Δίνοντας Ενθάρρυνσι στους Άλλους
1. Γιατί η παροχή ενθαρρύνσεως στους άλλους αποτελεί Χριστιανική υποχρέωσι, και ποια έξοχα παραδείγματα έχομε σε τούτο;
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ έχει ευκαιρίες να δίνη ενθάρρυνσι στους άλλους, και πόσο εκτιμάται αυτό, όταν κανείς χρησιμοποιή τις ευκαιρίες αυτές για καλό όφελος! Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ο Ιεχωβά είναι ένας Δοτήρ ενθαρρύνσεως· συγχωρεί τις ατέλειές μας, οικοδομεί την ελπίδα μας, και μας ενισχύει για τις δοκιμασίες και το έργο που βρίσκονται μπροστά μας. Ο Υιός του Ιησούς Χριστός ομοίως απεδείχθη ότι ήταν ενθαρρυντικός για κείνους που είχαν καλές καρδιές, δείχνοντας συμπάθεια για τους ασθενείς και τους θλιμμένους, δίνοντας το παράδειγμα για τους μαθητάς του με το να εργάζεται απ’ ευθείας μαζί τους στη διακήρυξι των αγαθών νέων, ναι, και με το να καταθέση τη ζωή του προς χάριν των. (Ιωάν. 15:13) Οι απόστολοι, επίσης, εκτιμούσαν ότι η εκπλήρωσις της αποστολής των απαιτούσε, όχι μόνο ικανότητα στην εκτέλεσι του έργου του κηρύγματος, αλλά και στοργική ενθάρρυνσι των συνεργατών των, αυτό δε το παρείχαν με εποικοδομητικές επιστολές, προσωπικές επισκέψεις και εμπνέουσες ομιλίες στις εκκλησίες. (1 Πέτρ. 5:12· Εβρ. 13:22· Πράξ. 11:23· 20:2) Τι έξοχα παραδείγματα για να τα ακολουθήσωμε! Και πρέπει να τα ακολουθήσωμε, διότι οι Γραφές μάς προτρέπουν να γίνωμε μιμηταί του Θεού, να περιπατούμε στα ίχνη του Υιού του, και να μιμούμεθα τους αποστόλους όπως αυτοί εμιμούντο τον Χριστό. Έπεται, λοιπόν, ότι είμεθα κάτω από υποχρέωσι να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον.—Εφεσ. 5:1· 1 Πέτρ. 2:21· 1 Κορ. 11:1.
2. Ποιες αποθαρρυντικές συνήθειες βλέπομε στων κόσμο που είναι γύρω μας, και γιατί επικρατούν τόσο;
2 Εν τούτοις, στον κόσμο που είναι γύρω μας, οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στο να παραγκωνίζουν ο ένας τον άλλον, να καταδικάζουν την τακτική και τις πράξεις των άλλων απλώς για ν’ αποκτήσουν υπεροχή για τον εαυτό τους. Ωθούν τον συνάνθρωπό τους να πέση για να μην υπάρχη ανταγωνισμός γι’ αυτούς. Συχνά δεν υπάρχουν λόγια επαίνου για εργάτας ακόμη και αν εργάζωνται καλά· αλλ’ αν κάμουν κάποιο λάθος, γρήγορα καλούνται για να επιπληχθούν. Οι νοικοκυρές, επίσης, απογοητεύονται όταν οι σύζυγοι των δεν αναγνωρίζουν την εργασία τους. Ένα τέτοιο πνεύμα είτε στο σπίτι είτε στον κόσμο των επιχειρήσεων, αποστερεί τους ανθρώπους από κάθε ευχαρίστησι που θα μπορούσαν να έχουν στην εργασία τους, αφήνοντας τους αποθαρρημένους, αθύμους και σε μόνωσι. Το αποτέλεσμα είναι ότι, καθώς γίνεται γνωστό, πάνω από δέκα χιλιάδες άτομα σε όλο τον κόσμο αυτοκτονούν κάθε μέρα. Τι επαίσχυντος και ιδιοτελής τρόπος μεταχειρίσεως του συνανθρώπου μας, είτε αυτό γίνεται εσκεμμένως είτε απλώς από αδιαφορία! Πού είναι το σφάλμα; Τι λείπει; Ενθάρρυνσις, ναι· αλλά γιατί; Επειδή η παροχή ενθαρρύνσεως βασίζεται στην αγάπη, και ο κόσμος αυτός είναι δίχως αγάπη. Προελέχθη πριν από πολύν καιρό γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες, στις οποίες ζούμε, ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «φίλαυτοι», αλλά ότι στις σχέσεις των με τους άλλους θα ήσαν «αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι.»—2 Τιμ. 3:1-3.
ΣΚΕΠΤΕΣΘΕ ΤΟ ΝΑ ΔΙΔΕΤΕ
3, 4. Πώς πρέπει ν’ αντιδρούμε όταν άλλοι παραλείπουν να δώσουν ενθάρρυνσι;
3 Είναι προφανές, ότι δεν είναι ενθαρρυντικός κάθε άνθρωπος με τον οποίον ερχόμεθα σ’ επαφή. Μερικοί ενδιαφέρονται τόσο για τον εαυτό τους, ώστε αποτυγχάνουν να δουν τις ευκαιρίες να δείξουν αγαθότητα· άλλοι δεν έχουν τύψι όταν προξενούν θλίψι στους άλλους. Αν αυτοί δεν είναι στοχαστικοί για μας, πρέπει μήπως να μεταμορφωθούμε κι εμείς σύμφωνα με την άστοργη εικόνα τους; Πόσο ανόητο θα ήταν αυτό! Όχι ιδιοτελείς άνθρωποι, αλλά ο Χριστός είναι το υπόδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Όταν εκακοποιείτο, δεν ανταπέδιδε την κακομεταχείρισι. Ακόμη και όταν οι μαθηταί του, εκείνοι τους οποίους είχε διδάξει και ενθαρρύνει, οι όμοιοί του λατρευταί, τον εγκατέλειψαν, μήπως τους κατηγόρησε και παρητήθη; Όχι. Εγνώριζε ότι εκείνο που ήταν σπουδαίο ήταν να πράττη το θέλημα του ουρανίου Πατρός του, και σ’ αυτόν ακριβώς ενεπιστεύετο τον εαυτό του.
4 Ο Ιησούς παρήγγειλε να σκεπτώμεθα κι εμείς επίσης πώς να δίδωμε μάλλον παρά να λαμβάνωμε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Αυτό είναι αληθινό για πολλά πράγματα, και ασφαλώς είναι αληθινό και για την ενθάρρυνσι. Αν στενοχωρούμεθα υπερβολικά επειδή άλλοι παραλείπουν να μας δώσουν ενθάρρυνσι, όταν εμείς νομίζωμε ότι πρέπει να μας δώσουν, τότε θ’ αποθαρρυνθούμε. Γιατί να μη ζητήτε μάλλον ευκαιρίες να δώσετε ενθάρρυνσι και ν’ αφήσετε την ενθάρρυνσι που λαμβάνετε από τους άλλους να είναι απλώς ένα πρόσθετο μέρισμα; Παρατηρήστε ότι ακόμη κι εκείνοι που παραλείπουν να δώσουν ενθάρρυνσι όταν θα μπορούσαν, συχνά το πράττουν αυτό επειδή είναι άθυμοι· έχουν κι αυτοί ανάγκη ενθαρρύνσεως. Αντί ν’ αποθαρρυνθούμε και ν’ απογοητευθούμε μαζί τους, πόσο πιο καλά θα ήταν να γίνωμε συμπονετικοί, ενισχύοντας ακόμη κι εκείνους που μας εγκαταλείπουν! Ασφαλώς μας κάνει ευτυχείς το να λαμβάνωμε ενθάρρυνσι, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχείς είμεθα όταν την δίδωμε.
5. Ποιοι είναι μερικοί από τους τρόπους για να δίνωμε ενθάρρυνσι;
5 Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι που μπορεί να δοθή ενθάρρυνσις. Ειλικρινή λόγια επαίνου μπορούν να σημαίνουν πολλά σ’ έναν εργάτη. Απλώς μια λέξις θερμής εκτιμήσεως για μια καλωσύνη που επεδείχθη ή για μια υπηρεσία που εξετελέσθη, ωθεί ένα άτομο να πράξη περισσότερα προς την ίδια κατεύθυνσι και να τα πράξη καλύτερα. Συχνά μια πράξις καλωσύνης μιλεί πιο εύγλωττα από λόγια και υποστηρίζει το ηθικό του καθενός που περιλαμβάνεται σ’ αυτή την περίπτωσι. Η συναδελφική σας διάθεσις, επίσης, θα ενθαρρύνη εκείνους που μπορεί να είναι άθυμοι και να βρίσκωνται σε μόνωσι, και η μετάδοσις σ’ αυτούς κάποιων καλών ειδήσεων θα λαμπρύνη την άποψί τους. Ναι, ένα φιλικό απλώς χαμόγελο θερμαίνει τις καρδιές των άλλων. Αλλά καλύτερη από όλα αυτά είναι η μετάδοσις ελπίδος από τον λόγον του Θεού και η προτροπή που μπορούμε να παράσχωμε με λόγο και με παράδειγμα για να δώσωμε στους άλλους τη δύναμι και το θάρρος να πράττουν ό,τι είναι ορθόν. Αν και μόνο σκεπτώμεθα να δίνωμε ενθάρρυνσι, θα εύρωμε ευκαιρίες που υπερβαίνουν πολύ τις προσδοκίες μας.
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
6. Πού πρέπει ν’ αρχίσωμε να διαμορφώνωμε μια συνήθεια ενθαρρύνσεως των άλλων, και γιατί;
6 Ένα καλό μέρος για ν’ αρχίση κανείς να ζητή ευκαιρίες είναι ακριβώς το σπίτι. Αν διαμορφώσουμε μια συνήθεια ενθαρρύνσεως εκεί, αυτή θα εκδηλωθή φυσικά και αλλού. Βέβαια, η αγάπη είναι η βάσις της ενθαρρύνσεως· είναι, επίσης, εκείνο που κρατεί μαζί την οικογένεια, σχετικά δε με αυτό, ο Παύλος έγραψε στους Κολοσσαείς: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις. Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:12-14, ΜΝΚ) Πόσο αμοιβαίως ενισχυτικό είναι αυτό για άτομα, που εφαρμόζουν αυτή τη θεόδοτη συμβουλή να είναι μαζί!
7, 8. Ποιες ευκαιρίες υπάρχουν για έναν άνδρα να ενθαρρύνη τη σύζυγό του, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;
7 Είναι απλώς φυσικό για έναν άνδρα να θέλη να ευχαριστή τη σύζυγό του και για μια γυναίκα να επιθυμή πολύ να ευχαριστή τον σύζυγο της. (1 Κορ. 7:33, 34) Υπάρχουν, όμως, ολίγα πράγματα που μπορούν να είναι περισσότερο αποκαρδιωτικά από μια επανειλημμένη αποτυχία σε κάτι που σημαίνει τόσο πολλά. Όταν μια γυναίκα εργάζεται σκληρά για να κρατήση το σπίτι καθαρό, να ετοιμάση τροφή για την οικογένεια και αλλιώς να ευχαριστή τον σύζυγό της και δεν τυγχάνη αναγνωρίσεως γι’ αυτό, μπορεί ν’ αποθαρρυνθή. Αλλά, μπορεί να ερωτήσετε, υπάρχει ανάγκη να της ειπή κανείς ότι τα έκαμε καλά, όταν υποτίθεται ότι αυτό έπρεπε να πράξη; Η Γραφή απαντά όταν λέγη: «Τα τέκνα αυτής σηκόνονται και μακαρίζουσιν αυτήν· ο ανήρ αυτής, και επαινεί αυτήν· πολλαί θυγατέρες εφέρθησαν αξίως, αλλά συ υπερέβης πάσας.»—Παροιμ. 31:28, 29.
8 Ακόμη και όταν υπάρχουν ατέλειες, ο δεσμός της οικογενειακής αγάπης δεν πρόκειται να ενισχυθή με το να τις μεγεθύνωμε έξω από κάθε αναλογία. Αν υπάρχη ανάγκη, δώστε στο ζήτημα προσοχή, αλλά ιδιαίτερα ιδέτε και εκδηλώστε εκτίμησι για το καλό έργο που έγινε. Έπαινος ακόμη και για μικρά πράγματα μπορεί να δώση σ’ ένα άτομο το πνεύμα και τη δύναμι να προχωρήση και να κάμη περισσότερα και καλύτερα στο μέλλον. Ομοίως όταν συμβαίνουν ατυχήματα υπάρχει ευκαιρία να δώσωμε ενθάρρυνσι. Ένας άνδρας που εκτιμά τι σημαίνει ότι «δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σαρξ», δεν πρόκειται να σταθή και να επιπλήξη τη σύζυγο του με παρατηρήσεις σαν αυτήν, «Γιατί ήσουν τόσο αδέξια;» Εκείνη, πιθανώς, είναι ήδη αρκετά στενοχωρημένη για ό,τι έγινε. Γιατί να χειροτερέψετε την κατάστασί της; Γιατί να μη θεωρήσετε τα αισθήματά της εξίσου σπουδαία για σας όσο και τα δικά σας; Ένας φιλάγαθος λόγος και μια μικρή βοήθεια θα φέρη πραγματική ενθάρρυνσι. Είναι ένα μικρό πράγμα, αλλά δείχνει αγάπη, και η αγάπη είναι ο τέλειος δεσμός της ενότητος.—Ματθ. 19:5, 6.
9. Με ποιους τρόπους μπορεί μια Χριστιανή γυναίκα να εποικοδομήση τον σύζυγο της;
9 Με την ίδια της τη φιλοπονία μια καλή σύζυγος επίσης εποικοδομεί τον σύζυγό της. «Η καρδία του ανδρός αυτής θαρρεί επ’ αυτήν, και δεν θέλει στερείσθαι αφθονίας, θέλει φέρει εις αυτόν καλόν, και ουχί κακόν, πάσας τας ημέρας της ζωής αυτής. Επαγρυπνεί εις την κυβέρνησιν του οίκου αυτής, και άρτον οκνηρίας δεν τρώγει.» (Παροιμ. 31:11, 12, 27) Μια τέτοια σύζυγος δεν είναι ένας ανταγωνιστής, μια που ζητεί να υπεκφύγη από την αρχηγία του συζύγου της, αλλά συνεργάζεται και εργάζεται πρόθυμα κάτω από την διεύθυνσί του. Μελετά, όχι μόνο το άμεσο καλό τους, αλλά και τη διαρκή ευημερία τους. Είναι «η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά.» (Εφεσ. 5:22, 23· Παροιμ. 31:30, ΜΝΚ) Έχοντας τέτοια διάθεσι, θέτει σε πρώτη θέσι την πνευματική ευημερία της οικογενείας, και για τα υλικά πράγματα λαμβάνει την εξής άποψι: «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Έτσι βοηθεί στην απόκρουσι των παγίδων του υλισμού και στην αποτροπή της ανησυχίας που οφείλεται σε υπερβολικές οικονομικές υποχρεώσεις που θα μπορούσαν να καταπνίξουν την υπηρεσία του Θεού. (1 Τιμ. 6:6-8· Ματθ. 13:22) Με το να κρατή πίσω άλλα συμφέροντα και με το ενθουσιώδες ενδιαφέρον της για τα πνευματικά ζητήματα, μπορεί να ενθαρρύνη τον σύζυγό της να δίδη σ’ αυτά τα πνευματικά ζητήματα την προσοχή που τους αξίζει.
10. Σε τι πρέπει να ενθαρρυνθούν τα τέκνα ν’ αφιερώνουν τις προσπάθειες των, και γιατί;
10 Ακόμη και σχετικά με τα τέκνα μας, τι θα μπορούσε να είναι πηγή μεγαλυτέρας ενθαρρύνσεως γι’ αυτά παρά το να τα βοηθήσωμε να μάθουν την αξία των πνευματικών πραγμάτων; Αν δεν τους δίδεται εντελής διδασκαλία σε θεοσεβείς αρχές, οι ανησυχίες και οι απογοητεύσεις, που θα τα περιστοιχίζουν στη ζωή, θα προξενούν διαρκή ερεθισμό και λύπη. (Κολ. 3:21· Εφεσ. 6:4) Δεν πρόκειται να είναι ευλογία σ’ αυτά αν εδιδάχθησαν να επιδιώκουν υλικά αποκτήματα, αφιερώνοντας όλες τις ενέργειες των στο έργο του εμπορικού αγρού. Τι ματαιότης να δαπανά κανείς όλη την προσπάθειά του οικοδομώντας σ’ έναν κόσμο που ο Θεός πρόκειται να τον καταστρέψη λόγω της πονηρίας του! Πόσο πιο καλό, πόσο πιο ανταποδοτικό, πόσο πιο ενθαρρυντικό, το να αφιερώση κανείς τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού, αν είναι δυνατόν, ως ολοχρόνιος σκαπανεύς διάκονος! Όπως είπε ο ψαλμωδός στον Θεό, «καλητέρα είναι μία ημέρα εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας· ήθελον προτιμήσει να ήμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας.» (Ψαλμ. 84:10) Δείχνει αγάπη για τα τέκνα μας το να τα ενθαρρύνωμε να επιδιώξουν τέτοια ζωή. Φυσικά, και τα τέκνα επίσης πρέπει να μάθουν να δίνουν ενθάρρυνσι.
11, 12. Υπάρχουν ευκαιρίες για νέους ανθρώπους να ενθαρρύνουν τους γονείς των; Με ποιους τρόπους;
11 Ναι, τα νεαρά άτομα, επίσης, μπορούν να μάθουν να σκέπτωνται το να δίδουν. Δεν είναι ορθό να υιοθετήσουν την άποψι ότι όλοι θα πρέπει να τα υπηρετούν. Χρειάζονται να μάθουν να δείχνουν εκτίμησι για το σκληρό έργο των γονέων των, να προσέχουν και να υπακούουν όταν τους μιλούν γι’ αυτό, και να είναι πρόθυμοι εργάται υπό την διεύθυνσι των γονέων των βοηθώντας με μικροδουλειές που είναι ανάγκη να γίνουν· επί πλέον, λαμβάνοντας την πρωτοβουλία και προσφερόμενοι να συμπαρασταθούν όταν βλέπουν ότι υπάρχουν εργασίες που πρέπει να γίνουν. Με τη διαγωγή των, επίσης, όταν είναι μακριά από το σπίτι, μπορούν ν’ αποτελούν ευλογία στον εαυτό τους και στους άλλους. Οι Γραφές σοφά νουθετούν: «Υπάκουε εις τον πατέρα σου, όστις σε εγέννησε· και μη καταφρόνει την μητέρα σου, όταν γηράση. . . . Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα· και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι· μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει.»—Παροιμ. 23:22-25· 10:1· 15:20· 19:13.
12 Όταν τα τέκνα εφαρμόζουν αυτή τη συμβουλή, δεν αποτυγχάνουν να δείξουν εκτίμησι για την αγάπη των γονέων των ακόμη και όταν έχουν γηράσει. Στην 1 Τιμόθεον 5:4, 8 αναγράφεται η συμβουλή: «Εάν δε τις χήρα έχη τέκνα ή έκγονα, ας μανθάνωσι πρώτον να καθιστώσιν ευσεβή τον ίδιον αυτών οίκον, και να αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών· διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού. Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Πόσο ενθαρρυντικό είναι για τους γονείς να διαπιστώνουν ότι δεν έχουν λησμονηθή από τα τέκνα των απλώς επειδή έχουν γηράσει!
ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
13. (α) Γιατί οι επίσκοποι έχουν ειδική ευθύνη στην παροχή ενθαρρύνσεως; (β) Σχετικά με τούτο, ποια είναι μερικά από τα σημεία που μπορούν κάλλιστα να εξετασθούν;
13 Μολονότι ο καθένας μπορεί να είναι πηγή ενθαρρύνσεως στον συνάνθρωπό του, εκτός από τους στενούς συντρόφους μας και τα μέλη της οικογενείας μας, εκείνοι που είναι σε θέσεις εποπτείας έχουν την πιο μεγάλη επιρροή στους άλλους είτε για να ενθαρρύνουν είτε για ν’ αποθαρρύνουν. Αυτό θέτει επάνω τους την υποχρέωσι να γνωρίζουν τις ευκαιρίες, ναι, την ευθύνη που είναι δική τους σχετικά με τούτο. Σ’ αυτό μπορούν να μάθουν πολλά από τους μεγάλους επισκόπους, τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό. Με τον λόγον της αληθείας του ο Ιεχωβά μάς δίνει ελπίδα, μας εποικοδομεί· δεν μας ωθεί πέρα από την ικανότητά μας, αλλά δείχνει στοργικό ενδιαφέρον για τον λαό του. Εσείς, ως επίσκοπος, χρησιμοποιείτε μήπως τα λόγια σας για να εποικοδομήσετε εκείνους με τους οποίους εργάζεσθε; Δείχνετε στοχαστικότητα για τους ατομικούς των φυσικούς και διανοητικούς περιορισμούς; Είναι πραγματικά χαρούμενοι να σας βλέπουν όταν σταματάτε να μιλήσετε σ’ αυτούς για το έργον των, ή έχουν ενδοιασμούς και διερωτώνται τι είναι εσφαλμένο αυτή τη φορά; Οι μαθηταί του Ιησού ήσαν ευγνώμονες για τη συναδελφική του εκδήλωσι. Αν και ωνομάζετο Κύριός των και Διδάσκαλός των, απέδειξε ότι ήταν ένας συνεργάτης. Ήταν ο επίσκοπος των, αλλά επίσκοπος που έδινε το παράδειγμα γι’ αυτούς συμμετέχοντας απ’ ευθείας μαζί τους στο έργον που έπρεπε να γίνη. (1 Πέτρ. 2:25) Εγνώριζε ότι οι μαθηταί του έπρεπε να μάθουν ταπεινοφροσύνη, και το μάθημα αυτό τους το εδίδαξε, επίσης, όχι με το να τους ταπεινώνη διαρκώς, αλλά με το να καταδεικνύη ταπεινοφροσύνη στην ίδια τη ζωή του. (Ιωάν. 13:1-17) Εκείνοι που ειργάζοντο μαζί του εύρισκαν ότι είναι, όχι τραχύς και δηκτικός στις παρατηρήσεις του ή πολύ βιαστικός στο να τους ακούη, αλλά «πράος και ταπεινός την καρδίαν», και στη συντροφιά τους μαζί του εύρισκαν ‘ανάπαυσι στις ψυχές των’.—Ματθ. 11:29.
14. (α) Πώς ένας επίσκοπος δείχνει ότι είναι διδάσκαλος, και με ποιο αποτέλεσμα στους αδελφούς του; (β) Όταν η δραστηριότης είναι συγκερασμένη με αγάπη, ποιο αποτέλεσμα έχει αυτό στην πολιτεία μας προς τους άλλους;
14 Έτσι, λοιπόν, ο επίσκοπος που μιμείται τον Χριστό, δεν λέγει απλώς στους άλλους τι να κάμουν, αλλ’ ως ικανός διδάσκαλος τους δείχνει, συμμετέχοντας στο έργο απ’ ευθείας μαζί τους. Είναι παράδειγμα του ποιμνίου. (1 Τιμ. 3:2) Επειδή δεν θεωρεί τον εαυτό του ως υπεράνω των Χριστιανών αδελφών του, αυτοί ελκύονται προς αυτόν και έχουν εμπιστοσύνη ότι μπορούν ν’ αποβλέπουν σ’ αυτόν για βοήθεια. (Ματθ. 23:8) Γνωρίζουν ότι αυτός αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα του να εκτελεσθή το έργο και αγωνίζεται για δραστηριότητα, αλλά γνωρίζουν επίσης ότι η αγάπη θα τον κάμη υπομονητικόν και γεμάτον κατανόησι στην πολιτεία του προς τους συνεργάτας του.
15. Σε περίπτωσι που υστερεί κάποιος στο έργο του ή πραγματικά κάνει κάτι το εσφαλμένο, πώς νουθετούν οι Γραφές τον επίσκοπο να χειρισθή την κατάστασι, και με ποιον αντικειμενικό σκοπό υπ’ όψι;
15 Είναι αληθές ότι κατά καιρούς άτομα υστερούν ή κάνουν ενέργειες εσφαλμένες, ο δε επίσκοπος είναι εκείνος που πρέπει να φροντίση να δοθή κατάλληλη προσοχή σ’ αυτή την κατάστασι. Είναι άρα γε αυτός ο καιρός για να κληθή ο παραβάτης να δώση λόγο και να του δοθή ένα μαστίγωμα με τη γλώσσα; Είναι αυτό απαραίτητο; Ίσως το άδικο ήταν ακούσιο. Σημειώστε πώς λέγουν οι Γραφές ότι πρέπει να χειριζώμεθα την κατάστασι: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.» (Γαλ. 6:1) Ο σκοπός είναι ν’ αποκατασταθή εκείνος που έσφαλε, όχι να μαστιγωθή. Τούτο απαιτεί πνεύμα πραότητος. Το αποτέλεσμα θα είναι εποικοδομητικό εκείνου που έσφαλε.
16. Πώς ο Ελιού εξεδήλωσε την ορθή άποψι νουθετώντας τον Ιώβ;
16 Σχετικά με τούτο, σημειώστε πώς ο Ελιού εισήγαγε τη συμβουλή του στον Ιώβ: «Δια τούτο, Ιώβ, άκουσον τώρα τας ομιλίας μου, και ακροάσθητι πάντας τους λόγους μου. Ιδού, τώρα ήνοιξα το στόμα μου· η γλώσσα μου λαλεί εν τω στόματί μου. Οι λόγοι μου θέλουσιν είσθαι κατά την ευθύτητα της καρδίας μου· και τα χείλη μου θέλουσι προφέρει γνώσιν καθαράν. . . . Εάν δύνασαι, αποκρίθητί μοι· παρατάχθητι έμπροσθεν μου· στήθι. Ιδού, εγώ είμαι κατά τον λόγον σου από μέρους του Θεού· εκ πηλού είμαι και εγώ μεμορφωμένος. Ιδού, ο τρόμος μου δεν θέλει σε ταράξει, ουδέ η χειρ μου θέλει είσθαι βαρεία επί σε.» Και έπειτα επροχώρησε να κάμη συλλογισμούς πάνω στην κατάστασι του Ιώβ. Αλλά σημειώστε πώς ο Ελιού εχειρίσθη το πρόβλημα. Παρεκάλεσε τον Ιώβ. Κατέστησε σαφές ότι ενώπιον του Θεού δεν ησθάνετο τον εαυτό του καθόλου ανώτερον από τον Ιώβ και ότι δεν υπήρχε αιτία για τον Ιώβ να τρομάξη για ό,τι επρόκειτο να πη. Τι λεπτός τρόπος χειρισμού της καταστάσεως!—Ιώβ 33:1-7.
17. Ποια συμβουλή έδωσε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο για τη νουθεσία άλλων, και πώς έπρεπε να χειρισθή την κατάστασι όταν ένα άτομο ευρίσκετο να διαπράττη εσκεμμένη αμαρτία;
17 Έναν τέτοιο ακριβώς τρόπο συνέστησε ο Παύλος στον Τιμόθεο όταν είπε: «Πρεσβύτερον μη επιπλήξης, αλλά πρότρεπε ως πατέρα· τους νεωτέρους, ως αδελφούς· τας πρεσβυτέρας, ως μητέρας· τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος.» (1 Τιμ. 5:1, 2) Αλλά όταν κακοποιοί διαπράττουν μια αμαρτία και δεν δείχνουν ειλικρινή μετάνοια, εκείνο που είναι ανάγκη να ενθαρρύνωμε είναι η ορθή διαγωγή, όχι ο κακοποιός. Όταν τέτοια εκούσια παράβασις απεδείχθη εντελώς, είναι καιρός να εφαρμόσωμε τη συμβουλή που βρίσκομε αργότερα στο ίδιο κεφάλαιο, στην 1 Τιμόθεον 5:20: «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.»—Εβρ. 12:7-11.
ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
18. (α) Πόσοι άνθρωποι πραγματικά επηρεάζουν τη ζωή των άλλων, και επομένως πώς πρέπει να χρησιμοποιήται η επιρροή αυτή; (β) Όταν μιλούμε για Χριστιανούς επισκόπους ή σ’ εκείνους που επιθυμούν να διευρύνουν τα προνόμιά των υπηρεσίας, πώς μπορούμε να είμεθα εποικοδομητικοί, και ποια παραδείγματα δείχνουν τη σπουδαιότητα τούτου;
18 Είτε στο σπίτι είτε αλλού, είτε ένας είναι επίσκοπος εκκλησίας είτε όχι, υπάρχουν ευκαιρίες για όλους να εποικοδομήσουν και ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον. Ο καθένας επηρεάζει εκείνους που είναι γύρω του. Μπορεί να οικοδομήση και μπορεί να κατακρημνίση· μπορεί να διεγείρη και μπορεί να δημιουργήση αδιαφορία. Είτε θέλει είτε όχι, έχει επιρροή. Ας είναι η επιρροή αυτή προς το καλό. Έτσι θα συμβαίνη με την ομιλία μας αν ακολουθούμε την έξοχη συμβουλή που αναγράφεται στην προς Κολοσσαείς επιστολή 3:8, 9: «Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους.» Αν έχωμε λάβει καλά πράγματα στη διάνοιά μας, αν οι καρδιές μας είναι γεμάτες από υγιεινές επιθυμίες, εκείνο που λέμε θα είναι εποικοδομητικό· διότι από το περίσσευμα της καρδιάς μιλεί το στόμα. (Ματθ. 12:34, 35) Αν οι καρδιές μας είναι καλές, δεν θα μιλούμε με ανευλάβεια ή ελαφρότητα για τους Χριστιανούς επισκόπους ή για τη συμβουλή που λαμβάνομε μέσω της οργανώσεως του Ιεχωβά, όπως έκανε ο Διοτρεφής, αλλά θ’ αναγνωρίζωμε ότι ανήκει ‘διπλή τιμή’ σ’ εκείνους που προΐστανται πιστά της εκκλησίας του Θεού. (3 Ιωάν. 9· 1 Τιμ. 5:17) Ούτε θα μιλούμε αποθαρρυντικά σ’ εκείνους που επιθυμούν να διευρύνουν τα προνόμιά των υπηρεσίας, ίσως αναλαμβάνοντας ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέως ή μετακινούμενοι σε κάποιο μέρος όπου η ανάγκη για διακόνους της Βασιλείας είναι μεγάλη. Δεν θα είμεθα σαν τους απίστους κατασκόπους που απεθάρρυναν τους Ισραηλίτας με ηττοπαθείς αναφορές έτσι ώστε ήθελαν να γυρίσουν πίσω στην Αίγυπτο και όχι να προχωρήσουν στη Γη της Επαγγελίας. Μάλλον, όπως οι πιστοί Ιησούς του Ναυή και Χάλεβ, θα τους προτρέψουμε να δείξουν θάρρος αναλαμβάνοντας τα προνόμια της υπηρεσίας που διανοίγονται σ’ αυτούς.—Αριθμ. 13:27-14:9.
19. Ποιοι είναι μερικοί άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον;
19 Με τον ίδιο το ζήλο μας και την πιστότητά μας στην υπηρεσία του Θεού μπορούμε να είμεθα πηγή δυνάμεως ο ένας στον άλλο. Με το παράδειγμά μας γεμάτης ζήλο συμμετοχής στη διακονία, βοηθούμε άλλους να κάμουν το ίδιο. Καθώς διηγούμεθα στους άλλους τις έξοχες πείρες που απολαμβάνομε στη διακονία, καθώς μοιραζόμεθα μαζί τους τα κοσμήματα της γνώσεως που περισυλλέγομε από τη Γραφική μας μελέτη, ενθαρρύνομε ο ένας τον άλλον, όπως έκαναν και οι απόστολοι όταν επεσκέπτοντο τους Χριστιανούς αδελφούς των. (Πράξ. 15:3, 30, 31) Με το ενδιαφέρον μας για κείνους, που είναι ασθενείς και θλιμμένοι, και για κείνους που είναι ‘φυλακισμένοι χάριν δικαιοσύνης’, με το να τηρούμεθα σε επαφή μαζί τους και να τους επισκεπτώμεθα εκεί που αυτό είναι δυνατόν, ενισχύομε τις καρδιές τους. (2 Κορ. 7:6, 7· Πράξ. 28:15) Με την άρνησί μας να συμβιβασθούμε με τον κόσμο του Σατανά, βοηθούμε άλλους να σταθούν στερεοί. Και με την προθυμία μας, όχι απλώς να ενοχληθούμε, αλλ’ ακόμη και να ριψοκινδυνεύσωμε τη ζωή μας και την ελευθερία μας εκεί που είναι ανάγκη για να εποικοδομήσωμε ο ένας τον άλλον, δίνομε θάρρος ο ένας στον άλλον να μιλή τον λόγον του Θεού χωρίς φόβο. Είθε όλοι οι αφιερωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά να εξακολουθήσουν να κάνουν πλήρη χρήσι τέτοιων ευκαιριών για να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον.
20. Ως προς το «οικοδομείτε ο είς τον άλλον», ποια συμβουλή βρίσκεται στην 1 Θεσσαλονικείς 5:11-15;
20 Ας εξετάζωμε, λοιπόν, τις ανάγκες εκείνων που είναι γύρω μας, ας μιμούμεθα το παράδειγμα του Πατρός μας του εν ουρανοίς και του Υιού του, ενθαρρύνοντας άλλους. «Δια τούτο παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.» Μιλώντας για τους Χριστιανούς επισκόπους σας και εργαζόμενοι μαζί τους, οικοδομείτε αυτούς και την άποψι των άλλων γι’ αυτούς. «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας.» Εξ άλλου, εσείς που είσθε επίσκοποι, μην αποκαρδιώνετε, αλλά μάλλον ενθαρρύνετε τους αδελφούς σας. «Νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.» Αδιάφορο ποιοι είμεθα ή με ποιους έχομε επαφή, είτε στο σπίτι, στη Χριστιανική εκκλησία ή στην κοσμική μας εργασία, «προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας.» (1 Θεσ. 5:11-15) Ναι, ας ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον.