στραφή και να κλωτσήση εκείνον που το έθρεψε. Όπως καταλαβαίνομε, αυτό αναφέρεται στον προσωπικό σύμβουλο του Δαβίδ, τον Αχιτόφελ, του οποίου τη συμβουλή εκτιμούσε σαν να προήρχετο απ’ ευθείας από τον Ιεχωβά. (2 Σαμ. 15:12· 16:23) Ο Αχιτόφελ απεδείχθη προδότης και ενώθηκε με τον Αβεσσαλώμ σε πραξικόπημα εναντίον του βασιλέως. (2 Σαμ. 15:31· 16:15)a Έτσι, κανείς απ’ αυτούς που κατέστρωναν σχέδια εναντίον του Δαβίδ δεν απεδείχθη «μακάριος» που ‘επέβλεπε με προσοχή εις τον πτωχόν,’ όπως αναφέρεται στο πρώτο εδάφιο αυτού του ψαλμού.

Ο ψαλμωδός συνεχίζει: «Αλλά συ, Κύριε, ελέησόν με και ανάστησόν με, και θέλω ανταποδώσει εις αυτούς.»—Ψαλμ. 41:10.

Ο εξασθενημένος βασιλεύς απευθύνεται τώρα στον Θεό. Επειδή οι σύντροφοι του Δαβίδ είχαν ισχυρισθή ότι «δεν θέλει πλέον σηκωθή» (εδ. 8), ο ψαλμωδός ζητά από τον Θεό να τον ‘αναστήση,’ δηλαδή, να τον βοηθήση να επανακτήση την υγεία του και το σθένος του. Η επιθυμία του να ‘ανταποδώση’ εις τους εχθρούς του, δεν υπονοούσε το πνεύμα προσωπικής εκδικήσεως. Αντιθέτως, ο βασιλεύς, ως υψηλότερος λειτουργός του έθνους, εγνώριζε ότι αυτοί οι προδοτικοί συνωμότες θα ετιμωρούντο μέσω του νόμου, για το καλό όλων.—Βλέπε Δευτερονόμιον 19:15-21.

Κατόπιν, ο Δαβίδ εκφράζει εμπιστοσύνη ότι ο Θεός θ’ ακούση την προσευχή του, λέγοντας: «Εκ τούτου γνωρίζω ότι συ με ευνοείς, επειδή δεν θριαμβεύει κατ’ εμού ο εχθρός μου· εμέ δε, συ με εστήριξας εις την ακεραιότητά μου, και με εστερέωσας ενώπιον σου εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 41:11, 12.

Το γεγονός ότι ο Θεός είχε ευαρεστηθή από τον ψαλμωδό εφαίνετο «εκ τούτου,» δηλαδή, από το γεγονός ότι ο Θεός τού έδωσε εσωτερική διαβεβαίωσι ότι οι εχθροί του δεν θα ‘θριάμβευαν’ κατ’ αυτού, ως νικηφόροι μαχητές στον πόλεμο. Στη διάρκεια της ασθενείας του Δαβίδ, ο Θεός κατηύθυνε τη σκέψι του στη σταθερή πεποίθησι ότι θα τον υπεστήριζε ‘εις την ακεραιότητά του.’ Ο ψαλμωδός δεν διαψεύδει μ’ αυτό τον τρόπο την αμαρτωλότητά του και τις άδικες πράξεις του, αλλά επικαλείται μια γενική πορεία ζωής με ολοκάρδια αφιέρωσι στον Θεό. Αντί να υποκύψη σε ένα πρόωρο θάνατο, ο ψαλμωδός περίμενε να συνεχίση για πολύν καιρό («εις τον αιώνα») ‘ενώπιον του Θεού,’ δηλαδή, να έχη φιλικές σχέσεις με τον Δημιουργό και να δέχεται την προστασία του.

Το τελικό εδάφιο αυτού του ψαλμού αναφέρει: «Ευλογητός Κύριος ο Θεός του Ισραήλ απ’ αιώνος και έως αιώνος. Αμήν και αμήν.» (Ψαλμ. 41:13) Μ’ αυτό τελειώνει το πρώτο από τα πέντε βιβλία των Ψαλμών, και το 13ο εδάφιο είναι μια δοξολογία ή μια μορφή λόγων που αποδίδουν τον αίνο στον Ιεχωβά Θεό και ανταποκρίνονται στη δοξολογία με την οποίαν τελειώνει το καθένα από τα τέσσερα άλλα βιβλία, δηλαδή, ο Ψαλμός 72, ο 89, ο 106 και ο 150.

Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Έχοντας υπ’ όψιν την τρομερή καταστροφή που έγινε στη Δρέσδη, στο Στάλινγκραντ, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πώς μπορούσε ο Ιησούς να περιγράψη αυτά που συνέβησαν στην Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. ως ‘μεγάλη θλίψι, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει’;

Αυτή η προφητεία είχε μια μελλοντική εκπλήρωσι πέραν απ’ ό,τι συνέβη στην Ιερουσαλήμ και στους Ιουδαίους το 70 μ.Χ. αλλ’ επίσης ίσχυε όσον αφορά την ιστορία αυτής της πόλεως και αυτού του έθνους.

Αυτά τα λόγια περιλαμβάνονται στην προφητική απάντησι που έδωσε ο Ιησούς στην ερώτησι των αποστόλων του σχετικά με τη μελλοντική παρουσία του και τη συντέλεια του συστήματος πραγμάτων. (Ματθ. 24:3, 21· Μάρκ. 13:19) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν συχνά τονίσει ότι πολλά απ’ εκείνα που προείπε ο Ιησούς είχαν δύο εκπληρώσεις: Πρώτον, μια περιορισμένη εκπλήρωσι στις εξελίξεις που ωδήγησαν και που περιελάμβαναν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων από τους Ρωμαίους το έτος 70 μ.Χ. Δεύτερον,