«Μακάριοι οι Πραείς»
Ο ΙΗΣΟΥΣ Χριστός, ο μεγαλύτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ, ετόνιζε την πραότητα και με τη διδαχή και με το παράδειγμα. «Μακάριοι οι πραείς· διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην,» είπε, και προέτρεπε τους άλλους, «Μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.» Πολλοί, όμως, επειδή δεν εννοούν τι σημαίνει να είναι κανείς πράος, έχουν μια στρεβλωμένη ιδέα για τον Ιησού Χριστό. Έτσι, στην Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος Η΄, στη σελίδα 384, εμφανίζονται σχέδια είκοσι καλλιτεχνών περί της μορφής του Ιησού. Εκτός από έναν ή δύο, αυτοί τον ζωγραφίζουν είτε με μια θηλυκότητα είτε ως ασκητή.—Ματθ. 5:5· 11:29.
Αλλ’ ο Ιησούς ήταν ένας ισχυρός, αρρενωπός χαρακτήρ· πραγματικά, ήταν ο ισχυρότερος που περιπάτησε ποτέ στη γη. Είχε πάντοτε τέλειο έλεγχο των διαλογισμών του, των αισθημάτων του και των σωματικών του κινήσεων. Εξέπληττε τους ακροατάς του με την εξουσία με την οποία μιλούσε, και δεν εδίσταζε να εκφέρη δηκτικές καταγγελίες για τους θρησκευτικούς ηγέτας των ημερών του λόγω της υποκρισίας και της απληστίας των. Στρατιώται που εστάλησαν για να τον συλλάβουν, εδοκίμασαν τέτοια εντύπωσι, ώστε απέτυχαν να εκπληρώσουν την αποστολή των. Δυο φορές εξέβαλε τους αργυραμοιβούς και άλλους θορυβοποιούς από τον ναό του Πατρός του. Όταν ένας ένοπλος όχλος ήλθε να τον συλλάβη την τελευταία νύχτα της ζωής του ως ανθρώπου, η θαρραλέα του δήλωσις και ο τρόπος του τους έκαμε να οπισθοχωρήσουν. Προφανώς δεν ήταν ο δειλός, αδύνατος και άτολμος άνθρωπος τον οποίον πολλοί ταυτίζουν με τη λέξι «πράος».
Τι λοιπόν σημαίνει να είναι κανείς πράος; Έχει λεχθή ότι πράος άνθρωπος είναι ο ευδίδακτος. Είναι αληθές ότι ένας που είναι πράος είναι πρόθυμος να διδαχθή, αλλ’ η πραότης περιλαμβάνει πολύ περισσότερα απ’ αυτό. Αυτή την έννοια ενέχουν οι ορισμοί που δίδονται για τον όρον «πράος»: «ήρεμος, ηπίου ύφους· εγκρατής και ήπιος· δύσκολα οργιζόμενος ή ερεθιζόμενος ανεκτικός κάτω από παθήματα ή ενοχλήσεις.» Στις σύγχρονες μεταφράσεις της Γραφής οι όροι «πράος» και «ήπιος» συχνά αντικαθιστούν τον όρον «πράος» που βρίσκεται σε παλαιότερες μεταφράσεις. Αναμφισβήτητο είναι ότι ο Ιησούς ήταν πράος. Κι άλλο ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα πραότητος που βρίσκεται στις Γραφές είναι του Μωυσέως, τον οποίον το άγιο πνεύμα του Θεού ενέπνευσε να γράψη: «Και ο άνθρωπος ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης.»—Αριθμ. 12:3.
Η πραότης ή ηπιότης αποτελεί καρπόν του αγίου πνεύματος του Θεού: «Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, . . . πραότης.» Το να είναι κανείς πράος είναι ακριβώς το αντίθετο του να είναι υπερήφανος, άπληστος, ανυπόμονος, άσπλαγχνος, φιλόνεικος ή επιθετικός. Ένας που υστερεί σε ηπιότητα ή πραότητα αρέσκεται να βαδίζη επιδεικτικά, είναι σκληρός, τραχύς, ευερέθιστος και δύσκολο είναι να ευαρεστήση· είναι ένας που διανοίγει τον δρόμο του στη ζωή με απωθήσεις και είναι πάντοτε έτοιμος να φιλονεικήση. Γι’ αυτό, συγκεκριμένα, η ηπιότης ή πραότης συνιστάται στις συζύγους ως μέρος του στολισμού των: «κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»—Γαλ. 5:22, 23· 1 Πέτρ. 3:4.
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΠΡΑΟΙ Ή ΗΠΙΟΙ
Γιατί; Διότι αυτή είναι η πορεία της δικαιοσύνης και της αγάπης. Συμφωνεί με την εντολή του Θεού: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν,» και με την εντολή του Ιησού: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται.»—Ματθ. 22:39· 7:12.
Πραότης ή ηπιότης είναι επίσης η πορεία της σοφίας. Μας διευκολύνει να λάβωμε διδασκαλίαν που οδηγεί σε αιώνια ζωή. Η πραότης μάς κάνει ηπίους, ευγενικούς, ευχάριστους και κάνει εύκολη τη συμβίωσι με άλλους. Κάνει εύκολο στους άλλους να μας πλησιάζουν. Έτσι ήταν ο Ιησούς: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»—Ματθ. 11:28-30.
Το ότι η πραότης ή ηπιότης είναι πορεία της σοφίας το τονίζει ο Ιάκωβος: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης.»—Ιάκ. 3:13-15.
Ο σοφός άνθρωπος συνάγει αποτελέσματα, και για ν’ αποκομίσωμε αποτελέσματα της συναναστροφής μας με τους άλλους, πρέπει ν’ αποφεύγωμε την τραχύτητα και τις έριδες. Αποτελεί μέρος της ανθρωπίνης φύσεως ν’ απεχθάνεται τις πιέσεις, διότι ο Θεός ενεφύτευσε στην καρδιά μας μια αγάπη προς την ελευθερία. Η πίεσις σημαίνει υπαγωγή σε κατάστασι δουλείας κάτω από τους υπερήφανους και τους αστόργους. Γι’ αυτό, κάθε άνθρωπος που εποπτεύει άλλους θα επιτύχη καλύτερη συνεργασία απ’ αυτούς αν είναι ηπίου χαρακτήρος, διότι έτσι κάνει τη συνεργασία μια ευχαρίστησι, σαν κάτι που δίδεται εθελουσίως, όχι εκβιαστικά. Ειδικά δε η πραότης είναι ουσιώδης για κείνους που θα ήθελαν να διδάξουν άλλους, είτε γονείς είναι αυτοί, είτε διδάσκαλοι σχολείων, είτε μουσικοδιδάσκαλοι είτε Χριστιανοί διάκονοι. Για λόγους αρχών μπορεί κατά καιρούς να είμεθα άκαμπτοι και ανένδοτοι, αλλά ποτέ δεν χρειάζεται να είμεθα τραχείς, δεσποτικοί, καταπιεστικοί, σαν να θέλαμε να ωθήσωμε βιαίως τα πράγματα στον λαιμό εκείνων, τους οποίους προσπαθούμε να διδάξωμε.
Ο συνετός άνθρωπος θα χρησιμοποιήση έναν τρόπο ελκυστικό, ήπιο, φιλάγαθο κι ευγενικό. Θα εξαρτηθή από την ανάγκη των αρχών, της λογικής και της ωραιότητος του αγγέλματός του για να συγκρατή τους ακροατάς του και να τους επηρεάζη. Γι’ αυτό ο Πέτρος συνεβούλευσε τους Χριστιανούς να μπορούν να είναι «έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου.» Θα μπορούσε ακόμη να λεχθή ότι όσο πιο δύσκολο είναι να εκδηλώσωμε πραότητα σε ωρισμένη κατάστασι, τόσο πιο ζωτικό είναι να το πράξωμε, όπως μας υπενθυμίζει ο απόστολος Παύλος: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.»—1 Πέτρ. 3:15· 2 Τιμ. 2:24, 25.
Ο ΘΕΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΑΟΥΣ
Ο λόγος του Θεού περιλαμβάνει πολλές επαγγελίες για κείνους που είναι πράοι. «Οι πράοι θέλουσι φάγει, και θέλουσι χορτασθή.» «Θέλει διδάξει τους πράους την οδόν αυτού.» «Ο Ιεχωβά υψόνει τους πράους.» «Εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει [ο Χριστός] τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους πράους της γης.» Και τι υπονοείται σε όλες αυτές τις υποσχέσεις; Ότι οι πράοι θα δικαιωθούν και θα ευημερήσουν χωρίς την ανάγκη να χάνουν την πραότητά των στις σχέσεις των με τους πλησίον των.—Ψαλμ. 22:26, ΜΝΚ· 25:9· 147:6, ΜΝΚ· Ησ 11:4, ΑΣ.
Λόγω της εγγύτητος της ημέρας της οργής του Θεού, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους πράους η υπόσχεσίς του: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.» Η ημέρα εκείνη της οργής του περιγράφεται άλλου ως ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος,’ Αρμαγεδδών.—Σοφον. 2:3, ΑΣ· Αποκάλ 16:14, 16.
Αφού ο Αρμαγεδδών ξεκαθαρίση τη γη από τη βία και την ανομία, όπως έκαμε ο κατακλυσμός στην εποχή του Νώε, θ’ αρχίση ένα νέο σύστημα πραγμάτων, ‘νέοι ουρανοί και νέα γη, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.’ Τότε ολόκληρη η γη θα γίνη παράδεισος, όπως ήταν ο κήπος της Εδέμ, σύμφωνα με τον αρχικό σκοπό του Ιεχωβά για τη γη, όπως κατεδείχθη από την εντολή του στους πρώτους μας γονείς: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» Ο νέος εκείνος κόσμος ήταν κόσμος αγάπης, ειρήνης κι ευτυχίας. Άνθρωποι, οι οποίοι αρνούνται να γίνουν πράοι, δεν θα επιτραπή να παραμείνουν σ’ αυτόν, διότι θα παρεμποδίζουν την ευτυχία των άλλων, ενώ κι οι ίδιοι θα είναι δυστυχείς.—2 Πέτρ. 3:13· Γεν. 1:28.
Θα σημάνη αυτό την εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Ιησού: «Μακάριοι οι πραείς· διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην;»; Όχι, τουλάχιστον όχι κατ’ αρχήν. Οι λόγοι αυτοί, που εξέφρασε για πρώτη φορά ο ψαλμωδός Δαβίδ, εφαρμόζονται πρώτ’ απ’ όλα στον κατ’ εξοχήν πράον, στον Ιησούν Χριστόν, στον οποίον ο Πατήρ του, ο Ιεχωβά Θεός, είπε: «Ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης» Η κληρονομία της γης αποτελεί μέρος της αμοιβής του για την γεμάτη πραότητα και πιστότητα πορεία του ως ανθρώπου—Ματθ. 5:5· Ψαλμ. 2:8.
Σ’ αυτή την κληρονομία θα μετέχη με τον Ιησού Χριστό η «νύμφη» του, όσοι ακολουθούν τα ίχνη του, που περιορίζονται σε 144.000 και θα λάβουν μια ουράνια αμοιβή (Αποκάλ. 14:1, 3) Έτσι, ο απόστολος Παύλος λέγει σ’ αυτούς: «Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού.» Ο Ιησούς χαρακτηρίζει τους ειδικά ευνοημένους αυτούς ακολούθους του ως «μικρόν ποίμνιον.» Εν τούτοις, η αρχή που εκφέρεται στο κατά Ματθαίον 5:5 εφαρμόζεται επίσης και σ’ εκείνους που αποτελούν τα άλλα πρόβατα του Ιησού, οι οποίοι, ως πράοι, θα λάβουν αιώνια ζωή επάνω στη γη. Πώς αυτό; Διότι θα κρατήσουν τη γη ως παρακαταθήκη για τον Χριστό και τη νύμφη του, με άλλα λόγια, σαν μόνιμοι κάτοικοι.—Ρωμ. 8:17· Λουκ. 14:32· Ιωάν. 10:16.
Όλοι, λοιπόν, όσοι απολαμβάνουν τις ευλογίες του Ιεχωβά Θεού στον νέο του κόσμο, ας δείξουν την πίστι των σ’ αυτόν και την αγάπη των γι’ αυτόν και για τον συνάνθρωπο των προσπαθώντας να εκδηλώνουν «δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.»—1 Τιμ. 6:11.