Είσθε Αληθινά Προσιτός;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός πολύ εκτιμά την προσιτότητα από μέρους εκείνων που τον υπηρετούν. Πρέπει να το αναμένωμε αυτό. Διότι ο ίδιος ο Θεός έχει δώσει ένα υπέροχο παράδειγμα προσιτότητος, με το να είναι εύκολο να τον πλησιάσουν με προσευχή άνθρωποι κάθε είδους, πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις.—Ψαλμ. 65:2.

Απόδειξις ότι ο Θεός πολύ εκτιμά την προσιτότητα βρίσκεται στο ότι έστειλε τον Υιόν του στη γη και τον έκαμε να ζήση κάτω από ταπεινές περιστάσεις. Για ποιον σκοπό; Μεταξύ άλλων, για να γίνη αυτός ο Υιός, ο Ιησούς Χριστός, «ελεήμων και πιστός αρχιερεύς,» όχι αρχιερεύς ‘μη δυνάμενος να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών αλλά πειρασθείς κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών.’ Εξαιτίας αυτού, οι Χριστιανοί μπορούν να ‘πλησιάζουν με παρρησία στον θρόνον της χάριτος [του Θεού],’ κάνοντας τούτο με θάρρος και εμπιστοσύνη. (Εβρ. 2:17, 18· 4:15, 16· 10:19, 21, 22) Ο Ιεχωβά Θεός έτσι το θέλει.

Σήμερα, οι άνθρωποι γενικά όλο και απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον—οι επικοινωνίες μεταξύ μελών της οικογενείας, μεταξύ αρχόντων και υπηκόων—σταθερά διακόπτονται. Αυτό πρέπει να μας κάμη να κατανοούμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ανάγκη να είμεθα προσιτοί. Δεν μπορούμε ν’ αφήσωμε τέτοιες δυσμενείς κοσμικές συνθήκες να εισχωρούν στη Χριστιανική εκκλησία και να εξασθενούν το πνεύμα της θέρμης και της γνησίας αγάπης που επικρατούν εκεί. Ποιοι ιδιαίτερα πρέπει να είναι άγρυπνοι, και πώς μπορούν να φυλαχθούν από ένα τέτοιο κίνδυνο;

Οι Χριστιανοί σύζυγοι που πρέπει ‘ν’ αγαπούν, τις συζύγους των όπως τον εαυτό τους,’ πρέπει να έχουν αυτή την ιδιότητα. Οι γονείς επίσης πρέπει να είναι προσιτοί στα τέκνα των αν δεν θέλουν αυτά να ‘ερεθίζωνται και να αποθαρρύνωνται,’ Και σε κάθε Χριστιανική εκκλησία, οι πρεσβύτεροι (επίσκοποι) πρέπει να είναι αληθινά προσιτοί στις σχέσεις των με όλους τους αδελφούς και τις αδελφές των.—Εφεσ. 5:28, 33· Κολ. 3:19, 21· 1 Πέτρ. 5:1, 3.

ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΙΤΟΙ

Το κλειδί για να είμεθα προσιτοί είναι να έχωμε ειλικρινές, γνήσιο ενδιαφέρον για τους άλλους. Δεν είναι αρκετό να λέμε ότι είμεθα προσιτοί, ότι είμεθα καταδεκτικοί με όλους και καλωσορίζομε τους προσερχομένους. Η παροιμία λέγει: «Πολλοί άνθρωποι κηρύττουσιν έκαστος την καλοκαγαθίαν αυτού.» Αλλά οι λέξεις δεν είναι αρκετές. Πρέπει ν’ αποδεικνύωμε ότι είμεθα γνησίως προσιτοί με τον τρόπο που σχετιζόμεθα με τους άλλους. (Παροιμ. 20:6· 1 Ιωάν. 3:18) Αν πράγματι ενδιαφερώμεθα για τους ανθρώπους και είμεθα πρόθυμοι να δώσωμε από τον εαυτό μας γι’ αυτούς, θα το αισθανθούν αυτό.

Ένας πρεσβύτερος εκκλησίας έχει διορισμό από το άγιο πνεύμα να υπηρετή ως ποιμήν κάτω από τον Χριστό. Αλλ’ αυτός ο διορισμός δεν πρέπει να τον κάνη να νομίση ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, διότι και ο ίδιος αποτελεί μέρος του ποιμνίου ως ένα από τα «πρόβατα.» (Πράξ. 20:28· 1 Πέτρ. 5:2, 4) Αντιθέτως, πρέπει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη επειδή η Κεφαλή της εκκλησίας, ο Χριστός Ιησούς, τον έκρινε άξιο να διακονή τα άλλα μέλη του ποιμνίου και επειδή ο Θεός τον έκαμε ικανόν δίνοντάς του ένα μέτρον γνώσεως, κατανοήσεως και σοφίας. (1 Τιμ. 1:12· 2 Κορ. 3:5) Ένας τέτοιος πνευματικός πλούτος είναι σαν μια παρακαταθήκη από τον Θεό. Αντί να θεωρή σπουδαίο τον εαυτό του, θα είναι ευτυχής διότι με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Θεού έχει κάτι να δώση για το καλό των αδελφών του, καλές συμβουλές και γνώσι, που όλα βασίζονται στον Λόγο του Θεού και έχουν αποκτηθή απ’ αυτόν. Αντί να εξυψώνεται στα όμματά του, αντιθέτως πρέπει να προσπαθή ταπεινά να χρησιμοποιήση αυτή την παρακαταθήκη της γνώσεως για να φέρη αίνο στον Ιεχωβά, και στον Υιό του, που είναι κεφαλή της εκκλησίας.—1 Κορ. 4:7· 1 Πέτρ. 4:10, 11.

ΔΙΑΘΕΤΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ;

Προφανώς, δεν μπορείτε να είσθε προσιτός αν δεν δίνετε την ευκαιρία να σας πλησιάση κανείς. Για τον Ιεχωβά Θεό, ο απόστολος Παύλος μπορούσε να λέγη, «δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.» (Πράξ. 17:27) Ο δούλος του Θεού Μωυσής ήταν πρόθυμος να υπομένη το κοπιαστικό έργο της υποβοηθήσεως των ανθρώπων στα προβλήματά τους «από πρωίας έως εσπέρας.»—Έξοδ. 18:13-16.

Φυσικά, οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι μπορεί να έχουν πολλά καθήκοντα για τα οποία είναι υπεύθυνοι—μπορεί να έχουν τις οικογένειές τους τις οποίες πρέπει να συντηρήσουν. Ενδιαφέρονται επίσης να μετέχουν στο να δίνουν το άγγελμα των αγαθών νέων στους ανθρώπους του κόσμου και να μαθητεύουν όσο μπορούν περισσοτέρους. Αν πρόκειται όμως να είναι καλοί ποιμένες του ποιμνίου, πρέπει να ρυθμίζουν αυτές και άλλες ευθύνες με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι στη διάθεσι των αδελφών της εκκλησίας οι οποίοι ζητούν πληροφορίες ή υποβοήθησι σε προσωπικά τους ζητήματα και προβλήματα.

Στους τόπους των Χριστιανικών συναθροίσεων είναι συχνά ευκαιρία να βλέπουν οι άλλοι ότι είσθε εκεί, στη διάθεσί τους και πρόθυμοι να μιλήσετε. Αν κανείς δίνη την εντύπωσι ότι είναι συνεχώς «απασχολημένος,» πολλοί μπορεί να διστάζουν να τον πλησιάσουν. Τα αρχεία της εκκλησίας και τα δελτία έχουν ωρισμένη αξία, αλλ’ αυτά δεν δείχνουν αν κανείς είναι ποιμήν του «ποιμνίου.» Καλύτερα θα ήταν να τα χειρίζεται αυτά αφού πρώτα δοθή η κατάλληλη προσοχή σ’ αυτά τα πραγματικά, τα ζωντανά «πρόβατα.»—Παράβαλε με Παροιμίαι 27:23· Ιωάννης 10:2-4.

Καλό είναι, βέβαια, ν’ αναλαμβάνη κανείς την πρωτοβουλία να δείχνη ενδιαφέρον για τους άλλους, να τους πλησιάζη. Αυτό είναι το θείο παράδειγμα, διότι ο Θεός δεν περίμενε από την ανθρωπότητα να τον πλησιάση πρώτα, αλλά προέβη ο ίδιος στις αρχικές ενέργειες. (Ιερεμ. 7:13, 25· 2 Κορ. 5:20· 1 Ιωάν. 4:10, 19) Αλλά και σ’ αυτό ακόμη, είναι ζωτικό να δείξωμε ότι δεν είμεθα απλώς «ευχάριστοι,» ούτε ακολουθούμε μια «πολιτική» να είμεθα (ή να φαινώμεθα) φιλικοί και διαχυτικοί. Το ενδιαφέρον μας πρέπει να είναι ειλικρινές και γνήσιο.—1 Πέτρ. 1:22.

Ακούμε πραγματικά όταν κάποιος παρουσιάζη ένα ζήτημα ή ένα πρόβλημα; Το πράγμα μπορεί να φαίνεται μικρό, ακόμη και ασήμαντο, σ’ εμάς. Αλλά σ’ εκείνον που το παρουσιάζει μπορεί να φαίνεται πολύ μεγάλο. Μερικοί γονείς ‘ερεθίζουν’ τα παιδιά και τα κάνουν ν’ αποθαρρύνωνται επειδή τα αγνοούν ή και τα ειρωνεύονται ακόμη όταν παρουσιάζουν ωρισμένα φαινομενικά μικρά προβλήματα. Οι πρεσβύτεροι πρέπει να προσέχουν να μη κάνουν το ίδιο μ’ εκείνους τους οποίους υπηρετούν στην εκκλησία, διότι ο Ιεχωβά Θεός ασφαλώς δεν ενεργεί έτσι. Το εδάφιο Ιακώβου 1:5 μας λέγει ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν είναι φειδωλός στο να δίνη βοήθεια στα προβλήματά μας—προβλήματα τα οποία ασφαλώς θα μπορούσαν να φαίνονται πολύ μικρά από την υψηλή του άποψι—αλλά μας ακούει και μας βοηθεί γενναιόδωρα, χωρίς να ενοχλήται ή να μας ονειδίζη επειδή προσήλθαμε σ’ αυτόν με τέτοια ζητήματα.

Σε μια περίπτωσι μερικοί γονείς έφεραν τα μικρά παιδιά τους στον Υιόν του Θεού. Οι μαθηταί του Ιησού προσπάθησαν να τα εμποδίσουν, προφανώς έχοντας υπ’ όψιν ότι ο Κύριός των είχε πολύ πιο σπουδαία πράγματα για να διαθέση τον χρόνο του και την προσοχή του. Αλλ’ ο Ιησούς αγανάκτησε όταν το είδε αυτό, επέπληξε τους μαθητάς του και πήρε τα παιδιά στην αγκαλιά του και τους έδωσε την ευλογία του.—Ματθ. 19:13, 14· Μάρκ. 10:13-16.

Ασφαλώς το καλό παράδειγμα που μας έδωσε ο Ιησούς και ο Πατήρ του πρέπει να μας υποκινή όλους ν’ αποδεικνύωμε ότι κι εμείς επίσης είμεθα αληθινά προσιτοί. Κάνοντας τούτο, θα συμβάλλωμε στο να υπάρχη ένα καλό πνεύμα στην εκκλησία του Θεού, ένα αληθινά Χριστιανικό πνεύμα θέρμης και εμπιστοσύνης, αγάπης και αδελφικής στοργής. Θ’ αποδειχθούμε ότι είμεθα ευλογία για τους άλλους και θα ευλογηθούμε κι εμείς επίσης πλουσίως.