Η Άποψις της Βίβλου
Υποφέρομε για τις Αμαρτίες Μας;
«ΔΕΝ πρέπει να τους αφήνουν ατιμώρητους.» Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να εκφράζεται έτσι, μετά από μια αδικία που υπέστη, την οποία δεν μπόρεσε να διορθώση; Οι άνθρωποι συχνά οργίζονται όταν κάποιος αμαρτάνη εις βάρος τους και παραμένη ατιμώρητος. Νομίζουν ότι το άτομο πρέπει να «πληρώση» γι’ αυτό που έκανε. Εμείς «πληρώνομε» για τις αμαρτίες μας; Τι λέγει η Αγία Γραφή σχετικά μ’ αυτό;
Σύμφωνα με τη Γραφή, όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Επειδή οι άνθρωποι υποφέρουν για τις αμαρτίες τους, όλοι πρέπει να υποφέρωμε. Έχομε κληρονομήσει την αμαρτία και την ατέλεια από τον πρώτο μας πατέρα, τον Αδάμ. (Γεν. 8:21· Ρωμ. 5:12) Και σ’ αυτή την κληρονομημένη αμαρτία από τον Αδάμ. προσθέτομε τις πάρα πολλές αμαρτίες που διαπράττομε προσωπικά λόγω της ατέλειας μας.—Ρωμ. 3:23· Ιακ. 3:2· 1 Ιωάν. 1:8.
Υποφέρομε πράγματι για τις αμαρτίες μας; Ναι, υποφέρομε. Ο απόστολος Παύλος είπε τα εξής: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» (Ρωμ. 6:23) Από την εποχή του Αδάμ μέχρι σήμερα, ο άνθρωπος δοκίμασε την αλήθεια αυτής της δηλώσεως. Υφίσταται ατέλεια, ασθένεια και τελικά θάνατο λόγω της αμαρτίας.
Ένα άλλο αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι η αποξένωσις του ανθρώπου από τον Θεό. «Οι οφθαλμοί σου [Ιεχωβά] είναι καθαρώτεροι παρά ώστε να βλέπης τα πονηρά.» (Αββακ. 1:13) Επομένως, η αμαρτία δημιουργεί, ένα φραγμό μεταξύ του ανθρώπου και του Δημιουργού του. (Ησ. 59:2· Κολ. 1:21) Οι αμαρτωλοί άνθρωποι υποφέρουν λόγω του ότι δεν απολαμβάνουν στο πλήρες τις ευλογίες που προέρχονται από μια στενή σχέσι με τον Ιεχωβά. Και υποφέρουν επίσης λόγω του ότι ακολουθούν την πορεία της ανθρωπίνης σοφίας αντί της σοφίας του Θεού. Πολλά από τα προφανώς άλυτα προβλήματα στον κόσμο σήμερα είναι αποτέλεσμα της αποξενώσεως του ανθρώπου από τον Θεό.—1 Κορ. 3:19.
Ο στοργικός σκοπός του Ιεχωβά είναι να σώση το ανθρώπινο γένος απ’ αυτή την κατάστασι. Έστειλε τον Υιό του στη γη ως αντίλυτρο για μας. Ο Ιησούς ήλθε και υπέστη θάνατο. Αλλ’ υπέφερε για τις δικές μας αμαρτίες, όχι για τις δικές του. (1 Πέτρ. 2:21, 24) Λόγω αυτής της πράξεως εξαιρετικού ελέους, έχομε την ευκαιρία ν’ απαλλαγούμε από τα παθήματα που υφιστάμεθα λόγω των αμαρτιών μας, και να ζήσωμε για πάντα. Όπως είπε ο Ιησούς: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωσε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνων.»—Ιωάν. 3:16.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν υποφέρουν πια για τις αμαρτίες τους; Μέχρις ότου εφαρμοσθή πλήρως η απολυτρωτική θυσία στη νέα τάξι του Θεού, θα συνεχίσωμε να αρρωσταίνωμε και να πεθαίνωμε. (Αποκάλ. 21:3, 4) Αλλά σ’ εκείνους που ‘πιστεύουν,’ το φορτίο γίνεται πιο ελαφρύ. Μέσω της θυσίας του Ιησού, συμφιλιώνονται με τον Θεό. (Κολ. 1:19, 20) Με άλλα λόγια, έχουν μια σχέσι με τον Θεό. Μπορούν να προσεύχωνται και να εισακούωνται απ’ αυτόν. (1 Ιωάν. 5:14) Αν διαπράξουν κάποια αμαρτία λόγω ατελείας μπορούν να προσέλθουν στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού με προσευχή και να ομολογήσουν την αμαρτία τους. Και η αμαρτία τους θα συγχωρηθή. (1 Ιωάν. 2:1, 2) Επίσης γνωρίζουν πολύ καλά ότι, τελικά, θα μπορέσουν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή. Ακόμη κι εκείνοι που πεθαίνουν, θ’ αναστηθούν για να δοθή και σ’ αυτούς αυτή η ευκαιρία. (Ιωάν. 5:28, 29) Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Θεός έχει απαλύνει πολύ τα παθήματα, που οφείλονται στην αμαρτία, εκείνων που πιστεύουν σ’ αυτόν και στον Υιό του, τον Ιησού Χριστό.
Ωστόσο, σ’ εκείνους που αμετάκλητα αρνούνται να δεχθούν την απολυτρωτική θυσία, προτιμώντας να παραμένουν εκούσιοι παραβάται, δίδεται μια πολύ σοβαρή προειδοποίησις. Στην επερχόμενη ‘ημέρα εκδικήσεως’ θα τιμωρηθούν με «όλεθρον αιώνιον» χωρίς να έχουν ελπίδα αναστάσεως, επειδή θα έχουν αρνηθή ν’ αλλάξουν την αμαρτωλή τους πορεία. (2 Θεσσ. 1:9· Ησ. 61:2) Πρόκειται για μια αιώνια καταστροφή, μια τελεία παύσι της ζωής για πάντα.
Για μας τους Χριστιανούς, που δεχόμεθα την απολυτρωτική θυσία του Ιησού, μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν πειράζει πια κι αν αμαρτάνωμε; Όχι, καθόλου! Ο Ιεχωβά εξακολουθεί να μισή την αμαρτία σ’ όλες τις μορφές της. (Παροιμ. 6:16-19) Επομένως, ποτέ δεν πρέπει να νομίζωμε ότι δεν πειράζει να ενδώσουμε στον πειρασμό, αφού κατόπιν μπορούμε να μετανοήσωμε και να ζητήσωμε συγχώρησι βάσει της θυσίας του Χριστού. Η αγάπη μας για τον Θεό και η εκτίμησίς μας για την απολυτρωτική θυσία του Ιησού, πρέπει να μας υποκινήσουν να υιοθετήσωμε τη δική του στάσι προς την αμαρτία. «Οι αγαπώντες τον Κύριον» παροτρύνονται να ‘μισούν το κακόν.’ (Ψαλμ. 97:10) Επομένως, πρέπει να αγωνιζώμεθα εναντίον κάθε τάσεως προς την αμαρτία που βρίσκομε μέσα στο σώμα μας. (Ρωμ. 7:21-23· 1 Κορ. 9:27). Επίσης, αν διαπράξωμε κάποια αμαρτία λόγω ατελείας, ο Ιεχωβά θα μας συγχωρήση.—1 Ιωάν. 1:9.
Επί πλέον, η Γραφή δείχνει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι με τους οποίους ένα άτομο μπορεί να υποφέρη για τις αμαρτίες του. Ένας Χριστιανός, αν σκεφθή σοβαρά αυτούς τους τρόπους, μπορεί να βοηθηθή ν’ αναπτύξη το ίδιο μίσος για την αμαρτία που έχει και ο Θεός. Παραδείγματος χάριν, αν ένα άτομο παραβή κάποιο νόμο της χώρας—όπως στην περίπτωσι φόνου ή κλοπής—μπορεί να φυλακισθή ή να υποστή κάποια άλλη τιμωρία λόγω αυτής της παραβάσεως.—Ρωμ. 13:3, 4.
Ακόμη κι αν η παράβασις δεν βρίσκεται σε αντίθεσι με τον νόμο της χώρας, μπορεί να προκαλέση παθήματα. Ο απόστολος Παύλος σχετικά με τις αμαρτωλές, ανήθικες πράξεις των ημερών του, είπε ότι εκείνοι που κάνουν τέτοια πράγματα ‘απολαμβάνουν εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών.’ (Ρωμ. 1:27) Λόγω της ευρέως διαδεδομένης «νέας ηθικής—η οποία στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι απλώς η αμαρτία της ανηθικότητος—υπάρχει μια επιδημία αφροδισίων νοσημάτων, καθώς επίσης ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, εκτρώσεις» διαλύσεις γάμων και συναισθηματικές αστάθειες. Βέβαια, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τέτοιες δυσάρεστες εμπειρίες υποφέρουν λόγω της δικής των αμαρτωλής πορείας.
Ο Γραφικός νόμος αποδεικνύεται πράγματι αληθής: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.» (Γαλ. 6:7) Παραδείγματος χάριν, κάποιος μπορεί να αισθανθή ‘θυμόν.’ (Γαλ. 5:20) Μετά απ’ αυτό, μπορεί να πλησιάση τον Ιεχωβά με προσευχή και να ζητήση συγχώρησι. Μπορεί να αισθανθή ότι έλαβε αυτή τη συγχώρησι. Εν τούτοις, πρέπει να υποστή τις τύψεις της συνειδήσεως του, καθώς και το δύσκολο έργο να πάη στα άτομα που περιλαμβάνονται στο ζήτημα και ν’ αποκαταστήση τις σχέσεις του μαζί τους.
Μια πιο σοβαρή αμαρτία μπορεί να φέρη πιο σκληρές συνέπειες. Φαντασθήτε κάποιον νυμφευμένο Χριστιανό ο οποίος διαπράττει μοιχεία σε μια στιγμή πειρασμού. Φυσικά, αν μετανοήση αληθινά, ο Ιεχωβά θα συγχωρήση ακόμη και μια τέτοια σοβαρή αμαρτία. Αλλά σκεφθήτε απλώς και μόνο τι θα υποφέρη αυτό το άτομο από τύψεις συνειδήσεως! Φαντασθήτε σε πόσο άσχημη κατάστασι θα βρεθή το άτομο όταν θα πλησιάση τους ωρίμους Χριστιανούς στην εκκλησία για να ομολογήση το σφάλμα του και να ζητήση βοήθεια. (Ιακ. 5:13-15) Σκεφθήτε τον πόνο που θα νοιώση η σύζυγος του καθώς και πόσες πολλές προσπάθειες θα πρέπει να καταβάλη ο ίδιος για να οικοδομήση πάλι σιγά-σιγά εμπιστοσύνη και ενότητα στον γάμο του—αν η σύζυγος του δηλαδή τον συγχωρήση! Πόσο καλύτερα θα ήταν αν δεν είχε αμαρτήσει!
Επομένως, υποφέρομε για τις αμαρτίες μας; Χωρίς αμφιβολία, ναι. Λόγω της Αδαμιαίας αμαρτίας, ο άνθρωπος σ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία υφίσταται την ασθένεια, τον θάνατο, την ατέλεια και την αποξένωσι από τον Θεό. Ακόμη και στην καθημερινή μας ζωή, συχνά υφιστάμεθα τις φυσικές συνέπειες των αμαρτιών που διαπράττομε. Επομένως, κανείς δεν ‘μένει ατιμώρητος’ για τις αμαρτίες του. Δεν πρέπει, όμως, να είμεθα ευγνώμονες στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό που μπορούμε τώρα να έχωμε την ελπίδα ν’ απαλλαγούμε από την ολέθρια επίδρασι της αμαρτίας, και ν’ αποκτήσουμε αιώνια ζωή χωρίς να υφιστάμεθα πια παθήματα λόγω αμαρτίας;