Μέρος 23—«Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης»

Πριν τελειώση ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στις 11 Νοεμβρίου 1918, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ουίλσων επρότεινε μια Κοινωνία των Εθνών. Πριν αρχίση η Συνδιάσκεψις Ειρήνης των Παρισίων στο έτος 1919, η εκτελεστική επιτροπή του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική υιοθέτησε μια Διακήρυξι, δηλώνοντας ότι η προταθείσα Κοινωνία των Εθνών ήταν «η πολιτική έκφρασις της Βασιλείας του Θεού επάνω στη γη.» Η εκτελεστική επιτροπή διώρισε επίσης μια Ειδική Επιτροπή για να παρουσιάση επισήμως τη Διακήρυξι στη Συνδιάσκεψι Ειρήνης που επρόκειτο σε λίγο να συνέλθη στο Παρίσι.

32. Τι γραπτά στοιχεία έχομε ότι η Ειδική Επιτροπή παρουσίασε τη Διακήρυξι στη Συνδιάσκεψι Ειρήνης των Παρισίων;

³² Παρουσίασε η Ειδική αυτή Επιτροπή τη Διακήρυξι στη Συνδιάσκεψι Ειρήνης των Παρισίων μετά την έναρξί της στις 18 Ιανουαρίου 1919; Στην ετήσια έκθεσι του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική για το ημερολογιακό έτος 1919 ανεγράφη η επόμενη πρότασις στη σελίδα 11:

Στη Συνδιάσκεψι της Ειρήνης των Παρισίων, μια αντιπροσωπευτική επιτροπή του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου εγένετο δεκτή από κρατικούς λειτουργούς και παρουσίασε τα πεπραγμένα της εκτελεστικής επιτροπής τα οποία είχε λάβει οδηγίες να διαβιβάση στη Συνδιάσκεψι της Ειρήνης.

33. Ποια περαιτέρω ενέργεια έγινε από το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών για την ειδωλοποίησι της Κοινωνίας των Εθνών;

³³ Έγιναν και περισσότερες ενέργειες από την ανωτέρω. Συνθήκη Ειρήνης υπεγράφη στις 28 Ιουνίου 1919. Το Δελτίον του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου μηνός Ιουνίου 1919, στη σελίδα 94, έλεγε τα εξής σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Ψηφίσματα Υιοθετηθέντα από το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Ειδική Σύνοδο του Κλήβελαντ (Οχάιο), 6-8 Μαΐου 1919»:

Ι. Κοινωνική Δικαιοσύνη. . .

ΙΙ . Εθνικές και Διεθνείς Υποθέσεις

ΨΗΦΙΖΕΙ: Να εκφράσωμε την ευγνωμοσύνη μας για την ίδρυσι της Κοινωνίας των Εθνών όπως συνεφωνήθη από τη Συνδιάσκεψι Ειρήνης των Παρισίων και να εγγυηθούμε την υποστήριξί μας για την εξασφάλισι της επικυρώσεώς της από τη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών και την αφοσίωσί μας για να την καταστήσωμε μια επιτυχία.

34. Πώς οι προσπάθειες του Συμβουλίου απεδείχθησαν μάταιες;

³⁴ Μάταιες ήσαν οι προσπάθειές των. Η Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών ποτέ δεν ανεγνώρισε τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων με τον χάρτη της Κοινωνίας των Εθνών. Η αφοσίωσις του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου των Εκκλησιών ποτέ δεν κατέστησε επιτυχία την Κοινωνία των Εθνών. Ούτε η αφοσίωσις των θρησκευτικών οργανώσεων στο Βρεττανικό βασίλειο της εβδόμης παγκοσμίου δυνάμεως δεν το κατώρθωσε αυτό. Η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε να προλάβη τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την εισαγωγή της ατομικής βόμβας. Η Κ.Τ.Ε. τυπικώς διελύθη στις 10 Ιανουαρίου 1946.

35. Ως προς τη Βασιλεία του Θεού, τι ήταν η Διακήρυξις εκείνη όπως παρουσιάσθη στη Συνδιάσκεψι Ειρήνης των Παρισίων; και τι ενέργεια ήταν έτσι εκείνο που έκαμαν οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» απέναντι του κατ’ όνομα ναού του Θεού;

³⁵ Κι εκτός μάλιστα από τον προφητικό λόγο του Θεού, τα αποκαλυπτικά γεγονότα της ιστορίας φανερώνουν ότι η Κοινωνία των Εθνών δεν αποτελούσε μια επίγεια εικόνα της Βασιλείας του Θεού ερριζωμένη στο Ευαγγέλιο, αλλ’ αποτελούσε μια βλάσφημη ανθρωποποίητη παραποίησι της Βασιλείας του Θεού. Ήταν μια ειδωλολατρική «εικών του θηρίου,» στο οποίον πολιτικόν θηρίον ο μέγας δράκων Σατανάς ή Διάβολος έδωσε «την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην.» (Αποκάλ. 12:3, 4, 7-9, 13-17· 13:1, 2) Η Διακήρυξις την οποίαν υιοθέτησε η εκτελεστική επιτροπή του Συμβουλίου των Εκκλησιών στο Ατλάντικ Σίτυ και την παρουσίασε δια της Ειδικής Επιτροπής της στη Συνδιάσκέψι Ειρήνης των Παρισίων κατά το τέλος του Ιανουαρίου του 1919, ήταν μια ρυπαρή βλασφημία κατά της αληθινής Βασιλείας του Θεού. Ήταν μια ψευδής προφητεία που ηπάτησε τον κόσμο και αποτελούσε μια αηδή πράξι ειδωλολατρίας σε μια θηριώδη «εικόνα». Με την πράξι αυτή τον Ιανουάριο του 1919 οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» και οι πολιτικοί τής εβδόμης παγκοσμίου δυνάμεως και των συμμάχων της έθεσαν ένα βδέλυγμα ενώπιον του Ιεχωβά Θεού, ένα πράγμα που Του ήταν βδελυκτό. Εφόσον οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» ισχυρίζοντο ότι αποτελούσαν το ναόν του Θεού, έφεραν στην πραγματικότητα ένα βδελυκτό είδωλο μέσα στον θρησκευτικό ναό.

36. Ποιους εμιμήθησαν έτσι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου», και για το στήσιμο τίνος πράγματος ήταν όργανον, η εβδόμη παγκόσμια δύναμις;

³⁶ Ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου», με το να στήση αυτό το «βδέλυγμα της ερημώσεως», εμιμήθη εκείνους που απέρριψαν τον Ιησού Χριστό στο έτος 33 (μ.Χ.) και οι οποίοι εκραύγαζαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Εδώ η εβδόμη παγκόσμια δύναμις κατέστη όργανον του «θεού του κόσμου τούτου» στο στήσιμο του «βδελύγματος της ερημώσεως.» (Ματθ. 24:15) Αυτό προσδιορίζει ένα σπουδαίο σημείο στη μέτρησι του προφητικού χρόνου.

«Η ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ ΗΤΙΣ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΡΗΜΩΣΙΝ»

37. Τι είναι συνδεδεμένον μ’ αυτό το βδέλυγμα της ερημώσεως, και τι έμαθε γι’ αυτό ο Δανιήλ από τον άγγελο;

³⁷ Υπάρχει, όμως, και μια «παράβασις» που είναι συνδεδεμένη με το «βδέλυγμα της ερημώσεως.» Ο Δανιήλ λέγει ότι ένας άγγελος έθεσε μια ερώτησι γι’ αυτό: «Τότε ήκουσα αγίου τινός λαλούντος· και άλλος άγιος έλεγε προς τον δείνα λαλούντα, Έως πότε θέλει διαρκεί η όρασις η περί της παντοτεινής θυσίας, και της παραβάσεως ήτις φέρει την ερήμωσιν, και το αγιαστήριον και το στράτευμα παραδίδονται εις καταπάτησιν; Και είπε προς εμέ, Έως δύο χιλιάδων και τριακοσίων ημερονυκτίων· τότε το αγιαστήριον θέλει καθαρισθή.»—Δαν. 8:13, 14.

38. Ποια ερωτήματα εγείρονται για την «παράβασιν ήτις φέρει την ερήμωσιν,» και γιατί χρειάζονται οι απαντήσεις;

³⁸ Η «παντοτεινή θυσία» αφηρέθη στο πλήρωμα του «καιρού και καιρών και ημίσεος καιρού» στις 7 Μαΐου 1918.a Κατά το τέλος του Ιανουαρίου 1919, εστήθη το «βδέλυγμα της ερημώσεως» για λατρεία. Αλλά τότε η «παράβασις ήτις φέρει την ερήμωσιν» δεν είχε διαπραχθή, ώστε ν’ αρχίση η μέτρησις των δύο χιλιάδων τριακοσίων ημερονυκτίων. Τι λοιπόν ήταν αυτή η «παράβασις»; Πότε διεπράχθη, κι από ποιον; Οι μάρτυρες του Ιεχωβά παρουσιάζουν αυτά τα γεγονότα:

39. Πώς άρχισε το μεταπολεμικό έργον μαρτυρίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και ποια αποκάλυψις και ενέργεια έγινε σχετικά με την Κοινωνία των Εθνών;

³⁹ Στις 26 Μαρτίου 1919 οι αξιωματούχοι και συγγραφείς της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά απελύθησαν επ’ εγγυήσει από την κράτησί των στο Ομοσπονδιακό Σωφρονιστήριο της Ατλάντας (Γεωργίας).b Την επόμενη μέρα, οι αξιωματούχοι της Εταιρίας άρχισαν να εκπονούν σχέδια για την οργάνωσι και διεξαγωγή του μεταπολεμικού έργου της μαρτυρίας από την τάξι του αγιαστηρίου του Ιεχωβά Θεού. Αυτό επέφερε μεγάλη αναζωογόνησι στον ηγιασμένο λαό του Ιεχωβά. Αυτός εξέχυσε το προτρεπτικό του πνεύμα πάνω σ’ αυτούς για να διακρίνουν το έργον του γι’ αυτούς και να ενισχύσουν τη διάνοιά τους για την εκτέλεσί του. Από την 1η έως 8η Σεπτεμβρίου του έτους εκείνου συνεκρότησαν μια γενική συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ (Οχάιο). Εκεί ο άλλοτε φυλακισμένος πρόεδρος της Εταιρίας εξέθεσε το έργο της αφόβου μαρτυρίας που επρόκειτο να γίνη από τότε ως την παγκόσμια μάχη του Αρμαγεδδώνος. Η προφητεία έγινε πιο ευκρινής, και στη σελίδα 12 του τεύχους 1ης Ιανουαρίου 1921, το επίσημο περιοδικό της Εταιρίας, Η Σκοπιά, ετόνισε ότι η Κοινωνία των Εθνών ήταν το «βδέλυγμα της ερημώσεως» όπως προελέχθη από τον προφήτη του Ιεχωβά Δανιήλ. (Ματθ. 24:15) Το επόμενο έτος έγινε μια ακόμη μεγαλύτερη διεθνής συνέλευσις, πάλι στο Σήνταρ Πόιντ (Οχάιο). Με την Απόφασι που υιοθετήθη εκεί, την Κυριακή, 10 Σεπτεμβρίου 1922, τα έθνη της γης που προσεχώρησαν στη βδελυκτή Κοινωνία των Εθνών προεκλήθησαν και ειδοποιήθησαν για την παρά Θεού αναγγελθείσα αποτυχία της Κοινωνίας.c

40. Τίνος έναρξιν έκαμε η δεύτερη συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ και σε τι ωδήγησε στο Λονδίνον της Αγγλίας;

⁴⁰ Η δεύτερη αυτή συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ έκαμε έναρξι μιας σειράς ετησίων συνελεύσεων παγκοσμίου σπουδαιότητος. Η πέμπτη έγινε στο Λονδίνον της Αγγλίας, στην πρωτεύουσα πόλι της Βρεττανικής Αυτοκρατορίας, της εξαπλωμένης σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Παρευρίσκοντο εκπρόσωποι από τον σύντροφο της Βρεττανίας στην Αγγλο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμι κι από άλλες ξένες χώρες.

41. Τι υιοθετήθη απ’ εκείνη τη συνέλευσι το απόγευμα της Παρασκευής, και τι είχε να πη το πέμπτο άρθρο στους άρχοντας του κόσμου;

⁴¹ Η συνέλευσις άρχισε την Τρίτη, 25 Μαρτίου 1926, και συνεχίσθη ως την επόμενη Δευτέρα, 31 Μαΐου. Το απόγευμα της Παρασκευής, ο πρόεδρος της Εταιρίας, στο τέλος της ομιλίας του από τον Ησαΐα, κεφάλαιον 49, υπέβαλε στη συνέλευσι μια Απόφασι με τίτλον «Μια Μαρτυρία στους Άρχοντας του Κόσμου.» Εφιστούσε προσοχή στην ευθύνη που ήταν εναποτεθειμένη σε όλους τους άρχοντας, διότι όλα τα σημεία των καιρών πιστοποιούσαν την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς το έτος 1914. Το πέμπτο άρθρο της Αποφάσεως κατόπιν έλεγε ότι, παρά την πειστική αυτή απόδειξι, «αντίθετα στον λόγο του Θεού οι εμπορικοί, πολιτικοί κι εκκλησιαστικοί άρχοντες επεχείρησαν να σταθεροποιήσουν τον κόσμο και να τηρήσουν τους λαούς υπό έλεγχον υιοθετώντας το κατασκεύασμα εκείνο που καλείται Κοινωνία των Εθνών και το οποίον κακώς και βλασφήμως εχαιρετίσθη ως η πολιτική έκφρασις της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη· ότι ο πραγματικός πρωτουργός και πατήρ του συνδέσμου της Κοινωνίας των Εθνών είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, ο θεός του πονηρού τούτου κόσμου, και επροτάθη απ’ αυτόν ως η τελευταία του άπελπις προσπάθεια να εξαπατήση τους λαούς, να τους απομακρύνη από τον αληθινό Θεό, και να τους τηρή υπό τον πονηρόν του έλεγχον· ότι τώρα μετά από επτά ετών κοπιώδη προσπάθεια από μέρους εκείνων που επρότειναν τον σύνδεσμο εκείνο για ν’ αποκατασταθή ειρήνη κι ευημερία, είναι παραδεδεγμένον σχεδόν ότι η Κοινωνία των Εθνών είναι μια πλήρης αποτυχία και ότι η ολοσχερής της κατάρρευσις είναι ζήτημα βραχέος χρονικού διαστήματος μόνο· . . .»

42. Πώς υπεβλήθη αυτή η Απόφασις σ’ ένα δημόσιο ακροατήριο, και με ποια υποδοχή;

⁴² Όχι μόνο υιοθετήθη μ’ ενθουσιασμό αυτή η Απόφασις από τη συνέλευσι του αγίου λαού του Ιεχωβά εκείνη την Παρασκευή, αλλά και την επόμενη Κυριακή το βράδυ υπεβλήθη σ’ ένα δημόσιο ακροατήριο που εγέμισε το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ. Τότε ο πρόεδρος της Εταιρίας έδωσε μια εξαίρετη ομιλία για να υποστηρίξη και αναπτύξη την Απόφασι. Η Κοινωνία των Εθνών εξετέθη σε όλους, όχι μόνον ως το «βδέλυγμα της ερημώσεως,» αλλά και ως ο «όγδοος» βασιλεύς της Αποκαλύψεως κεφ. 17:11, ενώ η Βρεττανική Αυτοκρατορία ήταν ο έβδομος «βασιλεύς» κι αποτελούσε το κύριο στήριγμα της Κοινωνίας των Εθνών. «Ας αποσυρθή απ’ αυτήν η Βρεττανία αύριο και η Κ.Τ.Ε. θα καταποντισθή αμέσως,» διεκήρυξε ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορδ, εν μέσω χειροκροτημάτων. Μετά το τέλος της ομιλίας, που περιέγραψε τις ευλογίες του ανθρωπίνου γένους κάτω από τη βασιλεία του Θεού, το αχανές ακροατήριο ηγέρθη σύσσωμο για να εκδηλωθή υπέρ της θείας κυβερνήσεως που μόλις περιεγράφη.

43. Σε ποιους παρουσιάσθη τότε αυτή η Μαρτυρία, και πώς διεπράχθη έτσι η «παράβασις ήτις φέρει την ερήμωσιν»;

⁴³ Την επόμενη μέρα, εκτός από τη μια ολόκληρη σελίδα που αφιέρωσε η εφημερίς Νταίηλυ Νιους για τη δημοσίευσι της Αποφάσεως και της δημοσίας διαλέξεως, οι εφημερίδες του Λονδίνου απεσιώπησαν την πιο μεγάλη και πιο σπουδαία είδησι της εποχής.d Έγιναν δε και ανατυπώσεις ολοκλήρου της σελίδας της εφημερίδος Νταίηλυ Νιους, 31ης Μαΐου 1926, κι εκυκλοφόρησαν ευρέως, η δε Απόφασις εδημοσιεύθη σε όλη τη γη. Η Μαρτυρία εδόθη σε όλα τα έθνη της γης, η Κοινωνία των Εθνών εξετέθη στην πραγματικότητά της, και η ευθύνη ετέθη εκεί όπου ανήκε. Αλλ’ η εβδόμη παγκόσμια δύναμις και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της γης δεν έδωσαν προσοχή στη Μαρτυρία. Δεν μετεστράφησαν από το «βδέλυγμα της ερημώσεως» στο να υποστηρίξουν τη βασιλεία του Θεού που διεκηρύσσετο. Η συνεχιζομένη λατρεία των προς την «εικόνα του θηρίου» εδραματοποιήθη στις 8 Σεπτεμβρίου 1926, με την εκ νέου εισδοχή της Γερμανίας στην οικογένεια των καλής υποστάσεως εθνών και τούτο με την εισδοχή της Γερμανίας στην Κοινωνία των Εθνών. Τι αποτελούσε αυτή η απολάκτισις του αγγέλματος του Ιεχωβά περί της Κοινωνίας των Εθνών ότι ήταν ένα σχεδίασμα του Διαβόλου, ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα στη θέσι της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν; Ήταν μια «παράβασις» εναντίον του Θεού, «παράβασις ήτις φέρει την ερήμωσιν,» που τρομάζει και καταπλήσσει όλους εκείνους που λαχταρούν και προσεύχονται για την υποσχεμένη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού Του. Τι αηδιαστική διαγωγή από μέρους των κοσμικών εθνών!

44. Από πότε, λοιπόν, μπορούμε να μετρήσωμε τα 2.300 ημερονύκτια, και πότε αυτά τελειώνουν;

⁴⁴ Αν παραδεχθούμε ότι αυτό εκπληρώνει την προφητεία της «παραβάσεως ήτις φέρει την ερήμωσιν,» πότε πρέπει το αγιαστήριο να είναι «νικηφόρον» (ΙΕ), να «διεκδικηθή» (ΜΙΡ), να «δικαιωθή» (ΜΙΛ), να «καθαρισθή» (ΑΣ, ΚΕΜ, ΜΟ΄), ή ν’ «αποκατασταθή στην ορθή του κατάστασι» (ΑΣΜ); Έπρεπε να παρέλθουν «δύο χιλιάδες τριακόσια ημερονύκτια» μετά την παράβασι εκείνη που ήταν τόσο τρομακτική και ήταν τόσο βέβαιο ότι θα επέφερε ερήμωσι. Αν εφαρμοσθή ο Βιβλικός κανών για τη μέτρησι του προφητικού χρόνου όπως εξετέθη ήδη,e λαμβάνοντας ως βασική μονάδα ένα προφητικό έτος 360 ημερών, 2.300 ημερονύκτια θα ανήρχοντο σε έξη έτη, τέσσερες μήνες και είκοσι μέρες, συνίσταται δε η κάθε μέρα από μια εσπέρα κι ένα πρωί. (Γέν. 1:5, 8, 13, 19, 23, 31) Μετρώντας τώρα από την έναρξι της Διεθνούς Συνελεύσεως του Λονδίνου 25 Μαΐου 1926, θα βρούμε ότι τα 2.300 ημερονύκτια μάς φέρνουν στις 15 Οκτωβρίου 1932.

45. Απ’ εκείνη την ημερομηνία, τι ετόνισε το επίσημο περιοδικό της Εταιρίας Σκοπιά;

⁴⁵ Πώς το «αγιαστήριον» του Ιεχωβά εκαθαρίσθη, διεξεδικήθη ή αποκατεστάθη στην ορθή του κατάστασι εκείνο τον καιρό; Εξετάστε το επίσημο περιοδικό των μαρτύρων του Ιεχωβά, Η Σκοπιά, της ημερομηνίας εκείνης (στην Αγγλική). Σημειώστε τη σελίδα 319. Η σελίς εκείνη εκθέτει την Απόφασι που υιοθετήθη από την ομάδα Νέας Υόρκης των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις 5 Οκτωβρίου 1932. Απαιτούσε μια αποκάθαρσι της εκκλησιαστικής οργανώσεως, μια αποκατάστασί της στην ορθή κατάστασι της τάξεως του αγιαστηρίου του Ιεχωβά. Πώς; Με την απαλλαγή της οργανώσεως από τους «δι’ εκλογής πρεσβυτέρους,» ή πρεσβυτέρους, οι οποίοι είχαν εκλεγή στο λειτούργημα της θέσεως του πρεσβυτέρου με την έκτασι των χειρών από τα μέλη της εκκλησίας σε μια λαϊκή ή δημοκρατική εκλογή, κατά το πολιτικό σύστημα των αρχαίων Ελληνικών πολιτειών και της δημοκρατικής Αγγλο-Αμερικανικής δυαδικής παγκοσμίου δυνάμεως.

46, 47. (α) Πώς ενεργούσαν οι εκκλησίες στο ζήτημα του διορισμού πρεσβυτέρων, και σε τι κατέληξε αυτό; (β) Ποια Απόφασι υπέβαλε το περιοδικό Η Σκοπιά για υιοθέτησι;

⁴⁶ Επί δεκαετηρίδες οι εκκλησίες της τάξεως του αγιαστηρίου του Ιεχωβά εξέλεγαν επιτοπίως άτομα στο αξίωμα του πρεσβυτέρου με τοπικό εκκλησιαστικό χειροψήφισμα. Αυτό, βέβαια, ωφείλετο σε παρανόησι του αποστολικού τρόπου ενεργείας που εγίνετο τον πρώτον αιώνα, όπως περιγράφεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές.f Τώρα, στον παρά Θεού εκλεγέντα καιρό, εδημοσιεύθη το άρθρον υπό τον τίτλον «Η Οργάνωσις του Ιεχωβά» στη Σκοπιά, το μεν Μέρος 1 στο τεύχος 15ης Σεπτεμβρίου 1932, το δε Μέρος 2 στο επόμενο τεύχος 1ης Οκτωβρίου. Αυτό το άρθρον εξέθετε το σύστημα των «δι’ εκλογής πρεσβυτέρων» ως συμμορφούμενο με το δημοκρατικό μέρος του κόσμου τούτου και συνεπώς ως ακάθαρτο και μη θεοκρατικό, μη υποτακτικό στον Μέγαν Θεοκράτην, ο οποίος κυβερνά το αγιαστήριόν του εκ των άνω προς τα κάτω. Η δημοκρατική αυτή εκλογή πρεσβυτέρων είχε ως αποτέλεσμα το να διορισθούν σ’ αυτή τη θέσι πολλοί, οι οποίοι δεν ήσαν πραγματικά ώριμοι ή πνευματικώς ανεπτυγμένοι, οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς των μη υποκειμένους σε ανώτερο έλεγχο, οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς των σπουδαίους στην τοπική τους εκκλησία ως διωρισμένοι να διακυβερνούν την τοπική εκκλησία, υπεύθυνοι πρωτίστως στην εκκλησία, στην οποίαν απέβλεψαν για ψήφους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παρουσιασθούν πολλά εμπόδια από «πρεσβυτέρους» αυτού του τύπου στο παγκόσμιο έργον μαρτυρίας που υπεστήριζε η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά δια του υπηρεσιακού της εκπροσώπου σε κάθε εκκλησία. Το άρθρον «Η Οργάνωσις του Ιεχωβά» κατέληγε, υποβάλλοντας για υιοθέτησι απ’ όλες τις εκκλησίες μια Απόφασι, η οποία έλεγε, εν μέρει:

⁴⁷ «Δια τούτο αποφασίζομεν ότι δεν υφίσταται Γραφική αυθεντία δια την ύπαρξιν του εκλεξίμου αξιώματος των πρεσβυτέρων εις την εκκλησίαν και ότι από τούδε και εις το εξής δεν θα εκλέξωμεν ουδέν άτομον εις το αξίωμα αυτό· ότι όλοι εκ των κεχρισμένων του Θεού είναι πρεσβύτεροι, ως ο όρος αυτός ορίζεται υπό των Γραφών, και όλοι υπηρέται του Υψίστου. . . . Διευθυντήν έργου, όστις θα προτείνεται υφ’ ημών και θα επικυρούται υπό του εκτελεστού ή διαχειριστού του Συλλόγου, και όστις διευθυντής θα είναι μέλος της επιτροπής της υπηρεσίας της ομάδας ταύτης.»

48. Τι αποτελούσε, λοιπόν, η ανακοίνωσις στο τεύχος Σκοπιάς 15ης Οκτωβρίου 1932, και πώς ευρίσκετο αυτό σε αρμονία με την έννοια των «είκοσι τεσσάρων πρεσβυτέρων» και των «επτά αστέρων»;

⁴⁸ Αυτή η Απόφασις υιοθετήθη από τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη γη. Η ανακοίνωσις στο περιοδικό Η Σκοπιά της 15ης Οκτωβρίου 1932 (στην Αγγλική), στο τέλος των 2.300 ημερονυκτίων [Βλέπε Η Σκοπιά 15ης Ιανουαρίου 1933 (στην Ελληνική)], ήταν η επίσημη ειδοποίησις που έγινε από τον Ιεχωβά δια του ορατού του μέσου επικοινωνίας ότι το αγιαστήριόν του που αποτειλείται από κεχρισμένους «ζώντας λίθους» εκαθαρίσθη, διεξεδικήθη κι εδικαιώθη. Αποκατεστάθη στην ορθή του κατάστασι ως προς την εξάλειψι των δημοκρατικά εκλεγομένων «πρεσβυτέρων» και καθ’ όσον αφορά τον θεοκρατικό διορισμό τού εκκλησιαστικού επισκόπου. Ασφαλώς, οι είκοσι τέσσερες πρεσβύτεροι, τους οποίους είδε ο απόστολος Ιωάννης στην ουράνια όρασί του στεφανωμένους και καθημένους σε θρόνους γύρω από τον θρόνο του Υψίστου Θεού, δεν ήσαν «πρεσβύτεροι» δημοκρατικά εκλεγμένοι από τις εκκλησίες που είναι στη γη κάτω. Ήσαν «πρεσβύτεροι» εκλεγμένοι από τον Κυρίαρχον το σύμπαντος λόγω της πλήρους αυτών Χριστιανικής αναπτύξεως και αποδεδειγμένης ακεραιότητος. Ασφαλώς, επίσης, οι «επτά αστέρες» τους οποίους ο Ιωάννης επίσης είδε στο δεξιό χέρι του δοξασμένου Ιησού Χριστού και οι οποίοι εξεικόνιζαν τους «αγγέλους» ή επισκόπους των εκκλησιών της κεχρισμένης τάξεως του αγιαστηρίου του Ιεχωβά ήσαν πλήρως ανεπτυγμένοι «πρεσβύτεροι» εκλεγμένοι και διακυβερνώμενοι, όχι από τις εκκλησίες κατά τη δημοκρατική μέθοδο της εβδόμης παγκοσμίου δυνάμεως, αλλ’ από την Υπέρτατη Κεφαλή της θεοκρατικής οργανώσεως μέσω του Ιησού Χριστού. (Αποκάλ. 1:16, 20· 2:1· 4:4, 10, 11) Ορθώς το υπόλοιπον της τάξεως το αγιαστηρίου επάνω στη γη εφέρθη σε συμφωνία με τον θεοκρατικόν αυτόν κανόνα στον ωρισμένο καιρό του Ιεχωβά.

(Ακολουθεί )

[Υποσημειώσεις]