Ανάμνησις του Θανάτου του Χριστού
Γιατί; Πότε; Πώς; Ποιοι; Πού;
ΜΕΤΑΞΥ των πολλών σημαντικών και αληθινά συγκινητικών γεγονότων που αναγράφονται στις Εβραϊκές Γραφές είναι εκείνο του πατριάρχου Αβραάμ που προέβη στη θυσία του υιού του Ισαάκ.
Τι δοκιμασία αντιμετώπισε ο Αβραάμ όταν άκουσε τον Θεό να λέγη: «Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και . . . πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων, το οποίον θέλω σοι ειπεί!» (Γεν. 22:2, 3) Λόγω της μεγάλης του πίστεως ο Αβραάμ αντιμετώπισε αυτή τη δοκιμασία, πεπεισμένος ότι ο Θεός μπορούσε ν’ αναστήση τον Ισαάκ για να εκπληρώση τη θεία επαγγελία ως προς το σπέρμα του. (Γεν. 12:2, 3· 21:12· Εβρ. 11:17-19) Έτσι, ο Αβραάμ έκαμε μια ωραία εξεικόνισι του πώς ο Ιεχωβά Θεός θα προσέφερε τον μονογενή του Υιό, τον Ιησού Χριστό, τον οποίον ομοίως αγαπούσε τόσο πολύ.—Ιωάν. 3:16· Γαλ. 3:16.
Εν τούτοις, γνωρίζατε σεις ότι και ο Ισαάκ επίσης αντιμετώπισε επιτυχώς μια μεγάλη δοκιμασία σ’ εκείνη την περίστασι; Πολύ πιθανόν να ήταν και αυτός τότε ένας ισχυρός νεανίας. Αν το ήθελε, θα μπορούσε εύκολα ν’ αντισταθή στον πατέρα του ή να φύγη τρέχοντας. Αλλ’ αντίθετα, αυτός ευπειθώς υποτάχθηκε στον πατέρα του. Κάνοντας τούτο, ο Ισαάκ εξεικόνιζε καλά το πώς ο Ιησούς Χριστός θα υπετάσσετο στο θέλημα τον ουρανίου Πατρός του ως τον θάνατό του πάνω στο ξύλο της εκτελέσεως λέγοντας: «Ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.»—Ματθ. 26:39· Φιλιππ. 2:5-8.
Πόσα πράγματα εκπληρώθηκαν από την ευπειθή υποταγή του Ιησού στο θέλημα του ουρανίου Πατρός του! Όπως μπορούμε να δούμε από το βιβλίο του Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2, ο Σατανάς ή Διάβολος είχε προκαλέσει τον Ιεχωβά Θεό ότι δεν μπορούσε να έχη ανθρώπους στη γη που θα τηρούσαν ακεραιότητα σ’ Αυτόν. Πιστοί άνθρωποι, όπως ο Ιώβ, απέδειξαν τον Διάβολο ψεύστη. Εν τούτοις, θα μπορούσε κάποιος άλλος τέλειος άνθρωπος όπως ήταν ο τέλειος Αδάμ στην Εδέμ να τηρήση άψογη ακεραιότητα, μολονότι ο Αδάμ δεν το έκαμε αυτό; Τίνος σφάλμα ήταν αυτή η αποτυχία; Του Θεού ή του ανθρώπου; Επειδή ο Ιησούς ως ένας τέλειος άνθρωπος ετήρησε τέλεια ακεραιότητα, απέδειξε ότι ο Ιεχωβά Θεός ήταν δίκαιος και ευθύς κάνοντας την αιώνιο ζωή για τον Αδάμ να εξαρτάται από την τέλεια υπακοή του. Ο Ιησούς απέδειξε ότι το σφάλμα δεν ήταν του Θεού, αλλά του ανθρώπου, ότι ο Αδάμ αμάρτησε. Ο Ιησούς έτσι υπεράσπισε τον ουράνιο Πατέρα του ως δικαιωματικό Κυρίαρχο. Αυτό επετέλεσε για τον Πατέρα του τηρώντας ακεραιότητα μέχρι θανάτου.
Και για το ανθρώπινο γένος τι επετέλεσε ο Ιησούς; Με τον θάνατό του, προμήθευσε μια εξιλεωτική θυσία που αφαιρεί την αμαρτία του κόσμου και προμηθεύει τη βάσι για την αποκατάστασι του ανθρωπίνου γένους σε τελειότητα. (1 Ιωάν. 2:2) Αυτή η αποκατάστασις θα γίνη σ’ έναν επίγειο παράδεισο μέσω της βασιλείας του Θεού. (Ματθ. 6:10· 20:28) Ο Ιησούς, ως ο μεγάλος Διδάσκαλος, έκαμε επίσης γνωστό το όνομα του Πατρός του για μας, και ένα ωραίο παράδειγμα τούτου είναι η επί του Όρους Ομιλία του. (Ματθ. 5:1—7:28) Επίσης έθεσε ένα τέλειο πρότυπο για τους ακολούθους του: «Ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.»—1 Πέτρ. 2:21.
ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιησούς υπέφερε πάρα πολλά. Έτσι, σε μια περίπτωσι είπε: «Βάπτισμα δε έχω να βαπτισθώ και πώς στενοχωρούμαι εωσού εκτελεσθή.» Κατά καιρούς προσηύχετο και στον Θεό «μετά κραυγής δυνατής και δακρύων.» (Λουκ. 12:50· Εβρ. 5:7) Και τι τεράστιο φορτίο εβάστασε ο Ιησούς εκείνη τη νύχτα στη γη ως άνθρωπος! Εγνώριζε τι προώριζε γι’ αυτόν ο ουράνιος Πατήρ του, αλλά εγνώριζε επίσης και ότι έπρεπε ν’ αποδειχθή πιστός κάτω από δοκιμασία. Θα μπορούσε να είχε αποτύχει. Αν απετύγχανε, τι μομφή θα εσήμαινε αυτό για τον Πατέρα του και τι απώλεια για το ανθρώπινο γένος! Αλλά ετήρησε τέλεια ακεραιότητα. Εξ αιτίας όλων αυτών που εξεπλήρωσε, τόσο για τον Ιεχωβά Θεό όσο και για το ανθρώπινο γένος, είναι πράγματι πολύ κατάλληλο να γίνεται ανάμνησις του θανάτου του.
ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ; ΠΟΤΕ;
Μερικές θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου εορτάζουν τον θάνατο του Χριστού κάθε μέρα, άλλες κάθε εβδομάδα, και άλλες κάθε τρεις μήνες. Αλλά μήπως δεν είναι σύνηθες να γίνεται ανάμνησις μεγάλων και σημαντικών γεγονότων ετησίως; Αυτό εγίνετο με το πάσχα που εσήμαινε την απελευθέρωσι των Ισραηλιτών από την Αιγυπτιακή δουλεία. Ετελείτο μια φορά κάθε χρόνο στην επέτειο της ημέρας που είχε λάβει χώρα, δηλαδή, τη δεκάτη τετάρτη ημέρα του Βιβλικού μηνός Νισάν. Και στις 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς εγκαινίασε την ανάμνησι του θανάτου του ενώ ο ίδιος πέθανε αργότερα την ίδια ακριβώς μέρα. Είναι λοιπόν λογικό και κατάλληλο να γίνεται ανάμνησις του θανάτου του μια φορά το έτος την ίδια ημερομηνία. Εφέτος, η 14 Νισάν συμπίπτει να είναι η Κυριακή 3 Απριλίου, μετά τη δύσι του ηλίου. Γιατί μετά τη δύσι του ηλίου; Διότι στους αρχαίους Βιβλικούς χρόνους η ημέρα άρχιζε από τη δύσι του ηλίου και ετελείωνε στην επόμενη δύσι του ηλίου. Έτσι, μολονότι ο ήλιος μπορεί να δύη αργά σε ωρισμένα βόρεια γεωγραφικά πλάτη, η ώρα της πραγματικής επιδόσεως του αναμνηστικού άρτου και του οίνου πρέπει να είναι μετά τη δύσι του ηλίου.
ΠΟΙΟΣ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ;
Ο Ιησούς, εγκαινιάζοντας την ανάμνησι του θανάτου του, έλαβε έναν στρογγυλού σχήματος άρτον (στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο στρογγυλό άζυμο άρτο) και, αφού το έκοψε, είπε: «Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το σώμα μου.» (Ματθ. 26:26) Σε ποιο σώμα ανεφέρετο εδώ ο Ιησούς; Στο δικό του σώμα από σάρκα και αίμα, διότι το σαρκικό του σώμα έδωσε για τη ζωή του κόσμου. Το ότι ο άρτος ήταν άζυμος εξεικόνιζε το ότι ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος. Επομένως, ο άρτος που χρησιμοποιείται στην ανάμνησι πρέπει να είναι άζυμος, χωρίς ζύμη, πρέπει να μην περιέχη κανένα άλλο συστατικό εκτός από αλεύρι και νερό.—Ιωάν. 6:51· 1 Κορ. 5:7, 8· 1 Πέτρ. 2:22.
Κατόπιν, ο Ιησούς έλαβε το ποτήριον του οίνου και, αφού ευχαρίστησε, το έδωσε στους μαθητάς του, λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» (Ματθ. 26:27, 28) Απ’ αυτά τα λόγια καταλαβαίνομε ότι εξυπηρετείται ένας διπλός σκοπός με το χυθέν αίμα του Χριστού. Πρώτον, αυτό χρησιμεύει για τον καθαρισμό των ανθρώπων από την αμαρτία. (1 Ιωάν. 1:7) Και, δεύτερον, χρησιμεύει για να καταστήση έγκυρη ή εφαρμόσιμη τη νέα διαθήκη μεταξύ του Θεού και της Χριστιανικής εκκλησίας, όπως ακριβώς και η παλαιά διαθήκη του Νόμου μεταξύ του Θεού και του έθνους Ισραήλ έγινε εφαρμόσιμη με το ράντισμα του χυθέντος αίματος των ζώων εκ μέρους του Μωυσέως. (Εβρ. 9:19, 20) Ακριβώς όπως ο Ιησούς χρησιμοποίησε αγνό ερυθρό οίνο, που είχε υποστή ζύμωσι, για να παραστήση το αίμα της τελείας ανθρωπίνης ζωής του, έτσι και σήμερα ο οίνος που χρησιμοποιείται στην ανάμνησι πρέπει να είναι αγνός, ερυθρός οίνος, χωρίς καμμιά προσθήκη που θα τον έκανε πιο δυνατό πιο γλυκό και που θα του έδινε άρωμα.
ΠΟΙΟΙ ΜΕΤΕΧΟΥΝ;
Ποιοι μπορούν κατάλληλα να λάβουν απ’ αυτά τα εμβλήματα; Ο Ιησούς εθέσπισε την Ανάμνησι όταν ήσαν παρόντες μόνον οι ένδεκα πιστοί του απόστολοι. Κατόπιν, τους είπε ότι θ’ αναχωρούσε για να ετοιμάση τόπο στους ουρανούς γι’ αυτούς. (Ιωάν. 14:1-3) Τους είπε επίσης ότι έκαμε συνθήκη μ’ αυτούς για μια βασιλεία. (Λουκ. 22:28-30) Μόνον εκείνοι λοιπόν που πρόκειται να μετάσχουν με τον Ιησού στην ουράνια βασιλεία του, και οι οποίοι είναι στη νέα διαθήκη, δικαιούνται να μετάσχουν στο Δείπνο του Κυρίου, όπως επίσης καλείται.—Λουκ. 12:32· Εβρ. 8:10-13·1 Κορ. 11:20.
Γι’ αυτούς που μετέχουν των εμβλημάτων, διαβάζομε επίσης τα εξής: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.» (Ρωμ. 8:16, 17) Ο Παύλος, γράφοντας σ’ αυτούς τους Χριστιανούς έδωσε οδηγίες για την κατάλληλη τήρησι της Αναμνήσεως. Σχετικά μ’ αυτούς συνεχίζοντας είπε ότι στην ανάστασι θα ενεδύοντο αφθαρσία και αθανασία. (1 Κορ. 11:20-34· 15:50-54) Έτσι, μπορεί να κατανοηθή ότι μόνον εκείνοι που έχουν αυτή την ουράνια ελπίδα μπορούν κατάλληλα να μετάσχουν του άρτου και του οίνου στην ανάμνησι.
ΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ;
Υπάρχουν δύο προορισμοί για διαφορετικές ομάδες των ακολούθων του Ιησού Χριστού. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι Γραφές ομιλούν και για ουράνια δόξα και για επίγειες παραδεισιακές συνθήκες που θ’ απολαύση ο λαός του Θεού. (Αποκάλ. 20:4, 6· 21:3, 4) Ο Ιησούς χαρακτήρισε αυτές τις δύο τάξεις ως δύο ποίμνια που τελικά γίνονται μια ποίμνη. (Ιωάν. 10:16) Ομοίως, διαβάζομε για την ανθρώπινη κτίσι που προσμένει με ανυπομονησία την αποκάλυψι των πνευματικών «υιών του Θεού.» (Ρωμ. 8:19-21) Αυτοί οι υιοί χαρακτηρίζονται επίσης ως «απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον,» πράγμα που δείχνει ότι υπάρχουν και άλλοι μετέπειτα ‘υιοί.’ (Αποκάλ. 14:1, 4) Περαιτέρω ένδειξις τούτου βρίσκεται στα θεόπνευστα λόγια ότι ο Ιησούς Χριστός «είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:2) Αυτή η διάκρισις παρατηρείται και στο ότι οι κληρονόμοι της Βασιλείας παρομοιάζονται με το σπέρμα του Αβραάμ που θα ευλογήση όλες τις φυλές της γης.—Γέν. 22:17, 18· Γαλ. 3:29.
Επομένως, είναι φανερό ότι εκείνοι που έχουν επίγειες ελπίδες, ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων,’ που δεν είναι στη νέα διαθήκη, δεν πρέπει να μετέχουν του άρτου και του οίνου στην Ανάμνησι. Υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος για τον οποίο πρέπει τα άτομα αυτά να παρευρίσκωνται; Πραγματικά υπάρχει! Θα μπορούσαμε να το παρομοιώσωμε, με κάποιον τρόπο, με τον εορτασμό μιας γαμήλιας επετείου. Φυσικά, ο γάμος αφορά κυρίως το ζεύγος που έρχεται σε κοινωνία γάμου, αλλά αυτοί μπορούν κάλλιστα να προσκαλέσουν άλλους, φίλους και συγγενείς, να μετάσχουν στην ευτυχία τους. (Παράβαλε με Αποκάλυψιν 19:6, 7) Εκείνοι που έχουν επίγειες ελπίδες ενδιαφέρονται ζωηρά για ό,τι αφορά αυτούς που έχουν ουράνιες ελπίδες· αυτοί με χαρά τιμούν την περίστασι με την παρουσία των.
Ασφαλώς όλοι, άσχετα με τον προορισμό τους, μπορούν να ωφεληθούν πολύ από την παρακολούθησι της εορτής. Αυτή η περίστασις χρησιμοποιείται πάντοτε για την εξιστόρησι της μεγαλειώδους ιδιότητος της αγάπης που επέδειξε ο Ιεχωβά Θεός δίνοντας τον Υιό του για να γίνη ο λυτρωτής μας. Τονίζει επίσης το βάθος της αγάπης του Ιησού που κατέθεσε τη ζωή του για μας, καθώς και το καλό παράδειγμα που έδωσε στους ακολούθους του. (Ιωάν. 15:12, 13· 1 Κορ. 15:3) Οι Γραφές δείχνουν επί πλέον ότι το Δείπνον του Κυρίου χρησιμεύει σαν μια ευκαιρία για αυτοεξέτασι εκ μέρους όλων των παρόντων. Και αυτό ιδιαίτερα ως προς την αγάπη των προς αλλήλους, διότι σ’ αυτή την περίστασι ο Ιησούς είπε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» Βέβαια, αυτή η ιδιότης της αγάπης, που τόσο έντονα εκφράσθηκε από τον Ιεχωβά Θεό και από τον Ιησού Χριστό, είναι κάτι που πρέπει να διακρίνη όλους τους Χριστιανούς, οποιαδήποτε ελπίδα κι αν έχουν.—Ιωάν. 13:34, 35.
ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΟΥΝ;
Η ανάμνησις του θανάτου του Χριστού είναι ένας καιρός χαράς. Διότι ο Ιησούς μπόρεσε να πη στους αποστόλους του σ’ εκείνο το αξιομνημόνευτο δείπνο που ετέλεσε μ’ αυτούς: «Εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:33) Ο Ιησούς, τηρώντας την ακεραιότητά του, απέδειξε τον Διάβολο ψεύστη και τον Θεό αληθινό, και αυτό βέβαια είναι μια αιτία χαράς. Σε λίγον καιρό, σε 40.000 και πλέον εκκλησίες σε όλη τη γη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα χαρούν να εορτάσουν την ανάμνησι του θανάτου του Ιησού. Είσθε σεις ένας που κατανοεί ή που θέλει να γνωρίση περισσότερα για όλα όσα ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός έχουν κάνει για σας; Τότε είσθε ευπρόσδεκτος να έλθετε σε μια από τις Αίθουσες Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά την Κυριακή 3 Απριλίου 1977, μετά τη δύσι του ηλίου, και να παρευρεθήτε στην τήρησι της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού, προς αίνο του Ιεχωβά Θεού και για τη δική σας πνευματική ευημερία.