Κεφάλαιο 17

Ο «Δούλος» που Έζησε για να Δει το «Σημείο»

 1. Από ποια άποψη ήθελε ο Θεός να είναι ο άνθρωπος όμοιος μ’ αυτόν, σύμφωνα με την αφήγηση για τη δημιουργία των ουράνιων φωστήρων;

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ του ανθρώπου είναι ένας χρονομέτρης. Ο σκοπός του ήταν και ο άνθρωπος, επίσης, να μετράει το χρόνο. Στην αφήγηση για τη δημιουργία όπως βρίσκεται στο πρώτο κεφάλαιο του θεόπνευστου Λόγου του, διαβάζουμε: «Και είπεν ο Θεός, Ας γίνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να διαχωρίζωσι την ημέραν από της νυκτός· και ας ήναι διά σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς· και ας ήναι διά φωστήρας εν τω στερεώματι του ουρανού, διά να φέγγωσιν επί της γης. Και έγινεν ούτω. Και έκαμεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους, τον φωστήρα τον μέγαν διά να εξουσιάζη επί της ημέρας, και τον φωστήρα τον μικρόν διά να εξουσιάζη επί της νυκτός· και τους αστέρας». (Γένεσις 1:14-16) Έτσι η Αγία Γραφή τηρεί ένα μέτρημα του χρόνου σχετικά με την ύπαρξη του ανθρώπου, και το κάνει αυτό με εποχές και μέρες και χρόνια.

 2, 3. (α) Πώς η Βίβλος προέκτεινε τη μέτρηση του χρόνου ακόμη και μέχρι το έτος 1914 μ.Χ.; (β) Τι είπε ο Ιησούς σχετικά με το χρόνο της έλευσής του κατά τη «μεγάλη θλίψη» που λαβαίνει χώρα στη διάρκεια της παρουσίας του;

² Η μέτρηση του χρόνου από τη Γραφή συνεχίστηκε από τη δημιουργία του ανθρώπου στον Κήπο της Εδέμ ως το σημείο που η χρονολογία της ενώνεται με τις αυθεντικές χρονολογίες της κοσμικής ιστορίας. Οι προφητείες της Γραφής που περιέχουν χρονολογικά στοιχεία επεκτείνουν τη μέτρηση του χρόνου ακόμη βαθύτερα στο μέλλον, ακόμη κι ως το τέλος των «επτά καιρών» της Εθνικής κυριαρχίας του ανθρώπινου γένους χωρίς θεία επέμβαση, ως το έτος 1914 μ.Χ. (Δανιήλ 4:16, 23, 25, 32· Λουκάς 21:24) Το έτος εκείνο ήταν που άρχισε στον ουρανό η «παρουσία» του δοξασμένου Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς προφήτευσε για τη χωρίς προηγούμενο «μεγάλη θλίψη» που επρόκειτο να γίνει στη διάρκεια της παρουσίας του, αλλά δεν καθόρισε την ειδική μέρα και ώρα που εκείνος ο χωρίς προηγούμενο καιρός στενοχώριας θα ξεσπούσε πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο της ανθρωπότητας. Είπε:

³ «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος· και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Τότε δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίνεται· δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω, μία παραλαμβάνεται και μία αφίνεται. Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποία ώρα έρχεται ο Κύριος υμών».—Ματθαίος 24:36-42· Μάρκος 13:32, 33.

 4. Με τις μέρες τίνος, και ειδικότερα με ποιες μέρες θα ήταν όμοιες οι κοινωνικές συνθήκες ανάμεσα στην ανθρωπότητα κατά τη διάρκεια της παρουσίας του Ιησού;

⁴ Σύμφωνα μ’ αυτή την προφητεία, οι κοινωνικές συνθήκες ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες πάνω στη γη στη διάρκεια αυτής της αόρατης παρουσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού πρέπει να είναι όμοιες με τις μέρες του Νώε πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό. Προφανώς αναφέροντας τη χρονική περίοδο, ‘τις μέρες του Νώε’, ο Ιησούς εννοούσε ‘τις μέρες εκείνες πριν από τον κατακλυσμό’ όταν ο Νώε ετοίμαζε την κιβωτό που ο Θεός του είχε δώσει οδηγίες να κατασκευάσει. Αλλιώς, δε θα υπήρχε τίποτα το ιδιαίτερο να προσέξουν οι προκατακλυσμιαίοι άνθρωποι που να δείχνει ότι ο κατακλυσμός ήταν προγραμματισμένος για τη γενιά τους. Αυτή η προετοιμασία της κιβωτού τοποθετεί τις ειδικές ‘μέρες του Νώε’ στα τελευταία εκατό χρόνια της ζωής του πριν από τον κατακλυσμό, γιατί ο κατακλυσμός άρχισε το εξακοσιοστό έτος του Νώε, κι έτσι διαβάζουμε: «Ο Νώε ήτο ηλικίας πεντακοσίων ετών· και εγέννησεν ο Νώε τον Σημ, τον Χαμ, και τον Ιάφεθ».—Γένεσις 5:32· 7:11.

 5. (α) Από ποιο γεγονός φαίνεται ότι οι ‘μέρες του Νώε’ για την κατασκευή της κιβωτού ήταν επίσης περιορισμένες; (β) Τι αποδεικνύει σχετικά με τη σημασία της παρουσίας η σύγκριση που έγινε με τις ‘μέρες του Νώε’;

⁵ Ένα άλλο όριο πάνω στο χρόνο θα ήταν το γεγονός ότι στον Νώε ειπώθηκε ότι έπρεπε να πάρει μέσα στην κιβωτό τη γυναίκα του και τους τρεις γιους του και τις ‘γυναίκες των γιων του’ μαζί του. (Γένεσις 6:18) Αυτό δείχνει ότι οι τρεις γιοι του Νώε ήταν παντρεμένοι πριν αρχίσει η εργασία κατασκευής της κιβωτού. Έτσι ο χρόνος προ του κατακλυσμού κατά τον οποίο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρατηρήσουν ότι κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε ίσως να ήταν περιορισμένος στα πενήντα περίπου χρόνια πριν από την παγγήινη καταστροφή. Όπως και να έχει το πράγμα, οι ‘μέρες’ που παραχωρήθηκαν στους ανθρώπους για να δώσουν σοβαρή προσοχή ήταν ένα σημαντικό διάστημα χρόνου. Το γεγονός ότι «ούτω θέλει είσθαι η παρουσία του Υιού του ανθρώπου», αποδεικνύει ότι η αόρατη παρουσία του Χριστού είναι μια εκτεταμένη περίοδος χρόνου και δε σημειώνει απλώς το χρόνο της έναρξης της «μεγάλης θλίψης» κάποια ορισμένη ώρα μιας συγκεκριμένης μέρας. Σε αρμονία με αυτή την άποψη της παρουσίας, η παράλληλη δήλωση του Ιησού, στο Λουκάς 17:26, λέει: «Και καθώς έγινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου». Αλλά όπως ακριβώς οι μέρες που ο Νώε κατασκεύαζε την κιβωτό τελείωσαν με την είσοδο του Νώε και της άμεσης οικογένειάς του σ’ εκείνο το τεράστιο κατασκεύασμα, έτσι και η αόρατη παρουσία διαρκεί για μια περίοδο χρόνου και φτάνει σ’ ένα αποκορύφωμα με μια παγγήινη «μεγάλη θλίψη».

 6. (α) Με ποιο τρόπο, όπως είπε ο Ιησούς, οι μέρες του Νώε θα έμοιαζαν με τον καιρό της παρουσίας του; (β) Τι, επομένως, ήταν εσφαλμένο από μέρους των ανθρώπων;

⁶ Στις μέρες του Νώε η γη ήταν γεμάτη με βία και αφανιζόταν. (Γένεσις 6:11, 12) Αυτό, βέβαια, ήταν κακό, άδικο! Αλλά ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε σ’ αυτό το γεγονός για να δείξει την ομοιότητα ανάμεσα στις μέρες του Νώε και στις μέρες της «παρουσίας του». Ο Ιησούς είπε: «Έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας». (Λουκάς 17:27) Αυτά τα πράγματα που αναφέρθηκαν ήταν δίκαια και σωστά από μόνα τους. Επομένως, ποιο ήταν το λάθος που έκαναν οι άνθρωποι; Ήταν το γεγονός ότι είχαν απορροφηθεί σ’ αυτά τα συνηθισμένα, καθημερινά πράγματα, και δεν έδειξαν πίστη στο άγγελμα που είχε ο Νώε από τον Θεό και δεν πήραν σοβαρά υπόψη τους το γεγονός ότι ο Νώε υποστήριζε αυτό το άγγελμα σαν απόλυτα αληθινό κατασκευάζοντας την κιβωτό σε εκδήλωση της πίστης του. (Εβραίους 11:7) Το ότι αυτό ήταν το λάθος των ανθρώπων το έδειξε ο Ιησούς λέγοντας: «Και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας».—Ματθαίος 24:39.

 7. (α) Για ποιο πράγμα ήταν καταδικασμένοι οι άνθρωποι που καταστράφηκαν στον Κατακλυσμό, και σε τι οφειλόταν αυτό; (β) Πώς από το 1914 έχει εκδηλωθεί το ίδιο χαρακτηριστικό από μέρους των ανθρώπων;

⁷ Οι άνθρωποι που καταστράφηκαν στον παγγήινο κατακλυσμό είχαν καταδικαστεί για την άδικη απιστία τους. Ήταν ασεβείς. Γι’ αυτό ο Θεός «δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης». (2 Πέτρου 2:5) Η προφητεία του Ιησού, «Ούτω θέλει είσθαι η παρουσία του Υιού του ανθρώπου», μας υποκινεί να εξετάσουμε τις πράξεις και τη στάση των ανθρώπων σήμερα στη διάρκεια της αόρατης «παρουσίας» του. Μήπως ο Ιεχωβά Θεός βρίσκει την ίδια έλλειψη πίστης σ’ αυτούς; Μήπως βρίσκει να είναι απορροφημένοι υπερβολικά από τις συνηθισμένες, καθημερινές ασχολίες της ζωής, τρώγοντας, πίνοντας, παντρεύοντας, και παντρευόμενοι, με αδιαφορία σ’ αυτό που λέει και κάνει μια μικρή ομάδα, η οποία μπορεί να συγκριθεί με τον Νώε και την επταμελή οικογένειά του; Για πάνω από εβδομήντα χρόνια τώρα, από την έναρξη της παρουσίας του Χριστού το 1914 μ.Χ., οι «εκλεκτοί» του Ιεχωβά και, κατόπιν ένας «πολύς όχλος» άλλων ατόμων με διάθεση προβάτου, διακηρύττουν παγκόσμια την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού και την επερχόμενη «μεγάλη θλίψη», αλλά οι άνθρωποι γενικά δεν έχουν δείξει σοβαρό ενδιαφέρον.

 8. (α) Ποια μέρα της τελικής εβδομάδας μπήκε ο Νώε και η οικογένειά του στην κιβωτό για να μείνουν μέσα, και τι τακτοποίησε τα ζητήματα; (β) Για ποια παράλειψη από μέρους μας αποτελεί αυτό σήμερα μια προειδοποίηση;

⁸ Τον καιρό του Νώε, στη διάρκεια της τελικής εβδομάδας πριν από τον κατακλυσμό, φέρθηκαν μέσα στην κιβωτό τα είδη των ζώων και των πουλιών που έπρεπε να διαφυλαχθούν. Την τελευταία μέρα εκείνης της κρίσιμης εβδομάδας, τη δεκάτη εβδόμη μέρα του δεύτερου μήνα (σύμφωνα με το ημερολόγιο του Νώε) του έτους 2370 π.Χ., μπήκε στην κιβωτό και ο Νώε μαζί με τα εφτά μέλη της οικογένειάς του. «Και έκλεισεν ο Κύριος την κιβωτόν επάνω αυτού». (Γένεσις 7:1-16) Αυτή η ενέργεια έκλεισε μέσα τον Νώε και την οικογένειά του για σωτηρία, αλλά τους πολυάσχολους ανθρώπους τούς άφησε έξω για καταστροφή. Ο Ιησούς το φέρνει αυτό σαν ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για όλους τους μαθητές του που ζουν σ’ αυτές τις μέρες της «παρουσίας» του. Είθε ποτέ, λοιπόν, να μη μιμηθούμε αυτόν τον κόσμο των ασεβών ανθρώπων οι οποίοι με ιδιοτέλεια δε δίνουν προσοχή και εκδηλώνουν άπιστη αδιαφορία! Η παράλειψη να δώσουμε προσοχή και να ενεργήσουμε σύμφωνα με την εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού δε θα μπορούσε να σημάνει τίποτα άλλο για μας παρά καταστροφή με τον άπιστο αυτό κόσμο. Η καταστρεπτική «μεγάλη θλίψη» θα χτυπήσει τους απερίσκεπτους σε μια απρόσμενη, άγνωστη σήμερα μέρα και ώρα.

ΞΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΖΩΗ Ή ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

 9. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι η σωτηρία θα είναι εκλεκτική και ότι η καταστροφή θα είναι επίσης εκλεκτική; (β) Με ποιο τρόπο είναι σπουδαίο να είμαστε οξυδερκείς σαν τους αετούς;

⁹ Τον καιρό εκείνο η σωτηρία θα είναι εκλεκτική και η καταστροφή θα είναι επίσης εκλεκτική, ακόμη και σε σχέση με στενούς συντρόφους σε κοσμικές υποθέσεις, όπως η καλλιέργεια σ’ ένα χωράφι ή το άλεσμα σιτηρών στο σπίτι. Ο Ιησούς είπε: «Τότε δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίνεται· δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει εν τω μύλω, μία παραλαμβάνεται και μία αφίνεται». (Ματθαίος 24:40, 41) Εβδομάδες πριν απ’ αυτή την προφητεία, όταν ο Ιησούς έκανε μια παρόμοια δήλωση, οι ακροατές του τον ρώτησαν: «Πού, Κύριε;» Αυτός απάντησε: «Όπου είναι το σώμα, εκεί θέλουσι συναχθή οι αετοί». (Λουκάς 17:34-37) Έτσι εκείνοι που «παραλαμβάνονται» για σωτηρία θα είναι οι πνευματικά οξυδερκείς, σαν αετοί, οι οποίοι συνάγονται στην πνευματική ευωχία που έχει προμηθεύσει ο Ιεχωβά μέσα στον τόπο της ασφάλειας. Εκείνοι που εγκαταλείπονται για καταστροφή θα είναι αυτοί οι οποίοι δεν παραμένουν πνευματικά άγρυπνοι για την εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού και οι οποίοι με αδιαφορία επιδιώκουν την ιδιοτελή τους πορεία ζωής. Αυτοί, επιδιώκοντας να διαφυλάξουν τις ανθρώπινες ψυχές τους με κοσμικούς τρόπους, θα χάσουν τις ψυχές τους στην αιφνίδια «μεγάλη θλίψη».

10. Πώς τόνισε εδώ ο Ιησούς ότι δεν πρέπει να είμαστε σαν τους ανθρώπους του κόσμου, απορροφημένοι με τον εαυτό μας;

¹⁰ Δε θέλουμε να είμαστε σαν τους κοσμικούς ανθρώπους, ούτε ακόμη σαν τους ανθρώπους του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, οι οποίοι μοιάζουν με τους απορροφημένους με τον εαυτό τους ανθρώπους των ημερών του Νώε. Για δικό μας καλό ο Ιησούς τόνισε το μάθημα της παραβολής του, λέγοντας: «Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποία ώρα έρχεται ο Κύριος υμών». (Ματθαίος 24:42) Αν πιστεύουμε στην παρουσία του Κυρίου από το έτος 1914 μ.Χ., τότε είναι ακόμη πιο επιτακτικό για μας να παραμένουμε άγρυπνοι για να μη μας βρει η «μεγάλη θλίψη» απασχολημένους σε εσφαλμένα πράγματα.

11, 12. (α) Γιατί δεν είπε ο Ιησούς στους μαθητές του την ακριβή ώρα της έλευσής του σαν εκτελεστικού αξιωματούχου του Ιεχωβά στη «μεγάλη θλίψη»; (β) Τι θα σημάνει για μας αν καταληφθούμε από τη «μεγάλη θλίψη» σαν από κλέφτη τη νύχτα, όπως δείχνεται από την παραβολή του Ιησού;

¹¹ Ο Κύριος Ιησούς δεν πληροφόρησε τους μαθητές του για την ακριβή μέρα και ώρα του συγκεκριμένου μήνα ενός ορισμένου έτους όταν θα ερχόταν σαν εκτελεστικός αξιωματούχος του Ιεχωβά κατά τη ‘μεγάλη θλίψη όμοια της οποίας δεν έχει γίνει από την αρχή του κόσμου’. Δεν κάνει σε κανένα μαθητή του γνωστό τον ακριβή χρόνο, για να μη γίνουν απρόσεκτοι και απασχοληθούν με κοσμικές επιδιώξεις ως το τελευταίο σχεδόν λεπτό, και τότε αμέσως πριν από τον γνωστό ακριβή χρόνο να πάρουν μια μορφή ευσέβειας και να ενασχοληθούν στην προσταγμένη υπηρεσία του Θεού. Αλλά το ότι δε μας πληροφόρησε για την ακριβή ημερομηνία μάς αναγκάζει να παραμένουμε συνεχώς άγρυπνοι. Το να καταληφθούμε από τη «μεγάλη θλίψη» σαν από έναν κλέφτη θα σημάνει αιώνια απώλεια αν δεν είμαστε δραστήριοι στην καθαρή λατρεία του Θεού. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε:

¹² «Τούτο δε γινώσκετε ότι εάν ήξευρεν ο οικοδεσπότης εν ποία φυλακή της νυκτός έρχεται ο κλέπτης, ήθελεν αγρυπνήσει και δεν ήθελεν αφήσει να διορυχθή η οικία αυτού. Διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ’ ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου».—Ματθαίος 24:43, 44.

13. (α) Ποιος είναι ο σκοπός που άφησε τους μαθητές αβέβαιους για τον ακριβή χρόνο που ο Κύριος έρχεται για να εκτελέσει την εκδίκηση του Ιεχωβά; (β) Έτσι τι μας αναγκάζει αυτό να κάνουμε;

¹³ Ποιος είναι ο σκοπός που άφησε τους μαθητές του αβέβαιους για τον ακριβή χρόνο της έλευσης του Κυρίου για να εκτελέσει την εκδίκηση του Ιεχωβά ή να εκτελέσει δικαιοσύνη πάνω σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων, θρησκευτικό και πολιτικό και κοινωνικό; Αυτό έγινε για να αποδείξουν όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι μαθητές του Χριστού αν είναι γνήσιοι καθημερινοί Χριστιανοί όλο τον καιρό, απασχολημένοι συνεχώς στο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και αν συνεχώς αγωνίζονται για να κάνουν ‘μαθητές από όλα τα έθνη’, ή μήπως είναι καιροσκόποι. Μήπως δηλαδή περιμένουν να δουν ότι δεν υπάρχει πια άλλος καιρός για καθυστέρηση αλλά τώρα επιτέλους πρέπει να ασχοληθούν για να φανούν ότι δήθεν ήταν πάντοτε πλήρως απασχολημένοι με το επιδοκιμασμένο έργο του Θεού; Αφού «καθ’ ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου», πρέπει να παραμένουμε άγρυπνοι και δραστήριοι όλες τις ώρες στη λατρεία και την υπηρεσία που επιδοκιμάζει ο Κύριός μας.

«Ο ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΡΟΝΙΜΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

14. Ποιο ερώτημα έθεσε εδώ ο Ιησούς, κι έτσι ποιο πράγμα άφησε τους ακροατές του να αποφασίσουν αν θα ήθελαν να είναι;

¹⁴ Εδώ ο Κύριος Ιησούς είχε θίξει το θέμα της αγρυπνίας και ετοιμότητας που θα απαιτούνταν από τους μαθητές του. Έτσι τώρα κάνει ένα ερώτημα που αποτελεί πρόκληση για καθέναν από τους μαθητές του σχετικά με την προσωπική του αφοσίωση στον Μεσσία του Ιεχωβά και την προσωπική χρήση σύνεσης, πρόβλεψης και ενόρασης στην υπηρεσία του Μεσσία. Κάθε μαθητής μπορούσε να αποφασίσει για τον εαυτό του τι είδους δούλος ήθελε να είναι καθώς άκουγε τον Κύριό του να κάνει το ερώτημα: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, διά να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ;»—Ματθαίος 24:45.

15. (α) Γιατί ο Ιησούς έθεσε το ερώτημα σχετικά με ένα δούλο που θα ήταν πιστός; (β) Ποιο ερώτημα δημιουργείται για την ταυτότητα του δούλου, και τι έχει να πει γι’ αυτό το Εγχειρίδιον του Μέγερ πάνω στο ευαγγέλιο του Ματθαίου;

¹⁵ Επειδή ήξερε από τις θεόπνευστες προφητείες του Λόγου του Πατέρα του ότι θα υπήρχαν στασιαστικοί αποστάτες από την αληθινή Χριστιανική πίστη και υπηρεσία, ο Ιησούς έκανε πολύ κατάλληλα αυτό το διερευνητικό ερώτημα που αφορά κάθε μαθητή του. Αλλά, από τον τρόπο της ερώτησής του, μιλούσε μήπως για κάποιο συγκεκριμένο άτομο, συγκεκριμένο μαθητή του; Ή μήπως μιλούσε για κάποια τάξη μαθητών; Το Κριτικό και Επεξηγητικό Εγχειρίδιο για το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, από τον Χ. Α. Γ. Μέγερ, Δρα θεολογίας, (1884) κάνει έναν υπαινιγμό. Στη σελίδα 429, λέει σχετικά με την έκφραση «τις λοιπόν»: «Έχοντας υπόψη την αναγκαιότητα για ετοιμότητα που υπονοείται. Ο υπαινιγμός ο ίδιος παρουσιάζεται με μορφή αλληγορίας, ο «δούλος» εκπροσωπεί τους μαθητές τους οποίους ο Κύριος έχει διορίσει να είναι οδηγοί της εκκλησίας Του, στην οποία αυτοί απαιτείται να αποδειχτούν πιστοί (1 Κορ. 4:1 υποσημείωση, Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου ) και σώφρονες, . . . » Ωστόσο, αυτός ο περιορισμός του «δούλου» στους δώδεκα αποστόλους θα μπορούσε να ενισχύσει τη διδασκαλία για μια αποστολική διαδοχή, μια διαδοχή επισκόπων με τη θρησκευτική διαδικασία χειροτονίας.

16. Τι λέει το Μάρκος 13:34-36 για το αν η τάξη του «δούλου» περιλαμβάνει ολόκληρο το σώμα των μαθητών ή μόνο τους επισκόπους;

¹⁶ Ωστόσο, όταν θεωρούμε ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» είναι ολόκληρο το σώμα των μαθητών (περιλαμβανομένων και των πνευματικών επισκόπων), τότε αποκλείεται να υπάρχει κάτι σαν «επισκοπική διαδοχή» που όπως δείχνει η ιστορία έφερε τόση βλάβη και καταδυνάστευση στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο. Η φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο μαθητής Μάρκος για τη συζήτηση του Ιησού πάνω στο ζήτημα αυτό δείχνει ότι πρόκειται για ολόκληρο το σώμα των μαθητών. Τα εδάφια Μάρκος 13:34-36 λένε: «Θέλει είσθαι ως άνθρωπος αποδημών, όστις αφήκε την οικίαν αυτού και έδωκεν εις τους δούλους αυτού την εξουσίαν και εις έκαστον το έργον αυτού και εις τον θυρωρόν προσέταξε να αγρυπνή. Αγρυπνείτε λοιπόν· διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, την εσπέραν ή το μεσονύκτιον ή όταν φωνάζη ο αλέκτωρ, ή το πρωί· μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους».

17. Γιατί δεν ήταν σκληρό από μέρους του Ιησού να παρομοιάσει τους μαθητές του με «δούλους», αλλά τι καθιστούσε υποχρεωτικό η δουλεία τους;

¹⁷ Ίσως να φαίνεται λίγο σκληρό το ότι ο Ιησούς παρομοίασε τους μαθητές του με «δούλους». Αλλά υπήρχε κατάλληλη βάση που τους έθεσε σ’ αυτή την τάξη, γιατί διαβάζουμε, στην 1 Κορινθίους 6:20 και 7:23: «Ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας». «Διά τιμής ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων». Εκτός από αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου, ο απόστολος Πέτρος έγραψε στους Χριστιανούς: «Εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου». (1 Πέτρου 1:18, 19) Σύμφωνα μ’ αυτό, ο μαθητής αυτός του Χριστού άρχισε τη δεύτερη επιστολή του με την εισαγωγή: «Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού». Επίσης, ο Παύλος δεν ενοχλήθηκε όταν σύστησε τον εαυτό του σαν «Παύλος και Τιμόθεος, δούλοι του Ιησού Χριστού». (Φιλιππησίους 1:1) Και ένας σαρκικός ετεροθαλής αδελφός του Κυρίου άρχισε την επιστολή του με τα λόγια: «Ιούδας, δούλος Ιησού Χριστού, αδελφός δε Ιακώβου». (Ιούδας 1) Η δουλεία πάνω σε μια τέτοια βάση κάνει τη Χριστιανική πιστότητα ακόμη πιο υποχρεωτική.

18. Γιατί ο αρχαίος Ισραήλ ήταν ένα έθνος δούλων στον Ιεχωβά, και πώς παρομοίασε όλους εκείνους τους δούλους με ένα μόνο άτομο;

¹⁸ Οι μαθητές του Χριστού δεν είχαν καμιά αντίρρηση να είναι σε Χριστιανική δουλεία σαν να είχαν υποστεί κάποια κακομεταχείριση όπως δείχνει η αντίρρηση που είχε γίνει σχετικά με την κακομεταχείριση του έθνους Ισραήλ: «Μήπως είναι δούλος ο Ισραήλ; ή δούλος οικογενής; διά τι κατεστάθη λάφυρον;» (Ιερεμίας 2:14) Το αρχαίο έθνος Ισραήλ έφτασε να γίνει «λάφυρον» από τα Έθνη γιατί οι Ισραηλίτες παρέλειψαν να ενεργήσουν σαν πιστοί δούλοι του Ύψιστου Θεού, του Ιεχωβά. Λόγω της εξαγοράς τους από την αρχαία Αίγυπτο, όλος ο λαός Ισραήλ ήταν ένα έθνος υπηρετών του Ιεχωβά. Όταν ο Θεός μίλησε στον Φαραώ της Αιγύπτου σχετικά με την ειδική απαίτηση που είχε ο Ιεχωβά πάνω στο έθνος Ισραήλ, παρομοίασε το εκλεκτό αυτό έθνος με ένα μόνο άτομο, λέγοντας: «Υιός μου είναι, πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ· και προς σε λέγω, Εξαπόστειλον τον υιόν μου, διά να με λατρεύση».—Έξοδος 4:22, 23.

19. Πώς μίλησε ο Ιεχωβά μέσω του Ησαΐα στο έθνος Ισραήλ σαν σε ένα μόνο δούλο Του;

¹⁹ Πάνω από εφτά αιώνες αργότερα, ο Ιεχωβά μιλάει σ’ ολόκληρο το έθνος Ισραήλ σαν να ήταν ένας μόνο δούλος Του, λέγοντας: «Αλλά συ, Ισραήλ, δούλε μου, Ιακώβ, εκλεκτέ μου, το σπέρμα Αβραάμ του αγαπητού μου, συ, τον οποίον έλαβον εκ των άκρων της γης και σε εκάλεσα εκ των εσχάτων αυτής και σοι είπα, Συ είσαι ο δούλος μου· εγώ σε εξέλεξα και δεν θέλω σε απορρίψει». (Ησαΐας 41:8, 9) Για να κάνει σαφές ο Δημιουργός ότι αυτός ο σύνθετος «δούλος» αποτελείται από πολλά άτομα, λέει στο έθνος Ισραήλ: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα. . . . Αλλά τώρα άκουσον, δούλε μου Ιακώβ, και Ισραήλ τον οποίον εξέλεξα· ούτω λέγει Κύριος . . . έκτοτε δεν σε έκαμα να ακούσης και ανήγγειλα τούτο; σεις είσθε μάλιστα μάρτυρές μου».—Ησαΐας 43:10· 44:1-8· επίσης 42:19· 44:21· 48:20· 49:3· Ιερεμίας 30:10.

20. Πότε απορρίφθηκε ο φυσικός Ισραήλ, και ποιοι έγιναν πνευματικός Ισραήλ, και γιατί τα λόγια του Ησαΐα 43:10 εφαρμόζονται σ’ αυτούς;

²⁰ Τη Γιορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., πενήντα μέρες μετά την ανάσταση του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, το περιτμημένο έθνος του φυσικού Ισραήλ απορρίφθηκε από τον Ιεχωβά Θεό. Αλλά γύρω στα έτη 50-52 ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς αδελφούς του στη Ρωμαϊκή επαρχία της Γαλατίας και είπε: «Ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού». (Γαλάτας 6:15, 16) Η αληθινή Χριστιανική εκκλησία ήταν η οργάνωση που περπατούσε εύτακτα μ’ εκείνον τον κανόνα σχετικά με τη ‘νέα κτίση’, και τώρα, από τότε που απορρίφθηκε ο φυσικός Ισραήλ, η εκκλησία των ακολούθων του Χριστού ήταν «ο Ισραήλ του Θεού». Ήταν ένας πνευματικός Ισραήλ. Σαν ενωμένη εκκλησία ήταν ο «δούλος» του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού του. Σ’ αυτόν, με πνευματικό τρόπο, απευθύνεται το εδάφιο Ησαΐας 43:10: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου».

21. (α) Μολονότι ο Ιησούς έθεσε το ερώτημα γι’ αυτόν, γνώριζε ο Ιησούς ποιος ήταν αυτός ο σύνθετος «δούλος»; (β) Ποιο ερώτημα κάνουμε σχετικά με το πότε άρχισε η τάξη εκείνου του «δούλου»;

²¹ Μολονότι ο Ιησούς έκανε το ερώτημα για τον «πιστό και φρόνιμο δούλο», δεν είχε αμφιβολία για το ποιος ήταν αυτός ο «δούλος». Αναμφίβολα ο Ιησούς είχε κατά νου εκείνον το «δούλο» του Ιεχωβά Θεού, αυτόν τον «Ισραήλ του Θεού». Δε θα γινόταν λάθος για τον καθορισμό αυτού του σύνθετου «δούλου». Με την τιμή του ίδιου του αίματός του είχε αγοράσει εκείνον τον Ισραήλ του Θεού σαν δούλο του, και στην παραβολή που έδωσε στην προφητεία του μπορούσε ν’ αναφερθεί σ’ αυτόν σαν σύνθετο «δούλο», ένα δούλο που θα αποδεικνυόταν «πιστός και φρόνιμος». Εφόσον ο Ιησούς μίλησε γι’ αυτόν το «δούλο» στην προφητεία του σχετικά με το «σημείον της παρουσίας [του] και της συντελείας του αιώνος», μήπως εκείνος ο σύνθετος «πιστός και φρόνιμος δούλος» ήρθε σε ύπαρξη στη διάρκεια της «παρουσίας» του από το 1914 και έπειτα;

22. (α) Γιατί δεν μπορούσε η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» να είχε έρθει σε ύπαρξη για πρώτη φορά στη διάρκεια της παρουσίας του Ιησού; (β) Ποιοι ήταν οι «υπηρέται» τους οποίους ο «δούλος» έπρεπε να τρέφει;

²² Όχι· γιατί η παραβολή του Ιησού περιγράφει ότι ο κύριος του «δούλου» έφυγε, σαν ‘άνθρωπος που θα ταξίδευε μακριά και ο οποίος είχε αφήσει το σπίτι του και είχε δώσει εξουσία στους δούλους του’. (Μάρκος 13:34) Έτσι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» είναι ένας δούλος «τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, διά να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ». (Ματθαίος 24:45) Ο «κύριος» του σύνθετου «δούλου» έφυγε πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια και πλέον, κατά την ανάληψή του στον ουρανό, αφήνοντας το «δούλο» με οδηγίες για να τρέφει τους «υπηρέτας». (Ματθαίος 28:16-20) Οι «υπηρέται» δεν αποτελούσαν την οικογένεια του κυρίου αλλά ήταν οι «οικιακοί υπηρέτες» του (Χ. Α. Γ. Μέγερ ) ή το «προσωπικό του σπιτικού» του. (Νέα Αγγλική Βίβλος ) Ήταν δούλοι, όπως ήταν δούλος και ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» που είχε επιφορτιστεί να τρέφει αυτούς τους δούλους. Έτσι ήταν όλοι ένα σώμα δούλων, και υπόκειντο όλοι στον ίδιο «κύριο». Ήταν όλοι υποχρεωμένοι να είναι ‘πιστοί και φρόνιμοι’.

23. (α) Έτσι πότε άρχισε η ύπαρξη εκείνου του σύνθετου «δούλου»; (β) Τι δείχνει ότι αυτός ο «δούλος» έζησε για να δει το «σημείο» της παρουσίας του κυρίου του;

²³ Η παραβολή του Ιησού άρχισε να εκπληρώνεται κατά την αναχώρησή του το έτος 33 μ.Χ., και ο σύνθετος «δούλος», δηλαδή, «ο Ισραήλ του Θεού», η γεννημένη από το πνεύμα, χρισμένη εκκλησία του Χριστού της οποίας τα μέλη τελικά θα φτάσουν τους 144.000 υπάρχει από τότε. (Αποκάλυψις 7:4-8· 14:1-3) Οι ιστορικές αφηγήσεις δείχνουν ότι στην αρχή της αόρατης παρουσίας του «κυρίου» στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914 υπήρχε ακόμη ένα υπόλοιπο απ’ αυτή την τάξη του «δούλου» πάνω στη γη. Συνεπώς, ο σύνθετος «δούλος» έχει ζήσει για να δει το «σημείο» της «παρουσίας» του Κυρίου.

‘ΔΙΝΕΙ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΗΝ ΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙΡΟ’

24. Τι ήταν διορισμένος να κάνει ο «δούλος», και γιατί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ‘οικιακοί υπηρέτες’ για να γίνει αυτό;

²⁴ Σ’ αυτή την παραβολή, στο «δούλο» δε δόθηκαν ασημένια «τάλαντα» τα οποία να εμπορευτεί. Έτσι εδώ δε μιλάμε για πνευματικά «τάλαντα». Στον διορισμένο «δούλο» είχε ανατεθεί ειδικά η ευθύνη να δίνει στους συντρόφους ‘οικιακούς δούλους’ την τροφή τους στον κατάλληλο καιρό. Αυτοί χρειάζονταν τροφή τακτικά, όπως τη χρειαζόταν και ο διορισμένος «δούλος», για να είναι δυναμωμένοι για την εργασία τους στο σπίτι του κυρίου τους. Αν ο αριθμός των οικιακών δούλων του κυρίου ήταν μεγάλος, ο διορισμένος «δούλος» δε θα πήγαινε σε όλους αυτούς ατομικά για να προσφέρει σε καθέναν τα γεύματά του κατευθείαν. Είναι πιο λογικό ότι ο «δούλος» θα φρόντιζε ώστε η τροφή να είναι διαθέσιμη και να προσφερθεί σε όλους τους ‘οικιακούς δούλους’ ή ‘οικιακό προσωπικό’. Μερικοί από τους ‘οικιακούς δούλους’ θα βοηθούσαν στην προσφορά των γευμάτων στους συντρόφους οικιακούς δούλους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που οι οικιακοί υπηρέτες θα βοηθούσαν στο να τρέφουν ο ένας τον άλλον.

25. Σε ποιον ‘κατάλληλο καιρό’ άρχισε να προσφέρει την «τροφή» η τάξη του «δούλου», σε ποιους, και με ποιο αποτέλεσμα τη μέρα εκείνη;

²⁵ Μόλις η πνευματική «τροφή» έγινε διαθέσιμη ‘τον κατάλληλο καιρό’ τη γιορταστική μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., αμέσως η διορισμένη τάξη του «δούλου» αποδείχτηκε ‘πιστή και φρόνιμη’ διανέμοντας την «τροφή» κάτω από την έμπνευση του εκχυμένου πνεύματος του Θεού. Οι 120 περίπου μαθητές της εκκλησίας άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους για τα «μεγαλεία του Θεού». Αλλά εκείνη η μικρή αρχική εκκλησία δε φύλαξε αυτά τα ‘πράγματα’ για τον εαυτό της. Χιλιάδες πνευματικά πεινασμένοι, που ομολογούσαν ότι είναι δούλοι του Ιεχωβά Θεού, συνάχθηκαν για ν’ ακούσουν αυτά τα ‘πράγματα’. Ο απόστολος Πέτρος ανέλαβε την ηγεσία στη διατροφή εκείνων των πνευματικά πεινασμένων Ιουδαίων και προσηλύτων οι οποίοι βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ για τον εορτασμό της ξεπερασμένης πια γιορτής της Πεντηκοστής. Στην καρδιά τους ήθελαν να γίνουν ‘οικιακοί δούλοι’ του Μεσσιανικού «κυρίου», και για να γίνουν τέτοιοι δούλοι έπρεπε να τραφούν. Σ’ αυτόν τον ‘κατάλληλο καιρό’ η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» τους έθρεψε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τρεις χιλιάδες απ’ αυτούς πίστεψαν, βαφτίστηκαν και έλαβαν τη δωρεά του αγίου πνεύματος. Τώρα ήταν πραγματικά ‘οικιακοί δούλοι’ του Κυρίου, αλλά και πάλι χρειάζονταν περισσότερη τροφή.—Πράξεις 2:1-42.

26, 27. (α) Ποιοι χρησιμοποιήθηκαν να κάνουν τη διατροφή των πιθανών ‘οικιακών υπηρετών’ όταν το πρόγραμμα διατροφής διευρύνθηκε; (β) Με ποια εντολή του Κυρίου πριν αναχωρήσει ήταν αυτό σε αρμονία;

²⁶ Λιγότερο από τρεισήμισι χρόνια αργότερα οι προσπάθειες διατροφής από μέρους της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» επεκτάθηκαν και σε άλλους πιθανούς ‘οικιακούς δούλους’. Αυτοί θα προέρχονταν από ‘όλα τα έθνη’, θα ήταν μη Ιουδαίοι, Εθνικοί. Σ’ αυτό χρησιμοποιήθηκε ο απόστολος Πέτρος να αναλάβει την ηγεσία και στάλθηκε κάτω από θεία κατεύθυνση στην πόλη της Καισάρειας στην ανατολική ακτή της Μεσογείου για να προσηλυτίσει τον Ιταλό εκατόνταρχο Κορνήλιο και τους ενδιαφερόμενους τους οποίους είχε συγκεντρώσει σπίτι του. (Πράξεις 10:1-11:18) Έτσι ανοίχθηκε πλήρως η πόρτα για να γίνουν οι Εθνικοί ‘οικιακοί δούλοι’ του Μεσσιανικού Κυρίου, του Ιησού Χριστού. Η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» έπρεπε να πάει σ’ αυτούς τους πιθανούς ‘οικιακούς υπηρέτες’ με την πνευματική τροφή και να τους θρέψει, για να μπορέσουν να γίνουν πνευματικοί Ισραηλίτες, μέλη του Ισραήλ του Θεού. Αφού αυτοί θα είχαν γίνει πνευματικοί ‘οικιακοί δούλοι’, έπρεπε τώρα κι αυτοί να ενωθούν στο έργο διατροφής. Αυτό θα γινόταν σε υπακοή στην εντολή του Κυρίου που είχε δώσει λίγο πριν από την αναχώρησή του:

²⁷ «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».—Ματθαίος 28:19, 20.

28. (α) Ποια μόνιμη μερίδα πνευματικής τροφής, που είναι ακόμη διαθέσιμη σήμερα, χορηγήθηκε τον πρώτο αιώνα μ.Χ.; (β) Χρειαζόμαστε εμείς σήμερα την πνευματική τροφή με την οποία τράφηκε στην αρχή της η τάξη του «δούλου»;

²⁸ Για να δώσουν μόνιμη βοήθεια στο έργο της πνευματικής διατροφής, απόστολοι και μαθητές του Ιησού Χριστού εμπνεύστηκαν από το πνεύμα του Θεού να γράψουν τα είκοσι εφτά αυθεντικά βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου ως την Αποκάλυψη. Αυτό το γευστικό μέρος της πνευματικής τροφής που προσφέρθηκε στους Χριστιανούς ‘οικιακούς δούλους’ από την τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» του πρώτου αιώνα είναι ακόμη διαθέσιμο στους Χριστιανούς ‘οικιακούς δούλους’ αυτού του εικοστού αιώνα. Αυτό το μέρος έκανε πλήρη την Αγία Γραφή των εξήντα έξι θεόπνευστων βιβλίων, από τα οποία τριάντα εννέα στην Εβραϊκή και Αραμαϊκή γλώσσα και τα είκοσι εφτά στην κοινή Ελληνική του πρώτου αιώνα. Ολόκληρη η Βίβλος είναι αναγκαία, όχι μόνο οι θεόπνευστες Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Όταν τον πρώτο αιώνα ξεκίνησε η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου», είχε μόνο τις θεόπνευστες Εβραϊκές-Αραμαϊκές Γραφές σαν πνευματική τροφή σε γραπτή μορφή από την οποία τρεφόταν. Αυτό, λοιπόν, από το οποίο τρέφονταν οι Χριστιανοί ‘οικιακοί δούλοι’ τότε στην αρχή, το χρειαζόμαστε ακόμη σήμερα για να τρεφόμαστε. Η αρχική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ μιλούσε και διάβαζε την Εβραϊκή γλώσσα. Εμείς σήμερα χρειαζόμαστε μεταφράσεις των Εβραϊκών Γραφών.

29. (α) Πώς συνεχίστηκε το έργο διατροφής από την τάξη του «δούλου» μετά τον πρώτο αιώνα μ.Χ.; (β) Πώς άρχισε ένα έργο διατροφής το τελευταίο μισό του δέκατου ένατου αιώνα;

²⁹ Για το πώς ακριβώς η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» εξακολούθησε να υπάρχει και να υπηρετεί στο πέρασμα των αιώνων μετά το θάνατο των αποστόλων του Κυρίου Ιησού Χριστού, δεν έχουμε συγκεκριμένη ιστορική εικόνα. Προφανώς η μια γενιά της τάξης του «δούλου» έτρεφε την επόμενη γενιά. (2 Τιμόθεον 2:2) Αλλά στο δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα υπήρχαν θεοφοβούμενα άτομα που αγαπούσαν την πνευματική τροφή της Αγίας Γραφής και τα οποία επιθυμούσαν όχι απλώς να ψυχαγωγηθούν αλλά να τραφούν απ’ αυτή, διαβάζοντάς την σαν ιερό σύγγραμμα. Σχηματίστηκαν τάξεις Βιβλικής μελέτης αποχωρισμένες από τα Κατηχητικά Σχολεία και τις εκκλησίες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου και προόδευσαν στην κατανόηση των βασικών αληθειών των Ιερών Γραφών. Οι ειλικρινείς ανιδιοτελείς ανάμεσα σ’ αυτούς τους σπουδαστές της Γραφής ήταν πρόθυμοι να μεταδώσουν αυτές τις ζωτικές μερίδες της πνευματικής τροφής σε άλλους. Είχαν το πιστό πνεύμα του «δούλου» που ήταν διορισμένος να δίνει στους ‘οικιακούς δούλους’ την αναγκαία πνευματική «τροφή εν καιρώ». Αυτοί ήταν «φρόνιμοι» στο να διακρίνουν ότι τότε ήταν ο κατάλληλος καιρός καθώς και ποιο ήταν το καλύτερο μέσον για να προσφέρουν την τροφή. Αυτοί αγωνίστηκαν να την προσφέρουν.

30. (α) Ποιος κίνδυνος υπήρχε τότε σχετικά με τη διδασκαλία του «αντιλύτρου υπέρ πάντων», αλλά ποιος υπερασπιστής για το ζήτημα αυτό εγέρθηκε τον ‘κατάλληλο καιρό’; (β) Τι δημοσίευσε ο εκδότης της Σκοπιάς για τον «πιστό και σοφό δούλο» πίσω το 1881;

³⁰ Μια απ’ αυτές τις βασικές διδασκαλίες της Βίβλου ήταν και το «αντίλυτρον υπέρ πάντων», και ένας μεγάλος κίνδυνος άρχισε να εμφανίζεται γιατί οι αφοσιωμένοι στην ανώτερη κριτική και τη θεωρία της εξέλιξης προσπαθούσαν να αφαιρέσουν από το τραπέζι των θεοφοβούμενων ατόμων αυτό το ζωτικό φαγητό. Τον καιρό εκείνο, που τώρα μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι ήταν ‘ο κατάλληλος καιρός’, εμφανίστηκε ένας ασυμβίβαστος υπερασπιστής του «αντιλύτρου υπέρ πάντων» του Χριστού. Αυτό έγινε με τη μορφή ενός εντελώς νέου περιοδικού γι’ αυτούς που αγαπούσαν τη Βίβλο, που ονομαζόταν, Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας, που η πρώτη έκδοσή του έγινε τον Ιούλιο του 1879, με αρχική εκτύπωση 6.000 αντίτυπα. Ο συντάκτης και εκδότης του ήταν ένα μέλος της Βιβλικής ομάδας μελέτης του Πίττσμπουργκ της Πενσυλβανίας, δηλαδή, ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ. Αυτός ο μελετηρός Χριστιανός πρόσεξε την παραβολή του Ιησού για τον «πιστό και σοφό δούλο» (Ματθαίος 24:45, Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση ) και δημοσίευσε την κατανόηση που είχε γι’ αυτή την παραβολή στο τεύχος της Σκοπιάς του Νοεμβρίου 1881, σελίδα 5. Στις παραγράφους τέσσερα και πέντε μετρώντας από το τέλος του άρθρου «Στον Αμπελώνα», είπε:

Πιστεύουμε ότι κάθε μέλος αυτού του σώματος του Χριστού είναι απασχολημένο σ’ αυτό το ευλογημένο έργο, είτε άμεσα είτε έμμεσα, δίνοντας τροφή στον κατάλληλο καιρό στον οίκο της πίστης. «Ποιος λοιπόν είναι εκείνος ο πιστός και σοφός δούλος τον οποίον ο Κύριος κατέστησε άρχοντα πάνω στον οίκο του», για να δίνει σ’ αυτούς τροφή στον κατάλληλο καιρό; Δεν είναι εκείνο το «μικρό ποίμνιο» των αφιερωμένων δούλων οι οποίοι εκτελούν πιστά τις ευχές της αφιέρωσής τους—το σώμα του Χριστού—και δεν είναι ολόκληρο το σώμα, ατομικά και συλλογικά, εκείνο που δίνει την τροφή στον κατάλληλο καιρό στον οίκο της πίστης—τη μεγάλη ομάδα των πιστών;

Ευλογημένος είναι ο δούλος εκείνος (ολόκληρο το σώμα του Χριστού) τον οποίο ο Κύριός του όταν θα έχει έρθει (ελθών ) θα τον βρει να το κάνει αυτό. «Αλήθεια, σας λέω, θα τον κάνει άρχοντα πάνω σ’ όλα τα αγαθά του». «Θα κληρονομήσει τα πάντα».

31. (α) Τι πρέπει να λεχθεί για το αν ο Κ. Τ. Ρώσσελ ισχυρίστηκε ότι είναι ο «πιστός και σοφός δούλος»; (β) Ποιο υπόμνημα αποδεικνύει ότι υπηρέτησε σαν πιστό μέρος εκείνης της τάξης του «δούλου»;

³¹ Απ’ αυτό φαίνεται καθαρά ότι ο συντάκτης και εκδότης της Σκοπιάς της Σιών αρνήθηκε οποιονδήποτε ισχυρισμό ότι αυτός είναι ατομικά εκείνος ο «πιστός και σοφός δούλος». Ποτέ δεν ισχυρίστηκε τέτοιο πράγμα.a Ωστόσο, εξακολούθησε να εκδίδει το περιοδικό Σκοπιά του Πύργου ως τη μέρα του θανάτου του στις 31 Οκτωβρίου 1916. Οργάνωσε τη Χριστιανική Εταιρία Σκοπιά της Σιών το έτος 1881 και την καταχώρησε σύμφωνα με το νόμο της Πολιτείας της Πενσυλβανίας τον Δεκέμβριο του 1884. Επίσης συνέγραψε και εξέδωσε τους έξι τόμους των Γραφικών Μελετών στη διάρκεια των ετών 1886-1904, και εξέδωσε επίσης πολλά βιβλιάρια με Βιβλικά θέματα και παρήγαγε το παγκόσμιας φήμης Φωτόδραμα της Δημιουργίας, που άρχισε να προβάλλεται τον Ιανουάριο του 1914 και από τότε κι έπειτα προβλήθηκε σ’ ολόκληρη τη γη. Έδωσε πολυάριθμες δημόσιες διαλέξεις σ’ ολόκληρη τη γη. Ο θάνατός του συνέβη στη διάρκεια της τελευταίας δημόσιας περιοδείας του ομιλιών στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με επιτυχία το γεγονός ότι μέχρι το θάνατό του το 1916 υπηρέτησε με αγάπη σαν μέρος της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» στο να δίδει στους οικιακούς υπηρέτες του Κυρίου «την εν καιρώ τροφήν τους».

32. Πώς, μετά το θάνατο του Ρώσσελ, αναπτύχθηκε μια αιρετική τάση γι’ αυτόν, αλλά πότε αναχαιτίστηκε αυτή, και πώς;

³² Αφού ο «δούλος» της παραβολής του Ιησού δεν είναι απλώς ένας μόνο Χριστιανός αλλά η χρισμένη εκκλησία των μαθητών του Ιησού, η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» εξακολούθησε να υπηρετεί και μετά το θάνατο του Κ. Τ. Ρώσσελ. Ωστόσο, το αίσθημα εκτίμησης και χρέους προς τον Ρώσσελ υποκίνησε πολλούς από τους συντρόφους του να τον θεωρούν σαν την εκπλήρωση του «πιστού και φρονίμου δούλου». Αυτή η άποψη τονίστηκε με εξέχοντα τρόπο στο βιβλίο που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1917 από το Σύλλογο του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ο Άμβων του Λαού. Το βιβλίο αυτό ονομάστηκε «Το Τετελεσμένον Μυστήριον» και ήταν ένα σχολιολόγιο της Αποκάλυψης, του Ιεζεκιήλ και του Άσματος Ασμάτων. Στη σελίδα των Εκδοτών το βιβλίο αποκλήθηκε το «Μεταθανάτιον Έργο του Πάστορος Ρώσσελ». Ένα τέτοιο βιβλίο και μια τέτοια θρησκευτική τάση έτεινε να εγκαθιδρύσει μια θρησκευτική αίρεση γύρω από έναν άνθρωπο. Ένα τέτοιο ολίσθημα προς την αίρεση αναχαιτίστηκε, ωστόσο, από τη δημοσίευση στις αρχές του 1927 των άρθρων «Ο Υιός και Δούλος» και «Δούλος—Αγαθός και Πονηρός», στη Σκοπιά του Πύργου με ημερομηνίες 1 και 15 Φεβρουαρίου 1927 (στην Αγγλική). Τα άρθρα αυτά έδειχναν ότι ο «δούλος» του εδαφίου Ματθαίος 24:45 ήταν ένας σύνθετος δούλος.—Ησαΐας 43:10-12.

33. Μήπως η διάθεση των υπολοίπων αποθεμάτων των βιβλίων του Ρώσσελ και του Τετελεσμένου Μυστηρίου άφησε τους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του Χριστού χωρίς «τροφή»;

³³ Αργότερα το έτος 1929 ό,τι υπόλοιπα αποθέματα υπήρχαν από τους έξι τόμους των Γραφικών Μελετών του Ρώσσελ και του Τετελεσμένου Μυστηρίου διατέθηκαν στο κοινό. Αλλά μήπως αυτό άφησε τους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του Κυρίου ή το ‘προσωπικό του σπιτικού’ χωρίς πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο καιρό’; Με κανένα τρόπο! Το γιατί όχι, θα το δούμε σύντομα.

Ο «ΜΑΚΑΡΙΟΣ» ΔΟΥΛΟΣ

34. Ποιος έθεσε το ερώτημα σχετικά με τον «πιστό και φρόνιμο δούλο», και ποιος το απάντησε και πώς;

³⁴ Ο Ιησούς ήταν εκείνος που έθεσε στο εδάφιο Ματθαίος 24:45 το ερώτημα σχετικά με το «δούλο» που διορίστηκε πάνω στους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του κυρίου του για να τους τρέφει, και πώς αυτός ο «δούλος» θα αποδείκνυε την πιστότητά του και τη φρονιμάδα του; Στο επόμενο ακριβώς εδάφιο (Ματθαίος 24:46) ο Ιησούς απαντάει και σ’ αυτό το ερώτημα, λέγοντας: «Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως». Απέδειξε την πιστότητα στον κύριό του και τη σωφροσύνη του με το να εξακολουθεί να κάνει αυτό που ο κύριός του τον είχε διορίσει να κάνει μέχρι την επιστροφή του, δηλαδή, «να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ». Αυτό θα κατέληγε σε μεγάλη ευτυχία για το «δούλο» κατά την επιστροφή του κυρίου του.

35. (α) Από ποια ταραχώδη περίοδο πίσω στον πρώτο αιώνα, που προειπώθηκε στην προφητεία του Ιησού, επέζησε η τάξη του «δούλου» και τι έγραψε ο Ιωάννης στο τέλος του αιώνα; (β) Αντίστοιχα, όταν οι Καιροί των Εθνών τελείωσαν το 1914, ποιο ερώτημα εγέρθηκε για την τάξη του «δούλου»;

³⁵ Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» πρωτοσχηματίστηκε, επέζησε από την ταραχώδη περίοδο του καιρού εκείνου που προφητικά περιγράφτηκε από τον Ιησού στο Ματθαίος 24:4-22, Μάρκος 13:5-20 και Λουκάς 21:8-24. Περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνια μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ., ο απόστολος Ιωάννης έγραψε την Αποκάλυψη και το Ευαγγέλιο και τις τρεις επιστολές του Ιωάννη, και όλα αυτά γράφτηκαν για όφελος της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» και για τη διατροφή των ‘οικιακών υπηρετών’ του ουράνιου Κυρίου. Το έτος 1914 μ.Χ., το υπόλοιπο της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» εισήλθε στον καιρό της πλήρους ή τελικής εκπλήρωσης της προφητείας του Ιησού σχετικά με το «σημείον της παρουσίας [του] και της συντελείας του αιώνος». Τα γεγονότα που προείπε ο Ιησούς ότι θα χαρακτήριζαν την τυπική περίοδο χρόνου από το 33 μ.Χ., ως το 70 μ.Χ., άρχισαν να συμβαίνουν και πάλι το 1914 μ.Χ. Το ερώτημα τώρα δημιουργήθηκε για το αν η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» θα επιζούσε από τις δυσκολίες που επρόκειτο να συμβούν για να αντιστοιχούν μ’ εκείνα που συνέβησαν στην τάξη του «δούλου» μεταξύ του 33 και 70 μ.Χ.

36. Πόσο δύσκολο έγινε για την τάξη του «δούλου» να θρέψει τους ‘οικιακούς υπηρέτες’ στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά τι θα πούμε για το περιοδικό Σκοπιά;

³⁶ Το τέλος των Καιρών των Εθνών γύρω στις 4/5 Οκτωβρίου 1914 βρήκε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήδη σε εξέλιξη για πάνω από δύο μήνες. Αυτό ήταν κάτι καινούργιο, όχι μόνο για τον κόσμο της ανθρωπότητας, αλλά επίσης για την τάξη του «δούλου» του Κυρίου. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεπέρασε κατά πολύ σε βία και καταστρεπτικότητα τους προειπωμένους «πολέμους και φήμας πολέμων» και την έγερση έθνους εναντίον έθνους και βασιλείας εναντίον βασιλείας σαν κι αυτά που είχαν χαρακτηρίσει τα έτη μετά την ανάληψη του Ιησού στον ουρανό το 33 μ.Χ. (Ματθαίος 24:6, 7) Οι συνθήκες του Παγκόσμιου Πολέμου και οι περιορισμοί κατέστησαν πολύ δύσκολο για την τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» να συνεχίσει να δίνει στους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του ουράνιου Κυρίου «την τροφήν αυτών εν καιρώ». Η κατάσταση χειροτέρευσε γι’ αυτούς ώσπου τελικά πολλοί από τους οικιακούς υπηρέτες βρέθηκαν στη φυλακή ή σε στρατιωτικά στρατόπεδα και αξιωματούχοι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και μέλη του συντακτικού προσωπικού της Σκοπιάς φυλακίστηκαν στις Ομοσπονδιακές Φυλακές της Ατλάντα, με βαριές καταδίκες, το καλοκαίρι του 1918 μ.Χ. Παρ’ όλ’ αυτά Η Σκοπιά και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας εξακολούθησε να εκδίδεται, όχι από το Μπρούκλιν αλλά από την αρχική της τοποθεσία, το Πίττσμπουργκ της Πενσυλβανίας.

37. Ποια ήταν η στενόχωρη κατάσταση της τάξης του «δούλου» κατά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και ποιο ερώτημα εγείρεται γι’ αυτήν;

³⁷ Αυτή ήταν η θλιβερή κατάσταση που υπήρχε όταν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στις 11 Νοεμβρίου 1918. Οι διεθνείς επικοινωνίες μεταξύ των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά και των τμημάτων στο εξωτερικό είχαν διακοπεί ή παρεμποδιστεί. Τα Βιβλικά έντυπα είτε βρίσκονταν κάτω από επίσημη κυβερνητική απαγόρευση είτε είχαν αποσυρθεί από την κυκλοφορία στους ανθρώπους. Οι πλάκες εκτύπωσης που είχαν χρησιμοποιηθεί για την έκδοση Γραφικών φυλλαδίων είχαν με κάποιο τρόπο καταστραφεί ή χαθεί. Ποιες ήταν τώρα οι προοπτικές για την τάξη του «δούλου» του Κυρίου; Τι ήταν αποφασισμένη να κάνει αυτή η τάξη του «δούλου» στη μεταπολεμική περίοδο που άρχιζε τότε;

ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ

38. Ποια ερωτήματα εγέρθηκαν σχετικά με τις θρησκευτικές αιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου και με τους Χριστιανούς που μισούνταν διεθνώς, και τα οποία ήταν κατάλληλα για τον καιρό της επιθεώρησης που θα γινόταν τότε;

³⁸ Χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ήταν ένας πραγματικός καιρός για επιθεώρηση της τάξης του «δούλου» του Κυρίου. Όλα τα γεγονότα στην περίπτωση αυτή επιβεβαιώνουν ότι ο Κύριος ήρθε για έργο επιθεώρησης τον καιρό εκείνο. Ένα τέτοιο πράγμα έπρεπε να αναμένεται σύμφωνα με την προφητεία του Μαλαχία 3:1-5. Βέβαια, οι αιρετικές εκκλησίες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου είχαν ήδη κάνει για τον εαυτό τους ένα υπόμνημα πολέμου, ένα ανοιχτό υπόμνημα που είχε βαριά επίδραση στον ισχυρισμό τους ότι είναι μαθητές και δούλοι του Ιησού Χριστού. Μπορούσαν αυτοί, ακόμη και με το τελευταίο υπόμνημά τους μέχρι το 1919, να αποδείξουν ότι αυτοί αποτελούσαν τη σύνθετη τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» του ουράνιου Κυρίου, του Ιησού Χριστού; Αυτός σαν Δικαστής θα έδειχνε ποιες ήταν οι διαπιστώσεις του με τον τρόπο που από τότε κι έπειτα θα φερόταν στις εκατοντάδες των θρησκευτικών αιρέσεων του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου. Κατάλληλα, τώρα, η προσοχή μας συγκεντρώνεται πάνω σ’ εκείνους τους ειλικρινείς Χριστιανούς μελετητές της Βίβλου οι οποίοι, στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, είχαν διωχτεί λόγω της υπακοής τους στον Χριστό και ήταν «μισούμενοι υπό πάντων των εθνών» εξαιτίας του ονόματος του Χριστού. Αφού και εκείνοι επίσης είχαν έρθει κάτω από θεία επιθεώρηση, ποια έδειξε ο Κύριος ότι ήταν η απόφασή του γι’ αυτούς;

39. Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού, με ποια κατάσταση διάνοιας επέστρεψε σπίτι του ο κύριος, και με ποιο σκοπό υπόψη;

³⁹ Σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού, πώς επέστρεψε στο σπίτι του ο κύριος που είχε διορίσει το δούλο; Μήπως επέστρεψε εξοργισμένος για να καταστρέψει το σπίτι; Ή για ν’ απολαύσει το γυρισμό του στο σπίτι και να δει πώς είχαν εξελιχθεί τα πράγματα στη διάρκεια της απουσίας του; Η επιστροφή του στο σπίτι του ήταν ειρηνική επιστροφή. Δεν ήρθε για να αρχίσει τον «πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψις 16:13-16) Μάλλον, ήθελε να βεβαιωθεί ότι οι οικιακές του υποθέσεις βρίσκονταν σε καλή κατάσταση. Είχε άραγε ενεργήσει ο διορισμένος δούλος σύμφωνα μ’ αυτά που αυτός του είχε αναθέσει να κάνει, δηλαδή, να δίνει στους ‘οικιακούς υπηρέτες’ την «τροφήν αυτών εν καιρώ»; Ο κύριος έπρεπε να κάνει επιθεώρηση.

40. Αφού η τακτική διανομή της τροφής καθώς και το σωστό είδος τροφής ήταν το ζήτημα πάνω στο οποίο θα βάσιζε την απόφασή του, τι βρήκε ο Κύριος που επέστρεψε σχετικά με τους διωκόμενους, μισούμενους Χριστιανούς;

⁴⁰ Το ζήτημα για εξέταση ήταν η χορήγηση τροφής, η χορήγηση του σωστού είδους τροφής, στον κατάλληλο καιρό. Αυτό ήταν το ζήτημα για το οποίο θα έβγαζε απόφαση ο κύριος που είχε επιστρέψει. Τι θα πούμε λοιπόν για εκείνο το σώμα των Χριστιανών που το μισούσαν και το δίωκαν διεθνώς; (Ματθαίος 24:9) Μέχρι το 1919 μ.Χ., αυτοί είχαν προσπαθήσει να δίνουν «τροφήν εν καιρώ» στον «οίκο της πίστεως», δηλαδή, στους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του ουράνιου Κυρίου. Αυτό το έκαναν παρά την παρέμβαση από διώκτες και από τα έθνη που πολεμούσαν. Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η τακτικότητα στο σερβίρισμα της πνευματικής τροφής, αλλά και η ποιότητα της ίδιας της τροφής ήταν κάτι που έπρεπε να εξεταστεί. Απ’ αυτή την άποψη το σώμα των Χριστιανών που μισούνταν και διώκονταν, και οι οποίοι πάντοτε επιδίωκαν να είναι πιστοί δούλοι του Ιησού Χριστού, αντιμετώπισαν με επιτυχία τη δοκιμή. Δεν είχαν ενωθεί με τον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο ή τον ειδωλολατρικό κόσμο στο κήρυγμα της πολεμικής προπαγάνδας που είχαν υποδείξει οι πολιτικές κυβερνήσεις. Αυτοί ενέμειναν στο κήρυγμα του Βιβλικού αγγέλματος για τον καιρό εκείνο και είχαν συνηγορήσει για μια Χριστιανική προσκόλληση σε Βιβλικές αρχές για καθέναν.

41. Από τι δεν επηρεάστηκε ο Κύριος όταν επιθεωρούσε αυτούς τους Χριστιανούς, και πώς έχει εκδηλωθεί από τότε η απόφασή του;

⁴¹ Ποια ήταν λοιπόν η απόφαση του ουράνιου Κυρίου σχετικά μ’ αυτούς τους υπάκουους δούλους του; Αυτός δεν επηρεάστηκε από το γεγονός ότι αυτοί δεν ήταν δημοφιλείς και από το διωγμό που υφίσταντο από τον πολεμοχαρή κόσμο, γιατί αυτός είχε προείπει ότι θα δοκίμαζαν μια τέτοια σκληρή εμπειρία στη διάρκεια της αόρατης «παρουσίας» του. Βρήκε άραγε εκείνο το σώμα των Χριστιανών δούλων να περιφρονεί την αντιπάθεια του κόσμου απέναντί τους και να επιδιώκει να ευχαριστήσει τον Κύριό του κάνοντας αυτό που τους είχε αναθέσει να κάνουν στη διάρκεια της απουσίας του; Πρέπει να τους βρήκε έτσι, και αυτό φάνηκε από τον τρόπο που η επιθεώρηση, η οποία άρχισε το 1919, επηρέασε την απόφασή του. Οι πράξεις του, η πολιτεία του μ’ αυτούς τους Χριστιανούς δούλους, μιλάει καλύτερα από τα λόγια.

42, 43. (α) Ποια προφητεία εφάρμοσε στους αποστόλους του ο Ιησούς τη νύχτα που προδινόταν, και πώς εκπληρώθηκε αυτή; (β) Πώς εκπληρώθηκε η ίδια προφητεία του Ζαχαρία 13:7 τρεισήμισι χρόνια μετά την ενθρόνιση του Ιησού το 1914;

⁴² Ας αναλογιστούμε για μια στιγμή την περίπτωση των αποστόλων του Ιησού. Τρεισήμισι χρόνια μετά το βάφτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό, ο Ιησούς Χριστός προδόθηκε στον κήπο της Γεθσημανή. Παρέθεσε από την προφητεία του Ζαχαρία 13:7 και προείπε τι θα συνέβαινε στους αποστόλους του, λέγοντας: «Πάντες υμείς θέλετε σκανδαλισθή εν εμοί την νύκτα ταύτην· διότι είναι γεγραμμένον, Θέλω πατάξει τον ποιμένα, και θέλουσι διασκορπισθή τα πρόβατα της ποίμνης· αφού δε αναστηθώ, θέλω υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν». (Ματθαίος 26:31, 32) Η εφαρμογή από τον Ιησού της προφητείας του Ζαχαρία στους αποστόλους του βγήκε αληθινή την ίδια εκείνη νύχτα της 14ης Νισάν του 33 μ.Χ., γιατί η αφήγηση στο Ματθαίος 26:56 μας λέει τι συνέβη αφού προδόθηκε ο Ιησούς: «Τότε οι μαθηταί πάντες αφήσαντες αυτόν έφυγον». Τα «πρόβατά» του πραγματικά διασκορπίστηκαν.

⁴³ Με παράλληλο τρόπο, τρεισήμισι χρόνια μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών και την ενθρόνιση του Χριστού στους ουρανούς το 1914 μ.Χ., ήρθε ο ετήσιος εορτασμός του Δείπνου του Κυρίου την Τρίτη, 26 Μαρτίου 1918. Ο διασκορπισμός των «προβάτων» του ουράνιου Ποιμένα πλησίαζε τότε στο αποκορύφωμά του, και Η Σκοπιά του Πύργου, με ημερομηνία 1 Μαρτίου 1918, (στην Αγγλική) στην πρώτη παράγραφό της του κύριου άρθρου «Σε Ενθύμηση του Βασιλέως Μας», είπε: «Κατά πόσο η ερχόμενη Ανάμνηση θα είναι η τελευταία πάνω στη γη, βέβαια, δε γνωρίζουμε· αλλά γνωρίζουμε ότι είμαστε ένα χρόνο πιο κοντά στην πλήρη εκπλήρωση των ελπίδων μας. Αν ευαρεστεί τον Κύριο να γιορτάσουμε αυτή την Ανάμνηση κι άλλα χρόνια, τότε θα το κάνουμε ευχαρίστως». Το μέλλον σκοτείνιαζε καθώς εξέχοντα μέλη της Εταιρίας Σκοπιά που είχαν σχέση με τη διατροφή των «προβάτων» του ουράνιου Ποιμένα συνελήφθησαν, δικάστηκαν με μεροληπτικό τρόπο και καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια φυλάκιση στην Ομοσπονδιακή Φυλακή. Τον καιρό εκείνο δεν είχε εκτιμηθεί ότι εκπληρωνόταν το εδάφιο Ζαχαρίας 13:7.

44. (α) Τι έλεγε και εννοούσε η λαμπρή όψη της προφητείας του Ζαχαρία; (β) Πώς εκπληρώθηκε αυτό το μέρος της προφητείας πάνω στους αποστόλους του Ιησού;

⁴⁴ Ωστόσο, υπήρχε μια λαμπρή όψη σ’ αυτή την προφητεία. Όχι μόνο προέλεγε την ‘πάταξη’ του ποιμένα και το διασκορπισμό των προβάτων, αλλά επίσης πρόσθετε την υπόσχεση του Ιεχωβά: «Θέλω όμως στρέψει την χείρα μου επί τους μικρούς». Αυτό σήμαινε μια επιστροφή του χεριού του Ιεχωβά πάνω στα διασκορπισμένα πρόβατα με εύνοια. Και έτσι ο Ιησούς, αφού πρώτα παρέθεσε από την προφητεία για το διασκορπισμό των προβάτων, καθησύχασε τους αποστόλους του προσθέτοντας: «Αφού δε αναστηθώ, θέλω υπάγει πρότερον υμών εις την Γαλιλαίαν». (Ματθαίος 26:32) Αυτό σήμαινε ότι, μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς, θα τους σύναζε και πάλι μαζί. Αυτό έλαβε πραγματικά χώρα, και σχετικά μ’ αυτό διαβάζουμε: «Οι δε ένδεκα μαθηταί υπήγον εις την Γαλιλαίαν, εις το όρος όπου παρήγγειλεν εις αυτούς ο Ιησούς. Και ιδόντες αυτόν προσεκύνησαν αυτόν, τινές δε εδίστασαν. Και προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς».—Ματθαίος 28:16-20.

45. Πώς αυτή η ίδια προφητεία εκπληρώθηκε πάνω στην τάξη του πιστού «δούλου» το 1919, και πώς έγινε «μακάριος» αυτός ο «δούλος»;

⁴⁵ Με όμοιο τρόπο, το έτος 1919, ο Ιεχωβά έστρεψε ‘το χέρι του πάνω στους μικρούς [στους ασήμαντους, ΜΝΚ ]’. (Ζαχαρίας 13:7) Ο Ποιμένας-Βασιλιάς του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός, άρχισε πράγματι τη σύναξη και πάλι των διασκορπισμένων «προβάτων». Σαν τον κύριο του δούλου της παραβολής, ο Κύριος Ιησούς επέστρεψε στο σπίτι του και επιθεώρησε την κατάσταση που υπήρχε μέσα σ’ αυτό. Βρήκε πραγματικά εκεί μια τάξη «πιστού και φρονίμου δούλου» που αγωνιζόταν, παρά τις παγκόσμιες συνθήκες, να κάνει όπως είχε διαταχθεί, να δίνει στους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του Κυρίου την πνευματική τροφή τους στον κατάλληλο καιρό, τροφή παρμένη από τον θεόπνευστο Λόγο του Θεού. Έτσι ο Κύριος έδειξε την εύνοιά του με το να τους συνάξει και πάλι σ’ ένα καλά οργανωμένο σώμα ‘οικιακών υπηρετών’ μέσα στο σπίτι του. Η οχταήμερη γενική συνέλευση που έγινε στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, από 1-8 Σεπτεμβρίου 1919, ήταν μια ειδοποίηση σ’ όλο τον κόσμο ότι ο αόρατα παρών Κύριος Ιησούς Χριστός προέβαινε στη σύναξη των πιστών «προβάτων» του. Αυτό έδειχνε στον κόσμο ποιος ήταν εκείνος τον οποίο ο επιστρέψας Κύριος είχε βρει να είναι η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» του. Αυτό έκανε την τάξη του «δούλου» ευτυχισμένη. Σήμαινε ότι θα κρατούνταν στην υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου τους.

46. Όπως εξήγησε ο Ιησούς έχοντας ποια αμοιβή υπόψη έγινε «μακάριος» ο πιστός εκείνος «δούλος»;

⁴⁶ Ο Κύριος Ιησούς εξήγησε γιατί η κατάσταση του «πιστού και φρονίμου δούλου» ήταν μια ευτυχισμένη κατάσταση, γιατί ο Ιησούς είπε: «Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον όταν έλθη ο κύριος αυτού θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού».—Ματθαίος 24:46, 47· Λουκάς 12:42-44.

ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ Σ’ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

47. Τι θέτει πάνω στον πιστό «δούλο» η προαγωγή, και πώς αυτό συμφωνεί με τη νέα ιδιότητα του κυρίου του;

⁴⁷ Ο Κύριος Ιησούς αποκάλεσε τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» ευτυχισμένο εξαιτίας της αμοιβής που τον περίμενε επειδή έκανε αυτό που του είχε ορίσει ο κύριός του να κάνει. Παίρνει μια προαγωγή, με μεγαλύτερες ευθύνες απέναντι στον κύριο στον οποίο είναι τόσο πιστός. Αυτό συμβαίνει, αναμφιβόλως, επειδή και ο ίδιος ο κύριός του έχει περιβληθεί με μεγαλύτερες ευθύνες. Ασφαλώς ο κύριος δεν αφήνει το σπίτι του για να πάει σ’ ένα ταξίδι σαν ένας απλός περιηγητής για να δει τα αξιοθέατα ή για να φροντίσει για την υγεία του. Είχε ένα πολύ πιο σοβαρό σκοπό υπόψη, ένα σκοπό που θα διεύρυνε τη θέση του και θα μεγάλωνε τη δύναμή του και την εξουσία του. Και αν συλλογιστούμε ότι ο Ιησούς έκανε εδώ μια εξεικόνιση που είχε εφαρμογή στην αναχώρησή του στον ουρανό για να λάβει μια βασιλεία μετά από μακρόχρονη αναμονή στα δεξιά του Πατέρα του, καταλαβαίνουμε ότι αυτή ακριβώς την αύξηση των ευθυνών του κυρίου ήθελε να δείξει η παραβολή. Θα πρέπει να εννοηθεί ότι ο κύριος επιστρέφει σπίτι με μια νέα και μεγαλύτερη ιδιότητα. (Εβραίους 10:12, 13) Επομένως «πάντα τα υπάρχοντά του» αποκτούν μεγαλύτερη αξία. Έτσι ο προαχθείς «δούλος» συμμετέχει στις τιμές μαζί με τον κύριό του.

48. Πώς η υπηρεσία που ανατέθηκε στην τάξη του «δούλου» από τον επιστρέψαντα Κύριό του ήταν πιο σπουδαία και τιμητική από την προηγούμενη υπηρεσία;

⁴⁸ Στην εκπλήρωση της προφητικής παραβολής, ο «κύριος», ο Κύριος Ιησούς Χριστός, πραγματικά έλαβε μια ουράνια βασιλεία όταν τελείωσαν οι «προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» το 1914 μ.Χ. Έτσι η αόρατη «παρουσία» του άρχισε το ίδιο εκείνο έτος όταν στέφθηκε Βασιλιάς στον ουράνιο εκείνο θρόνο. Όταν επέστρεψε στο ‘προσωπικό του σπιτικού’ του το 1919 για να επιθεωρήσει όλους τους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του, το έκανε αυτό με βασιλική ιδιότητα που τέτοια δεν κατείχε όταν ήταν εδώ κάτω στη γη τον πρώτο αιώνα. Αυτό έθεσε την τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» στην υπηρεσία μιας προσωπικότητας η οποία είχε μεγαλύτερη θέση, εξουσία και δύναμη από ό,τι εκείνος στον οποίο είχαν υπηρετήσει μέχρι τώρα. Αυτό έκανε την υπηρεσία σ’ αυτόν πολύ πιο σπουδαία τώρα. Ήταν μια υψηλότερη τιμή να είναι τώρα στην υπηρεσία του. Και το να λάβει κανείς απ’ αυτόν μια προαγωγή και έτσι να του εμπιστευθούν βαρύτερες ευθύνες ήταν πραγματικά μια αμοιβή!

49. Τι σήμαινε για το δούλο ο διορισμός του από τον κύριο που επέστρεψε να είναι «επί πάντων των υπαρχόντων αυτού», και ποια ευκαιρία του δινόταν;

⁴⁹ Στην παραβολή, πριν αναχωρήσει ο κύριος, δίνει μια περιορισμένη ευθύνη σ’ εκείνους που επρόκειτο να είναι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος». Διορίζει αυτό το δούλο μόνο πάνω στους οικιακούς υπηρέτες του ή στο προσωπικό του σπιτικού του με την υποχρέωση να δίνουν σ’ αυτούς την κατάλληλη τροφή τους στον ορισμένο καιρό. Συνεπώς, όταν, κατά την επιστροφή του, ο κύριος διορίζει τον επιδοκιμασμένο δούλο «επί πάντων των υπαρχόντων αυτού», αυτό σημαίνει μεγαλύτερες υποχρεώσεις για το δούλο που πήρε προαγωγή. Τώρα μπορεί να δείξει την πιστότητά του και τη φρονιμάδα του με ευρύτερο τρόπο, γιατί έχει επίβλεψη πάνω σε περισσότερα πράγματα. Γίνεται ένας δούλος που απολαμβάνει εκτίμηση.

50. Πού βρίσκονται «πάντα τα υπάρχοντα αυτού» για τα οποία μίλησε ο Ιησούς, και τι είναι αυτά;

⁵⁰ Στην εκπλήρωση της παραβολής, «πάντα τα υπάρχοντα αυτού» πάνω στα οποία ο κύριος διορίζει τον άξιο δούλο δεν εικονίζουν όλα τα υπάρχοντά του πάνω στον ουρανό. Ο δοξασμένος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, στον οποίο έχει δοθεί «πάσα εξουσία» στον ουρανό και στη γη, δε δυσκολεύεται να φροντίσει για όλα τα «υπάρχοντά» του πάνω στους αόρατους ουρανούς όπου οι άγιοι άγγελοί του είναι στην υπηρεσία του. «Πάντα τα υπάρχοντα αυτού» πάνω στα οποία η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» διορίζεται πρέπει να αναφέρονται σε όλα τα πνευματικά πράγματα που ανήκουν στον Ιησού πάνω στη γη σε σχέση με την εγκαθιδρυμένη ουράνια βασιλεία. Αυτό δε σημαίνει συμμετοχή στις πολιτικές κυβερνήσεις αυτού του κόσμου σαν ο Βασιλιάς Ιησούς Χριστός να διηύθυνε και να έλεγχε τώρα όλα αυτά τα ανθρωποποίητα πολιτικά κατασκευάσματα. Αυτά τα κατασκευάσματα είναι καταδικασμένα σε καταστροφή. Επομένως «πάντα τα υπάρχοντα αυτού» σημαίνουν την εκτέλεση κάποιου ρόλου πάνω στη γη σε εκπλήρωση των προφητειών που λαβαίνουν χώρα από την εγκαθίδρυση της Βασιλείας στον ουρανό το 1914 μ.Χ. και κατόπιν.

51. Πώς η ιδιότητα πρεσβευτού της τάξης του πιστού «δούλου» είναι τώρα μεγαλύτερη από ό,τι προηγουμένως, και ποιο προνόμιο και ευθύνη έχουν αυτοί τώρα απέναντι στην προφητεία;

⁵¹ Κατά την επιθεώρηση του υπολοίπου των χρισμένων μαθητών του το έτος 1919 μ.Χ., ο Βασιλιάς Ιησούς Χριστός που είχε αρχίσει να βασιλεύει βρήκε πραγματικά τον διορισμένο «δούλο» πιστό και φρόνιμο στη διατροφή των ‘οικιακών υπηρετών’ του. Συνεπώς, διόρισε αυτή την τάξη του «δούλου» πάνω σ’ όλα τα υπάρχοντά του. Η διευρυμένη υπεύθυνη θέση τους τώρα ήταν να υπηρετούν για την εκπλήρωση των προφητειών της Βασιλείας που είχε έρθει τώρα ο καιρός να λάβουν χώρα. Σ’ όλο το πέρασμα των αιώνων η τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» έχει απαρτιστεί από εκείνους που είναι ‘πρέσβεις αναπληρώνοντας τον Χριστό’, και οι οποίοι παρακαλούν τους ανθρώπους να συμφιλιωθούν με τον Θεό μέσω του Χριστού. (2 Κορινθίους 5:19, 20) Ωστόσο, από το διορισμό τους το 1919, είναι πρεσβευτές της εγκαινιασθείσης Μεσσιανικής βασιλείας, με ένα άγγελμα Βασιλείας που έχει πάρει τώρα νέο νόημα και δύναμη. (Ματθαίος 24:14· Μάρκος 13:10) Αυτοί έχουν τώρα το προνόμιο και την ευθύνη να προσφέρουν τον εαυτό τους σαν μέσα για την εκπλήρωση των προφητειών της Βασιλείας που έχουν την τελική τους εκπλήρωση από το 1914 μ.Χ. Τι τιμή είναι γι’ αυτούς να χρησιμοποιούνται στην εκπλήρωση αυτών που προλέγει το βιβλίο της Αποκάλυψης με όλους τους θαυμαστούς της συμβολισμούς και τα ένδοξα νέα της για τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού!

52. Πώς αυτό ήταν μια εξύψωση θέσης για την τάξη του «δούλου», και πώς εξεικονίστηκε αυτό στο βιβλίο της Αποκάλυψης;

⁵² Όλα αυτά είναι προνόμια, ευθύνες, δόξες και τιμές οι οποίες έχουν επιφυλαχθεί για το υπόλοιπο της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» και που χορηγούνται σ’ αυτούς από τον ουράνιο Κύριό τους, τον Βασιλιά Ιησού Χριστό που τώρα βασιλεύει. Δεν πρέπει να απορούμε που αποκαλούνται «μακάριοι»! Το ότι έχουν επιφορτιστεί με την ευθύνη αυτών των πολύτιμων πραγμάτων δείχνει ότι αυτοί εξυψώθηκαν. Αυτό μοιάζει με την εικόνα που παρουσιάζει η Αποκάλυψις 11:11, 12, σχετικά με τους «δύο μάρτυρας» που σκοτώθηκαν από τον εχθρό, και των οποίων τα πτώματα ήταν εκτεθειμένα στον πλατύ δρόμο της όμοιας με τα Σόδομα «μεγάλης πόλεως» για τρεισήμισι μέρες: «Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού, και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν προς αυτούς· Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη, και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών».

53. (α) Γιατί τα προνόμια και οι ευθύνες της τάξης του «δούλου» ήταν τώρα μεγαλύτερα; (β) Πώς συνεχίστηκε η διατροφή των ‘οικιακών υπηρετών’ παρά τη διάθεση των προηγούμενων εκδόσεων;

⁵³ Το ότι τους ανατέθηκαν αυτά τα εξυψωμένα προνόμια και ευθύνες σήμαινε περισσότερη εργασία γι’ αυτούς που αποτελούσαν τον σύνθετο «πιστό και φρόνιμο δούλο». Αυτό απαίτησε περισσότερο χρόνο και φροντίδα από μέρους τους, καθώς επίσης και τη χρησιμοποίηση μεγαλύτερων εγκαταστάσεων για την εκτέλεση του έργου ώστε οι Βιβλικές προφητείες σχετικά μ’ αυτό το έργο της Βασιλείας πάνω στη γη να μην αποτύχουν. Χρειάστηκε επίσης να εργαστούν πάνω σ’ έναν μεγαλύτερο αγρό, σ’ όλα τα μέρη της κατοικημένης γης. (Αποκάλυψις 14:6, 7· 10:11) Βέβαια, το πρόγραμμα διατροφής προς τους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του Κυρίου έπρεπε να συνεχιστεί. Και με τι πνευματικό τραπέζι γεμάτο από Βιβλική τροφή έχουν τραφεί αυτοί! Η διάθεση όλων των αποθεμάτων που είχαν απομείνει από τις Γραφικές Μελέτες τού Κ. Τ. Ρώσσελ και του Τετελεσμένου Μυστηρίου το έτος 1927 απέτρεψε την έλλειψη πνευματικής τροφής γι’ αυτούς τους ‘οικιακούς υπηρέτες’. Από τότε που εκδόθηκε το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού το 1921 συνεχίστηκε η εκτύπωση νέων και ενημερωμένων δεμένων βιβλίων, βιβλιαρίων και φυλλαδίων. Ήδη τον Οκτώβριο του 1919 εκδόθηκε ένας σύντροφος του περιοδικού Η Σκοπιά του Πύργου, και αυτό ήταν το περιοδικό Ο Χρυσούς Αιών (που τώρα έχει τον τίτλο «Ξύπνα!»).

54. Το προνόμιο να εργάζεται για την πραγματοποίηση ποιας εικόνας της Αποκάλυψης προστέθηκε στην τάξη του «δούλου», και πώς αυτό κατέληξε σε μεγαλύτερη ευθύνη κι ωστόσο με βοήθεια;

⁵⁴ Επίσης στα προνόμια και στις ευθύνες της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» που πήρε σαν αμοιβή, προστέθηκε και η εργασία τους για την πραγματοποίηση του ωραίου οράματος που είδε ο απόστολος Ιωάννης κάτω από έμπνευση και περιέγραψε στην Αποκάλυψη 7:9-17. Πραγματικά, από το έτος 1935 η τάξη του «δούλου» έχει δει να εκπληρώνεται στην πραγματικότητα εκείνο το όραμα. Τα ευλογημένα μάτια τους βλέπουν τον απεριόριστο αριθμητικά «πολύ όχλο» από όλα τα μέρη της γης να αινεί και να λατρεύει τον Ιεχωβά Θεό στον πνευματικό ναό του και να αποδίδει τη σωτηρία σ’ Αυτόν και στο Αρνίο του, τον Ιησού Χριστό. Ήταν μια μεγάλη ευθύνη για την τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου» των πνευματικών Ισραηλιτών να φροντίσουν γι’ αυτόν τον συνεχώς αυξανόμενο «πολύ όχλο», αλλά αυτοί κατανοούν ότι αυτοί οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» είναι ένα πολύτιμο μέρος «πάντων των υπαρχόντων αυτού» πάνω στη γη κι έτσι είναι ευτυχισμένοι να φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες αυτών των «άλλων προβάτων». Με τη σειρά του, αυτός ο «πολύς όχλος» βοηθάει τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» να φροντίζει για όλα τα επίγεια «υπάρχοντα» του Κυρίου.

«ΕΑΝ . . . Ο ΚΑΚΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

55, 56. Γιατί κάθε μέλος της τάξης του «δούλου» χρειάζεται να διατηρεί την πιστότητά του και τη φρονιμάδα του, και κάτω από το φως ποιας προειδοποίησης του Ιησού;

⁵⁵ Ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα εξακολουθήσει να έχει μια τάξη «πιστού και φρονίμου δούλου» μέχρι το τέλος της ευτυχισμένης υπηρεσίας του δούλου αυτού πάνω στη γη. Ωστόσο, κάθε γεννημένο από το πνεύμα, χρισμένο μέλος εκείνης της τάξης του «δούλου» σήμερα, πρέπει να προσέχει τη διαγωγή του για να μην αποδειχτεί ακατάλληλο να παραμένει μέσα στην εξαιρετικά ευνοημένη αυτή τάξη. Με το να παραλείπει να διατηρεί την προσωπική πιστότητά του και φρονιμάδα του θα γινόταν σαν εκείνον που αποδεικνύεται ότι είναι ένας «πονηρός δούλος». Ο Ιησούς προειδοποίησε γι’ αυτό τον κίνδυνο όταν συνέχισε και είπε στην παραβολή του:

⁵⁶ «Εάν δε είπη ο κακός εκείνος δούλος εν τη καρδία αυτού, Βραδύνει να έλθη ο κύριός μου, και αρχίση να δέρη τους συνδούλους, να τρώγη δε και να πίνη μετά των μεθυόντων, θέλει ελθεί ο κύριος του δούλου εκείνου καθ’ ην ημέραν δεν προσμένει και καθ’ ην ώραν δεν εξεύρει, και θέλει αποχωρίσει [τιμωρήσει με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα, ΜΝΚ ] αυτόν, και το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων».—Ματθαίος 24:48-51· Λουκάς 12:45, 46.

57. (α) Λέει εδώ ο Ιησούς ότι ο κύριος διορίζει έναν «πονηρό δούλο» από την αρχή, ή ότι ο διορισμένος δούλος γίνεται κακός; (β) Τι έδειχνε ο Ιησούς με τον τρόπο με τον οποίο εισήγαγε το ζήτημα;

⁵⁷ Αν κοιτάξουμε προσεκτικά αυτά που είπε εδώ ο Ιησούς παρατηρούμε ότι δε λέει πως ο «κύριος» που αναχώρησε διορίζει έναν «πονηρό δούλο» από την αρχή· ούτε λέει ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» γίνεται «πονηρός». Απλώς εγείρει το ερώτημα και λέει, «Εάν δε» (όπως στο εδάφιο Λουκάς 12:45 και στη Διάστιχο στο Ματθαίος 24:48) ο δούλος εκείνος που είχε διοριστεί πάνω στους οικιακούς υπηρέτες θα έλεγε, αφού θα είχε γίνει «πονηρός» στην καρδιά, ότι ο κύριός του θα αργούσε ακόμη πολύ να επιστρέψει και αν θα άρχιζε να ενεργεί ακατάλληλα, αυτός θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο κύριός του θα φερόταν σ’ αυτόν όταν θα γύριζε. Τότε θα γινόταν εντελώς το αντίθετο από το να τεθεί ο δούλος πάνω σ’ όλα τα υπάρχοντα του κυρίου του. Έτσι ο υπαινιγμός του Ιησού εδώ είναι, Υποθέστε ότι ο διορισμένος δούλος αποδεικνύεται κακός και ενεργεί άπιστα και ασύνετα, τότε τι θα συνέβαινε σ’ αυτόν όταν ο κύριός του επέστρεφε ξαφνικά; Θα γινόταν αυτό ακριβώς που περιέγραψε ο Ιησούς. Ο Ιησούς δε λέει ότι είναι βέβαιο ή πολύ πιθανό να γίνει ο διορισμένος δούλος κακός.

58. (α) Πώς αποδίδουν το εδάφιο άλλες σύγχρονες μεταφράσεις χρησιμοποιώντας παράφραση; (β) Τι θα συνέβαινε στον Ιησού αν η τάξη του «δούλου» που διορίστηκε από τον Ιησού γινόταν κακή;

⁵⁸ Μερικές σύγχρονες μεταφράσεις των λόγων του Ιησού κάνουν πιο σαφή αυτή τη σκέψη, παραφράζοντας λίγο τα λόγια. Η Μία Αμερικανική Μετάφραση λέει: «Αλλά αν αυτός είναι ένας κακός δούλος και πει στον εαυτό του, ‘Ο κύριός μου θα παραμείνει για μακρύ διάστημα’ και αρχίζει να δέρνει τους άλλους δούλους, και να τρώει και να πίνει με τους μέθυσους». (Ματθαίος 24:48, 49) Η Νέα Αγγλική Βίβλος το αποδίδει παρόμοια. Η Νέα Αμερικανική Βίβλος λέει: «Αλλά αν ο δούλος είναι ανάξιος και πει στον εαυτό του», κλπ. Η Καινή Διαθήκη σε Σύγχρονη Γλώσσα, από τον Ρ. Φ. Γουέημάουθ, λέει: «Αλλά, αν αυτός, επειδή είναι ένας κακός δούλος, πει στην καρδιά του», κλπ. Η εμφάνιση ενός «πονηρού δούλου» δεν προλέγεται οριστικά από τον Ιησού. Αυτός απλώς περιγράφει πώς θα σκεφτόταν, θα μιλούσε και θα ενεργούσε ένας άπιστος και ασύνετος δούλος, και ποια τιμωρία θα λάβαινε από τον κύριό του όταν θα επέστρεφε ξαφνικά. Αν ο «δούλος» που διορίστηκε από τον Κύριο Ιησού αποδεικνυόταν κακός, τότε δε θα είχε ο Ιησούς κάποιο «δούλο» για να τον αμείψει για την ακεραιότητά του. Ο Ιησούς δε διόρισε δύο τάξεις δούλου.

59. (α) Για τι είδους τάξη «δούλου» έθεσε τα θεμέλια ο Ιησούς; (β) Έδειχναν οι προφητείες ότι ήταν καθορισμένο να γίνει η τάξη του «δούλου» κακή ή ότι θα γινόταν τέτοια από μόνη της, ή κάτι άλλο;

⁵⁹ Ο Ιησούς, πριν αναχωρήσει δεκαεννέα αιώνες και πλέον από σήμερα, δε φρόντισε να διορίσει έναν κακό, αχρείο, ανάξιο «δούλο» πάνω στους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του. Η ιστορία στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αποδεικνύει ότι η τάξη του διορισμένου «δούλου» δεν αποδείχτηκε κακή, και οι προφητείες πάνω σ’ αυτό το σημείο δείχνουν ότι η τάξη του «δούλου» δεν αναμενόταν να γίνει κακή και ούτε θα γινόταν. Με τους δοκιμασμένους και αποδειγμένους αποστόλους του έθεσε το θεμέλιο για την οικοδόμηση ενός σώματος πιστών δούλων. Τα εδάφια Αποκάλυψις 7:3-8 προλέγουν ότι ένα σύνολο από 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτες θα σφραγίζονταν σαν «οι δούλοι του Θεού ημών». Το εδάφιο Αποκάλυψις 12:17 προλέγει ότι, μετά την έξωση του δράκοντα Σατανά του Διαβόλου από τον ουρανό, αυτός θα έκανε πόλεμο με το υπόλοιπο του «σπέρματος» της «γυναίκας» του Θεού, οι οποίοι ‘τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν το έργο να φέρουν μαρτυρία για τον Ιησού’. Και η Αποκάλυψις 14:1-4 προλέγει ότι ολόκληρος ο αριθμός των 144.000 «οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη» στέκονται μαζί του πάνω στο Όρος Σιών. Αυτοί είναι «οι ηγορασμένοι από της γης». «Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων, απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον».

60. (α) Είχαν διοριστεί από τον Κύριο σαν «πονηρός δούλος» άτομα τα οποία ενεργούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο; (β) Τι σχηματίζουν γενικά όλα αυτά τα άτομα;

⁶⁰ Αν υπάρχει μια τάξη γεννημένων από το πνεύμα, χρισμένων Χριστιανών οι οποίοι ενεργούν σύμφωνα με την περιγραφή του «πονηρού εκείνου δούλου», δεν είναι ο Κύριος Ιησούς εκείνος που τους διόρισε και τους έθεσε υπεύθυνους των οικιακών υπηρετών του ή του ‘προσωπικού τού σπιτικού’ του. Άτομα που ήταν κάποτε μέλη της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» μπορούν να αποσπαστούν για ιδιοτελείς λόγους όπως είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες, η επιθυμία να εξουσιάζουν πάνω σε άλλους και η αυτοεντρύφηση. Αυτοί οι φίλαυτοι μπορούν να οργανωθούν σε ομίλους επιδιώκοντας τους σκοπούς τους. Ωστόσο, θα σχημάτιζαν μια γενική τάξη, χωριστή και διακεκριμένη από την τάξη του «πιστού και φρονίμου» δούλου.

61. Τι είναι λογικό να πούμε για το αν θα υπήρχαν περιπτώσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν παράδειγμα γι’ αυτά που είπε ο Ιησούς για τον «πονηρό δούλο»;

⁶¹ Είναι λογικό να πιστεύουμε ότι ο Κύριος Ιησούς δε θα χρησιμοποιούσε μια παραβολή χωρίς να έχει υπόψη του κάποια συγκεκριμένη περίπτωση, για να την χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα γι’ αυτά που εννοούσε. Αυτό θα έδειχνε, όχι ότι ο Ιησούς διόρισε την τάξη του «πονηρού εκείνου δούλου» ή τον τύπο αυτών των Χριστιανών, αλλά ότι αυτό πραγματικά συμβαίνει σε άπιστους, αναξιόπιστους, άφρονες Χριστιανούς στη διάρκεια της αόρατης παρουσίας του όπως ακριβώς το περιέγραψε.

62. Ποιες τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν, ειδικά στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και πώς αυτό επηρέασε την τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου»;

⁶² Τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν στις τάξεις του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής αμέσως μετά το θάνατο το 1916 μ.Χ. του εκδότη της Σκοπιάς του Πύργου και ιδρυτή της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Έγιναν απόπειρες από μέρους μερικών ατόμων να καταλάβουν την εξουσία και τον έλεγχο αντίθετα με τις προβλέψεις του Καταστατικού της Εταιρίας. Υπήρχαν διαφωνίες για το ποιοι απάρτιζαν την επιδοκιμασμένη οργάνωση του Κυρίου. Οι αρχομανείς και οι δυσαρεστημένοι με τις γνήσιες προσπάθειες για τον χειρισμό των ζητημάτων σύμφωνα με το νομικό Καταστατικό και τις Βιβλικές αρχές απογοητεύθηκαν. Εντρύφησαν στο να ‘δέρνουν τους συνδούλους τους’ σε σοβαρό βαθμό με τον γραπτό λόγο και με τον προφορικό λόγο και στο δικαστήριο. Έθεσαν τον εαυτό τους με την πλευρά των «μεθυόντων» αυτού του κόσμου, από πνευματική άποψη, ειδικά στη διάρκεια εκείνων των ημερών του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Όλα αυτά έθεσαν τη σταθερότητα της οργάνωσης, η οποία τότε βρισκόταν κάτω από αυξανόμενο θρησκευτικό διωγμό, σε μεγάλη δοκιμή. Αυτό έφερε μεγάλη δοκιμασία πάνω στην τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου».

63. (α) Ποια διαβεβαίωση έδωσε ο Ιησούς ότι μια τέτοια ομάδα «πονηρού δούλου» δε θα διασπούσε τον οίκο του των ‘οικιακών υπηρετών’; (β) Πώς έλαβε χώρα αυτή η προειπωμένη δράση;

⁶³ Η παραβολή του Ιησού έδωσε τη διαβεβαίωση ότι στη διάρκεια της παρουσίας του δε θα επέτρεπε σε κανέναν που δεν είχε οσιότητα αλλά είχε τα χαρακτηριστικά του «πονηρού εκείνου δούλου» να διασπάσει τον «οίκο της πίστεώς» του ή να τον εξουσιάσει και να τον εκτρέψει από το διορισμό να δίνει στους ‘οικιακούς υπηρέτες’ του την πνευματική τους «τροφήν εν καιρώ». Τον καιρό αυτό της επιθεώρησης τιμώρησε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα αυτή την τάξη που είχε αχρείες διαθέσεις. Ή, σύμφωνα με την κατά γράμμα σημασία του Ελληνικού ρήματος που χρησιμοποιήθηκε στο εδάφιο Ματθαίος 24:51: ‘Θα τον διχοτομήσει (θα τον κόψει στα δύο)’. Αυτός ‘απέκοψε’ εκείνη την τάξη με την κακή διαγωγή από την τάξη του «πιστού και φρονίμου δούλου». Αυτό φανερώθηκε με το ότι αγωνίστηκαν για ανεξαρτησία και αποσύρθηκαν και σχημάτισαν τις δικές τους θρησκευτικές ομάδες με ηγεσία της αρεσκείας τους. Η έκβαση της πορείας ενέργειάς τους βρίσκεται εκεί για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να ερευνήσει.

64. Με ποιους ορίζει ο κύριος τη μερίδα εκείνων που είναι σαν τον «πονηρό δούλο», αλλά με ποιους δε θα ήθελε ο Κύριος να είναι αυτά τα άτομα;

⁶⁴ Αυτή η τάξη που ‘αποχωρίστηκε’ επέδειξε τα χαρακτηριστικά και υπέστη τις συνέπειες του «πονηρού εκείνου δούλου» που περιέγραψε ο Ιησούς και θα μπορούσε, τουλάχιστον μ’ έναν περιορισμένο τρόπο, να ονομαστεί η τάξη του «πονηρού δούλου». Στην παραβολή του ο Ιησούς είπε ότι ο κύριος ‘θέλει θέσει το μέρος αυτού με τους υποκριτές’. (Ματθαίος 24:51) Στην αντίστοιχη παραβολή στην οποία ο «δούλος» ονομάζεται «οικονόμος», ο Ιησούς λέει: «Το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των απίστων». (Λουκάς 12:46) Στη διάρκεια της παρουσίας του ο Κύριος Ιησούς σαφώς δεν ενδιαφέρεται να έχει μέσα στο ‘προσωπικό τού σπιτικού’ του ή των ‘οικιακών υπηρετών’ του κανέναν καθ’ ομολογία Χριστιανό που αποκτά τα χαρακτηριστικά εκείνου του «πονηρού δούλου» ή «οικονόμου». Η Χριστιανοσύνη τους αποδεικνύεται ότι είναι υποκριτική και ανήκουν στους θρησκευτικούς υποκριτές του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου. Αποδεικνύονται άπιστοι, αναξιόπιστοι σ’ αυτό που ο Κύριος τους διόρισε να κάνουν. Ανήκουν στους άπιστους καθ’ ομολογία Χριστιανούς του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου.

65. Σε τι οφείλεται το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών από μέρους εκείνων που είναι όμοιοι με τον «πονηρό δούλο»;

⁶⁵ Όσοι εκδηλώνουν τα χαρακτηριστικά του «πονηρού δούλου» δε βρίσκουν πραγματική πνευματική ευχαρίστηση ανάμεσα στους υποκριτές και άπιστους και πρέπει να μοιράζονται τις εμπειρίες εκείνων των υποκριτών και άπιστων θρησκευόμενων. «Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων [των]». (Ματθαίος 24:51) Αυτό δε θα οφείλεται στην από μέρους τους μετάνοια, δεν είναι μια «κατά Θεόν λύπη» η οποία «γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον». (2 Κορινθίους 7:10) Οι εκφράσεις τους είναι εκφράσεις οργής και πικρής απογοήτευσης. Μπορεί να συνεχίζουν ακόμη κάποιο θρησκευτικό δρόμο, αλλά στερούνται τη χαρά και την ευλογία να εκτελούν το διορισμό του επιδοκιμασμένου δούλου «επί πάντα τα υπάρχοντα [του κυρίου]».

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΓΙΔΕΥΤΟΥΜΕ

66. Σύμφωνα με την αφήγηση του Λουκά, ποια προειδοποίηση έδωσε ο Ιησούς στους μαθητές του κλείνοντας την προφητεία του για το «σημείο»;

⁶⁶ Στην προφητεία του σχετικά με το «σημείον της παρουσίας [του] και της συντελείας του αιώνος», ο Ιησούς έδωσε κι άλλη προειδοποίηση κι όχι μόνο αυτή την παραβολή για το τι θα πάθει ένας «πονηρός δούλος». Μίλησε στους αποστόλους του προειδοποιώντας άμεσα όλους τους μαθητές του να μην υιοθετήσουν την πορεία ενός τέτοιου «πονηρού δούλου». Σύμφωνα με την αφήγηση του Λουκά για το τέλος της αξιοσημείωτης προφητείας του Ιησού, ο Ιησούς είπε: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γίνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου».—Λουκάς 21:34-36.

67. Τώρα που τα μέλη της τάξης του πιστού «δούλου» έχουν τεθεί πάνω σ’ όλα τα «υπάρχοντα» του Κυρίου τους που επέστρεψε, γιατί είναι εξαιρετικά σπουδαίο να προσέξουν την προειδοποίησή του;

⁶⁷ Είναι εξαιρετικά σπουδαίο τώρα να προσέξουν οι άνθρωποι τα λόγια αυτά, τώρα που ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» τού αόρατα παρόντος Κυρίου Ιησού έχει διοριστεί «επί πάντων των υπαρχόντων αυτού». Η μέρα που η πρωτοφανής «μεγάλη θλίψη» θα ξεσπάσει πάνω στην αντιτυπική άπιστη Ιερουσαλήμ, τον Χριστιανικό κόσμο είναι πολύ κοντά. Σαν παγίδα που ακαριαία ενεργεί, εκείνη η μέρα θα εξαπολυθεί πάνω σ’ εκείνους που θα κατοικούν στο πρόσωπο όλης της γης, και όλοι που δεν έδωσαν προσοχή θα πιαστούν καθώς θα τρώνε και θα πίνουν υπερβολικά και θα ανησυχούν για τα ιδιοτελή πράγματα της ζωής. Η όμοια με παγίδα «ημέρα» θα φέρει την καταστροφή τους. Τα μέλη της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου» δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν μαζί μ’ εκείνους τους ιδιοτελείς που δε δίνουν προσοχή και μαζί μ’ εκείνους που είναι σαν τον «πονηρό εκείνο δούλο».

68. (α) Εκτός από την παρουσία του «πιστού και φρονίμου δούλου» ποια άλλα πράγματα αποδεικνύουν ότι ζούμε στον καιρό που δείχνει το «σημείο»; (β) Επομένως, για ποια προσωπική επιτυχία θα πρέπει να γίνονται οι δεήσεις μας;

⁶⁸ Δεν υπάρχει λόγος να είμαστε αβέβαιοι σχετικά με την περίοδο στην οποία ζούμε. Επειδή έχουμε ενεργήσει σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού για την ‘συκιά και όλα τα άλλα δέντρα’, ξέρουμε πού βρισκόμαστε και τι είναι πλησίον. Η παραβολή του «πιστού και φρονίμου δούλου» βρίσκεται στο αποκορύφωμα της εκπλήρωσής της. Όχι μόνο η παρουσία αυτής της τάξης του «πιστού και φρονίμου δούλου», αλλά και ο διορισμός της πάνω σ’ όλα τα υπάρχοντα του Κυρίου και η φροντίδα της για όλα αυτά τα υπάρχοντα—όλα αυτά τα πράγματα είναι ένα εξαίρετο χαρακτηριστικό του «σημείου» που αποδεικνύει ότι ζούμε στην αόρατη παρουσία του ενθρονισμένου Βασιλιά Ιησού Χριστού, και ότι συγχρόνως ζούμε στην «συντέλεια του αιώνος». (Ματθαίος 24:3) Η μέρα της καταστροφής αυτού του ‘συστήματος πραγμάτων’, του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου και όλων των άλλων μερών του, είναι κοντά και θα εξαπολυθεί σαν παγίδα. Αυτό είναι το γεγονός για το οποίο πρέπει να ‘αγρυπνούμε’. Είναι επείγον για μας να ‘αγρυπνούμε δεόμενοι όλο τον καιρό για να κατορθώσουμε να διαφύγουμε όλα αυτά τα πράγματα που προορίζονται να γίνουν, και να σταθούμε μπροστά στον Γιο του ανθρώπου’.—Λουκάς 21:36.

[Υποσημείωση]