20. Ποιο διπλό αποτέλεσμα προήλθε από τη μαρτυρία των αποστόλων και μαθητών του Ιησού στις αρχαίες εκείνες ημέρες;

²⁰ Τέτοια ευόδωσις ως αποτέλεσμα παραγωγικής μαρτυρίας έπρεπε γρήγορα να επισύρη το πυρ του Σατανά, και το επέσυρε. Ο διωγμός άρχισε. Ο σκοπός του Σατανά ήταν το σταμάτημα του έργου. Με γοργή διαδοχή ήλθαν απειλές, φυλάκισις, δαρμοί, και κατόπιν ο δραματικός θάνατος ενός πιστού μαθητού, του Στεφάνου. Ο διωγμός αυτός επέφερε τον διασκορπισμό των Χριστιανών διακόνων, αλλά όχι και την περικοπή του κηρύγματός των. «Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» (Πράξ. 8:4) Οι απόστολοι, δερόμενοι και φυλακιζόμενοι, έχαιραν «ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:17, 40-42) Η αύξησις εξακολουθούσε παρά τον διωγμό. Έπειτα από τριάμισυ έτη κηρύγματος μεταξύ των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, ο Ιεχωβά επεξέτεινε σε ανθρώπους όλων των άλλων εθνών την ευκαιρία να γίνουν Χριστιανοί διάκονοι και να συμμετάσχουν στην παραγωγική μαρτυρία. (Πράξ. 10:44-48) Ο πυρήν που είχε σχηματίσει ο Ιησούς με τους δώδεκα αποστόλους, γρήγορα αύξησε στον πρώτον αιώνα και εξετάθη σε μακρινά σημεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και πέρα απ’ αυτήν. Ο Ιησούς είχε δώσει καλό παράδειγμα παραγωγικής μαρτυρίας. Οι απόστολοι και μαθηταί του ακολούθησαν το αυτό παράδειγμα προς δόξαν του Θεού και για τη δική τους αιώνια σωτηρία.—1 Τιμ. 4:11-16· 2 Τιμ. 4:1-5.

21. Σύμφωνα με την προφητεία της Γραφής, πότε η παραγωγική μαρτυρία θα έφθανε σε παγγήινη έκτασι, και με ποιο αποτέλεσμα;

²¹ Μετά τον θάνατο των αποστόλων του Χριστού, όλη αυτή η παραγωγική μαρτυρία εξέπνευσε. (Πράξ. 20:29-35· 2 Πέτρ. 2:1-3) Αλλά μήπως αυτό εσήμαινε το οριστικό της τέλος; Όχι· μάλλον τα λόγια του Ιησού, τα συγγράμματα των αποστόλων και μαθητών του, καθώς και οι Θεόδοτες προφητείες που είχαν γραφή από πιστούς ανθρώπους πριν απ’ αυτούς, όλα μαρτυρούσαν για μια περίοδο παραγωγικής μαρτυρίας σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά μελλοντική από τον καιρό τους. (Αποκάλ. 14:6, 7· Ησ. 52:7, 8· Ιεζ. 9:3, 4, 11· Δαν. 12:3) Ο Ιησούς είχε ειπεί ότι στο τέλος του συστήματος πραγμάτων που διακυβερνάται από τον Σατανά, το ευαγγέλιο της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά έπρεπε να κηρυχθή σε όλο τον κόσμο· και ότι πάνω στο επίμαχο ζήτημα της Βασιλείας οι άνθρωποι όλων των εθνών έπρεπε να διαιρεθούν, να διαχωρισθούν, ως «πρόβατα και ερίφια.» (Ματθ. 24:14· 25:31-46· Μάρκ. 13:9-13) Περαιτέρω, αυτά τα «πρόβατα», συναθροισμένα «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών», έπρεπε να γίνουν ένας «πολύς όχλος», τον οποίον κανείς δεν μπορεί να αριθμήση· ναι, «το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια», και τούτο ανάμεσα σε άφθονη πνευματική ευημερία. (Αποκάλ. 7:9· Ησ. 60:22· 66:14· Μιχ. 5:2-9) Ο τότε μέλλων αυτός καιρός έχει ήδη έλθει, στην εποχή μας. Για μας τώρα τα πράγματα αυτά και περισσότερα λαμβάνουν πραγματικά χώραν. Δικό μας είναι το απερίγραπτο προνόμιο να ενασχοληθούμε στην παραγωγική μαρτυρία προς αίνον του μεγάλου Θεού Ιεχωβά, του πρώτου Παραγωγού όλων.—Ψαλμός 149· Ησαΐας 12.

Μια Επικίνδυνη Φαντασιοπληξία

◀ Έγιναν μήπως οι μεταγγίσεις αίματος μια ιατρική φαντασιοπληξία; Μερικοί ιατροί το πιστεύουν. Και σπεύδουν να προσθέσουν ότι είναι μια επικίνδυνη φαντασιοπληξία. Η Αγγλική εφημερίς Μάντζεστερ Γκάρντιαν της 25 Απριλίου 1956 έγραφε τα κατωτέρω υπό την επικεφαλίδα «200 Θάνατοι το Έτος στη Βρεττανία»:

◀ «Η μετάγγισις αίματος έχει γίνει τόσο κοινό και απλό πράγμα, ώστε στην εποχή μας σε μερικά νοσοκομεία χορηγούνται ημίλιτρα αίματος περισσότερο γενναιόδωρα από τη μπύρα. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι η μετάγγισις αίματος, η οποία δεν είναι καθόλου εκείνο που υποτίθεται ότι είναι, προκαλεί ένα σοβαρό αριθμό θανάτων μεταξύ ασθενών των νοσοκομείων κάθε χρόνο σ’ αυτή τη χώρα. Μια προειδοποίησις από ένα εμπειρογνώμονα, όσον αφορά την έκτασι των κινδύνων που υπάρχουν, η οποία εδημοσιεύθη στο περιοδικό Δη Μέντικαλ Ουώρλντ σήμερα θα έπρεπε να έχη ένα ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα στον ζήλο των υπέρ—ενθουσιωδών οπαδών της μεταγγίσεως. Θα έπρεπε, επίσης, ν’ αντιδράση προς όφελος των ασθενών του και των αιμοδοτών σε μεγάλη κλίμακα. Ο Δρ Ρ. Α. Τσάιτλιν, ιατρικός διευθυντής του Κέντρου αιμοδοσίας του Νοτίου Λονδίνου, υπενθυμίζει στους ιατρικούς αναγνώστας του ότι, καίτοι οι τεχνικές και διοικητικές πρόοδοι στην τεχνική της μεταγγίσεως έχουν σώσει χιλιάδες ανθρώπων και ελάφρυναν πολλούς πόνους, το αίσθημα ασφαλείας που ανέθρεψαν οι βελτιώσεις παρήγαγε ένα πραγματικό κίνδυνο.

◀ »Η ευκολία με την οποία λαμβάνεται το αίμα, λέγει, ενθαρρύνει εκείνο που ελέγετο ‘κοσμητική’ μετάγγισις, η οποία γίνεται μάλλον προς όφελος των συγγενών και για τη διανοητική ειρήνη του ιατρού παρά για τη θεραπεία του ασθενούς. Κάθε χρόνο διακόσιοι περίπου θάνατοι προκαλούνται από τις μεταγγίσεις στη Βρεττανία. Αυτός είναι κατά πρόχειρον υπολογισμό ο αριθμός των θανάτων από σκωληκοειδίτιδα χωρίς περιπλοκή. Η ετησία απώλεια ζωής είναι σχεδόν η ιδία στις Ηνωμένες Πολιτείες. . . . Με όλες τις προόδους στην τεχνική και την εφαρμογή των μεταγγίσεων, εξακολουθεί να υπάρχη μια ωρισμένη θνησιμότης οφειλομένη στη μετάγγισι την ιδία, δίχως αυτό να συνδέεται κυρίως με τις βασικές συνθήκες για τις οποίες εχορηγήθη.»