Μήπως ο Ιεχωβά Απαιτεί Πάρα Πολλά;
ΜΕΡΙΚΟΙ έτσι νομίζουν. Κάνουν τη σκέψι ότι το να είναι προσκολλημένοι σε όλες τις εντολές του Θεού είναι κάπως υπερβολικό. ‘Αν είμαι πατέρας και πρέπει να κερδίσω τα προς το ζην για την οικογένειά μου’, πιθανόν να πουν μερικοί, ‘και αν πρέπει να φροντίσω για το σπίτι μου και αν πρόκειται να διαβάζω και να μελετώ τακτικά τη Γραφή και να παρακολουθώ τις συναθροίσεις της εκκλησίας και να εξοικονομώ χρόνο για να συμμερίζωμαι τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού με άλλους—δεν είναι όλα αυτά πάρα πολλά;’
Ας δούμε· απαιτεί πράγματι πάρα πολλά ο Ιεχωβά; Ας πάμε σ’ Εκείνον πού είναι Αυθεντία στο ζήτημα της Χριστιανοσύνης, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και ας δούμε πώς αυτός έβλεπε τα ζητήματα. Μας λέγει: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»—Ματθ. 11:28-30.
Ο Ιησούς Χριστός, όταν έλεγε τα λόγια αυτά, δεν μιλούσε αλαζονικά, αλλά διεβεβαίωνε τους ακροατάς του ότι θα ετύγχαναν της καταλλήλου μεταχειρίσεως αν εγίνοντο μαθηταί του. Περιέγραφε ποίου είδους διδάσκαλος ήταν, ότι δεν ήταν καταθλιπτικός ή τραχύς, αλλά φιλάγαθος. Οι λόγοι του αποτελούσαν πρόσκλησι να έλθουν προς αυτόν, τον πράον διδάσκαλον. Οι μαθηταί του μπορούσαν να έλθουν και δεν έπρεπε να αισθάνωνται έλλειψιν ανέσεως προκειμένου να διδαχθούν απ’ αυτόν, διότι ο Ιησούς έδειχνε κατανόησι, υπομονή και ουδέποτε εφέρετο ως αυθέντης επί των ακολούθων των. Μπορούσε ένας να τον πλησιάση και να επιρρίψη κάθε τι που τον εβάρυνε επάνω στον Ιησού τον ίδιο. Δεν μπορούσε να είναι όμοιος με τους θρησκευτικούς ηγέτας, για τους οποίους είπε: «Και εις εσάς τους νομικούς ουαί, διότι φορτίζετε τους ανθρώπους φορτία δυσβάστακτα, και σεις με ένα των δακτύλων σας δεν εγγίζετε τα φορτία.» (Λουκ. 11:46) Πόσο διαφορετικό θα ήταν για τους ακολούθους του Ιησού Χριστού! Θα είχαν μια σχετικώς άνετη πορεία στη ζωή, διότι ο ζυγός του Ιησού θα ήταν, για να κάμωμε σύγκρισι, ελαφρός.
Σήμερα, εκείνοι, που είναι καταπονημένοι από την αμαρτία, την απληστία και την πονηρία αυτού του συστήματος πραγμάτων, βρίσκουν μεγάλη ενθάρρυνσι στους λόγους του Ιησού. Πόσο κουρασμένοι είναι οι με ευθεία καρδιά άνθρωποι από τα φορτία της ψευδούς θρησκείας—τις υποκρισίες, τα συνεχή σχέδια αυξήσεως του χρήματος, τις παραδόσεις, τις θρησκευτικές λειτουργίες και τελετές, που δεν κάνουν τίποτε για ν’ απαντήσουν στα ερωτήματά των ή για να μεταδώσουν πίστι! Αυτά δεν έφεραν πραγματική αναψυχή στους ανθρώπους, ενώ η αληθινή Χριστιανοσύνη φέρει «ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» Συνεπώς, το να γίνη ένας αληθινός ακόλουθος του Ιησού Χριστού τον απελευθερώνει από βαριά δουλεία στο σύστημα πραγμάτων του Σατανά και διανοίγει την οδό για αιώνια ζωή.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΑΣ
Τώρα, πρέπει ν’ αναμένεται ότι ο Θεός θα έχη απαιτήσεις, προς τις οποίες οι εκζητηταί της ζωής πρέπει ν’ ανταποκριθούν. Αυτός θέτει υπ’ όψι μας την απαίτησι, λόγου χάριν, να γνωρίζομε τον Θεό και τον Υιό του, διότι ‘αύτη είναι η αιώνιος ζωή’. (Ιωάν. 17:3) Αυτό, είναι αλήθεια, απαιτεί προσπάθεια, αλλά μήπως δεν απαιτεί ενέργεια και προσπάθεια να επιτευχθή κάθε τι που είναι αξιόλογο; Αν ένας είναι πάρα πολύ οκνηρός για να μελετήση τούς πραγματικά από τον Θεό εμπνευσμένους λόγους, ή αν δεν εξοικονομή χρόνο για τον Λόγον της ζωής, πώς είναι δυνατόν να ευαρεστήση τον Θεό; Πώς μπορεί ένας ν’ αποκτήση ‘ανάπαυσιν εις την ψυχήν του’, αν αποφεύγη την τακτική μελέτη των λόγων του Θεού, τόσο την κατ’ ιδίαν όσο και εκείνη που γίνεται στην επικοινωνία με τον λαό του Θεού; Εκεί είναι η προμήθεια. Στο βαθμό, που εμείς προσωπικώς θα επωφεληθούμε απ’ αυτή, θα λάβωμε αναψυχή.
Ναι, κάθε τι αξιόλογο απαιτεί προσπάθεια. Αν ένας θέλη να γίνη τελειοποιημένος πιανίστας, δεν μπορεί να παίζη μόνο μια φορά την εβδομάδα ή μια φορά τον μήνα και να περιμένη να επιτύχη τον σκοπό του. Αν ένας θέλη να γίνη κάλος ζωγράφος, αυτό απαιτεί προσπάθεια. Το ίδιο συμβαίνει και με το ν’ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του Θεού για ζωή· απαιτεί προσπάθεια εκ μέρους μας. Εφόσον το ανθρώπινο γένος γενικώς έχει γεννηθή στην αμαρτία και κάτω από καταδίκη, είναι τάχα υπερβολικό το ν’ απαιτή από μας ο Θεός ν’ αποδεχθούμε τις προμήθειες του για αιώνια ζωή; Όχι, ασφαλώς όχι. Κάποτε ένας άνθρωπος ρώτησε τον Ιησούν: «Κύριε, ολίγοι άρα είναι οι σωζόμενοι;» Ο Ιησούς του είπε: «Αγωνίζεσθε να εισέλθητε δια της στενής πύλης· διότι πολλοί, σας λέγω, θέλουσι ζητήσει να εισέλθωσι, και δεν θέλουσι δυνηθή.» (Λουκ. 13:23, 24) Αν οι άνθρωποι αγωνίζωνται σθεναρά για πολλά είδη κοσμικών επιδιώξεων—αθλητισμό, ιδιαίτερες ευχάριστες ενασχολήσεις, σταδιοδρομίες, απολαύσεις, και τα όμοια—τότε, πόσο περισσότερο θα έπρεπε ένας ν’ αγωνίζεται για τον πιο αξιόλογο σκοπό στον κόσμο—το να εκτελή πιστά το θέλημα του Θεού! Αυτό φέρνει την αμοιβή της αιωνίου ζωής, «διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας.»—Εβρ. 6:10.
Σε περασμένους καιρούς, εκείνοι, που ευηρέστησαν τον Θεό, ειργάσθησαν, αγωνιζόμενοι σθεναρά να πράξουν το θείον θέλημα, αλλά δεν είχαν την αντίληψι ότι ο Θεός απαιτούσε πάρα πολλά. Πάρτε τον Νώε, ως παράδειγμα. Είχε οικογένεια, έπρεπε να φροντίση γι’ αυτή, ωστόσο, όμως, του ελέχθη να κατασκευάση την κιβωτό. Αυτή ήταν μια τεραστία κιβωτός με τρία πατώματα, σχεδόν το ήμισυ του υπερωκεανείου «Βασίλισσα Μαίρη» ως προς το μήκος! Τούτο θ’ απαιτούσε πολλή προσπάθεια. Εν τούτοις, ο Νώε δεν είπε, ‘Ιεχωβά, δεν έχω ποτέ μου κατασκευάσει μια βάρκα, πολύ δε ολιγώτερο μια τεραστία κιβωτό, ένα σκάφος σαν αυτό’· όχι, αλλ’ επροχώρησε κι εργάσθηκε πάνω σ’ αυτό. Ενόσω δε ειργάζετο, δεν είπε, ‘Ιεχωβά, είμαι τόσο πολύ απησχολημένος με την κατασκευή αυτής της κιβωτού, ώστε δεν έχω καιρό για να κηρύξω σ’ αυτούς τους ανθρώπους’. Όχι, δεν εσκέπτετο μ’ αυτόν τον τρόπο. Διότι το Βιβλικό υπόμνημα είναι σαφές, λέγοντας ότι ήταν, επίσης, ‘κήρυξ δικαιοσύνης’, καθώς επίσης ένας ναυπηγός και συντηρητής οικογενείας. (2 Πέτρ. 2:5) Νομίζετε πώς αυτό ήταν εύκολο; Ή νομίζετε πώς έπρεπε ν’ αγωνισθή σθεναρά; Ναι, ο Νώε αγωνίσθηκε σθεναρά, αλλ’ αυτό δεν ήταν πάρα πολύ. Εσήμαινε διαφύλαξι για τον εαυτό του και την οικογένειά του.
Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ—ΜΙΑ ΠΛΗΡΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
Το πιο κτυπητό παράδειγμα στη Γραφή ενός, ο οποίος ουδέποτε παρεπονέθη ότι ο Ιεχωβά απαιτούσε πάρα πολλά, είναι ο Ιησούς Χριστός. Διότι ο ίδιος είπε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Εύρισκε ευχαρίστησι στο να πράττη το θέλημα του Πατρός του και ειργάζετο σκληρά στο κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας. Αλλά μερικοί μπορεί να πουν σήμερα, ‘Ω, αυτό καταντά να είναι πάρα πολύ, ν’ ανταποκρίνωμαι στις μελέτες μου, στις συναθροίσεις και στη διακονία μου. Αν ήμουν τέλειος σαν τον Ιησούν!’ Τι είπατε; Ο Ιησούς ήταν τέλειος, είναι αλήθεια, αλλά κι αυτός ακόμη κατεπονείτο κατά καιρούς. Εκουράζετο σωματικώς, και τόσο μάλιστα ώστε κάποτε απεκοιμήθη σε μια λέμβο, όταν διέσχιζε μια λίμνη, πράγμα που ήταν αποτέλεσμα αγωνιστικής προσπαθείας στη διακονία. (Λουκ. 8:22, 23) Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς ηθέλησε να πάρη τους μαθητάς του ιδιαιτέρως σ’ ένα «τόπον έρημον» για να μπορέσουν ‘ν’ αναπαυθούν ολίγον.’ Τόσο πολλοί ήρχοντο και απήρχοντο, ώστε δεν ήταν εύκολο έστω κι ένα φαγητό να φάγουν. Αλλ’ ο λαός έμαθε πού επρόκειτο να μεταβή ο Ιησούς· ως εκ τούτου, ένας πολύ μεγάλος όχλος τούς χαιρέτισε όταν ο Ιησούς και οι μαθηταί του έφθασαν με πλοίο. Τώρα, μήπως είπε ο Ιησούς, ‘Λοιπόν, τη στιγμή αυτή είμαστε πάρα πολύ κουρασμένοι για να διδάξωμε όλους σας σχετικά με τη βασιλεία του Θεού’; Όχι, αλλ’ η Γραφική αφήγησις λέγει ότι «εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, επειδή ήσαν ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα· και ήρχισε να διδάσκη αυτούς πολλά.» (Μάρκ. 6:30-34) Τι θαυμάσιο παράδειγμα!
Το ίδιο συμβαίνει και με τους αληθινούς οπαδούς του Ιησού Χριστού. Έχουν πλήρη σχέδια, και κατά καιρούς έχουν ανάγκη ν’ απομακρύνωνται για λίγη ανάπαυσι. Αλλά το κύριο μέλημά τους είναι στην υπηρεσία του Θεού, έχουν δε βαθύ ενδιαφέρον για τους ανθρώπους τους οποίους διακονούν. Όπως συνέβαινε με τον Ιησούν, το φαγητό τους—το πράγμα που τους συντηρεί και τους φέρει αναψυχή—είναι η εκτέλεσις του θελήματος του Πατρός των στον ουρανό.
Λίγο προτού ο Ιησούς διέλθη την υπερτάτη δοκιμασία, βρήκε τους μαθητάς του κοιμωμένους. «Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ’ εμού; Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν· το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.» (Ματθ. 26:40, 41) Ναι, μολονότι έχομε μια επιθυμία, η σάρκα μας πιθανόν να είναι ασθενής. Αλλά τι έκαμε ο Ιησούς, που ήταν τέλειος άνθρωπος; Μετέβη στον ουράνιο Πατέρα του με προσευχή, η δε αφήγησις δείχνει ότι προσηυχήθη τρεις φορές.
Λοιπόν, όταν ασθενούμε λίγο και κουραζώμεθα ή αποθαρρυνώμεθα επειδή δεν μπορούμε να κάμωμε όλα όσα θέλομε να κάμωμε και προσπαθούμε να κάμωμε, δεν πρέπει ν’ απορούμε. Γιατί; Διότι, αν ο Υιός του Θεού απέβλεπε στον Ιεχωβά για ενίσχυσι κι εστρέφετο προς αυτόν, γιατί να μην αναμένωμε ότι θα κάνωμε το ίδιο; Η προσευχή μάς δίνει δύναμι για να συνεχίσωμε. Να προσεύχεσθε μάλλον παρά να λέτε, ‘Ιεχωβά, μας έχεις αναθέσει πολύ έργο να κάνωμε—ν’ αποκτούμε γνώσι, να φροντίζωμε για μια οικογένεια, να συναθροιζώμεθα και να κηρύττωμε τη Βασιλεία σου.’ Στην πραγματικότητα, ό,τι μας έχει αναθέσει ο Ιεχωβά είναι για την προστασία μας—η αφθονία των διορισμών και απαιτήσεων της Βασιλείας μάς κρατεί τόσο πολυάσχολους, ώστε δεν έχομε χρόνο να εισέλθωμε σε δυσκολίες με κοσμικά πράγματα.
Κυττάξτε, περαιτέρω, το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών. Ερρίπτοντο στους λέοντας επειδή υπηρετούσαν πιστά τον Ιεχωβά. Θα μπορούσαν να είχαν ειπεί, ‘Λοιπόν, τι κακό προκύπτει με το να βάλω μια ελαχίστη ποσότητα θυμιάματος μπροστά σε μια προτομή του Καίσαρος; Αυτό είναι ασήμαντο. Ο Ιεχωβά απαιτεί πάρα πολλά από μας.’ Όχι, ήσαν πρόθυμοι να ριφθούν στους λέοντας μάλλον παρά να συμβιβασθούν. Δεν θεωρούσαν την απαίτησι του Θεού όσον αφορά την ακεραιότητα ως υπερβολική. Εγνώριζαν ότι αυτός μπορούσε να τους δώση ζωή πάλι με ανάστασι από τους νεκρούς.
Η ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
Κατά καιρούς πιθανόν να νομίζωμε ότι είναι υπερβολικό να πάμε σε μια συνάθροισι, όταν ο καιρός είναι κακός, ή να εξέλθωμε στη διακονία. Ίσως να μην έχωμε την καλύτερη υγεία. Αλλ’ ας σκεφθούμε απλώς τι υπέφερε ο απόστολος Παύλος και τότε θα διαπιστώσωμε ότι τα προβλήματά μας, όταν συγκριθούν, στις πιο πολλές περιπτώσεις, είναι ασήμαντα: «Υπηρέται του Χριστού είναι; . . . πλειότερον εγώ· εις κόπους περισσότερον, εις πληγάς καθ’ υπερβολήν, εις φυλακάς περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις· υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν· τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, έν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον . . . εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι.» (2 Κορ. 11:23-27) Μάλιστα και ο Παύλος είπε ακόμη: «Εκτός των εξωτερικών, ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών.» (2 Κορ. 11:28) Εκτός απ’ όλες τις δυσκολίες που είχε ο Παύλος, μεριμνούσε και για τις εκκλησίες! Πόσο του μοιάζουν οι σημερινοί επίσκοποι και υπηρέται, οι οποίοι συχνά παραμένουν αργά την νύκτα προσπαθώντας να βρουν τι μπορούν να κάμουν για να βοηθήσουν αυτόν ή εκείνον, ή πώς θα φροντίσουν για τις ανάγκες της εκκλησίας!
Ασφαλώς δεν ήταν εύκολο για τον Παύλο να περάση αυτές τις δυσκολίες· όμως, δεν είπε ότι ήταν κάτι υπερβολικό. Εγνώριζε ότι εκτελούσε το θέλημα του Θεού, κι εύρισκε ικανοποίησι στο να υπηρετή τους Χριστιανούς αδελφούς του. Είπε λοιπόν: «Είμαι πλήρης παρηγορίας, έχω υπερπερισσεύουσαν την χαράν εις όλην την θλίψιν ημών.»—2 Κορ. 7:4.
ΟΡΘΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Μερικές φορές πιθανόν να νομίζωμε ότι εκείνο που επιτελούμε στη διακονία δεν είναι αρκετό. Δεν είναι θεαματικό. Αλλά ο Ιεχωβά δεν ζητεί το θεαματικό, θέλει απλώς να κηρύττωμε τούτο το ευαγγέλιο της Βασιλείας με τις καλύτερες ικανότητες που έχομε και να εξακολουθούμε να προοδεύωμε σε γνώσι και ν’ αυξάνωμε σε καρποφορία του αγίου του πνεύματος.
Εν τούτοις, ένας μπορεί να πη, ‘Είμαι τόσο ασθενής· μακάρι να είχα τη δύναμι. Αν ήμουν πάλι νέος!’ Αλλά μην σκέπτεσθε έτσι. Έχετε υπ’ όψιν πώς το εξέφρασε ο Παύλος: «Ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.» (2 Κορ. 12:10) Όταν έχωμε δυσκολίες και σωματική αδυναμία, είναι αυτό κακό; Όχι, κατ’ ανάγκην. Όταν αντιλαμβανώμεθα ότι δεν μπορούμε ν’ αντεπεξέλθωμε με τη δική μας δύναμι, τότε φθάνομε να είμεθα δυνατοί χάρις στον Ιεχωβά, με το πνεύμα του και με τον Λόγον του.
Το γεγονός ότι ο Θεός μάς έδωσε ενθάρρυνσι να περισσεύωμε πάντοτε στο έργον του Κυρίου απαιτεί να είμεθα ειλικρινείς με τον εαυτό μας. (1 Κορ. 15:58) Ο Ιησούς είπε: «Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού.» (Λουκ. 12:48) Τι μας εδόθη ως προσόν, όπως είναι η ενεργητικότης και η υγεία και ο χρόνος για Γραφική μελέτη και για τη διακονία; Αν μας εδόθη πολύ, πολύ θα απαιτηθή, αλλ’ όχι πάρα πολύ. Μας ζητείται ν’ αγωνισθούμε σύμφωνα με τις ιδιαίτερες περιστάσεις μας, δημιουργώντας ευκαιρίες να κάνωμε περισσότερο καθ’ όσον μπορούμε, προσευχόμενοι ακόμη, όπως οι περιστάσεις μάς ευνοήσουν με την ευκαιρία να κάνωμε περισσότερα.
Εφόσον η σταδιοδρομία ενός Χριστιανού παρομοιάζεται από τον απόστολο Παύλο με αγώνα δρόμου, ο Θεός απαιτεί να «τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» και να φθάσωμε τη γραμμή του τέρματος. Ο Θεός μάς λέγει πώς να τρέχωμε στον αγώνα για να κερδίσωμε—αποφεύγοντας κάθε τι που θα μας επιβαρύνη ή θα μας υπερφορτώση μέχρι πτώσεως. Αν ο αγών δρόμου είναι κατά καιρούς υπέρτερος των δυνάμεών σας, πιθανόν σεις να τον κάνετε τέτοιον με το να παραμένετε συχνότατα τα βράδια πολύ αργά για διασκέδασι μάλλον, αντί να τον κάμετε να είναι μια ευκαιρία για την ανανέωσι της δυνάμεώς σας. Ποτέ μην χάνετε την όρασι του σκοπού. Ο Ιεχωβά δεν απαιτεί πάρα πολλά—ακριβώς εκείνο που είναι αρκετό για να δειχθή πού είναι η καρδιά μας και ακριβώς εκείνο που είναι αρκετό για να κερδίσωμε το βραβείο.—Εβρ. 12:1.
Διατηρήστε υψηλή την εκτίμησί σας για την αλήθεια· μην παύσετε ποτέ να εκδηλώνετε προς τον Θεό την ευγνωμοσύνη σας για το προνόμιο να συγκαταριθμήσθε μεταξύ των δούλων του και να έχετε την ελπίδα της αιωνίου ζωής στη δικαία νέα του τάξι· έχετε υπ’ όψι την επείγουσα ανάγκη των άλλων να μάθουν την αλήθεια και να λάβουν τη στάσι τους παρά το πλευρόν του Ιεχωβά τώρα. Κρατείτε ισορροπία, όταν φροντίζετε για τις ευθύνες σας. Αν το εφαρμόζετε αυτό, ουδέποτε θα φθάσετε στο σημείο να νομίζετε ότι ο Ιεχωβά απαιτεί πάρα πολλά.