κατοικήται.» (Ησ. 45:18, ΜΝΚ) Σαν ένα απέραντο σχέδιο οικισμού εκτελεσμένο σε μια πόλι του εικοστού αιώνος, η γη μας επλάσθη από τον Ιεχωβά Θεό για να κατοικήται από ανθρώπινα πλάσματα. Για περαιτέρω εξήγησι του σκοπού του όσον αφορά τη γη μας, η Γραφή λέγει στον Ψαλμό 115:15, 16 (ΜΝΚ): «Σεις είσθε οι ευλογημένοι του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην. Οι ουρανοί των ουρανών είναι του Ιεχωβά, την δε γην έδωκεν εις τους υιούς των ανθρώπων.»

 7. Ποιος σκοπός του Θεού επρόκειτο να εκπληρωθή από τον τέλειον άνδρα και τη γυναίκα, και από ποιον έχουν την καταγωγή τους έθνη διαφορετικού χρώματος σήμερα;

⁷ Η γη επρόκειτο να κατοικήται από μια οικογένεια, την οικογένεια του Αδάμ, την οικογένεια του ανθρώπου. Όλα τα σημερινά έθνη, αδιάφορο ποιου χρώματος, είναι απόγονοι του αρχικού ανθρώπου Αδάμ μέσω του Νώε. Ορθά ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Ο Θεός όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων, ως έχων χρείαν τινός, επειδή αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα. Και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.» (Πράξ. 17:24-26) Ο Θεός είπε στον πρώτον άνδρα και στη γυναίκα: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γέν. 1:28) Ο σκοπός αυτός του Θεού επρόκειτο να εκπληρωθή από τον τέλειον άνδρα και τη γυναίκα, αρχίζοντας από τον παραδείσιο κήπο της Εδέμ.

 8. Εργάζονται σήμερα τα επεκτεινόμενα έθνη σε αρμονία με τον σκοπό του Θεού γι’ αυτή τη γη, και πώς η εκτέλεσις της κρίσεώς του δεν θα ματαιώση τον σκοπό του;

⁸ Έχει όμως ο θείος αυτός σκοπός μέχρι σήμερα εκπληρωθή; Τα σημερινά έθνη νομίζουν ότι προσφάτως σημειώθηκε υπερπληθυσμός και ότι η γη πρόκειται ήδη να γεμίση με ανθρώπους σε βαθμό σχεδόν που να υπάρχη έλλειψις ανέσεως. Αλλ’ ακριβώς όταν τα έθνη κάνουν τη γη εντελώς γεμάτη από ανθρώπους, ακολουθούν μια πορεία, με την οποία υπολογίζουν να εξαλείψουν ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή και να κενώσουν τη γη. Σύντομα θα υπάρξη μια καταπληκτική ελάττωσις του πληθυσμού της γης—όταν ο Θεός θα εκτελέση κρίσι επάνω στα έθνη σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεώς των, επειδή αυτός ο κόσμος ή σύστημα πραγμάτων πρέπει να καταστραφή· αλλ’ ο Θεός δεν θα εξαλείψη εντελώς ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή. Ο Θεός θα σώση ‘σάρκα’ που δεν είναι από αυτόν τον κόσμο, συντέμνοντας τις ημέρες της μεγάλης θλίψεως.

 9 Γιατί δεν πρόκειται η εκτέλεσις κρίσεως του Θεού να είναι εναντίον εκείνων οι οποίοι αποτελούν τη ‘σάρκα’ που θα σωθή;

⁹ Η σαρξ που σώζεται θα είναι εκείνων που είναι όμοιοι με τον Νώε, εκείνων που, όπως ο Νώε, περιπατούν με τον Θεό μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, στον οποίον η κακία του ανθρώπου είναι μεγάλη και κάθε τάσις της καρδιάς του ανθρώπου είναι κακή πάντοτε. (Γέν. 6:5, 9) Εκείνοι που δεν είναι από αυτόν τον κόσμο ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού Χριστού, ο οποίος στις ημέρες του εν σαρκί επάνω στη γη δεν ήταν επίσης από αυτόν τον κόσμο. (Ιωάν. 17:14, 16) Η κρίσις του Θεού όσον αφορά αυτούς είναι ευνοϊκή σ’ αυτή την ημέρα της κρίσεως των εθνών. Αυτοί είναι εκείνοι που λαμβάνουν μέρος στην εκπλήρωσι της προφητείας του Χριστού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Η βασιλεία αυτή δεν είναι από τον καταδικασμένο αυτόν κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:36) Επομένως η καταστρεπτική κρίσις του Θεού δεν είναι εναντίον των κηρύκων της βασιλείας του Νέου του Κόσμου.

10. Μετά τη συμπλήρωσι του κηρύγματος των νέων της Βασιλείας, τι θα έλθη, και σε ποιους ή σε τι θα εφαρμοσθή αυτό;

¹⁰ Αλλά μετά το κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ και αφού θα έχη συμπληρωθή η μαρτυρία σε όλα τα έθνη όλης της οικουμένης, τι θα συμβή; Ο Ιησούς εσυνέχισε για να μας πη: «Και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Όχι το «τέλος» κάθε σαρκός ή όλου του ανθρωπίνου γένους, αλλά το «τέλος» του «αιώνος» ή συστήματος πραγμάτων, διότι η συντέλειά του θα έχη φθάσει στο κατακόρυφο. (Ματθ. 24:3, 14) Εκείνοι που έγιναν μέρος αυτού του συστήματος πραγμάτων θα φθάσουν στο τέλος των μαζί του.

11. (α) Σύμφωνα με το αποτέλεσμα του Κατακλυσμού, τι δεν σημαίνει όσον αφορά τη γη μας η εκπλήρωσις του Ματθαίος 24:35; (β) Γιατί οι κήρυκες της Βασιλείας θα αποκλεισθούν από την καταστροφή;

¹¹ Αναφορικά με το τέλος των ο Ιησούς είπε: «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.» (Ματθ. 24:35) Οι εχθροί του Θεού στον ουρανό και στη γη, που εναντιώνονται στη βασιλεία του που διακηρύττεται από τους ακολούθους του Χριστού επάνω στη γη, είναι εκείνοι που θα παρέλθουν όταν ο Θεός θα εκτελέση κρίσι εναντίον αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Οι αρχαίες ημέρες του Νώε, προς τις οποίες αντιστοιχούν οι σύγχρονες ημέρες μας, δεν εχαρακτηρίσθησαν από την καταστροφή του επιγείου οίκου του ανθρωπίνου γένους, όπως ακόμη οι ημέρες εκείνες δεν εχαρακτηρίσθησαν από τον πνιγμό κάθε σαρκός στον Κατακλυσμό. (Γέν. 7:4) Επομένως η ολοκλήρωσις των λόγων του Ιησού δεν θα σημαίνη την κατά γράμμα καύσι της γης και της σελήνης της και την αποτέφρωσι και του τελευταίου από τους ανθρωπίνους κατοίκους της. Είναι αλήθεια ότι ο Βιβλικός συγγραφεύς Πέτρος λέγει ότι οι «σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου [του Θεού] είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ»· αλλ’ ο Πέτρος προσθέτει ότι οι πονηροί αυτοί ουρανοί και η γη «είναι αποτεταμιευμένοι . . . εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» (2 Πέτρ. 3:7) Αλλά δεν είναι ασεβείς όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες που ζουν σήμερα. Δεν είναι οι αφιερωμένοι ακόλουθοι του Χριστού, οι οποίοι δεν αποτελούν μέρος του κόσμου και οι οποίοι, προς απόδειξιν του γεγονότος αυτού, πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι σε κάθε έθνος κηρύττοντας «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας». Όπως ο Νώε και η θεοσεβής οικογένειά του στις ημέρες του κατακλυσμού, αυτοί δεν θα περιληφθούν στην ερχόμενη ‘απώλεια των ασεβών ανθρώπων’.

12. Πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια τι έγραψε ο Πέτρος για τη μακροθυμία του Θεού;

¹² Η δεύτερη επιστολή του Πέτρου στους πιστούς Χριστιανούς εγράφη περίπου στο έτος 64. Επομένως πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια ο απόστολος Πέτρος έγραψε τα ακόλουθα λόγια για τη μακροθυμία του Ιεχωβά Θεού: «Έν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί, ότι παρά του Ιεχωβάb μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. Δεν βραδύνει ο Ιεχωβάc την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν. Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβάd, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσιν αποκαλυφθή.»​—2 Πέτρ. 3:8-10, ΜΝΚ.

13, 14. Σε ποιους, λοιπόν, απευθύνονται ασφαλώς τα επόμενα λόγια στην 2 Πέτρου 3:11-14, και προφανώς γιατί σ’ αυτούς;

¹³ Όπως στις ημέρες που κατεσκεύαζε ο Νώε την κιβωτό, έτσι και τώρα, πάνω από σαράντα χρόνια από το 1914 μ.Χ. ανέμενε η μακροθυμία του Ιεχωβά. Όλες οι αποδείξεις φανερώνουν, στο φως της Βιβλικής προφητείας, ότι η ημέρα του Ιεχωβά για την εκτέλεσι κρίσεως εναντίον των ασεβών είναι πλησίον, μέσα σ’ αυτή τη γενεά. Σ’ εμάς, λοιπόν, που κρατούμε στερεά τη Βιβλική ελπίδα επιβιώσεως, απευθύνονται ασφαλώς τα επόμενα λόγια του Πέτρου:

¹⁴ Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά, καθ’ την οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή; Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί. Δια τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντες, σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη.»​—2 Πέτρ. 3:11-14, ΜΝΚ.

15. Έτσι τι μας λέγει ο Πέτρος γι’ αυτή τη γενεά;

¹⁵ Έτσι, με μια επιστολή που επέζησε έως σήμερα ως μέρος της ιερής Βίβλου, ο απόστολος Πέτρος μάς λέγει τι να πράξωμε για να διαφύγωμε την καταστροφή μέσα στη θερμότητα, τον συριγμό, τις πύρινες φλόγες και την ολοσχερή διάλυσι με την οποίαν οι συμβολικοί ουρανοί και η συμβολική γη των ασεβών θα τεθούν εκτός λειτουργίας. Ο Πέτρος πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια μας λέγει ποιος είναι ο μόνος δυνατός τρόπος γι’ αυτή τη γενεά να επιζήση του πλήρους τέλους του ασεβούς αυτού συστήματος πραγμάτων. Θα προσέξωμε τη θεόπνευστη συμβουλή του;

16. Αν ενεργήσωμε τώρα σαν εκείνους, των οποίων την έλευσι προείπε ο Πέτρος, τι θα μας συμβή, και επομένως πώς πρέπει να ενεργήσωμε;

¹⁶ Ή θα είμεθα όμοιοι μ’ εκείνους των οποίων την έλευσι προείπε ο Πέτρος και εν όψει της ελεύσεως των οποίων ο Πέτρος αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψη την παραπάνω προτροπή για ευσέβεια σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» του παρόντος συστήματος πραγμάτων με τους ασεβείς του ουρανούς και γη; «Τούτο πρώτον γνωρίζοντες», έγραψε ο Πέτρος, «ότι θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» (2 Πέτρ. 3:3, 4) Αν ενεργήσωμε τώρα σαν αυτούς τους προφητευμένους εμπαίκτας, τότε ασφαλώς η πύρινη ημέρα της κρίσεως του Ιεχωβά θα επέλθη σ’ εμάς αιφνίδια ως κλέπτης και δεν θα κριθούμε άξιοι να επιζήσωμε και να σωθούμε στη νέα τάξι των δικαίων ουρανών και γης. Εν τούτοις, αν με εκτίμησι εμμένωμε σταθερά στην ελπίδα της νέας τάξεως, τότε θ’ αντιμετωπίσωμε επιτυχώς το πρόβλημα της επιβιώσεως ενεργώντας όπως ο Πέτρος μας προέτρεψε να ενεργήσωμε.

ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΝΑ ΕΠΙΖΗΣΩΜΕ!

17. Πού θα επιζήσουν τα θεοσεβή μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας, και πότε θα εφαρμοσθή το Ησαΐας 54:5 όσον αφορά τον ‘Θεόν πάσης της γης’;

¹⁷ Κανένα κενόν ή χάσμα ή χάος δεν θ’ αφήση στο σύμπαν η καταστροφή των ασεβών ουρανών και γης από τον Ιεχωβά. Καμμιά νέα οπή δεν θα δημιουργηθή στο έξω διάστημα με τους αναριθμήτους ηλίους του και πλανήτας, την κοσμική κόνι και τους γαλαξίας. Η κατά γράμμα γη θα επιζήση ως ο τόπος της επιβιώσεως των επιδοκιμασμένων θεοσεβών μελών της ανθρωπίνης οικογενείας, κάτω από τον επιζώντα ήλιο και τη σελήνη και τους αστέρας. Προς υποστήριξιν τούτου είναι γραμμένο όσον αφορά τον Ιεχωβά ως Δημιουργό των συμβολικών νέων ουρανών και νέας γης: «Αυτός θέλει ονομασθή, ο Θεός πάσης της γης.» (Ησ. 54:5) Σήμερα αυτή η προφητεία δεν είναι αληθινή στο κυριαρχούμενο από τους Κομμουνιστάς ένα τρίτον της γης, ούτε ακόμη στον υλιστικό, κοσμικό «Χριστιανικό κόσμο». Η προφητεία θα είναι αληθινή σε όλη τη γη αφού εκτελέση κρίσι ο Ιεχωβά στην πύρινη ημέρα του για να καταστρέψη το παρόν ασεβές σύστημα πραγμάτων. Δεν θα είναι πια ο πρώτιστος εχθρός του Ιεχωβά, ο Σατανάς ή Διάβολος, «θεός του αιώνος τούτου», στον οποίο λατρεύεται. Αυτός ο ‘παρών πονηρός αιών’ ή σύστημα πραγμάτων θα έχη καταστραφή για πάντα στην ημέρα της κρίσεως του Ιεχωβά Θεού. Έτσι ο Σατανάς δεν θα έχη πια λατρευτάς στη γη, και αυτός και όλοι οι πονηροί του δαίμονες μαζί του θα ριφθούν στην άβυσσο και θ’ απογυμνωθούν από την ιδιότητα του θεού, ως ψευδείς θεοί.​—2 Κορ. 4:4, κείμενον· Γαλ. 1:4· Αποκάλ. 20:1-3.

18. (α) Πώς θα λάβη επίσης τότε απάντησι η προσευχή που αναγράφεται στο Ματθαίος 6:9, 10; (β) Πώς και γιατί το επιζών ανθρώπινο γένος θα ζη κάτω από νέους ουρανούς;

¹⁸ Τότε πρέπει να αληθεύση επίσης: «Ο Ιεχωβά θέλει είσθαι βασιλεύς εφ’ όλην την γην.» (Ζαχ. 14:9, ΜΝΚ) Αυτή θα είναι η ένδοξη απάντησις στην υποδειγματική προσευχή του Ιησού, την οποίαν εδίδαξε στους ακολούθους του για να προσεύχωνται στον Πατέρα του τον εν ουρανοίς: «Ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Το 1914, σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία και τον χρονικό υπολογισμό, ο Ιεχωβά εγκατέστησε τον Υιό του Ιησού Χριστό στα δεξιά του, στον ουράνιο θρόνο του, για να άρχη εν ονόματι του Ιεχωβά πάνω από όλη τη γη και έτσι να προμηθεύση μια παγκόσμια κυβέρνησι για το επιζών ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό το λόγο, οι άνθρωποι θα ζήσουν κάτω από νέους ουρανούς, δηλαδή, κάτω από μια νέα πνευματική κυβέρνησι. Ο Σατανάς ή Διάβολος δεν θα είναι πια ο ‘άρχων της εξουσίας του αέρος, το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας’. (Εφεσ. 2:2) Τότε θα έχουν πραγματοποιηθή τα προφητικά λόγια του Ιησού Χριστού, που ελέχθησαν πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια στην Ιερουσαλήμ: «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου· τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω.» «Διότι ο άρχων του κόσμου τούτου εκρίθη.» (Ιωάν. 12:31· 16:11) Ο Σατανάς και οι πνευματικοί του δαίμονες δεν θα ενεργούν πια αόρατοι ως ένας πονηρός ουρανός πάνω από το κοσμικό ανθρώπινο γένος, προάγοντας την κακή διοίκησι της ταλαιπωρούμενης ανθρώπινης φυλής.

19, 20. (α) Ποιους θ’ αρχίσουν οι νέοι ουρανοί να κυβερνούν, αλλά ποιοι θα ενωθούν μ’ αυτούς σύντομα κατόπιν; (β) Γιατί, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού, ορθώς αυτοί οι τελευταίοι απέβλεπαν σ’ ένα τέτοιο πράγμα;

¹⁹ Οι «νέοι ουρανοί»​—η βασιλεία του Θεού σε λειτουργία από τον ενθρονισμένο Υιό του Ιησού Χριστό—​θ’ αρχίσουν να κυβερνούν όλους τους θεοσεβείς που θα επιζήσουν της ενεργείας της κρίσεως του Θεού, η οποία θα εκτελεσθή επάνω στους ‘σημερινούς ουρανούς και την γην’. Χωρίς παρέμβασι, ονειδισμό και διωγμό από τους ασεβείς ανθρώπους, οι επιζώντες θα εξακολουθήσουν να περιπατούν με τον Ιεχωβά Θεό, με τον ίδιο τρόπο που περιεπάτησε ο Νώε με τον αληθινό Θεό μετά τον Κατακλυσμό όπως ακριβώς είχε κάμει και προηγουμένως, στον αρχαίο κόσμο των άσεβών. Πράγματι, ο ίδιος ο Νώε σύντομα θα ενωθή κατόπιν με τους επιζώντας και θα περιπατήση παράπλευρα σ’ αυτούς με τον ίδιο αληθινό Θεό. Το ίδιο θα κάμουν και οι άλλοι πατριάρχαι και προφήται και πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού των αρχαίων χρόνων, οι οποίοι έζησαν προτού πεθάνη ο Ιησούς Χριστός επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου και αναστηθή εκ νεκρών και αναληφθή πάλι στον ουρανό για να παρουσιάση στον Θεό την αξία της απολυτρωτικής του θυσίας προς όφελος όλων των ανδρών και γυναικών που θα επίστευαν σ’ αυτόν. Ο Νώε και αυτοί οι άλλοι προ Χριστού μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού απέβλεπαν στην εκ νεκρών ανάστασι. Ορθώς, διότι ο Ιησούς Χριστός κάποτε είπε στους θαυμάζοντας ακροατάς του:

²⁰ «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως . . . Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.»​—Ιωάν. 5:28-30.

21. Επομένως, από ποιους δεν πρόκειται να κατέχεται μόνο η γη, αλλά σε ποια εντολή θα λάβουν μέρος για ένα διάστημα;

²¹ Έτσι η γη δεν πρόκειται να κατέχεται μόνο από εκείνους που θα επιζήσουν της ‘θλίψεως της μεγάλης, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν’. Για ένα διάστημα αυτοί οι επίγειοι επιζώντες, που έχουν ελπίδα αιωνίου ζωής σ’ έναν επίγειο παράδεισο, θα λάβουν μέρος στην εντολή τεκνογονίας που εδόθη αρχικά στον τέλειον Αδάμ και στην Εύα στον παράδεισο της Εδέμ: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γέν. 1:28) Η εντολή αυτή επανελήφθη αμέσως μετά τον Κατακλυσμό, όταν ο Νώε και η οικογένειά του εβγήκαν από την κιβωτό και αποκατέστησαν τη λατρεία του Ιεχωβά στην καθαρισμένη γη και ο Θεός τούς ευλόγησε, λέγοντας: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην.» (Γέν. 8:15 έως 9:1) Οποιαδήποτε και αν είναι η κατάστασις στην οποία θ’ αφήση αυτή τη γη η «μεγάλη θλίψις», οι επιζώντες θ’ αρχίσουν να την ‘κυριεύουν’ καθώς και να την γεμίζουν με κατοίκους τόσο, όσο ο Θεός θεωρεί καλό, με την εκτέλεσι της εντολής τεκνογονίας.

22. Τι θα εμφανισθή επάνω στη γη, και ποιοι θα προμηθεύσουν το υπόλοιπο του πληθυσμού της, και επί πόσον καιρό;

²² Ένας νέος επίγειος παράδεισος θα κάμη την εμφάνισί του και θα καλύψη βαθμιαίως ολόκληρη τη γη με την ευλογία και βοήθεια του Δημιουργού της γης. Εκείνοι που θ’ αναστηθούν εκ νεκρών θα προμηθεύσουν το υπόλοιπο του πληθυσμού της γης. Και αυτοί επίσης θ’ απολαύσουν τον παγγήινο παράδεισο αν εκλέξουν να λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό πιστά και να είναι απαρέγκλιτα νομιμόφρονες και ευπειθείς στη θεοκρατική του κυβέρνησι δια Ιησού Χριστού. Όλοι αυτοί οι πιστοί στην παραδείσια γη θ’ αποτελέσουν, με μεταφορική έννοια, μια «νέα γη», δηλαδή, μια επίγεια κοινωνία που θα είναι ωργανωμένη επάνω σε μια νέα βάσι και θα λειτουργή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όπως θα γίνεται γνωστό μέσω των νέων του ουρανών. Αυτή η «νέα γη» θα διέλθη την τελική κρίσι του Θεού και θα διαμένη για πάντα.

23. Ποια από πριν προβολή της νέας τάξεως πραγμάτων μάς δίνει ο απόστολος Ιωάννης, και γιατί κατέγραψε την περιγραφή της;

²³ Μήπως θέλετε μια εκ των προτέρων άποψι αυτής της νέας τάξεως πραγμάτων που τιμά τον Θεό; Ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης την έδωσε όταν έγραψε το τελευταίο βιβλίο της Γραφής. Έγραψε: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα [του ασεβούς ανθρωπίνου γένους] δεν υπάρχει πλέον.» Ο Ιωάννης κατέγραψε την περιγραφή της οράσεως, επειδή του ελέχθη να το πράξη αυτό από τον Ιεχωβά Θεό στον ουράνιο θρόνο του: «Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»​—Αποκάλ. 21:1, 5.

24. Γιατί, λοιπόν, μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες διότι έχομε την Αγία Γραφή, και σε τι μπορούμε να επιζήσωμε σύμφωνα με την ελπίδα μας;

²⁴ Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα, λοιπόν, διότι έχομε την Αγία Γραφή σήμερα! Αν ο Ιεχωβά Θεός δεν είχε διαφυλάξει το Βιβλίο του τη Γραφή έως τώρα, δεν θα είχαμε μια ακριβή αναγραφή των πράξεών του, των σκοπών του και των επαγγελιών του. Δεν θα μπορούσαμε να γνωρίζωμε πώς να περάσωμε, μέσα από το τέλος αυτού του πονηρού κόσμου και να εισέλθωμε στον ατελεύτητο νέο κόσμο που δημιουργεί ο Θεός. Υπάρχει πράγματι κάτι για το οποίο να επιζήσωμε· και Ω πόσο μεγαλειώδες είναι αυτό! Εμείς οι γεμάτοι ελπίδα μπορούμε να λύσωμε το σημερινό πρόβλημα επιβιώσεως με το να ζούμε σύμφωνα με την ελπίδα μας. Δεν θα επιζήσωμε σε μια μεταπολεμική τάξι με τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα δηλητηριασμένα από ραδιενέργεια και χημικά μέσα και νοσογόνα μικρόβια. Θα επιζήσωμε σε μια καθαρισμένη γη, για την οποίαν επιφυλάσσεται παραδεισιακή ωραιότης. Θα επιζήσωμε σε μια νέα τάξι, χωρίς τον Σατανά και τους δαίμονές του, αλλά με την υποσχεμένη δίκαιη Βασιλεία του Θεού δια του Χριστού σε πλήρη εξουσία για την αιώνια ευλογία όλων των πιστών, ευπειθών ανθρώπων ζώντων ή νεκρών.

25. (α) Ποιον πρέπει να ζητούν εκείνοι που θα ήθελαν να επιζήσουν τώρα, και γιατί; (β) Με το να προσέχωμε τι μπορούμε να επιζήσωμε, και επί πόσον καιρό;

²⁵ Όλοι εσείς που θα θέλατε να επιζήσετε από τη μεγάλη θλίψι, στην οποία θα χαθή αυτό το καταδικασμένο σύστημα πραγμάτων, ζητείτε τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του δια του Χριστού. Ο Σατανάς ή Διάβολος και το κοσμικό του σύστημα πραγμάτων δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωσί σας ούτε μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσί σας. (Αποκάλ. 12:12) Ο Ιεχωβά Θεός ενδιαφέρεται στοργικά για την επιβίωσί σας. Μπορεί επίσης να επιτελέση την επιβίωσί σας μέσω του βασιλικού του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτό τον καιρό της κρίσεως, που η επιβίωσις ολοκλήρου της ανθρωπίνης οικογενείας είναι ένα πρόβλημα για τους κοσμικούς άρχοντας, ζητείτε τον Ιεχωβά ως Θεόν σας και Ζωοδότην και Διατηρητήν. Τώρα, με μια έννοια εξίσου αληθινή όσο και στις ημέρες του Νώε, «ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» (Ψαλμ. 145:20, ΜΝΚ) Αυτός διεφύλαξε τον λόγον του για μας στην Αγία του Γραφή· και ο λόγος του θα επιζήση για πάντα. (Ησ. 40:8· 1 Πέτρ. 1:25) Επιζήστε για πάντα μαζί με τον άφθαρτον λόγον του, προσέχοντάς τον και εκτελώντας τον.

26. (α) Από ποιο βιβλίο πρέπει να επωφεληθούμε, και γιατί; (β) Ποιο βοήθημα που προμηθεύει ο Θεός πρέπει επίσης να δεχθούν οι αναγνώσται της Γραφής, και πώς θ’ αντιμετωπίσουν με επιτυχία το πρόβλημα της επιβιώσεως;

²⁶ «Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:17) Η Αγία Γραφή, η οποία αποκαλύπτει το θέλημα του Θεού, αλάνθαστα μας δείχνει τη λύσι του σημερινού προβλήματος της επιβιώσεως. Αν δεν είσθε ακόμη κάτοχος ενός αντιτύπου της Γραφής, αποκτήστε γρήγορα ένα αντίτυπο σε μια από τις χίλιες και πλέον μεταφράσεις της. Διαβάστε την, όχι απλώς σαν ένα κομμάτι ωραίας αρχαίας φιλολογίας, αλλά με προσευχή και με πίστι σ’ αυτήν, πιστεύοντάς την, «(καθώς είναι αληθώς), [ως] λόγον Θεού.» (1 Θεσ. 2:13) Επίσης, δεχθήτε το βοήθημα που προμηθεύει ο Θεός σήμερα για να εννοήσετε τον γραπτό του λόγο, δηλαδή, τους αφιερωμένους μάρτυράς του που κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη για τελική μαρτυρία σε όλα τα έθνη πριν έλθη το καταστρεπτικό των τέλος. (Ματθ. 24:14) Τότε και σεις μπορείτε ν’ αποκτήσετε τα προσόντα να ενωθήτε μαζί τους στη διάδοσι του ενδόξου αγγέλματος της Βασιλείας, αγγέλματος επιβιώσεως και αιωνίου ζωής. Χαίρετε με την ελπίδα επιβιώσεως και εφαρμόζοντας την πραγματική λύσι που η Αγία Γραφή παρέχει, αντιμετωπίστε με επιτυχία το μεγάλο μας πρόβλημα επιβιώσεως, προς δόξαν Θεού.

Οι Απαιτήσεις του Ιεχωβά για τους Εκζητητάς της Ζωής

«Και τώρα . . . τι ζητεί Ιεχωβά ο Θεός σου παρά σου, ειμή να φοβήσαι Ιεχωβά τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού, και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου.»​—Δευτ. 10:12, ΜΝΚ.

 1. Τι πρέπει να καθορίση τον σκοπό μας στη ζωή;

ΕΙΝΑΙ καλό να έχη κανείς ένα σκοπό στη ζωή. Οι σκοποί της ζωής των ανθρώπων έχουν μεγάλη ποικιλία, μερικοί είναι ευγενείς, μερικοί ολιγώτερο ευγενείς. Ο σκοπός ενός ατόμου μπορεί να είναι το να γίνη ένας πρόεδρος· ενός άλλου, το να είναι ένας πολιτευτής. Άλλοι μπορεί να φιλοδοξούν να είναι δικηγόροι, γεωργοί, ιατροί και νοσοκόμοι, και μπορεί ν’ αφιερώνουν την ενέργεια της ζωής των σε τέτοια επιτεύγματα. Άλλοι ακόμη ζητούν ως σκοπό της ζωής των τη διακονία του Ιεχωβά Θεού. Για να κάμη κανείς οποιοδήποτε απ’ αυτά τα πράγματα απαιτείται ζωή. Από τα πολλά επαγγέλματα, ή κλίσεις, ποιο φέρνει την πιο μεγάλη ανταμοιβή και την πιο μακρά ζωή; Ασφαλώς εκείνο θα ήταν το επιθυμητό.

 2. Τι εμποδίζει μερικούς να πραγματοποιήσουν τον σκοπό της ζωής των, ενώ ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τον κόσμου τούτου;

² Στη διάρκεια του χρόνου που θα χρειασθή για να διαβασθούν αυτά, χιλιάδες ανθρώπων που έχουν επιθυμία για ειρήνη, ευτυχία και ζωή θα πεθάνουν. Αφού ο θάνατος δεν ευλαβείται πρόσωπα, τούτο σημαίνει ότι εκείνοι που πεθαίνουν θα είναι άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων και διαφόρων φυλών και από όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Εξαιτίας του θανάτου, μερικοί δεν θα έχουν ποτέ πραγματοποιήσει τον σκοπό τους στη ζωή· άλλοι θα έχουν κάμει μια εντελώς βραχεία πραγματοποίησί του. Η κλίσις των στη ζωή δεν τους έφερε τη μακρότητα των ημερών με διαρκή ευτυχία. Όταν ζούσαν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάρα πολλοί απ’ αυτούς ήσαν καλοί πολίται· επλήρωναν τους φόρους των, υπεστήριζαν ένα από τα πολιτικά κόμματα, ποτέ δεν συνελήφθησαν και δεν μπήκαν σε φυλακή· και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, είχαν ανταποκριθή, σ’ ένα βαθμό, στις απαιτήσεις με τις οποίες τους επεφόρτισε η κοινωνία αυτού του κόσμου. Έκαναν ελεημοσύνες, ήσαν μέλη μιας εκκλησίας, είχαν επιτυχία στο εμπόριο, και ήσαν πολύ αγαπητοί στους φίλους. Ναι, είχαν ανταποκριθή στις απαιτήσεις του παλαιού αυτού κόσμου· αλλά πόσοι απ’ αυτούς εγνώρισαν και ανταπεκρίθησαν στις απαιτήσεις του Θεού στη διάρκεια της ζωής των; Αν δεν το έκαμαν αυτό, δεν υπάρχει τίποτε που μπορούν να κάμουν όταν θα είναι νεκροί. Θα έχουν να βασισθούν στην χάριν του Θεού.​—Εκκλησ. 9:5.

 3. Ποια είναι μια ουσιώδης απαίτησις για τους εκζητητάς της ζωής;

³ Αλλά πόσοι από τα δυόμισυ δισεκατομμύρια ανθρώπων και πλέον που ζουν τώρα επάνω στη γη γνωρίζουν τις απαιτήσεις του Θεού και ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις απαιτήσεις; Έχει λεχθή πολλές φορές ότι υπάρχουν μόνο δύο πράγματα σ’ αυτή τη ζωή που πρέπει να κάμη ο άνθρωπος. Το ένα είναι να πληρώνη φόρους και το άλλο είναι να πεθάνη. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους δεν στενοχωρούνται που πληρώνουν φόρους λόγω των ευεργετημάτων που απολαμβάνουν· αλλά όταν πρόκειται περί θανάτου, κάθε εχέφρων άνθρωπος επάνω στη γη θ’ αγωνισθή εναντίον του, επειδή ο θάνατος δεν παρέχει ευεργετήματα, η πιο μεγάλη δε επιθυμία του ανθρώπου είναι να ζη. Εκείνοι που ενδιαφέρονται να ζουν και ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή πρέπει να κάμουν αυτό το ένα πράγμα—ν’ αποκτήσουν γνώσι του Δημιουργού. «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»​—Ιωάν. 17:3· Ματθ. 17:25-27.

 4. Ποια γνώσις του Ιεχωβά θα μας βοηθήση να κατανοήσωμε γιατί αυτός έχει ορθώς το δικαίωμα ν’ απαιτή ωρισμένα πράγματα από μας;

⁴ Η απόκτησις αυτής της ζωοπαρόχου γνώσεως θα μας καταστήση ικανούς να κατανοήσωμε ότι ο Θεός έχει ωρισμένες απαιτήσεις στις οποίες πρέπει ν’ ανταποκριθούμε. Η γνώσις αυτή θα μας καταστήση ικανούς να γνωρίσωμε ότι ο Ιεχωβά είναι ο Ύψιστος Θεός, ο υπέρτατος Άρχων του σύμπαντος, ο Δημιουργός των πάντων και εκείνος που έδωσε ζωή στην αρχή. Η γνώσις αυτή θα μας καταστήση ικανούς να κατανοήσωμε ότι ο Θεός έχει ορθώς το δικαίωμα να απαιτή ωρισμένα πράγματα από εκείνους που είναι οφειλέται σ’ αυτόν. Ο ψαλμωδός Δαβίδ το ανεγνώρισε αυτό όταν έγραψε: «Γνωρίσατε, ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς· ημείς είμεθα λαός αυτού, και πρόβατα της βοσκής αυτού.»​—Ψαλμ. 100:3, ΜΝΚ· Ησ. 45:12.

5, 6. (α) Μπορούμε ν’ αποφύγωμε την τιμωρία για παράβασι των νόμων του ανθρώπου ή του Θεού με το να επικαλούμεθα άγνοια των νόμων; (β) Πώς ο Ιεχωβά έκαμε προμήθειες για να γνωρίσουν όλοι τους νόμους του και τις απαιτήσεις του;

⁵ Γιατί είναι τόσο σπουδαίο να γνωρίζωμε τις απαιτήσεις του Θεού; Για να βοηθηθούμε να το εννοήσωμε αυτό θα μπορούσαμε να ρωτήσωμε, «Γιατί είναι τόσο σπουδαίο να γνωρίζωμε και υπακούωμε στους νόμους της κυβερνήσεως κάτω από την οποία ζούμε;» Τι θα συνέβαινε αν αρνούμεθα να πληρώσωμε τους φόρους μας ή αν εκλέπταμε; Αν συνελαμβανόμεθα θα έπρεπε ή να πληρώσωμε πρόστιμο ή να πάμε στη φυλακή. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε στον δικαστή, «Δικαστή, δεν μπορείς να μου επιβάλης πρόστιμο· δεν μπορείς να με βάλης στη φυλακή. Δεν ήξερα ποιοι είναι οι νόμοι.» Ο δικαστής θα έλεγε, «Η άγνοια του νόμου δεν αποτελεί δικαιολογία.» Οι νόμοι είναι αναγεγραμμένοι για να τους γνωρίζουν, να τους εννοούν και να υπακούουν σ’ αυτούς όλοι.

⁶ Το ίδιο αληθεύει και με τους νόμους του Θεού. Ο Ιεχωβά καθώρισε ωρισμένες απαιτήσεις για ν’ ανταποκριθή ο άνθρωπος. Αν παραλείπη ν’ ανταποκριθή ή τις παραβαίνη, ασφαλώς θα συλληφθή και θα τιμωρηθή, επειδή «οι οφθαλμοί του Ιεχωβά περιτρέχουσι δια πάσης της γης», και κανείς παραβάτης των νόμων δεν μπορεί να διαφύγη την προσοχή του. (2 Χρον. 16:9, ΜΝΚ) Ούτε μπορεί κανείς να επικαλεσθή άγνοιαν των νόμων ή απαιτήσεων του Θεού, επειδή τμήματα τουλάχιστον της Γραφής έχουν δημοσιευθή σε 1.151 γλώσσες και διαλέκτους. Ο Ιεχωβά αποστέλλει επίσης τους διακόνους του κατά εκατοντάδας χιλιάδων για να βοηθήσουν όλους τους ανθρώπους που θέλουν ν’ ακούσουν, να κατανοήσουν το βιβλίο των νόμων του. Έχουν πωληθή περισσότερα αντίτυπα της Βίβλου σε όλο τον κόσμο από κάθε άλλο βιβλίο, όμως για τη Γραφή το να είναι το καλύτερα πωλούμενο βιβλίο δεν σημαίνει τίποτε. Μια δήλωσις παρμένη απ’ αυτήν θα μας πη γιατί: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 3:16, 17· Ματθ. 28:19, 20.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝΤΑΙ

7, 8. (α) Γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι υπεύθυνος για το ότι πολλοί δεν γνωρίζουν και δεν κατανοούν τις απαιτήσεις του Θεού; (β) Υποστηρίζει η Βίβλος τη διδασκαλία ότι υπάρχουν πολλές ευπρόσδεκτες μορφές λατρείας;

⁷ Επειδή η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους έχει έλλειψι γνώσεως και κατανοήσεως των Γραφών, οι απαιτήσεις του Θεού παρανοούνται, παραμελούνται και αγνοούνται σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι απορούν πώς αυτό θα μπορούσε να είναι δυνατόν με τόσο πολλές και διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις που υποτίθεται ότι διδάσκουν και εκπαιδεύουν από τον λόγον του Θεού. Πολλοί άνθρωποι φρονούν ότι, αν οι απαιτήσεις του Θεού δεν είναι γνωστές ή δεν κατανοούνται, τούτο συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι δεν παρακολουθούν και δεν υποστηρίζουν τις εκκλησίες. Όταν, όμως, εξετάσωμε τα γεγονότα, βρίσκομε ότι ο «Χριστιανικός κόσμος», με τις εκατοντάδες των δογμάτων του και τρόπων λατρείας, είναι μερικώς υπεύθυνος για τις εσφαλμένες αντιλήψεις που επικρατούν όσον αφορά τις απαιτήσεις του Θεού.

⁸ Εξετάστε μερικές από τις απαιτήσεις των θρησκειών του κόσμου τούτου και ιδέτε αν βοηθούν τους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν γνώσι και κατανόησι του Θεού. Πλείστοι θρησκευτικοί ηγέται ισχυρίζονται ότι πρέπει να είσθε μέλος μιας εκκλησίας και να συνεισφέρετε τουλάχιστον δέκα τοις εκατό από το εισόδημά σας για να σωθήτε. Πολλοί, όταν ερωτήθηκαν ποιο από τα πολλά διάφορα θρησκευτικά δόγματα και είδη λατρείας πρέπει να εκλέξετε, απήντησαν, «Δεν υπάρχει διαφορά. Όλα θα σας οδηγήσουν στον ίδιο τόπο, μόνο από διαφορετικούς δρόμους.» Αυτή δεν είναι η κατανόησις που λαμβάνομε από τον λόγον του Θεού. Μήπως ο Θεός είπε ότι υπάρχουν εκατοντάδες πίστεων για να εκλέξωμε απ’ αυτές και οποιαδήποτε εκλέξωμε και οποιαδήποτε ταιριάζει στη φαντασία μας θα είναι εν τάξει απέναντί του; Διαβάστε τα ακόλουθα λόγια του Παύλου: «Είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα.» (Εφεσ. 4:5) Αφού αυτό περιορίζει το ζήτημα σε μια αληθινή μορφή λατρείας και επιθυμούμε να εύρωμε την αληθινή αυτή πίστι, θα χρειασθή αναζήτησις.

 9. Ποια Γραφικά παραδείγματα δείχνουν ότι από τους Χριστιανούς απαιτούνται περισσότερα από απλή ηθικότητα ή από το να ζη κανείς μια καλή αγνή ζωή;

⁹ Πολλοί άνθρωποι φρονούν ότι απλή ηθικότης ή το να ζη κανείς μια καλή ζωή και να τηρή τις Δέκα Εντολές είναι αρκετό· αλλ’ ας στραφούμε στη Γραφή και ας ιδούμε αν αυτά είναι όλα όσα απαιτεί ο Θεός. Στην παραβολή των προβάτων και των εριφίων ο Ιησούς προσδιώρισε τους πονηρούς ως ερίφια. Γιατί; Μήπως επειδή είχαν φονεύσει, κλέψει, διαπράξει μοιχεία ή ανταγωνισθή τους πλησίον των; Μερικοί απ’ αυτούς μπορεί να ήσαν καλά παραδείγματα από όλες τις απόψεις, παρά τούτο, όμως, δεν ήσαν ευάρεστοι στον Ιεχωβά Θεό. Παρατηρήστε την αιτία, για την οποίαν ο Ιησούς τούς ονομάζει ερίφια: «Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ αριστερών, Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού. Διότι επείνασα, και δεν μοι εδώκατε να φάγω· εδίψησα, και δεν με εποτίσατε· ξένος ήμην, και δεν με εφιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ενεδύσατε· ασθενής και εν φυλακή, και δεν με επεσκέφθητε. Τότε θέλουσιν αποκριθή προς αυτόν και αυτοί, λέγοντες, Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα, ή διψώντα, ή ξένον, ή γυμνόν, ή ασθενή, ή εν φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμεν; Τότε θέλει αποκριθή προς αυτούς, λέγων, Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.» (Ματθ. 25:41-45) Ο Ιησούς τους ελόγισε ως ερίφια, όχι για όσα έπρατταν, αλλά για όσα δεν έπρατταν· δεν έδειχναν θετική ενέργεια με το να κάνουν καλό στους αδελφούς του Χριστού. Το ίδιο αλήθευε και για τον νέο πλούσιο άρχοντα που επήγε στον Ιησού, ζητώντας ζωή. Ο Ιησούς τού περιέγραψε ότι η απαίτησις για ζωή δεν ήταν απλώς το να ζη μια καλή αγνή ζωή, αλλά και το να πωλήση ό,τι είχε και να είναι ακόλουθός Του. Έτσι βλέπομε ότι απλή ηθικότης ή το να ζούμε μια καλή αγνή ζωή δεν είναι αρκετό. Περισσότερα απαιτούνται.​—Ματθ. 19:16-22.

10. (α) Γιατί μπορούμε να συμπεράνωμε ότι ο Ιεχωβά θα δείξη στους εκζητητάς της ζωής τι απαιτεί απ’ αυτούς; (β) Απαιτείται από τους Χριστιανούς σήμερα να τηρούν τις Δέκα Εντολές;

¹⁰ Τώρα, όπως πάντοτε, ο Ιεχωβά δείχνει στον άνθρωπο τι απαιτείται απ’ αυτόν. Στην εποχή του Αδάμ ο Ιεχωβά είπε στον Αδάμ τι απαιτούσε απ’ αυτόν. Ο Αδάμ έπρεπε να φροντίζη για τον κήπο της Εδέμ, να εξουσιάζη τη ζωική κτίσι, να ονομάση τα ζώα, να θέση υπό έλεγχον τη γη και να πληθυνθή και γεμίση τη γη. (Γέν. 1:28· 2:19) Ο Ιεχωβά Θεός είχε ωρισμένες απαιτήσεις για τον Νώε. Ο Νώε έπρεπε να κηρύττη την καταστροφή του ασεβούς κόσμου μ’ έναν υδάτινο κατακλυσμό· έπρεπε να κατασκευάση μια μεγάλη κιβωτό που θα επροστάτευε την οικογένειά του. (Γέν. 6:14· Εβρ. 11:7) Ο Θεός δεν είχε μόνο απαιτήσεις για άτομα, αλλά, όπως συνέβη με το έθνος Ισραήλ, είχε και απαιτήσεις για ένα έθνος. Εκάλεσε τον Μωυσή στο Όρος Σινά και του έδωσε τις Δέκα Εντολές, οι οποίες επρόκειτο να χρησιμεύουν ως οδηγός γι’ αυτούς. Αντίθετα προς τη γνώμη μερικών, οι άνθρωποι δεν υπάγονται σήμερα στους νόμους εκείνους που ο Θεός έδωσε στον Μωυσή για το έθνος Ισραήλ. Τούτο διευκρινίζεται από τον Παύλο: «Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, δια να δικαιωθώμεν εκ πίστεως· αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν.» Φυσικά, οι δίκαιες αρχές που είναι ενσωματωμένες στις εντολές εκείνες, εξακολουθούν να ισχύουν στην πραγματικότητα.​—Γαλ. 3:24, 25.

11. Πώς ο Ιησούς κατέστησε σαφές τι απαιτεί ο Ιεχωβά από τους Χριστιανούς;

¹¹ Αν οι Δέκα Εντολές εξεπληρώθησαν όταν ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του επάνω στο ξύλο, τότε τι απαιτείται από τους Χριστιανούς σήμερα; Γνωρίζομε ότι δεν απαιτείται να ονομάσουν τα ζώα ή να φροντίσουν για τον κήπο της Εδέμ. Δεν απαιτείται να κατασκευάσουν μια άλλη κιβωτό όπως κατεσκεύασε ο Νώε, επειδή έχομε την υπόσχεσι του Θεού ότι η γη αυτή δεν θα καταστραφή ποτέ από ένα υδάτινο κατακλυσμό πάλι. (Ματθ. 5:17· Γέν. 9:12-16) Δεν απαιτείται ν’ απελευθερώσουν ένα άλλο έθνος σαν τον Ισραήλ, επειδή κανένα από τα έθνη της γης σήμερα δεν ονομάζεται έθνος του Ιεχωβά. Ο Ιησούς σαφώς απήντησε σ’ αυτό το ερώτημα όταν ερωτήθηκε, «Διδάσκαλε, ποια εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω;» Ο Ιησούς είπε: «“Θέλεις αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.” Εν ταύταις ταις δύο εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται.» (Ματθ. 22:36-40, ΜΝΚ) Οι λόγοι του Ιησού εδώ είναι σαφείς ως προς τις απαιτήσεις που βαρύνουν τους Χριστιανούς. Αγαπάτε τον Ιεχωβά και τον πλησίον σας.

12. (α) Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι αγαπούσε τον ουράνιο Πατέρα του; (β) Πώς μπορούν οι Χριστιανοί σήμερα ν’ ακολουθήσουν την πορεία του Ιησού αγαπώντας τον Ιεχωβά;

¹² Αλλά τι σημαίνει ν’ αγαπούμε τον Θεό; Μήπως σημαίνει να πέφτωμε στα γόνατά μας και να κραυγάζωμε, «Αλληλούια! Κύριε, σε αγαπώ ναι, Κύριε, σε αγαπώ»; Μήπως σημαίνει να πηγαίνωμε στις θρησκευτικές συναθροίσεις και να δίνωμε δέκα τοις εκατό από τα χρήματά μας για να βοηθήσωμε και υποστηρίξωμε τον κλήρο και να συμβάλωμε στη διατήρησι του κτιρίου; Σκεφθήτε! Τι έκαμε ο Ιησούς το οποίο έδειξε στον ουράνιο Πατέρα του ότι τον αγαπούσε με όλη του την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι; Σε ηλικία τριάντα ετών έκαμε αφιέρωσι της ζωής του στον Πατέρα του να πράττη το θέλημά Του και εβαπτίσθη. Κατόπιν άρχισε να κάνη γνωστή την αλήθεια αναφορικά με τον Πατέρα του τού εν τοις ουρανοίς. Δεν εκήρυττε και δεν εδίδασκε τις διδασκαλίες των θρησκευτικών οργανώσεων, όπως του πυρός του άδου ή του καθαρτηρίου, της τριάδος και της αθανασίας της ψυχής. Δεν εδίδασκε παραδόσεις ανθρώπων. Εξέθετε τους γραμματείς και Φαρισαίους ως υποκριτάς και κλέπτας και έδειχνε καθαρά ότι έκαναν τα έργα του Σατανά ή Διαβόλου και όχι τα έργα του Πατρός του τού εν ουρανοίς. Έτσι ακριβώς ο Ιησούς έδειχνε την αγάπη του για τον πατέρα του, όχι με το να συνεισφέρη χρήματα στις συναγωγές, ούτε με το να προάγη εκστρατείες για την οικοδόμησι μεγαλυτέρων και περισσοτέρων δαπανηρών κτιρίων, αλλά με το να λέγη την αλήθεια για τον Πατέρα του. Έτσι ακριβώς κατέδειξε ο Ιησούς την αγάπη του για τον ουράνιο Πατέρα του, και έτσι μπορούν σήμερα οι Χριστιανοί να δείξουν την αγάπη τους. Αν αγαπούμε κάποιον, δεν θα ψευδώμεθα γι’ αυτόν ούτε θα επιτρέπωμε σε κάποιον άλλον να ψεύδεται γι’ αυτόν. Εκείνοι που αγαπούν τον Θεό δεν θα επιτρέψουν στους ψευδείς θρησκευτικούς ηγέτας, ή σε κάποιον άλλον, να ψεύδωνται για το όνομά του και για τους σκοπούς του και να μην κάνουν τίποτε γι’ αυτά. Θα προβούν ως χειροτονημένοι διάκονοί του σε υπεράσπισι του ονόματός του και του λόγου του.​—Ματθ. 23:13-36· Ιωάν. 8:44.

13. Με ποιον τρόπο μπορούμε να δείξωμε αγάπη στους πλησίον μας, και γιατί αυτό είναι τόσο ουσιώδες τώρα;

¹³ Ο Ιησούς επίσης είπε ότι πρέπει ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας, και επί τριάμισυ έτη κατεδείκνυε αυτή την αγάπη του με το να διδάσκη τους ανθρώπους για τη Βασιλεία και τις ευλογίες που θα έφερνε στο ανθρώπινο γένος. Επήγαινε στην πλαγιά του βουνού. Επήγαινε στα χωριά, στην παραλία, παντού και οπουδήποτε θα συνηθροίζοντο άνθρωποι για ν’ ακούσουν. Τους εξηγούσε ότι θα ήρχετο καιρός που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζουν με ειρήνη και ευτυχία εδώ επάνω στη γη, όταν δεν θα υπήρχαν πόλεμοι ή ασθένειες. Ενώ ο Ιησούς ενίοτε έκανε προμήθεια για τις φυσικές ανάγκες εκείνων που τον άκουαν, το κύριο ενδιαφέρον του ήταν για την πνευματική των ευεξία. Τώρα τι σημαίνει για μας το ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας; Πλείστοι άνθρωποι θα ειπούν ότι αγαπούν τον πλησίον των και ότι δείχνουν αυτή την αγάπη με τις πράξεις των. Φρονούν ότι ένας καλός πλησίον είναι ένας που παραμένει στο σπίτι του και νοιάζεται για τη δική του δουλειά, αλλά είναι πρόθυμος να βοηθήση σε καιρούς ταραχής. Ασφαλώς οι Χριστιανοί είναι καλοί πλησίον από αυτή την άποψι, επειδή αναγνωρίζουν ότι το να είναι κανείς «αλλοτριεπίσκοπος» και ν’ αναμιγνύεται στις υποθέσεις άλλων ανθρώπων δεν είναι Χριστοειδές, και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον πλησίον των σε καιρούς ανάγκης· δεν υπήρξε δε ποτέ καιρός στην ανθρώπινη ιστορία που η ανάγκη να είναι τόσο μεγάλη όσο τώρα εξαιτίας των όσων επέρχονται στη γη κατά διαταγήν του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιερεμίας προειδοποίησε: «Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά του Ιεχωβά απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης.» (Ιερεμ. 25:33, ΜΝΚ) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έμαθαν τον τρόπο της διαφυγής και με το παράδειγμα του Ιησού μπροστά τους, καταδεικνύουν την αγάπη των προς τον πλησίον όπως και ο Ιησούς. Ο Ιησούς έδειχνε την αγάπη του για τους πλησίον του πηγαίνοντας σ’ αυτούς με πληροφορία όσον αφορά τον Ιεχωβά, εξηγώντας σ’ αυτούς τον τρόπο της διαφυγής από καταστροφή. Έτσι θέλομε να δείξωμε την αγάπη μας με τον ίδιο τρόπο πηγαίνοντας στον πλησίον μας και εξηγώντας και διδάσκοντας τη Γραφή σ’ αυτόν, δείχνοντας την οδό της διαφυγής και της αιωνίου ζωής. Τότε δίνομε αληθινά στον πλησίον μας κάτι που αποδεικνύει ότι τον αγαπούμε.

ΟΡΘΗ ΕΚΛΟΓΗ ΟΥΣΙΩΔΗΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

14. Ποια εκλογή αντιμετωπίζουν όλοι οι εκζητηταί ζωής σήμερα, και ποιοι στους περασμένους καιρούς αντιμετώπισαν όμοια εκλογή;

¹⁴ Ο Ιεχωβά λέγει ότι «θέλει οδηγήσει τους πράους εν κρίσει, και θέλει διδάξει τους πράους την οδόν αυτού.» (Ψαλμ. 25:9) Ενδιαφέρεσθε να μάθετε την οδόν αυτήν και να γνωρίζετε πώς ν’ ανταποκριθήτε στις απαιτήσεις του Θεού; Πρέπει ν’ αποφασίσετε. Είναι μια εκλογή που πρέπει να την κάμετε. Ή γνωρίζετε τον Ιεχωβά Θεό και τηρείτε τις απαιτήσεις του ή θα γνωρίσετε τον Σατανά ή Διάβολο και θ’ ανταποκριθήτε στις απαιτήσεις του. Δεν μπορούμε να είμεθα αδιάφοροι. Πρέπει να είμεθα ή υπέρ του Θεού ή εναντίον του Θεού. Δεν είμεθα οι μόνοι άνθρωποι που έχομε να κάμωμε αυτή την εκλογή. Άνθρωποι στους περασμένους αιώνες είχαν να λάβουν αυτή την ίδια απόφασι. Ο Μωυσής εστάθηκε μπροστά στον εκλεκτό λαό του Θεού έξω ακριβώς από τη Γη της Επαγγελίας και είπε σ’ αυτούς: «Διαμαρτύρομαι προς εσάς σήμερον τον ουρανόν και την γην, ότι έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν· δια τούτο εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε.»​—Δευτ. 30:19· Αποκάλ. 3:15, 16.

15, 16. Γιατί δεν πρέπει ν’ αναβάλωμε ν’ αποκτήσωμε γνώσι του Ιεχωβά και των απαιτήσεών του;

¹⁵ Για να κάμετε μια νοήμονα εκλογή, πρέπει πρώτα ν’ αποκτήσετε ακριβή γνώσι του Ιεχωβά. Μην αναβάλλετε ν’ αποκτήσετε αυτή τη γνώσι του Θεού, επειδή όλες οι εξελίξεις από το 1914 αποδεικνύουν ότι αυτός ο κόσμος μπήκε στον καιρό του τέλους του, και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τελεία καταστροφή. Μιλώντας γι’ αυτόν ακριβώς τον καιρό μέσω του προφήτου Ωσηέ, ο Ιεχωβά είπε: «Ακούσατε τον λόγον του Ιεχωβά, υιοί Ισραήλ· διότι ο Ιεχωβά έχει κρίσιν μετά των κατοίκων της γης, επειδή δεν υπάρχει αλήθεια, ουδέ έλεος, ουδέ γνώσις Θεού επί της γης. Επιορκία, και ψεύδος, και φόνος, και κλοπή, και μοιχεία επλημμύρησαν, και αίματα εγγίζουσιν επί αίματα. Ο λαός μου ηφανίσθη δι’ έλλειψιν γνώσεως.»​—Ωσηέ 4:1, 2, 6, ΜΝΚ· Ματθ. 24:3-8.

¹⁶ Το αντίθετο πρέπει να είναι εξίσου αληθινό. Αν οι άνθρωποι αφανίζωνται για έλειψι γνώσεως, τότε με τη γνώσι του Ιεχωβά εξασφαλίζουν αιώνια ζωή. Τα λόγια του Παύλου προς τον Τιμόθεο αναφέρουν: «Τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού· όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.»​—1 Τιμ. 2:3, 4.

17, 18. Πού και μόνο βρίσκεται η ζωοπάροχη γνώσις, και τι πρέπει να κάμωμε για να την εύρωμε;

¹⁷ Το ν’ αποκτήσετε αυτή τη ζωοπάροχη γνώσι σημαίνει ότι πρέπει να κάμετε μια ειλικρινή και επιμελή έρευνα του λόγου του Θεού. Μην εξαπατάσθε και παραπλανάσθε από εκείνους που ισχυρίζονται ότι η Βίβλος είναι ένα βιολί, επάνω στο οποίο μπορείτε να παίξετε οποιαδήποτε παλαιά μελωδία. Μην προσπαθείτε να κάμετε τη Γραφή να υποστηρίζη τα ψευδή θρησκευτικά δόγματα. Αν εδιδάχθητε τις παραδόσεις και τις διδασκαλίες ανθρώπων και οργανώσεων, όπως είναι το καθαρτήριο, τα αιώνια βάσανα, η τριάς, η αθανασία της ψυχής, μη διαστρέφετε τις Γραφές σε μια προσπάθεια να βρήτε στον λόγον του Θεού υποστήριξι γι’ αυτές τις διδασκαλίες. Αν το κάμετε αυτό, ποτέ δεν θ’ αποκτήσετε κατανόησι του Ιεχωβά.

¹⁸ Ο Ιεχωβά Θεός δεν είναι Θεός συγχύσεως, και ο λόγος του δεν θα φέρη σε σύγχυσι εκείνους, που είναι πρόθυμοι να αποβάλουν κάθε θρησκευτική προκατάληψι από την καρδιά τους και τη διάνοιά τους. Μην αποθαρρύνεσθε αναζητώντας αυτή τη γνώσι, αλλά προσέξτε τη συμβουλή των Παροιμιών: «Να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.»​—Παροιμ. 2:2, 4, 5, ΜΝΚ.

19. Πώς θα βοηθήση στην απόκτησι γνώσεως η επικοινωνία με άλλους που ενδιαφέρονται ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού, και τι πρέπει να κρατούμε στο νου ως προς τη συντροφιά Χριστιανών με απίστους;

¹⁹ Για περαιτέρω βοήθεια στην απόκτησι γνώσεως, να συνέρχεσθε μαζί με άλλους που ενδιαφέρονται ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού. Ο Παύλος ενουθέτησε τους Εβραίους: «Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:25) Υπάρχει αιτία γι’ αυτή τη νουθεσία. Γιατί ο Θεός εδίδαξε το έθνος Ισραήλ να μη συνδέεται με τους εθνικούς που ζούσαν γύρω του; Δεν ήταν για το καλό τους και για την προστασία τους; Τους προειδοποίησε να μη αφήνουν τους γυιούς των και τις θυγατέρες των να νυμφεύωνται με τους γυιούς και τις θυγατέρες των εθνικών. Αν το επέτρεπαν αυτό, τότε υπήρχε κίνδυνος να λατρεύουν οι γυιοί των και οι θυγατέρες των τους θεούς των εθνικών και όχι τον Ιεχωβά Θεό. Έπρεπε, λοιπόν, να παραμένουν μαζί, να λατρεύουν μαζί και να νυμφεύωνται μαζί. Το ίδιο δε εφαρμόζεται και σήμερα. Μη συντροφεύετε με ανθρώπους που υπηρετούν ξένους θεούς ή εκείνους που προσποιούνται μόνο ότι υπηρετούν τον Θεό, ή αυτούς που δεν ενδιαφέρονται να γνωρίσουν και ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού. Η μόνη μας συντροφιά μαζί τους πρέπει να είναι για να τους κηρύξωμε και να τους διδάξωμε τον λόγον του Θεού, όχι να τους νυμφευθούμε ή να τους δώσωμε σε γάμο τα τέκνα μας.​—Δευτ. 7:3, 4.

Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΩΣ ΑΠΑΙΤΗΣΙΣ

20. Αφού μάθωμε τις απαιτήσεις του Ιεχωβά, τι πρέπει να κάμωμε, και υπάρχει εξαίρεσις;

²⁰ Μια και πεισθούμε και ικανοποιηθούμε στη διάνοιά μας για το ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού, έπειτα πρέπει να τις εκτελέσωμε. Ο Ιάκωβος μάς λέγει: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί.» (Ιακ. 1:22) Ο Ιησούς δεν είπε ότι ήλθε στη γη απλώς για να μάθη το θέλημα του Πατρός του, αλλά είπε ότι ήλθε να πράττη το θέλημα του πέμψαντος αυτόν. (Ιωάν. 4:34) Εκείνο, που είναι αληθινό για τον αρχηγό και υπόδειγμα, είναι, επίσης, αληθινό για τους ακολούθους του. Πολλοί θα πουν, «Δεν μπορώ να είμαι διάκονος. Δεν μπορώ να πηγαίνω από θύρα σε θύρα και να κηρύττω στους ανθρώπους όπως και ο Ιησούς ή οι απόστολοι και όπως κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.» Μπορεί να λέμε ότι δεν μπορούμε, αλλά ο Θεός γνωρίζει ότι μπορούμε. Καθώρισε τις απαιτήσεις του για όλους τους ανθρώπους άσχετα με τη φυλή των, την εθνικότητά των, τη γλώσσα, την εκπαίδευσι ή το επάγγελμα.

21. Ποιος σκοπός στη ζωή θα μας φέρη τις ευλογίες της ειρήνης, της ευτυχίας και της αιωνίου ζωής;

²¹ Μπορεί να εργασθήτε σκληρά και να επιτύχετε να γίνετε πρόεδρος, πολιτευτής, δικηγόρος, γεωργός, ιατρός ή νοσοκόμος, αλλά θέλετε μήπως να κάμετε τους σκοπούς σας υψηλοτέρους ακόμη, ναι, τους πιο υψηλούς, και να παρατείνετε τη ζωή σας κατά πολλά χρόνια, και μάλιστα για πάντα; Μπορείτε, μαθαίνοντας τις απαιτήσεις του Ιεχωβά Θεού και μπαίνοντας στη διακονία ως ακόλουθος του Χριστού Ιησού. Όποιος θέλει να απολαύση τις ευλογίες της ευτυχίας, της ειρήνης και της αιωνίου ζωής θα πρέπει ν’ ανταποκριθή στις απαιτήσεις του Ιεχωβά Θεού και να είναι μάρτυς και διάκονος, όπως ακριβώς ενήργησαν σε περασμένους καιρούς οι δούλοι του. Μόνο έτσι μπορούμε να λάβωμε το μεγάλο δώρο της ζωής από τον Ιεχωβά Θεό στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης και να μπορέσωμε να ζήσωμε και να τον υπηρετούμε για πάντα.

Ο Σκοπός της Διακονίας Μας

«Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.»​—Ιωάν. 18:37.

1, 2. (α) Τι εχρησιμοποίησε ο Ιεχωβά σε περασμένους καιρούς για να επιτελέση το θέλημά του; (β) Τίνος την εκτέλεσι έθεσε ο Ιεχωβά ως σκοπόν του πριν από το τέλος του πονηρού αυτού κόσμου, και από ποιους;

ΟΤΑΝ ο Ιεχωβά, ο ζων Θεός, αρχίζη να εκπληρώνη τους σκοπούς του, ποτέ δεν βρίσκεται σε αμηχανία για τα μέσα της εκτελέσεώς των. Μέσα στην άπειρη σοφία του έχει χρησιμοποιήσει πολλές δυνάμεις και πλάσματα για να πραγματοποιήση τους αιωνίους σκοπούς του και να εκτελέση τα ειδικά έργα που περιλαμβάνονται στο θείο του θέλημα. Σε περασμένους αιώνες εχρησιμοποίησε μαινόμενες φλόγες πυρός, τρικυμιώδεις θάλασσες, μεγάλα κήτη, κτήνη του αγρού, πουλιά του αέρος, έντομα, αγγέλους και ανθρώπινα πλάσματα. Όλα, με τη σειρά τους, υπηρέτησαν ή διηκόνησαν τον θείο σκοπό του Δημιουργού των.​—Γέν. 19:1, 24· Ιωνάς 1:4, 17· 2 Βασ. 2:24· Αριθμ. 11:31-33· Έξοδ. 8:16, 17.

² Σήμερα πλησιάζει γοργά ο καιρός που ο Ιεχωβά σκοπεύει να φέρη τον πονηρό αυτόν κόσμο στην πλήρη συντέλειά του. Αλλά προτού το παλαιό αυτό σύστημα υπό τον Σατανά ή Διάβολο φθάση στο τέλος του για να δώση τόπο στον αιώνιο νέο κόσμο του Ιεχωβά, ο Θεός έθεσε ως σκοπόν του την εκτέλεσι ενός πάρα πολύ επείγοντος και σπουδαίου έργου. Για να επιτελεσθή αυτό το επείγον έργο, μήπως ο Ιεχωβά Θεός θα καλέση τη φωτιά, τις τρικυμίες; Μήπως θα προσκαλέση τα κτήνη του αγρού και τα πουλιά του αέρος; Όχι! Ούτε θα παρασχεθή αυτό το μοναδικό προνόμιο στους αγγέλους του ουρανού. Ο Θεός επεφύλαξε αυτό το έργο για τους θεοσεβείς ανθρώπους επάνω στη γη, πιστούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά που θα εγκαταλείψουν αυτόν τον πονηρό παλαιό κόσμο και θα γίνουν διάκονοί του.​—Ματθ. 24:14.

 3. Ποιος υπήρξε ο πρωταρχικός αντικειμενικός σκοπός των δούλων του Ιεχωβά, και ποια απόδειξις υπάρχει ότι ο Ιεχωβά ευλογεί τη διακονία των σήμερα;

³ Από τον καιρό του Άβελ, του πρώτου του ανθρωπίνου μάρτυρος, ο Ιεχωβά είχε πάντοτε τους δούλους του επάνω στη γη, μολονότι δε έλαβαν ποικίλους διορισμούς υπηρεσίας σε διαφόρους καιρούς, είχαν όλοι από κοινού έναν πρωταρχικό σκοπό, να μετάσχουν στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά κάνοντας γνωστό το όνομά του και τους σκοπούς του. Αυτός ήταν ο σκοπός του Χριστού Ιησού όταν ήταν εδώ επάνω στη γη. Αυτός ήταν ο σκοπός των πιστών αποστόλων. Είναι ο σκοπός χιλιάδων επί χιλιάδων αφιερωμένων διακόνων του Ιεχωβά σήμερα που αποτελούν την κοινωνία Νέου Κόσμου. Ακριβώς για το μεγάλο και άγιο όνομά του έχει ιδρύσει ο Ιεχωβά Θεός αυτή την κοινωνία του Νέου του κόσμου επάνω στη γη, τα δε μέλη της αποδεικνύονται παραγωγικοί διάκονοι. Σήμερα οι ολοένα αυξανόμενοι αριθμοί ανθρώπων καλής θελήσεως που ανταποκρίνονται σ’ αυτό το σωτήριο έργο του λαού του Ιεχωβά και συνταυτίζονται με την κοινωνία Νέου Κόσμου, αποτελούν θετική απόδειξι ότι ο Ιεχωβά αληθινά ευλογεί τη διακονία του λαού του.​—Παροιμ. 14:25

 4. Πώς βλέπει ο Ιεχωβά τους διακόνους του, και πώς αυτοί αντανακλούν φως;

⁴ Ο Πέτρος, για να μας βοηθήση να εκτιμήσωμε πώς ο Ιεχωβά βλέπει τους διακόνους του από την εξυψωμένη θέσι του, έγραψε: «Σεις . . . λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» (1 Πέτρ. 2:9) Η Χριστιανική διακονία είναι εκείνη που αντανακλά σε κάθε κατεύθυνσι αυτό το φως των αγαθών νέων, έτσι ώστε «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»​—Ρωμ. 10:13, ΜΝΚ.

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΠΡΩΤΙΣΤΗΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΟΣ

5, 6. (α) Ποιος είναι ο κύριος ανταγωνιστής της ζωής; (β) Πώς οι ψευδείς θρησκευτικοί ποιμένες κρατούν τους ανθρώπους στο σκότος και συνιστούν φιλία με τον κόσμο;

⁵ Επί αιώνες ο Σατανάς, ο αντίπαλος του Θεού, προσεπάθησε απεγνωσμένως να αποκλείση και σβήση αυτό το θαυμαστό φως και να περιορίση τους ανθρώπους της γης στο σκότος. Σχεδόν πριν από έξη χιλιάδες χρόνια στον κήπο της Εδέμ, όταν το φιλόδοξο αυτό πλάσμα επροκάλεσε τη δικαιωματική κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, άρχισε την άνομη πορεία του για να στρέψη όλο το ανθρώπινο γένος εναντίον του Δημιουργού των. Εχρησιμοποίησε πολλά πονηρά σχέδια για να το επιτελέση αυτό. Το πιο αποτελεσματικό από όλα αυτά υπήρξε η ψευδής θρησκεία, της οποίας οι ποιμένες έλαβαν την ηγεσία. Αν και οι θρησκευτικοί αυτοί ηγέται απεκλήθησαν διάκονοι του Θεού και εκέρδισαν τα προς το ζην με τον ισχυρισμόν αυτόν, τα γεγονότα δείχνουν ότι, αντί να φέρουν τιμή στο όνομα του Ιεχωβά, έκρυψαν και εβλασφήμησαν το όνομά του, αφαιρώντας το από τις σύγχρονες μεταφράσεις των της Αγίας Γραφής. Σαν τους ανειλικρινείς εμπόρους των αρχαίων χρόνων που ενέρωναν το κρασί για να αυξηθή η ποσότης του και έτσι ν’ αποφέρη περισσότερα χρήματα, οι κληρικοί έγιναν ψευδείς θρησκευτικοί έμποροι, νερώνοντας και νοθεύοντας τον λόγον του Θεού, αναμιγνύοντας λίγη Γραφική αλήθεια με πελώριες ποσότητες ανθρωπίνων παραδόσεων, ειδωλολατρικών διδασκαλιών και επιστημονικών φιλοσοφιών. Αντικατέστησαν τη Γραφή μ’ ένα κράμα παγανιστικών καθαρτηρίων και τριάδων, ειδωλαλατρικού άδου και αθανάτων ψυχών και για το σερβίρισμα αυτού του θρησκευτικού μίγματος, έλαβαν υλική υποστήριξι από το ποίμνιό των.

⁶ Οι θρησκευτικοί αυτοί ηγέται συνιστούν, επίσης, στον λαό φιλία με τον πονηρό αυτόν παλαιό κόσμο. Επί σαράντα χρόνια και πλέον έχουν υποστηρίξει την Κοινωνία των Εθνών και τη διάδοχό της οργάνωσι των Ηνωμένων Εθνών. Αντί να υποκλιθούν στον ενθρονισμένο βασιλέα του Θεού, τον Χριστό Ιησού, του οποίου το όνομα τα χείλη των επαναλαμβάνουν διαρκώς, υποστηρίζουν και ψηφίζουν για τα αξιώματα τους υποψηφίους των και κατόπιν προσεύχονται στον Θεό να τους δώση επιτυχία, τελείως αγνοώντας την προειδοποίησι του Θεού μέσω του Ιακώβου: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού;» (Ιακ. 4:4) Ο Ιησούς κατεδίκασε τους ψευδείς ποιμένας της εποχής του, καθώς και εκείνους της εποχής αυτής, αναφέροντας τους λόγους του Θεού μέσω του προφήτου Ησαΐα: «Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού.» (Ματθ. 15:8) Λόγω της παραπλανήσεως του κλήρου, η σημερινή μορφή λατρείας είναι χειρότερη παρά στην εποχή που ο απόστολος Παύλος βάδιζε στην πόλι των Αθηνών και βρήκε τους ανθρώπους να πιστεύουν σε πολλούς θεούς, ενώ ο αληθινός Θεός, ο Ιεχωβά, ήταν άγνωστος σ’ αυτούς.​—Πράξ. 17:23.

 7. Ποιους ψευδείς θεούς λατρεύουν οι άνθρωποι, και ποιοι θα φθάσουν να γνωρίζουν τον αληθινό Θεό;

⁷ Καθώς κυττάζομε γύρω μας σήμερα, ποιους αντικαταστάτας θεούς βλέπομε τους ανθρώπους να λατρεύουν και να υπηρετούν; Τους ανθρωπίνους ηγέτας, τον πόλεμο, τον υλισμό· αλλ’ ο αληθινός Θεός, ο Ιεχωβά, παραμένει γι’ αυτόν τον κόσμο ο άγνωστος Θεός. Αυτό, όμως, δεν θα συμβαίνη πάντοτε. Ο εκπεφρασμένος σκοπός του Ιεχωβά είναι όλοι να τον γνωρίσουν είτε για το καλό τους είτε για την αιώνιά τους καταστροφή. Μιλώντας μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ, διακηρύττει: «Και θέλω μεγαλυνθή και αγιασθή· και θέλω γνωρισθή ενώπιον πολλών εθνών, και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»​—Ιεζ. 38:23, ΜΝΚ.

 8. Ποιος είπε ο Ιησούς ότι ήταν ο σκοπός του και η αποστολή του για τα οποία ήλθε στη γη, και ποιοι έχουν όμοια αποστολή σήμερα;

⁸ Σε αρμονία με τον σκοπό του Ιεχωβά, ο Ιησούς έδειξε ότι ο κύριος λόγος για τον οποίον ήλθε στη γη, ήταν να υπερασπίση το όνομα και την κυριαρχία του Πατρός του. Όταν φέρθηκε σε δίκη ενώπιον του Πιλάτου, τολμηρά διεκήρυξε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.» (Ιωάν. 18:37) Ο Ιησούς ανεγνώρισε τη θεόδοτη αποστολή του και την διεκήρυξε δημοσία στη συναγωγή όταν ανέγνωσε από την προφητεία του Ησαΐα: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Ιεχωβά ενιαυτόν.» (Λουκ. 4:18, 19, ΜΝΚ) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα έχουν την ίδια αποστολή να κηρύξουν και να δώσουν μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτούς ο Ιεχωβά διακηρύττει: «Σεις είσθε μάρτυρές μου.»​—Ησ. 43:10.

ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΣΥΝΑΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΒΛΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

 9. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του κηρύγματος του Παύλου στον Λόφον του Άρεως, και τι μπορούμε να μάθωμε από τούτο;

⁹ Όταν ο απόστολος Παύλος ήταν στην Ελλάδα, ανεγνώρισε τη μεγάλη ευκαιρία που του παρείχετο να δώση μαρτυρία όσον αφορά τον μόνο αληθινό Θεό, ο οποίος ήταν άγνωστος στους Αθηναίους. Όταν είχε τελειώσει τον αξιομνημόνευτο εκείνο λόγο στον Ελληνικό Άρειο Πάγο, πολλοί τον ωνόμασαν σπερμολόγον και άρχισαν να τον χλευάζουν, δείχνοντας την πείσμονα, παράλογη, εριφοειδή διάθεσί των. Αλλά υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι δεν έδειξαν αυτή τη διάθεσι: «Τινές δε άνδρες προσεκολλήθησαν εις αυτόν, και επίστευσαν· μεταξύ των οποίων ήτο και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και γυνή τις ονόματι Δάμαρις, και άλλοι μετ’ αυτών.» (Πράξ. 17:33, 34) Αυτοί ήσαν οι άνθρωποι τους οποίους αναζητούσε ο Παύλος. Όπως ο Παύλος, οι διάκονοι του Θεού πρέπει να επωφελούνται από κάθε ευκαιρία να δώσουν μαρτυρία για την αλήθεια και θα βρεθούν να εκτελούν τη διακονία των ανάμεσα σε πολλούς εναντιουμένους για να εύρουν τα άλλα πρόβατα του Κυρίου. Θα πρέπει να μιλούν στους γείτονάς των, στους φίλους των, στους συγγενείς των και σ’ εκείνους με τους οποίους εργάζονται για να εύρουν τα πρόβατα του Ιεχωβά, άτομα καλής θελήσεως που θ’ ανταποκριθούν στη φωνή του Καλού Ποιμένος, Χριστού Ιησού, εκπεφρασμένη με τα χείλη των διακόνων του Ιεχωβά.

10. Γιατί είναι τόσο επείγον να διαχηρυχθή το άγγελμα της Βασιλείας τώρα, και σε εκπλήρωσι ποιας προφητείας;

¹⁰ Αυτή η ανεύρεσις και ο χωρισμός των προβάτων από τα ερίφια, που είναι ένας σκοπός της Χριστιανικής μας διακονίας, θετικά απεδείχθη ως ένα από τα γεγονότα που πρέπει να λάβουν χώραν στη διάρκεια της μεγάλης περιόδου κρίσεως που είναι τώρα επάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Προτού ο Ιεχωβά φέρη το πονηρό σύστημα του Σατανά στη συντριπτική του θραύσι στον Αρμαγεδδώνα, το άγγελμα της Βασιλείας πρέπει να διασαλπισθή από τους Χριστιανούς διακόνους του, ώστε να καταστή δυνατόν να εκπληρωθή η προφητεία του Ιησού: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.»​—Ματθ. 25:31, 32· Αποκάλ. 16:16.

11. Τι μπορεί να λεχθή για το αν η διακονία μας τελειώνη με την ανεύρεσι των καλής θελήσεως ανθρώπων;

¹¹ Από αυτή την προφητεία μπορούμε να δούμε έναν άλλο μεγάλο σκοπό της διακονίας μας, τη σύναξι των «επιθυμητών πραγμάτων όλων των εθνών» στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. (Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ) Δεν είναι σκοπός μας να συνάξωμε απλώς αυτούς τους άλλους προβατοειδείς ανθρώπους. Αυτοί πρέπει να διδαχθούν για να μάθουν και να τηρήσουν το θείο θέλημα ώστε να λάβουν τις ευλογίες της ζωής. Ο Χριστός Ιησούς απεκάλυψε στον Ιωάννη στην Αποκάλυψι ότι θα υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος που θα ήθελε να γνωρίση και να υπηρετήση τον Ιεχωβά Θεό: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.»​—Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 17:3.

12. Ποια είναι η μεγάλη ανάγκη σήμερα, και τι δείχνει ότι δεν έχουν βρεθή όλα τα πρόβατα του Κυρίου;

¹² Οι διάκονοι, που έχουν σήμερα τα προσόντα να διδάσκουν και να βοηθούν αυτούς τους εκζητητάς της ζωής, είναι ολίγοι, όπως ακριβώς ήσαν και στις ημέρες του Ιησού. Στην εποχή του ο Ιησούς αισθάνθηκε τρυφερή στοργή για τα πλήθη που άκουαν προσεκτικά τις διδασκαλίες του, διότι είδε ότι «ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Τότε λέγει προς τους μαθητάς αυτού, Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.» (Ματθ. 9:36-38) Υπάρχει επείγουσα ανάγκη τώρα να συμμετάσχουν πολύ περισσότεροι σ’ αυτό το μεγάλο έργο της συνάξεως των άλλων προβάτων του Κυρίου. Δεν φαίνεται ότι όλα αυτά έχουν ήδη συναχθή. Στη Δημοκρατία της Γουινέας, το Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά του Έτους 1961 δείχνει ότι υπάρχει ένας μόνο μάρτυς σε κάθε 312.500 ανθρώπους. Στο Αφγανιστάν η αναλογία είναι ένας σε κάθε 1.714.286 ανθρώπους. Στο Ιράκ είναι ένας για κάθε 3.269.055 άτομα. Οι άνθρωποι σ’ αυτές τις χώρες, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, πρέπει να έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν αυτό το άγγελμα της Βασιλείας που διακηρύττεται από τους πιστούς διακόνους του Θεού.

13. (α) Λόγω της μεγάλης ποσότητος έργου που πρέπει ακόμη να γίνη, ποια ερωτήματα πρέπει να υποβάλωμε στον εαυτό μας; (β) Ποια πρόσκλησι που έγινε στον Παύλο μπορούμε να δεχθούμε;

¹³ Έχετε τα προσόντα να διδάσκετε και συμμετέχετε σ’ αυτό το σωτήριο έργο της διακονίας ίσως είχατε μια ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή από εκείνη που απολαμβάνετε τώρα; Διστάζετε λόγω κάποιας αντιγραφικής αιτίας, περιμένοντας ώσπου να έχετε αρκετά χρήματα στην τράπεζα για περισσότερη ασφάλεια, ή αναβάλλοντας για λίγα ακόμη χρόνια ώσπου να έχετε μια σύζυγο ή έναν σύζυγο; Μην περιμένετε! Τώρα είναι καιρός να κάμετε σκοπό σας στη ζωή τη διακονία του Ιεχωβά. Ανταποκριθήτε στην ικετευτική πρόσκλησι προς τους διακόνους του «διάβα εις Μακεδονίαν, και βοήθησον ημάς», όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος όταν η πρόσκλησις εδόθη σ’ αυτόν και στον Τιμόθεο: «Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς δια να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.» (Πράξ. 16:9, 10) Δεν είναι ανάγκη να περιορίσωμε τη διακονία μας στην κοινότητά μας, στον νομό μας ή στη χώρα μας. Ο Ιησούς είπε ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη.» (Ματθ. 14:14) Έτσι, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού, ο αγρός της διακονίας μας είναι παγκόσμιος. Ακολουθήστε το παράδειγμα του Ιησού, του Παύλου και άλλων διακόνων και πηγαίνετε, αν είναι δυνατόν, εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγάλη.

14. Ποια Γραφική μέθοδος απεδείχθη η πιο καλή για την ανεύρεσι των προβάτων, και ποιοι διάκονοι ακολουθούν αυτή τη μέθοδο;

¹⁴ Δεν υπάρχει νέος, σύγχρονος, ταχύς τρόπος ανευρέσεως, διατροφής και εκπαιδεύσεως των άλλων προβάτων του Κυρίου, έστω και αν ζούμε σ’ έναν κόσμο γοργών ειδήσεων και γρήγορων ταξιδιών. Η μέθοδος κηρύγματος είναι ακόμη η ίδια μ’ εκείνην που εχρησιμοποιείτο στις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων. Αυτή η ίδια, δοκιμασμένη από τον χρόνον, μέθοδος απεδείχθη από έτος σε έτος η πιο αποτελεσματική. Η μέθοδος αυτή περιγράφεται στην Αγία Γραφή με τα εξής λόγια: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:42) Στη διάρκεια του 1960, 916.332 μάρτυρες του Ιεχωβά επίστεψαν αυτά τα λόγια και ακολούθησαν τη δοκιμασμένη αυτή μέθοδο στο κήρυγμά των και στη διδασκαλία των.

15. Σύμφωνα με το Παροιμίαι 3:27, τι θα έκανε τη διακονία μας ατελή;

¹⁵ Η διακονία των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν περιορίζεται στο να πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων και να διαθέτουν Γραφές και Γραφικά βοηθήματα σ’ αυτούς. Αυτοί οι ευθείας καρδιάς άνθρωποι πρέπει όχι μόνο να ανευρεθούν, αλλά πρέπει και να τραφούν πνευματικώς. Τούτο απαιτεί επανεπισκέψεις στα σπίτια των από τους διακόνους του Θεού για να διδαχθούν τον λόγον του Ιεχωβά μέσω οικιακών Γραφικών μελετών. Χωρίς αυτό το ουσιώδες μέρος της διακονίας, η διακονία θα ήταν ατελής, επειδή η σοφή συμβουλή των Παροιμιών μάς λέγει: «Μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό.»​—Παροιμ. 3:27· Πράξ. 15:36· 1 Κορ. 3:6.

16. Μετά την ανεύρεσι και διατροφή εκείνων που αγαπούν τον Ιεχωβά, τι ακολουθεί, όπως περιεγράφη από τον Παύλο στις Πράξεις 20:20, και ποια υπήρξαν τα αποτελέσματα;

¹⁶ Ούτε ο σκοπός της διακονίας τελειώνει με την ανεύρεσι και διατροφή των καλής θελήσεως ατόμων. Το επόμενο βήμα είναι να εκπαιδευθούν αυτοί οι εκζητηταί της ζωής να είναι διάκονοι, όπως ακριβώς οι Χριστιανοί εξεπαιδεύθησαν πάντοτε ν’ ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού Ιησού. Σημειώστε πώς ο Παύλος ακολούθησε αυτή τη Χριστοειδή μέθοδο κάνοντας διακόνους: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20) Πόσο

Επίσκεψις Στους Ασθενείς

«Η αποτυχία στην άσκησι πρακτικής θρησκείας αποτελεί τη διασπαστική συμβολή της Χριστιανοσύνης στο κομμουνιστικό πρόγραμμα καταστροφής,» λέγει ο κληρικός Χάλεβ Ι. Κιγκ, Πρεσβ., γράφοντας στην εφημερίδα Τάιμς Γιούνιον της Τζάκσονβιλ (Φλόριντα), 21ης Φεβρουαρίου 1959. «Τουλάχιστον 95 τοις εκατό από τους εκατό εκατομμύρια και πλέον καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, που είναι εγγεγραμμένοι στα βιβλία των εκκλησιών της Αμερικής, είναι Χριστιανοί κατ’ όνομα μόνο όσον αφορά την εκτέλεσι εκείνων, τα οποία διδάσκει ο Χριστός περί επισκέψεως των ασθενών και βοηθήσεως των ενδεών, περιλαμβανομένων των χηρών και των ορφανών. Μπορείτε να βρήτε συγκλονιστικές αποδείξεις του γεγονότος αυτού κατ’ ουσίαν σε κάθε εκκλησία. Ένα παράδειγμα παρουσιάσθη προσφάτως στην είδησι περί μιας συζύγου ενός από τους πιο πιστούς υποστηρικτάς μιας τοπικής εκκλησίας. Αυτό το ζεύγος ήσαν μέλη ενεργά επί 20 χρόνια στην εκκλησία. Πριν από δύο ή τρία χρόνια ο σύζυγος ησθένησε και παρέμεινε κλινήρης επί πολύν καιρό. Αλλ’ η σύζυγός του είπε ότι ο άνδρας της δεν έτυχε επισκέψεως από κανένα της εκκλησίας εκείνης σε όλη την περίοδο της αναπηρίας του. Τώρα το ανδρόγυνο αυτό προσπαθεί να εύρη μια εκκλησία, της οποίας τα μέλη να τηρούν διαφορετική στάσι προς εκείνους που ασθενούν, ή αλλιώς πάσχουν.»

Η Αρχή της Χριστιανοσύνης και οι Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης

ΤΗΝ άνοιξι του 1947 τρεις Βεδουίνοι περιέτρεχαν την πόλι Βηθλεέμ, προσπαθώντας να πωλήσουν επτά αρχαία χειρόγραφα. Αυτά ήσαν σε σχήμα δερματίνων κυλίνδρων, μέρος δ’ εξ αυτών περιείχαν Βιβλικά και μέρος αιρετικά συγγράμματα, που οι Βεδουίνοι τα βρήκαν μέσα σε πέτρινες στάμνες σ’ ένα σπήλαιο. Το σπήλαιο, επειδή κείται στην έρημο του Ιούδα και όχι μακριά από τη Νεκρά Θάλασσα, γι’ αυτό οι κύλινδροι έγιναν γνωστοί ως κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης. Χρειάσθηκαν μήνες για να διαθέσουν τελικά οι Βεδουίνοι τους κυλίνδρους των, τέσσερες απ’ αυτούς στο Μοναστήρι του Αγίου Μάρκου και τρεις στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Επτά χρόνια αργότερα το Πανεπιστήμιο αγόρασε τους τέσσερες άλλους κυλίνδρους, που, εν τω μεταξύ, μάταια είχαν προσφερθή προς πώλησι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αντί 250.000 δολλαρίων. Αυτοί οι τέσσερες περιελάμβαναν, τον πιο πολύτιμον από όλους, ένα κύλινδρο στην αρχαία Εβραϊκή γλώσσα, ολοκλήρου του βιβλίου του Ησαΐα με όλα τα εξήντα έξη κεφάλαια.

Όχι χωρίς σοβαρό λόγο οι κύλινδροι αυτοί εχαρακτηρίσθησαν ως η «μεγαλύτερη ανακάλυψις χειρογράφων των νεωτέρων χρόνων.» Εχρονολογήθησαν οριστικά ως του δευτέρου αιώνος π.Χ. από εμπειρογνώμονας στο πεδίο της αρχαιολογίας, παλαιογραφίας (της επιστήμης της ερμηνείας αρχαίων εγγράφων) και της μεθόδου του άνθρακος-14. Προηγουμένως η παλαιότερη γνωστή Εβραϊκή μαρτυρία για τον λόγον του Θεού ήταν ο πάπυρος Νας, που ανάγεται όχι εντελώς τόσο πίσω και αποτελείται από μια μόνον μικρή σελίδα, σε τέσσερα τεμάχια και τα οποία δεν υπήρξαν ποτέ μέρος ενός κυλίνδρου. Κατά σύμπτωσι περιλαμβάνει τις Δέκα Εντολές και δύο στίχους του Σεμά ή Ιουδαϊκής διακηρύξεως της πίστεως καθώς βρίσκεται στο Δευτερονόμιο 6:5, 6.

Από το έτος 1951, άλλες παρόμοιες ανακαλύψεις έγιναν, περιλαμβανομένων δεκάδων χιλιάδων τεμαχίων από τα αρχαία χειρόγραφα της Βίβλου. Όλ’ αυτά βρέθηκαν στην ίδια γενικώς περιοχή, και αναφέρονται και αυτά, επίσης, ως Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης.

Συμπλήρωμα της ιστορίας των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης ήταν η ανακάλυψις των «Κιρμπέτ» («ερειπίων») του Κουμράν, που έκειτο μόνον ένα μίλι μακριά από το σπήλαιο, όπου βρέθηκαν οι πρώτοι κύλινδροι. Τα ερείπια αυτά ανεγνωρίσθησαν ως τα ερείπια ενός μοναστηρίου, όπου ήταν το κέντρον αιρέσεως, που παρήγαγε τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης, τουλάχιστον εκείνους που βρέθηκαν πρώτοι. Όσον αφορά δε την ταυτότητα της αιρέσεως αυτής, «η πιο έγκυρη αυθεντία επί των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης σήμερα» μας λέγει ότι «υπάρχει τώρα ικανή απόδειξις . . . ν’ αποδείξωμε την ταυτότητα των ανθρώπων των κυλίνδρων οριστικά,» δηλαδή, ν’ αποδείξωμε τελικά και διαρκώς ότι πρόκειται «περί των Εσσαίων», της Ιουδαϊκής αιρέσεως μοναχών, που ήκμασαν από τον δεύτερον αιώνα π.Χ. περίπου ως την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.

Μεγάλο υπήρξε και είναι το ενδιαφέρον που εξεδηλώθη σ’ όλον τον κόσμο για τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης. Γιατί; Κυρίως εξαιτίας του ισχυρισμού μερικών ότι οι Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης αποκαλύπτουν την ανθρώπινη προέλευσι της Χριστιανοσύνης.

Ποια είναι τα γεγονότα; Μήπως είναι, πράγματι, «οι ιεροτελεστίες και οι εντολές τόσο των Ευαγγελίων όσο και των Επιστολών που βρίσκονται σε κάθε δεύτερη σελίδα της αιρέσεως» που παρήγαγε τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης; Μήπως είναι το μοναστήρι του Κουμράν «με περισσότερη πιθανότητα το λίκνον της Χριστιανοσύνης παρά η Βηθλεέμ και η Ναζαρέτ»; Μήπως έπρεπε να περιμένωμε ώσπου οι κύλινδροι αυτοί ανακαλυφθούν ύστερ’ από τόσον καιρό για να «σχηματίσωμε κάποια αντίληψι του δράματος που απεκορυφώθη στη Χριστιανοσύνη»;

ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Πρώτ’ απ’ όλα, ας σημειωθή ότι όταν οι ειδικοί αποτυγχάνουν να κάμουν τη διαφορά μεταξύ του σημερινού Χριστιανισμού και της Βιβλικής Χριστιανοσύνης όπως εδιδάχθη και εφηρμόσθη στις ημέρες του Ιησού, αυτοί βρίσκονται στην πλάνη. Και δεύτερον, οι ομοιότητες που εμφανίζονται μεταξύ εκείνων που λέγει η Γραφή για τη Χριστιανοσύνη και εκείνων που ο Ιώσηπος, ο Πλίνιος και ο Φίλων και οι συγγραφείς των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης έχουν να είπουν για τον Εσσαινισμό είναι εντελώς επιφανειακές. Βασικά υπάρχει μια τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο όσο μεταξύ της ημέρας και της νύχτας.

Μια από τις ομοιότητες που προβάλλονται είναι η από κοινού κατοχή όλων των αγαθών. Όταν ένας άνθρωπος εγίνετο μέλος της αιρέσεως των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης, έπρεπε να παραχωρήση όλα τα υπάρχοντά του στον θεσμό, ως το τελευταίο του λεπτό. Αυτό παρεβλήθη μ’ εκείνο που έλαβε χώρα στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία ευθύς μετά την Πεντηκοστή, μ’ έμφασι του γεγονότος που συνέβη στον Ανανία και τη Σαπφείρα, που κατεκράτησαν ένα μέρος από την τιμή της πωλήσεως. Τι βγαίνει απ’ αυτό;​—Πράξ. 4:32 ως 5:11.

Η ομοιότης είναι μόνον επιφανειακή. Αν ληφθή υπ’ όψι το γεγονός ότι το ζήτημα αυτό, το ότι «είχαν τα πάντα κοινά», δεν αναφέρεται πάλι, είτε στο βιβλίο των Πράξεων, είτε στο υπόλοιπο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, γίνεται καταφανές ότι αυτό ήταν μια προσωρινή διευθέτησις λόγω των ασυνήθων συνθηκών. Επί πλέον, δεν απητήθη από τους Χριστιανούς να παραδώσουν τα υπάρχοντά των και δεν υπήρχε καμμιά ποινή αν δεν ενεργούσαν έτσι, όπως συνέβαινε με τους Εσσαίους. Ο Ανανίας και η σύζυγός του δεν ετιμωρήθησαν διότι κατεκράτησαν κάτι, αλλά διότι έπαιξαν τον ρόλον των υποκριτών με το να ισχυρισθούν ότι απέδωσαν ολόκληρο το προϊόν της πωλήσεως της περιουσίας των, ενώ πραγματικά είχαν κατακρατήσει ένα μέρος απ’ αυτήν. Ενόμισαν ότι μπορούσαν να ψευσθούν στον αντιπρόσωπο του Θεού και να επιτύχουν. Αυτή ήταν η αμαρτία των. Το να έχουν «τα πάντα κοινά» στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία ήταν κάτι το προσωρινό και ήταν εντελώς προαιρετικό στην αίρεσι, όμως, της Νεκράς Θαλάσσης η συμμετοχή ήταν μόνιμη και επιβλητική και η παράλειψις αυτής ετιμωρείτο αυστηρά​—μεγάλη η διαφορά!

Προβάλλεται, επίσης, ο ισχυρισμός ότι υπάρχει και μια άλλη ομοιότης, ότι τόσον οι Χριστιανοί όσο και οι Εσσαίοι εχρησιμοποιούσαν τις συμβολικές πλύσεις ή βαπτίσματα. Και σ’ αυτό η ομοιότης είναι επιφανειακή μόνον. Όπως εθεσπίσθη από τον Χριστόν για τον εαυτό του και τους ακολούθους του, το βάπτισμα δεν συμβολίζει και δεν έχει ως αποτέλεσμα την άφεσι αμαρτιών, διότι αυτός δεν είχε καμμιά. Αυτό είναι σύμβολο του ότι ένας άνθρωπος αφιέρωσε τον εαυτό του να κάμη το θέλημα του Θεού και γίνεται μια φορά στη ζωή του Χριστιανού και μάλιστα από έναν άλλο Χριστιανό. Μεταξύ, όμως, των Εσσαίων αυτό ετελείτο καθημερινώς από τον καθένα στον εαυτό του και εσχετίζετο με την τυπική καθαρότητα. Θα μπορούσε άρα γε να υπάρχη μεγαλύτερη αντίθεσις;​—Ματθ. 3:13-15.

Παρόμοια επιχειρήματα εφαρμόζονται και στον ισχυρισμό ότι το δείπνον του Κυρίου ήταν μεταγενέστερη απομίμησις του κοινού γεύματος των Εσσαίων. Το δείπνον του Κυρίου εορτάζεται καταλλήλως μια φορά τον χρόνον στις 14 του Νισάν, για την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού και έχει καθαρώς συμβολική σημασία​—ο απόστολος Παύλος επέπληξε εκείνους που εθεώρησαν το δείπνον του Κυρίου ως μία ευκαιρία για να ικανοποιήσουν την πείνα των. Ενώ οι Εσσαίοι, εξ άλλου, το κοινόν γεύμα των το είχαν ως υπόθεσι καθημερινή, ο δε σκοπός των ήταν να ικανοποιήσουν την πείνα των.​—1 Κορ. 11:20-22.

Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι υπάρχει και μια άλλη ομοιότης μεταξύ της Χριστιανοσύνης και των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης όσον αφορά τις εσχατολογικές διδασκαλίες, εκείνες που σχετίζονται με το τέλος του συστήματος πραγμάτων και την ημέρα της κρίσεως. Δεν γεννάται ερώτημα για το ότι οι Εσσαίοι ανέμεναν την ημέρα της κρίσεως και το τέλος του κόσμου στις ημέρες των· πράγματι, εξαιτίας της πίστεώς των αυτής είχαν αποσυρθή από όλους τους άλλους ανθρώπους για να είναι περισσότερο ικανοί να τελειοποιηθούν, όπως πολλοί από ωρισμένα δόγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποσυρθή σε κάποιες ορεινές περιοχές περιμένοντας το τέλος του κόσμου. Όσον αφορά δε τους πρώτους Χριστιανούς, αν και φαίνεται ότι μερικοί προσπαθούσαν κακώς να επισπεύσουν την ημέρα του Ιεχωβά, εν τούτοις είναι σαφές ότι ο Ιησούς και ο Παύλος ιδιαιτέρως τους έδωσαν να καταλάβουν ότι το τέλος του συστήματος αυτού πραγμάτων ήταν μακριά ακόμη. Μήπως δεν είπε ο Ιησούς ότι τα αγαθά νέα της Βασιλείας έπρεπε πρώτα κηρυχθούν σ’ όλο τον κόσμο πριν έλθη το τέλος; Και μήπως ο απόστολος Παύλος δεν τους είπε στη δεύτερη επιστολή του προς Θεσσαλονικείς ότι δεν έπρεπε να νομίζουν ότι η ημέρα του Ιεχωβά επλησίασε, διότι δεν θα ήρχετο, αν δεν συνέβαινε πρώτον η αποστασία και δεν απεκελύπτετο ο άνθρωπος της αμαρτίας, και ο υιός της απωλείας; Ναι.​—Ματθ. 24:14· 2 Θεσ. 2:1-12.

Και πάλι, μερικοί ειδικοί κατέταξαν σε πίνακα πεντακόσιες φαινομενικές παρομοιώσεις μεταξύ των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινή Διαθήκη) και των πρώτων Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης που σχετίζονται με τους Εσσαίους. Ωστόσο, μπορεί να τεθή το ερώτημα, Πόσες από αυτές θα παρέμεναν, αν όλες αυτές οι παρομοιώσεις που βρίσκονται επίσης στις Εβραϊκές Γραφές είχαν διαγραφή; Αφού η Χριστιανοσύνη είχε προσκιασθή στην παλαιά διαθήκη του Νόμου και αφού οι Εσσαίοι διατείνονται ότι ζούσαν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Νόμου, έπεται ότι θα υπήρχαν πολλές κοινές εκφράσεις και στα δύο μέρη. Όπως το εξέφρασε καλά μια αυθεντία επί των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης: «Είναι δυνατόν να εγερθή το ερώτημα, πράγματι, αν οι διδασκαλίες του Ιησού και οι πεποιθήσεις της κοινότητος του Κουμράν έχουν κάτι από κοινού, το οποίον δεν μπορεί να βρίσκεται σε άλλες Ιουδαϊκές, επίσης, πηγές.»

ΚΤΥΠΗΤΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

Το πιο εμφατικό γεγονός από όσα αναφέρονται στις Εβραϊκές Γραφές είναι η σπουδαιότης του ονόματος του Ιεχωβά. Στον Φαραώ, τον Γολιάθ, τον Σενναχειρείμ και σε άλλους αλαζόνες ανθρώπους έγινε γνωστόν ότι μόνος αληθής Θεός είναι ο Ιεχωβά. Και ο Ιεχωβά επανειλημμένως ελευθέρωσε τον λαό του για τον ίδιο λόγο. (2 Σαμ. 7:23· Ησ. 43:10-12· Ιεζ. 36:21-23) Η σπουδαιότης του ονόματος του Ιεχωβά τονίζεται επίσης στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. (Ματθ. 6:9· Ιωάν. 12:28· 17:6· Πράξ. 15:14) Αλλά καμμιά τέτοια έμφασι δεν βρίσκομε στις πεποιθήσεις της κοινότητος Κουμράν. Το πράγμα που είχε υψίστη σπουδαιότητα γι’ αυτούς δεν ήταν το όνομα του Θεού, αλλ’ η ατομική των σωτηρία.

Η ανάγκη μιας θυσίας, που θα εξήλειφε την αμαρτία, τονίζεται παντού στις Γραφές από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι και ο μόνος που την επρομήθευσε ταυτίζεται ως ο Ιησούς Χριστός. (Ιωάν. 1:29· Ματθ. 20:28· 1 Τιμ. 2:5, 6) Αλλά ματαίως αναζητούμε μεταξύ των συγγραμμάτων της κοινότητος Κουμράν οποιαδήποτε μνεία για σωτηρία με μια τέτοια θυσία, είτε από τον Ιησού είτε από έναν άλλο. Ηγωνίζοντο ν’ αποκτήσουν σωτηρία με τυπικούς καθαρισμούς και ηθικές προσπάθειες.

Επί πλέον, οι συγγραφείς των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης, που τονίζουν τις πεποιθήσεις των Εσσαίων δείχνουν ότι αυτοί επίστευαν στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και στα αιώνια βάσανα για την τιμωρία των ασεβών. Και οι δύο διδασκαλίες αυτές είναι σε κτυπητή αντίθεσι προς τις σαφείς Γραφικές διδασκαλίες ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι θνητή και ότι η εξάλειψις, ο θάνατος, είναι η ποινή για την αμαρτία. (Ιεζ. 18:4· Ρωμ. 6:23) Τότε, επίσης, η αίρεσις αυτή επίστευε στον προορισμό των ατόμων, ενώ οι Γραφές ομιλούν περί προκαθορισμού που κάνει ο Θεός μόνο για μερικές απαιτήσεις και τάξεις ατόμων. Αν ο προορισμός των ανθρώπων είναι προκαθωρισμένος, δεν θα υπήρχε κανένα σημείο για να κηρυχθή σ’ αυτούς, ούτε να τους προτρέψουν να εγκαρτερήσουν.​—Κολ. 1:23· Ματθ. 24:13.

Ούτε είναι δυνατόν να παραβλέψωμε το γεγονός ότι η αίρεσις των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης εδανείσθη από τον Περσικό Ζωροαστριανισμό. Αυτό φαίνεται από τη λατρεία των αγγέλων και του ηλίου και από εμφάσεις της για τα μυστήρια. Η αληθής Χριστιανοσύνη δεν έχει απολύτως τίποτε το κοινόν με οποιαδήποτε ειδωλολατρική θρησκεία.​—2 Κορ. 6:15-17.

ΚΤΥΠΗΤΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

Πόσον αβάσιμη είναι η θεωρία, ότι η αίρεσις των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης εγέννησε τη Χριστιανοσύνη, υπογραμμίζεται επίσης από την κτυπητή αντίθεσι μεταξύ των πράξεων των δύο. Οι Εσσαίοι αλαζονικά απεχωρίσθησαν από τον Ιουδαϊκό λαό των. Όσον αφορά εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν ότι όλοι οι άλλοι του κόσμου επήγαιναν στον Διάβολο. Και όλο εκείνο στο οποίο απέβλεπαν ήταν να σώσουν τις ιδικές των ψυχές.

Πόσο διαφορετική είναι η Χριστιανοσύνη της Γραφής! Μακριά από το να απομονώση τον εαυτό του, ο Ιησούς επήγαινε από πόλι σε πόλι και από χωριό σε χωριό κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Και περισσότερο ακόμη απ’ αυτό, απέστειλε τους δώδεκα και έπειτα τους εβδομήκοντα από τους ακολούθους του να κάμουν το ίδιο. Ακριβώς δε πριν τους αφήση, τους παρήγγειλε να κάμουν μαθητάς από όλα τα έθνη και να δίνουν μαρτυρία στα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης.​—Λουκ. 8:1· Ματθ. 28:19· Πράξ. 1:8.

Σε κτυπητή αντίθεσι προς τη Χριστιανοσύνη της Γραφής ήταν επίσης και ο ασκητισμός της αιρέσεως. Ο απόστολος Παύλος καταδικάζει τον ασκητισμό ως «φαινόμενον μόνον σοφίας, εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός.» Οι κληρικοί των ημερών του Ιησού παρεπονούντο ότι οι μαθηταί του δεν ενήστευαν, και κατηγορούσαν τον ίδιον ως ‘φάγον και οινοπότην’. Βεβαίως ο Ιησούς απείχε πολύ από το να είναι ένας ασκητής!​—Κολ. 2:23· Ματθ. 11:19· 9:14.

Σημειώστε, επίσης, την μη Χριστιανική αποκλειστικότητα αυτής της μοναστικής αιρέσεως. Δεν επετρέπετο στα μέλη της να τρώγουν οποιοδήποτε φαγητό μαγειρευμένο από τους έξω και απερρίπτοντο όλα τα άτομα που κατά κάποιον τρόπον είχαν εκ φύσεως ένα μειονέκτημα. Είχε καλά διαβαθμισμένες διακρίσεις, που συνεχώς και σταθερώς ενισχύοντο· τόσο πολύ, μάλιστα, ώστε, όταν ένας από την υψηλή βαθμίδα, ένας πρεσβύτερος, αγγίζετο από ένα νεώτερο, έπρεπε να λουσθή για να εξαγνισθή πάλιν. Ωσαύτως, απέκρυπταν τις διδασκαλίες των με μεγάλη μυστικότητα.

Σε μεγάλη αντίθεσι προς όλα αυτά βρίσκομε ότι ο Ιησούς έτρωγε και έπινε με τους περιφρονημένους αμαρτωλούς και τους τελώνας. Συνεχώς διακονούσε εκείνους που υπέφεραν από φυσικά μειονεκτήματα. Εδίδασκε στους ακολούθους του ότι δεν είχαν παρά ένα Κύριον και ότι όλοι των έπρεπε να είναι αδελφοί. Και μακριά από το να αποκρύπτη τις διδασκαλίες του με μυστικότητα, τις εκήρυττε ευρύτατα και παρήγγειλλε στους ακολούθους του να τις διακηρύττουν από των δωμάτων!​—Ματθ. 10:27· 15:31· 23:8.

Επί πλέον, οι οπαδοί της αιρέσεως των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης αποπνέουν πικρόν μίσος εναντίον όλων εκείνων που δεν ανήκουν στην αίρεσί των. Τι αντίθεσις προς την πορεία, την οποία ο Ιησούς παρήγγειλε στους ακολούθους του να λαμβάνουν: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας . . . και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας . . . κατατρέχουσι, δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.»​—Ματθ. 5:44, 45.

ΝΕΟΣ ΟΙΝΟΣ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ

Οι Σκεπτικισταί, όπως οι Ουνιταριανοί και οι αγνωστικισταί, κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι δεν είναι αντικειμενικοί στην εξέτασι της μαρτυρίας των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης και ότι την φοβούνται. Ο ανωτέρω χειρισμός του θέματος καταρρίπτει την κατηγορία αυτή. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Αυτοί, που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης για να αποδείξουν την ανθρώπινη προέλευσι της Χριστιανοσύνης, καταφεύγουν σε εντυπωσιακούς ισχυρισμούς και δογματικές βεβαιώσεις και γι’ αυτό επεκρίθησαν δίκαια, διότι εξάγουν «αμφίβολα συμπεράσματα από σκοτεινά κείμενα.» Και περισσότερο ακόμη, επανειλημμένως έκαμαν αντιφατικές ανακοινώσεις, που όλες αυτές προδίδουν έλλειψι της ιδικής των αντικειμενικότητος και το πλέον καταπληκτικό, περιεπλέχθησαν στο ν’ αποδείξουν τη Γραφή εσφαλμένη από όσον την αποδεικνύουν αληθή εκείνοι που την αγαπούν. Από την άποψι αυτή είναι ενδιαφέρουσα η τυπική δήλωσις ενός Ιουδαίου ειδικού: «Αρνούμαι την ειδική σχέσι που προβάλλεται μεταξύ των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης και της Χριστιανοσύνης, όχι διότι η αξίωσις αυτή προσβάλλει κάποια θεολογία, αλλά διότι οι ισχυρισμοί είναι μια προσβολή εναντίον της σοβαρής, της συνετής ειδικότητος.»

Ενώ οι πιο σοβαροί ειδικοί απορρίπτουν την υπερβολική θέσι, που πήρε η κοινότης των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης όσον αφορά την προέλευσι της Χριστιανοσύνης, εν τούτοις αισθάνονται την υποχρέωσι να βρουν με κάθε τρόπο τα ίχνη του Εσσαινισμού στη διακονία και τις διδασκαλίες του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ιησού Χριστού. Αλλ’ εάν αυτό είναι έτσι, πώς άρα γε μπορούμε να εξηγήσωμε την απόλυτη σιωπή σχετικά με την αίρεσι των Κυλίνδρων της Νεκράς Θαλάσσης στις Γραφές; Οι Φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι, οι Ηρωδιανοί και οι Ζηλωταί αναφέρονται σ’ αυτές, ενώ ουδέποτε οι Εσσαίοι ούτε και το μοναστήρι του Κουμράν αναφέρεται. Γιατί;

Αν ο Ιησούς ήρχετο σ’ επαφή με αυτούς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τους ήλεγχε με ακόμη αυστηρότερη φρασεολογία από εκείνη με την οποία επέκρινε τους Φαρισαίους, διότι αυτοί υπερέβησαν τους Φαρισαίους στη διύλισι των κωνώπων και την κατάποσι των καμήλων. Αν ένα πλάσμα έπεφτε μέσα σ’ ένα λάκκο την ημέρα του Σαββάτου ένας Φαρισαίος θα μπορούσε να το ανασύρη, αλλά δεν θα το έκανε ένας Εσσαίος. Μια τροφός από τους Εσσαίους δεν θα μπορούσε ακόμη και ένα νήπιο να σηκώση το Σάββατο. Και περισσότερο από αυτό, ένας Εσσαίος ετολμούσε να φάγη ψάρι μόνον όταν θα το έσχιζαν ζωντανό για να εκχυθή το αίμα του.​—Ματθ. 23:23, 24· Λουκ. 14:3-6.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν αντέγραψε το βάπτισμα από τους Εσσαίους. Ο ίδιος μας λέγει ότι ο Θεός τον εξουσιοδότησε να βαπτίζη. (Ιωάν. 1:33) Ο Ιησούς έφερε ένα νέον άγγελμα, που το παρωμοίασε στη Γραφή με νέον οίνον, εντελώς διαφορετικόν από «τον παλαιόν οίνον» της Ιουδαϊκής αιρέσεως, είτε των Εσσαίων είτε των Φαρισαίων. Και, εξ άλλου, ο Ιησούς εγνώριζε πολύ καλύτερα από το να προσπαθήση να θέση τον «νέον οίνον» μέσα σε απεξηραμμένους παλιούς ασκούς των αιρετικών οργανώσεων και μεθόδων. Τον «οίνον» αυτόν τον έλαβε από τον Πατέρα του, καθώς ωμολόγησε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο.» Δεχόμεθα τη μαρτυρία του ως αληθή. Έτσι μπορούμε να μένωμε βέβαιοι ότι άσχετα προς όλες τις ανθρώπινες θεωρίες, η Χριστιανοσύνη έχει την αρχή της από τον Θεό και δεν οφείλει οπωσδήποτε τίποτε στους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης και στην αίρεσί των.​—Λουκ. 5:37-39· Ιωάν. 5:19.

Σε οξεία αντίθεσι προς τους κυλίνδρους, που περιέχουν τη φιλοσοφία των Εσσαίων, τα χειρόγραφα της Γραφής που βρέθηκαν σε τόση αφθονία πλησίον της Νεκράς Θαλάσσης, περιέχουν τον λόγο του Θεού και στέκουν σαν μια καταπληκτική επιβεβαίωσις του γεγονότος ότι δεν έχει αλλάξει, διότι, «ο λόγος . . . του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»​—1 Πέτρ. 1:25, ΜΝΚ.

Πείρες από την Αναγγελία της Βασιλείας

● Στην πρώτη περιφερειακή συνέλευσι, που είχαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Μπαζουτολάνδη, στη Νότιο Αφρική, παρευρέθησαν 376 στη δημοσία ομιλία. Ανάμεσα στους παρευρεθέντας ήσαν δικηγόροι, διδάσκαλοι και νοσοκόμοι. Ο αδελφός του μεγάλου αρχηγού, που ήταν και αυτός παρών, ακούσθηκε να λέγη στο τέλος της ομιλίας: «Η χώρα μας χρειάζεται περισσότερες τέτοιες ομιλίες.»

● Μια ηλικιωμένη κυρία, που ζη στις Νήσους Καϋμάν των Δυτικών Ινδιών, αφού είχε μερικές μελέτες με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, έδωσε την εξής μαρτυρία στην εκκλησία της: «Αδελφοί, σας συνιστώ να μη διώχνετε τους μάρτυρας του Ιεχωβά από τις θύρες σας, διότι έχουν την αλήθεια.»

● Στη Νικαράγουα ένας αθεϊστής διδάσκαλος παρηκολούθησε το βραδυνό πρόγραμμα του Σαββάτου μιας συνελεύσεως μαρτύρων του Ιεχωβά και είπε σχετικώς τα εξής: «Ούτε κι εμείς ακόμη δεν έχομε ένα τέτοιο καλά ωργανωμένο πρόγραμμα σαν αυτό και το έργο μας είναι ακριβώς αυτό.»

● Ένας νεαρός Αφρικανός στο Καμερούν, όταν έλαβε ορθές απαντήσεις στις ερωτήσεις του σχετικά με Γραφικά ζητήματα, ανεφώνησε: «Σας το είχα πει! Ένας μάρτυς του Ιεχωβά, αξίζει περισσότερο από δύο πάστορας και έναν επίσκοπο μαζί!»

● Ένας καλής θελήσεως άνθρωπος στην Ιαπωνία, αφού άκουσε τη δημοσία Γραφική διάλεξι «Προσέχετε στις Προφητείες», ακούσθηκε να λέγη: «Μόνον ο Ιεχωβά μπορεί να γνωρίζη έτσι το μέλλον!»

● Στη Λιβερία ένας Πεντηκοστιανός ήλθε σ’ έναν μάρτυρα του Ιεχωβά και του είπε: «Εκείνο που βλέπω εδώ και δεν έχω δει ποτέ προηγουμένως είναι ένας λευκός να μένη στο σπίτι ενός μαύρου, να κάνη συντροφιά και να τρώγη μαζί του. Κι εμείς, επίσης, έχομε ιεραποστόλους. Έρχονται να μας κηρύξουν αλλά ποτέ δεν έρχονται στα σπίτια μας να φάγουν, να μας κάνουν συντροφιά και να κοιμηθούν. Συχνά προσπαθούμε να σας επικρίνωμε, αλλά υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να αρνηθούμε και αυτό είναι ότι αγαπάτε ο ένας τον άλλον, και αυτός πραγματικά είναι ο δρόμος της αληθείας!»​—Από το 1961 Yearbook of Jehovah’s Witnesses.

Προσδιορισμός του Χρόνου της Διακονίας του Ιησού

ΜΕΤΑΞΥ των θρησκευτικών διδασκάλων δεν υπάρχει ομοιομορφία απόψεως περί της διαρκείας της μεγάλης διακονίας του Ιησού. Μερικοί απ’ αυτούς λέγουν ότι η διακονία του Ιησού διήρκεσε απλώς ένα έτος,¹ άλλοι λέγουν δύο ή δυόμισυ έτη, ενώ άλλοι, περιλαμβανομένων και των μαρτύρων του Ιεχωβά, αξιούν ότι είναι τριάμισυ ετών διαρκείας.² Συνεπώς, στον «Χριστιανικό κόσμο» δεν υπάρχει ομοιόμορφο έτος παραδεδεγμένο για το ιστορικό γεγονός της σταυρώσεως του Ιησού, οι δε χρονολογίες ποικίλλουν καθ’ όλην την γραμμήν από το έτος 28 ως το 33 (μ.Χ.).³ Τι λόγους έχουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά να είναι τόσο πεπεισμένοι ότι όχι μόνο η διακονία του Ιησού διήρκεσε τριάμισυ έτη, αλλά και ότι άρχισε το φθινόπωρον του έτους 29 (μ.Χ.) και συνεχίσθη ως το αποκορύφωμά της στη σταύρωσι του Ιησού, Παρασκευή, 1η Απριλίου (ή 3 Απριλίου κατά το Ιουλιανό Ημερολόγιο), του έτους 33 μ.Χ.;

Από το κοινώς παραδεδεγμένο βασικό κείμενο του Λουκά 3:1, 2, προσδιωρίσθησαν χρονολογίες που ποικίλλουν από το έτος 25 ως το 29 (μ.Χ.), προκειμένου να καθορισθή το έτος ενάρξεως την άνοιξι της διακονίας του Ιωάννου του Βαπτιστού και της διακονίας του Ιησού, έξη μήνες αργότερα, το φθινόπωρο. Για ειδική προσοχή έχομε αναγράψει με κεφαλαία στοιχεία τα ονόματα των επτά αρχόντων, τους οποίους ο επιμελής ιστορικός Λουκάς χρησιμοποιεί για να χρονολογήση την αφήγησί του επακριβώς σ’ αυτό το κείμενο. «Εν δε τω δεκάτω πέμπτω έτει της ηγεμονίας ΤΙΒΕΡΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ, ότε ο ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ ηγεμόνευε της Ιουδαίας, και τετράρχης της Γαλιλαίας ήτο ο ΗΡΩΔΗΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΣ δε ο αδελφός αυτού τετράρχης της Ιτουραίας και της Τραχωνίτιδος χώρας, και Ο ΛΥΣΑΝΙΑΣ τετράρχης της Αβιληνής, επί αρχιερέων ΑΝΝΑ και ΚΑΪΑΦΑ, έγεινε λόγος Θεού προς Ιωάννην τον υιόν του Ζαχαρίου, εν τη ερήμω.»

Ας εξετάσωμε αυτούς αντιστρόφως. Ο ιστορικός Ιώσηπος αναγράφει ότι ο ΚΑΪΑΦΑΣ υπηρέτησε ως αρχιερεύς στην Ιερουσαλήμ από το έτος 18 ως το 36 (μ.Χ.) περίπου, διωρισμένος σ’ αυτή την υπηρεσία από τον Βαλέριον Γράτον, Ρωμαίον διοικητήν της Ιουδαίας.⁴ Ο ΑΝΝΑΣ, πενθερός του Καϊάφα, είχε προαχθή στο αρχιερατικό αξίωμα το έτος 7 μ.Χ. από τον Κουιρίνιον, ανώτερον Ρωμαίον διοικητήν της Συρίας, και υπηρέτησε ως τοιούτος ως το έτος 15 μ.Χ., οπότε και επαύθη από τον Βαλέριον Γράτον.⁵ Ακόμη και μετά την απομάκρυνσί του ως αρχιερέως, ο Άννας ήσκησε μεγάλη εξουσία ως το επικρατούν μέλος της Ιουδαϊκής ιεραρχίας και ήταν ακόμη εν ενεργεία κατά τον χρόνον της δίκης του Ιησού στην Ιερουσαλήμ και αργότερα όταν ο Πέτρος κι ο Ιωάννης εφέρθησαν ενώπιον του Σανχεδρίν.​—Ιωάν. 18:13· Πράξ. 4:6.

Λίγα είναι γνωστά για τον ΛΥΣΑΝΙΑ, τον περιφερειακό άρχοντα της Αβιληνής. Εν τούτοις, έχει βρεθή μια επιγραφή στην πόλι της Αβιλά, κοντά στη Δαμασκό, περί του καιρού κατά τον οποίον ο Τιβέριος Καίσαρ καθώρισε ιστορικώς ότι ο Λυσανίας εξουσίαζε εκεί ως τετράρχης.⁶ Ο μη Βιβλικός ιστορικός Ιώσηπος προσεπιβεβαιοί ότι ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ όσον και ο ΗΡΩΔΗΣ (Αντίπας) κατέστησαν Ρωμαίοι κυβερνήται στα εδάφη που σημειώνει ο Λουκάς.⁷ Και οι δύο αυτοί άρχισαν την κυβερνητική εξουσία των λίγον καιρό μετά τη γέννησι του Ιησού. Ο Φίλιππος διοίκησε ως το έτος 34 μ.Χ., ο δε Ηρώδης Αντίπας ως το έτος 40 μ.Χ.⁸

Ο Ιώσηπος είναι, επίσης, ο αυθεντικός ιστορικός που προσδιορίζει τη διάρκεια και τον χρόνον της διακυβερνήσεως υπό του ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ. «Ο Βιτέλλιος, ένας ο οποίος υπήρξε πρόξενος, και ο οποίος τώρα ήταν πρόεδρος της Συρίας, . . . κατηγόρησε τον Πιλάτον για τον φόνο των θανατωθέντων. Ο Βιτέλλιος, λοιπόν, έστειλε τον Μάρκελλον, ένα φίλον του, ν’ αναλάβη τις υποθέσεις της Ιουδαίας, και διέταξε τον Πιλάτον να πάη στη Ρώμη, για ν’ απαντήση ενώπιον του αυτοκράτορος για τις κατηγορίες των Ιουδαίων. Ο Πιλάτος, λοιπόν, αφού διέτριψε δέκα έτη στην Ιουδαία, έσπευσε στη Ρώμη. . . . αλλά πριν μπορέση να φθάση στη Ρώμη, ο Τιβέριος απέθανε.»⁹ Ο Τιβέριος Καίσαρ πέθανε στις 16 Μαρτίου του 37 μ.Χ.¹⁰ Αυτό, λοιπόν, το γεγονός καθορίζει χρονολογικώς τη δεκαετή εξουσία του Πιλάτου από το 27 ως το 37 μ.Χ. Εφόσον ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Ιησούς άρχισαν τις διακονίες των στη διάρκεια της καλά προσδιωρισμένης εξουσίας του Πιλάτου, το έτος 28 μ.Χ. είναι το ενωρίτερο που θα μπορούσε να θεωρηθή ότι ανταποκρίνεται στη μνεία του Λουκά. Έτσι, τα έτη 25, 26 και 27 μ.Χ. εξαλείφονται ως πιθανά εναρκτήρια έτη της διακονίας του Ιησού.

Ο τελικός προσδιοριστικός παράγων είναι ο της αρχής της εξουσίας του Αυτοκράτορος ΤΙΒΕΡΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ. Όλες οι αξιόπιστες ιστορίες αναγράφουν το έτος 14 μ.Χ. ως την έναρξιν της αυτοκρατορίας του. Ο Τιβέριος ήταν ο προγονός και προσδιωρισμένος διάδοχος του Καίσαρος Αυγούστου, που πέθανε στις 19 Αυγούστου του έτους 14 μ.Χ.¹¹ Η εξουσία του, λοιπόν, άρχισε τον Αύγουστο του έτους 14 μ.Χ. Εν τούτοις, παρά τα σαφή αυτά ιστορικά γεγονότα, εκείνοι που υποστηρίζουν προγενέστερες χρονολογίες της διακονίας του Ιησού βασίζονται στην εικασία ότι ο Λουκάς εννοούσε το έτος 11 μ.Χ. ή πιθανώς το 12 μ.Χ. ως τη χρονολογία ενάρξεως της βασιλείας του Τιβερίου, διότι ελέγετο ότι αυτός υπήρξε συμβασιλεύς με τον θετό πατέρα του λίγο πριν από τον θάνατο του Αυγούστου. Εδώ πάλιν ο ιστορικός Ιώσηπος υποστηρίζει το έτος 14 μ.Χ. ως την αναμφισβήτητη χρονολογία που αναφέρεται από τον Λουκάν. «Καίσαρ [Αύγουστος], ο δεύτερος αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, του οποίου η διάρκεια της βασιλείας ήταν πενήντα επτά χρόνια, πλην έξη μηνών και δύο ημερών (από τον οποίον καιρόν ο Αντώνιος συνεβασίλευσε με αυτόν επί δεκατέσσερα έτη αλλ’ η διάρκεια της ζωής του [του Αυγούστου] ήταν εβδομήντα επτά έτη) κατά τον θάνατο του οποίου τον διεδέχθη ο Τιβέριος Νέρων, γυιός της συζύγου του Ιουλίας. Αυτός ήταν τώρα ο τρίτος αυτοκράτωρ.»¹² Έτσι, στον καιρό του Λουκά ο Τιβέριος εθεωρείτο ότι άρχισε τη βασιλεία του στον θάνατο του Αυγούστου το έτος 14 (μ.Χ.) και όχι όταν ήταν ένας πιθανός συμβασιλεύς. Επίσης, σημειώστε ότι ο Ιώσηπος μνημονεύει άλλον, έναν Αντώνιον, ως έχοντα βοηθήσει τον Αύγουστο στην άσκησι της αυτοκρατορικής του εξουσίας.

Η 19η Αυγούστου του 14 μ.Χ., ημερομηνία θανάτου του Αυγούστου, είναι επομένως η απόλυτη ημερομηνία ενάρξεως της βασιλείας του Τιβερίου επάνω στην οποίαν ο Λουκάς βασίζει τη μνεία του. Ο Λουκάς αναφέρει ότι ο Ιωάννης άρχισε να κηρύτττη στο δέκατο πέμπτο έτος του Τιβερίου Καίσαρος. Πρόκειται για τακτικό αριθμό, που σημαίνει ότι πρέπει να μετρήσωμε δεκατέσσερα πλήρη έτη, πλέον μερικών μηνών προς άλλο ένα έτος, ακριβώς όπως λέγεται ότι αυτός είναι ο εικοστός αιών, που σημαίνει ότι πέρασαν δεκαεννέα πλήρεις αιώνες και είμεθα τώρα πάνω από εξήντα χρόνια μέσα στον επόμενον αιώνα. Δεκατέσσερα πλήρη χρόνια από τις 19 Αυγούστου του 14 μ.Χ., θα ήταν θέρος, 19 Αυγούστου του 28 μ.Χ. Εφόσον ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε να κηρύττη την άνοιξι, όταν έφθασε σε ηλικία τριάντα ετών, αυτή θα έπρεπε να ήταν η επόμενη άνοιξις, δηλαδή, περίπου Μάρτιος-Απρίλιος του 29 μ.Χ., ακόμη μέσα στο δέκατο πέμπτο έτος του Τιβερίου. Ο Ιησούς, που ήταν έξη μήνες νεώτερος από τον Ιωάννη, θα έφθασε στα τριάντα έτη της ηλικίας του το φθινόπωρον του 29 μ.Χ. (Λουκ. 3:21-23) Έτσι, το φθινόπωρον του 29 μ.Χ. είναι ο σαφώς αποδεδειγμένος καιρός για την έναρξι της επισήμου διακονίας του Ιησού.

ΤΡΙΑ ΚΑΙ ΗΜΙΣΥ ΕΤΗ

Τώρα ως προς το ότι η διακονία του Ιησού ήταν διαρκείας τριών και ημίσεος ετών. Είναι αληθές ότι από τις αφηγήσεις περί της διακονίας του Ιησού στα ευαγγέλια Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά τα πλήρη τριάμισυ έτη δεν εμφαίνονται τόσο σαφώς. Αλλ’ ο Ιωάννης, που έγραψε την αφήγησί του κατά το έτος 98 μ.Χ., πολύν καιρό μετά τη συγγραφή και την κυκλοφόρησι των τριών άλλων αφηγήσεων, συνεπλήρωσε τις ελλείπουσες αποδείξεις. Ο Ιωάννης παρέχει απόδειξιν του ότι η Ιησούς παρευρέθη σε τέσσερα Πάσχα στην Ιερουσαλήμ μετά την έναρξι της διακονίας του το φθινόπωρο του έτους 29. Το εδάφιον Ιωάν. 2:13 αναφέρεται στο Πάσχα του έτους 30 μ.Χ.· το Ιωάν. 5:1 στο Πάσχα του 31 μ.Χ.· το Ιωάν. 6:4 στο Πάσχα του 32 μ.Χ.· και, τέλος, το Ιωάν. 13:1 στο Πάσχα του 33 μ.Χ., το τελευταίο ακριβώς πριν από τον θάνατο του Ιησού. Έτσι, με την αναγραφή του Ιωάννου περί τεσσάρων Πάσχα στη διάρκεια της διακονίας του Ιησού αποδεικνύεται η διάρκεια των τριάμισυ ετών. Πολλοί εκτός από τους μάρτυρας του Ιεχωβά υποστηρίζουν την ορθή αυτή άποψι.²

Μια δεύτερη απόδειξις της διαρκείας τριάμισυ ετών προέρχεται από τη Βιβλική προφητεία. Το εδάφιον Δανιήλ 9:27 χαρακτηρίζει τον Ιησούν ως τον Μεσσίαν, «τον Ηγούμενον», στερεώνοντας την Αβρααμιαία διαθήκη με πολλούς από το Ιουδαϊκό υπόλοιπο για μια περίοδο μιας εβδομάδος επτά ετών. Αυτό δείχνει ότι στην αρχή της διακονίας του Ιησού, το φθινόπωρον του 29 μ.Χ., η αποκλειστική ευκαιρία του ν’ αποτελέσουν μέρος του σπέρματος του Αβραάμ κατά την Αβρααμιαία επαγγελία, που είχε γίνει από τον Ιεχωβά, ανήκε μόνο στους Ιουδαίους. Η μοναδική αυτή ευκαιρία έληξε μετά επτά έτη, στο 36 μ.Χ., οπότε η κλήσις εξετάθη στα έθνη, καλώντας κι αυτά επίσης ν’ αποτελέσουν μέρος αυτού του σπέρματος της Βασιλείας των 144.001 μελών. (Γαλ. 3:28, 29) Κατόπιν, εκφραστικά, ο Δανιήλ προχωρεί στο να πη ότι «εν τω ημίσει της εβδομάδος,» δηλαδή στο μέσον αυτών των επτά ετών, και συνεπώς μετά από τριάμισυ έτη, ο Ιησούς θα έκανε να παύσουν επισήμως οι θυσίες του Νόμου. Στην επιστολή προς Κολοσσαείς 2:14 ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ο Θεός εχρησιμοποίησε τον θάνατο του Ιησού για ν’ αφαιρέση ή καταργήση νομίμως τη διαθήκη του Νόμου με τις θυσίες της προσηλώνοντας αυτήν επί του σταυρού. Αυτό προφανώς έγινε την άνοιξι του έτους 33 μ.Χ. Ενταύθα στηρίζεται άλλη μια πλήρης απόδειξις.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ 33 μ.Χ.

Τελικά, όλες οι από παντού προερχόμενες ενδείξεις υποδεικνύουν την 14ην του μηνός Νισάν του έτους 33 μ.Χ. ως τη μόνη πιθανή χρονολογία της σταυρώσεως του Ιησού. Όλες οι άλλες χρονολογίες που υποστηρίζονται από άλλους, όπως λόγου χάριν 28, 29, 30, 31, 32 και 34 μ.Χ., δεν ανταποκρίνονται προς τα πράγματα.

Σχεδόν όλοι οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι, καθώς και οι μάρτυρες του Ιεχωβά, συμφωνούν ότι οι Γραφές δείχνουν ότι ο Ιησούς εξέπνευσε μια Παρασκευή απόγευμα. Γι’ αυτό τον λόγο οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι χαρακτηρίζουν αυτή την ημέρα ως «Μεγάλη Παρασκευή». Το κατά Ιωάννην 19:31 αποδεικνύει ότι ο Ιησούς πρέπει να είχε πεθάνει μια Παρασκευή. Και πώς; Διότι αναφέρεται ότι το σάββατο που άρχισε τρεις ώρες μετά τον θάνατο του Ιησού (ο Ιησούς απέθανε κατά τις 3 μ.μ.) δεν ήταν απλώς ένα σύνηθες σάββατον εβδομάδος που αρχίζει από την Παρασκευή στις 6 μ.μ. και διαρκεί ως το Σάββατο στις 6 μ.μ. Θυμηθήτε, επίσης, ότι οι Βιβλικές ημέρες αρχίζουν στις 6 μ.μ., όχι τα μεσάνυχτα, όπως υπολογίζομε σήμερα τις μέρες. Ο Ιωάννης λέγει ότι «ήτο μεγάλη εκείνη η ημέρα του σαββάτου.» Με άλλα λόγια, δύο νόμιμες ημέρες σαββάτου συνέπιπταν στη διάρκεια της ιδίας εικοσιτετραώρου περιόδου, συνεπώς ήταν ένα διπλό σάββατο. Κατά τον Νόμον του Μωυσέως η 15η του Νισάν εκάστου έτους έπρεπε να είναι μέρα σαββάτου, ασχέτως του τι μέρα της εβδομάδος μπορεί να συνέπιπτε. (Λευιτ. 23:6, 7) Η κατάστασις αυτή είναι όπως εκείνη μιας εθνικής εορτής των «Εθνικών.» Αν μια τέτοια εορτή συμπέση Κυριακή, τότε ο λαός έχει δύο εορτάσιμες μέρες που συμπίπτουν την ίδια εικοσιτετράωρη μέρα, και αυτό συμβαίνει μόνο άπαξ κάθε τόσα χρόνια. Έτσι, λοιπόν, στο έτος 33 μ.Χ. συνέπεσε η 15η Νισάν με το εβδομαδιαίο σάββατο. Αυτό αποδεικνύει ότι η 14η Νισάν πρέπει να είχε αρχίσει την εσπέρα μιας Πέμπτης στις 6 μ.μ. και είχε διαρκέσει ως την Παρασκευή 6 μ.μ. για να καταστή δυνατόν να επέλθη ο θάνατος του Ιησού το απόγευμα της Παρασκευής. Το να συμπέση Παρασκευή η 14η Νισάν σπανίως συμβαίνει ένα έτος μετά το άλλο, αλλά τυγχάνει μόνο άπαξ σε μερικά χρόνια. Τώρα θα ιδούμε πώς το έτος 33 μ.Χ. συνοδεύεται από όλους τους απαιτουμένους παράγοντας που προσαρμόζονται στη Βιβλική ιστόρησι για την ημέρα του θανάτου του Χριστού.

Ο Ιησούς ως ο Αμνός του Θεού απέθανε την ημέρα του Πάσχα, η οποία, κατά τον νόμον του Μωυσέως, είναι η 14η Νισάν. Η 14η Νισάν συμπίπτει πάντοτε με πανσέληνο, διότι είναι η 14η μέρα μετά τη νέα σελήνη που είναι ορατή πρώτα στην Αίγυπτο και στην Παλαιστίνη. (Έξοδ. 12:2, 6) Η αστρονομία έρχεται εις βοήθειάν μας παρέχοντας τους αριθμούς στον επόμενο πίνακα.¹³

Έτος Πάσχα Πανσέληνος Ημέρα Ιουλιανού Ημέρα

Αρ. Ημέρα Εβδομάδ.

μ.Χ. Ιουλιανόν Γρηγοριανόν

Ημερολόγιον Ημερολόγιον

28 29 Μαρτίου 27 Μαρτίου 1.731.373 Δευτέρα

29 18 Απριλ. 16 Απριλ. 1.731.758 Δευτέρα

30 7 Απριλ. 5 Απριλ. 1.732.112 Παρασκ.

31 27 Μαρτίου 25 Μαρτίου 1.732.466 Τρίτη

32 14 Απριλ. 12 Απριλ. 1.732.850 Δευτέρα

33 3 Απριλ. 1 Απριλ. 1.733.204 Παρασκ.

34 24 Μαρτίου 22 Μαρτίου 1.733.559 Τετάρτη

Όλα τα πιθανά χρονολογικά έτη που μνημονεύονται ανωτέρω, εκτός από τα έτη 30 και 33 μ.Χ., πρέπει να εξαλειφθούν, διότι σ’ αυτά η 14η Νισάν δεν συμπίπτει Παρασκευή. Μολονότι στο έτος 30 μ.Χ. η 14η Νισάν είναι Παρασκευή, κι αυτό επίσης πρέπει ν’ απορριφθή, διότι αυτό θα εσήμαινε εξάμηνη μόνο διακονία για τον Ιησού, η οποία είναι πολύ βραχεία και δεν προσαρμόζεται στα γεγραμμένα της Βίβλου. Καθώς εξετάσαμε ήδη, η αρχή της διακονίας του Ιησού καθωρίσθη σταθερά από τον Λουκά ότι ήταν ως γνωστόν το φθινόπωρον του 29 (μ.Χ.). Αυτό μας οδηγεί μόνο στο έτος 33 μ.Χ. με τη 14η Νισάν Παρασκευή, που ανταποκρίνεται σε όλους τους παράγοντας σχετικά με τον θυσιαστικό θάνατο του Ιησού επάνω στο ξύλο. Προς επιβεβαίωσιν των ανωτέρω, στο σύγγραμμα Τα Έργα του Φλαβίου Ιωσήπου, υπό Ουίστον, εμφαίνεται μια υποσημείωσις στο έργον Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Βιβλίον 18ον, κεφάλαιον Γ΄, παράγραφος 3, που αναγράφει την 3η Απριλίου του 33 μ.Χ. (Ιουλιανόν Ημερολόγιον), ως την ημερομηνία σταυρώσεως του Ιησού, επίσης δε την 5η Απριλίου του έτους εκείνου ως την ημερομηνία της αναστάσεώς του. Έτσι το έτος 33 μ.Χ. προβάλλει ως το μόνο πιθανόν έτος.

Περαίνοντας, παρατηρούμε ότι η θέσις των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι ισχυρή στο να πιστεύουν όχι μόνον ότι η διακονία του Ιησού ήταν τριάμισυ ετών διαρκείας αλλά και ότι αυτή η διακονία άρχισε το φθινόπωρον του 29 (μ.Χ.) κι ετελείωσε την άνοιξι του 33 (μ.Χ.).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, 1908, Τόμος Γ, σελ. 736.

 ² Η Διεθνής Πρότυπος Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία, 1957, Τόμ. Γ, σελ. 1628, 1629.

 ³ Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία, 1894, υπό Μακ Κλίντοκ και Στρογκ, Τόμ. Δ΄, σελ. 874, 875, 877.

 ⁴ Η Διεθνής Πρότυπος Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία, 1957, Τόμ. 1 , σελ. 538.

 ⁵ Αυτόθι, Τόμ. Α΄, σελ. 137.

 ⁶ Φως από το Αρχαίον Παρελθόν, 1946, υπό Φίνεγκαν, σελ. 219.

 ⁷ Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Ιωσήπου, ΙΖ΄, η΄, 1.

 ⁸ Βιογραφικόν Λεξικόν Ουέμπστερ, 1943, σελ. 701, 1178.

 ⁹ Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Ιωσήπου, ΙΗ΄, δ΄, 2.

 ¹⁰ Η Διεθνής Πρότυπος Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία, 1957, Τόμ. Δ΄, σελ. 2396.

 ¹¹ Αυτόθι, Τόμ. Ε΄, σελ. 2979.

 ¹² Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Ιωσήπου, ΙΗ΄, β΄, 2.

 ¹³ Βαβυλωνιακή Χρονολογία 626 π.Χ. - 45 μ.Χ., 1942, υπό Πάρκερ και Ντουμπερστάιν, σελ. 46, επίσης Σεληνιακές Εκλείψεις, 1887, υπό Οππόλτσερ, Τόμ. Β΄, σελ. 344.

[Πίνακας στη σελίδα 233]

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΙΗΣΟΥ 3 1/2 ΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΣ ΙΗΣΟΥ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΝ 29 μ.Χ. 14 ΝΙΣΑΝ 33 μ.Χ.

Το Άριστον των Φαρμάκων

● Μια νεαρή κυρία δεκαεννέα ετών, που ζούσε στην Ιαπωνία, ήταν κλεισμένη μέσα τον περισσότερο χρόνο της ζωής της λόγω καρδιακού νοσήματος. Όταν έμαθε την αλήθεια περί του Ιεχωβά Θεού και της βασιλείας του, άρχισε να κηρύττη από πόρτα σε πόρτα μια ή δύο φορές την εβδομάδα. Μετά από τέσσερες μήνες, προς έκπληξιν και της οικογενείας της και αυτής της ιδίας, βρήκε τον εαυτό της υγιή. Τότε επί ένα χρονικό διάστημα άρχισε να κηρύττη κάθε μέρα και καθ’ όλη τη μέρα και καθόσον το έκανε αυτό άρχισε να αισθάνεται τον εαυτό της πραγματικά καλά για πρώτη φορά στη ζωή της. Τώρα υπέβαλε αίτησι για το προνόμιο διακονίας 100 ωρών τον μήνα. Αυτή βεβαιώνει ότι το κήρυγμα πεζή από πόρτα σε πόρτα είναι το πιο καλό απ’ όλα τα φάρμακα.

● Η Σιγγαπούρη υπήρξε τόπος παρομοίας πείρας. Μια γυναίκα καλής θελήσεως προς τον Θεό άκουσε από τον γιατρό της ότι ο λόγος της ασθενείας της ήταν το ότι δεν μπορούσε ν’ ανθέξη στο τροπικό κλίμα και γι’ αυτό έπρεπε να επιστρέψη στην πατρίδα της την Αγγλία. Τότε ακριβώς άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή, και καθόσον προχωρούσε στη γνώσι και κατανόησι των Γραφικών αληθειών, άρχισε και η υγεία της να βελτιώνεται. Αφιέρωσε τη ζωή της στον Ιεχωβά κι άρχισε να δίνη ολοχρόνια μαρτυρία ως σκαπανεύς διακοπών. Κάνοντας ένα καλό πρόγραμμα, μπορούσε όχι μόνο να φροντίζη για την οικογένειά της αλλά και ν’ αφιερώνη 100 ώρες τον μήνα στο να κηρύττη τ’ αγαθά νέα.

Η Μωαβιτική Λίθος

«ΜΗΣΑ δε ο βασιλεύς του Μωάβ είχε ποίμνια, και έδιδεν εις τον βασιλέα του Ισραήλ εκατόν χιλιάδας αρνίων, και εκατόν χιλιάδας κριών με τα μαλλία αυτών. Αλλ’ αφού απέθανεν ο Αχαάβ, απεστάτησεν ο βασιλεύς του Μωάβ κατά του βασιλέως του Ισραήλ.» (2 Βασ. 3:4, 5) Η αποστασία του βασιλέως του Μωάβ Μησά επιβεβαιώνεται από ένα αρχαίο κείμενο εκτός της Βίβλου​—από μια επιγραφή χαραγμένη πάνω σ’ ένα λίθο, ονομαζόμενο η Μωαβιτική Λίθος. Γραμμένη σε μια διάλεκτο που λίγο διαφέρει από τη Βιβλική Εβραϊκή, εστήθη από τον Βασιλέα Μησά μερικώς για ανάμνησι της αποστασίας αυτής. Το 1868 «η λίθος» αυτή ευρέθη στην περιοχή του Μωάβ. Σχετικώς με αυτήν, ο Τζαίημς Μπ. Πρίτσαρντ γράφει στην Αρχαιολογία και Παλαιά Διαθήκη:

Μια πολύ θεαματική διεύρυνσις της Βιβλικής ιστορίας ήλθε από μια Χαναανιτική επιγραφή, ονομαζόμενη η Μωαβιτική λίθος, που βρέθηκε πριν από 90 χρόνια στο Αραβικό χωριό Ντιμπάν στην Υπεριορδανία, περίπου στο μισό διάστημα της ανατολικής πλευράς της Νεκράς Θαλάσσης. . . . Στην περίφημη πλάκα από μελανόλιθο είναι χαραγμένη η περιγραφή των πολέμων και του οικοδομικού προγράμματος του Μησά, του Βασιλέως του Μωάβ. . . . Ένα μακρό κείμενο, που απαρτίζεται από τριάντα τέσσερες σειρές, είναι γραμμένο στο πρώτο ενικό πρόσωπο και αρχίζει με μια κάπως αλαζονική αφήγησι του βασιλέως του Μωάβ Μησά, για τους θριάμβους του εναντίον του οίκου Ιωράμ, βασιλέως του Ισραήλ. . . .

»Ο Μησά εξήγησε την επιτυχία του εχθρού του, Ισραήλ, ως ένδειξι του θυμού του δικού του θεού με τη χώρα του: ‘Όσον αφορά τον Ιωράμ, βασιλέα του Ισραήλ, εταπείνωσε τον Μωάβ επί πολλά έτη, διότι ο Χεμώς ήταν θυμωμένος με τη χώρα του. Και ο υιός του τον ακολούθησε και είπε επίσης, “Θα ταπεινώσω τον Μωάβ.” Έτσι μίλησε στον καιρό μου, αλλά εθριάμβευσα εναντίον του και εναντίον του οίκου του, ενώ ο Ισραήλ κατεστράφη για πάντα!’

»Ο Μησά [είπε] έλαβε οδηγίες για μάχη από τον θεό του Χεμώς. Όταν ο θεός του τού έδωσε τη νίκη, ‘αφιέρωσε’​—η ίδια λέξις χρησιμοποιείται στην επιγραφή καθώς φαίνεται στην Εβραϊκή αφήγησι του Ιησού του Ναυή που αφιερώνει τα λάφυρα της Ιεριχούς στον Γιαχβέ—​όλους τους κατοίκους της πόλεως Νεβώ στον θεόν του Αστάρ-Χεμώς. Το περιστατικόν της καταλήψεως της Νεβώ περιγράφεται από τον Μησά: ‘Και ο Χεμώς μού είπε, “πήγαινε, πάρε τη Νεβώ από τον Ισραήλ!” Έτσι επήγα δια νυκτός κι επολέμησα εναντίον της από τη χαραυγή ως τη μεσημβρία, και την κατέλαβα και έσφαξα όλους, επτά χιλιάδες άνδρες, παιδιά, γυναίκες, κορίτσια και δούλας, διότι τις είχα αφιερώσει σε καταστροφή για τον θεό Αστάρ-Χεμώς. Και επήρα από εκεί το. . . . τω Γιαχβέ [Ιεχωβά], σύροντας αυτούς εμπρός στον Χεμώς. Στο μικρό αυτό απόσπασμα έχομε τη μόνη ορθή μνεία του ονόματος του Θεού του Ισραήλ, Γιαχβέ [Ιεχωβά], που ευρέθη ποτέ εκτός της Παλαιστίνης.»

Ο βασιλεύς του Μωάβ ήταν πράγματι κομπαστής. Οι κομπασμοί του θα μπορούσαν να εννοούν ότι ο ψευδής θεός του Μωάβ, Χεμώς, ενίκησε τον αληθινόν Θεόν Ιεχωβά. Αλλά η Μωαβιτική λίθος δεν λέγει την πλήρη ιστορία. Μετά την αποστασία του Μησά, ο Βασιλεύς του Ισραήλ Ιωράμ επεκαλέσθη τη βοήθεια του Βασιλέως του Ιούδα Ιωσαφάτ για εκστρατεία εναντίον του Μωάβ. Οι ενωμένες, όμως, δυνάμεις κατεστράφησαν σχεδόν στη ξηρά έρημο από έλλειψι νερού. Στην κρίσιμο αυτή στιγμή ο Ιωσαφάτ εκάλεσε τον προφήτη Ελισσαιέ. Ο Ελισσαιέ εξήγησε ότι ο Ιεχωβά θα βοηθούσε στον πόλεμο εναντίον του Μωάβ, μόνο χάριν του Ιωσαφάτ. Και είπεν ο Ελισσαιέ στον βασιλέα του Ισραήλ: «Ζη ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ενώπιον του οποίου παρίσταμαι, βεβαίως εάν δεν εσεβόμην το πρόσωπον του Ιωσαφάτ βασιλέως του Ιούδα, δεν ήθελον επιβλέψει προς σε, ουδέ ήθελον σε ιδεί.» Ο Ιεχωβά θα έδινε τη νίκη κατά του Μωάβ, είπε ο Ελισσαιέ, «αλλά τούτο είναι μικρόν πράγμα εις τους οφθαλμούς του Ιεχωβά· εις την χείρά σας θέλει παραδώσει και τον Μωάβ.» Σύμφωνα με την υπόσχεσι του Ιεχωβά, οι Μωαβίται εταπεινώθησαν πολύ και ενικήθησαν.​—δ2 Βασ. 3:14, 18, ΜΝΚ.

Ο ψευδής θεός Χεμώς δεν μπορούσε να σώση τον Μωάβ, και το κείμενο του Βασιλέως Μησά επί της Μωαβιτικής λίθου δεν μπορεί να καλύψη τη νίκη του Ιεχωβά επί του Μωάβ, διότι η Βίβλος αναφέρει πολλές προφητείες και η ιστορία επιβεβαιώνει την εκπλήρωσί των. Είπεν ο Ιερεμίας: «Και ο Μωάβ θέλει εξαλειφθή από του να ήναι λαός, διότι εμεγαλύνθη κατά του Ιεχωβά [όπως έκαμε ο Μησά επί της Μωαβιτικής του λίθου]. Ουαί εις σε, Μωάβ! ο λαός του Χεμώς απωλέσθη.» Και ο Σοφονίας προεφήτευσε: «Δια τούτο, Ζω εγώ, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ, εξάπαντος ο Μωάβ θέλει είσθαι ως τα Σόδομα, και οι υιοί Αμμών ως τα Γόμορρα, τόπος κνίδων, και αλυκαί, και παντοτεινή ερήμωσις. . . . τούτο θέλει γείνει εις αυτούς δια την υπερηφανίαν αυτών, διότι ωνείδισαν και εμεγαλύνθησαν κατά του λαού του Ιεχωβά των δυνάμεων.»​—Ιερεμ. 48:42, 46, ΜΝΚ· Σοφον. 2:9, 10, ΜΝΚ.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί οι φυλές Εφραΐμ και Δαν δεν εμφανίζονται μεταξύ των φυλών του πνευματικού Ισραήλ όπως δίδονται στην Αποκάλυψι 7:4-8;​—Π. Ρ., Η.Π.Α.

Είναι σαφές από τις Γραφές ότι ο Ιεχωβά επροτίθετο ο αριθμός δώδεκα, το πολλαπλάσιον δύο συμβολικώς πλήρων αριθμών, του τρία και του τέσσερα, να αντιπροσωπεύη διοργανωτική πληρότητα. Τούτο φαίνεται όχι μόνο στο ότι υπήρχαν δώδεκα γυιοί του Ιακώβ και δώδεκα φυλές του Ισραήλ, αλλά και στο ότι υπήρχαν οι δώδεκα απόστολοι του Αρνίου.​—Αποκάλ. 21:14.

Στην αρχή της οδοιπορίας στην έρημο η φυλή του Λευί ελήφθη αντί όλων των πρωτοτόκων που επέζησαν και που ανήκαν στον Ιεχωβά επειδή τα εφείσθη τη νύχτα του πρώτου Πάσχα. Για να υπάρχουν, λοιπόν, πάλι δώδεκα φυλές, η φυλή του Ιωσήφ διηρέθη σε δύο φυλές, τις φυλές των δύο γυιών του Εφραΐμ και Μανασσή.​—Αριθμ. 3:12, 13, 41· 10:14-28.

Έπεται ότι στην καταγραφή των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ δεν μπορούσαν να εμφανισθούν όλα τα ονόματα των φυλών και να υπάρχη ακόμη μόνο ο συμβολικός αριθμός των δώδεκα. Θα μπορούσε να νομισθή ότι θα κατωνομάζοντο στο βιβλίο της Αποκαλύψεως οι αρχικές δώδεκα φυλές, αλλά δεν έγινε αυτό. Οι φυλές του Εφραΐμ και του Δαν παραλείπονται εκεί επειδή δεν είναι άξιες συμβολικής σημασίας. Γιατί;

Ο Εφραΐμ είχε μια πάρα πολύ ευνοημένη αρχή. Ο Ιεχωβά ο ίδιος είχε ειπεί για τον Εφραΐμ, «Ο Εφραΐμ είναι ο πρωτότοκός μου.» (Ιερεμ. 31:9) Ο Εφραΐμ, αν και ο νεώτερος από τους δύο γυιούς του Ιωσήφ, εκληρονόμησε το δικαίωμα του πρωτοτόκου λόγω της ευλογίας του Ιακώβ σ’ αυτόν.​—Γέν. 48:13-20.

Παρά την ευνοημένη αυτή αρχή, η φυλή του Εφραΐμ παρήγαγε ένα διαβοήτως κακό υπόμνημα. Εγόγγυσε για την κληρονομία της στη γη· ‘ελογομάχησε σφόδρα’ με τον Γεδεών· επολέμησε εναντίον του Ιεφθάε· και σχετικά με τούτο διαβάζομε περαιτέρω: «Οι του Εφραΐμ, οίτινες, ωπλισμένοι, βαστάζοντες τόξα, εστράφησαν οπίσω την ημέραν της μάχης.» Δεν είναι παράδοξο ότι ο Ιεχωβά «απέρριψε την σκηνήν Ιωσήφ, και την φυλήν Εφραΐμ δεν έκλεξεν· αλλ’ έκλεξε την φυλήν Ιούδα, το όρος της Σιών, το οποίον ηγάπησε.»​—Ιησ. Ναυή 17:14, 15· Κριτ. 8:1· 12:1-6· Ψαλμ. 78:9, 67, 68.

Ο Εφραΐμ έλαβε την ηγεσία στην ανταρσία εναντίον του οίκου Δαβίδ όπως αντιπροσωπεύετο από τον Ιεροβοάμ. Επί πλέον κατεφρόνησε τη διαθήκη για τη βασιλεία, πολεμώντας εναντίον του βασιλείου του Ιούδα, και εξέχυσε περιφρόνησι επάνω στη διαθήκη του Λευί εγκαθιδρύοντας αντίπαλη λατρεία μόσχων σε όλο το δεκάφυλο βασίλειο. Όσον αφορά τον Εφραΐμ, διαβάζομε περαιτέρω: «Δεν εφύλαξαν την διαθήκην του Θεού, και εν τω νόμω αυτού δεν ηθέλησαν να περιπατώσι.» «Τώρα πορνεύεις, Εφραΐμ.» «Ο Εφραΐμ είναι ως εγκρυφίας όστις δεν εστράφη»· πράγμα που σημαίνει ότι απέδιδε με μισή καρδιά την αφοσίωσί του στον Ιεχωβά Θεό.​—1 Βασ. 12:25-30· 2 Χρον. 13:3-20· Ψαλμ. 78:10· Ωσηέ 5:3· 7:8.

Εν τούτοις, πρέπει να σημειωθή ότι ο Εφραΐμ πραγματικά αντιπροσωπεύεται στον Ιωσήφ τον πατέρα του, διότι ο άλλος γυιός του Ιωσήφ, ο Μανασσής, λαμβάνει χωριστή ατομική μνεία και θέσι στον κατάλογο.

Η φυλή του Δαν, επίσης, εδημιούργησε κακό όνομα για τον εαυτό της. Οι ίδιοι οι όροι της ευλογίας επάνω σ’ αυτή τη φυλή, όπως διετυπώθησαν από τον Ιακώβ στην επιθανάτιο κλίνη του, υπονοούν ότι η φυλή αυτή θα ελάμβανε δυσμενή πορεία. «Ο Δαν θέλει είσθαι όφις επί της οδού, ασπίς επί της τρίβου, δάκνων τας στέρνας του ίππου, ώστε ο ιππεύς αυτού θέλει πίπτει εις τα οπίσω.​—Γέν. 49:17.

Είναι, επίσης, αξιοσημείωτο ότι το μόνο αρχαίο ιστορικό περιστατικό που ειδικά αναφέρεται στους υιούς Δαν μιλεί για κάποιους απ’ αυτούς που αποστατικά έπεσαν στην ειδωλολατρία. Προφανώς ήσαν οι πρώτοι που ενήργησαν έτσι. Για τούτο, στο Ταργκούμ του Ιωνάθαν, «Δαν» είναι ένα παρωνύμιο για την ειδωλολατρία. Όταν ο Ιεροβοάμ εγκατέστησε τη λατρεία μόσχων, το έκαμε αυτό στήνοντας έναν από τους μόσχους στην πρωτεύουσα των υιών Δαν, την πόλιν Δαν: «Οι ομνύοντες εις την αμαρτίαν της Σαμαρείας, και οι λέγοντες, Ζη ο θεός σου, Δαν, . . . και θέλουσι πέσει, και δεν θέλουσι σηκωθή πλέον.» (Κριτ. 18:1-31· Αμώς 8:14) Η θέσις του Δαν κατελήφθη από τον Μανασσή στην Αποκάλυψι 7:6.

Αν έχωμε υπ’ όψι τα προηγούμενα, είναι εύκολο ν’ αντιληφθούμε γιατί τα ονόματα του Εφραΐμ και του Δαν δεν εμφανίζονται μεταξύ των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ.

● Πώς μπορεί το Δευτερονόμιο 24:16, που λέγει, «Ούτε τα τέκνα θέλουσι θανατόνεσθαι δια τους πατέρας», να εναρμονισθή με το γεγονός ότι ο γόνος της μοιχευτικής σχέσεως μεταξύ Δαβίδ και Βηθ-σαβεέ απέθανε εξαιτίας της αμαρτίας των, όπως δείχνει το 2 Σαμουήλ 12:14;​—Ι. Μπ., Η.Π.Α.

Ο νόμος, όπως εκτίθεται στο Δευτερονόμιο 24:16, δείχνει ότι οι πατέρες δεν έπρεπε να θανατώνωνται για τους γυιούς των, ούτε οι γυιοί να θανατώνωνται για τους πατέρες των. Στην απονομή δικαιοσύνης από τον άνθρωπο, ο καθένας έπρεπε να πεθαίνη για τη δική του αμαρτία και να μη συμπαρασύρη αθώους συγγενείς μαζί του. Σ’ αυτή την ιδιαίτερη περίπτωσι του Δαβίδ και της Βηθ-σαβεέ, κανείς απ’ αυτούς δεν είχε δικαίωμα στο παιδί και έτσι δεν ήταν αδικία να το αποστερηθούν. Εκτός τούτου, ως ένα απερίτμητο, δίχως όνομα βρέφος δεν είχε ως τότε αναπτύξει κάποιον τύπο προσωπικότητος ή συνειδητότητα ώστε να εκτιμά τη ζωή. Έπειτα πάλι, η Βηθ-σαβεέ μπορούσε να έχη θανατωθή με λιθοβολισμό για τη μοιχεία της, στην περίπτωσι δε αυτή το αγέννητο τέκνο θα είχε επίσης χαθή. Εν τούτοις, όπως εσημειώθη προηγουμένως στη Σκοπιά, στον Δαβίδ εξεδηλώθη έλεος λόγω της διαθήκης της Βασιλείας, που είχε κάμει ο Ιεχωβά μαζί του. Ο Ιεχωβά, όμως, για να εντυπώση το γεγονός της δυσαρεσκείας του, άφησε το παιδί να πεθάνη, πράγμα που ήταν ένα πολύ σοβαρό πλήγμα για τον Βασιλέα Δαβίδ. Δύο όμοιες περιπτώσεις αναγράφονται στη ζωή του Δαβίδ: Η μία ήταν εν σχέσει με τον θάνατο του Ουζά, ο οποίος προσεπάθησε να στηρίξη την κιβωτό της διαθήκης· η άλλη ήταν η καταστροφή δεκάδων χιλιάδων Ισραηλιτών επειδή ο βασιλεύς Δαβίδ αλαζονικά και υπερήφανα απεφάσισε να απαριθμήση τα πλήθη του Ισραήλ. (1 Χρον. 15:13· 21:1-27) Τέτοιες αναγραφές σαν αυτές μεγαλύνουν την υπεροχή του Ιεχωβά Θεού και υπογραμμίζουν τους λόγους: «Κατά δε την θέλησιν αυτού [ο Θεός] πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;»​—Δαν. 4:35.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα; καθάρισόν με από των κρύφιων αμαρτημάτων. Και έτι προφύλαξαν τον δούλόν σου από υπερηφανιών.​—Ψαλμ. 19:12, 13. Σ 1/6/60 10

17 Ο φυλάττων το στόμα αυτού διαφυλάττει την ζωήν αυτού· ο δε ανοίγων προπετώς τα χείλη αυτού θέλει απολεσθή.​—Παροιμ. 13:3. Σ 15/6/60 17-19

18 Ο μακρόθυμος έχει μεγάλην φρόνησιν· ο δε οξύθυμος ανεγείρει την αφροσύνην αυτού.​—Παροιμ. 14:29. Σ 1/10/60 1, 2α

19 Διότι αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα.​—2 Κορ. 10:3. Σ 15/4/60 41, 42

20 Τίνα μερίδα [έχει] ο πιστός με τον άπιστον;​—2 Κορ. 6:15. Σ 1/12/60 8, 9

21 Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, . . . αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.​—Φιλιππησ. 4:8. Σ 1/5/60 27· 1α

22 Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.​—1 Τιμ. 3:1. Σ 15/5/60 2α

23 Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως, . . . μη εις έριδα και φθόνον.​—Ρωμ. 13:13. Σ 1/8/60 2, 3α

24 Γίνεσθε δε εις αλλήλους. . . , συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.​—Εφεσ. 4:32. Σ 1/9/60 14-16

25 Ο ελεήμων άνθρωπος αγαθοποιεί την ψυχήν αυτού.​—Παροιμ. 11:17. Σ 15/9/60 1, 3, 4

26 Τότε θέλεις ιδεί, και χαρή, και η καρδία σου θέλει εκπλαγή και πλατυνθή· διότι η αφθονία της θαλάσσης θέλει στραφή προς σε· αι δυνάμεις των εθνών θέλουσιν έλθει προς σε.​—Ησ. 60:5. Σ 15/10/60 16α

27 Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, . . . αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.​—2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ. Σ 1/12/60 18α

28 Όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός.​—Παροιμ. 10:19. Σ 15/6/60 21, 22

29 Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.​—1 Ιωάν. 2:17. Σ 15/8/60 7, 11α

30 Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι εστερεούντο εις την πίστιν, και ηυξάνοντο τον αριθμόν.​—Πράξ. 16:5. Σ 1/11/60 18, 19

31 Ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.​—Εβρ. 13:15. Σ 15/12/60 13, 14

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Απρίλιος είναι ο τελευταίος μήνας της τετραμήνου Προσπαθείας για συνδρομές στο περιοδικό Η Σκοπιά. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά με τη βαθιά και ζωηρή εκτίμησι που έχουν για την αξία του μοναδικού αυτού περιοδικού που αναγγέλλει την Βασιλείαν του Θεού, θα ολοκληρώσουν τις προσπάθειές των κάνοντας τον μήνα αυτόν τον καλύτερο της διακονίας των. Μια ετησία συνδρομή στο περιοδικό Η Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια προσφέρεται αντί δρχ. 30. Δώστε και σ’ άλλους την ευκαιρία να διαβάσουν τη Σκοπιά.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Ιουνίου: Η Αγία Γραφή και το Πρόβλημα της Επιβιώσεώς Μας, §1 - 18. Σελ. 213.

11 Ιουνίου: Η Αγία Γραφή και το Πρόβλημα της Επιβιώσεώς Μας, §19 - 32, και Ελπίς Επιβιώσεως Αντιμετωπίζει το Πρόβλημα, §1 -7. Σελ. 217.

18 Ιουνίου: Ελπίς Επιβιώσεως Αντιμετωπίζει το Πρόβλημα, §8-26. Σελ. 222.

Ποιος Είναι ο Θεός Σας;

«ΠΟΙΟΣ είναι ο Θεός σας;» Αυτή είναι η πιο σπουδαία ερώτησις που θα μπορούσε να σας κάμη οποιοσδήποτε. Η σύγχυσις και η διαμάχη, που είναι σήμερα στον κόσμο σε κάθε επίπεδο ανθρωπίνης προσπαθείας, οφείλονται περισσότερο στη διαφορά θεών που λατρεύουν οι άνθρωποι παρά σε οποιονδήποτε άλλον παράγοντα. Το Ανατολικό συγκρότημα λατρεύει τον θεό των στρατιωτικών δυνάμεων, το ουδέτερο συγκρότημα λατρεύει, κυρίως, ειδωλολατρικές θεότητες, ενώ το Δυτικό συγκρότημα προσφέρει τουλάχιστον λατρεία χειλέων στον Θεό της Αγίας Γραφής. Τα δε άτομα, με την πορεία της ενεργείας των, προδίδουν το είδος του Θεού που λατρεύουν.

Ναι, στις διάνοιες των ανθρώπων υπάρχουν «θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί,» ακριβώς όπως παρετήρησε ένας εμπνευσμένος απόστολος του Ιησού Χριστού πριν από πολλά χρόνια. Εν τούτοις, για λόγους ευταξίας του σύμπαντος, δεν μπορούν να υπάρχουν περισσότεροι από έναν αληθινό Θεό. Αν υπήρχαν, θα βρίσκαμε την ίδια σύγχυσι στο άψυχο σύμπαν που βρίσκομε στη νοητική ανθρώπινη κτίσι πάνω στη γη​—όπου θεοί και άρχοντες έχουν διαφορετικούς νόμους και είναι σε πόλεμο εναντίον αλλήλων. Επειδή ολόκληρο το σύμπαν έχει ένα Νομοθέτη, γι’ αυτό οι επιστήμονες είναι ικανοί ν’ ανακαλύψουν αυτούς τους νόμους και να μετέρχωνται πρακτικές μεθόδους στη χρήσι των κανόνων που διέπουν αυτούς τους νόμους για το καλό​—και πολύ συχνά για το κακό του​—ανθρώπου.​—1 Κορ. 8:5, 6.

Ο Δημιουργός επροίκισε τον άνθρωπο με την ικανότητα της λατρείας, και για την ίδια του ευημερία πρέπει ο άνθρωπος να λατρεύη τον Θεό. Αυτό είναι γεγονός, το οποίον οι σύγχρονοι ψυχοθεραπευταί μαθαίνουν να εκτιμούν ολοένα περισσότερο. Αλλ’ αν κανείς δεν λατρεύη τον ένα αληθινό Θεό, τον Δημιουργό, τότε, πραγματικά, λατρεύει ‘τον θεόν του κόσμου τούτου,’ τον Σατανά ή Διάβολο. Όπως είπε ο Ιησούς: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού· και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.»​—2 Κορ. 4:4· Εφεσ. 2:2· Ματθ. 12:30.

Ποιος είναι ο Θεός σας; Ίσως θα απαντήσετε, όπως και ο Χ. Γουκ, ένας δημοφιλής συγγραφεύς, στο βιβλίο Αυτός Είναι ο Θεός Μου, ότι ο Θεός σας είναι ο Δημιουργός, ο Θεός της Αγίας Γραφής. Αλλ’ είναι πραγματικά; Υποθέστε ότι ένας συνάδελφος εκαυχάτο ότι ο προϊστάμενος ήταν φίλος του, κι ωστόσο δεν εγνώριζε το όνομα του προϊσταμένου, τι είδους άνθρωπος ήταν και ποιοι ήσαν οι σκοποί του στη ζωή· συγχρόνως ο υπάλληλος αυτός χασομερούσε στην εργασία του. Τι θα διενοείσθε σεις για την καύχησί του; Αν ο προϊστάμενος πραγματικά ήταν φίλος του, αυτός βέβαια θα εγνώριζε το όνομα του προϊσταμένου, τα χαρακτηριστικά του, τον σκοπό του στη ζωή. Και τότε, αντί να χασομερά στην εργασία του, θα απέδιδε το καλύτερο που μπορούσε, διότι ειργάζετο για τον φίλο του. Έτσι δεν είναι;

Αν, λοιπόν, ο Θεός της Αγίας Γραφής, ο Δημιουργός, είναι ο Θεός σας, τότε πρέπει, πρώτ’ απ’ όλα, να γνωρίζετε ποιο είναι τ’ όνομά του. Το γνωρίζετε; Θα πήτε «Θεός» είναι τ’ όνομά του; Όχι, αυτό είν’ απλώς ένας τίτλος, όπως είναι ο τίτλος του «προϊσταμένου.» Θα ελέγατε, «ο Ιησούς Χριστός»; Όχι, αυτό είναι το όνομα του Υιού του Θεού. Τότε ποιο είναι τ’ όνομα του Θεού; Αυτός μας λέγει μέσα στον λόγο του: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου.» «Συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος.» Ναι, ο αληθινός Θεός έχει ένα όνομα, που τον διακρίνει απ’ τους πολλούς κατ’ απομίμησιν ή ψευδείς θεούς.​—Ησ. 42:8, ΜΝΚ· Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ· 1 Κορ. 8:5, 6.

Αν ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι ο Θεός σας, θα γνωρίζετε, επίσης, ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ή οι ιδιότητές του. Ποια είναι; Είναι τέσσερα. Πρώτον δικαιοσύνη: «Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» Δεύτερον, δύναμις: «Παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά.» Τρίτον, σοφία: «Δια της σοφίας εθεμελίωσεν ο Ιεχωβά την γην· εστερέωσε τους ουρανούς εν συνέσει. Δια της γνώσεως αυτού . . . τα νέφη σταλάζουσι δρόσον.» Και τέταρτον, αγάπη: «Ο Θεός είναι αγάπη.»​—Δευτ. 32:4· Ματθ. 19:26· Παροιμ. 3:19, 20, ΜΝΚ· 1 Ιωάν. 4:8.

Επίσης, αν ο Θεός σας είναι ο Θεός της Αγίας Γραφής, πρέπει να γνωρίζετε καλά τους σκοπούς του. Τότε, όταν οι άλλοι τον ονειδίζουν, λόγω αγνοίας ή μοχθηρίας, θα μπορέσετε να υπερασπίσετε το καλό του όνομα ακριβώς όπως θα εκάνατε για έναν επίγειο φίλο σας. Κατηγορεί κανένας τον Θεό σας Ιεχωβά ότι είναι απλώς ο φυλετικός Θεός των Ιουδαίων; Αυτοί σφάλλουν. Οι πιστοί άνδρες της αρχαιότητος από τον Άβελ ως τον Ιακώβ δεν ήσαν Ιουδαίοι. Εκτός απ’ αυτό, όλοι οι άνθρωποι είναι αποδέκται των ευλογιών του Ιεχωβά και θα είναι ακόμη. Το μόνο είναι ότι κάποτε ο Ιεχωβά έδωσε στους Ισραηλίτας, που έγιναν αργότερα γνωστοί ως Ιουδαίοι, ωρισμένα προνόμια λόγω της πίστεως των προπατόρων των. Ο Ιησούς Χριστός ελάτρευε τον Θεόν του Μωυσέως· οι ακόλουθοί του θα κάμουν το ίδιο.​—Ρωμ. 3:29.

Ή, αν κανείς κατηγορούσε τον Θεό σας διότι χρησιμοποιούσε τους στρατούς του Ισραήλ για να καταστρέψη ωρισμένους ειδωλαλατρικούς λαούς στην παλαιά εποχή, σεις, ως ένας Χριστιανός, πρέπει να μπορήτε ν’ απαλλάξετε τ’ όνομα του Θεού κι απ’ αυτή τη μομφή. Οι ειδωλολατρικοί εκείνοι Χαναναίοι άξιζε να πεθάνουν διότι είχαν επιδοθή στη χειρότερη ανηθικότητα. Αφού ο Ιεχωβά είναι ο δικαιωματικός Κυρίαρχος της γης και Κριτής, είναι ελεύθερος να εκλέξη τα μέσα εκτελέσεως των ανόμων: τον Κατακλυσμό για τους προκατακλυσμιαίους, το πυρ για τους κατοίκους των Σοδόμων και Γομόρρων, την κατά γράμμα μάχαιραν για τους Χαναναίους.​—Δευτ. 9:4-6.

Αν, πάλι, μερικοί, επειδή η αθλιότης και η αδικία είναι ο κλήρος της ανθρωπότητος, αρνούνται ότι υπάρχει ο Ιεχωβά Θεός, πώς θ’ απαντήσετε σεις; Πολλά άτομα δεν είναι σε θέσι να δώσουν απάντησι. Η Γραφή όμως δίδει. Εν πρώτοις, ας σημειωθή ότι η ανθρωπότης έχει τον εαυτό της μόνο να ψέξη. Είναι αληθές ότι ο Θεός μπορούσε να εξαλείψη δια μιας τους πρωτουργούς της Εδεμικής αποστασίας, αλλ’ είχε γίνει πρόκλησις εναντίον του Θεού όσον αφορά την ικανότητά του να θέση πλάσματα επάνω στη γη, τα οποία θα παρέμεναν πιστά σ’ αυτόν υπό δοκιμασίαν. Για ν’ απαντήση σ’ αυτή την πρόκλησι ο Θεός έπρεπε να επιτρέψη δεινοπαθήματα, όπως καταδεικνύει και το βιβλίο του Ιώβ. Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός ανήρεσε πλήρως αυτές τις κατηγορίες και απήντησε στην πρόκλησι του Σατανά, θα καταστρέψη όλους τους κακοποιούς και θα επιφέρη συνθήκες στη γη που δεν θ’ αφήσουν αμφιβολία για την ύπαρξί του, την κυριαρχία του και τις ιδιότητές του.

Άλλο ένα σχετικό σημείο​—η διαγωγή σας. Μήπως αυτή διαψεύδει τον ισχυρισμό σας ότι ο Θεός της Βίβλου είναι ο δικός σας Θεός; Αν αυτός είναι αληθινά ο Θεός σας, θα προσπαθήτε να τον ευαρεστήσετε με τον ίδιο τον τρόπο της διαβιώσεώς σας. Οι πράξεις ομιλούν​—συχνά πιο δυνατά απ’ τα λόγια. «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Πρέπει επίσης ν’ ‘αγαπάτε τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας.’​—Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ.

Ποιος, λοιπόν, είναι ο Θεός σας; Έχετε ένα Θεό· κι εκείνοι ακόμη που αρνούνται πίστι στον Θεό έχουν ένα θεό που λατρεύουν. Αν ο Θεός σας είναι ο Θεός της Βίβλου, ο Δημιουργός, τότε γνωρίζετε τ’ όνομά του, τις ιδιότητές του και τους σκοπούς του. Τότε είσθε ικανοί να τον υπερασπίσετε, όταν ονειδίζεται. Τότε, επίσης, ζήτε έτσι ώστε να τον ευαρεστήτε. Αλλιώς, ο θεός σας, πραγματικά, είναι «ο θεός του κόσμου τούτου,» ο ποταπός, που προβάλλει ως αντίπαλος του μόνου αληθινού Θεού Ιεχωβά.

‘Ένας που Είναι Εξουθενωμένος’

Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ιστορικός Σουητώνιος έγραψε μια ιστορία 12 Καισάρων. Γυιός ενός Ρωμαίου ευγενούς, ο Σουητώνιος έλαβε πολλές από τις πληροφορίες του σχετικώς με τον χειρότερο των Καισάρων από αυτόπτες μάρτυρες. Αυτός ο ίδιος έζησε σχεδόν 30 χρόνια κάτω από διακυβερνήσεις Καισάρων, είχε δε άμεσο πρόσοδο στα Αυτοκρατορικά και Γερουσιαστικά αρχεία. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε την περιγραφή από τον Σουητώνιο του Τιβερίου Καίσαρος, εκείνου, δηλαδή, ακριβώς, στον οποίον ανεφέρετο προφητικώς η Βίβλος με τη φράσι: «εξουθενημένος τις»· δηλαδή, λόγω των κακών του ιδιοτήτων. (Δαν. 11:21) Ο Σουητώνιος, αναφορικώς με το περιφρονημένο αυτό άτομο, στο έργο του Οι Δώδεκα Καίσαρες (μεταφρασθέν υπό Ροβέρτου Γκραίηβς), γράφει:

● «Μερικά σημεία του αγρίου και σκληρού χαρακτήρος του Τιβερίου μπορούν να γίνουν αντιληπτά ακόμη και στην παιδική του ηλικία. Ο Θεόδωρος ο Γαδαρηνός, ο οποίος του εδίδαξε τη ρητορική, φαίνεται ότι υπήρξε ο πρώτος που τα διέκρινε, εφόσον, όταν του εδίδετο αφορμή να επιπλήξη τον Τιβέριο, τον αποκαλούσε ‘ακάθαρτον και αιμοχαρή!’ Αλλ’ αφού έγινε Αυτοκράτωρ, κι ενώ ακόμη εξακολουθούσε να έχη τη λαϊκή συμπάθεια, με κάποια επίδειξι μετριοπαθείας, δεν μπορούσε να υπάρξη αμφιβολία ότι ο Θεόδωρος είχε δίκιο. . ..

● »Ένας πραίτωρ ερώτησε τον Τιβέριο αν, κατά τη γνώμη του, τα δικαστήρια θα συνεδρίαζαν για να δικάσουν υποθέσεις προδοσίας. Ο Τιβέριος απήντησε ότι ο νόμος πρέπει να επιβληθή· και πράγματι τον επέβαλε με πολύ μεγάλη αγριότητα. Ένας άνθρωπος κατηγορήθη ότι απεκεφάλισε ένα άγαλμα του Αυγούστου με τον σκοπό να τοποθετήση κάποια άλλη κεφαλή· η υπόθεσίς του εξεδικάσθη ενώπιον της γερουσίας, ο δε Τιβέριος, βρίσκοντας τις αποδείξεις αντιφατικές, διέταξε να εξετασθούν οι μάρτυρες με βασανιστήρια. Ο ένοχος κατεδικάσθη σε θάνατο, πράγμα που επρομήθευσε ένα προηγούμενο για εξεζητημένες κατηγορίες: άνθρωποι τώρα μπορούσαν να εκτελεσθούν γιατί . . . άλλαζαν τα ενδύματά των κοντά σ’ ένα άγαλμα του Αυγούστου, ή γιατί είχαν ένα δακτυλίδι ή ένα νόμισμα με την κεφαλή του Αυγούστου, όταν ήσαν σ’ ένα αποχωρητήριο ή σ’ ένα χαμαιτυπείο· ή γιατί επέκριναν οτιδήποτε ο Αύγουστος είχε ποτέ ειπεί ή κάμει. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ένας άνθρωπος πέθανε, διότι απλώς άφησε να του απονεμηθή ένα τιμητικό ψήφισμα από τον Δήμο της γενέτειράς του την ίδια μέρα κατά την οποίαν είχαν ψηφισθή τιμές για τον Αύγουστο.

● »Ο Τιβέριος έκαμε τόσο πολλές άλλες ασεβείς πράξεις με το πρόσχημα να αναμορφώση τη δημοσία ηθική—αλλά στην πραγματικότητα για να ικανοποιήση την επιθυμία του να βλέπη ανθρώπους να υποφέρουν—ώστε πολλές σάτυρες εγράφησαν εναντίον των δεινών της εποχής. . . .

● »Λίγες ημέρες αφότου ήλθε στο Κάπρι, ένας ψαράς αιφνιδίως εισεχώρησε στα ιδιαίτερα του Τιβερίου, φέροντας μαζί του ένα πελώριο μπαρμπούνι, το οποίον ανέσυρε από τη θάλασσα επάνω στους απάτητους κρημνούς στο πίσω μέρος της νήσου. Ο Τιβέριος ετρόμαξε τόσο, ώστε διέταξε τους στρατιώτες του να τρίψουν το πρόσωπο του ψαρά με το μπαρμπούνι. Τα λέπια ξεφλούδισαν το πρόσωπό του, και ο φτωχός άνθρωπος εφώναξε στην αγωνία του: ‘Ευχαριστώ Ουρανέ, που δεν έφερα στον Καίσαρα εκείνο το πελώριο καβούρι που επίσης έπιασα!’ Ο Τιβέριος έστειλε για το καβούρι και το εχρησιμοποίησε κατά τον ίδιο τρόπο. . . .

● »Γρήγορα ο Τιβέριος εξέσπασε σε κάθε είδος σκληρότητος και ποτέ δεν του έλειψαν τα θύματα: αυτά ήσαν, πρώτα, οι φίλοι της μητέρας του και έπειτα, λιγώτερο οικείες γνωριμίες. . . . τελικά, οι φίλοι του Σηιανού [διοικητού των Πραιτωριανών φρουρών, που επίσης εξετελέσθη]. Αφού ο Σηιανός ετέθη εκποδών, οι αγριότητες του Τιβερίου αυξήθησαν, πράγμα που αποδεικνύει ότι ο Σηιανός δεν ήταν εκείνος που, όπως είχαν σκεφθή μερικοί, παρακινούσε τον Τιβέριο να τις διαπράξη, αλλ’ απλώς επρομήθευε τις ευκαιρίες που εκείνος επιζητούσε. . . .

● »Θα έπαιρνε πολύν χρόνο για να καταρτίση κανείς ένα λεπτομερή κατάλογο των βαρβαροτήτων του Τιβερίου· εγώ όμως θα ικανοποιηθώ με λίγα δείγματα. Ούτε μια μέρα, οσοδήποτε αγία και αν ήταν, δεν πέρασε χωρίς κάποιος να εκτελεσθή. . . . Πολλοί από τα θύματά του κατηγορούντο και ετιμωρούντο μαζί με τα παιδιά τους—μερικοί πράγματι από τα παιδιά τους—απηγορεύετο δε στους συγγενείς να πενθήσουν. Ειδικές αμοιβές είχαν ψηφισθή για τους καταδότες που τους είχαν προδώσει και σε ωρισμένες περιστάσεις, και στους μάρτυρες, επίσης. Πάντοτε ήταν πιστευτός ο λόγος του καταδότου. . . .

● »Τα σώματα όλων των εκτελεσμένων εξεσφενδονίζοντο από τη Σκάλα του Θρήνου, και εσύροντο προς τον Τίβερι με γάντζους—είκοσι περίπου κάθε μέρα, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Η παράδοσις απηγόρευε τον στραγγαλισμό των παρθένων· έτσι, όταν νεαρά κορίτσια κατεδικάζοντο να πεθάνουν με αυτόν τον τρόπο, ο εκτελεστής άρχιζε με τον βιασμό τους. . . . Στο Κάπρι ακόμη δείχνουν τη θέσι, στην κορφή του κρημνού, όπου ο Τιβέριος συνήθιζε να βλέπη τα θύματά του που ερρίχνοντο στη θάλασσα. . . .

● »Πολλές αποδείξεις σώζονται, όχι μόνο για το μίσος που ο Τιβέριος επέσυρε στον εαυτό του, αλλά και για την κατάστασι τρόμου, όπου αυτός ο ίδιος ζούσε και τις ύβρεις που συνεσωρεύοντο επάνω του. . .. Οι πρώτες ειδήσεις για τον θάνατό του προκάλεσαν τέτοια χαρά στη Ρώμη, ώστε οι άνθρωποι έτρεχαν γύρω φωνάζοντας: ‘Στον Τίβερι με τον Τιβέριο!’ και άλλοι επρόφεραν προσευχές προς την Μητέρα Γη και τους Καταχθονίους θεούς να μην του δώσουν τόπο εκεί κάτω παρά μαζί με τους κολασμένους.

● Αληθινά ο Τιβέριος Καίσαρ ήταν ένα άτομο εξουθενημένο.