βασιλικούς θρόνους.—Ψαλμ. 110:2· Αποκάλ. 12:7· 16:14· 3:21· Μαλαχ. 3:1.

Στο έτος 1919 όσοι αποτελούσαν το υπόλοιπο των πνευματικών αδελφών του Χριστού απελευθερώθηκαν από την αιχμαλωσία των στη σύγχρονη πνευματική Βαβυλώνα, την παγκόσμια οργάνωσι του Σατανά, κι εφυτεύθησαν στη δική τους «γη» της καθαρής λατρείας, όπου γρήγορα άρχισαν να παράγουν καρπούς της Βασιλείας. Απετέλεσαν τον πυρήνα της νέας επιγείου κοινωνίας που θα επιζήση από τον Αρμαγεδδώνα και θα είναι πρώτη στη σκηνή της ενεργείας μετά τον πόλεμον εκείνον. Στο 1919 έλαβε χώραν η θεμελίωσις της «νέας γης» ή νέας επιγείου κοινωνίας. Από το έτος εκείνο ολοένα περισσότεροι ενώθηκαν ενθουσιωδώς με την κοινωνία του Νέου Κόσμου στη διακήρυξι των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας. Συνδεδεμένοι με αδιάρρηκτους δεσμούς αγάπης και γεμάτοι από το ισχυρό πνεύμα του Ιεχωβά, προώθησαν τα όρια της «γης» αυτών ως τα άκρα της υδρογείου σφαίρας. Πραγματικά, η αναδημιουργία του δικαίου κόσμου είναι εν προόδω!—Ιερεμ. 32:37-42· Ησ. 51:3 έως 52:2.

Σε λίγο ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνος θα αποτελειώση τον φαύλο παλαιό κόσμο. Η μέλλουσα να επιζήση κοινωνία τον Νέου Κόσμου θα απομακρύνη τα ερείπια του πολέμου και θα θάψη τα οστά των ασεβών. Με απεριόριστη χαρά οι κάτοικοι της γης θα σπεύσουν στο έργον της ανανεώσεως του προσώπου της γης, ώσπου να γίνη αυτή η υδρόγειος σφαίρα ένας ένδοξος παράδεισος τρυφής. Τα τέκνα εκείνων που θα επιζήσουν θα προσθέσουν ευτυχία στα σπίτια που θα οικοδομηθούν τότε. Η εντολή να γεννήσουν τέκνα εν δικαιοσύνη θα εκπληρωθή υπό έννοιαν τεκμηρίου προς ικανοποίησιν και διεκδίκησιν Εκείνου ο οποίος ευλόγησε την εβδόμη μέρα της δημιουργίας και την κατέστησε ιερή.—Ιεζ. 39:9-16· Γέν. 2:3.

Στον ευτυχή αυτόν παράδεισον θα έλθουν «οι εν τοις μνημείοις», «οι πράξαντες τα φαύλα», στους οποίους εδόθη υπόσχεσις για «ανάστασιν κρίσεως». Όταν αναστηθούν από τους νεκρούς με τη δύναμι του πνεύματος του Θεού δια Χριστού Ιησού, πρέπει να μάθουν δικαιοσύνη. Ένα κατάλληλο εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα είναι σε λειτουργία κάτω από την κηδεμονία της θείας κυβερνήσεως. Η κρίσις θα βασίζεται στην πρόοδο των στο να μαθαίνουν δικαιοσύνη.—Ιωάν. 5:28, 29.

Στο τέλος των χιλίων ετών θα έλθη η τελική δοκιμασία ακεραιότητος. Όλοι οι ανάξιοι θα αποχωρισθούν και θα καταστραφούν. Το ευπειθές ανθρώπινο γένος θα ανακηρυχθή δίκαιον, πλήρως επιδοκιμασμένον από τον Ιεχωβά. Η αναδημιουργία του κόσμου θα είναι πλήρης.—Αποκάλ. 20:7-10· 21:5.

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Τα εδάφια Ματθαίος 20:29 και Μάρκος 10:46 λέγουν ότι ο Ιησούς εθεράπευσε τον τυφλόν επαίτη Βαρτίμαιο όταν αναχωρούσε από την Ιεριχώ, αλλά το Λουκάς 18:35 αναφέρει το γεγονός ως συμβάν τη στιγμή της εισόδου του Ιησού στην Ιεριχώ. Πώς μπορεί να εξηγηθή αυτή η αντίφασις;—Μπ. Φ., Καναδάς.

Το βιβλίο Αρχαιολογία και Βιβλική Ιστορία υπό Ιωσήφ Π. Φρήη, κάνει μια ενδιαφέρουσα μνεία αυτού του ζητήματος στη σελίδα 295: «Λίγο πριν ο Κύριος συναντήση τον Ζακχαίο στην Ιεριχώ, εθεράπευσε τον τυφλό στην ίδια περιοχή. Στον Ματθαίον αναγράφεται ότι αυτή η θεραπεία έλαβε χώραν όταν αναχωρούσε ο Χριστός από την Ιεριχώ, ενώ στον Λουκάν η ένδειξις είναι ότι αυτό έγινε καθ’ οδόν προς την Ιεριχώ. Μερικοί διετύπωσαν τη γνώμη ότι επρόκειτο για δύο διάφορα γεγονότα, πράγμα που είναι και πιθανόν. Η αρχαιολογία, όμως, επέχυσε πρόσθετο φως στη φαινομενική αυτή διαφορά. Στις αρχές του εικοστού αιώνος μ.Χ. έγιναν ανασκαφές στην Ιεριχώ από τον Ερνέστο Σέλλιν της Γερμανικής Ανατολικής Εταιρίας (1907-1909). Οι ανασκαφές κατέδειξαν ότι η Ιεριχώ της εποχής του Ιησού ήταν μια διπλή πόλις. Η αρχαία Ιουδαϊκή πόλις απείχε περίπου ένα μίλι από τη Ρωμαϊκή πόλι. Κάτω από το φως αυτής της ενδείξεως, είναι πιθανόν να μιλούσε ο Ματθαίος για την Ιουδαϊκή πόλι από την οποία ο Χριστός είχε αναχωρήσει, ενώ ο Λουκάς μιλούσε για τη Ρωμαϊκή πόλι, στην οποίαν ο Χριστός δεν είχε φθάσει ακόμη. Έτσι λοιπόν, καθ’ οδόν από την παλαιά προς τη νέα πόλι, συνήντησε ο Χριστός και εθεράπευσε τον τυφλό Βαρτίμαιο. Επομένως, αν αυτά τα τρία εδάφια του Ματθαίου, Μάρκου και Λουκά αναφέρωνται στο ίδιο γεγονός, δεν υπάρχει καμμιά αντίφασις· και αν αναφέρωνται σε διαφορετικές θεραπεύσεις, δεν θα μπορούσε, φυσικά, να υπάρχη αντίφασις.»

Αυτό καταδεικνύει σαφώς τη μωρία τού να ισχυρίζεται κανείς ότι η Γραφή αντιφάσκει προς εαυτήν, όπως κάνουν μερικοί. Μια πλήρης γνώσις των γεγονότων των χρόνων στους οποίους συνέβησαν τα γεγονότα διευκρινίζει ό,τι φαίνεται ν’ αποτελή αντίφασιν, όταν θεωρήται μετά από αιώνες και χωρίς την πλήρη ιστορική γνώσι. Επίσης, οι φαινομενικές αυτές αντιφάσεις αποδεικνύουν ότι δεν υπήρχε σύμπραξις μεταξύ των διαφόρων συγγραφέων της Γραφής ή των αντιγραφέων των χειρογράφων. Προφανώς, τέτοιες ολοφάνερες αντιφάσεις, όπως η ανωτέρω, ποτέ βέβαια δεν θα συνέβαιναν. Το γεγονός ότι τέτοιες φαινομενικές αντιφάσεις υπάρχουν στη Γραφή αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε σύμπραξις μεταξύ των συγγραφέων της και όταν τα πλήρη γεγονότα έρχωνται σε φως, και αυτή ακόμη η φαινομενική αντίφασις εξαφανίζεται.