Η Λατρεία Σας προς τον Θεό Έρχεται Πρώτη;

 1. Τι αντιμετωπίζουν οι λαοί όλων των εθνών, πού οδηγεί σε ποιο είδος σκέψεως;

ΟΙ ΛΑΟΙ όλων των εθνών κατακλύζονται από εθνικιστική προπαγάνδα μέσω των εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφώνου και τηλεοράσεώς των. Περικλεισμένες από όρια και λογοκρισία, οι σκέψεις των λαών περιορίζονται μόνο στο δικό τους έθνος, στο να το λατρεύουν, να το ειδωλοποιούν. Αυτή η ελεγχομένη σκέψις επηρεάζει τη διάνοια όλων σχεδόν των ανθρώπων.

 2. Ποιοι είναι μερικοί από τους κινδύνους του εθνικισμού, όπως το επιβεβαιώνει Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία;

² Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Ο εθνικισμός είναι μια κατάστασις διανοίας, η οποία μπορεί να προκαλήται και συχνά προκαλείται από κυβερνητική και ιδιωτική προπαγάνδα. Μπορεί να είναι δημιούργημα φιλοδόξων ηγετών, οι οποίοι επιθυμούν να σχηματίσουν μερικά πρότυπα γνώμης, τα οποία αναμένουν να χρησιμοποιήσουν για τους δικούς των σκοπούς ίσως, ή για σκοπούς που θεωρούν κοινής ωφελείας.»a Κάτω από την επικεφαλίδα «Παραλογισμός» λέγει: «Η ικανότης των κυβερνητικών και πολιτικών ηγετών να μεταδίδουν τη ζύμη του εθνικισμού μεταξύ των μαζών διευκολύνεται τα μέγιστα από τον πολύ παράλογο χαρακτήρα του. Ο πατριώτης των άκρων είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστος από λογικά επιχειρήματα. Ακόμη και στις ελεύθερες χώρες, πιθανόν να μην ακούση ποτέ την αλήθεια, ειδικά αν διαβάζη εφημερίδες που υποστηρίζουν μόνο μια παράταξι ή συντονίζη το ραδιόφωνο του με προκατειλημμένους, σωβινιστικούς [τυφλούς, ενθουσιαστικούς] σχολιαστάς. Επί πλέον, είναι δύσκολο ν’ αντιληφθή κανείς πώς είναι δυνατόν ενήλικες να εξετάσουν τα διεθνή προβλήματα, που αντιμετωπίζει το έθνος των, με αντικειμενικότητα οποιουδήποτε βαθμού, αφού, όταν ήσαν νεαρά παιδιά, οι διάνοιες των είχαν διαμορφωθή με ιστορικά βιβλία, που ήσαν μονόπλευρα και προκατειλημμένα.»b

 3. (α) Ποια επίκαιρη ερώτησι πρέπει να κάνωμε τώρα; (β) Ποια είναι η αξία της Γραφής στα ζητήματα λατρείας;

³ Αναλύοντας αυτά τα σχόλια κοσμικών παρατηρητών, ρωτήστε τον εαυτό σας: Παίρνει ο εθνικισμός την πρώτη θέσι στη ζωή μου και όλο το χρόνο και τη σκέψι μου ή η λατρεία μου προς τον Θεό έρχεται πρώτη; Θυμηθήτε ότι η Γραφή είναι ένα βιβλίο που πρέπει να μελετάται, επίσης. Σ’ αυτήν μαθαίνετε για τον Θεό και για το ποιά θα έπρεπε να είναι η λατρεία σας προς αυτόν, εκθέτει δε και την ιστορία του ανθρώπου από αυτή την αρχή της δημιουργίας του. Περιγράφει ακόμη τις συνθήκες, που υπάρχουν στη γη σήμερα, και μας λέγει για νέους ουρανούς και μια νέα γη, που αναμένομε κατά την υπόσχεσιν Αυτού, όπου δικαιοσύνη θα κατοική. (2 Πέτρ. 3:13) Αν η Γραφή λέγη αυτά, τότε γιατί να μη σκεφθούμε, επίσης, τι ο συγγραφεύς της, ο Ιεχωβά, λέγει για τον άνθρωπο και για το ποιές πρέπει να είναι οι σχέσεις μας προς αυτόν;

 4. Περιγράψτε τις ερωτήσεις που χρειάζονται τώρα απάντησι.

⁴ Σκεφθήτε προσεκτικά τώρα! Το έθνος, στο οποίο ζήτε, σας δίνει όλα τα πράγματα τα οποία κατέχετε; Σας έδωσε η κυβέρνησίς σας τον ήλιο, τα άστρα και τη σελήνη που βρίσκονται εκεί ψηλά; Δημιούργησε μήπως το έθνος σας τα χιονοσκεπή βουνά, τις δασωμένες πλαγιές, τις εύφορες πεδιάδες, τα ποτάμια που ρέουν γοργά; Έκαμε την πράσινη χλόη, τον καθαρό αέρα, τους ρύακες που κελαρύζουν; Όταν στέκεσθε επάνω σ’ ένα λόφο και παρατηρήτε το τοπίο, είναι τα πράγματα που βλέπετε, τ’ ανθισμένα καρποφόρα δένδρα, τα κυματιζόμενα στάχυα, πράγματα που η κυβέρνησίς σας σάς έδωσε; Είναι η τοπική σας κυβέρνησις που δημιούργησε τη βλάστησι και τα κτήνη επί χιλίων ορέων; Οι άρχοντες στις κυβερνήσεις πιθανόν να έχουν κάτι να κάμουν με τη διαχείρισι της παραγωγικής γης, ποιός, όμως, δημιούργησε τον ουρανό και τη γη; Ποιός κατέστησε δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι επάνω σ’ αυτή; Δεν είναι ο Θεός που έπλασε τον άνθρωπο με δυνάμεις αναπαραγωγής; Ασφαλώς δεν τα ελέγχει το Κράτος αυτά!

 5. Πώς η Γραφή στις Πράξεις 17:24-27 αποκαλύπτει το έργο του Θεού σχετικά με τη γη μας;

⁵ Διαβάστε τι είπε ο Θεός μέσα στο βιβλίο του, την Αγία Γραφή, μέσω του αποστόλου Παύλου προς τους Αθηναίους: «Ο Θεός όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποίητοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων, ως έχων χρείαν τινός, επειδή αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα. Και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.»—Πράξ. 17:24-27.

 6. Πώς απήντησε ο Ιησούς στους υποκριτικούς Φαρισαίους, που προσπαθούσαν να συνομωτήσουν εναντίον του;

⁶ Ο Θεός μάς έδωσε «ζωήν και πνοήν και τα πάντα. Και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων.» Δεν το έκαμε ο εθνικισμός αυτό, ούτε ο Καίσαρ. Οι Ιουδαίοι Φαρισαίοι, υπερήφανοι θρησκευόμενοι των ημερών του Ιησού, προσπαθούσαν να συλλάβουν τον Ιησού στους λόγους του με το να τον κάμουν να πη κάτι εναντίον του Ρωμαϊκού εθνικισμού. Ο Ιησούς Χριστός είχε τη φήμη ότι μιλούσε την αλήθεια ελεύθερα, αλλά ο λόγος του Θεού ήταν εκείνο που πάντοτε έλεγε. Γι’ αυτό οι Φαρισαίοι είπαν: «Επ’ αληθείας την οδόν του Θεού διδάσκεις· είναι συγκεχωρημένον να δώσωμεν δασμόν εις τον Καίσαρα ή ουχί; να δώσωμεν ή να μην δώσωμεν; Ο δε γνωρίσας την υπόκρισιν αυτών, είπε προς αυτούς, Τι με πειράζετε; Φέρετέ μοι δηνάριον, δια να ίδω. Και εκείνοι έφεραν. Και λέγει προς αυτούς, Τίνος είναι η εικών αύτη και η επιγραφή; Οι δε είπον προς αυτόν, Του Καίσαρος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτούς, Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.»—Μάρκ. 12:14-17.

 7, 8. (α) Μολονότι ο Ιησούς δεν ήταν εναντίον ομαλών κυβερνήσεων, τι ανεγνώριζε, επίσης; (β) Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είναι πράγματι η μεγάλη Πρώτη Αιτία, ποια ερώτησι πρέπει να θέσωμε και πάλι στον εαυτό μας;

⁷ Ο Ιησούς δεν ήταν εναντίον ομαλών κυβερνήσεων, ούτε της πληρωμής φόρων. Οι άρχοντες, όμως, οφείλουν ν’ αναγνωρίσουν, επίσης, ότι υπάρχουν μερικά πράγματα, που ανήκουν στον Θεό. Δεν είναι όλα του Καίσαρος! Να ενθυμήσθε ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος, ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο για να κατοική πάνω στη γη. Ιεχωβά ο Παντοδύναμος Θεός είπε: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί των κτηνών, και επί πάσης της γης, και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.» Και είπεν ο Θεός, προς τους μόλις πλασθέντας άνδρα και γυναίκα: «Ιδού, σας έδωκα πάντα χόρτον κάμνοντα σπόρον, όστις είναι επί του προσώπου πάσης της γης, και παν δένδρον, το οποίον έχει εν εαυτώ καρπόν δένδρου κάμνοντος σπόρον· ταύτα θέλουσιν είσθαι εις εσάς προς τροφήν.»—Γέν. 1:26, 29.

⁸ Ο Ιεχωβά Θεός ήταν εκείνος, ο οποίος επρομήθευσε όλ’ αυτά στο ανθρώπινο γένος. Υπήρχαν όλα σε αφθονία προτού οποιοδήποτε έθνος σχηματισθή, προτού ο εθνικισμός ακουσθή καν. Γι’ αυτό ερωτούμε και πάλι, Η λατρεία σας προς τον Θεό έρχεται πρώτη; Θα έπρεπε!

 9. Πώς ο Ρωμαϊκός εθνικισμός επηρέασε τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού;

⁹ Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια οι εθνικισταί Ιουδαίοι ήσαν κάτω από τη Ρωμαϊκή εξουσία και απέρριψαν οριστικώς τον Θεόν των, Ιεχωβά, καθώς, επίσης, και τον Υιόν του, Ιησού Χριστό. Αυτό συνέβη, όταν οι Ιουδαίοι παρέδωσαν τον Ιησού, τον αιχμάλωτό των, στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος έφερε τον Ιησού έξω ενώπιον του πλήθους και είπε στους Ιουδαίους: «Ιδού ο βασιλεύς σας. Οι δε εκραύγασαν, Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος, Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς, Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:13-15) Αυτοί οι Ιουδαίοι απέδειξαν το άκρως εθνικιστικό των πνεύμα. Είχαν απορρίψει και λησμονήσει τον Θεόν των και είχαν καταφρονήσει τον Υιό του που μιλούσε την αλήθεια.

10. (α) Παρά ταύτα πώς έδειξε ο Θεός την αγάπη του; (β) Ποια μεταχείρισι μπορούν ν’ αναμένουν οι ακόλουθοι του Χριστού;

¹⁰ Αυτή η πράξις, όμως, δεν έκαμε τον Ιεχωβά να μειώση την αγάπη του για το ανθρώπινο γένος. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον [του ανθρωπίνου γένους], ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Κανένας άρχων οποιουδήποτε έθνους, ούτε ακόμη και ο Καίσαρ, μπόρεσε να δώση σε οποιονδήποτε αιώνια ζωή. Το άγγελμα του Ιησού στη διάρκεια της επί τριάμισυ χρόνια διακονίας του ήταν ένα άγγελμα ζωής για όλο το ανθρώπινο γένος μέσω της βασιλείας του Θεού, οι εθνικισταί, όμως, μεταξύ των Ιουδαίων δεν άκουαν. Δεν ήθελαν να έχουν καμμιά σχέσι με τη βασιλεία του Θεού. Τα άτομα εκείνα, που άκουσαν και πίστεψαν παρέλαβαν το άγγελμα του Ιησού κι εκήρυξαν το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Τελικά, κυβερνήσεις εναντιώθηκαν σ’ αυτούς. Ο Ιησούς τούς είχε προειδοποιήσει πολύ προηγουμένως σχετικά με το τι θα συνέβαινε αν θα εγίνοντο ακόλουθοι του. Τους είχε ειπεί: «Θέλουσιν επιβάλει εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων, ένεκεν του ονόματος μου. Και τούτο θέλει αποβή εις εσάς προς μαρτυρίαν.»—Λουκ. 21:12, 13.

11. Ποιοι είναι οι λόγοι ενός Ιουδαίου, ο οποίος έβαλε τη λατρεία του Θεού πρώτα από τον εθνικισμό;

¹¹ Ούτε οι Ιουδαίοι ούτε οι Ρωμαίοι εξετίμησαν το άγγελμα του ευαγγελίου που εκηρύττετο από Χριστιανούς. Εν τούτοις, ο απόστολος Παύλος, μολονότι ένας γεννημένος Ιουδαίος, έβαλε τη Χριστιανοσύνη και τη λατρεία του προς τον Θεό πρώτα από τον εθνικισμό. Έθεσε τη ζωή του στα χέρια του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτό μπορούσε να πη: «Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.» (2 Κορ. 12:10) Ο Παύλος είχε ένα έργο προς εκτέλεσιν και το εξετέλεσε! Εγνώριζε ότι η αιωνία ζωή του δεν εξηρτάτο από την υπηρεσία του προς οποιοδήποτε έθνος ή τον άρχοντά του. Η αιωνία ζωή του θα ήρχετο από τον Ιεχωβά Θεό μέσω των διευθετήσεων Του. Ο Παύλος επίστευσε στον Ιησού όταν αυτός είπε: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή.»—Ιωάν. 14:6.

ΑΦΟΒΟΙ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ

12. Πώς οι Γραφές δίδουν παρηγορία σ’ εκείνους οι οποίοι πιθανόν ν’ αντιμετωπίσουν θάνατο επειδή δεν κύπτουν στο Κράτος;

¹² Δια μέσου των αιώνων πολλοί Χριστιανοί εφονεύθησαν διότι δεν έκυψαν στο Κράτος. Ο Παύλος πιστεύεται ότι απεκεφαλίσθη στη Ρώμη. Οι Χριστιανοί δεν εφοβήθησαν τον θάνατο, διότι γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι ο Δοτήρ της ζωής και είναι καλά εξοικειωμένοι με τα λόγια του Ιησού: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι·

13. (α) Γιατί υπάρχει ανάγκη καλής κυβερνήσεως; (β) Πώς ο Πέτρος και οι απόστολοι έδειξαν ότι αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να λατρεύεται;

¹³ Η κυβέρνησις είναι ένα αναγκαίο και καλό πράγμα, όταν εξυπηρετή τον λαό, αλλ’ όταν είναι καταπιεστική, ο λαός υποφέρει. Υπάρχει ανάγκη καλής κυβερνήσεως, ειδικώς σήμερα, που υπάρχουν 3.200.000.000 και πλέον άνθρωποι στον κόσμο. Πρέπει, όμως, η κυβέρνησις να λατρεύεται από τον λαό; Πρέπει να είναι ανώτερη από κάθε άλλη νομιμοφροσύνη του λαού; Αν οι ανθρώπινοι νόμοι συγκρούωνται με τους νόμους του Θεού, τότε τι γίνεται; Οι απόστολοι έδωσαν την απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα ενώπιον του Σάνχεδριν. «Ο Πέτρος και οι απόστολοι είπον, Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Λόγω της αφοσιώσεώς των στον Ιεχωβά Θεό οι άρχοντες τους «έδειραν, και παρήγγειλαν να μη λαλώσι.» Ύστερ’ απ’ αυτά τι έκαμαν αυτοί; «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:29, 40-42) Ώστε, μολονότι χρειάζεται κυβέρνησις, εν τούτοις δεν μπορεί να σταματήση, και δεν έχει δικαίωμα να σταματήση, άτομα από το να λέγουν την αλήθεια, που αποτελεί ευαγγέλιον για όλους τους λαούς.

14-16. (α) Δείξτε πώς αρχίζουν τα εθνικιστικά αισθήματα. (β) Ποιο υπήρξε το τελικό αποτέλεσμα δια μέσου των αιώνων;

¹⁴ Πώς, όμως, αρχίζει ο εθνικισμός; Ωρισμένοι όμιλοι ανθρώπων, συνήθως καταγόμενοι από τον ίδιο αρχηγό οικογενείας, συζούν στενά και έχουν ένα βαθύ αίσθημα ότι ανήκουν ο ένας στον άλλο. Διαμορφώνουν τις ίδιες συνήθειες και διάγουν τον ίδιο τρόπο ζωής. Αποδίδουν νομιμοφροσύνη στον όμιλο και θέλουν, όπως όλοι συντελέσουν στην ευημερία αλλήλων. Δεν υπάρχει, βεβαίως, τίποτε το εσφαλμένο στο ν’ αγαπούν οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον και να θέλουν ν’ απολαμβάνουν ο ένας τη συντροφιά του άλλου καθώς και να ενδιαφέρωνται για την ευημερία αλλήλων. Αυτή είναι μια Θεόδοτη εντολή, ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας.

¹⁵ Εν τούτοις, καθώς οι ομάδες αυτές μεγαλώνουν, συχνά μερικά άτομα ομιλούν ζωηρά για πατριωτισμό. Υποτίθεται τώρα ότι ο εθνικός των όμιλος είναι ανώτερος από όλους τους άλλους ομίλους, και ο αρχηγός προσπαθεί ν’ αποδείξη την υπεροχή του ομίλου των επάνω στους άλλους ομίλους με επίθεσι και κατάκτησι. Αγνοώντας την ικανότητα σκέψεως μερικών, οι οποίοι θέλουν να ζήσουν κατά τον τρόπο που κατευθύνει η Γραφή, ο δικτάτωρ ενός ομίλου προσπαθεί ν’ αναγκάση όλους να συσπειρωθούν γύρω του, και να προσκυνήσουν ένα ανθρωποποίητο έμβλημα, μια σημαία, εικόνα ή ένα σύμβολο του τρόπου ζωής του ομίλου. Όταν συμβή αυτό, τότε το εθνικιστικό των πνεύμα έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Οι άνθρωποι, που φοβούνται τον Θεό, γνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων» και γι’ αυτό δεν ενώνονται στη λατρεία του Κράτους μέσω των εμβλημάτων του. Έτσι η μειονότης υποφέρει διότι δεν ενώνεται με την πλειονότητα. Ο Ιησούς και οι απόστολοι ήσαν με τη μειονότητα αλλά είχαν δίκαιο.

¹⁶ Μερικοί από τους άλλους παράγοντας, που προκαλούν τον εθνικισμό είναι η γλώσσα, η φυλή, η θρησκεία, το έδαφος και η πολιτική ζωή, εκτός από τους οικονομικούς παράγοντας. Όταν εξετάζωμε την αληθινή παγκόσμιο ιστορία, μπορούμε να παρατηρήσωμε ότι πολλοί εθνικοί όμιλοι έχουν σχηματισθή από πολύ μικρές ομάδες. Πραγματικά, όλη η ανθρωπίνη οικογένεια από την εποχή του μεγάλου κατακλυσμού προήλθε από τον Νώε και τους τρεις υιούς του, Σημ, Χαμ και Ιάφεθ. Η Γραφή σαφώς λέγει ότι «οι τρεις ούτοι είναι οι υιοί του Νώε, και εκ τούτων διεσπάρησαν εις πάσαν την γην.» (Γέν. 9:19) Πρώτα υπήρχαν οικογενειακοί όμιλοι, έπειτα φυλές, αργότερα η συμβίωσις σε πόλεις. Έτσι προέκυψε το βασίλειο του Νεβρώδ. (Γέν. 10:9, 10) Δια μέσου των αιώνων μεγάλα έθνη επραγματοποίησαν επέκτασι σε διάφορα εδάφη κατακτώντας άλλα έθνη. Έτσι είχαμε παγκόσμιες αυτοκρατορίες, Αίγυπτο, Ασσυρία, Βαβυλώνα, Μηδο-Περσία, Ελλάδα και Ρώμη. Από τότε, στα πρόσφατα χρόνια, είδαμε πολλά έθνη να προωθούνται σ’ εξέχουσα θέσι. Ενθυμείσθε τον Μουσολίνι της Ιταλίας, ο οποίος θέλησε να γίνη ένας κατακτητής τμημάτων της Αφρικής. Συνεμάχησε με τον Χίτλερ της Γερμανίας, ο οποίος προσεπάθησε να καταλάβη όλη την Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Πραγματικά, θέλησε να γίνη ο άρχων του κόσμου. Τι σφαγεύς απεδείχθη ότι ήταν! Ύστερ’ από την αποτυχία των σχεδίων του να κατακτήση τα έθνη, προέκυψαν πολλοί εθνικοί όμιλοι, που ζήτησαν ανεξαρτησία, και επέδειξαν έντονο πατριωτισμό και νομιμοφροσύνη προς μερικούς ηγέτας.

17. Δείξτε πώς ο εθνικισμός ανεπτύχθη από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

¹⁷ «Αγών» υπήρξε η επικεφαλίς των εφημερίδων, ειδικά από το 1914, ως την ημέρα αυτή. Επιθετικοί εθνικισταί απαιτούν ωρισμένα δικαιώματα και έδαφος για ωρισμένους ομίλους ανθρώπων. Έτσι νέες κυβερνήσεις διεμορφώθησαν. Στα τελευταία τέσσερα χρόνια στην Αφρική και μόνο ιδρύθηκαν είκοσι ένα νέα κράτη. Και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η ήπειρος παρήγαγε περίπου τριάντα έξη νέα κράτη.c Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία κάνει την εξής δήλωσι: «Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο εθνικισμός συνέχισε να παίζη ένα πρωτεύοντα ρόλο σ’ όλον τον κόσμο. Οι Χιτλερικές μέθοδοι ανεπτύχθησαν ακόμη περισσότερο από τον Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος απεδείχθη ένας επιδέξιος μαθητής του φασιστικού εθνικισμού.»d Εν τούτοις, συζητώντας περί εθνικισμού η ιδία Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Παλαιότερα, η υπερτάτη νομιμοφροσύνη του ανθρώπου περιεστρέφετο γύρω από τη θρησκεία του. Σήμερα τη θέσι αυτή την πήρε το έθνος.»e

18, 19. (α) Δώστε τον ορισμό του εθνικισμού. (β) Όταν ο εθνικισμός προχωρήση πάρα πολύ, ποια είναι τ’ αποτελέσματα;

¹⁸ Το περιοδικό Τάιμ της 7ης Δεκεμβρίου 1962, σελ. 20, έλεγε: «Οι φεουδάρχαι του Μεσαίωνος έδιναν την υποταγή τους στον βασιλέα, όχι στη χώρα, οι δε Γάλλοι ευγενείς, οι οποίοι εμάχοντο στο πλευρό των εισβολέων Άγγλων βασιλέων εθεωρούντο πιστοί υποτελείς, όχι συνεργάται. Ο ιστορικός Κάρλτον Χέυς γράφει: ‘Η εθνικότης υπήρξε πάντοτε. Ο πατριωτισμός υπήρξε από μακρό χρόνο, είτε ως εφηρμόζετο σε μια περιοχή είτε ως εξετείνετο σε μια αυτοκρατορία. Η συγχώνευσις, όμως, του πατριωτισμού με την εθνικότητα και την υπεροχή του εθνικού πατριωτισμού επάνω από κάθε άλλη ανθρωπίνη νομιμοφροσύνη—που αποτελεί τον εθνικισμό—είναι σύγχρονη, πολύ σύγχρονη.’

¹⁹ «Οι εθνικισταί έφθασαν στο να μάθουν ότι το πιστεύω των περιείχε κακά σπέρματα καθώς και καλά. Το έθνος απαιτούσε την υπερτάτη νομιμοφροσύνη από τους πολίτας του, επέμενε στην ανωτερότητά του επάνω από όλες τις εθνικότητες, καλλιέργησε υπερηφάνεια στον εθνικό χαρακτήρα και το πεπρωμένο. Προχωρώντας πάρα πολύ, αυτές οι πεποιθήσεις έπαιξαν ένα μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και, σε μία διαστροφή του εθνικισμού, εξαπέλυσαν τη Ναζιστική τρομοκρατία επάνω στον κόσμο, γεμίζοντας τη γη με πτώματα.»

20. Πώς ο εθνικισμός γίνεται μια υπερτάτη νομιμοφροσύνη;

²⁰ Στο βιβλίο του Εθνικισμός: Μία Θρησκεία, ο Ρωμαιοκαθολικός συγγραφεύς Κάρλτον Χέυς κάνει, επίσης, την εξής δήλωσι στη δεκάτη σελίδα: «Υπάρχουν διαβαθμίσεις εθνικισμού όπως και κάθε συγκινήσεως. Η νομιμοφροσύνη μας στον εθνικισμό και το εθνικό κράτος μπορεί να εξαρτάται από άλλες νομιμοφροσύνες—προς την οικογένεια, την εκκλησία, την ανθρωπότητα, τον διεθνισμό—κι επομένως να περιορίζεται κατά τον αντίστοιχο βαθμό. Από το άλλο μέρος, ο εθνικισμός μπορεί να είναι μια ανυπέρβλητη, μια υπερτάτη νομιμοφροσύνη, που να επιβάλλεται σε όλες τις άλλες. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν η εθνική συγκίνησις συγχωνεύεται με θρησκευτική συγκίνησι, και αυτός ο ίδιος ο εθνικισμός γίνεται μια θρησκεία ή ένα υποκατάστατο της θρησκείας.»

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

21, 22. (α) Συμβαδίζουν ο εθνικισμός με τη Χριστιανοσύνη; (β) Τι έχει κάμει ο «Χριστιανικός κόσμος» για να επιβάλη τη συγχώνευσι των δύο, και με ποιο αποτέλεσμα;

²¹ Μολαταύτα, ας γίνη τούτο γνωστό: Χριστιανοσύνη και εθνικισμός δεν αναμιγνύονται. Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν τα ανέμιξε. Τι θα πούμε, όμως, για τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου», την Καθολική και Προτεσταντική; Είναι εντελώς υπέρ του εθνικισμού και υποστηρίζουν κάθε χώρα στην οποία έχουν οπαδούς. Ο κλήρος όλων αυτών των θρησκειών διεξάγει ακόμη και εκστρατείες υπέρ των πολιτικών ηγετών, μερικοί δε θέτουν οι ίδιοι υποψηφιότητα για πολιτικές θέσεις. Σε καιρό πολέμου ο κλήρος λαμβάνει την ηγεσία στην ενθάρρυνσι των νέων του έθνους των, όπως ενασχοληθούν στον φόνο των οπαδών του ιδίου των δόγματος σε άλλες χώρες, μολονότι η Γραφή, την οποία ισχυρίζονται ότι θεωρούν ως βάσιν για τη θρησκευτική των πίστι, λέγει «ου φονεύσεις».

²² Τι έχει γίνει ο κλήρος αυτών των θρησκευτικών οργανώσεων; Τι τους έκαμαν τους ενορίτας των; Ο Ιάκωβος, ένας στενός ακόλουθος του Ιησού Χριστού, είπε το εξής: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Πρέπει να γνωρίζετε με ποιο μέρος είναι η νομιμοφροσύνη των. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι είτε είναι κανείς πιστός σ’ ένα μόνο κύριο, ενώ μισεί τον άλλο, ή αντιστρόφως; Ο Ιησούς είπε σθεναρά: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει· ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά.» (Ματθ. 6:24) Είσθε ένας Χριστιανός; Αν ναι, τι έρχεται πρώτα στη ζωή σας; Έχετε το δικαίωμα να εκλέξετε για τον εαυτό σας. Έχετε όμως μήπως το δικαίωμα να καταδικάσετε και να τιμωρήσετε έναν άλλο Χριστιανό, ο οποίος εκλέγει ως Κύριόν του μάλλον τον Δημιουργό του παρά το Κράτος;

23. Όπως έκαμε ο Ιησούς και οι μαθηταί του, ποια είναι η στάσις του Χριστιανού, όταν πρόκειται να κάμη το θέλημα του Ιεχωβά;

²³ Ένας Χριστιανός αφιερωμένος στο να κάνη το θέλημα του Ιεχωβά θα πράξη ό,τι ο Ιεχωβά τον διδάσκει να κάμη. Ο Ιεχωβά έχει αποκαλύψει τον εαυτό του και το θέλημά του μέσω του γραπτού Λόγου του, της Αγίας Γραφής. Όσο περισσότερο εξοικειώνεται ένας με τον γραπτό Λόγο, τόσο καλύτερα κατανοεί τι πρέπει να κάμη. Ο Ιησούς έλαβε τη στάσι του—το ίδιο έκαμαν οι απόστολοι και οι πρώτοι Χριστιανοί—όχι εναντίον της Ρώμης, αλλά υπέρ του Ιεχωβά, του Κυρίου των που εξέλεξαν. Αυτός ήταν ο Θεός των. Άλλοι άνθρωποι, η πλειονότης, εξέλεξαν τον Καίσαρα. Αυτό ήταν προνόμιο των· γιατί, όμως, να διώκουν τη μειονότητα, αυτούς που πίστευαν και ελάτρευαν τον Θεό;

24. Δώστε τον ορισμό της ‘αγάπης προς τον πλησίον’, όταν περιλαμβάνη και τη νομιμοφροσύνη προς τον Θεό.

²⁴ Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του καθενός, που πρέπει ν’ αποφασίση πού πρέπει να δώση τη νομιμοφροσύνη του. Το να είναι ένας πιστός, νομιμόφρων στον Ιεχωβά δεν σημαίνει να είναι μη φιλικός προς τον πλησίον του, ούτε ακόμη και προς το έθνος, στο οποίο εγεννήθη. Ο Ιησούς εδίδαξε ότι πρέπει ν’ αγαπούμε τόσο τον Πατέρα μας στον ουρανό όσο και τον πλησίον μας. (Λουκ. 10:27) Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οφείλομε να κάνωμε ό,τι και ο πλησίον μας κάνει. Ο Ιησούς συνεβούλευσε στην επί του Όρους Ομιλία του: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου,” και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, . . . και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι· δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» (Ματθ. 5:43-45) Έτσι μπορείτε ν’ αγαπάτε τον πλησίον σας, ακόμη και τον εχθρό σας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οφείλετε να κάμετε τα πονηρά πράγματα που αυτός κάνει.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

25, 26. Σε ποια εποχή της ιστορίας θα μεταφερθούμε τώρα για ένα κατάλληλο παράδειγμα νομιμοφροσύνης στον Θεό ή το Κράτος, και ποια είναι τα άτομα που περιλαμβάνονται;

²⁵ Για μια στιγμή ας μεταφερθούμε πίσω στην ιστορία στο 617 π.Χ. Το έτος εκείνο ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, μετέφερε πολλούς Ισραηλίτας αιχμαλώτους στη Βαβυλώνα. Ο Ναβουχοδονόσορ εξέλεξε μερικούς από τους υιούς Ισραήλ, του βασιλικού σπέρματος, για να λάβουν μια ειδική εκπαίδευσι στην αυλή του. Εξελέγησαν οι καλύτεροι, εκείνοι που ήσαν ωραίοι την όψιν και εκείνοι που ήσαν νοήμονες σε κάθε σοφία, και ήσαν ειδήμονες σε κάθε γνώσι και είχαν φρόνησι. Αυτοί θα ίσταντο στο ανάκτορο του βασιλέως. Εδόθησαν οδηγίες για την εκπαίδευσι αυτών των νέων στα γράμματα και στη γλώσσα των Χαλδαίων. Για να λαμβάνουν καλή τροφή, «διέταξεν εις αυτούς ο βασιλεύς καθημερινήν μερίδα από των βασιλικών εδεσμάτων, και από του οίνου τον οποίον αυτός έπινε· και αφού ανατραφώσι τρία έτη, να ίστανται μετά ταύτα ενώπιον του βασιλέως.»—Δαν. 1:1-5.

²⁶ Μεταξύ των ειδικά εκλεγέντων παιδιών υπήρχαν τέσσερες νεαροί, ηλικίας περίπου μεταξύ δέκα τεσσάρων και δέκα οκτώ ετών. Ήσαν από τη φυλή του Ιούδα. Τα ονόματα των ήσαν Δανιήλ, Ανανίας, Μισαήλ και Αζαρίας. Το καθένα από αυτά τα ονόματα είχε μια ενδιαφέρουσα σημασία: Δανιήλ που σημαίνει «Ο Θεός Είναι Κριτής»· Ανανίας, «Ο Γιάχ Έχει Ευνοήσει»· Μισάχ, «Ποιος Είναι Αυτό που ο Θεός Είναι;» Αζαρίας, «Ο Γιάχ Είναι Φύλαξ.» Η αλλαγή των ονομάτων των πολύ προφανώς είχε κάποια σχέσι με την επιθυμία του Ναβουχοδονόσορ να τους απομακρύνη από τον Θεό τους και να τους κάμη να σκέπτωνται κατά τον Χαλδαϊκό τρόπο μάλλον παρά κατά τον Εβραϊκό. Το όνομα του Δανιήλ μετεβλήθη σε Βαλτασάσαρ, το οποίον σημαίνει «Άρχων του Βηλ,» ή «Ο Ηγέτης του Κυρίου.» Του Ανανία το όνομα μετεβλήθη σε Σεδράχ, η σημασία του οποίου είναι σκοτεινή, αλλά μερικοί λέγουν ότι σημαίνει «Ο Δούλος του Ακού» (ο θεός σελήνη). Ο Μισαήλ ωνομάσθη Μισάχ. Η σημασία του Μισάχ δεν είναι γνωστή, κάποια, όμως, παράδοσις λέγει ότι πιθανώς είναι το όνομα μιας Βαβυλωνιακής θεότητος. Του Αζαρία το όνομα μετεβλήθη σε Αβδέ-νεγώ, που σημαίνει «Δούλος του Νεγώ [ή Ερμή].» Έτσι επρόκειτο να είναι δούλοι θεών άλλων αντί του Ιεχωβά. Μήπως η αλλαγή του ονόματος των άλλαξε και αυτούς;

27, 28. (α) Μήπως το ότι εδόθησαν ειδωλολατρικά ονόματα σ’ αυτά τα άτομα μετέβαλε τη στάσι των όσον αφορά τη λατρεία του Θεού; (β) Πώς έδειξαν, ακόμη και στο ζήτημα του φαγητού, ότι δεν θα παρεβίαζαν τον νόμο του Θεού των, και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;

²⁷ Αυτοί οι νέοι δεν εκολακεύθησαν με την αλλαγή του ονόματος των ούτε με την ειδική προσοχή που έδειξε σ’ αυτούς ο βασιλεύς. Ήσαν αφωσιωμένοι στον Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά. Μολονότι ήσαν σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ήθελαν να ζουν σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, όπως είναι γραμμένος στον Λόγο του. «Ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως, ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε.» (Δαν. 1:8) Αυτός, μαζί με τους τρεις συντρόφους του, εζήτησαν να τρώγουν μόνο όσπρια και να πίνουν νερό. Ο Δανιήλ είχε αρκετή συζήτησι με τον αυλικό που επρομήθευε την τροφή, αλλά τελικά τον έπεισε να φέρη εκείνο το είδος της απλής τροφής επί δέκα ημέρες. Ο Δανιήλ και τα νεαρά εκείνα παιδιά που ήσαν μαζί του ανακαλούσαν στη μνήμη των τους λόγους του Δευτερονομίου 6:4-7 (ΜΝΚ): «Άκουε, Ισραήλ· Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά. Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεως σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.»

²⁸ Εγνώριζαν τις Δέκα Εντολές και τα διατάγματα του Ιεχωβά σχετικά με το φαγητό. Είχαν εντυπώσει στη διάνοιά των τους λόγους του Μωυσέως: «Τώρα λοιπόν άκουε, Ισραήλ, τα διατάγματα και τας κρίσεις, τας οποίας εγώ σας διδάσκω να κάμνητε, δια να ζήσητε.» (Δευτ. 4:1) Είχαν μια απέχθεια για τις ακάθαρτες και απηγορευμένες τροφές. Αρνούμενοι να φάγουν κρέας και να πιούν οίνο, που πιθανώτατα προσεφέροντο σε είδωλα, έτρωγαν όσπρια και «μετά το τέλος των δέκα ημερών, τα πρόσωπα αυτών εφάνησαν ωραιότερα και παχύτερα εις την σάρκα, παρά πάντων των νεανίσκων, οίτινες έτρωγον τα εδέσματα του βασιλέως.» (Δαν. 1:15) Αυτό, φυσικά, άρεσε στον αυλικό, ο οποίος ώφειλε να προσέχη τον Δανιήλ, τον Ανανία, τον Μισαήλ και τον Αζαρία. Άρεσε, επίσης, στον Ιεχωβά, διότι, «και εις τους τέσσαρας τούτους νεανίσκους έδωκεν ο Θεός γνώσιν και σύνεσιν και πάσαν μάθησιν και σοφίαν και κατέστησε τον Δανιήλ νοήμονα εις πάσαν όρασιν και ενύπνιον.»—Δαν. 1:17.

29, 30. Μήπως η θέσις στην κυβέρνησι και τα δώρα μετέβαλαν αυτούς και τη νομιμοφροσύνη των στον Ιεχωβά Θεό;

²⁹ Στη διάρκεια της τριετούς εκπαιδευτικής περιόδου των έμαθαν τη Χαλδαϊκή γλώσσα και τα άλλα πράγματα που εδιδάχθησαν, αλλά ποτέ δεν ελησμόνησαν τον Θεό των και τα πράγματα που είχαν μάθει στην Ιουδαία σχετικά με τους νόμους του Ιεχωβά. Και όταν ακόμη εφέρθησαν για να σταθούν ενώπιον του βασιλέως, δεν ετρομοκρατήθησαν. Ο Δανιήλ, με τη βοήθεια του Θεού, ερμήνευε ενύπνια, έπαιρνε πολλά δώρα από τον βασιλέα και είχε διορισθή άρχων σ’ όλη την επαρχία της Βαβυλώνος και αρχιδιοικητής πάνω σ’ όλους τους σοφούς της Βαβυλώνος· αλλά ούτε και αυτό δεν του μετέβαλε το φρόνημα. Η νομιμοφροσύνη του προς τον Ιεχωβά διατηρούσε ακόμη την πρώτη θέσι.

³⁰ Ο Δανιήλ, ο οποίος ήταν τώρα σε μια τόσο υψηλή θέσι, εζήτησε «παρά του βασιλέως, και κατέστησε τον Σεδράχ, τον Μισάχ, και τον Αβδέ-νεγώ επί τας υποθέσεις της επαρχίας της Βαβυλώνος· ο δε Δανιήλ ευρίσκετο εν τη αυλή του βασιλέως.» (Δαν. 2:49) Αυτοί οι τέσσερες Ιουδαίοι άνδρες παρέμειναν προσκολλημένοι ο ένας στον άλλο και ενωμένοι στη λατρεία τους. Εφρόντιζαν, όμως, για τα καθήκοντα που τους είχαν ανατεθή, διότι ήσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Εν τούτοις, οι τέσσερες αυτοί νέοι με πολλή γνώσι και ευθύνη δεν επρόκειτο να γίνουν εθνικισταί και να λατρεύουν το Κράτος και να λησμονήσουν την αγάπη τους προς τον Θεό. Αρνήθηκαν ν’ αποδώσουν στο Κράτος περισσότερα από όσα του ανήκαν και τίποτε στον Θεό. Βεβαίως δεν επρόκειτο να δώσουν στο Κράτος κάτι που ήταν του Θεού.

31. Ποια δοκιμασία επρόκειτο ν’ αντιμετωπίσουν οι τέσσερες αυτοί Εβραίοι μια μέρα, δίνοντας αφορμή να εγερθούν ποια ερωτήματα;

³¹ Όλοι οι δούλοι του Ιεχωβά Θεού θ’ αντιμετωπίσουν δοκιμασίες κάποτε. Ο Ιησούς είπε στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά ότι και αυτοί, επίσης, θ’ αντιμετώπιζαν εναντίωσι και διωγμό χάριν του Χριστού. Αυτό συνέβη και με τους τέσσερες αυτούς Εβραιόπαιδες· κάποια ημέρα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν το ζήτημα όσον αφορά τη νομιμοφροσύνη και αφοσίωσί τους. Θ’ απεδεικνύετο ότι η νομιμοφροσύνη των ήταν υπέρ του Θεού των ή υπέρ του Κράτους; Θα ελάτρευαν το έθνος και θα ηρνούντο τον Θεό των; Θα υπέκυπταν στο κράτος αν προέκυπτε ζήτημα ζωής ή θανάτου; Η Βιβλική αναγραφή στον Δανιήλ, κεφάλαιον τρίτον, μας δίνει την απάντησι.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

32. Περιγράψτε πώς ένα επίμαχο ζήτημα διεμορφώθη στη Βαβυλώνα.

³² Ο βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ έκαμε μια μεγάλη χρυσή εικόνα. Το ύψος της ήταν εξήντα πήχες και το πλάτος της έξη πήχες. Είχε στήθη στις πεδιάδες Δουρά της επαρχίας της Βαβυλώνος, έναν τόπο περίπου έξη μίλια νοτίως της Βαβυλώνος. «Και απέστειλε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς να συνάξη τους σατράπας, τους διοικητάς, και τους τοπάρχας, τους κριτάς, τους θησαυροφύλακας, τους συμβούλους, τους νομοδιδασκάλους, και πάντας τους άρχοντας των επαρχιών, δια να έλθωσιν εις τα εγκαίνια της εικόνος, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς.» (Δαν. 3:1, 2) Αυτή η εντολή βεβαίως περιελάμβανε τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, οι οποίοι είχαν διορισθή ως διοικηταί επί της επαρχίας της Βαβυλώνος.

33. (α) Ποιος ήταν τώρα ο σκοπός του Διαβόλου σχετικά με τους τρεις Εβραίους παίδες, και πώς ο βασιλεύς διετύπωσε την εντολή του για λατρεία; (β) Ποιες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις υπάρχουν στην παραπομπή, από το βιβλιάριο Η Σημαία Μας;

³³ Αυτή ήταν μια αυθαίρετη προσπάθεια από μέρους Σατανά του Διαβόλου, του πραγματικού Θεού της Βαβυλώνος, για να κάμη αυτούς τους τρεις Εβραίους να προσκυνήσουν το Κράτος, την εικόνα του Κράτους, είτε αυτό ήταν ένα μνημείο, λάβαρο ή σημαία.f Η χρυσή εικών ήταν αντιπροσωπευτική της αυτοκρατορίας της Βαβυλώνος. Όλοι οι διωρισμένοι διοικηταί των χωρών, τις οποίες είχε κατακτήσει ο Ναβουχοδονόσορ, έπρεπε να είναι παρόντες εκεί συγχρόνως και να προσκυνήσουν την εικόνα. Ο εθνικισμός των Βαβυλωνίων είχε επιβληθή στους Ιουδαίους, Ασσυρίους, Αιγυπτίους και σε όλους όσους ο Ναβουχοδονόσορ είχε κατακτήσει. Συγκεντρώθηκαν μαζί. «Και κήρυξ εβόα μεγαλοφώνως, Εις εσάς προστάττεται, λαοί, έθνη, και γλώσσαι, καθ’ ην ώραν ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου, της συμφωνίας, και παντός είδους μουσικής, πεσόντες προσκυνήσατε την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς· και όστις δεν πέση και προσκυνήση την αυτήν ώραν θέλει ριφθή εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης.» (Δαν. 3:4-6) Η εντολή ήταν, Προσκυνήσατε την εικόνα, λατρεύσατε το Κράτος! Εθνικισμός! Όλοι οι λαοί, οι άρχοντες μεγάλοι και μικροί, οφείλουν τώρα να λατρεύσουν αυτό που ο Ιησούς ωνόμασε Καίσαρα, ή την εικόνα του, τον Εθνικισμό!

34, 35. Πώς οι τρεις Εβραίοι αντιμετώπισαν αυτό το ζήτημα που ηγέρθη τώρα, και ποια εντολή του Θεού των είχαν υπ’ όψιν;

³⁴ Αλλά κυττάξτε! Υπάρχουν τρεις άνδρες όρθιοι! Δεν προσκυνούν! Μπορείτε να το φαντασθήτε αυτό! Οι τρεις αυτοί άνδρες είχαν πάει μαζί με όλους τους άλλους στην πεδιάδα Δουρά κατά την εντολή του βασιλέως, αλλά δεν προσκυνούσαν. Γιατί; Προχώρησαν ως εκεί που μπορούσαν. Συγκεντρώθηκαν μαζί με τους άλλους, αλλά τώρα ήλθε η δοκιμασία. Έλαβαν την ορθή απόφασι. Οι τρεις Ιουδαίοι, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, έφεραν στη μνήμη των τους λόγους του Ιεχωβά, τους οποίους ελάλησε προς τον Μωυσή:

³⁵ «Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού. Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκύνησης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν, ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με· και κάμνων έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με, και φυλαττόντων τα προστάγματά μου. Μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου επί ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Ιεχωβά τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.»—Έξοδ. 20:1-7, ΜΝΚ.

36. Σε ποιον ήταν η εμπιστοσύνη των;

³⁶ Αυτό το καταλάβαιναν οι τρεις εκείνοι Εβραίοι. Έδωσαν στον Θεό των αποκλειστική αφοσίωσι. Δεν θα προσκυνούσαν ούτε θα ελάτρευαν μια ανθρωποποίητη εικόνα ή σύμβολο. Αγαπούσαν τη ζωή των κι επίστευαν ότι ο Θεός των θα τους έσωζε. Αν, όμως, δεν παρέμεναν ζώντες, πάλι δεν υπήρχε λόγος να φοβηθούν τον θάνατο, διότι επίστευαν σε μια ανάστασι νεκρών. Όταν ο Ναβουχοδονόσορ άκουσε τι συνέβη, εξεδήλωσε οργή και μανία και διέταξε μια έρευνα.

37. Τι συνέβη κατόπιν, όταν αυτοί οι τρεις νέοι ωδηγήθησαν ενώπιον του βασιλέως;

³⁷ Οι τρεις αυτοί Εβραίοι ωδηγήθηκαν ενώπιον του Ναβουχοδονόσορ, ο οποίος τους είπε: «Τωόντι, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, τους θεούς μου δεν λατρεύετε, και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησα, δεν προσκυνείτε;» (Δαν. 3:14) Ήταν ενοχλητικό για τον βασιλέα να βλέπη αυτούς τους καλούς υπηρέτας του να βγαίνουν έξω από τη γραμμή και να μην κάνουν αυτό το μικρό πράγμα, ‘απλώς να προσκυνήσουν, και τίποτε περισσότερο.’ Έτσι ο Ναβουχοδονόσορ είπε ότι θα τους έδινε ακόμη μια ευκαιρία. Είπε τα εξής: «Τώρα λοιπόν εάν ήσθε έτοιμοι, οπόταν ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, της σύριγγος, της κιθάρας, της σαμβύκης, του ψαλτηρίου, και της συμφωνίας, και παντός είδους μουσικής, να πέσητε και να προσκυνήσητε την εικόνα την οποίαν έκαμα, καλώς· εάν όμως δεν προσκυνήσητε, θέλετε ριφθή την αυτήν ώραν εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης· και τις είναι εκείνος ο Θεός, όστις θέλει σας ελευθερώσει εκ των χειρών μου;»—Δαν. 3:15.

38. Έδειξαν μήπως κάποιο δισταγμό αυτοί οι τρεις Εβραίοι, όταν τους εδόθη άλλη μια ευκαιρία να προσκυνήσουν, και ποια ήταν η απάντησις των προς τον βασιλέα;

³⁸ Δεν είχαν ανάγκη ούτε για ένα λεπτό οι τρεις αυτοί Εβραίοι για ν’ αποφασίσουν. Είχαν ήδη τακτοποιήσει το ζήτημα στη διάνοιά τους. Από την εποχή που ήσαν νέα παιδιά, από την εποχή που ανετρέφοντο στην ειδική σχολή του βασιλέως για ευγενείς, εγνώριζαν ποιόν θα υπηρετούσαν. Αφού δεν παρέβαιναν τους νόμους του Ιεχωβά για την τροφή, θα παρέβαιναν τώρα τον νόμο του για τη λατρεία εικόνων; Γι’ αυτό, δίχως κανένα δισταγμό, «Απεκρίθησαν ο Σεδράχ, ο Μισάχ, και ο Αβδέ-νεγώ, και είπον προς τον βασιλέα, Ναβουχοδονόσορ, ημείς δεν έχομεν χρείαν να σοι αποκριθώμεν περί του πράγματος τούτου. Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης· και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν, και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν.»—Δαν. 3:16-18.

39. Ποιος άλλος έδωσε μια παρόμοια απάντησι για να υπερασπίση την αγνή λατρεία του Θεού;

³⁹ Πίστις! Νομιμοφροσύνη! Πού ακούσαμε από τότε ξανά μια τόσο σθεναρή απόφασι; Ενθυμείσθε, όταν ο Σατανάς προσπάθησε να πείση τον Ιησού όπως ‘πεσών προσκυνήση αυτόν’; Ο Ιησούς δεν άργησε ν’ απαντήση επίσης. «Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτόν, Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, “Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει”.»—Ματθ. 4:8-10, ΜΝΚ.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ

40-42. Περιγράψτε τώρα το εντατικό δράμα, που εκτυλίσσεται μπροστά στον Ναβουχοδονόσορ και το τελικό αποτέλεσμα του επεισοδίου της πυρακτωμένης καμίνου.

⁴⁰ Ο Ναβουχοδονόσορ εγνώριζε πολύ καλά ποιόν οι τρεις αυτοί Εβραίοι ελάτρευαν. Αλλά θα ελύγιζαν κάτω από πίεσι, όταν θα εδένοντο και θα ήσαν έτοιμοι να ριφθούν μέσα στην κάμινο; Θα προσκυνούσαν τότε το Κράτος και θα εγίνοντο εθνικισταί; Θα προσπαθούσαν να δουλεύσουν δύο κυρίους; Θ’ απέδιδαν στο Κράτος πράγματα που δεν ανήκουν στο Κράτος;

⁴¹ Αυτοί οι τρεις άνδρες ‘δεν φοβήθηκαν από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι.’ Μάλλον, ήσαν όπως οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα, οι οποίοι πραγματικά εκτιμούν το έξοχο παράδειγμα των τριών Εβραίων, οι οποίοι ‘εφοβήθησαν μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.’ (Ματθ. 10:28) Παρατηρούσαν τον Ναβουχοδονόσορ γεμάτον από μανία και με αυτή την όψι του προσώπου του αλλαγμένη απέναντι των. Ο βασιλεύς προσέταξε, ‘Ρίψατε τους εις την κάμινον επταπλασίως τώρα καιομένην.’ Ερρίφθησαν στην κάμινο που είχε θερμανθή τόσο ώστε, όταν οι άνδρες, οι οποίοι διετάχθησαν να ρίψουν τους τρεις Εβραίους στην κάμινο, τους έρριψαν, εθανατώθησαν οι ίδιοι από τις υπερβολικές φλόγες.

⁴² Τότε ο Ναβουχοδονόσορ είδε ένα τρομακτικό πράγμα. Εσηκώθη βιαστικά και είπε: «Δεν ερρίψαμεν τρεις άνδρας δεδεμένους εις το μέσον του πυρός;» Εκείνοι που ήσαν μαζί του είπαν: «Αληθώς, βασιλεύ.» Ο Ναβουχοδονόσορ, όμως, στην έξαψί του είπε: «Ιδού, εγώ βλέπω τέσσαρας άνδρας λελυμένους, περιπατούντας εν μέσω του πυρός, και βλάβη δεν είναι εις αυτούς· και η όψις του τετάρτου είναι ομοία με υιόν Θεού.» Τότε ο Ναβουχοδονόσορ φώναξε δυνατά στους τρεις άνδρες που ήσαν στη φωτιά και τους είπε να εξέλθουν και να πλησιάσουν σ’ αυτόν. Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ βγήκαν από το μέσον του πυρός. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Η φωτιά δεν είχε καμμιά δύναμι πάνω στα σώματα των, ακόμη δε και καμμιά τρίχα της κεφαλής των δεν εκάη. Και τα σαλβάρια αυτών δεν επηρεάσθηκαν ούτε και οσμή φωτιάς επέρασε επάνω των! Οι άνδρες αυτοί πέρασαν κάποια δοκιμασία και απέδειξαν την πιστότητα των.—Δαν. 3:24-27.

43. Ποια ήσαν, τότε, τα επόμενα λόγια του Ναβουχοδονόσορ, που αποτελούσαν διεκδίκησι της δυνάμεως του Ιεχωβά ν’ απελευθερώνη;

⁴³ Η πείρα αυτή συνεκλόνισε τον Ναβουχοδονόσορ, διότι είπε: «Ευλογητός ο Θεός του Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, όστις απέστειλε τον άγγελον αυτού, και ηλευθέρωσε τους δούλους αυτού, οίτινες ήλπισαν επ’ αυτόν, και παρήκουσαν τον λόγον του βασιλέως, και παρέδωκαν τα σώματα αυτών, δια να μη λατρεύσωσι μηδέ να προσκυνήσωσιν άλλον θεόν, εκτός του Θεού αυτών. Δια τούτο εκδίδω πρόσταγμα, ότι πας λαός, έθνος, και γλώσσα, ήτις λαλήση κακόν εναντίον του Θεού του Σεδράχ, Μισάχ, και Αβδέ-νεγώ, θέλει καταμελισθή, και αι οικίαι αυτών θέλουσι γείνει κοπρώνες· διότι άλλος θεός δεν είναι, δυνάμενος να ελευθερώση ούτω.» (Δαν. 3:28, 29) Πιστεύετε κι εσείς ομοίως σήμερα ότι «άλλος θεός δεν είναι δυνάμενος να ελευθερώση ούτω»;

[Υποσημειώσεις]

»Το άστρο είναι ένα σύμβολο των ουρανών και του θείου σκοπού, προς τον οποίον απέβλεψε ο άνθρωπος από αμνημονεύτων χρόνων· οι λωρίδες είναι συμβολικές των ακτίνων του φωτός που εκπέμπεται από τον ήλιο. Και τα δύο αυτά θέματα από μακρού αντιπροσωπεύθηκαν στις σημαίες των εθνών από τα λάβαρα των λάτρεων των άστρων της αρχαίας Αιγύπτου και Βαβυλώνος ως τη σημαία των Ισπανών Κατακτητών υπό τον Κορτέζ που είχε 12 αστέρες. Συνεχίζοντας να βρίσκωνται σ’ εύνοια, απλώθηκαν ως τις λωριδωτές σημαίες της Ολλανδίας και της Εταιρίας των Ολλανδικών Ινδιών τον 17ον αιώνα και στα σημερινά πρότυπα άστρων και λωρίδων επάνω στις σημαίες πολλών εθνών της Ευρώπης, Ασίας και της Βορείου και Νοτίου Αμερικής.»

Στη σελίδα 23 αναφέρει: «Ο Υπουργός Αμύνης, Ουάσιγκτον, 28 Δεκεμβρίου 1959, Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ (DOD Pam 5-6a)—Η επίσημος αυτή έκδοσις του Υπουργείου Αμύνης είναι προς χρήσιν του προσωπικού που βρίσκεται στις στρατιωτικές Υπηρεσίες. [Υπογραφή] Θωμάς Σ. Γκαίιτς. Εξεδόθη υπό του Γραφείου Πληροφοριών και Εκπαιδεύσεως των Ένοπλων Δυνάμεων, Ύπουργείον Αμύνης, Ουάσιγκτον 25, D. C.»

[Εικόνα στη σελίδα 69]

«Τους θεούς σου δεν λατρεύομεν, και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας δεν προσκυνούμεν.»—Δαν. 3:18.