Ενωμένοι Εναντίον των Εθνών στην Κοιλάδα της Αποφάσεως
«Πλήθη, πλήθη εις την κοιλάδα της αποφάσεως· διότι εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά εις την κοιλάδα της αποφάσεως.»—Ιωήλ 3:14, ΜΝΚ.
1. Γιατί πρέπει να ληφθή μια απόφασις κάποτε, και από ποιόν;
ΜΙΑ απόφασις πρέπει να ληφθή κάποτε. Μια απόφασις πρέπει να εκδοθή από έναν αρμόδιο δικαστή και πρέπει να εκτελεσθή. Τα πράγματα δεν μπορούν ν’ αφεθούν να προχωρούν επ’ αόριστον όπως είναι. Ο καιρός αυτός δεν είναι καιρός για στάσι αναποφάσιστη. Η επίγεια κατάστασις δεν πρέπει ν’ αφεθή ν’ αποχαλινωθή, αλλιώς θα προέκυπτε μια χειρότερη συμφορά για όλο το ανθρώπινο γένος από το χέρι των εθνών που τώρα είναι τόσο απελπιστικά διηρημένα. Μια απόφασις όμως που πρέπει να ληφθή και να εκτελεσθή με δύναμι και εξουσία. Ο κοινός νους του απλού ανθρώπου μπορεί να το διακρίνη αυτό.
2. Γιατί πολλοί ταραγμένοι άνθρωποι αισθάνονται απελπισμένοι, και γιατί δεν μπορούμε ν’ αποβλέψωμε με ελπίδα στον «Χριστιανικό κόσμο»;
2 Ζούμε σ’ έναν καιρό ‘στενοχωρίας εθνών εν απορία’. Δεν υπάρχει αντίρρησις ότι η κατάστασις αποδεικνύεται πολύ δύσκολη για τα έθνη και τους πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς και θρησκευτικούς συμβούλους των. Αναρίθμητοι άνθρωποι είναι σε σοβαρή διαταραχή· αισθάνονται απελπισμένοι. Αυτό οφείλεται στο ότι βλέπουν ανθρωπίνως τα πράγματα, και η ανθρωπότης δεν έχει τίποτε να προσφέρη στον εαυτό της. Κατ’ επανάληψιν η ανθρωπότης κατέδειξε ότι δεν μπορεί να ανορθωθή με τις δικές της δυνάμεις. Δεν έχει πια λόγους ν’ αποβλέπη με ελπίδα στον «Χριστιανικό κόσμο». Η ανθρωπότης απέβλεψε στον «Χριστιανικό κόσμο» ματαίως. Τώρα ο «Χριστιανικός κόσμος» ο ίδιος απειλεί με ολική εξάλειψι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.—Λουκ. 21:25.
3. Γιατί δεν πρέπει να αισθάνωνται πια απελπισμένοι εκείνοι που αγαπούν την ανθρωπότητα, και γιατί δεν θα είναι δύσκολο να τακτοποιηθή αυτή η γη;
3 Εν τούτοις, υπάρχει επαρκής αιτία για να μην αισθάνωνται πια απελπισμένοι εκείνοι που αγαπούν ειλικρινώς την ανθρωπότητα. Ο καιρός ήλθε, και η μεγάλη απόφασις ελήφθη! Η κατάστασις του κόσμου δεν εξέφυγε από το χέρι του μεγάλου Ρυθμιστού όλου του σύμπαντος. Αν δεν το είχε επιτρέψει, ο κόσμος δεν θα μπορούσε να έχη φθάσει στη σημερινή κατάστασι πραγμάτων. Σκοπός του δεν ήταν να προχωρήσουν τα πράγματα επ’ αόριστον όπως είναι σήμερα, ώσπου τέλος οι άνθρωποι να έχουν κάμει ό,τι χειρότερο μπορούν. Αυτός απεφάσισε να φέρη σ’ ένα σταμάτημα όλα τα πράγματα που καταθλίβουν το ανθρώπινο γένος. Ο καιρός του για την εκτέλεσι της αποφάσεώς του είναι πλησίον. Να το πούμε εικονικά, τα έθνη βρίσκονται στην κοιλάδα της κρίσεως, όπου η απόφασίς του θα εκτελεσθή, και μάλιστα συντόμως. Εκτελώντας την δίκαιη απόφασί του δεν θα δυσκολευθή να τακτοποιήση αυτό το μικρό μέρος του σύμπαντός του, τη γη, διότι αυτός είναι Παντοκράτωρ Θεός, ο Δημιουργός, Εκείνος του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά.—Ιωήλ 1:15· Ησ. 40:28.
4. Γιατί ο Ιεχωβά δεν θα χρησιμοποιήση τον «Χριστιανικό κόσμο» για να εξομαλύνη τις παγκόσμιες υποθέσεις;
4 Όχι! Δεν θα χρησιμοποιήση τον «Χριστιανικό κόσμο» για την εξομάλυνσι των παγκοσμίων υποθέσεων. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι έχει σχέσι μ’ αυτόν, αλλά σε τι συμποσούνται οι ισχυρισμοί του; Έχει τυπώσει Γραφές σε πάνω από 1.150 γλώσσες και διαλέκτους. Πολλές απ’ αυτές τις μεταφράσεις της Γραφής εκθέτουν περισσότερο ή ολιγώτερο συχνά το προσωπικό όνομα του Δημιουργού, Ιεχωβά· και ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει θέσει σε κυκλοφορία εκατοντάδες εκατομμυρίων από αυτές τις μεταφράσεις της Βίβλου που περιέχουν το άγιό του όνομα. Αλλά ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν έζησε σύμφωνα με τη Γραφή, διότι με το ένα χέρι προσφέρει στο ανθρώπινο γένος την Αγία Γραφή, αλλά με το άλλο χέρι την πυρηνική βόμβα προσαρμοσμένη σ’ ένα βαλλιστικό βλήμα.
5. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι όμοιος με τη φυλή του Εφραΐμ, και πώς θα τον μεταχειρισθή ο Ιεχωβά Θεός;
5 Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι όμοιος με τη φυλή του Εφραΐμ που αναφέρεται στη Γραφή. Όπως ακριβώς η φυλή αυτή ωδήγησε το έθνος του Ισραήλ σε ανάμιξι με τους κοσμικούς λαούς, έτσι ο «Χριστιανικός κόσμος» ανεμίχθη με μη Χριστιανικούς λαούς. Κατέστη μέρος των εθνών του κόσμου τούτου. (Ωσηέ 7:8-11) Αυτός είναι ο ιδρυτής και κύριος υποστηρικτής των Ηνωμένων Εθνών, στα οποία έχουν ήδη ελκυσθή εκατό έθνη κάθε είδους. Δεν είναι αυτός καλύτερος από το υπόλοιπο των εθνών εκείνων. Πράγματι, κάτω από το φως της Γραφής, την οποία θέτει σε παγκόσμια κυκλοφορία, απεδείχθη ότι είναι χειρότερος από τα έθνη εκείνα. Δεν είναι παράδοξο ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν τον εχρησιμοποίησε και ούτε θα τον χρησιμοποιήση για να τακτοποιήση τις υποθέσεις του κόσμου! Η απόφασίς του είναι να τον μεταχειρισθή όπως και τα άλλα έθνη, μόνο χειρότερα, σύμφωνα με την ευθύνη του προς αυτόν.
6. (α) Πού θα μπορούσε ο «Χριστιανικός κόσμος» να διαβάση μόνος του για το τι ο Θεός θα κάμη σ’ αυτόν, και τον άφησε ο Θεός σε μόνο αυτή την πηγή πληροφορίας; (β) Τι, λοιπόν, είναι πληγή στον «Χριστιανικό κόσμο»;
6 Το Βιβλίο του Θεού, η Γραφή, που ο «Χριστιανικός κόσμος» εξακολουθεί ακόμη να διανέμη, λέγει τι ο Θεός θα κάμη σ’ αυτόν. Πράγματι θα μπορούσε μόνος του να διαβάση στη Γραφή τι θα κάμη σ’ αυτόν ο Θεός όταν εκτελέση την απόφασί του στην «κοιλάδα της αποφάσεως». Αλλά ο Θεός δεν άφησε να του ειπή του «Χριστιανικού κόσμου» μόνο η Γραφή η ίδια τι θα κάμη σ’ αυτόν και σε όλα τα άλλα κοσμικά έθνη. Απέστειλε τους αληθινούς Χριστιανούς της Γραφής, τους μάρτυράς του, να ειπούν στον «Χριστιανικό κόσμο» και σε όλα τα άλλα έθνη για την απόφασί Του. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιεχωβά Θεός έδωσε προειδοποίησι στον «Χριστιανικό κόσμο». Επομένως είναι δυο φορές ασυγχώρητος για το ότι δεν γνωρίζει. Αυτή καθ’ εαυτήν η κυκλοφορία Γραφών μέσα και έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο» από τους διανομείς των Γραφών του δεν υπήρξε πληγή σ’ αυτόν. Αλλ’ η από τον Ιεχωβά αποστολή των κεχρισμένων μαρτύρων του με την αναγγελία της αποφάσεώς του—αυτή υπήρξε μια ερημωτική, ανυπόφορη πληγή για τον «Χριστιανικό κόσμο». Η Γραφή προείπε αυτή την πληγή που θα επήρχετο σ’ αυτόν.
ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΠΛΗΓΗ ΑΚΡΙΔΩΝ
7. Ποιοι μόνο επάνω στη γη κατείχαν τον νόμον και τις εντολές του Ιεχωβά, και για ποια πληγή, που θα επήρχετο στη γη των για παρακοή, έλαβαν πληροφορία;
7 Καμμιά πληγή από τον Θεό δεν έρχεται χωρίς αιτία. Έως πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια ο Ιουδαϊκός λαός με πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ ή Σιών ήταν ο εκλεκτός του λαός. Αυτοί μόνο ήσαν οι κάτοχοι του νόμου του Θεού όπως εξετίθετο στις Δέκα Εντολές και στις άλλες εντολές που είχαν δοθή μέσω του Μωυσέως και των άλλων Ιουδαίων προφητών, και που όλες περιείχοντο στα θεόπνευστα βιβλία της Γραφής από τη Γένεσι ως τον Μαλαχία. Στο πέμπτο βιβλίο του Μωυσέως, που ονομάζεται Δευτερονόμιο, ο Ιεχωβά Θεός εδήλωσε στον αρχαίον Ισραήλ τις κατάρες που θα επέφερε σ’ αυτό το έθνος αν δεν τηρούσε τις εντολές του. Ανάμεσα στις κατάρες επρόκειτο να είναι η εξής πληγή: «Σπόρον πολύν θέλεις φέρει εις τον αγρόν, και ολίγον θέλεις συνάξει· διότι θέλει καταφάγει αυτόν η ακρίς. Αμπελώνας θέλεις φυτεύσει, και καλλιεργήσει, και οίνον δεν θέλεις πίει, ουδέ θέλεις τρυγήσει· διότι ο σκώληξ θέλει καταφάγει αυτούς. Πάντα τα δένδρα σου, και τον καρπόν της γης σου, θέλει καταφθείρει ο βρούχος.»—Δευτ. 28:38, 39, 42.
8. Ποια ήταν η χειρότερη πληγή αυτού του είδους που προελέχθη ότι θα επήρχετο, και τι αιτία επρόκειτο να υπάρχη γι’ αυτό;
8 Η χειρότερη πληγή ακρίδων και σκωλήκων που προελέχθη ποτέ ότι θα επήρχετο ήταν εκείνη για την οποία έδωσε προειδοποίησι ο προφήτης του Ιεχωβά Ιωήλ. Η πληγή αυτή δεν ηπειλείτο από τον Ιεχωβά Θεό χωρίς δικαία αιτία που επροξενήθη από τον λαό του. Γι’ αυτό ακριβώς στην προφητεία του Ιωήλ ο Ιεχωβά παρουσιάζει τον εαυτό του ως διεξάγοντα πόλεμο με τον λαό του. Από εδώ ας λάβη σοβαρή ειδοποίησι ο «Χριστιανικός κόσμος» που σήμερα ισχυρίζεται ότι είναι λαός του Θεού!
9. Ποιος ήταν αυτός ο Ιωήλ, και ποια πολεμική κραυγή κινδύνου έδωσε;
9 Αλλά ποιος ήταν αυτός ο προφήτης Ιωήλ; Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Πράγματι, το όνομα του Ιωήλ σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι ο Θεός». Ο Ιωήλ ήταν αληθινός στο προσωπικό του όνομα, διότι εμαρτύρησε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός. Ο Ιωήλ ήταν εκείνος που ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε για να φέρη στον λαό Του την περιγραφή της απειλουμένης πληγής και να του ειπή πώς να κάμη τον Θεό να την απομακρύνη. Ο Ιωήλ (2:1, 2, ΜΝΚ), μιλώντας ως στόμα του Ιεχωβά, λέγει: «Σαλπίσατε σάλπιγγα εν Σιών, και αλαλάξατε εν τω όρει τω αγίω μου· ας τρομάξωσι πάντες οι κατοικούντες την γην· διότι έρχεται η ημέρα του Ιεχωβά, διότι είναι εγγύς· ημέρα σκότους και γνόφου, ημέρα νεφέλης και ομίχλης· ως αυγή εξαπλούται επί τα όρη.» Τι πολεμική κραυγή κινδύνου!
10. Στην ημέρα Του, με τι επέρχεται ο Ιεχωβά εναντίον του λαού του, και ποιο είναι το αποτέλεσμα εκείνου με το οποίο επέρχεται;
10 Σ’ αυτή την «ημέρα του Ιεχωβά», Αυτός έρχεται με το ερημωτικό του στράτευμα και το παρακινεί σε επίθεσι εναντίον του λαού του: «Και ο Ιεχωβά θέλει εκπέμψει την φωνήν αυτού έμπροσθεν του στρατεύματος αυτού· διότι το στρατόπεδον αυτού είναι μέγα σφόδρα· διότι ο εκτελών τον λόγον αυτού είναι ισχυρός· διότι η ημέρα του Ιεχωβά είναι μεγάλη και τρομερά σφόδρα, και τις δύναται να υποφέρη αυτήν;» (Ιωήλ 2:11, ΜΝΚ) Αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι το στράτευμα του Ιεχωβά, το «στρατόπεδον αυτού», είναι πολύ ασυνήθους είδους. Αυτός ο ίδιος εξηγεί αργότερα τι είναι, λέγοντας: «Και θέλω αναπληρώσει εις εσάς τα έτη τα οποία κατέφαγεν η ακρίς, ο βρούχος, και η ερυσίβη, και η κάμπη, το στράτευμά μου το μέγα, το οποίον εξαπέστειλα εναντίον σας.» (Ιωήλ 2:25) Με τέτοιο στράτευμα εντόμων δεν γίνεται άμεσος φόνος ανθρωπίνων πλασμάτων. Αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο σαν εκείνο μιας μεγάλης στρατιωτικής δυνάμεως που διέρχεται τη χώρα, παίρνοντας όλα τα διαθέσιμα εφόδια τροφής και ερημώνοντας τη χώρα και καταστρέφοντας τη μορφή του τοπίου, ακόμη απογυμνώνοντας τα δένδρα, και αφήνοντας πίσω της πείνα και λιμό, από τον οποίον αναρίθμητοι άνθρωποι θα πεθάνουν.
11. Επί πόσον καιρό ανέμεναν οι Ιουδαίοι για την εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ, και ποιος διεκήρυξε ότι είχε εκπληρωθή, και πότε;
11 Δεν έχομε Βιβλική αναγραφή ότι μια τέτοια πληγή αδηφάγων εντόμων κατέθλιψε τη γη του Ισραήλ επί έτη και εισέβαλε στη Σιών ή στην Ιερουσαλήμ. Η Γραφή, όμως, δείχνει πώς η προφητεία του Ιωήλ για ακρίδες, βρούχο και κάμπιες επρόκειτο να εκπληρωθή. Επί εκατοντάδες ετών οι Ιουδαίοι ανέμεναν να εκπληρωθή η προφητεία του Ιωήλ. Την άνοιξι, λοιπόν, του έτους 33 μ.Χ., την ημέρα του Σαμπούωθ ή Πεντηκοστή, ο Ιουδαίος Χριστιανός Πέτρος ηγέρθη στην Ιερουσαλήμ κάτω από νέα έμπνευσι του πνεύματος του Θεού και έκαμε μια εφαρμογή της προφητείας. Ο Πέτρος ανέφερε μέρος της προφητείας του Ιωήλ, από το ίδιο δεύτερο κεφάλαιο, στο οποίο προλέγεται η πληγή των εντόμων. Ο Πέτρος ανέφερε το Ιωήλ 2:28-32, το οποίο λέγει για την έκχυσι του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά σε κάθε είδους σάρκα «μετά ταύτα», έτσι ώστε όλοι εκείνοι που έλαβαν το πνεύμα, νέοι και γέροι, άρρενες και θήλεις, δούλοι και ελεύθεροι, επροφήτευσαν εν ονόματι του Ιεχωβά. Την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής όταν το πνεύμα του Θεού εξεχύθη επάνω στους 120 πιστούς μαθητάς του Ιησού Χριστού συναθροισμένους στην Ιερουσαλήμ και αυτοί μίλησαν θαυματουργικά σε ξένες γλώσσες, ο Πέτρος διεκήρυξε ότι η προφητεία του Ιωήλ είχε εκπληρωθή.—Πράξ. 2:1-21, 33.
12. Ποια μεταστροφή προέκυψε στην Ιερουσαλήμ από την εκπλήρωσι αυτού του μέρους της προφητείας του Ιωήλ;
12 Επειδή εκείνοι οι 120 Χριστιανοί μαθηταί, που ήσαν χρισμένοι με το πνεύμα του Θεού, έλεγαν σε ξένες γλώσσες «τα μεγαλεία του Θεού», 3.000 περίπου Ιουδαίοι και προσήλυτοι εβαπτίσθησαν στο νερό ως μεταστραφέντες στη Χριστιανοσύνη. Αργότερα ο αριθμός τον μεταστραφέντων ακριβώς εκεί στην Ιερουσαλήμ ή Σιών ανήλθε σε 5.000 περίπου. (Πράξ. 2:11, 41, 47· 4:4) Αλλά τι θα πούμε για το μέρος εκείνο της προφητείας το σχετικό με την πληγή των ακρίδων;
13. Μήπως η δίαιτα του Ιωάννου του Βαπτιστού έδειχνε κάποια εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ, αλλά τι συνέβη μετά το γεγονός αυτό την ημέρα της Πεντηκοστής;
13 Στη διάρκεια των τεσσάρων ετών που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Ιησούς Χριστός εκήρυτταν, καμμιά κατά γράμμα πληγή ακρίδων δεν είχε καταστήσει τη γη άγονη σαν έρημο. Είναι αλήθεια ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έτρωγε έντομα ακρίδες για τροφή στην έρημο της Ιουδαίας, αλλ’ αυτές ήσαν μεμονωμένες ακρίδες, όχι εκείνες που επέρχονται κατά σμήνη αρκετά μεγάλα για ν αποτελέσουν πληγή. (Ματθ. 3:1-4) Αλλ’ αφού ο Ιησούς Χριστός απέθανε και ανεστήθη και εκλήθη πάλι στον ουρανό από τον ουράνιο Πατέρα του και κατόπιν έλαβε μέτρον του αγίου πνεύματος και το εξέχυσε επάνω στους μαθητάς του στην Ιερουσαλήμ την Πεντηκοστή, τι συνέβη; Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί αρχηγοί και οι ακόλουθοι των επλήγησαν. Όχι, όχι από κατά γράμμα ακρίδες, αλλ’ από συμβολικές Χριστιανικές ακρίδες. Οι μαθηταί του Ιησού Χριστού, που είχαν χρισθή με άγιο πνεύμα, διεξήγαγαν μια εκστρατεία προφητεύσεως ή κηρύγματος σε όλη την Ιερουσαλήμ για τη βασιλεία του Θεού και για την καταστροφή «της διεστραμμένης ταύτης γενεάς» των αντιχριστιανικών Ιουδαίων.
14. Πού εκήρυτταν οι συμβολικές αυτές ακρίδες, και πώς παρεκινούντο;
14 Εκήρυτταν στον οίκον της λατρείας ή ναό της Ιερουσαλήμ. Εκήρυτταν στις ιδιωτικές κατοικίες των ανθρώπων. Καθημερινά οι χιλιάδες αυτές των Χριστιανών πιστών, γεμάτων από το πνεύμα του Θεού, το έπρατταν αυτό. (Πράξ. 2:40, 46, 47· 3:1 έως 4:2) Τίποτε δεν τους συγκρατούσε. Εκινούντο από το πνεύμα του Θεού και κατέκλυζαν την πόλι. Ακόμη και ο άγγελος του Ιεχωβά Θεού τούς παρεκίνησε να προχωρήσουν παρά τις διαμαρτυρίες των ιερέων και άλλων θρησκευτικών ηγετών. (Πράξ. 4:31· 5:12-20) Τι πληγή από τον Ιεχωβά Θεό ήταν αυτή για τους αμετανοήτους Ιουδαίους!
15. Τι είπε ο Ιωήλ στους θρησκευτικούς αρχηγούς να κάμουν, αλλά τι επήλθε στην πόλι των και στον ναό της, και γιατί;
15 Η προφητεία του Ιωήλ είχε ειπεί στους θρησκευτικούς αρχηγούς τι να κάμουν εν όψει της επικειμένης πληγής: «Ας κλαύσωσιν οι ιερείς, οι λειτουργοί του Ιεχωβά, μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου [του ναού], και ας είπωσι, Φείσαι, ω Ιεχωβά, του λαού σου, και μη δώσης την κληρονομίαν σου εις όνειδος, ώστε να κυριεύσωσιν αυτούς τα έθνη· δια τι να είπωσι μεταξύ των λαών, Πού είναι ο Θεός αυτών;» (Ιωήλ 2:17, ΜΝΚ) Οι Ιουδαίοι ιερείς των ημερών εκείνων αρνήθηκαν, εν τούτοις, να επικαλεσθούν το όνομα του Ιεχωβά μέσω του Χριστού για σωτηρία. Συνεπώς επήλθε καταστροφή σ’ αυτούς το 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και τον ναό της και κατέστησαν τη γη της Ιουδαίας έρημη, η δε μειονότης των επιζώντων Ιουδαίων διεσκορπίσθησαν στα έθνη ως δούλοι για ν’ αντιμετωπίσουν την ερώτησι: «Πού είναι ο Θεός αυτών;»
16, 17. (α) Πώς έδειξαν οι θρησκευτικοί εκείνοι αρχηγοί ότι είχαν πληγή βαριά, και τι δείχνει αν η πληγή κατέπαυσε; (β) Τι δεν θα μπορούσε να τους έχη ενοχλήσει περισσότερο απ’ αυτό, και τι προεμήνυε αυτό;
16 Ως προς το πόσο βαριά αισθάνθηκαν ότι επλήγησαν οι ιερείς και οι ενωμένοι θρησκευτικοί ηγέται από την εκστρατεία κηρύγματος που διεξήγετο από τους αποστόλους του Ιησού, διαβάζομε: «Και αφού έφεραν αυτούς [που είχαν συλλάβει], έστησαν εν τω συνεδρίω· και ηρώτησεν αυτούς ο αρχιερεύς, λέγων, Δεν σας παρηγγείλαμεν ρητώς να μη διδάσκητε εν τω ονόματι τούτω [του Ιησού]; και ιδού, εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας, και θέλετε να φέρητε εφ’ ημάς το αίμα του ανθρώπου τούτου.» Απαντώντας ο Πέτρος και οι συναπόστολοί του έδειξαν ότι ήσαν αληθινοί μάρτυρες του Ιεχωβά, λέγοντας: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. . . . Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:27-32) Οι απόστολοι εδάρησαν και απελύθησαν. Κατόπιν τι έκαμαν; Το Πράξεις 5:42 απαντά: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.»
17 Μια πληγή κατά γράμμα ακρίδων δεν θα μπορούσε να έχη ενοχλήσει τους Ιουδαίους εκείνους θρησκευομένους περισσότερο από όσο τους ενώχλησαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι εγέμισαν την Ιερουσαλήμ με τη διδασκαλία των δίνοντας μαρτυρία δημοσία και κατ’ οίκους. Η πληγή αυτή των συμβολικών ακρίδων προεμήνυε μια κατά γράμμα καταστροφή των θρησκευτικών των ιδρυμάτων αργότερα.
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΛΗΓΗ
18, 19. (α) Γιατί ο Θεός δεν χρειάζεται υλικόν ναόν ή πόλι επάνω στη γη σήμερα; (β) Τίνος ισχυρίζεται ο «Χριστιανικός κόσμος» ότι είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο, αλλά από ποια άποψι είναι το πανομοιότυπο αυτού;
18 Η Ιερουσαλήμ ή Σιών με τον ναό της κατεστράφη στο έτος 70. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός έχει τον πνευματικό του ναό, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος θεμέλιος λίθος και οι πιστοί μαθηταί του είναι η υπεράνω οικοδομή που αποτελείται από «λίθους ζώντας». (1 Κορ. 3:16, 17· Εφεσ. 2:20-22) Ο πνευματικός αυτός ναός του Θεού έχει ένα δευτερεύον θεμέλιο που το αποτελούν οι Χριστιανοί απόστολοι και προφήται. Έτσι επίσης η Νέα Ιερουσαλήμ του Θεού, που είναι η πνευματική «νύμφη» του Ιησού Χριστού, είναι οικοδομημένη επάνω στο θεμέλιο των «δώδεκα αποστόλων του Αρνίου [Ιησού Χριστού].» (Ιωάν. 3:28-30· Αποκάλ. 21:2, 9-14) Έτσι ο Ιεχωβά Θεός δεν χρειάζεται πια υλικό ναό ή πόλι επάνω στη γη. Στη θρησκευτική επικράτεια του σημερινού «Χριστιανικού κόσμου» προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι αυτός είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο της αρχαίας Ιερουσαλήμ ή Σιών. Εφαρμόζει στον εαυτό του τις επαγγελίες και προφητείες που η Γραφή απευθύνει στην Ιερουσαλήμ ή Σιών. Εν τούτοις, ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο της άπιστης, άνομης Ιερουσαλήμ, όπως ήταν η Ιερουσαλήμ (Σιών) στον πρώτον αιώνα. Τότε αρνήθηκε τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ήλθε σ’ αυτήν επί πώλου όνου και έκαμε να φονευθή έξω από τα τείχη της, κατόπιν δε κατεδίωξε τους μαθητάς του.—Ματθ. 21:1-16· 23:37-39.
19 Ο σύγχρονος «Χριστιανικός κόσμος», που ζη τώρα σ’ αυτόν τον καιρό της «συντελείας του αιώνος», είναι η Σιών ή «άγιον όρος» που ομολογεί ότι ανήκει στον Θεό, αλλά που αρνείται να προσέξη την προειδοποίησι η οποία δίδεται προφητικά στον Ιωήλ, κεφάλαιο δεύτερο, εδάφια ένα έως τρία.
20. (α) Επομένως, τι πρέπει ομοίως να επέλθη στον «Χριστιανικό κόσμο»; (β) Πώς δείχνει η Αποκάλυψις ότι τούτο επρόκειτο να επέλθη στον «Χριστιανικό κόσμο»;
20 Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι λαός του Θεού κατ’ όνομα μόνον. Έτσι είναι το σημερινό θρησκευτικό σύστημα που πρέπει να υποφέρη από μια συμβολική πληγή ακρίδων, όπως η επίγεια Ιερουσαλήμ ή Σιών υπέφερε στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού. Αυτός είναι η θρησκευτική επικράτεια, στην οποία πρέπει να επέλθη η πληγή που προελέχθη στην προφητεία του Ιωήλ. Ότι θα υπήρχε συμβολική πληγή ακρίδων σ’ αυτόν τον καιρό της «συντελείας του αιώνος» προελέχθη στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής. Αυτό το βιβλίο που ονομάζεται Αποκάλυψις εγράφη από τον απόστολο Ιωάννη μετά είκοσι έξη περίπου χρόνια αφότου η άπιστη Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τους Ρωμαίους. Για τούτο η Αποκάλυψις αυτή δείχνει σε συμβολική γλώσσα τι επρόκειτο να επέλθη, όχι στην αρχαία Ιερουσαλήμ που ήταν άπιστη και που είχε καταστραφή, αλλά στο σύγχρονο αντίτυπο της άπιστης Ιερουσαλήμ, στον «Χριστιανικό κόσμο», διότι η Αποκάλυψις μιλεί για «όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως. . . . διότι ο καιρός είναι πλησίον». (Αποκάλ. 1:1-3) Στο ένατο κεφάλαιο περιγράφεται μια συμβολική πληγή ακρίδων. Αυτή επρόκειτο να είναι η πρώτη από τρεις τελικές ουαί που επρόκειτο να επέλθουν στον «Χριστιανικό κόσμο» προτού λάβη χώραν ο παγκόσμιος πόλεμος του Θεού στην «κοιλάδα της αποφάσεως». Η Αποκάλυψις 9:1-11 δανείζεται μερικές εκφράσεις από την προφητεία του Ιωήλ, και σ’ αυτήν ο Ιωάννης λέγει:
21. Τι είδε ο Ιωάννης να πέφτη από τον ουρανό, και ποιόν αυτό εσυμβόλιζε;
21 «Είδον ότι έπεσεν εις την γην αστήρ εκ του ουρανού, και εδόθη, εις αυτόν το κλειδίον του φρέατος της αβύσσου. Και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου· και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καπνός καμίνου μεγάλης· και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος.» Πίπτοντες αστέρες, τέτοιοι που η Γραφή χρησιμοποιεί για να συμβολίση απίστους δούλους του Θεού, εξαφανίζονται από την όρασι τη νύχτα. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό και με τον αστέρα τούτον, διότι συμβολίζει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν κατά την επάνοδό του με τη δύναμι και τη δόξα της Βασιλείας για να ευλογήση τους πιστούς δούλους του Θεού και να εκτελέση τις κρίσεις του Θεού επάνω σε όλους τους δούλους του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου».—Αποκάλ. 22:16.
22. Πώς καταδεικνύεται ότι αυτή είναι η ορθή εφαρμογή σχετικά με το «κλειδίον του φρέατος της αβύσσου»;
22 Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν ο Ιησούς απέθανε και ετάφη, επήγε στην άβυσσο του θανάτου. (Ρωμ. 10:6, 7) Όταν ο Παντοδύναμος Θεός τον ήγειρε από την άβυσσο την τρίτη ημέρα, έδωσε στον Ιησούν το «κλειδίον του φρέατος της αβύσσου», για να την κλειδώνη ή να την ξεκλειδώνη. Συνεπώς, στην Αποκάλυψι 1:18, ο αναστημένος, δοξασμένος Ιησούς λέγει στο όραμα στον Ιωάννη: «Και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδία του άδου [του κοινού τάφου του νεκρού ανθρωπίνου γένους] και του θανάτου.»
23. Γιατί ήταν ανάγκη να χρησιμοποιήση ο Ιησούς Χριστός το «κλειδίον» αυτό στο 1919, και πώς το έκαμε αυτό;
23 Στο όραμα της Αποκαλύψεως ο Ιωάννης είδε τον Κύριο Ιησού Χριστό στον πνευματικό ναό του Θεού. Σε σύγχρονη εκπλήρωσι, το 1918, στη διάρκεια των ωδίνων του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο ουράνιος Κύριος Ιησούς Χριστός μαζί με τον Ιεχωβά Θεό ήλθε στον πνευματικό ναό για να θέση σε δοκιμή όλους εκείνους που ισχυρίζοντο ότι είναι Χριστιανοί μαθηταί του. Στην πορεία αυτού του κρισίμου έτους 1918 οι εχθροί των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά επωφελήθησαν του στρατιωτικού νόμου και του πατριωτικού φανατισμού και του θρησκευτικού μίσους που επικρατούσε τότε, και περιέστειλαν αυτούς τους μάρτυρας σε μια κατάστασι όμοια με του θανάτου και της ταφής, καταπαύοντας και θανατώνοντας το έργο της μαρτυρίας των. Αλλά όχι για πολύν καιρό! Την άνοιξι του 1919 ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς, ο «άγγελος της αβύσσου», εχρησιμοποίησε το κλειδί και έφερε το υπόλοιπο των κεχρισμένων ακολούθων του έξω από αυτή την άβυσσο της πνευματικής αδρανείας και τους ανεζωογόνησε στην υπηρεσία του Θεού. Ήταν τότε καιρός για να εκδοθούν οι πύρινες κρίσεις του Θεού, όπως το υπαινίσσεται αυτό ο καπνός που ανέβη από την ανοιγμένη άβυσσο.
24. Ποιοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι «οίτινες δεν έχουσι την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών», και πώς βλάπτονται;
24 Συνεπώς ο Ιωάννης λέγει: «Και εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες εις την γην, και εδόθη εις αυτάς εξουσία, ως έχουσιν εξουσίαν οι σκορπίοι της γης. Και ερρέθη προς αυτάς να μη βλάψωσι τον χόρτον της γης, μηδέ κανέν χλωρόν, μηδέ κανέν δένδρον· ειμή τους ανθρώπους μόνους, οίτινες δεν έχουσι την σφραγίδα του Θεού επί των μετώπων αυτών.» Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν την σφραγίδα ή αποτύπωσι του πνεύματος του Θεού, και έτσι δεν παρήγαν τον καρπό του πνεύματός Του, αλλά ήσαν κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί, κατ’ απομίμησιν πνευματικοί Ισραηλίται. Σ’ αυτούς οι κεχρισμένοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, που εικονίζονται από τις ακρίδες που βγήκαν από τον καπνό της αβύσσου, δίνουν έναν δηκτικό, πύρινο πόνο σαν εκείνον που επιφέρουν οι σκορπιοί. Πώς; Μέσω του αγγέλματος της κρίσεως που διακηρύττουν οι «ακρίδες» αυτές.
25. Τι επήγαν να κάμουν οι συμβολικές ακρίδες σ’ αυτούς τους ανθρώπους από το 1919 και έπειτα, και επρόκειτο αυτό να είναι θανατηφόρο;
25 Ο Ιωάννης λέγει περαιτέρω: «Και εδόθη εις αυτάς να μη θανατώσωσιν αυτούς, αλλά να βασανισθώσι πέντε μήνας· και ο βασανισμός αυτών ήτο ως βασανισμός σκορπίου, όταν κτυπήση άνθρωπον.» Ο κύκλος ζωής της ακρίδας (schistocerca [ή με σχιστή ουρά] gregaria) είναι περίπου έξη μήνες. Επομένως, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα η ακρίδα μπορεί να κάμη βλάβη. Οι συμβολικές ακρίδες που ανέζησαν το 1919 για την υπηρεσία του Θεού, εισήλθαν στον μεταπολεμικό κόσμο, αλλά όχι για να φονεύσουν τους διώκτας των, τον θρησκευτικό κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου» που δεν είχε σφραγίδα του πνεύματος από τον Θεό. Επήγαν να διακηρύξουν σ’ αυτούς το άγγελμα της κρίσεως του Θεού. Αλλ’ αυτό δεν άρεσε στους θρησκευτικούς άρχοντας του «Χριστιανικού κόσμου». Τους έβαλε σε μεγάλο πόνο σαν από κέντρισμα σκορπιού, αλλά ένα τέτοιο κέντρισμα, μολονότι οδυνηρό, δεν είναι κατ’ ανάγκην θανατηφόρο.—2 Κορ. 10:3-6.
26. Επί πόσον καιρό είναι εξουσιοδοτημένοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά να πλήττουν με αυτό το βασανιστικό άγγελμα, και πότε ο κλήρος θα εύρη ανακούφισι απ’ αυτό;
26 Επί πόσον καιρό το υπόλοιπο των κεχρισμένων Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά είναι εξουσιοδοτημένο να πλήττη τον θρησκευτικό κλήρο με αυτό το βασανιστικό άγγελμα; Στην περίοδο της ζωής των πριν από τον Αρμαγεδδώνα, τον πόλεμον του Θεού, όπως συμβολίζεται από τους πέντε μήνας που προσδιωρίσθησαν στις ακρίδες. Αφού εκείνοι που αποτελούν το κεχρισμένο υπόλοιπο του Ιεχωβά δεν είναι εξουσιοδοτημένοι να ενεργήσουν ως εκτελεσταί των ανθρώπων που τους καταδιώκουν επειδή κηρύττουν το άγγελμα του Θεού, ο θρησκευτικός κλήρος αφήνεται ζωντανός για να υποφέρη τον πόνο του βασανισμού από το άγγελμα της κρίσεως του Θεού. Όχι ότι ο κλήρος δεν θα προτιμούσε να πεθάνη μάλλον παρά να υπομένη περισσότερον καιρό αυτή τη διακήρυξι της κρίσεως· αλλά όπως λέγει γι’ αυτούς ο απόστολος Ιωάννης: «Και εν ταις ημέραις εκείναις θέλουσι ζητήσει οι άνθρωποι τον θάνατον, και δεν θέλουσιν ευρεί αυτόν· και θέλουσιν επιθυμήσει να αποθάνωσι, και ο θάνατος θέλει φεύγει απ’ αυτών.» Η εκτέλεσις της κρίσεως του Θεού, η επιβολή θανάτου σ’ αυτόν τον υποκριτικό Χριστιανικό κλήρο, αναβάλλεται ώσπου ν’ αρχίση ο Θεός τον παγκόσμιο του πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.
27. Πώς περιγράφει ο Ιωάννης τις μορφές των ακρίδων, και, σύμφωνα με τούτο, για τι παρήχθη το υπόλοιπο στο 1919;
27 Με τι φαίνονται όμοιες αυτές οι συμβολικές ακρίδες; Ο Ιωάννης λέγει: «Και αι μορφαί των ακρίδων ήσαν όμοιαι με ίππους ητοιμασμένους εις πόλεμον· και επί τας κεφαλάς αυτών ήσαν ως στέφανοι όμοιοι με χρυσόν, και τα πρόσωπα αυτών ως πρόσωπα ανθρώπων. Και είχαν τρίχας ως τρίχας γυναικών, και οι οδόντες αυτών ήσαν ως λεόντων. Και είχον θώρακας ως θώρακας σιδηρούς· και η φωνή των πτερύγων αυτών ήτο ως φωνή αμαξών ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον. Και είχον ουράς ομοίας με σκορπίους, και ήσαν κέντρα εις τας ουράς αυτών· και η εξουσία αυτών ήτο να βλάψωσι τους ανθρώπους πέντε μήνας.» Από αυτή την περιγραφή σημειώνομε ότι το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά παρήχθη στο 1919 για πόλεμο, έναν πνευματικό πόλεμο από το έτος εκείνο ως την πραγματική έκρηξι του ‘πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, που κοινώς καλείται Αρμαγεδδών. (Αποκάλ. 16:14-16) Επομένως εφαίνοντο όμοιοι με ίππους, οι οποίοι στους Βιβλικούς χρόνους εχρησιμοποιούντο για πόλεμο. «Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης», λέγουν οι Παροιμίες 21:31.
28. Τι υποδηλούται με τους στεφάνους στις κεφαλές των ακρίδων, με το ότι είχαν τρίχας ως γυναικών, και με το ότι είχαν σαν σιδηρούς θώρακας;
28 Οι συμβολικές ακρίδες είναι βασιλικοί πολεμισταί, όπως φανερώνεται από τους θεοειδείς στεφάνους επάνω στις κεφαλές των ακρίδων· διότι με το να έχουν χρισθή με το πνεύμα του Θεού έγιναν «συγκληρονόμοι του Χριστού» και έχει προσδιορισθή γι’ αυτούς στέμμα και θρόνος στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. (Ρωμ. 8:16, 17· Λουκ. 22:28-30· Αποκάλ. 3:11, 21) Στη διάρκεια αυτού του καιρού του πνευματικού πολέμου με τον «Χριστιανικό κόσμο», οι συμβολικές αυτές ακρίδες είναι απλώς άνθρωποι προικισμένοι με νοημοσύνη, όπως υποδηλούται από τα πρόσωπά των, «πρόσωπα ανθρώπων». Σαν Εβραίοι πολεμισταί στο πεδίον της μάχης που δεν είχαν ευκολίες κουρείου, άφησαν την κόμην των να αυξηθή ως το μήκος γυναικείας κόμης, έτσι ώστε έχουν τρίχινη χαίτη και μοιάζουν στην αγριότητα με λέοντας. (1 Χρον. 12:8) Κατάλληλα, λοιπόν, «οι οδόντες αυτών ήσαν ως λεόντων», που μπορούσαν να καταβροχθίσουν στερεά τροφή, σάρκα, όπως το ισχυρό άγγελμα κρίσεως της εκδικήσεως του Θεού εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου». (Εβρ. 5:12· 1 Κορ. 3:1, 2) Οι καρδιές των, τα όργανα της αγάπης για τον Θεό και για τη δικαιοσύνη του, συνεπώς καρδιές που δεν γνωρίζουν φόβο αλλά είναι θαρραλέες, προστατεύονται καλά σαν με αδιαπέραστους σιδηρούς θώρακας. Έτσι ποτέ δεν χάνουν την αγάπη και το θάρρος.
29. Πώς οι συμβολικές ακρίδες κάνουν τρομερό θόρυβο, και επί πόσον καιρό είναι εξουσιοδοτημένες να βασανίζουν τους ανθρώπους που δεν έχουν τη σφραγίδα;
29 Σαν ένα πελώριο σμήνος πτερωτών ακρίδων που μπορούν να πετούν χίλια μίλια ή περισσότερο, ενωμένοι κάνουν θόρυβο που ηχεί σαν σχηματισμός πολεμικών αρμάτων, τα οποία κροτούν μαζί με το χτύπημα πολλών οπλών αλόγων στη μάχη. Είναι ένας τρομερός θόρυβος. Οι συμβολικές ακρίδες κραυγάζουν σαν από τα «δώματα» και αφήνουν το άγγελμα της κρίσεως του Θεού να ακουσθή σε μεγάλη απόστασι στον τομέα που καλύπτουν. Φόβος του εχθρού δεν μαλακώνει το άγγελμά των, ώστε να γίνη απλός ψίθυρος. Η πολεμική διακήρυξις του Ιεχωβά πρέπει να σαλπισθή μεγαλόφωνα. Αυτός είναι υπεύθυνος για το πλήγωμα των αισθημάτων που προξενεί το άγγελμα σ’ εκείνους που κεντρίζονται απ’ αυτό. Στο σύντομο χρονικό διάστημα ώσπου να ξεσπάση ο Αρμαγεδδών, «πέντε μήνας» να το πούμε έτσι, οι συμβολικές ακρίδες πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις όμοιες με σκορπιούς ουρές των, τον λόγον του Θεού, την «μάχαιραν του πνεύματος», και πρέπει να κτυπήσουν τους ανθρώπους, εναντίον των οποίων διευθύνεται η κρίσις του Θεού. Δεν είναι ο καιρός του Θεού για να φειδώμεθα αισθημάτων. Οι εχθροί του πρέπει να εκτεθούν και να ειδοποιηθούν για την ερχόμενη κρίσι.—Εφεσ. 6:17.
30. Ποιος είναι βασιλεύς των συμβολικών ακρίδων, και τι τα ονόματά του στην Εβραϊκή και στην Ελληνική σημαίνουν και δείχνουν;
30 Οι συμβολικές ακρίδες πρέπει ν’ ακολουθούν τον Βασιλέα των, Ιησούν Χριστόν. Ο Ιωάννης λέγει γι’ αυτές: «Και είχον εφ’ εαυτών βασιλέα τον άγγελον της αβύσσου· όστις Εβραϊστί ονομάζεται Αβαδδών, και εις την Ελληνικήν έχει όνομα Απολλύων.» Ο αναστημένος ουράνιος Ιησούς Χριστός είναι ο «άγγελος της αβύσσου» διότι κρατεί «τα κλειδιά του άδου και του θανάτου». Στο τέλος του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος θα δέση τον Σατανά ή Διάβολο και τους πνευματικούς δαίμονάς του και θα τους ρίξη στην άβυσσο της ομοίας με θάνατο αδρανείας. (Αποκάλ. 20:1-3) Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη ως άνθρωπος, ήταν Εβραίος, και τώρα με την ιδιότητά του ως βασιλικού Εκτελεστού του Ιεχωβά ονομάζεται με το Εβραϊκό όνομα Αβαδδών, που σημαίνει Καταστροφή. (Ιώβ 26:6· 28:22· 31:12· 12:23· 14:19) Στην Ελληνική, στην οποίαν εγράφησαν οι θεόπνευστες Χριστιανικές Γραφές, ο όμοιος τίτλος του είναι Απολλύων, που σημαίνει Καταστροφεύς. Αυτό το όνομα σαφώς δείχνει ότι έρχεται στον θρόνον στα δεξιά του Θεού για να κυβερνήση πρώτα εν μέσω των εχθρών του και για να τους καταστρέψη εκτελώντας τη δίκαιη κρίσι του Ιεχωβά, τη δικαστική απόφασι του Ιεχωβά εναντίον των.—Ιακ. 4:12.
31. (α) Πώς, σαν ακρίδες, κινούνται προς τα εμπρός οι Μάρτυρες, και ποιας ιδιότητος είναι ενδεικτικό αυτό; (β) Τι τους κρατεί ενωμένους;
31 Οι συμβολικές ακρίδες που πρέπει να διακηρύξουν το άγγελμα της κρίσεως προτού εκτελεσθή η κρίσις στην «κοιλάδα της αποφάσεως» έχουν τον Ιησού Χριστό ως Βασιλέα των, αλλ’ αυτός είναι αόρατος. Δεν έχουν ορατόν βασιλέα όπως και οι κατά γράμμα ακρίδες δεν έχουν: «Αι ακρίδες . . . δεν έχουσι βασιλέα, αλλ’ εκβαίνουσι πάσαι ομού κατά τάγματα.» Επειδή κινούνται προς τα εμπρός κατά τάγματα ή σμήνη, είναι «σοφώτατα» πλάσματα, μολονότι είναι από τα «ελάχιστα» πράγματα της γης. (Παροιμ. 30:24, 27) Οι συμβολικές ακρίδες, οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, κινούνται προς τα εμπρός ενωμένοι, συντεταγμένοι σύμφωνα με τις τοπικές των εκκλησίες. Αλλ’ αυτό δεν οφείλεται σε κάποιο ένστικτο ακρίδας. Οφείλεται στην ουράνια σοφία που μεταδίδεται από το πνεύμα του Θεού. Επίσης, το ότι ακολουθούν τον ουράνιο Βασιλέα των Ιησού Χριστό ως τον Αρχηγόν που ο Θεός έχει ενθρονίσει, είναι εκείνο που τους κρατεί ενωμένους στην επίθεσί των εναντίον των ανθρώπων που δεν είναι σφραγισμένοι. (Αποκάλ. 7:2-8· 9:4) Με προθυμία, με υπακοή, υποτάσσονται στην εντολή του· και αυτό είναι ό,τι μπορεί επίσης να εξεικονίζεται από το γεγονός ότι οι συμβολικές ακρίδες «είχον τρίχας ως τρίχας γυναικών», επειδή η μακρά κόμη της γυναικός εκ φύσεως είναι σημείο της υπεξουσιότητός της, του ότι ‘έχει εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής’.—1 Κορ. 11:10, 15· Ψαλμ. 110:3.
ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΕΣ, ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΕΣ
32, 33. (α) Ως τι περιγράφει ο Ιωήλ, κεφάλαιο δεύτερο, τις ακρίδες της πληγής, και με ποιόν τρόπο είναι ισχυρές; (β) Πώς αυτό υπήρξε αληθινό για το κεχρισμένο υπόλοιπο;
32 Η ενότης των συμβολικών ακρίδων περιγράφεται πληρέστερα στον Ιωήλ 2:2-11. Εκεί περιγράφονται ως λαός, που πραγματικά είναι στην εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ. «Λαός πολύς και ισχυρός· όμοιος αυτού δεν εστάθη απ’ αιώνος, ουδέ μετ’ αυτόν θέλει σταθή πλέον ποτέ εις γενεάς γενεών. Πυρ κατατρώγει έμπροσθεν αυτού, και φλοξ κατακαίει όπισθεν αυτού· η γη είναι ως ο παράδεισος της Εδέμ έμπροσθεν αυτού, και όπισθεν αυτού πεδιάς ηφανισμένη· και βεβαίως δεν θέλει εκφύγει απ’ αυτού ουδέν.»
33 Οι ακρίδες είναι έντομα μικρά αυτά καθ’ εαυτά, αλλά όταν μεταναστεύουν ως σμήνος είναι ισχυρά. Τότε είναι ισχυρά επειδή είναι πολυάριθμα ως μια ομάδα, ένας ενωμένος όμιλος. Τόσο πολυάριθμα είναι ώστε το σμήνος των θα καλύψη τετραγωνικά μίλια εκτάσεως, και πετούν μαζί κάνοντας ένα βρυχώμενο θόρυβο σαν καταρράκτης. Κυριολεκτικώς σκοτίζουν τους ουρανούς και ρίχνουν μια μεγάλη σκιά επάνω στο έδαφος. Έτσι έγινε από το 1919 εν σχέσει με τις συμβολικές ακρίδες, το κεχρισμένο υπόλοιπο των συγκληρονόμων της βασιλείας του Χριστού. Αυτοί καθ’ εαυτούς είναι ο καθένας μικρός και ασήμαντος· αλλά όταν είναι ενωμένοι σε λατρεία και δράσι, είναι ένας ισχυρός λαός, «πλήρης δυνάμεως δια του πνεύματος του Ιεχωβά».—Μιχ. 3:8, ΜΝΚ.
34. Με ποιόν τρόπο συνέβη ότι πυρ κατέτρωγε πριν από την επιδρομή των συμβολικών ακρίδων;
34 Οι ακρίδες έρχονται στους θερμούς μήνες του θέρους. Ομοίως η θερμότης της οργής του Ιεχωβά εναντίον του καθ’ ομολογίαν λαού του στον «Χριστιανικό κόσμο» προηγείται της επιδρομής του συμβολικού του σμήνους ακρίδων που διακηρύττουν την «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.» (Ησ. 61:2) Ο Ιεχωβά Θεός είχε αιτία για να φλέγεται σαν «πυρ καταναλίσκον», διότι στο 1919 ο «Χριστιανικός κόσμος», αφού κατέστρεψε ανθρώπινες ζωές και περιουσία με τον πρώτο του παγκόσμιο πόλεμο, απέρριψε τη βασιλεία του Θεού που διεκηρύττετο από τους κεχρισμένους μάρτυρας του Ιεχωβά και προέβη σε υποστήριξι μιας Κοινωνίας Εθνών που παρήλαυνε υπό την μεταμφίεσι της «πολιτικής εκφράσεως της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη».—Δευτ. 4:24· Εβρ. 12:29.
35, 36. (α) Με ποιόν τρόπο φλοξ κατακαίει πίσω από την επιδρομή των ακρίδων; (β) Ποια ειδοποίησι έδωσαν οι συμβολικές ακρίδες στον «Χριστιανικό κόσμο», η οποία επηρέασε το μέλλον του;
35 Πρώτα, το στρατιωτικό πλήθος των συμβολικών ακρίδων του Ιεχωβά περνά πάνω από τον «Χριστιανικό κόσμο» με το άγγελμα της κρίσεώς του. Έπειτα απ’ αυτό, τα αγγελικά πλήθη, του Ιεχωβά υπό τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν θα σαρώσουν τον «Χριστιανικό κόσμο» και θα τον καταναλώσουν σαν φωτιά, μην αφήνοντας τίποτε παρά στάχτη. Προτού αρχίση η επιδρομή των συμβολικών ακρίδων, τα κτήματα του «Χριστιανικού κόσμου» εφαίνοντο σαν θρησκευτικός κήπος της Εδέμ. Είχε τα Συμβούλιά του Εκκλησιών, την Καθολική του Δράσι, την εθνικιστική του κίνησι που κρατούσε σε έλεγχο τον αθεϊστικό διεθνή κομμουνισμό, τις σχέσεις του με τα πολιτικά κράτη, και τη λεγόμενη πολιτική έκφρασι της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη.
36 Το μέλλον εφαίνετο να δίνη ελπίδες, ώσπου το σμήνος των «ακρίδων» του Ιεχωβά άρχισε την ενωμένη του επιδρομή γύρω στον κόσμο. Από τη Βιβλική προφητεία έδωσαν ειδοποίησι στον «Χριστιανικό κόσμο» για το ότι ο Παντοδύναμος Θεός θα τον ερήμωνε στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, αφήνοντάς τον σαν έρημο, στην οποία τίποτε δεν διέφυγε τον αφανισμό. Δεν άφησαν λαμπρές ελπίδες για τον «Χριστιανικό κόσμο» πίσω τους, ειδικά στα Βιβλικά έντυπα που άφηναν πίσω στα χέρια των ανθρώπων, τους οποίους επεσκέπτοντο από σπίτι σε σπίτι. Προείπαν ότι, αφού θα είχε περάσει το σμήνος των «ακρίδων» και θα είχε τελειώσει την επίδρασι προειδοποιήσεως σε όλα τα έθνη της οικουμένης, τότε ο Ιεχωβά ο ίδιος με τα ουράνια πλήθη του θα πολεμούσε εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου» και θα κατέστρεφε την Εδεμική του εμφάνισι και θα τον καθιστούσε σαν αφανισμένη έρημο.
37. Στο 1925 τι κατέστησε γνωστό η Σκοπιά για τον Αρμαγεδδώνα ως μάχη;
37 Αυτό καθ’ εαυτό το άγγελμα που επέστησε την προσοχή στην πολεμική δράσι του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα δείχνει πότε πραγματικά άρχισε η σύγχρονη πληγή των ακρίδων. Στη Σκοπιά, το επίσημο περιοδικό που εκδίδεται και διανέμεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, έκαμε την εμφάνισί του στο τεύχος της 1ης Αυγούστου 1925 το κύριο άρθρο που είχε τίτλο «Το Υπόλοιπον». Το άρθρο αυτό εξέθετε για πρώτη φορά ότι ο Αρμαγεδδών δεν είναι ένας διαλυτικός «καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος», ή ένας βίαιος, αναρχικός πόλεμος μεταξύ κεφαλαίου και ωργανωμένης εργασίας, αλλά είναι μια παγκόσμια μάχη μεταξύ Ιεχωβά Θεού και ολοκλήρου της οργανώσεως του Σατανά ή Διαβόλου στον ουρανό και στη γη. Οι παράγραφοι 44, 45, κάτω από την επικεφαλίδα «Μεγάλη Μάχη» έλεγαν:
Ότι πλησιάζομε στον καιρό μιας μεγάλης και τελικής μάχης των δυνάμεων του σκότους εναντίον του Κυρίου μαρτυρείται από πολλά Γραφικά εδάφια. (Αποκάλυψις 17:14· 16:13-15· Ματθαίος 24:21, 22) ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΘΕΟΥ. Οι προφήται συχνά ανεφέρθησαν σ’ αυτήν ως την «ημέραν του Κυρίου». Ο προφήτης Ησαΐας απευθύνεται στους πιστούς του Ισραήλ, συνεπώς στην τάξι του υπολοίπου, λέγοντας: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα. . . . σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και εγώ ο Θεός.» (Ησαΐας 43:10, 12) . . .
Βλέποντας, λοιπόν, ότι ο διάβολος και η οργάνωσίς του προβαίνει για να κάμη πόλεμο με το υπόλοιπο (Αποκάλυψις 12:17), γίνεται εντελώς φανερό ότι σ’ αυτή τη σύρραξι ο κύριος σκοπός του Σατανά είναι να καταστρέψη το «σπέρμα της επαγγελίας» που είναι τώρα επάνω στη γη, και να δυσφημήση τον Θεό στις διάνοιες των ανθρώπων, . . .
Η παράγραφος 63 έλεγε:
. . . Το ίδιο ακριβώς θα συμβή στη μάχη με τις δυνάμεις του σκότους σ’ αυτό το τέλος του αιώνος. Η μάχη δεν είναι η μάχη των πιστών ακολούθων του Χριστού, αλλά η μάχη είναι του Κυρίου. Οι πιστοί που θ’ αποτελούν το υπόλοιπο θα έχουν μέρος εκεί κατά τούτο, ότι τους λέγεται να ψάλλουν. . . . ότι η ισχύς μας είναι ο Κύριος και ότι η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς μας.
38. Πόσοι ανεφέρθη ότι ετέλεσαν την Ανάμνησι το 1925, και το επόμενο έτος τι έλεγε περαιτέρω το βιβλίο Απελευθέρωσις για τον Αρμαγεδδώνα;
38 Το έτος εκείνο (1925) ο αριθμός αυτών που έλαβαν μέρος στον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού ως μέλη του υπολοίπου ανεφέρθη ότι ήταν 90.434. (Η Σκοπιά, 15 Σεπτεμβρίου 1925, σελ. 286-288) Το επόμενο έτος (1926) το υπόλοιπο έλαβε πληρέστερη διαφώτισι για τη μάχη του Αρμαγεδδώνος στο βιβλίο που ετιτλοφορείτο Απελευθέρωσις. Το δωδέκατο κεφάλαιό του είχε τίτλο «Η Τελική Μάχη» και οι τριάντα σελίδες του έδιναν μια μεγαλοπρεπή περιγραφή του Αρμαγεδδώνος. Η σελίς 276 συγκινητικά ανέφερε: «Η μάχη είναι του Θεού»· και η σελίς 280 έλεγε: «Οι άγιοι δεν συμμετέχουσιν εν τη πραγματική μάχη. Αυτή είναι η μάχη του Παντοκράτορος Θεού· και ηγέτης της μάχης είναι ο αγαπητός αυτού Υιός, . . . μάχεται υπέρ των κεχρισμένων του Θεού, δια να υπερασπίση τους πιστούς μάρτυρας του ονόματος του Ιεχωβά. . . . Τοιουτοτρόπως η αυτοκρατορία του Σατανά εξαφανίζεται κυριολεκτικώς εκ της γης. Το όνομα του Ιεχωβά Θεού προησπίσθη.»
39. Πού ετέθη σε κυκλοφορία η Απελευθέρωσις, και σ’ αυτή την περίπτωσι τι έκαμαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για πρώτη φορά;
39 Αυτό το βιβλίο Απελευθέρωσις ετέθη σε κυκλοφορία (στην Αγγλική) τον Μάιο του 1926 (Επηκολούθησε Ελληνική Έκδοσις). Ήταν η χαρακτηριστική έκδοσις που εκυκλοφόρησε στη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνον, της Αγγλίας, στην τελευταία εβδομάδα του Μαΐου. Εδώ, για πρώτη φορά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εβγήκαν από αυτή τη συνέλευσι του Λονδίνου στα πεζοδρόμια για να προσφέρουν Γραφικά βιβλιάρια στους διαβάτας.
40. (α) Πότε, λοιπόν, άρχισε η πληγή των συμβολικών ακρίδων, και ποιοι άρχισαν να αισθάνωνται βασανισμό; (β) Επί πόσον καιρό επρόκειτο να επιδίδεται το βασανιστικό αυτό άγγελμα, και πώς έχει αντισταθμισθή η μείωσις του αριθμού του μετέχοντος υπολοίπου;
40 Σ’ αυτό το αξιομνημόνευτο έτος 1926 άρχισε η πληγή των συμβολικών ακρίδων όπως περιγράφεται και από τον Ιωήλ και από την Αποκάλυψι. Οι θρησκευτικοί αρχηγοί του «Χριστιανικού κόσμου» άρχισαν να αισθάνωνται ειδικά βασανιστήρια από τα όμοια με σκορπίων κεντρίσματα του αγγέλματος της κρίσεως που διακηρύττεται από το κεχρισμένο υπόλοιπο του Ιεχωβά. Αυτό το άγγελμα για τη μάχη του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα και την καταστροφή που αυτός θα επιφέρη στον «Χριστιανικό κόσμο» και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο του Σατανά δεν μετεδόθη σε πέντε μόνο κατά γράμμα μήνες από το 1926. Εξακολουθεί ως αυτή την ημέρα και γίνεται ολοένα ισχυρότερο. Εφ’ όσον οι συμβολικές αυτές ακρίδες είναι ζωντανές και δίνουν μαρτυρία από τούτη την πλευρά του Αρμαγεδδώνος, θα εξακολουθήσουν να επιβάλλουν βασανισμό με το άγγελμα της εκδικήσεως του Ιεχωβά στους θρησκευτικούς υποκριτάς και σε όλους τους άλλους εχθρούς του επάνω στη γη. Από το 1931 ο αριθμός του κεχρισμένου υπολοίπου που παραμένει ακόμη στη γη έχει μειωθή· αλλ’ από τότε, με τις συμβολικές αυτές ακρίδες, έχουν επίσης ενωθή στη διακήρυξι της κρίσεως εκατοντάδες χιλιάδων θεοσεβών προβατοειδών ανθρώπων, οι οποίοι αρχίζουν να επικαλούνται το όνομα του Ιεχωβά για σωτηρία και οι οποίοι αφιερώνουν τη ζωή τους σ’ αυτόν και βαπτίζονται στο νερό όπως ακριβώς έκαμε και ο Ιησούς.
41. Τι προωθεί αυτό το σμήνος των συμβολικών ακρίδων, και πώς έδειξαν αφοβία;
41 Το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού είναι πίσω από αυτό το αυξανόμενο σμήνος των συμβολικών ακρίδων. Αυτό τις προωθεί, όπως ακριβώς ο άνεμος προωθούσε την πληγή που επήρχετο στην αρχαία Αίγυπτο στην εποχή του Μωυσέως: «Ο Ιεχωβά επέφερεν επί την γην όλην την ημέραν εκείνην και όλην την νύκτα, ανατολικόν άνεμον· και το πρωί ο άνεμος ο ανατολικός έφερε την ακρίδα.» (Έξοδ. 10:13, ΜΝΚ) Οι συμβολικές ακρίδες ήσαν γεμάτες από αφοβία, που δεν ήταν δική τους, αλλά που ήταν του πνεύματος του Θεού, καθώς ερρίπτοντο σ’ αυτόν τον πνευματικό πόλεμο σαν ίπποι που βυθίζονται ατρόμητοι στη μάχη. Με κάθε μέσον δημοσιότητος προσπαθούσαν να κάμουν γνωστά τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και να προειδοποιήσουν τον «Χριστιανικό κόσμο» και όλους τους διεθνείς κοσμικούς συμμάχους του για την ημέρα εκδικήσεως του Ιεχωβά.
42. Ποια σύμβολα εχρησιμοποίησε ο Ιωήλ για να δείξη την αφοβία των και το αποτέλεσμα της δημοσιότητός των;
42 Ο Ιωήλ 2:4-6 λέγει γι’ αυτόν τον λαό: «Η θέα αυτών είναι ως θέα ίππων· και, ως ιππείς, ούτω θέλουσι τρέχει. Ως κρότος αμαξών θέλουσι πηδά επί τας κορυφάς των ορέων, ως ήχος φλογός πυρός, ήτις κατατρώγει την καλάμην· ως ισχυρός λαός παρατεταγμένος εις μάχην. Ενώπιον αυτού οι λαοί θέλουσι κατατρομάξει· πάντα τα πρόσωπα θέλουσιν αποσβολωθή.»
43. (α) Με ποιόν εύτακτο τρόπο επιδίδουν οι συμβολικές ακρίδες το άγγελμα και με ποιο καταστρεπτικό αποτέλεσμα; (β) Πώς στο γεγονός ότι το υπόλοιπο είναι ένας «ισχυρός λαός», έγινε προσθήκη από το 1931 και έπειτα;
43 Με το άγγελμά των για τον παγκόσμιο πόλεμο του Θεού, έκαμαν πολύ γνωστή τη Βιβλική λέξι «Αρμαγεδδών», ώστε να τεθή σε λαϊκή χρήσι. Εύτακτα, σαν σε σχηματισμό μάχης επροχώρησαν να επιδώσουν την πολεμική διακήρυξι του Ιεχωβά εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου» σε όλο το μήκος και πλάτος της επικρατείας του. Όπως η επίσκεψις ενός σμήνους ακρίδων αποτελεί συμφορά, έτσι και αυτές οι συμβολικές ακρίδες στην ενωμένη τους επίθεσι απεκλήθησαν «κήρυκες συμφοράς». Αλλά η επιμονή των και η αφοβία των ήταν μέσα τους ένα προμήνυμα, μια απόδειξις ότι βέβαιη καταστροφή επήρχετο στον «Χριστιανικό κόσμο» και στα συντροφικά του έθνη. Ως το 1931 το κεχρισμένο υπόλοιπτο εκαλείτο προφητικά «ισχυρός λαός», αλλ’ ω πόσο ισχυρό πλήθος υπάρχει σήμερα αφότου με το υπόλοιπο ενώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδων αφιερωμένοι εκζητηταί αιωνίου ζωής σε Παράδεισο επάνω στη γη! Η Αποκάλυψις 7:9 περιγράφει αυτούς τους τελευταίους ως ‘όχλον πολύν, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών’, από 181 χώρες έως τώρα!
44, 45. (α) Τι ελέχθη για την αναχαίτισι μιας ερημωτικής μεταναστεύσεως ακρίδων, και πώς ο Ιωήλ 2:7, 8 εικονίζει αυτό το γεγονός; (β) Ποια επιδρομή δεν ανεχαιτίσθη ακόμη και από τα έθνη στην πρόσφατη συμμαχία εναντίον της πληγής της ακρίδος;
44 Σ’ ένα άρθρο για τον «Πόλεμο των Ακρίδων» ενός καθηγητού της Ζωολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, δημοσιευμένο στο Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης της 12ης Μαΐου 1960, ελέγετο: «Δεν υπάρχει γνωστός φυσικός εχθρός που μπορεί να αναχαιτίση την ερημωτική των μετανάστευσι.» (Σελίς 96) Σημειώστε πόσο αληθινό είναι αυτό για τη συμβολική πληγή, καθώς ο Ιωήλ 2:7, 8 (ΜΝΚ) προχωρεί και λέγει: «Θέλουσι τρέξει ως μαχηταί· ως άνδρες πολεμισταί θέλουσιν αναβή το τείχος· και θέλουσιν υπάγει έκαστος εις την οδόν αυτού, και δεν θέλουσι χαλάσει τας τάξεις αυτών. Και δεν θέλουσι σπρώξει ο είς τον άλλον· θέλουσι περιπατεί έκαστος εις την οδόν αυτού· και αν τινες πίπτωσι μεταξύ των βελών, οι λοιποί δεν διακόπτουσι την πορείαν.»
45 Στο 1960 δεκαεννέα έθνη της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της νοτιοανατολικής Ασίας, περιλαμβανομένης της Μεγάλης Βρεττανίας και της Γαλλίας, εσχημάτισαν μια ένωσι, μέσω της Οργανώσεως Επισιτισμού και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, για να κάμουν έναν ευρείας εκτάσεως συνδυασμένο αγώνα κατά της προαιωνίου πληγής της ακρίδας. Αλλ’ άσχετα με το ποια επιτυχία μπορεί να έχουν αυτά τα έθνη στην προσπάθειά τους αυτή, δεν μπόρεσαν όμως να σταματήσουν την επιδρομή των συγχρόνων συμβολικών ακρίδων που ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά απέστειλε μεταξύ των.
46. Πώς τα τείχη που υψώθησαν για αυτοπροστασία ωφέλησαν σ’ αυτή την επιδρομή;
46 Αδιάφορο πόσο ψηλά νομικά τείχη εγείρονται για προστασία, οι ακρίδες αυτές ανερριχήθησαν σ’ αυτά, ακόμη και αν αυτό εσήμαινε να ανέλθουν τόσο ψηλά, όσο το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Ανερριχήθησαν πάνω από τέτοια τείχη και εξακολούθησαν να προχωρούν. Τα τείχη που είχαν υψωθή από τον Εθνικοσοσιαλισμό, τον Φασισμό, την Καθολική Δράσι, για υπεράσπισι του «Χριστιανικού κόσμου», και τώρα, επίσης, τα τείχη που έχουν υψωθή από τον Ρωσικό Κομμουνισμό, απεδείχθησαν ανωφελή εναντίον του στρατεύματος των «ακρίδων» του Ιεχωβά.
47. Πώς οι συμβολικές ακρίδες, κινούμενες προς τα εμπρός με το άγγελμα, ακολουθούν το πρότυπο της περιγραφής του Ιωήλ, και πώς «βέλη» απέτυχαν να σταματήσουν την πρόοδό των;
47 Στον εχθρό που αντιτείνει στην επίδοσι αυτού του αγγέλματος της κρίσεως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά λέγουν από κάτω από την επιφάνεια καθώς και επάνω από την επιφάνεια: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. . . . είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:29-32) Σε εύτακτες σειρές προχωρούν με το άγγελμα του Θεού, μην αλλάσοντας τον δρόμο τους από το ν’ ακολουθούν τον Βασιλέα τους Ιησού Χριστό, μη σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, ούτε εμποδίζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά βοηθώντας και συνεργαζόμενοι ο ένας με τον άλλον. Αν και μερικοί πίπτουν λόγω των καταστρεπτικών βελών του εχθρού και φονεύονται, ρίπτονται στη φυλακή, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σε στρατόπεδα δουλικής εργασίας και σε απομονωμένα μέρη εκτοπίσεως, οι άλλοι χρησιμοποιούν την ελευθερία των και παραμένουν δραστήριοι, μη διακόπτοντας την πορεία των.
48, 49. (α) Σε τι εισδύουν, επειδή ακολουθούν τίνος παράδειγμα; (β) Πώς εξεικονίσθη αυτό στην περιγραφή του Ιωήλ και ακολουθώντας τίνος την πολεμική κραυγή προχωρεί αυτό το κίνημα;
48 Στις πόλεις και στις αγροτικές περιοχές, ναι, στην ίδια την πρωτεύουσα ή ακρόπολι του «Χριστιανικού κόσμου», πηγαίνουν. Στις ιδιωτικές κατοικίες των ανθρώπων εισδύουν παρά τους φραγμούς που εγείρονται για να τους κρατούν μακριά, διότι ακολουθούν το υπόδειγμα των αποστολικών ακρίδων του πρώτου αιώνος, που εκήρυτταν και εδίδασκαν «δημοσία και κατ’ οίκους». (Πράξ. 20:20) Σε μια εκ των προτέρων περιγραφή ο Ιωήλ 2:9-11 (ΜΝΚ) λέγει:
49 «Θέλουσι περιτρέχει εν τη πόλει· θέλουσι δράμει επί το τείχος, θέλουσιν αναβαίνει επί τας οικίας· θέλουσιν εμβαίνει δια των θυρίδων ως κλέπτης. Η γη θέλει σεισθή έμπροσθεν αυτών· οι ουρανοί θέλουσι τρέμει· ο ήλιος και η σελήνη θέλουσι συσκοτάσει, και τα άστρα θέλουσι σύρει οπίσω το φέγγος αυτών [επειδή ένα σμήνος ακρίδων πετώντας εξαλείφει τους ουρανούς]. Και ο Ιεχωβά θέλει εκπέμψει την φωνήν αυτού έμπροσθεν του στρατεύματος αυτού· διότι το στρατόπεδον αυτού είναι μέγα σφόδρα· διότι ο εκτελών τον λόγον αυτού είναι ισχυρός· διότι η ημέρα του Ιεχωβά είναι μεγάλη και τρομερά σφόδρα, και τις δύναται να υποφέρη αυτήν;»
50. Ποιες προσδοκίες προσφέρει το άγγελμα για τον «Χριστιανικό κόσμο», και γιατί αυτός δεν θα μπορέση να υποφέρη την ημέρα του Ιεχωβά;
50 Το άγγελμα κρίσεως και εκδικήσεως του Ιεχωβά δεν προσφέρει λαμπρές προσδοκίες για τον «Χριστιανικό κόσμο» και τους κοσμικούς συμμάχους του ούτε ημέρα ούτε νύχτα. Το μέλλον των είναι τελείως σκοτεινό. Ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν θα μπορέση να υποφέρη τη μεγάλη, τρομερά ημέρα του Ιεχωβά για την εκτέλεσι της εκδικήσεώς του εναντίον των βλασφήμων, των βεβήλων και των ονειδιστών του αγίου του ονόματος, επειδή ο Ιεχωβά είναι αρκετά ισχυρός για να εκπληρώση τον προφητικό του λόγο όπως διακηρύττεται από τη στρατιωτική του δύναμι των συμβολικών ακρίδων.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ
51. (α) Ποια διαταγή προς τον λαόν του Ιεχωβά δείχνει ότι ο πόλεμος αυτός πρέπει να είναι ένας πνευματικός, όχι σαρκικός πόλεμος που διεξάγεται απ’ αυτούς; (β) Τι είδους είναι η διαταγή του προς τον «Χριστιανικό κόσμο» και όλα τα άλλα έθνη;
51 Όλο τούτο είναι ένας πνευματικός πόλεμος εναντίον της οργανώσεως του Σατανά ή Διαβόλου ορατής και αοράτου. Δεν διεξάγεται με σαρκικά όπλα πολέμου. Το κεχρισμένο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ του Ιεχωβά και ο «πολύς όχλος» των αφιερωμένων συντρόφων των από όλα τα έθνη και τους λαούς, υπάγονται όλοι στη διαταγή του Ιεχωβά να ‘σφυρηλατήσουν τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα’ και να μη σηκώση μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ούτε να ‘μάθουν πλέον τον πόλεμον’. (Ησ. 2:2-4) Αλλά για τον «Χριστιανικό κόσμο» και όλα τα άλλα έθνη η διαταγή του Ιεχωβά δεν είναι μια ειρηνική διαταγή. Είναι μια προκλητική παρακίνησις σε πόλεμο. Μέσω του σμήνους των συμβολικών του ακρίδων ο Ιεχωβά λέγει, εις Ιωήλ 3:9-11: «Κηρύξατε τούτο εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, διεγείρατε τους μαχητάς, ας πλησιάσωσιν, ας αναβαίνωσι πάντες οι άνδρες του πολέμου· σφυρηλατήσατε τα υνία σας εις ρομφαίας, και τα δρέπανά σας εις λόγχας· ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός· συναθροίσθητε, και έλθετε κυκλόθεν, πάντα τα έθνη, και συνάχθητε ομού.»
52. Εναντίον τίνος πολεμούν πραγματικά τα έθνη, και πόση δύναμι ανδρών χρειάζεται να στρατολογήσουν;
52 Μέσα και έξω από την οργάνωσι των Ηνωμένων Εθνών, τα έθνη πολεμούν για την ίδια τους εθνική κυριαρχία, μη προσέχοντας το άγγελμα της βασιλείας του Θεού. Πολεμούν πραγματικά εναντίον του Θεού. Προετοιμάζονται τώρα για μια τελική επιδεικτική μάχη. Χρειάζεται όλη η δύναμίς των σε άνδρες. Ο αδύνατος και ακατάλληλος είναι ανάγκη να πεισθή να ενωθή στη μάχη:
53. Καθώς πλησιάζομε τον πόλεμο, ποια είναι η προσευχή μας στον Ιεχωβά;
53 Η προσευχή μας, καθώς πλησιάζομε τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» ως μη μετέχοντες θεαταί, είναι, όπως εκφράζεται στο Ιωήλ 3:11 (ΜΝΚ): «Εκεί, ω Ιεχωβά, φέρε τους ισχυρούς σου.» Εκεί, λοιπόν, υπόσχεται να φέρη τον Χριστό και τους αγίους του αγγέλους.
54. (α) Πού προκαλούνται τα έθνη να έλθουν, και γιατί το μέρος αυτό έχει κατάλληλο όνομα; (β) Από το 1919 πώς ο Ιεχωβά εξεμηδένισε το αποτέλεσμα των εθνών επάνω στον λαό του, και γιατί τους απέστειλε τώρα;
54 Στον Ιωήλ 3:12 συνεχίζεται το άγγελμα της κρίσεως του Ιεχωβά προς τον κόσμο του Σατανά: «Ας εγερθώσι, και ας αναβώσι τα έθνη εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ· διότι εκεί θέλω καθίσει δια να κρίνω πάντα τα έθνη τα κυκλόθεν.» Αυτή η κοιλάς της μάχης ορθώς καλείται ‘κοιλάς του Ιωσαφάτ’, διότι το όνομα Ιωσαφάτ σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Κριτής». Επίσης, σ’ αυτή τη συμβολική κοιλάδα της μάχης ο Ιεχωβά κάθεται ως κριτής και εκτελεί την κρίσι του ή δικαστική απόφασι εναντίον όλων των εθνών ‘των κυκλόθεν’, που έχουν κακομεταχειρισθή και διασκορπίσει τον αφιερωμένο του λαό, τους πιστούς του μάρτυρας. Από το 1919 ο Ιεχωβά έχει ελευθερώσει πρώτα τα υπόλοιπό του και πιο πρόσφατα τον «πολύν όχλον» του των «άλλων προβάτων» από την πνευματική ή θρησκευτική των αιχμαλωσία και τους έφερε μαζί σε ενότητα, ως το ένα του ποίμνιο υπό τον ένα Ποιμένα του Ιησού Χριστό. (Ιωάν. 10:16) Τώρα, ως την ενωμένη στρατιωτική του δύναμι συμβολικών ακρίδων, τους απέστειλε εναντίον όλων των εθνών για να τα προκαλέση να κάμουν πόλεμο εναντίον του Ιεχωβά, ο οποίος είναι «ο Θεός ο Παντοκράτωρ».
55. (α) Εικονικώς, πού θα είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά τον καιρό της ενάρξεως της μάχης; (β) Εικονικώς, τι παρήγαγαν τα έθνη, και ως τι θα χρησιμεύση ωραία η κοιλάς του Ιωσαφάτ;
55 Ο Ιωήλ 3:13-17 προφητικώς μας τοποθετεί στην κοιλάδα ή χαμηλή πεδιάδα της εκτελέσεως της δικαστικής αποφάσεως του Ιεχωβά όταν ακριβώς η μάχη του σύμπαντος πρόκειται ν’ αρχίση. Στις κορυφές των ορέων που συνορεύουν την κοιλάδα στέκουν οι ενωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά ως αναμένοντες θεαταί, αφού έχει πιστά συμπληρωθή το έργον των της παροχής ειδοποιήσεως στα έθνη. Τα έθνη υπήρξαν σαν ζούγκλα από κλήματα που δεν παρήγαγαν τίποτε άλλο παρά πικρά αγριοστάφυλα, τον χειρότερο καρπό, «τα έργα της σαρκός». Σαν αμπελοκλήματα που βαραίνουν το έδαφος χρειάζεται να κοπούν για να καθαρισθή το έδαφος. Οι πελώριες δέσμες των σταφυλιών πονηρίας χρειάζεται να συνθλιβούν. Η κοιλάς ή χαμηλή πεδιάς του Ιωσαφάτ είναι ένας έξοχος τόπος για να χρησιμεύση εντελώς ως ένας τεράστιος ληνός. Ας ξεφορτώσουν, λοιπόν, τα έθνη σ’ αυτόν! Στους αγγέλους του ο Θεός κράζει:
56, 57. (α) Τι κράζει ο Ιεχωβά στους αγγέλους του, και γιατί; (β) Από πού βρυχάται ο Ιεχωβά, και κατά διαταγήν του τι αρχίζει στην κοιλάδα;
56 «Βάλετε δρέπανον, διότι ο θερισμός είναι ώριμος· έλθετε, κατάβητε· διότι ο ληνός είναι πλήρης, τα υπολήνια υπερεκχειλίζουσιν· επειδή η κακία αυτών είναι μεγάλη. Πλήθη, πλήθη εις την κοιλάδα της αποφάσεως· διότι εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά εις την κοιλάδα της αποφάσεως. Ο ήλιος και η σελήνη θέλουσι συσκοτάσει, και οι αστέρες θέλουσι σύρει οπίσω το φέγγος αυτών. Ο δε Ιεχωβά θέλει βρυχήσει εκ Σιών, και εκπέμψει την φωνήν αυτού εξ Ιερουσαλήμ· και οι ουρανοί και η γη θέλουσι σεισθή· αλλ’ ο Ιεχωβά θέλει είσθαι το καταφύγιον του λαού αυτού, και η ισχύς των υιών Ισραήλ. Ούτω θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας, ο κατοικών εν Σιών, τω όρει τω αγίω μου· τότε η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι αγία, και αλλογενείς [εχθρικά έθνη] δεν θέλουσι διέλθει δι’ αυτής πλέον.»—Ιωήλ 3:13-17, ΜΝΚ.
57 Σκοτεινή πράγματι θα είναι η περίοδος, ημέρα και νύχτα, όταν ο Ιεχωβά ως Κριτής θα κάμη να εκτελεσθή η δικαστική του απόφασις επάνω στα έθνη που θα έχουν συναχθή για να συνθλιβούν και να τεθούν εκτός υπάρξεως. Από την ουράνια κατοικία του, τη Σιών, την ουράνια Ιερουσαλήμ, βρυχάται με μια πολεμική κραυγή αρκετά μεγαλόφωνη, ώστε να κάμη τον ουρανό και τη γη να σείωνται με κυματιστό τίναγμα. Διατάσσει τον Βασιλέα του, Ιησού Χριστό, να καταπατήση τους εχθρούς του, οι οποίοι έγιναν υποπόδιον των ποδών του. Στην κοιλάδα της αποφάσεως σαν σ’ ένα μεγάλο ληνό πέρα ως πέρα, ο Βασιλεύς πηδά με το στράτευμά του των αγίων αγγέλων. ΠΟΛΤΟΠΟΙΗΣΙΣ! Το πάτημα των εθνών, περιλαμβανομένου του «Χριστιανικού κόσμου», αρχίζει. Η «κοιλάς του Ιωσαφάτ», η «κοιλάς της αποφάσεως», γίνεται ο ‘μέγας ληνός του θυμού του Θεού’. Ο βασιλικός Του Υιός, Ιησούς Χριστός, οδηγεί στη σύνθλιψη. «Και αυτός πατεί τον ληνόν του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού του Παντοκράτορος», λέγει η Αποκάλυψις 19:15.
58. Πόσο μεγάλη θα είναι η σφαγή, και πώς το δείχνει αυτό η Αποκάλυψις 14:20;
58 Ποτέ προηγουμένως σε όλη την ανθρώπινη ιστορία δεν εσφάγησαν τόσο πολλά ανθρώπινα πλάσματα. Το χυμένο αίμα, που παριστάνει χαμένες ανθρώπινες ζωές, θα τρέχη βαθύ και σε μεγάλη απόστασι. Η Αποκάλυψις 14:20 ζωγραφίζει την τρομακτική εικόνα, λέγοντας: «Και επατήθη ο ληνός έξω της πόλεως [της οργανώσεως του Θεού], και εξήλθεν αίμα εκ του ληνού έως των χαλινών των ίππων, εις διάστημα χιλίων εξακοσίων σταδίων [ή, 200 μιλίων].»
59. (α) Ποιας σαρκός δεν θ’ αφαιρεθή το αίμα της ζωής εκεί; (β) Ποιο γεγονός λέγει ο Ιεχωβά ότι θα πρέπει να γνωρίσουν εκεί, και πώς θα το γνωρίσουν;
59 Σε πληρότητα θα εκτελεσθή η δικαστική απόφασις του Ιεχωβά. Τα έθνη και τα σταφύλια των της πονηρίας θα πατηθούν και θα τεθούν έξω υπάρξεως, για ν’ αφήσουν τη γη έναν καθαρισμένο τόπο που να τον κατέχουν και να τον απολαμβάνουν οι δίκαιοι. Δεν θα είναι κάθε σάρκα σ’ αυτόν τον συμβολικό ληνό. Δεν θα πατηθή κάθε σάρκα και δεν θ’ αφαιρεθή το αίμα της ζωής της απ’ αυτήν. Υπάρχουν εκείνοι που κάνουν καταφύγιόν των και φρούριόν των τον Ιεχωβά. Αυτοί θα τηρηθούν ασφαλείς και θα διαφυλαχθούν, όταν ο Ιεχωβά δια του Βασιλέως του Ιησού Χριστού θα συνθλίβη τους εχθρούς των και εχθρούς Του στον ληνό ή «κοιλάδα της αποφάσεως». Αυτοί που διαφυλάσσονται είναι το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών και ο «πολύς όχλος» των αφιερωμένων συντρόφων των που ενώνονται μαζί τους επικαλούμενοι το όνομα του Ιεχωβά για σωτηρία. (Ιωήλ 2:32) Είναι εκείνοι στους οποίους αυτός έχει ειπεί προφητικά: «Ούτω θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας, ο κατοικών εν Σιών, τω όρει τω αγίω μου.» Με θαυμασμό που προκαλεί σταμάτημα της αναπνοής θα έχουν κυττάξει από τα ασφαλή υψώματά των στην κοιλάδα της αποφάσεως και παραστή μάρτυρες του πώς ο Ιεχωβά κερδίζει τη μεγαλοπρεπή του νίκη δια του Χριστού εναντίον όλων των συνδυασμένων εθνών της ορατής οργανώσεως του Σατανά.
60. Στη νίκη του, συνεπώς, τι θα κάμωμε, αλλά έως τότε τι θα κάμωμε υπακούοντας σε διαταγές;
60 Στη νίκη Του προς διεκδίκησιν της παγκοσμίου κυριαρχίας του εμείς οι μάρτυρες θα ψάλλωμε θριαμβευτικά τους αίνους του και θα τον αναγνωρίζωμε ως Θεόν μας παντοτινά για όλη την αιωνιότητα. Είμεθα κοντά στον καιρό της μάχης του και της υπέροχης νίκης του. Ως τον καιρό εκείνο οι διαταγές του για μας είναι να συνεχίσωμε ενωμένοι την υπηρεσία μας σ’ αυτόν. Αυτό θα το κάμωμε καθώς διακηρύττομε την ημέρα της εκδικήσεώς του και καθώς κηρύττομε και διδάσκομε τα αγαθά νέα της αιωνίου σωτηρίας μέσω της βασιλείας του δια του Χριστού του.