προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες.»—Ματθ. 7:15.

Με τον όρο ‘ψευδοπροφήτες,’ ο Ιησούς εννοούσε τους θρησκευτικούς ηγέτας, οι οποίοι ψευδώς ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν τον Θεό. Αυτά τα άτομα, που εξαπατούν, θα παρουσιάζοντο με «ενδύματα προβάτων.» Ενδυόμενοι μια υποκριτική επίδειξι ευγενείας, πραότητος και άλλων προβατοειδών ιδιοτήτων, θα προσπαθούσαν να δώσουν την εντύπωσι ότι ανήκουν στο «ποίμνιον» των λάτρεων του Θεού. (Βλέπε Ψαλμούς 78:52· 80:1· 100:3.) Εσωτερικά, όμως, οι ψευδείς προφήτες θα ήσαν «λύκοι άρπαγες,» δηλαδή, υπερβολικά φθονεροί, πλεονέκτες και πρόθυμοι να καταδυναστεύουν άλλους για προσωπική ευχαρίστησι.

Ο Υιός του Θεού δήλωσε ότι οι ψευδείς προφήτες θα ‘ήρχοντο προς εσάς’ δηλαδή, θα ήρχοντο από κάπου έξω από το ποίμνιο το οποίο αυτός, ως ‘καλός ποιμήν,’ θα συνήγε. (Ιωάν. 10:11) Αυτοί οι απατεώνες, αντί ν’ αποτελούν μια απειλή για το μακρυνό μέλλον, υπήρχαν ακριβώς τότε. Προφανώς ο Ιησούς είχε υπ’ όψιν του ιδιαίτερα τους Φαρισαίους, οι οποίοι ψευδώς ισχυρίζοντο ότι είναι εκπρόσωποι του Θεού. Είχαν καθίσει «επί της καθέδρας του Μωυσέως,» ισχυριζόμενοι ότι είναι οι επίσημοι ερμηνευταί του θείου νόμου. (Ματθ. 23:2) Αλλά οι Φαρισαίοι ήσαν υποκριταί οι οποίοι, στην πραγματικότητα, εμπόδιζαν τους ανθρώπους να βρουν τη στενή πύλη και την τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στη ζωή. (Ματθ. 23:13-15· Λουκ. 6:39) Ως προς το απατηλό ‘ένδυμα προβάτου,’ τα λόγια του Ιησού σε μια μεταγενέστερη περίπτωσι είναι διδακτικά:

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι ομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας. Ούτω και σεις έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν όμως είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας.»a—Ματθ. 23:27, 28.

Πώς θα μπορούσε ένα άτομο ν’ αναγνωρίση ‘τους λύκους με ένδυμα προβάτου’; Ο Ιησούς έδωσε μια βασική καθοδηγία μαζί μ’ ένα παράδειγμα: «Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς. Μήποτε συνάγουσιν από ακανθών σταφύλια ή από τριβόλων σύκα; ούτω παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς, το δε σαπρόν δένδρον κάμνει κακούς καρπούς. Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνει καρπούς κακούς ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς. Παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται.»—Ματθ. 7:16-19.

Κάθε καρποφόρο δένδρο ή φυτό παράγει το δικό του ιδιαίτερο είδος καρπού. Δεν παράγουν όλα τα φυτά καρπούς τους οποίους μπορούν να φάγουν οι άνθρωποι. Θα ήταν σπατάλη χρόνου να ζητή κανείς από αγκάθια και τριβόλους φαγώσιμους καρπούς σαν τα σταφύλια και τα σύκα. Οι καρποί που είναι κατάλληλοι για κατανάλωσι από τον άνθρωπο, πρέπει να προέρχωνται από ένα δένδρο που είναι και υγιεινό και του ορθού είδους. Αν ένα δένδρο με συνέπεια παρήγε «κακούς καρπούς,» θα έδειχνε ασφαλώς ότι το ίδιο το δένδρο ήταν «σαπρόν.» Ένα τέτοιο σαπρό δένδρο έπρεπε να ‘εκκοπή’ και να χρησιμοποιηθή μαζί με τα βάτα, τα αγκάθια και τα αγριόχορτα ως καύσιμη ύλη στις φωτιές.—Παράβαλε με Ψαλμόν 58:9· Εκκλησιαστήν 7:6· Ησαΐαν 44:14-16· Ματθαίον 6:30· 13:30.

Μολονότι οι ακροατές του είχαν νωπό στη διάνοιά τους αυτό το παράδειγμα από τη γεωργική ζωή, ο Ιησούς επανέλαβε τη βασική αρχή: «Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς.» (Ματθ. 7:20) Με μια μεταφορική έννοια, αυτοί οι ‘καρποί’ θα περιελάμβαναν ό,τι θα έλεγαν οι ψευδείς προφήτες διδάσκοντας. Σχετικά μ’ αυτό, ο Ιησούς προσέθεσε: «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν, και ο κακός άνθρωπος εκ του κακού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το κακόν· διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.»—Λουκ. 6:45.

Οι καρποί που θα απεκάλυπταν την αληθινή φύσι των ψευδών προφητών θα περιελάμβαναν επίσης τη γενική τους πορεία διαγωγής. (Παράβαλε με Μάρκον 7:21-23.) Ένα άτομο δεν μπορεί να κρύψη την αληθινή κατάστασι της καρδιάς του επ’ αόριστον. Τελικά, τα λόγια του και οι πράξεις του θα αποκαλύψουν ποιος είναι.

Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Ποιο είναι το σημείο που τονίζει το εδάφιο Μάρκος 7:19, όπου διαβάζομε: «Καθαρίζων [ο Ιησούς] πάντα τα βρώματα»; (Κείμενον)

Βασικά, το σημείο που τονίζεται είναι ότι ένα άτομο δεν μολύνεται πνευματικά απ’ ό,τι τρώγει, όπως το να τρώγη με χέρια που δεν πλύθηκαν σύμφωνα με κάποια θρησκευτική τελετουργία.

Όπως δείχνουν τα συμφραζόμενα του εδαφίου Μάρκος 7:19, οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς ηναντιώνοντο στον Ιησού επειδή οι μαθηταί του έτρωγαν «με χείρες μεμολυσμένας, τουτέστιν ανύπτους,» ενώ οι θρησκευτικοί ηγέται ‘εάν δεν ένιπτον μέχρι του αγκώνος τας χείρας, δεν έτρωγον.’ (Μάρκ. 7:1-13) Ο Ιησούς κατάλληλα τους επέκρινε για το ότι τηρούσαν ανθρώπινες παραδόσεις ενώ αγνοούσαν σημαντικές αρχές του Θεού, όπως η φροντίδα για τους γονείς των. Συνέχισε: «Δεν είναι ουδέν εισερχόμενον έξωθεν του ανθρώπου εις αυτόν, το οποίον δύναται να μολύνη αυτόν, αλλά τα εξερχόμενα απ’ αυτού, εκείνα είναι τα μολύνοντα τον άνθρωπον,»—Μάρκ. 7:5-15.

Οι ακόλουθοι του Χριστού τότε τον ερώτησαν τι εννοούσε. Η αφήγησις του Μάρκου συνεχίζει: «Και λέγει [ο Ιησούς] προς αυτούς· . . . δεν καταλαμβάνετε ότι παν το έξωθεν εισερχόμενον εις τον άνθρωπον δεν δύναται να μολύνη αυτόν; διότι δεν εισέρχεται εις την καρδίαν αυτού, αλλ’ εις την κοιλίαν, και εξέρχεται εις τον αφεδρώνα, καθαρίζον πάντα τα φαγητά (ου νοείτε ότι παν το έξωθεν εισπορευόμενον εις τον άνθρωπον ου δύναται αυτόν κοινώσαι, ότι ουκ εισπορεύεται αυτού εις την καρδίαν αλλ’ εις την κοιλίαν, και εις τον αφεδρώνα εκπορεύεται; καθαρίζων [ο Ιησούς] πάντα τα βρώματα, Κείμενον).»—Μάρκ. 7:18, 19.

Η γραμματική σύνταξις του τελευταίου μέρους του 19 εδαφίου είναι ασυνήθης για την αρχαία Ελληνική, αλλά πολλοί μεταφρασταί το θεωρούν ως σχόλιο που προσετέθη από τον συγγραφέα Μάρκο. Αλλά γιατί ο Μάρκος προσέθεσε: «Καθαρίζων [ο Ιησούς] πάντα τα βρώματα»;

Το σχόλιο του Μάρκου λογικά θα συμφωνούσε με την ιστορική κατάστασι που επικρατούσε όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια. Εκείνο τον καιρό, ο Μωσαϊκός νόμος ίσχυε ακόμη κι έτσι ωρισμένες τροφές, όπως το χοιρινό, ήσαν «ακάθαρτες» για τους δούλους του Θεού. Αυτό εξακολούθησε να ισχύη μέχρις ότου ο θάνατος του Ιησού έθεσε τέρμα στον Νόμο με τους διαιτητικούς περιορισμούς του σχετικά με καθαρές και ακάθαρτες τροφές.—Παράβαλε με Λευιτικόν κεφάλαιον 11· Κολοσσαείς 2:13, 14· Πράξεις 10:9-16.

Έτσι, ο Μάρκος λογικά μιλούσε για τα τρόφιμα που ήσαν «καθαρά» από την άποψι του τότε ισχύοντος Μωσαϊκού νόμου. Οι θρησκευτικοί ηγέτες, που εδεσμεύοντο από την παράδοσι, πίστευαν ότι τρώγοντας ακόμη και τέτοια τροφή, θα εγίνοντο ακάθαρτοι αν δεν προηγείτο πολύπλοκη τελετή καθαρισμού. Και προσπαθούσαν να επιβάλουν σ’ όλους τους πιστούς αυτές τις τελετουργίες, που δεν αποτελούσαν μέρος του νόμου του Θεού, αλλά ήσαν ανθρωποποίητες παραδόσεις. Έτσι, όταν ο Ιησούς εξέθεσε τον λανθασμένο τρόπο σκέψεως των θρησκευτικών ηγετών, ο Μάρκος ορθά πρόσθεσε μια παρατήρησι σχετικά με τη σπουδαιότητα αυτών που είπε ο Ιησούς. Πράγματι, οι τροφές που ο Μωσαϊκός νόμος επέτρεπε δεν εμόλυναν αυτόν που τις έτρωγε απλώς επειδή εκείνος δεν είχε τελετουργικά πλύνει τα χέρια του.