όταν ήταν τριάντα ετών ηλικίας, εχρίσθη κι έλαβε το πνεύμα του Θεού, ωνομάσθη Ιησούς Χριστός. Στην Αγία Γραφή βρίσκομε γραμμένη την ‛βίβλον της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού’, το ‘ευαγγέλιον του Ιησού Χριστού.’ (Ματθ. 1:1· Μάρκ. 1:1) Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος διδάσκαλος που υπήρξε ποτέ στη γη. Είχε μαθητάς, κι εξαπέστειλε ειδικούς μαθητάς να κηρύξουν. Αυτούς τους εκάλεσε αποστόλους, ή απεσταλμένους.—Μάρκ. 3:7, 9, 13, 14.

39. Με τι τρόπο τους είπε ότι έπρεπε να προσεύχωνται, και σε ποιον;

³⁹ Ο Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται στον Θεό με τρόπο ευπρόσδεκτο. Το απλούστερο, αλλά και μεγαλύτερο υπόδειγμα προσευχής που τους εδίδαξε παρέχεται στην πασίγνωστη «Επί του Όρους Ομιλία». Τους είπε να μη προσεύχωνται υποκριτικά ή με τυπικό απλώς τρόπο: «Όταν δε προσεύχησθε, μη βαττολογήσητε, ως οι εθνικοί· διότι νομίζουσιν ότι με την πολυλογίαν αυτών θέλουσιν εισακουσθή. Μη ομοιωθήτε λοιπόν με αυτούς· διότι εξεύρει ο Πατήρ σας, τίνων έχετε χρείαν, πριν σεις ζητήσητε παρ’ αυτού.» (Ματθ. 6:5-8) Μ’ αυτό τον τρόπο τους εδίδαξε ν’ αναγνωρίζουν τον Θεόν ως Δημιουργόν των και Ζωοδότην των, και συνεπώς ως Πατέρα των, Δοτήρα όλων εκείνων, τα οποία αυτοί χρειάζονται. Κατόπιν προσέθεσε:

Η ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

40. Ποια ήταν η υποδειγματική προσευχή που τους εδίδαξε;

⁴⁰ «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις, Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης· τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον· και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς· και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.»—Ματθ. 6:9-13.

41. Μήπως τους εδίδαξε να προσεύχωνται σ’ έναν ανώνυμο Θεό, και πώς αυτός προσωπικά έδειξε την απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα;

⁴¹ Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, ο Καίσαρ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κυβερνούσε ένα μεγάλο μέρος της οικουμένης, περιλαμβανομένης και της Μέσης Ανατολής, όπου κατοικούσε ο Ιησούς. Ο Ιησούς δεν εδίδαξε τους μαθητάς του, τους ακολούθους του, να προσεύχωνται σ’ ένα ανώνυμο θείο Πρόσωπο, σ’ ένα Θεόν χωρίς όνομα, ένα Θεόν που μόλις μνημονευθή ο τίτλος του «Θεός» αναγνωρίζεται με τον ίδιο τρόπο απ’ όλους, άσχετα με το ποιος είναι αυτός μέσα στα εκατομμύρια των λεγομένων θεών που μπορεί να λατρεύη ένα άτομο. Ο Ιησούς Χριστός πολλές φορές ωμίλησε για το προσωπικό όνομα του Θεού Πατρός του. Προτού αρχίση να κηρύττη σε μια συναγωγή στη Ναζαρέτ, την πόλι της καταγωγής του, έλαβε το βιβλίο του Ησαΐα και ανέγνωσε στους ακροατάς του το κεφάλαιο 61, εδάφια 1 και 2 (ΑΣ), τα οποία λέγουν: «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι.» (Λουκ. 4:16-21, ΜΝΚ) Απ’ αυτό γίνεται φανερό ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα.

42, 43. Πώς ο Θεός ξεχωρίζεται από κάθε άλλον, που καλείται «θεός», και με ποια Ινδουιστική δήλωσι διαφωνεί ο λόγος του σ’ αυτό το ζήτημα;

⁴² Ο Θεός έχει ένα όνομα που τον ξεχωρίζει από κάθε άλλο άτομο ή πράγμα που καλείται με τον τίτλο «θεός». Τιμά και σέβεται το όνομά του και δεν θα επιτρέψη να ζη για πάντα κανείς, ο οποίος κακολογεί τ’ όνομά του ή επαισχύνεται τ’ όνομά του. Θέτει το ίδιο του όνομα πίσω από τις επαγγελίες, τις προφητείες, τις δηλώσεις που κάνει για τους σκοπούς του, ώστε να μην εκληφθή λόγω πλάνης ως κανένας άλλος, τον οποίον οι άνθρωποι λατρεύουν ως θεό. Σχετικά με τ’ όνομά του ο γραπτός του λόγος, η Αγία Γραφή, διαφωνεί με την επόμενη πρόσφατη δήλωσι:c

⁴³ «Ονόματα θεών δεν κάνουν τη θρησκεία, όπως και τα ονόματα ανδρών και γυναικών δεν κάνουν την προσωπικότητά των. Τα ονόματα δίδονται αρχικά και χρησιμοποιούνται χωρίς καμμιά ιδέα συγκρίσεως ή αντιπαραβολής προς άλλα ονόματα. . . . Είτε είναι Θεός, ή Ιεχωβά, ή Μπαγκουάν, ή Ισβάρ, ή Αλλάχ, ή Χάρι, ή Σίβα, ή Ραμά, είναι το ίδιο Ον, το οποίον κατά αόριστον τρόπον θυμάται ο κάθε πιστός όταν προφέρη το όνομα, το οποίον από μικρός έμαθε να συνδέη με το μυστήριο του σύμπαντος και με την ιδέα της λατρείας.»

(Ακολουθεί)

Μελέτες «Σκοπιάς» για τις Εβδομάδες

22 Φεβρουαρίου: «Επίμενε εις Αυτά.» Σελ. 3.

1 Μαρτίου: Ποιος Πραγματικά Μπορεί Να Σωθή; και «Πάντα τα Έργα Υμών Ας Γίνωνται εν Αγάπη.» Σελ. 11.