θα σου δείξουν την αλήθεια.» Ως αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος για την Αγία Γραφή που ηγέρθη στη μικρή αυτή πόλι η εκκλησία αυξήθηκε από τέσσερις, σε δεκαέξη ενεργούς κήρυκες της αληθείας.

ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΟΙΚΙΑ ΛΕΠΡΏΝ

Όταν ο Ιησούς βρισκόταν στη γη θεράπευε κάθε είδους ασθένειες, περιλαμβανομένης και της φοβερής λέπρας. (Ματθ. 11:5) Εκείνα τα θαύματα ήσαν μόνο μια ένδειξις του τι αυτός θα κάμη στη διάρκεια της επικείμενης χιλιετούς βασιλείας του.—Αποκάλ. 21:3, 4.

Η βέβαιη αυτή ελπίδα εισεχώρησε στις καρδιές πολλών ατόμων στις παροικίες λεπρών της χώρας, όπως είναι εκείνη που λέγεται Παροικία Πάδρε Δαμιάο, της Πολιτείας Μίνας Ζεράις. Ο οικισμός αυτός—βρίσκεται σε μια αγροτική περιοχή που περιβάλλεται από λόφους και έχει εμφάνισι μιας χαρακτηριστικής πολίχνης. Στην είσοδο είναι το σανατόριο και άλλα νοσηλευτικά κτίρια. Η παροικία έχει πληθυσμό περίπου 800 ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους ζουν κανονική οικογενειακή ζωή. Μολονότι βρίσκονται εκεί πρωτίστως για νοσηλεία, πολλοί απ’ αυτούς κάνουν κάποια εργασία στην παροικία. Μερικοί καλλιεργούν μια μικρή έκτασι γης, άλλοι κατασκευάζουν τούβλα και μερικοί εργάζονται στο τοπικό αρτοποιείο ή στο νοσοκομείο. Μόνο σε πολύ προχωρημένες περιπτώσεις οι ασθενείς γίνονται αντιληπτοί από τα παραμορφωμένα τους πρόσωπα και χέρια.

Η τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι μια ομάς από σαράντα δύο χαρούμενα μέλη, που μιλούν τακτικά για την Αγία Γραφή στους άλλους της παροικίας. Επίσης, άλλοι τόσοι ενδιαφερόμενοι παρακολουθούν τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Πόσο εκτιμούν τη Γραφική πληροφορία ότι σύντομα δεν θα υπάρχη ασθένεια! (Ησ. 33:24· 25:8) Και πολύ περισσότεροι ενδιαφέρονται διότι σε μια Γραφική ομιλία παρευρέθηκαν 881 άτομα.

Μερικοί, όταν έμαθαν ότι είναι λεπροί, περιήλθαν σε μια αξιοθρήνητα απελπιστική κατάστασι. Το ευαγγέλιο της Αγίας Γραφής έβγαλε μερικούς απ’ αυτή την κατάστασι της αποθαρρύνσεως. Μια ασθενής ήταν έτοιμη ν’ αυτοκτονήση όταν την επισκέφθηκε ένας Μάρτυς του Ιεχωβά και της έδειξε από την Αγία Γραφή τη θαυμαστή ελπίδα για το προσεχές μέλλον. Τα λόγια αυτά ρίζωσαν στην καρδιά της και τώρα αυτή λέγει στους άλλους πώς ν’ αναρρώσουν πνευματικώς. Υπήρχε και ο άνθρωπος που τον αποκαλούσαν «ο τρόμος της παροικίας.» Επειδή δεν είχε ελπίδα, η μέρα του ήταν γεμάτη από συμπλοκές φασαρίες και ανήθικη διαγωγή. Εν τούτοις, δέχθηκε την αλήθεια άλλαξε τελείως και τώρα έχει πραγματικό σκοπό στη ζωή. Υπηρετεί ως ένας από τους πρεσβυτέρους της τοπικής εκκλησίας και φροντίζει στοργικά για τα πνευματικά συμφέροντα των άλλων.

Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι, οπουδήποτε κι αν ζη ένας άνθρωπος, οποιοδήποτε κι αν είναι το παρελθόν του και η παρούσα κατάστασίς του στη ζωή, ακόμη κι αν είναι στις πιο δυσμενείς περιστάσεις μιας εξασθενητικής ασθενείας, όσοι αναζητούν την αλήθεια δεν αδικούνται. Είναι όπως διαβάζομε στις Πράξεις 17:26, 27: «[Ο Θεός] έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών, δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν ενός εκάστου ημών.»

‘Δεν Είμαι Άξιος να Βαστάσω τα Υποδήματα Αυτού’

● Σχετικά με τον Μεσσία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, είπε τα εξής: «Ο . . . οπίσω μου ερχόμενος είναι ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να βαστάσω τα υποδήματα.» (Ματθ. 3:11) Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., υπήρχε η συνήθεια όταν μπαίνη κάποιος σ’ ένα σπίτι να βγάζη τα υποδήματά του και να τα βάζη κατόπιν όταν φεύγη. Αυτή η υπηρεσία, να βγάλη δηλαδή κάποιος τα υποδήματα ενός ατόμου, εθεωρείτο πολύ δουλική, κι εγίνετο από τον πιο κατώτερο δούλο. Επομένως, λέγοντας αυτά που είπε, ο Ιωάννης εξέφραζε μεγάλη ταπεινοφροσύνη και παρουσίαζε τον εαυτό του ανάξιο ακόμη και να είναι δούλος του Μεσσία.