Ευφραίνεσθε στον Ιεχωβά Παρά τις Ταλαιπωρίες του Αρμαγεδδώνος
«Αν και η συκή δεν θέλη βλαστήσει, μηδέ θέλει είσθαι καρπός εν ταις αμπέλοις· . . . εγώ όμως θέλω ευφραίνεσθαι εις τον Ιεχωβά, θέλω χαίρει εις τον θεόν της σωτηρίας μου.»—Αββακ. 3:17, 18, ΜΝΚ.
1. Τι είναι ο Αρμαγεδδών, ποιοι φαίνονται να συναθροίζονται εκεί και κάτω από ποιες επιδράσεις;
ΟΛΑ τα έθνη της ανθρωπότητος πλησιάζουν γοργά στο στάδιο εκείνο των εχθρικών σχέσεων μεταξύ Θεού και ανθρώπων που λέγεται Αρμαγεδδών. Ο θεόπνευστος συγγραφεύς του τελευταίου βιβλίου της Αγίας Γραφής λέγει ότι υπάρχουν «πνεύματα δαιμόνων» και ότι αυτά «εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, διά να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος . . . Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»—Αποκ. 16:14-16.
2, 3. Ποιοι εισήγαγαν τη λέξι Αρμαγεδδών στο λεξιλόγιο τους, και πώς η λέξις εφαρμόσθηκε από δημοσιογράφους;
2 Σύμφωνα με τη σύντομη αυτή περιγραφή, πόλεμος του Αρμαγεδδώνος σημαίνει μια αντιπαράταξι μεταξύ εχθρικών ανθρώπων και του Παντοκράτορος Θεού. Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο έτος 1945, εξέχοντες άνδρες και αρθρογράφοι εφημερίδων εισήγαγαν το όνομα Αρμαγεδδών στο λεξιλόγιο των και έκαμαν μια συγχρονισμένη εφαρμογή του. Ένας αρθρογράφος της εφημερίδος Δη Σπεκτέητορ του Καναδά έγραψε στις 8 Δεκεμβρίου 1971, κάτω από τον τίτλο «Τα Ηνωμένα Έθνη και ο Πόλεμος,» τα εξής: «Μολονότι οι αρχηγοί των εθνών γνωρίζουν πολύ καλά ότι καταστάσεις όπως το αδιέξοδον της Μέσης Ανατολής και ο πόλεμος Ινδίας-Πακιστάν θα μπορούσαν γρήγορα να εμπλέξουν τις πυρηνικές δυνάμεις, μερικοί θα προτιμούσαν να ριψοκινδυνεύσουν έναν Αρμαγεδδώνα αντί να παραχωρήσουν κάποια εξουσία σ’ ένα διεθνές σώμα, και μάλιστα σ’ ένα σώμα που αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητος.» (Παράγραφος πέντε)
3 Λίγο αργότερα την 1 Ιανουαρίου 1972, στην εφημερίδα Δη Φιλαντέλφια Ινκουάιρερ, ο αρθρογράφος ετιτλοφόρησε τα άρθρα του «Χαιρετίζομεν ένα Νέον Έτος με τον Αρμαγεδδώνα σε Επικίνδυνο Σημείο,» και ετελείωνε το άρθρο του με την εξής παράγραφο: «Αλλά, με το τελευταίο μεσονύχτιο, θα μπορούσε να λεχθή ότι η ανθρωπότης συνεπλήρωσε άλλα 365 ημερολογιακά φύλλα χωρίς να εξαλειφθή, και το έθνος έζησε άλλο ένα δωδεκάμηνο χωρίς αιματηρή επανάστασι. Και αν στο 1972 μπορέση και πάλι να προληφθή ο Αρμαγεδδών, θ’ αξίζη πάλι ο χρόνος αυτός.»
4. (α) Μεταξύ τίνων θα είναι ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνος; (β) Τι θα φέρη αυτός ο πόλεμος σε όλη την ανθρωπότητα, και, ένεκα τούτου, τι ερωτήματα εγείρονται ως προς την αντίδρασι;
4 Σ’ αυτές τις δηλώσεις κυρίων άρθρων παρατηρούμε ότι ο Αρμαγεδδών θεωρείται απλώς σαν ένας πόλεμος μεταξύ ανθρώπων στη γη. Οι αρθρογράφοι παρέλειψαν να λάβουν τη Βιβλική άποψι ότι ο Αρμαγεδδών θα είναι ένας πόλεμος μεταξύ ανθρώπων στη γη και του Θεού του Παντοκράτορος του Δημιουργού του ανθρώπου και της γης. Όλοι οι πόλεμοι προξένησαν δεινά στους λαούς και στα έθνη που ενεπλάκησαν, αλλά ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος στον Αρμαγεδδώνα θα επιφέρη δεινά σε όλους τους ανθρώπους σ’ όλη τη γη. Θα είναι ο μεγαλύτερος πόλεμος που εδοκίμασε ποτέ όλη η ανθρωπότης. Κατ’ ανάγκην θα είναι έτσι, διότι θα είναι ένας πόλεμος όλων των πολιτικών αρχόντων ολόκληρης της οικουμένης εναντίον του μεγαλυτέρου Πολεμιστού που υπάρχει, του Θεού του Παντοκράτορος. Αφού λοιπόν πρόκειται να επέλθουν σοβαρές ταλαιπωρίες σε όλη την ανθρωπότητα, θα είναι δυνατόν για οποιονδήποτε στη γη να ευφραίνεται στον Αρμαγεδδώνα; Τι λόγος θα μπορούσε να υπάρχη για να ευφραίνεται τότε οποιοσδήποτε από την ανθρωπότητα; Τι θα ωφελούσε οποιονδήποτε να ευφραίνεται στον Αρμαγεδδώνα; Το ιερό Βιβλίο που αποτελεί την πηγή του ονόματος Αρμαγεδδών δίνει τις μόνες απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα.
5. (α) Ποιος προφήτης του εβδόμου αιώνος π.Χ. είχε επίσης μια όρασι αυτού του πολέμου, και τι σημαίνει το όνομά του; (β) Πώς το εδάφιον Αββακούμ 3:1 δείχνει ότι αυτός ενδιεφέρετο για την ιερή μουσική;
5 Επτά αιώνες προτού ο Χριστιανός προφήτης Ιωάννης δώση το όνομα του πεδίου της μάχης του επικειμένου παγκοσμίου πολέμου, Αρμαγεδδών, υπήρχε ένας Εβραίος προφήτης που έδωσε μια περιγραφή του ιδίου αυτού πολέμου. Το Εβραϊκό του όνομα ήταν Αββακούμ, που σημαίνει «Εναγκαλισμός (αγάπης),» δηλαδή, «Ένθερμος Εναγκαλισμός.» Ετελείωσε το γράψιμο της δραματικής προφητείας του κατά το έτος 628 π.Χ. Αυτός ενδιεφέρετο για την ιερή μουσική. Αυτό φαίνεται στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της προφητείας του, που είναι σε μορφή ενός λυρικού ποιήματος που επρόκειτο να μελοποιηθη. Το πρώτο εδάφιο αυτού του κεφαλαίου δίνει την εντύπωσι πενθίμων μουσικών τόνων, όπως είναι εκείνη των θρήνων λέγοντας: «Προσευχή Αββακούμ του προφήτου επί σιγιωνώθ»· ή, όπως λέγει η Βίβλος της Ιερουσαλήμ: «σε τόνον που είναι για θρήνους.» Άλλες Βιβλικές μεταφράσεις δίνουν εδώ την Εβραϊκή λέξι για «θρήνους» και λέγουν: «Επί Σιγιωνώθ,» ή «σύμφωνα με άσματα, ή, με τόνους,» ή, σύμφωνα με το περιθώριον της Εξουσιοδοτημένης Μεταφράσεως της Βίβλου: «σύμφωνα με ποικίλα άσματα, ή, τόνους.» (Ιουδαϊκή Εκδοτική Εταιρία, Μια Αμερικανική Μετάφρασις· Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις) Η Νέα Αμερικανική Βίβλος λέγει: «Σ’ ένα θρηνώδη τόνον.»
6. (α) Τι δείχνει επίσης το τέλος του εδαφίου 3:19 του Αββακούμ για τον προφήτη αυτόν; (β) Ποιο οικοδόμημα είχε ασφαλώς υπ’ όψιν και γιατί;
6 Το κεφάλαιο τελειώνει με μια άλλη μουσική έκφρασι που λέγει: «Εις τον πρώτον μουσικόν επί Νεγινώθ.» (Αββακ. 3:19) ή «Στον διευθύνοντα τα έγχορδα όργανά μου.» (Μπάιγκτον· ΑΤ) Άλλες μεταφράσεις αποδίδουν την Εβραϊκή λέξι «διευθύνοντα» ως «διευθυντήν χορωδίας» και «Αρχηγόν.» («Ανατεθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις»· Je· JP) Η μετάφρασις Μόφφατ λέγει: «Από τη συλλογή του Διευθυντού της χορωδίας.» Αυτές οι μουσικές εκφράσεις έδωσαν σε μερικούς την εντύπωσι ότι ο Αββακούμ ήταν ένα μέλος της χορωδίας του ναού της Ιερουσαλήμ και επομένως ήταν Λευίτης. Οπωσδήποτε, όταν τελείωσε τη λυρική προσευχή του, ο προφήτης Αββακούμ την έδωσε στον πρώτο μουσικό του ναού για να κάμη την κατάλληλη μελωδική σύνθεσί της. Ο προφήτης Αββακούμ ασφαλώς είχε υπ’ όψιν τον ναό, διότι λίγο πριν από τη λυρική προσευχή του, είπε: «Αλλ’ ο Ιεχωβά είναι εν τω ναό τω αγίω αυτού· σιώπα ενώπιον αυτού, πάσα η γη.»—Αββακ. 2:20, ΜΝΚ.
7. Ποιος ήταν ο ναός στον όποιον ανεφέρετο στο εδάφιο Αββακούμ 2:20;
7 Πιθανώς ο ναός της Ιερουσαλήμ ήταν εκείνος που είχε υπ’ όψιν ο Αββακούμ, αλλά στην πραγματικότητα ανεφέρετο στον ουράνιο πνευματικό ναό του Ιεχωβά, τον οποίον ο ίδιος ο Ιεχωβά έκτισε, και όχι ο Βασιλεύς Σολομών της Ιερουσαλήμ. Στα Άγια των Αγίων αυτού του πνευματικού ναού εισήλθε ο Ιησούς ο Μεσσίας μετά την ανάστασί του από τον τάφο και την ανάληψί του στον ουρανό στο έτος 33 μετά Χριστόν.—Εβρ. 8:2· 9:23, 24.
8, 9. Πού τοποθετούν οι Άγιες Γραφές την εκπλήρωσι της προφητικής προσευχής του Αββακούμ, και πώς;
8 Καθώς μελετούμε τη λυρική προσευχή του Αββακούμ, μπορούμε να κατανοήσωμε γιατί ζητούσε γι’ αυτήν θρηνώδεις τόνους ή μελωδία κατάλληλη για μοιρολόγι. Δεν έζησε για να ιδή την απάντησι της προφητικής προσευχής του. Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές παραθέτουν από την προφητεία του Αββακούμ και τοποθετούν την τελική της εκπλήρωσι στο μέλλον, στη δική μας γενεά. Γι’ αυτό και ενδιαφερόμεθα γι’ αυτήν. Η πίστις μας στη θεοπνευστία της προφητείας και στη βεβαιότητά της μας οδηγεί ν’ αναζητούμε την εκπλήρωσί της στη δική μας γενεά. Το βιβλίον προς Εβραίους, γραμμένο για τους εκχριστιανισμένους Εβραίους κατά το έτος 61 μετά Χριστόν, παραθέτει από την προφητεία του Αββακούμ, κεφάλαιον 2, εδάφια τρία και τέσσερα, και λέγει:
9 «Διότι έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν. Διότι έτι ελίγον καιρόν, και θέλει έλθει ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει· ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως· και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν. Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»—Εβρ. 10:36-39.
ΜΙΑ «ΠΡΟΣΕΥΧΗ» ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ;
10. (α) Μιλώντας ο Αββακούμ στο πρώτο πρόσωπο, με ποια έννοια μιλούσε; (β) Πώς λοιπόν μπορούσε να έλθη η απάντησις στην προσευχή χάριν εκείνου για τον οποίον προσηύχετο;
10 Ο Αββακούμ, στην προφητική προσευχή του μιλεί στο πρώτο πρόσωπο χρησιμοποιώντας τις αντωνυμίες εγώ, μου, με. Στην πραγματικότητα όμως, ομιλεί αντιπροσωπευτικά. Εκπροσωπεί το έθνος του λαού του, τον λαό του βασιλείου του Ιούδα με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του. Αυτό φαίνεται καθαρά στο τρίτο κεφάλαιο, εδάφιο δεκατρία έως και δεκαέξη όπου διαβάζομε: «Εξήλθες εις σωτηρίαν του λαού σου, εις σωτηρίαν του χριστού σου . . . . Διεπέρασας με τας λόγχας αυτού την κεφαλήν των στραταρχών αυτού· εφώρμησαν ως ανεμοστρόβιλος δια να με διασκορπίσωσιν· . . . και υποκάτω μου έλαβαν τρόμον· πλην εν τη ημέρα της θλίψεως θέλω αναπαυθή.» Ή όπως το αποδίδει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου: «Και εξήλθες εις σωτηρίαν του λαού σου, δια να σώσης τον χριστόν σου [τον κεχρισμένον σου]. . . . Με τας λόγχας του διεπέρασες την κεφαλήν των πολεμιστών του όταν εφώρμησαν ως ανεμοστρόβιλος δια να με διασκορπίσωσι . . . . και εις την θέσιν μου συνεταράχθην, ώστε να περιμένω ησύχως την ημέραν της θλίψεως.» Εκείνος λοιπόν που επρόκειτο να διασκορπισθή από μια στρατιά πολεμιστών από έναν στρατιωτικόν ηγέτη δεν ήταν ο ίδιος ο Αββακούμ, αλλά το έθνος του οποίου ο προφήτης Αββακούμ ήταν ένα μέλος. Η απάντησις λοιπόν της προσευχής του Αββακούμ μπορούσε να έλθη μετά τον θάνατον του ιδίου, και ωστόσο θα ερχόταν στο έθνος που περίμενε ήσυχα και για το οποίον αυτός είχε προσευχηθή.
11. Τι μπορεί να λεχθή για το αν η προσευχή του Αββακούμ εκπληρώθηκε στους Ισραηλίτας στο έτος 607 π.Χ. ή στο 539 π.Χ. ή στο 70 μ.Χ. ή στο 1967 μ.Χ.;
11 Στο έτος 607 π.Χ. η πόλις της Ιερουσαλήμ και ο ναός της είχαν καταστραφή από τα στρατεύματα της Βαβυλώνος, αλλ’ η απάντησις στην προσευχή του Αββακούμ δεν ήταν τότε. Ούτε στο έτος 539 π.Χ. ήταν η απάντησις, όταν η ισχυρά περιτειχισμένη πόλις της Βαβυλώνος στον Ευφράτη Ποταμό περιήλθε στα νικηφόρα στρατεύματα των Μήδων και Περσών υπό τον Πέρσην βασιλέα, Κύρον τον Μέγαν. Η πόλις της Ιερουσαλήμ, που ανοικοδομήθηκε κατόπιν μετά το έτος 537 π.Χ. και έπειτα, κατεστράφη μαζί με τον ανοικοδομημένο ναό της. Αυτό έγινε στο έτος 70 μ.Χ. από τις στρατιωτικές λεγεώνες της Ρώμης με τον Στρατηγό Τίτο. Αλλά και τότε δεν ήταν η απάντησις στην προφητική προσευχή του Αββακούμ. Στον τόπο της κατεδαφισμένης πόλεως Ιερουσαλήμ χτίσθηκε μια νέα πόλις από τους Ρωμαίους. Ακόμη και ως τότε που εξερράγη ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στο έτος 1914 η πόλις αυτή εξακολούθησε να είναι κάτω από Εθνικούς δηλαδή μη Ιουδαίους άρχοντας. Η άλωσις της αρχαίας περιτειχισμένης πόλεως Ιερουσαλήμ από τους Ισραηλινούς στον εξαήμερο πόλεμο στις 5-10 Ιουνίου 1967, δεν ήταν η απάντησις στην προσευχή του Αββακούμ. Τίποτα σαν αυτό που περιγράφεται στο τρίτο κεφάλαιο του Αββακούμ δεν συνέβη τότε ή από τότε στους Ισραηλινούς.
12, 13. (α) Σε ποιους λοιπόν πρόκειται να εκπληρωθή η προσευχή του Αββακούμ; (β) Πώς τους ονομάζει αυτούς ο εκχριστιανισμένος Εβραίος Παύλος;
12 Στο φως των γεγονότων είναι ολοφάνερο ότι η προφητική προσευχή του Αββακούμ δεν πρόκειται να έχη εκπλήρωσι στην πολιτική Δημοκρατία του Ισραήλ ούτε στη Σιωνιστική κίνησι ούτε στους φυσικούς Ισραηλίτας που είναι τώρα πολίται διαφόρων εθνικών χωρών σε όλον τον κόσμο. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Στους εκχριστιανισμένους Εβραίους του πρώτου αιώνος μ.Χ. αποκαλύφθηκε ότι η προφητεία του Αββακούμ πρέπει να έχη την εκπλήρωσί της προς όφελος των πιστών ακολούθων του Ιησού του Μεσσία. Αυτοί οι αληθινοί μαθηταί του εχρίσθησαν με το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά Θεού από το έτος 33 μ.Χ. και εφεξής, και έτσι αυτοί αποτελούν έναν πνευματικό Ισραήλ του Θεού. Είναι πνευματικοί Ισραηλίται, πνευματικοί Ιουδαίοι. (Ρωμ. 2:28, 29) Αναφερόμενος σ’ αυτόν τον πνευματικό Ισραήλ ο εκχριστιανισμένος Εβραίος απόστολος Παύλος, έγραψε στους Χριστιανούς της επαρχίας της Γαλατίας:
13 «Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι, ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ, και εγώ ως προς τον κόσμον. Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι, ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.»—Γαλ. 6:14-16.
14. (α) Τι θα λεχθή σχετικά με το αν ο Χριστιανικός κόσμος είναι ο «Ισραήλ του Θεού»; (β) Πώς οι πνευματικοί Ισραηλίται του πρώτου αιώνος και οι σημερινοί πνευματικοί Ισραηλίται αντιστοιχούν ως προς την πείρα των;
14 Στις ημέρες που έγραψε ο απόστολος Παύλος αυτά τα λόγια, ο Χριστιανικός κόσμος δεν υπήρχε, και γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος δεν αποκαλούσε τον Χριστιανικό κόσμο «Ισραήλ του Θεού.» Ο Χριστιανικός κόσμος εμφανίσθηκε για πρώτη φορά μετά από τρεις αιώνες, στις ημέρες του Ρωμαίου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου, του ειδωλολάτρου Υπάτου Ποντίφηκος, και έως σήμερα ακόμη ο Χριστιανικός κόσμος δεν αποδείχθηκε ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ του Θεού, ευλογημένος με ‘ειρήνη και έλεος.’ Τόσον ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος όσο και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγησαν μέσα στον Χριστιανικό κόσμο, και τα έθνη που δεν έδειξαν τότε έλεος μεταξύ τους ήσαν κατά το πλείστον έθνη του Χριστιανικού κόσμου. Οι πιστοί Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, τους οποίους ο απόστολος Παύλος εκάλεσε «Ισραήλ του Θεού,» υπέστησαν διωγμό από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αντιστοίχως, το υπόλοιπον αυτού του πνευματικού Ισραήλ του Θεού που ζούσε στον καιρό του Α΄ και Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπέστη διωγμό από τα εμπόλεμα έθνη του Χριστιανικού κόσμου. Γιατί; Διότι αυτοί οι πνευματικοί Ισραηλίται, χρισμένοι με το άγιο πνεύμα του Θεού, προσπαθούσαν να ‘περιπατήσουν κατά τον κανόνα τούτον,’ χωρίς να έχουν κανένα ενεργό μέρος σε αιματοχυσίες με τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου.
15. Ποιοι αποτελούσαν αυτό το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ από το έτος 1914 μ.Χ. και πώς αυτοί θ’ ανεγνωρίζοντο;
15 Ποιοι αποτελούσαν αυτό το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών των κεχρισμένων με το άγιον πνεύμα του Ιεχωβά Θεού; Τα ιστορικά γεγονότα τους κάνουν γνωστούς. Αυτοί ήσαν εκείνοι για τους οποίους ο Ιησούς Χριστός είπε στην προφητεία του περί της συντέλειας του αιώνος: «Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν και θέλουσι σας θανατώσει, και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου.» (Ματθ. 24:9) Αυτοί οι κεχρισμένοι από το πνεύμα Χριστιανοί στους οποίους αυτά τα προφητικά λόγια είχαν την εκπλήρωσί των από το έτος 1914 μ.Χ. ήσαν οι πιστοί σπουδασταί της Αγίας Γραφής που είναι γνωστοί ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Η Χριστοειδής ουδέτερη θέσις των απέναντι της εθνικής πολιτικής, των επαναστάσεων και των διεθνών πολέμων είναι πολύ γνωστή σε όλον τον κόσμο, και συνεκέντρωσε επάνω τους το μίσος και τον διωγμό από τον Χριστιανικό κόσμο και από έθνη που δεν αποτελούν μέρος του Χριστιανικού κόσμου. Εν τούτοις, αυτοί αγαπώνται από τον Ιεχωβά τον Θεόν των. Κατά ένα τρόπο, αυτοί είναι στη ’στοργική του αγκάλη,’ πράγμα που νοείται με το όνομα του προφήτου, Αββακούμ.
16, 17. (α) Γιατί είναι πολύ επείγον για το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ να κάμη δική του την προσευχή του Αββακούμ; (β) Γιατί ήταν κατάλληλο ο Αββακούμ να οδηγήση τον ‘πρώτον μουσικόν’ να συνθέση την προσευχή σε τόνους θρήνου;
16 Αυτοί οι πνευματικοί Ισραηλίται σήμερα κάνουν δική τους την προφητική προσευχή του Αββακούμ, και περιμένουν να εκπληρωθή σ’ αυτούς ως απάντησις από τον Ιεχωβά, του οποίου τυγχάνουν μάρτυρες κεχρισμένοι με το πνεύμα του. Υπάρχει μια πολύ επείγουσα αιτία για την οποία πρέπει ν’ αναπέμπουν αυτή την προσευχή στον Θεό. Στο φως των Βιβλικών προφητειών και της καταστάσεως που εξελίσσεται σε όλη τη γη, περιμένουν ότι σε λίγον καιρό, μέσα σ’ αυτή τη γενεά, θα καταλάβη τον Χριστιανικό κόσμο και όλους τους λοιπούς αυτού του συστήματος πραγμάτων η ‘μεγάλη θλίψις’ που θα φθάση στη μεγαλύτερη έντασί της στον ‘πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος’ στον Αρμαγεδδώνα. Κατανοούν ότι αυτό θα σημάνη μεγάλη ταλαιπωρία γι’ αυτούς και για όλους εκείνους που λαμβάνουν τη στάσι των μαζί με το υπόλοιπο των κεχρισμένων με το πνεύμα και γίνονται πιστοί σύντροφοί των στα παθήματα. Ήδη υπάρχει ένας ‘πολύς όχλος’ τέτοιων θεοφοβούμενων ανθρώπων, που είναι ως ξένοι και ‘παρεπίδημοι’ μέσα στις πύλες του πνευματικού Ισραήλ. (Αποκάλ. 7:9, 10, 14· Έξοδ. 20:10· Ματθ. 24:21, 22) Ήταν λοιπόν πολύ κατάλληλο το ότι ο προφήτης Αββακούμ ωδηγούσε τον «πρώτον» μουσικόν του ναού της Ιερουσαλήμ να συνθέση τους σκοτεινούς τόνους ενός θρήνουa γι’ αυτές τις αρχικές λέξεις:
17 «Ιεχωβά, ήκουσα την ακοήν σου και εφοβήθην.» (Αββακ. 3:2) Η Μετάφρασις του Νέου Κόσμου το αποδίδει ως εξής: «Ω Ιεχωβά, ήκουσα την φήμην σου. Εφοβήθην, ω Ιεχωβά, την δράσιν σου.»
ΦΥΣΙΚΩΣ «ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ «ΔΡΑΣΙΝ»
18. Πώς ο Αββακούμ άκουσε τη φήμη του Ιεχωβά, και πώς το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ ακούει τη φήμη;
18 Όπως ο Ισραηλίτης προφήτης Αββακούμ, έτσι κι εκείνοι που είναι κεχρισμένοι με το πνεύμα και είναι από το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών σήμερα άκουσαν τη φήμη γι’ αυτόν τον Θεόν της Αγίας Γραφής, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Στον καιρό της προφητείας του Αββακούμ, το μεγαλύτερο μέρος των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών ήταν γραμμένο, και μέσα από τις σελίδες των ο Αββακούμ είχε ‘ακούσει την φήμην’ του Ιεχωβά. Σήμερα το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών έχει όλες τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές και, επί πλέον, όλα τα είκοσι επτά βιβλία των θεοπνεύστων Ελληνικών Γραφών. Με μια επιμελή μελέτη όλων αυτών των Ιερών Γραφών το κεχρισμένο με το πνεύμα υπόλοιπο ‘άκουσε τη φήμη,’ την πραγματική έκθεσι για τον Θεό του Αββακούμ, τον Ιεχωβά. Πρόκειται για μια φοβερή έκθεσι, τι πραγματικά συνέβη εξ αιτίας του Ιεχωβά Θεού.
19, 20. (α) Πώς το κεχρισμένο υπόλοιπο, όπως ο Αββακούμ, είδε την αρχαία δράσι του Ιεχωβά; (β) Τι επίδρασι θα είχε η φήμη της θείας αυτής δράσεως στο κεχρισμένο υπόλοιπο;
19 Μέσω της Γραφικής ‘εκθέσεως’ ο προφήτης Αββακούμ είδε τον Θεόν του τον Ιεχωβά εν ‘δράσει.’ Ομοίως, το κεχρισμένο υπόλοιπο σήμερα, σχηματίζοντας μια νοερή εικόνα της ‘δράσεως’ του Ιεχωβά όπως περιγράφεται στη Βιβλική ‘έκθεσι,’ είδε επίσης Αυτόν εν δράσει. Αν αυτοί ήσαν προσωπικά στη σκηνή εκείνη την εποχή ώστε να είναι αυτόπται μάρτυρες της δράσεως του Ιεχωβά, θα ‘είχαν φοβηθή’ ακριβώς όπως και ο Αββακούμ είπε ότι φοβήθηκε μόνο με τη φήμη. Φαντασθήτε απλώς τη δράσι του Ιεχωβά στο έτος 1513 π.Χ. όταν ελευθέρωσε τους υποδουλωμένους προγόνους του Αββακούμ στην Αίγυπτο και κατόπιν κατέστρεψε τα άρματα και τους ιππείς του Φαραώ της Αιγύπτου, όταν αυτοί μανιωδώς κατεδίωκαν τους διαφεύγοντας Ισραηλίτας μέσα από την αποξηραμένη κοίτη της Ερυθράς Θαλάσσης.
20 Φαντασθήτε επίσης τη φοβερή επίδειξι που έκαμε ο Ιεχωβά στο Όρος Σινά της Αραβίας, όταν παρέδωσε τις Δέκα Εντολές στους στρατοπεδευμένους Ισραηλίτας. Φαντασθήτε επίσης τι δράσι επέδειξε θαυματουργικά υπέρ του εκλεκτού του λαού στη διάρκεια της σαρανταετούς περιπλανήσεώς των στην επικίνδυνη έρημο και πώς, στο τέλος των σαράντα εκείνων ετών, πέρασε τον μεταναστεύοντα εκείνο λαό μέσα από τον Ιορδάνη Ποταμό σε καιρό πλημμύρας και τους έφερε στη Γη της Επαγγελίας, το έτος 1473 π.Χ. Φαντασθήτε ακόμη την περαιτέρω δράσι του Ιεχωβά στη διάρκεια των αιώνων, όταν ήγειρε τους κριτάς να ενεργήσουν ως ελευθερωταί του καταδυναστευομένου λαού του. Ναι φαντασθήτε όταν λίγο πριν από τον καιρό του Αββακούμ ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε τον ουράνιο άγγελό του για να εξόντωση 185.000 Ασσυρίους επιδρομείς σε μια μόνο νύχτα και να ελευθερώση την Ιερουσαλήμ από την κατάληψί της από τον Ασσύριο βασιλέα Σενναχειρείμ που προκαλούσε τον Θεό. Αν προσπαθήσωμε να οραματισθούμε όλη αυτή τη δράσι από μέρους του Παντοκράτορος Θεού Ιεχωβά, δεν θα μπορούσε παρά να μας προξενήση φόβον. Ο Αββακούμ ωμολόγησε ότι φοβήθηκε.
21, 22. (α) Γιατί ήταν ανάγκη να θυμάται κανείς αυτή τη φοβερή φήμη, και στην περίπτωσι του Αββακούμ και στην περίπτωσι του κεχρισμένου υπολοίπου; (β) Ποια λοιπόν θερμή προσευχή του Αββακούμ για δράσι είναι, τώρα καιρός ν’ αναλάβη το υπόλοιπο;
21 Γιατί, όμως να γίνεται κανείς έμφοβος; Γιατί να φέρνη στη διάνοιά του μια τόσο φοβερή ‘έκθεσι’; Ήταν ανάγκη να γίνη αυτό, διότι ο Αββακούμ έβλεπε προφητικά στο μέλλον και προείδε μια διεθνή επίθεσι κατά των αληθινών λάτρεων του Ιεχωβά. Για το κεχρισμένο υπόλοιπο σήμερα είναι ανάγκη να γίνη το ίδιο, διότι τώρα αυτό το υπόλοιπο γνωρίζει ότι πλησιάζει ο καιρός αυτής της διεθνούς επιθέσεως από τους εχθρούς του Ιεχωβά. Είναι τώρα καιρός να πιστέψωμε και να είμεθα βέβαιοι ότι ο Θεός αυτής της αρχαίας ‘δράσεως’ δεν είναι νεκρός! Προς χάριν του κεχρισμένου υπολοίπου και των πιστών του συντρόφων είναι ανάγκη να είναι ζων και εξίσου δραστήριος. Είναι λοιπόν καιρός ν’ αναλάβουν όλοι τη θερμή προσευχή του Αββακούμ και να πουν:
22 «Κύριε, ζωοποίει το έργον σου εν μέσω των ετών· εν μέσω των ετών γνωστοποίει αυτό εν τη οργή σου μνήσθητι ελέους.» Ή, «Εν τω μέσω των ετών, ω, ζωοποίησέ την [την δράσιν σου]! Εν τω μέσω των ετών είθε να την κάμης γνωστήν. Εν τη οργή σου είθε να ενθυμηθής να δείξης έλεος.»—Αββακ. 3:2, ΜΝΚ.
23, 24. (α) Ποιο πράγμα προσηύχετο έτσι ο Αββακούμ στο πέρασμα των ετών να αναζωογονηθή; (β) Τίνος οργή υπήρχε και εναντίον τίνος, και με ποιον τρόπο έπρεπε να γίνη ενθύμισις για να δειχθή έλεος;
23 Για ποιο πράγμα προσηύχετο εδώ ο Αββακούμ ενώ προφητικά μιλούσε για το σημερινό κεχρισμένο υπόλοιπο; Για να επαναλάβη ο Ιεχωβά Θεός τη δράσι του, να την αναζωογονήση, να την ζωοποιήση και πάλι στο πέρασμα των ετών, στους κρισίμους καιρούς αυτών των ετών. Ας κάμη και πάλι γνωστή τη δράσι του χάριν των κινδυνευόντων λάτρεών του. Υπάρχει λόγος για τον οποίον ο Ιεχωβά οργίζεται και αναλαμβάνει δράσην. Αν η οργή του είναι κατά του κεχρισμένου υπολοίπου του και του ‘πολλού όχλου’ των πιστών συντρόφων του λόγω κάποιων ατελειών από μέρους των, είθε σπλαγχνικά να θυμηθή να δείξη έλεος σ’ αυτούς χάριν του αγίου του ονόματος. Αλλ’ αν η οργή Του είναι εναντίον των διωκτών και των επιτιθεμένων εναντίον των λατρεών του, τότε στη διάρκεια της δράσεως που η οργή του τον υποκινεί να αναλάβη εναντίον αυτών των αλαζόνων εχθρών, είθε να θυμηθή να δείξη έλεος στο υπόλοιπο και στον ‘πολύν όχλον’ των συντρόφων του στη διάρκεια της στενοχωρίας των. Ας μη αφήση τη μεγάλη θλίψι να καταλήξη στον θάνατό τους. Ας εκπληρώση την προφητεία του Υιού του Ιησού Χριστού εν σχέσει με τη μεγάλη θλίψι:
24 «Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· διά τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.» (Ματθ. 24:21, 22) «Και εάν ο Ιεχωβά δεν ήθελε συντέμει τας ημέρας εκείνας, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· αλλά διά τους εκλεκτούς, τους οποίους εξέλεξε, συνέτεμε τας ημέρας.»—Μαρκ. 13:20, ΜΝΚ· Η Βίβλος του Χριστιανού—Καινή Διαθήκη, υπό Τζώρτζ Ν. Λεφέβρ, (1928), που χρησιμοποιεί επίσης το όνομα Ιεχωβά εδώ.
Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΠΟΡΕΙΑ!
25, 26. (α) Από ποιους δύο ιστορικούς τόπους περιγράφει τώρα ο Αββακούμ ότι ήρχετο ο Θεός; (β) Ποια ήσαν τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών τόπων;
25 Αφού ο προφήτης Αββακούμ προσευχήθηκε να ζωοποιήση ο Ιεχωβά την αρχαία του δράσι στα μελλοντικά χρόνια, περιγράφει τώρα το είδος της δράσεως για το οποίο προσεύχεται ο Αββακούμ, λέγοντας: «Ο Θεός ήλθεν από Θαιμάν, και ο Άγιος από του όρους Φαράν [Διάψαλμα]. Εκάλυψεν ουρανούς η δόξα αυτού, και της αινέσεως αυτού ήτο πλήρης η γη. Και η λάμψις αυτού ήτο ως το φως· ακτίνες εξήρχοντο εκ της χειρός αυτού, και εκεί ήτο ο κρυψών της ισχύος αυτού. Έμπροσθεν αυτού προεπορεύετο ο θάνατος, και αστραπαί εξήρχοντο υπό τους πόδας αυτού.» (Αββακ. 3:3-5) Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει ως εξής το τελευταίο μέρος: «Δύο ακτίνες εξήρχοντο εκ της χειρός του και εκεί ήτο ο κρυψών της δυνάμεως του. Έμπροσθεν αυτού προεπορεύετο λοιμός, και φλογερός πυρετός εξήρχετο υπό τους πόδας αυτού.»
26 Ο Αββακούμ κατονομάζει εδώ δύο ιστορικούς τόπους της Μέσης Ανατολής, δηλαδή, την Θαιμάν και το Όρος Φαράν. Η Θαιμάν ήταν συνδεδεμένη με την γην του Εδώμ. Εδώμ (σημαίνει «κόκκινος») ήταν η προσωνυμία που είχε δοθή στον εγγονό του Αβραάμ τον Ησαύ, αφού επώλησε τα Αβραμιαία πρωτοτόκιά του στον δίδυμο αδελφό του Ιακώβ για κάποιο πινάκιο κόκκινου φαγητού για να ικανοποιήση την μεγάλη πείνα του. (Γέν. 25:27-34) Η Φαράν ήταν μια ορεινή ερημική χώρα που έκειτο βορείως του Όρους Σινά. Σ’ αυτή την έρημη χώρα περιεπλανάτο το έθνος Ισραήλ επί τριάντα οκτώ περίπου χρόνια προτού εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας. (Αριθμ. 10:11, 12· Δευτ. 2:14) Η γη του Εδώμ έκειτο βορειοανατολικά αυτής, μεταξύ του Κόλπου της Άκαμπα και της Νεκράς Θαλάσσης. Η «Λεωφόρος του Βασιλέως» διήρχετο από τη γη του Εδώμ. Όσο για τη Θαιμάν (που σημαίνει «νότος»), επρόκειτο για έναν απόγονο του Εδώμ (Ησαύ) που ελέγετο Θαιμάν, ο δε τόπος που ονομάσθηκε Θαιμάν μπορεί να ήταν μια πόλις των Εδωμιτών. Αλλά οι Ιουδαϊκές αυθεντίες τοποθετούν την πόλι αυτή βορειοανατολικά του Εδώμ. Εν τούτοις από τη Θαιμάν ‘ήλθε ο Θεός’ όταν ωδηγούσε τον εκλεκτό του λαό προς τη Γη της Επαγγελίας.
27, 28. (α) Πώς οι μετανάσται Ισραηλίται συνεχώς προχωρούσαν παρ’ όλον ότι υπήρχαν οι εχθροί και οι μη φιλικοί λαοί· (β) Πώς η περιγραφή του Μωυσή συμφωνεί με την περιγραφή του Αββακούμ ως προς το σημείο από το οποίο ξεκίνησε ο Ισραήλ;
27 Λόγω της αποδοκιμασίας και της εναντιώσεως των Εδωμιτών, το έθνος Ισραήλ που μετανάστευε δεν χρησιμοποίησε τη Λεωφόρο του Βασιλέως μέσα από τη γη του Εδώμ, αλλά πιθανώς πέρασε προς βορράν κατά μήκος του ανατολικού ορίου του Εδώμ και γύρω από τον Μωάβ προς τη Νεκρά θάλασσα. (Αριθμ. 20:14-21) Έτσι, οι εχθροί και οι μη φιλικοί λαοί κατά μήκος της γραμμής πορείας δεν σταμάτησαν τους Ισραηλίτας στην πορεία των από την ορεινή χώρα της Φαράν και πέρα από τη Θαιμάν προς τη Γη της Επαγγελίας. Ο προφήτης Μωυσής ήταν ο ορατός οδηγός του έθνους που οδοιπορούσε και η περιγραφή του συμφωνεί με την περιγραφή του Αββακούμ ως προς το νότιο σημείον από το οποίο ξεκίνησαν οι οδοιπορούντες Ισραηλίται. Σε διάστημα μόλις δύο μηνών προτού οι Ισραηλίται διαβούν τον Ιορδάνη Ποταμό και εισέλθουν στη Γη της Επαγγελίας, ο Μωυσής άρχισε την ευλογία του στον Ισραήλ λέγοντας:
28 «Ο Κύριος ήλθεν εκ Σινά, και επεφάνη εις αυτούς εκ Σηείρ [που κατείχαν οι Εδωμίται]· Επέλαμψεν εκ του όρους Φαράν, και ήλθε μετά μυριάδων αγίων· Εκ της δεξιάς αυτού εξήλθε πυρ νόμου δι’ αυτούς. Ναι, ηγάπησε τον λαόν· Υπό την χείρα σου είναι πάντες οι άγιοι αυτού.» (Δευτ. 33:1-3) Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου το αποδίδει ως εξής: «Ο Ιεχωβά ήλθεν εκ Σινά και έρριψε επάνω τους φως εκ Σηείρ. Επέλαμψεν εκ του όρους Φαράν και μετ’ αυτού ήσαν μυριάδες άγιοι, στα δεξιά του πολεμισταί που ανήκαν σ’ αυτούς. Και ηγάπησε τον λαόν του· όλοι οι άγιοι αυτών είναι εις την χείρα σου.»
29. Πώς ο Ιεχωβά προπορεύθηκε από τον προελαύνοντα λαό του και τι είδους φήμη έκαμε για τον εαυτό του;
29 Φυσικά, ο Ιεχωβά Θεός δεν εμφανίσθηκε ορατώς επί κεφαλής των φαλαγγών των Ισραηλιτών που οδοιπορούσαν. Εν τούτοις, αν και παρέμενε αόρατος σε ανθρώπινα μάτια, έκαμε μια ένδοξη φήμη για τον εαυτό του ως ο αόρατος Οδηγός των. Επίσης, η ορατή του αντιπροσώπευση δηλαδή ο στύλος νεφέλης την ημέρα και ο στύλος πυρός τη νύχτα, προεπορεύετο απ’ αυτούς.—Έξοδ. 13:21, 22· Αριθμ. 14:14· Δευτ. 31:15.
30. Μετά από δεκαετηρίδες σκότους πώς οι Ισραηλίται φέρθηκαν πάλι στο φως;
30 Όταν, στο έτος 1474 π.Χ., ο Ιεχωβά τελικά άρχισε να μετακινή τον άστεγο λαό του από την ορεινή χώρα Φαράν για τη Γη της Επαγγελίας ως τόπον προορισμού των, τα Έθνη το έμαθαν αυτό. Ήταν σαν ένα λαμπρό φως που εφανέρωσε τα πράγματα σ’ αυτούς. Αποτελούσε απόδειξιν ότι ο ίδιος ο Θεός ήταν με μεγαλοπρέπεια «εν πορεία.» Επί δεκαετηρίδες ο λαός του ήταν μέσα στο σκότος της ερήμου της Χερσονήσου του Σινά, και τώρα είχαν φερθή στο φως. Ήταν η ισχυρή ‘χείρ’ του Ιεχωβά εκείνη που διεκρίνετο να ενεργή. Ήταν σαν να έβγαιναν διπλές ακτίνες φωτός από το ‘χέρι’ του και εξέπεμπαν φως και στις δύο κατευθύνσεις, από δυο πλευρές. Δύναμις κρύπτεται στο χέρι του Ιεχωβά. Το φως που εκπέμπεται απ’ αυτό είναι ισχυρό φως. Τα εχθρικά έθνη δεν μπορούν να το αμαυρώσουν ή να μη ιδούν τη δόξα του.—Αββακ. 3:4.
31, 32. (α) Πώς το εδάφιο Αββακούμ 3:5 σχετικά με τον λοιμό και τον φλογερό πυρετό εκπληρώνεται; (β) Πώς ο Ιεχωβά στις πεδιάδες Μωάβ έδειξε την ικανότητα του να το κάμη αυτό;
31 Όσο για τον ‘έσχατο καιρό’ που αποδεικνύει η ιστορία ότι άρχισε στο έτος 1914 μ.Χ. οπότε συνέβη ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Ιησούς προφήτευσε ότι όχι μόνον θα εγίνετο διεθνής πόλεμος, αλλά θα εγίνοντο και σεισμοί, λοιμοί και πείνες. (Ματθ. 24:3, 7, 8· Λουκ. 21:10, 11· Δαν. 12:4) Αυτοί οι λοιμοί προήλθαν από τις ανθυγιεινές συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την ανήθικη και πολεμόπληκτη ανθρωπότητα. Αλλ’ όταν στο προσεχές μέλλον προχωρήση ο Ιεχωβά στον ‘πόλεμο της ημέρας της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’ στον Αρμαγεδδώνα, αυτός θα φέρη τον θάνατο σε πολλούς από τους εχθρούς του με το μη βίαιο και σιωπηλό μέσον της εκτελέσεως, τον λοιμό.
32 Θα είναι τότε επικίνδυνο, μοιραίο, να βρεθή κανείς στη γραμμή πορείας του Ιεχωβά προς τη νίκη, διότι πριν από τα βήματά του θ’ αποστείλη τον λοιμό και πίσω από τα βήματά του θ’ αφήση θύματα μαστιζόμενα από φλογίζοντα πυρετόν. Όπως είπε ο Αββακούμ 3:5 για τον επερχόμενον Ιεχωβά: «Έμπροσθεν αυτού προεπορεύετο ο λοιμός, και φλογερός πυρετός εξήρχετο υπό τους πόδας αυτού.» (ΜΝΚ) Την ικανότητά του να το κάμη αυτό την παρέστησε στη διάρκεια των τελευταίων ημερών του Μωυσέως, όπου ο Ιεχωβά θανάτωσε 24.000 ανήθικους Ισραηλίτας στις πεδιάδες Μωάβ έναντι του ποταμού της Γης της Επαγγελίας, διότι αυτοί παρέβησαν τις εντολές του και επόρνευσαν με ειδωλολάτριδες γυναίκες και μετεστράφησαν στην λατρεία του ψευδούς Θεού Βέελ-φεγώρ.—Αριθμ. 25:1-9.
ΤΑ ΕΘΝΗ ΘΑ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ
33. Τι θα κάμη ο Ιεχωβά προτού προχωρήση εναντίον των εχθρικών δυνάμεων στον Αρμαγεδδώνα, όπως δείχνει το εδάφιο Αββακούμ 3:6;
33 Σύμφωνα με τον τρόπο που ο Ιεχωβά είχε ενεργήσει προ πολλού κάτω από ωρισμένες περιστάσεις, θα εξερευνήση το πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος και θα λάβη υπό σημείωσιν την ανάπτυξι των γραμμών μάχης του εχθρού. Γι’ αυτό η όμοια με θρήνον προσευχή του Αββακούμ συνεχίζεται ως εξής: «Εστάθη, και διεμέτρησε την γην· επέβλεψε, και διέλυσε τα έθνη· και τα όρη τα αιώνια συνετρίβησαν, οι αιώνιοι βουνοί εταπεινώθησαν· αι οδοί αυτού είναι αιώνιοι. Είδον τας σκηνάς της Αιθιοπίας εν θλίψει· ετρόμαξαν τα παραπετάσματα της γης Μαδιάμ.»—Αββακ. 3:6, 7.
34. (α) Πώς θα σεισθή η γη όταν ο Ιεχωβά θα είναι έτοιμος να δράση; (β) Πώς δεν θα μπορέσουν τα έθνη να κρατηθούν όταν θα τα ‘επιβλέπη’ ο Ιεχωβά;
34 Ο Ιεχωβά δεν ορμά αυθόρμητα και ασύντακτα σε τίποτε. Λαμβάνει τη θέσι του και στρέφει την προσοχή του στην κατάστασι που απαιτεί δράσι, για να φροντίση ώστε οι εχθροί να είναι εκεί που τους θέλει, εκθέτοντας αυτούς πλήρως ως προς τους σκοπούς των. Όταν θα λάβη τη στάσι του, και θα είναι έτοιμος να δράση, θα προξενήση μια αναταραχή στη μεταφορική «γη» που είναι ενώπιόν του· θα προξενήση, όπως θα λέγαμε, ένα σεισμό στην επίγεια οργάνωσι του εχθρού. Όταν γίνη φανερό ότι ο Ιεχωβά είναι πράγματι εκείνος που πλησιάζει και στέκει ενώπιόν τους, η επίγεια οργάνωσις συγκλονίζεται όλη προτού καταπέση σε ερείπια. Όταν τα έθνη θα αντιληφθούν τελικά ότι ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ τα ‘επιβλέπει’ και ότι στρέφει την προσοχή του σ’ αυτά, τότε πραγματικά τρομάζουν. Όταν αφυπνίζονται τώρα από την πραγματική κατάστασι δεν μπορούν να κρατηθούν, όχι από χαρά αλλά από συγκλονισμό, και ξεσπούν σε αναταραχή. Θα είναι σαν τους Αιγυπτίους αρματηλάτας και ιππείς οι οποίοι αποτελματώθηκαν στο μέσον της Ερυθράς Θαλάσσης, και όταν είδαν την πραγματική αιτία της αναταραχής των άρχισαν να κραυγάζουν: «Ας φύγωμεν απ’ έμπροσθεν του Ισραήλ, διότι ο Ιεχωβά πολεμεί τους Αιγυπτίους υπέρ αυτών.»—Έξοδ. 14:25.
35. (α) Τι θα συμβή στις οργανώσεις που είναι σαν τα όρη και τα βουνά, με την προέλασι του Ιεχωβά; (β) Πώς οι τρόποι πορείας του Ιεχωβά θα είναι όπως του αρχαίου καιρού;
35 Καμμιά επίγεια οργάνωσις, έστω και αν είναι επιβλητικά υψηλή σαν ένα όρος δεν θα μπορέση να εμποδίση την προέλασι του Ιεχωβά προς τον θρίαμβο. Όλες αυτές οι υψηλές σαν όρη οργανώσεις, μολονότι φαίνονται ότι είναι αιώνιες σε ηλικία, θα συντριβούν. Άλλες λιγώτερο εξέχουσες επίγειες οργανώσεις, των οποίων η δυνατότης αντοχής εφαίνετο απεριόριστης διαρκείας, όπως η αντοχή των βουνών, θα καμφθούν από ήττα, αφήνοντας τον Ιεχωβά να προελαύνη, καταπατώντας τους κάτω από τα πόδια του. Οι τρόποι της πορείας του στον Αρμαγεδδώνα θα είναι σαν τις πορείες του αρχαίου καιρού, αλλά σε πολύ μεγεθυσμένη κλίμακα. Ό, τι έκαμε στην αρχαιότητα θα το κάμη και τώρα. Θα ζωοποιήση την αρχαία του δράσι.
36. (α) Τι εξεικονίζεται από τις σκηνές της Αιθιοπίας που αισθάνθηκαν θλίψι και από τα παραπετάσματα της Μαδιάμ που ετρόμαξαν; (β) Μεταξύ ποιου ευφραινομένου λαού δεν είναι αυτοί;
36 Εκείνο που κάνει ο Θεός του Αββακούμ καθώς προχωρεί χωρίς αντίστασι εμπνέει τρόμο σε όλους εκείνους που ακούουν αυτή την είδησι, σ’ εκείνους που δεν είναι φιλικοί με τον Ιεχωβά και τον εκλεκτό του λαό. Ως παράδειγμα αυτών, ο Αββακούμ χρησιμοποιεί τους σκηνίτας της Αιθιοπίας και της γης Μαδιάμ, που ήσαν πολύ κοντά στα γειτονικά εδάφη. Μολονότι η γη Μαδιάμ έκειτο ανατολικά του Κόλπου της Άκαμπα και δεν ήταν στην ευθεία γραμμή της πορείας των Ισραηλιτών στον δρόμο τους προς την Γη της Επαγγελίας, ωστόσο οι Μαδιανίται ταράχθηκαν τόσο πολύ, ώστε και τα πανιά των σκηνών τους ακόμη φαίνονταν να είχαν την ίδια αναταραχή που είχαν και οι ένοικοι των σκηνών. Ο προφήτης Αββακούμ είδε εκείνο που ήταν ‘θλιβερό’ στις σκηνές της Αιθιοπίας. Οι σκηνίται αισθάνθηκαν ότι το πέρασμα του Ιεχωβά από εκεί με τον απολυτρωμένο λαό του δεν εσήμαιναν καλά πράγματα για τους Αιθίοπας. Τα έντονα αισθήματα αποθαρρύνσεως που τους βασάνιζαν, τους έθλιβαν, τους προξενούσαν πόνο, τους κρατούσαν σε κατάστασι αβεβαιότητος. Ασφαλώς δεν είναι καλό να είναι κανείς μεταξύ εκείνων που βασανίζονται με αισθήματα πόνου και αναταραχής με την είδησι της προελάσεως του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα. Αυτοί δεν είναι μεταξύ εκείνων που ευφραίνονται στον Ιεχωβά κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, μολονότι μπορεί να υφίστανται ταλαιπωρίες.
[Υποσημειώσεις]
a Παράβαλε την επιγραφή του Αββακούμ 3:19 με την επιγραφή των ψαλμών 4 και 54.
[Χάρτης στη σελίδα 176]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
ΦΑΡΑΝ
ΕΔΩΜ
ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ
Ορ. Σινά
Κόλπος της Άκαμπα
Θαιμάν
Νεκρά Θάλασσα
[Εικόνα στη σελίδα 172]
Η «δράσις» του Ιεχωβά κατέστρεφε τη στρατιά του Φαραώ όταν κατεδίωκαν τους Ισραηλίτας διά μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης
[Εικόνα στη σελίδα 174]
Η αναγραφή της Βίβλου δείχνει ότι ο Ιεχωβά πέρασε τους Ισραηλίτας θαυματουργικά μέσα από τον Ιορδάνη Ποταμό σε καιρό πλημμύρας και τους έφερε στη Γη της Επαγγελίας