παραδόσεώς σας, την οποία παρεδώκατε.»—Μάρκ. 7:9-13a

Και η μέθοδος με την οποία ελαμβάνοντο οι όρκοι είχε διαφθαρή επίσης. Αντί ν’ ακολουθούν Γραφικά παραδείγματα ενόρκων δηλώσεων που εγίνοντο στο όνομα του Θεού, ήταν δημοφιλές να ορκίζωνται «στον ουρανό,» «στη γη,» «στην Ιερουσαλήμ» ακόμη και στο «κεφάλι» (ή ζωή) ενός άλλου ατόμου. (Δευτ. 6:13· Δαν. 12:7) Υπήρχε μια αντιλογία μεταξύ των Ιουδαίων ειδικών σχετικά με την αξιοπιστία πολλών όρκων που είχαν γίνει στο όνομα αυτών των δημιουργημένων πραγμάτων. Προφανώς, ωρισμένα άτομα πίστευαν ότι μπορούσαν να πάρουν πίσω ένορκες δηλώσεις χωρίς να τιμωρηθούν.—Παράβαλε με Ματθαίον 23:16-22.

Ο Ιησούς έδειξε, όμως, ότι επειδή οι ουρανοί ήταν ‘θρόνος του Θεού,’ η γη ‘το υποπόδιον των ποδών του’ και η Ιερουσαλήμ ‘η πόλις του μεγάλου Βασιλέως,’ το να ορκίζεται κανείς στο όνομα αυτών ήταν το ίδιο με το να ορκίζεται στο όνομα του Θεού. (Ησ. 66:1· Ψαλμ. 48:2) Ομοίως, το να ορκισθή κανείς στην ‘κεφαλήν’ ή ζωή κάποιου ήταν το ίδιο σαν να ωρκίζετο στο όνομα του Θεού, διότι εκείνος ήταν η Πηγή και ο Συντηρητής της ζωής· και κανένας δεν μπορεί να ελέγξη τη ζωή του στο βαθμό του να ‘κάνη μια τρίχα λευκή ή μέλαινα.’—Ψαλμ. 36:9.

Ο Ιησούς, αφού απεθάρρυνε την χωρίς λόγο ανάληψι όρκων, εδήλωσε περαιτέρω: «Αλλ ας ήναι ο λόγος σας Ναι ναι, Ου ου· το δε πλειότερον τούτων είναι εκ του πονηρού.»—Ματθ. 5:37.

Η συχνή ανάληψις όρκων για να δοθή αξιοπιστία στα λόγια ενός ατόμου έγινε δημοφιλής λόγω της επικρατήσεως ψεύδους και απάτης. Ο Ιησούς έδειξε όμως ότι στην καθημερινή ζωή ένα απλό Ναι ή Όχι έπρεπε να είναι εξ ίσου αξιόπιστο και να μη χρειάζωνται περαιτέρω υποστηρίξεις με ένορκες δηλώσεις. Εκείνοι που αισθάνονται υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι «πλειότερον τούτων,» με το να ορκίζωνται συνέχεια για ό,τι λέγουν, αποκαλύπτουν ότι είναι βασικά αναξιόπιστοι. Εκδηλώνουν το πνεύμα του ‘πονηρού,’ του Σατανά ή Διαβόλου, τον οποίο η Αγία Γραφή αποκαλεί ‘πατέρα του ψεύδους.’—Ιωάν. 8:44· Ιακ. 5:12.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Ποιος Πρέπει ν’ Αποφασίση;

● «Ο κάθε άνθρωπος μπορεί ο ίδιος να αποφασίζη για τη ζωή του,» ανεκοίνωσε η εφημερίδα «Γουίνερ Κούριερ» αναφέροντας το περιεχόμενο μιας συσκέψεως των δικηγόρων της Αυστρίας στο Ότενστεϊν τον Φεβρουάριο του 1978. Κατέληξαν στη συμφωνία ότι ο ασθενής, και όχι ο ιατρός, έχει τη δύναμι να παίρνη αποφάσεις ζωής ή θανάτου για το άτομό του. Η εφημερίδα προσέθεσε ότι όταν επίκειται κίνδυνος θανάτου «ο ιατρός πρέπει να δεχθή την θέλησι του ασθενούς.»

Σύμφωνα μ’ αυτή την αρχή, ετονίσθη ότι ο γιατρός μπορεί να μη δώση αίμα σε κάποιο Μάρτυρα του Ιεχωβά, ο οποίος αρνείται να υποστή μετάγγισι αίματος προβάλλοντας σαν αιτία την πίστι του. Η παροχή αίματος κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να δικαιωθή από νομικής πλευράς, ωμολόγησε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σάλτσμπουργκ Χέινζ Ζιπφ.

Όταν οι ιατροί, καθώς και όσοι ανήκουν στον νομικό κλάδο, σέβωνται την ανωτέρω αρχή στις σχέσεις τους με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, επιδεικνύουν τον σεβασμό που αρμόζει σε θέματα που αφορούν την ανθρώπινη συνείδησι. Επί πλέον, αυτοί οι ειδικοί με τον τρόπο αυτό συμπεριφέρονται προς τους άλλους όπως θα επιθυμούσαν οι ίδιοι να τους συμπεριφέρωνται οι άλλοι. Αυτός ο τρόπος ενεργείας είναι και σοφός και ικανοποιητικός, και εναρμονίζεται με τα εξής λόγια του Ιησού Χριστού: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.»—Ματθ. 7:12.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι αποτελεί υποχρέωσί τους ενώπιον του Θεού να ‘απέχουν . . . από αίματος,’ και εκτιμούν τη συνεργασία και