θριαμβευτικού του έτους εξαπέλυσε μια εκστρατεία εναντίον των Περσών. Όταν ανέμενε στη Θράκη την ευκαιρία να διαβή τα στενά και ν’ αποβιβασθή στη Μικρά Ασία, αυτοί που ‘έτρωγον τα εδέσματα αυτού’ εξετέλεσαν τα πονηρά τους σχέδια εναντίον του και τον συνέτριψαν. Αυτός επρόκειτο να καλέση τον γραμματέα του Έρωτα να λογοδοτήση για ωρισμένες ανωμαλίες. Ο Έρως υπεκίνησε ωρισμένους αξιωματικούς να συνωμοτήσουν εναντίον του αυτοκράτορος με το να συντάξη ένα πλαστόν κατάλογο ανδρών οι οποίοι ήσαν επισημασμένοι για θάνατο και στους οποίους περιελαμβάνοντο και οι αξιωματικοί αυτοί. Η θέα του καταλόγου αυτού τους παρεκίνησε να σχεδιάσουν τη δολοφονία του.

74. Όσον αφορά την περαιτέρω παράστασι του βασιλέως του βορρά, πώς το «στράτευμα του άλλου» επλημμύρησε, ώστε πολλοί έπεσαν «πεφονευμένοι»;

⁷⁴ Η σταδιοδρομία του βασιλέως του βορρά δεν έληξε με τον Αυτοκράτορα Αυρηλιανό. Τον ακολούθησαν κι άλλοι αυτοκράτορες, κι επί ένα χρονικό διάστημα υπήρχε ένας αυτοκράτωρ της δύσεως κι ένας αυτοκράτωρ της ανατολής, μέσα στη μια αυτοκρατορία. Κάτω απ’ αυτούς ο στρατός του βασιλέως του βορρά εσαρώθη, και πολλοί έπεσαν «πεφονευμένοι», όπως προεφητεύθη, λόγω των εισβολών των βαρβάρων από τον βορρά. Αυτές οι εισβολές απεκρούοντο ως τον τέταρτον αιώνα, οπότε οι βάρβαροι εισέδυσαν επιτυχώς. Οι Γότθοι ή Γερμανοί διεπίστωσαν ότι οι ένοπλες λεγεώνες της Ρώμης δεν ήσαν πια ακατανίκητες. Τώρα που διέσπασαν τα Ρωμαϊκά σύνορα, η μία εισβολή διεδέχετο την άλλη. Ως την αρχή του έκτου αιώνος είχαν συντρίψει τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στη Δύσι, οι δε Γερμανοί βασιλείς άρχισαν να κυβερνούν στην Ιταλία, στη Βρεττανία, στη Γαλατία, στην Ισπανία και στη Βόρειο Αφρική. Στο ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολις (Βυζάντιον) δεν έπεσε ενώπιον του απειλούντος Αττίλα του Ούννου], ο οποίος τότε κατηυθύνθη προς δυσμάς.

75. Πώς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελικά διαιρέθηκε σε δύο μέρη, με δύο αυτοκράτορας, και πώς η Αίγυπτος τελικά υπήχθη στη Βρεττανική κυριαρχία;

⁷⁵ Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος (324-337) έδωσε επίσημη αναγνώρισι στη λαϊκή μορφή της Χριστιανοσύνης και μάλιστα προήδρευσε της Συνόδου της Νικαίας, στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, σε απόστασι μικρότερη των εκατό μιλίων από το Βυζάντιον, το έτος 325 μ.Χ. Αργότερα μετέφερε την αυτοκρατορική διαμονή από τη Ρώμη στο Βυζάντιον. Εκεί, στις 11 Μαΐου 330 μ.Χ., ίδρυσε τη νέα αυτοκρατορική πρωτεύουσα και την αφιέρωσε ως Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολι. Αλλ’ υπήρχε ακόμη μια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όταν πέθανε ο μετέπειτα αυτοκράτωρ, Θεοδόσιος, στις 17 Ιανουαρίου 395, η αυτοκρατορία τελικά διαιρέθηκε μεταξύ των γυιών του, του Ονωρίου, ο οποίος έλαβε το δυτικό τμήμα και του Αρκαδίου, που έλαβε το ανατολικό, με πρωτεύουσά του την Κωνσταντινούπολι. Η Αίγυπτος έπεσε στον κλήρο της Κωνσταντινουπόλεως κι έγινε επαρχία του ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο έτος 641 (μ.Χ.), όταν ο Ηράκλειος ήταν αυτοκράτωρ της Ανατολής, η Αιγυπτιακή πρωτεύουσα Αλεξάνδρεια έπεσε στους Μωαμεθανούς Σαρακηνούς, η δε Αίγυπτος έγινε επαρχία των χαλιφών ή διαδόχων του Μωάμεθ. Μετά από πολύν καιρό, στο 1516-1517, η Αίγυπτος έγινε Τουρκική επαρχία κι εκυβερνάτο από ένα πασά. Όταν εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος το έτος 1914, η Αίγυπτος ανήκε στην Τουρκία κι εκυβερνάτο από ένα «χεδίβη» ή αντιβασιλέα. Ο Χεδίβης Αββάς Πασάς, επειδή είχε ταχθή με το μέρος των Γερμανών, εξεδιώχθη στις 18 Δεκεμβρίου του έτους εκείνου, η δε Αίγυπτος ανεκηρύχθη Βρεττανικό Προτεκτοράτο, ιδιαίτερα για να προστατευθή η Διώρυξ του Σουέζ.

76. Πότε και πώς έληξε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

⁷⁶ Ο Κωνσταντίνος Π. ΙΒ΄ ήταν ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Ανατολής, που ανήλθε στον θρόνο το έτος 1448. Οι Μωαμεθανοί κατ’ επανάληψιν προσεπάθησαν να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολι. Μετά από αιώνες προσπαθειών το κατώρθωσαν τελικά. Η πόλις επολιορκείτο επί πενήντα τρεις μέρες από τον Τούρκο Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β΄ και εκυριεύθη στις 29 Μαΐου 1453. Με την άλωσί της έληξε οριστικά η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

77. Σε ποια γραμμή επισκόπων ηγέρθη μια νέα πολίτικο - θρησκευτική μορφή, και από πότε είναι κατάλληλο να γίνεται λόγος για μια Ανατολική Αυτοκρατορία και μια Δυτική Αυτοκρατορία;

⁷⁷ Στο δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ηγέρθη μια νέα θρησκευτικο–πολιτική μορφή με τον Καθολικό επίσκοπο της Ρώμης, ιδιαίτερα με τον Πάπα Λέοντα Α΄ τον Μέγαν, ο οποίος έγινε ονομαστός ως ο πραγματικός ιδρυτής της παπωσύνης τον πέμπτον αιώνα. Στο πέρασμα του χρόνου ο πάπας ανέλαβε ο ίδιος να στέψη τον αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτό έγινε όταν ο Πάπας Λέων Γ΄ έστεψε τον Φράγκον Βασιλέα Κάρολον, (Καρλομάγνον) την Ημέρα των Χριστουγέννων του έτους 800 μ.Χ. στη Ρώμη, ως αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Πάπας Λέων ο Γ΄ είπε: «Στον Κάρολο τον Αύγουστο, παρά Θεού στεφθέντα, μέγαν και ειρηνικόν αυτοκράτορα, ζωή και νίκη.» Από τότε λοιπόν κι εμπρός ο πολιτικός άρχων υπετίθετο ότι κυβερνά «Θεία χάριτι». Εν τούτοις, μια πρόσφατη ιστορία λέγει: «Η στέψις του Καρλομάγνου αποτελούσε σφετερισμόν, διότι η κυβέρνησις της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ακόμη η νόμιμη κυβερνώσα εξουσία στην Αυτοκρατορία.d Αυτό ήταν αληθές, μολονότι εκείνο τον καιρό μια γυναίκα σφετερίστρια, η Αυτοκράτειρα Ειρήνη (780-802), εκάθησε στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Απ’ αυτό το σημείο κι εμπρός είναι κατάλληλο να γίνεται λόγος για την Ανατολική Αυτοκρατορία και τη Δυτική Αυτοκρατορία, που ισχυρίζονται και οι δύο ότι είναι Χριστιανικές. Ο Καρλομάγνος προσέθεσε μια δεύτερη κεφαλή στον αετό των εμβλημάτων του, για να υποδηλώση ότι οι Αυτοκρατορίες της Ρώμης και της Γερμανίας ήσαν ενωμένες.

(Ακολουθεί)

[Υποσημειώσεις]