Πώς οι Χριστιανοί Τρέφονται Πνευματικώς;
ΠΩΣ τρέφει ο Θεός τον λαό του πνευματικά; Μήπως γίνεται αυτό ατομικά, δηλαδή, λαμβάνουν οι Χριστιανοί την πνευματική τους τροφή ως μεμονωμένα άτομα, ανεξάρτητα, χωρίς κατ’ ανάγκην να συναναστρέφωνται με άλλους Χριστιανούς που έχουν την αληθινή πίστι; Μπορούν απλώς να μελετούν την Αγία Γραφή μόνοι τους και να υπηρετούν τον Θεό μόνοι τους;
Μπορούμε να βρούμε την απάντησι σ’ αυτά τα ερωτήματα αν εξετάσωμε τι είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του τρεις μόλις ημέρες πριν από τον θάνατό του. Μιλώντας για πράγματα που επρόκειτο να έλθουν, είχε εκθέσει λεπτομερώς τα γεγονότα που θ’ αποτελούσαν το «σημείον» της παρουσίας του όταν θα επέστρεφε με ουράνια δύναμι και δόξα. Τους προειδοποίησε να είναι άγρυπνοι για ν’ αντιληφθούν πότε θα ερχόταν για να επιθεωρήση και να κρίνη τους μαθητάς του, τους οποίους ωνόμαζε «δούλους.» (Ματθ. 24:1-44) Μπορούσε να χρησιμοποιή αυτόν τον όρο σχετικά μ’ αυτούς διότι σύντομα θα τους εξαγόραζε με το ίδιο του το αίμα.—1 Κορ. 6:20· 7:23.
Ο «ΔΟΥΛΟΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΥΠΗΡΕΤΑΙ»
Σχετικά με την προειδοποίησί του, ο Ιησούς πρόσθεσε επίσης: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ;»—Ματθ. 24:45.
Οι «υπηρέται» είναι οι οικιακοί υπηρέται ή δούλοι. Ως μέλη του οίκου του Θεού, αυτοί θα ετρέφοντο σαν μια ομάδα που εργάζονται ο ένας με τον άλλον, γνωρίζονται, συναναστρέφονται και βοηθούν ο ένας τον άλλον. Θα παρατηρήσουμε, καθώς εξετάζομε την παραστατική δήλωσι του Ιησού, ότι ο όρος «δούλος» (στον ενικό) εδώ εννοεί όλους τους οικιακούς υπηρέτες μαζί σαν ένα σώμα, και ότι η έκφρασις «υπηρέται» (στον πληθυντικό) τους θεωρεί σαν άτομα.
Αυτός ο τρόπος χαρακτηρισμού μιας ομάδος ανθρώπων, ακόμη και ενός ολοκλήρου έθνους, ως δούλου ή υπηρέτου δεν ήταν κάτι νέο για τους μαθητάς του Ιησού. Ο ίδιος ο Ιεχωβά είχε μιλήσει αρκετές φορές στο έθνος Ισραήλ σαν τον δούλο του. Είπε: «Αλλά συ, Ισραήλ, δούλε μου, Ιακώβ, εκλεκτέ μου, το σπέρμα Αβραάμ του αγαπητού μου, συ, τον οποίον έλαβον εκ των άκρων της γης και σε εκάλεσα εκ των εσχάτων αυτής και σοι είπα, Συ είσαι ο δούλος μου· εγώ σε εξέλεξα και δεν θέλω σε απορρίψει.» (Ησ. 41:8, 9) Για να κάμη σαφές ότι αυτός ο σύνθετος «δούλος» αποτελείται από πολλά άτομα, ο Δημιουργός είπε στο έθνος Ισραήλ: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα. . . . Αλλά τώρα άκουσον δούλε μου Ιακώβ, και Ισραήλ τον οποίον εξέλεξα, ούτω λέγει Ιεχωβά, . . . έκτοτε δεν σε έκαμα να ακούσης και ανήγγειλα τούτο; σεις είσθε μάλιστα μάρτυρες μου.»—Ησ. 43:10· 44:1-8· επίσης 42:19· 44:21· 48:20· 49:3· Ιερεμ. 30:10, ΜΝΚ.
Μετά την απόρριψι του φυσικού Ισραήλ από τον Θεό ως δούλου του λόγω της ανυπακοής του, ποιος θα γινόταν έπειτα ο δούλος του, το επίγειον όργανό του, οι μάρτυρές του στη γη; Ας δούμε τι λέγει ο απόστολος Παύλος σχετικά μ’ αυτό. Ήταν περίπου το 50-52 μ.Χ. όταν έγραψε ο Παύλος σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα στη Χριστιανική εκκλησία της Γαλατίας. Η νέα διαθήκη, που αντικατέστησε τη διαθήκη του Νόμου, είχε τεθή σε ισχύ από την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. Η Χριστιανική εκκλησία επομένως λειτουργούσε από δεκαοκτώ ήδη χρόνια. Στους Γαλάτας Χριστιανούς ο Παύλος είπε: «Εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.»—Γαλ. 6:15, 16.
Η Χριστιανική εκκλησία απετελείτο από ανθρώπους που περπατούσαν σύμφωνα μ’ εκείνον τον κανόνα που είχε σχέσι με μια ‘νέα κτίσι.’ Σαν μια ενωμένη εκκλησία ήταν έτσι ο «δούλος» του Θεού, ακριβώς όπως ήταν άλλοτε και ο αρχαίος Ισραήλ. Επομένως, το εδάφιο στον Ησαΐα 43:10 (ΜΝΚ) μπορούσε ν’ απευθυνθή με ένα πνευματικό τρόπο στην εκκλησία ως τον «Ισραήλ του Θεού»: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου.»
ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ Η ΤΑΞΙΣ ΤΟΥ «ΔΟΥΛΟΥ»
Πότε ήλθε σε ύπαρξι αυτός ο πιστός «δούλος»; Την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Τα πρώτα 120 άτομα επάνω στα οποία εξεχύθη το άγιο πνεύμα ανέλαβαν αμέσως το έργο να θρέψουν τους άλλους προσκεκλημένους στο πνευματικό συμπόσιο του Θεού, δηλαδή, τους Ιουδαίους, 3.000 από τους οποίους δέχθηκαν την πνευματική «τροφή» που τους προσέφεραν και βαπτίσθηκαν. Κατόπιν οι 3.000 εξακολούθησαν να λαμβάνουν πνευματική τροφή έως ότου ενδυναμώθηκαν αρκετά. Πολλοί επέστρεψαν κατόπιν στα σπίτια των σε άλλες χώρες, ιδρύοντας εκκλησίες και συνεχίζοντας να συναθροίζωνται και να ζουν σε αρμονία με την αληθινή διδασκαλία των αποστόλων.—Πράξ. 2:1-4, 37-42.
Λιγώτερο από τριάμισυ χρόνια αργότερα οι προσπάθειες για τροφοδότησι εκ μέρους του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ επεξετάθησαν στους Εθνικούς όταν ο Πέτρος εξήγησε τα αγαθά νέα στον Κορνήλιο και την οικογένειά του. Καθώς νέοι μαθηταί συνήγοντο, ενώνονταν και αυτοί με τους προηγουμένους ως «υπηρέται» για να θρέψουν άλλους. Έγινε μια διευθέτησις βάσει της οποίας, οι απόστολοι και ιδιαίτερα ο Παύλος και οι «συνυπηρέται» του που ταξίδευαν μαζί του, έθρεψαν πολλά άτομα σε άλλες χώρες. Εξεπλήρωσαν τους λόγους του Ιησού: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Ματθ. 28:19, 20.
Για να δώσουν διαρκή βοήθεια στο έργο της πνευματικής διατροφής, οι απόστολοι και άλλοι μαθηταί του Ιησού του πρώτου αιώνος ενεπνεύσθησαν από τον Θεό να γράψουν είκοσι επτά βιβλία που αποτελούν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αυτές, μαζί με τις ήδη υπάρχουσες Εβραϊκές Γραφές, παρείχαν τη γραπτή πνευματική τροφή γι’ αυτούς τότε, και για τους Χριστιανούς έως σήμερα.
Ο Ιησούς είχε πη: «Και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:20) Ο Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή της εκκλησίας, του δούλου του, και τα λόγια του δείχνουν ότι θα τους ενίσχυε για να τρέφουν τους «υπηρέτας» του σε όλη τη διάρκεια των αιώνων. Προφανώς μια γενεά της τάξεως του «δούλου» έτρεφε την επόμενη γενεά κι έτσι εξακολούθησαν να τρέφωνται όλοι.
Κάποιος μπορεί να ρωτήση, ‘Πώς μπορεί ο «δούλος,» που αποτελείται από τους «υπηρέτας,» να τρέφη τους «υπηρέτας»; Αυτό θα εσήμαινε ότι ο «δούλος» τρέφει τον εαυτό του.’ Αυτό θα μπορούσε να εξεικονισθή από μια οικογένεια που μετακομίζει σ’ ένα αγρόκτημα. Μια από τις πρώτες ανάγκες της είναι η προμήθεια τροφής. Μήπως ο πατέρας προμηθεύει όλη την τροφή και τη βάζει στο στόμα των υπολοίπων; Όχι. Κάθε μέλος της οικογενείας εκτελεί ένα διαφορετικό καθήκον. Ένας μπορεί να κάνη το όργωμα. Άλλοι μπορεί να σκάψουν ένα πηγάδι. Μερικοί αναλαμβάνουν το φύτεμα. Μερικοί φροντίζουν για τα κτήνη και τη γαλακτομία. Βεβαίως, όλοι μπορεί να βοηθήσουν σε κάποια μορφή εργασίας. Πιθανώς όλοι θα λάβουν μέρος στη συγκομιδή. Κατόπιν, οι γυναίκες θα κάμουν κονσέρβες για μελλοντική τροφή. Θα μαγειρεύουν και θα σερβίρουν την τροφή στην οικογένεια. Ένα μόνο άτομο δεν θα μπορούσε να φροντίση τόσο καλά. Αλλά με την προσπάθεια όλης της οικογενείας, όλοι τρέφονται καλά. Σαν μια οικογένεια αποτελούν ένα σώμα, ακριβώς όπως ο «πιστός και φρόνιμος δούλος.» Αλλά σαν άτομα είναι εργάται στην παραγωγή και τη διάθεσι της τροφής, όπως οι «υπηρέται» σε μια οικογένεια. Ένα όμοιο παράδειγμα που δίδεται από τον απόστολο Παύλο στο 1 Κορινθίους 12:12-27 είναι το παράδειγμα του φυσικού ανθρωπίνου σώματος και των μελών του.
Η ΤΑΞΙΣ ΤΟΥ «ΔΟΥΛΟΥ» ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ
Γι’ αυτόν τον «δούλο» ο Ιησούς είπε: «Μακάριος ο δούλος εκείνος τον οποίον όταν έλθη ο κύριος αυτού θέλει ευρεί πράττοντα ούτω.» (Ματθ. 24:46) Εδώ ο Ιησούς μίλησε για την επάνοδό του για να επιθεωρήση την τάξι του «δούλου» αν πραγματικά ‘έπραξεν ούτω,’ δηλαδή, αν έδινε στους υπηρέτας του την τροφή εν καιρώ. Ποιος θα ήταν σήμερα αυτός ο «δούλος»;
Βάσει του κανόνος που εξέθεσε ο Ιησούς ότι: «Εκ του καρπού γνωρίζεται το δένδρον,» μπορούμε να προσδιορίσωμε ποιος είναι αυτός ο «δούλος.» (Ματθ. 12:33) Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν πρωτοσχηματίσθηκε η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου,» διεκήρυττε τα αγαθά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και την επικείμενη καταστροφή του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων. Μόνον αυτή η πιστή τάξις παρήγε τον αληθινό καρπό της Βασιλείας. Μολονότι εδιώχθη, επέζησε της ταραχώδους περιόδου που ήλθε σαν αρχική εκπλήρωσις της προφητείας του Ιησού στον Ματθαίο 24:4-22, Μάρκο 13:5-20 και Λουκά 21:8-24.
Στο έτος 1914 μ.Χ. άρχισε ο καιρός της πλήρους εκπληρώσεως της προφητείας του Ιησού σχετικά με «το σημείον της παρουσίας [του] και της συντέλειας του αιώνος.» Ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» θα έπρεπε λοιπόν να είναι πολύ δραστήριος σ’ αυτόν τον επείγοντα καιρό του Θεού και το τέλος αυτού του παρόντος κοσμικού συστήματος. Και, όπως η τάξις του «δούλου» του πρώτου αιώνος, θα επιζούσαν παρά τον γενικό διωγμό. Ποιος το κάνει αυτό σήμερα; Ποιος παράγει τους καλούς Χριστιανικούς καρπούς; Τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτό το κάνει το μικρό σώμα των κεχρισμένων μελών της αληθινής εκκλησίας του Χριστού στη γη σήμερα. Έχουν προμηθεύσει με πολλή δραστηριότητα πνευματική τροφή από τον Λόγο του Θεού, διατηρώντας και τη δική των πνευματικότητα.
Επί πλέον, ο σύγχρονος «δούλος» βοήθησε να ενωθούν μαζί του 2.000.000 περίπου άλλα άτομα. Απέδειξε πραγματικά ότι είναι ο «δούλος» του Ιεχωβά, οι μάρτυρές του. Οι σύντροφοι αυτού του «δούλου» ελπίζουν να ζήσουν για πάντα σε μια παραδεισιακή γη. Τρέφονται άφθονα από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον.» Η τροφή που λαμβάνουν είναι τροφή ‘στον κατάλληλο καιρό,’ διότι ποτέ προηγουμένως δεν ήσαν τόσο κρίσιμες οι συνθήκες και τόσο επείγουσα η ανάγκη να διαφύγουν απ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων και να θέσουν την εμπιστοσύνη τους στην προστασία του Θεού για επιβίωσι.
Βλέπομε, λοιπόν, ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός επέσυρε την προσοχή σ’ αυτή τη μέθοδο διατροφής του λαού του—όχι σαν μεμονωμένα, ανεξάρτητα άτομα, αλλά σαν ένα στενά συνδεδεμένο σώμα Χριστιανών που έχουν πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον. Αυτό αληθεύει σήμερα ανάμεσα στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλες τις χώρες. Αυτό πρέπει να συμβαίνη σήμερα, διότι ασφαλώς, στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού επάνω στη γη, οι άνθρωποι θα είναι ενωμένοι, και θα συνεργάζωνται για τον εξωραϊσμό της γης. Με κανένα άλλο τρόπο δεν μπορεί να υπάρξη ευτυχία και να παραχθούν οι καρποί του πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» (Γαλ. 5:22, 23) Μόνον όταν αυτές οι ιδιότητες λειτουργούν στους ανθρώπους θα μπορή να υπάρχη ειρήνη και πλήρης απόλαυσις της ζωής επάνω στη γη.