Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Μπορεί ένας αφιερωμένος και βαπτισμένος Χριστιανός να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος κι εν τούτοις να έχει καλή υπόσταση στην εκκλησία;

Αν ένας Χριστιανός γίνει επαγγελματίας πυγμάχος, αυτό τον φέρνει σε αντίθεση με τη συμβουλή του Θεού. Ας εξετάσουμε μερικές από τις Γραφικές συμβουλές.

Οι Γραφές δείχνουν καθαρά ότι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί πρέπει να παράγουν τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού, που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23) Το επάγγελμα της πυγμαχίας είναι εντελώς αντίθετο μ’ αυτούς τους καρπούς. Η Γραφή μάς συμβουλεύει να ‘ειρηνεύωμε μετά πάντων’ και να μη μαχόμαστε αλλά να είμαστε ‘πράοι προς πάντας.’ (Ρωμ. 12:18· 2 Τιμ. 2:24) Επίσης, στο Ιάκωβος 3:18 διαβάζουμε ότι «ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.» Επί πλέον μας λέγεται να ‘αγαπάμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας’ και ότι η αγάπη δεν κάνει «κακόν,» κι επομένως δεν βλάπτει τον πλησίον του.​—Ρωμ. 13:9, 10.

Το επάγγελμα της πυγμαχίας δεν μπορεί να θεωρηθεί απλώς ένα αθώο σπορ. Είναι πασίγνωστο γεγονός ότι οι πυγμάχοι πάνε στο ρινγκ με μια δυνατή ώθηση να πληγώσουν τους αντιπάλους τους. Μπορεί μάλιστα να έχουν κι ένα δολοφονικό αίσθημα εναντίον τους. Το πνεύμα αυτό μπορεί να το νοιώσουν οι παρατηρητές, όπως μπορεί να φανεί και από τον τρόπο που οι θεατές αντιδρούν σ’ έναν αγώνα πυγμαχίας. Επανειλημμένα έχουν ακουσθεί να φωνάζουν, «Σκότωσε τον! Σκότωσε τον!»

Γι’ αυτό δεν είναι παράξενο που από καιρό σε καιρό οι εφημερίδες αναφέρουν ότι κάποιος πυγμάχος χτυπήθηκε θανάσιμα στο ρινγκ της πυγμαχίας. Στην πυγμαχία υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος ένας από τους πυγμάχους να γίνει ανθρωποκτόνος, και, όπως δηλώνει ο απόστολος Ιωάννης, «εξεύρετε ότι πας ανθρωποκτόνος δεν έχει ζωήν αιώνιον μένουσαν εν εαυτώ.» (1 Ιωάν. 3:15) Σχετικά μ’ αυτό, η γνώμη ενός παλαίμαχου πυγμάχου είναι ότι η πυγμαχία είναι «νομιμοποιημένη δολοφονία» και ότι θα έπρεπε ν’ απαγορευθεί με νόμο. Περιγράφηκε επίσης σαν «επίθεση με μοχθηρή πρόθεση.» Και άλλη μια βρώμικη όψη της επαγγελματικής πυγμαχίας είναι το είδος των ανθρώπων που διαχειρίζονται αυτό το σπορ. Συχνά αυτό βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο εγκληματικών στοιχείων του υποκόσμου.

Έχοντας υπ’ όψη όλα αυτά τα γεγονότα, ποια θα πρέπει να είναι η στάση των πρεσβυτέρων της εκκλησίας απέναντι σ’ έναν αφιερωμένο και βαπτισμένο Χριστιανό που γίνεται επαγγελματίας πυγμάχος; Στην αρχή, θα θέλουν να συμβουλεύσουν τον αδελφό αυτό να τηρήσει τις Γραφικές αρχές που εκτέθηκαν πάρα πάνω. (Γαλ. 6:1) Θα πρέπει με καλωσύνη, αλλά και με σταθερότητα, να του παρουσιάσουν τους λόγους γιατί η πυγμαχία δεν συμβιβάζεται με την ιδιότητα ενός αφιερωμένου ακολούθου του Ιησού Χριστού του «Άρχοντος της Ειρήνης.» (Ησ. 9:6) Μπορούν να του δείξουν ότι ο Χριστιανός πρέπει να «κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού.» Το να κερδίζει κανείς χρήματα σαν επαγγελματίας πυγμάχος με το να γρονθοκοπά έναν αντίπαλο του σ’ ένα ρινγκ δύσκολα μπορεί να ορισθεί σαν «εργαζόμενος το καλόν.»​—Εφεσ. 4:28.

Θα πρέπει επίσης να υπενθυμίσουν στο άτομο ότι μολονότι το επάγγελμα της πυγμαχίας μπορεί να προσφέρει σε κάποιον μια άνετη ζωή, οι Χριστιανοί δεν χρειάζεται να βουτηχθούν σ’ αυτά τα μέσα, διότι ο Λόγος του Θεού μάς διαβεβαιώνει στο Εβραίους 13:5, 6: «Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος, αρκείσθε εις τα παρόντα, διότι αυτός είπε· Δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει· ώστε ημείς θαρρούντες να λέγωμεν· Ο Κύριος βοηθός μου, και δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;»

Έτσι, θα πρέπει να δοθεί σ’ ένα τέτοιο άτομο λογική περίοδος χρόνου για να διακόψει το αντιχριστιανικό του επάγγελμα. Αν παραλείψει να το κάνει αυτό τότε οι πρεσβύτεροι δεν θα έχουν άλλη εκλογή από το να τον εκβάλουν από την εκκλησία.​—1 Κορ. 5:11-13.

● Στο Ματθαίος 4:1 λέγεται ότι «ο Ιησούς εφέρθη υπό του Πνεύματος εις την έρημον διά να πειρασθή υπό του διαβόλου.» Πρόκειται εδώ για το άγιο πνεύμα του Θεού;

Το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά ήταν εκείνο που κατεύθυνε τον Ιησού στην έρημο, μετά το βάπτισμά του. Ο Ιησούς νήστεψε, και αυτή θα ήταν μια περίοδος για προσευχή και στοχασμό. (Παράβαλε με Ματθαίο 4:2· Μάρκος 1:35· Λουκάς 5:16.) Πιθανόν ο Ιεχωβά να χρησιμοποίησε αυτό το χρονικό διάστημα για να επικοινωνεί με τον μονογενή Υιό του, να του δίνει οδηγίες, περαιτέρω διαφώτιση και θερμή διαβεβαίωση, προετοιμάζοντάς τον γι’ αυτά που επρόκειτο να συναντήσει μπροστά του.

Ο Ιεχωβά μπορούσε να προγνωρίζει ότι το να οδηγήσει τον Υιό του στην έρημο εν σχέσει με τον σκοπό Του θα κατέληγε σε μια δοκιμασία από τον Διάβολο. Εν τούτοις ο πειρασμός που ήρθε στο τέλος της 40-ήμερης παραμονής του Ιησού στην έρημο δεν ήταν κάτι που είχε διευθετήσει ο Θεός. Μάλλον, απλώς το επέτρεψε.

Είναι σημαντικό ότι η πείρα του Ιησού μοιάζει με την πείρα του Μωυσή. Ο προφήτης εκείνος ήταν πάνω στο βουνό 40 μέρες όταν πήρε τη διαθήκη του Νόμου και άλλες οδηγίες σχετικά με τον ρόλο του σαν μεσίτης. (Έξοδ. 24:18· 34:28) Ο Ιησούς, ο προφήτης ο μεγαλύτερος από τον Μωυσή, θα πρέπει να έλαβε οδηγίες στην έρημο σχετικά με τη νέα διαθήκη στην οποία θα ελαμβάνονταν οι ακόλουθοί του σαν πνευματικοί Ισραηλίτες και για την οποία διαθήκη αυτός θα υπηρετούσε σαν μεσίτης. (Δευτ. 18:18, 19· Λουκ. 22:20, 28-30) Και όπως ακριβώς ο Μωυσής αντιμετώπισε μια κρίσιμη δοκιμασία της νομιμοφροσύνης και της ακεραιότητάς του μόλις κατέβηκε από το όρος και είδε τους Ισραηλίτες να λατρεύουν το χρυσό μοσχάρι και να θέλουν να γυρίσουν πίσω στην Αίγυπτο, έτσι και ο Ιησούς τέθηκε κάτω από σκληρή δοκιμασία στο τέλος της 40-ήμερης πείρας του.​—Έξοδ. 32:15-35.