Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;
Πρέπει να Εξομολογούμεθα; Εάν Ναι, σε Ποιον;
ΜΠΟΡΕΙΤΕ αληθινά να πήτε ότι ποτέ δεν έχετε κάμει σφάλμα; Όχι, όλοι σφάλλομε. Πώς αισθάνεσθε κατόπιν;
Η πρώτη αντίδρασις μπορεί να είναι να κρύψετε ή να καλύψετε ένα σφάλμα. Δεν είναι αλήθεια αυτό; Αλλά έπειτα η συνείδησίς σας μπορεί να σας ελέγχη. (1 Ιωάν. 3:4· Ρωμ. 2:14, 15) Δεν διαπιστώνετε ότι η επιθυμία να έχετε καθαρή συνείδησι και να είσθε δίκαιος με τον Θεό σάς ωθεί να το ομολογήσετε, να λάβετε συγχώρησι και να μη το επαναλάβετε; Αλλά πρέπει να εξομολογούμεθα; Και αν ναι, σε ποιον;
Η Γραφή δείχνει καθαρά ότι το να αναγνωρίζη ή να ομολογή κανείς τις αμαρτίες του είναι σπουδαίο. Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εκήρυττε μετάνοια για αμαρτίες έναντι του Νόμου, πολλοί Ιουδαίοι «εβαπτίζοντο . . . εν τω Ιορδάνη ποταμώ υπ’ αυτού, εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών.» (Μάρκ. 1:4, 5) Επίσης ο Ιησούς υπέδειξε στους ακολούθους του να προσεύχωνται, «συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς.»—Ματθ. 6:12.
Σχετικά με τις αμαρτίες έναντι του Θεού, προφανώς θα πρέπη να ομολογήσωμε τα σφάλματά μας σ’ αυτόν και να ζητήσωμε τη συγχώρησί του. (Παράβαλε Ψαλμ. 32:3-5) Αλλά τι συμβαίνει όταν αδικούμε τον συνάνθρωπό μας; Η Βίβλος μάς λέγει να τακτοποιήσωμε το ζήτημα με το πρόσωπο που αδικήσαμε. Προσέξτε τι είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους στην επί του Όρους Ομιλία: «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου εις το θυσιαστήριον και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου [εις τον Θεόν].» (Ματθ. 5:23, 24) Το να ακολουθήσωμε αυτή τη συμβουλή σημαίνει ότι παραδεχόμεθα το σφάλμα που κάναμε στο άλλο άτομο και ενεργούμε να συμφιλιωθούμε μαζί του. Αυτό θα περιελάμβανε τα μέλη μιας οικογενείας.
Τι συμβαίνει όταν ένα άτομο διαπράξη μοιχεία; Η μοιχεία είναι αμαρτία στα όμματα του Θεού. Αλλά είναι επίσης αμαρτία έναντι του γαμηλίου συντρόφου, διότι ο σύντροφός σας έχει αποκλειστικό δικαίωμα στις σεξουαλικές σχέσεις με σας. (Ματθ. 19:5, 6· 1 Κορ. 6:16) Έτσι, αν κάποιο άτομο διέπραξε μοιχεία, πώς θα μπορούσε να αναμένη συγχώρησι από τον Θεό, αν δεν εξομολογηθή την αμαρτία στον σύντροφό του;
Συναφές με αυτό είναι το ερώτημα, αν ένα μνηστευμένο άτομο πρέπει να εξομολογηθή στον μελλοντικό σύντροφο κάποια ανηθικότητα που διεπράχθη στο παρελθόν. Πολλά ζεύγη επιθυμούν το παρελθόν να μείνη ένα κλειστό βιβλίο. Βλέπουν ότι, ακόμη και αν πριν από χρόνια, ίσως πριν γείνη Χριστιανός, ένας από τους δυο είχε διαπράξει ανηθικότητα, η παλιά αυτή πράξις δεν ήταν τότε αμαρτία έναντι του ατόμου το οποίον τώρα θα γίνη σύντροφος. Γι’ αυτό, η συμβουλή του Ιησού στο Ματθ. 5:23, 24 δεν απαιτεί εξομολόγησι στον μελλοντικό σύντροφο. Αλλά βεβαίως μερικά άτομα σ’ αυτή τη θέσι μπορεί να θέλουν «να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα,» σαν να λέμε, και ν’ αποφύγουν κάποια πιθανότητα να έλθουν σε φως αργότερα με πιθανώς βλαβερές συνέπειες. Και, είτε τώρα ή αργότερα, αν ένας Χριστιανός ερωτηθή σχετικά με το παρελθόν και υποχρεούται να απαντήση, δεν μπορεί να ψευσθή για να το κρατήση μυστικό.—Κολ. 3:9.
Σχετικώς με μια άλλη άποψι του θέματος των εξομολογήσεων ίσως έχετε διαβάσει πρόσφατες επικεφαλίδες, όπως, «Το Βατικανόν Μεταρρυθμίζει τα της Εξομολογήσεως—Λιγώτερο για το Σεξ, Περισσότερο για τους Φόρους.» Όπως είναι γενικά γνωστό, αναμένεται από τους Ρωμαιοκαθολικούς να εξομολογούνται τις σοβαρές αμαρτίες σε ιερέα εξουσιοδοτημένο να «συγχωρή» αμαρτίες. Η Σύνοδος του Τρεντ το 1551 εψήφισε ότι «η μυσταγωγική εξομολόγησις είναι θείας προελεύσεως και αναγκαία για σωτηρία με τον Θείο νόμο . . . Το Συμβούλιο ετόνισε ότι είναι δικαιολογημένη και αναγκαία η προφορική εξομολόγησις, όπως εφηρμόζετο στην Εκκλησία ‘από την αρχή.’»—Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 4, σελ. 132.
Στην επιχειρηματολογία τους για την προφορική εξομολόγησι σε ιερέα ο οποίος δίνει συγχώρησι, οι θεολόγοι αναφέρονται στον Ιησού ο οποίος αναντιρρήτως συγχωρούσε αμαρτίες. Όταν με πίστι έφεραν ένα παραλυτικό σ’ αυτόν, ο Ιησούς είπε, «Συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.» Μερικοί ακροαταί είχαν αντιρρήσεις, γι’ αυτό ο Ιησούς πρόσθεσε: «Διά να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας, . . . Προς σε λέγω, Σηκώθητι.» Και ο άνθρωπος εθεραπεύθη! (Λουκάς 5:18-26) Σημειώστε ότι ο Ιησούς μπορούσε να συγχωρήση αμαρτίες και εξίσου εύκολα μπορούσε να θεραπεύση τον άνθρωπο. Αληθεύει αυτό για κείνους οι οποίοι «συγχωρούν» αμαρτίες σήμερα; Και σημειώστε ότι η αφήγησις εδώ δεν λέγει τίποτε για κάποια «προφορική εξομολόγησι» από μέρους του ανθρώπου.
Αλλά κάποιος μπορεί ν’ αναφέρη το Ιωάννης 20:22, 23 όπου ο αναστημένος Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς· αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι.» Και εδώ πάλι, γίνεται μήπως λόγος ότι είναι αναγκαία η προφορική εξομολόγησις στους αποστόλους ή σε άλλους; Όχι.
Αν ο Ιησούς εθέσπιζε την προφορική εξομολόγησι, δεν θα βρίσκαμε στη Βίβλο απόδειξι ότι οι απόστολοι άκουαν τέτοιες εξομολογήσεις; Θα έπρεπε κανείς να το αναμένη αυτό, ιδιαίτερα διότι η Σύνοδος του Τρεντ απεφάνθη ότι η προφορική εξομολόγησις με αποτέλεσμα την άφεσι αμαρτιών «εφηρμόζετο στην Εκκλησία ‘από την αρχή’.» Εν τούτοις, μολονότι συνιστά τη συνήθεια αυτή, ο Ιησουίτης καθηγητής Τζ. Λ. Μακένζι λέγει: «Οι πηγές της προφορικής εξομολογήσεως είναι σκοτεινές· είναι παλαιές, τουλάχιστον τόσο παλαιές όσο η τελευταία περίοδος των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας [που τελειώνει το 749 μ.Χ. περίπου], αλλά δεν υπήρχαν οι αρχικοί πειθαρχικοί κανόνες μετανοίας.» (Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) Επιπρόσθετα στο άρθρο της περί μετανοίας, η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία αναγνωρίζει ότι: «Δεν υπάρχει Γραφική απόδειξις ότι οι απόστολοι, πλην του Αγίου Παύλου, εχρησιμοποίησαν τη δύναμι της συγχωρήσεως αμαρτιών.»
Αλλ’ αυτό το περιστατικό που αφορά τον Παύλο ήταν περίπτωσις ενός αποστόλου ή ιερέως που άκουσε εξομολόγησι και έδωσε συγχώρησι; Όχι. Μάλλον η περίπτωσις ήταν για την αποβολή από την εκκλησία και αργότερα την επανένταξι ενός ανθρώπου ο οποίος είχε αμαρτήσει. Γράφοντας από την Έφεσο, ο Παύλος συνεβούλευσε την εκκλησία της Κορίνθου να αποβάλη ή αποκόψη ένα άτομο που διέπραξε ανηθικότητα. Αυτή η περίπτωσις είναι μια εξεικόνισις της εφαρμογής των λόγων του Ιησού στο Ιωάν. 20:23. Πώς αυτό; Διότι ήταν σαφές ότι οι αμαρτίες εκείνου του Κορινθίου ανδρός είχαν θεωρηθή ως «παραμένουσες.» Η εκκλησία δεν μπορούσε να βλέπη τις αμαρτίες του ως «συγχωρημένες,» διότι η Βίβλος διευκρίνιζε ότι ο Θεός δεν θα συγχωρούσε ένα μη μετανοούντα αμαρτωλό. (1 Κορ. 5:1, 9-13· Ησ. 1:16-18· 55:7) Εν τούτοις, αργότερα, προφανώς αφού το άτομο μετενόησε, ο Παύλος έγραψε και πάλι και προέτρεψε την εκκλησία «να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε.» (2 Κορ. 2:7) Βλέπομε και στην περίπτωσι αυτή, επίσης, ότι δεν γίνεται λόγος για κάποια προφορική εξομολόγησι σε κάποιον ιερέα ή απόστολο.
Η Βίβλος, εν τούτοις, συμβουλεύει: «Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας.» (Ιακ. 5:16) Τι σημαίνει αυτό; Παρατηρήστε τα συμφραζόμενα.
Ο Ιάκωβος έγραψε ότι αν κάποιος ήταν πνευματικώς ασθενής, λόγω διαπράξεως σοβαρής αμαρτίας, «ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθούν επ’ αυτόν.» (Το άτομο της Κορίνθου έπρεπε να το είχε κάμει αυτό αντί να συνεχίζη αμετανόητα να πράττη την αμαρτία.) Ο Θεός δεν εξουσιοδοτεί τους επισκόπους να συγχωρούν αμαρτίες· αυτό είναι κάτι που Αυτός κάνει. (1 Ιωάν. 1:9) Αλλ’ όταν κάποιος εξομολογηθή στον Θεό, μη «κρύπτων» τις αμαρτίες του, οι πνευματικώς διορισμένοι πρεσβύτεροι μπορούν να προσευχηθούν με αυτόν καθώς και να τον συμβουλεύσουν και να τον βοηθήσουν.—Παροιμ. 28:13· Γαλ. 6:1.
Τι μπορεί να προκύψη από μια τέτοια εξομολόγησι; Ο Ιάκωβος συνεχίζει: «Ο Κύριος θέλει εγείρει αυτόν· και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι συγχωρηθή εις αυτόν.»—Ιακ. 5:14, 15.