Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Κάθε χρόνο η Εταιρία λαμβάνει αριθμόν ερωτημάτων σχετικά με τις διάφορες απόψεις του δείπνου του Κυρίου. Σε απάντησι αυτών δίδονται τα επόμενα:

Ο εορτασμός του θανάτου του Κυρίου μας είναι συγχρόνως μια χαρωπή και μια σοβαρή περίπτωσις. Είναι άξια πιστής προσοχής σε όλες τις λεπτομέρειες, ειδικά από μέρους των εκκλησιαστικών επισκόπων, όπως μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιησούς φρόντιζε για όλες τις απαιτήσεις σχετικά με το Πάσχα.

Ο άρτος που χρησιμοποιείται πρέπει να είναι άζυμος. Το να είναι άζυμος εξεικονίζει ότι ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος. Εφόσον το σώμα του ήταν τέλειο και πλήρες, τίποτα δεν εχρειάζετο να προστεθή σ’ αυτό. Επίσης, τίποτα άλλο, όπως λόγου χάριν αλάτι ή λίπος, δεν πρέπει να προστίθεται στην παρασκευή του αζύμου άρτου. Εκτός απ’ αυτό, το να προστεθή κάτι για να βελτιώση τη γεύσι του θα του αφαιρούσε την ιδιότητα τού να είναι ο «άρτος θλίψεως.»​—Δευτ. 16:3· 1 Κορ. 5:6-8.

Τα Ιουδαϊκά «μάτζος» μπορεί ν’ ανταποκρίνωνται ή όχι σ’ αυτές τις απαιτήσεις, διότι αυτό εξαρτάται από το πώς είναι παρασκευασμένα. Μπορεί να είναι ανάγκη να ψήσετε τον δικό σας άζυμο άρτο, όπως γίνεται κάθε χρόνο στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Ο αδελφός που κάνει το ψήσιμο χρησιμοποιεί την επόμενη συνταγή: Ένα κύπελλο (σιταρένιο) αλεύρι αναμιγνύεται με δύο κι ένα τέταρτον κύπελλα νερό. Αυτά ανακατεύονται πλήρως μέσα σε μια λεκάνη και κατόπιν χύνεται ο πολτός σ’ ένα ημίθερμο τηγάνι όπως γίνεται στο ψήσιμο της λαλαγγίτας, και ψήνεται κι από τις δύο πλευρές. Αφού στερεώση τίθεται σ’ ένα ταψί και ψήνεται σε φούρνο με θερμοκρασία 325 βαθμών ώσπου να γίνη εύθρυπτο.

Όσο για τον οίνον, πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι παρασκευασμένος με ζύμωσι. Δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις ότι ο Ιησούς εχρησιμοποίησε παρασκευασμένον οίνον και όχι απλώς χυμόν σταφυλής. Ο χυμός της σταφυλής δεν μπορεί να διαρρήξει φιάλες. Πραγματικά, μόνον επειδή ο Ιησούς δεν εδίσταζε στην πόσιν του οίνου τον κατηγόρησαν οι εχθροί του ως «οινοπότην.» Εκτός απ’ αυτό, ο χυμός των σταφυλιών δεν παραμένει αζύμωτος απ’ τον καιρό του τρυγητού το φθινόπωρο, ως την άνοιξι, την εποχή του Πάσχα, τον καιρό που εθέσπισε ο Ιησούς την ανάμνησι του θανάτου του. Η μαρτυρία της Ιουδαϊκής ιστορίας επιβεβαιώνει ότι εχρησιμοποιείτο παρασκευασμένος οίνος το Πάσχα.​—Ματθ. 9:17· 11:19.

Ο οίνος πρέπει, επίσης, να είναι κόκκινος. Μόνο κόκκινος οίνος αποτελεί κατάλληλο σύμβολο αίματος. Πρέπει να είναι το «αίμα της σταφυλής.» Επίσης, εφόσον το αίμα του Ιησού ήταν πλήρως επαρκές, ήταν αρκετό αφ’ εαυτού του, χωρίς ν’ απαιτή προσθήκες, έτσι πρέπει να είναι κι ο «καρπός της αμπέλου», που χρησιμοποιείται για να το εξεικονίσει. Ο οίνος που χρησιμοποιείται, λοιπόν, πρέπει να μην είναι γλυκύς· πολλοί Ιουδαϊκοί οίνοι του Πάσχα είναι πολύ γλυκείς και συνεπώς ακατάλληλοι. Επίσης, δεν πρέπει να είναι ενισχυμένος· δηλαδή, δεν πρέπει να προστεθή τίποτα, όπως λόγου χάριν κονιάκ, που ν’ αυξήση την περιεκτικότητά του σε οινόπνευμα, όπως γίνεται με τον Πορτογαλικό οίνο (του Οπόρτο). Ομοίως, δεν πρέπει να προστίθενται βότανα ή καρυκεύματα, όπως γίνεται με τα βερμούτ και τα κρασιά Ντυμποννέ. Το σπιτίσιο, μπρούσκο κόκκινο κρασί είναι κατάλληλο, όπως είναι και τα κρασιά της Βουργουνδίας, Κιάντι, κόκκινα Βορδώ και Καλιφορνίας, για να μνημονεύσωμε τους πιο κοινούς τύπους ερυθρών οίνων.​—Δευτ. 32:14.

Τα εμβλήματα πρέπει να είναι πρόχειρα και να προσκομισθούν στον κάθε παρόντα, έστω κι αν μπορή να φαίνεται βέβαιο πως κανένας δεν ομολογεί ότι είναι από το υπόλοιπο. Ο καθένας πρέπει να εκδηλωθή ως προς τη σταθερή του πεποίθησι περί του ποιες είναι οι ελπίδες του, ουράνιες ή επίγειες, βάσει της πολιτείας του Θεού με αυτόν, με τη συμμετοχή ή μη συμμετοχή την ώρα που του προσφέρονται τα εμβλήματα. Εκείνοι που ομολογούν ότι είναι από το υπόλοιπο πρέπει, συνεπώς, να μη ξεχωρίζονται, τα δε εμβλήματα να μη προσκομίζωνται μόνο σ’ αυτούς. Μια χωριστή ευλογία πρέπει να ζητηθή πρώτα επί του άρτου, ο οποίος κατόπιν πρέπει να προσφερθή, και κατόπιν επί του οίνου, ο οποίος πρέπει έτσι μόνος να προσφερθή. Το ποτήριον πρέπει να είναι μεγάλο και κοινό ποτήρι, μολονότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν περισσότερα του ενός όταν η εκκλησία είναι μεγάλη. Οι οχληρές αντιρρήσεις σ’ αυτό βάσει της υγιεινής δεν πρέπει να λαμβάνωνται υπ’ όψιν. Μικρά ατομικά ποτηράκια δεν μπορούν να εξεικονίσουν την κοινή συμμετοχή στο αίμα του Χριστού, όπως και οι μικρές ατομικές όστιες, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στη Λειτουργία, θα παρέφθειραν την εικόνα του ενός άρτου. Πρέπει, επίσης, να σημειωθή ότι δεν είναι ανάγκη να τηρούνται τα εμβλήματα σκεπασμένα έως λίγο πριν από τη στιγμή της περιφοράς των, διότι αυτό μοιάζει με θρησκευτική τάσι προς μυστήρια και τελετουργίες, τα οποία πρέπει ν’ αποφεύγωνται.​—Ρωμ. 8:16, 17, 24, 25· 1 Κορ. 10:15-17.

Εξαίρεσις, βέβαια, πρέπει να γίνεται στην περίπτωσι των του υπολοίπου, οι οποίοι, λόγω αναπηρίας ή ασθένειας, δεν μπορούν να παρευρεθούν. Ατομικές μερίδες πρέπει να προμηθεύωνται σ’ αυτούς, άσχετα με την ηλικία και τη φυσική τους κατάστασι, από έναν αδελφό αρμόδιο να εξετάση την περίπτωσι μαζί τους σύντομα. Αυτοί πρέπει να θεωρούνται και ως παρευρεθέντες στη συνάθροισι και ως μετάσχοντες στα εμβλήματα. Τα αποκοπέντα από επικοινωνία άτομα δεν είναι δεκτά. Αν παρευρεθούν και μετάσχουν, δεν πρέπει να υπολογισθούν. Ομοίως, αν υπάρχουν νεοφερμένοι, που δεν είναι βαπτισμένοι ακόμη και μετάσχουν στα εμβλήματα, δεν πρέπει να υπολογισθούν.

Τι θα γίνει αν μερικοί που ομολογούν ότι είναι από το υπόλοιπο, λόγω περιστάσεων ανεξαρτήτων της θελήσεώς των, εμποδισθούν απολύτως από το να τηρήσουν την Ανάμνησι και μετάσχουν στα εμβλήματα; Φαίνεται ότι η ελεήμων και φιλάγαθη πρόβλεψις, που έκαμε ο Ιεχωβά του να τελήται το Πάσχα μετά ένα μήνα απ’ τους Ιουδαίους εκείνους που ήσαν τελετουργικά ακάθαρτοι στις 14 Νισάν, θα είχε εφαρμογή στην περίπτωσί των. Το μεμονωμένο μέλος του υπολοίπου θα μπορούσε, λοιπόν, να τηρήση μια προσωπική ανάμνησι του θανάτου του Χριστού τη δεκάτη τετάρτη μέρα του επόμενου μηνός Ιυάρ, σύμφωνα με το Ιουδαϊκό ημερολόγιο, δηλαδή, μετά τριάντα ακριβώς ημέρες.​—Αριθμ. 9:9-14.

Ό,τι εναπομένει από τα εμβλήματα μετά το τέλος της τελέσεως της Αναμνήσεως μπορεί να ληφθή κατ’ οίκον και να φαγωθή όπως και κάθε άλλη τροφή. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερα ιερό γι’ αυτά μετά τον εορτασμό. Αλλά, βέβαια, τα εμβλήματα αυτά δεν πρέπει να καταναλίσκωνται αμέσως μετά το δείπνον του Κυρίου στην Αίθουσα της Βασιλείας και μ’ ένα πνεύμα ελαφρότητος, όπως συνέβαινε κάποτε. «Πάντα ας γίνονται ευσχημόνως και κατά τάξιν» είναι μια συμβουλή που είναι ειδικά κατάλληλη για την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού.​—1 Κορ. 14:40.