απηυθύνετο «Σε Όλους τους Καλής Θελήσεως Ανθρώπους». Αυτό ενεσωματώθη σ’ ένα φυλλάδιο που ωνομάζετο «Άγγελμα Ελπίδος» μ’ επικεφαλίδα «Η Ανοικοδόμησις του Κόσμου—Μια Σημαία Καθοδηγήσεως των Λαών.» Περίπου 50.000.000 αντίτυπα εκυκλοφόρησαν στον «Χριστιανισμό» με την πάροδο των μηνών.l Τα χέρια των μαρτύρων εξακολούθησαν να είναι απασχολημένα στη διάρκεια του κρισίμου αυτού έτους 1925. Το έτος εκείνο εσημειώθη ένα ανώτατον όριον 90.434 ατόμων που παρευρέθησαν στην τέλεσι της Αναμνήσεως την άνοιξι.a

(Ακολουθεί)

Δεν Υπάρχουν Σήμερα «Χαρίσματα Γλωσσών»

Τι σκοποί εξυπηρετήθησαν από το χάρισμα των γλωσσών κατά την Πεντηκοστή; Το άγιο πνεύμα του Θεού μεταδίδει ακόμη το χάρισμα των γλωσσών και πρέπει να μπορούμε να μιλούμε με ξένες γλώσσες για ν’ αποδείξωμε ότι ελάβαμε το άγιο πνεύμα; Τι λέγει η Αγία Γραφή;

Ο ΤΟΠΟΣ ήταν ένα υπερώον της Ιερουσαλήμ. Παρόντες ήσαν 120 ακόλουθοι του Χριστού, περιλαμβανομένων και των αποστόλων του, των ετεροθαλών αδελφών του και της μητρός του. Ήταν η ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., περίπου 20 Μαΐου, κατά το δικό μας ημερολόγιο. Είχαν περάσει δέκα ημέρες αφότου είδαν τον Χριστόν να αναλαμβάνεται στον ουρανό. «Και εξαίφνης έγεινεν ήχος του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών. Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»—Πράξ. 2:1-4.

Τότε, λόγω της εορτής της Πεντηκοστής, ήσαν «κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν. Και καθώς έγεινεν η φωνή αύτη, συνήλθε το πλήθος και συνεταράχθη· διότι ήκουον αυτούς είς έκαστος λαλούντας με την ιδίαν αυτού διάλεκτον» «τα μεγαλεία του Θεού». Ο Πέτρος, ως ο εκπρόσωπος, εξήγησε στους εκπλήκτους Ιουδαίους τη σημασία του θαύματος αυτού, ότι αυτό αποτελούσε εκπλήρωσιν της προφητείας του Ιωήλ 2:28, 29 σχετικά με την έκχυσι του πνεύματος του Ιεχωβά «επί πάσαν σάρκα».—Πράξ. 2:5-18.

Μετά τριάμισυ περίπου έτη η ομιλία ξένων γλωσσών συνώδευσε την έκχυσι του αγίου πνεύματος στον Κορνήλιο και στον οίκον του ενώ τους εκήρυττε ο Πέτρος. Μετά από χρόνια συνέβη παρόμοιο γεγονός αφού εκήρυττε ο Παύλος σε μερικούς κατοίκους της Εφέσου. Μήπως οι τρεις αυτές περιπτώσεις, οι μόνες που μνημονεύονται στις Γραφές, και όπου το χάρισμα των γλωσσών συνώδευσε τη λήψι του αγίου πνεύματος, προσδιορίζουν ένα άκαμπτον και σταθερόν κανόνα ότι όλοι όσοι έλαβαν το άγιο πνεύμα θα μπορούν να μιλούν γλώσσες;

Σ’ ένα σημαντικό αριθμό από τα μικρότερα δόγματα των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που ορίζονται ως «Πεντηκοστιανοί», δίδεται ισχυρή έμφασις στο να μιλούν γλώσσες. Έτσι, σχετικά με τις Γενικές Συνελεύσεις του Θεού, των οποίων τα μέλη υπερβαίνουν το τέταρτον του εκατομμυρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, μας λέγεται ότι «αυτοί επιμένουν ιδιαίτερα στο να διδάσκουν το χάρισμα των γλωσσών μετά το πνευματικό βάπτισμα· κανείς διάκονος που διαμφισβητεί αυτό το χάρισμα δεν πρέπει να είναι διαπεπιστευμένος σ’ αυτήν την ομάδα.»—Εγχειρίδιον Θρησκ. Δογμάτων.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Ο Ιεχωβά Θεός είχε προικίσει τον Μωυσή με τη δύναμι να κάνη θαύματα για να εδραιώση την αυθεντικότητά του ως προφήτου του Θεού. Πάνω στην ίδια βάσι ο Χριστός Ιησούς απεδείχθη προφήτης του Ιεχωβά, όπως και ο ίδιος είπε στους επικριτάς του. «Αν και εις εμέ δεν πιστεύητε, πιστεύσατε εις τα έργα.» Τι, λοιπόν, θα ήταν πιο λογικό από το ότι και οι άμεσοι ακόλουθοι του Ιησού θα έπρεπε να μπορούν να κάμουν το ίδιο; Έτσι, λοιπόν, κι αυτοί επίσης έκαναν θαύματα, εθεράπευσαν ασθενείς, ανέστησαν νεκρούς, κλπ. Το χάρισμα των γλωσσών ήταν ένα μόνον από τα πολλά χαρίσματα του πνεύματος που κατείχαν οι απόστολοι και οι πρώτοι μαθηταί, και τα οποία τους βοηθούσαν να καταδείξουν ότι ήσαν πράγματι αληθινοί ακόλουθοι του Υιού του Θεού, και ότι είχαν την ορθή, την αληθινή θρησκεία.—Ιωάν. 10:38.

Το χάρισμα των γλωσσών, εν τούτοις, εξυπηρέτησε έναν άλλο σκοπό, έναν πολύ πρακτικό σκοπό. Ειδικά την ημέρα της Πεντηκοστής, μέσω αυτού του χαρίσματος μπορούσαν να δώσουν μαρτυρία σε Ιουδαίους που προήρχοντο από πολλές και διάφορες χώρες, και οι οποίοι δεν καταλάβαιναν την Αραμαϊκή, την εντοπία γλώσσα. Δεν είναι παράδοξο ότι τρεις χιλιάδες απ’ αυτούς ησπάσθησαν τη Χριστιανοσύνη εκείνη την ημέρα!

Σήμερα, όμως, δεν ισχύει κανείς από τους δύο αυτούς λόγους. Αφού η Χριστιανοσύνη κατέδειξε τη θεία προέλευσί της, δεν υπάρχει περαιτέρω ανάγκη θαυμάτων. Παρεμπιπτόντως ας σημειωθή ότι αν και μερικοί ισχυρίζονται ότι κατέχουν το χάρισμα του να θεραπεύουν, δεν υπάρχει καμμιά απολύτως ομοιότης μεταξύ των θεραπειών που εγίνοντο από τον Ιησούν και τους αποστόλους του και εκείνων που λέγεται ότι γίνονται σήμερα. Εκείνη την εποχή όλοι όσοι προσήρχονο στον Ιησούν ή στους αποστόλους εθεραπεύοντο, ενώ σήμερα εξαιρετικά λίγοι μπορούν να ισχυρισθούν ότι εβοηθήθησαν. Εκτός απ’ αυτό, τότε και νεκροί ακόμη ανεσταίνοντο. Επίσης δε, σήμερα έχομε την Αγία Γραφή σε 1.125 και περισσότερες γλώσσες, και «τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας» κηρύττεται σε πάνω από εκατό διάφορες γλώσσες.

Το γεγονός είναι ότι το «λαλείν γλώσσαις» διεδραμάτισε πολύ δευτερεύοντα ρόλο στην πρώτη Χριστιανική διακονία. Ούτε μια λέξις εγράφη για το ότι ο ίδιος ο Ιησούς μίλησε σε διάφορες γλώσσες, ούτε και οι ακόλουθοι του διετάχθησαν να το πράξουν αυτό, και ούτε το έπραξαν ενόσω ο Ιησούς ήταν μαζί τους. Επειδή η διακονία τους πρωτίστως εστρέφετο προς τους Ιουδαίους, δεν υπήρχε ανάγκη γλωσσών. Γι’ αυτό και το να μιλούν γλώσσες δεν συμπεριελαμβάνετο στις αποχαιρετιστήριες οδηγίες του Ιησού: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Ματθ. 28:19, 20.

«Αλλά,» ερωτά ένας Πεντηκοστιανός, «τι θα πούμε για το κατά Μάρκον 16:17, το οποίον λέγει: ‘Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσιν λαλεί νέας γλώσσας.’ Δεν αποδεικνύει αυτό ότι όλοι οι ακόλουθοι του Χριστού πρέπει να μπορούν να μιλούν γλώσσες;» Αλλ’ ας σημειώσωμε τα συμφραζόμενα. Σύμφωνα με αυτά οι πιστεύοντες δεν έπρεπε μόνο να μπορούν να μιλούν γλώσσες, αλλά να μπορούν επίσης να εκβάλλουν δαιμόνια, να πιάνουν δηλητηριώδη φίδια χωρίς να βλάπτονται και να πίνουν θανατηφόρα ποτά χωρίς βλάβη.

Είναι αληθές ότι υπάρχουν λίγοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το άγιο πνεύμα μπορεί να δώση σ’ έναν την ικανότητα να πιάνη φαρμακερά φίδια χωρίς να παθαίνη τίποτε· γι’ αυτό το λόγο ο τύπος των Ηνωμένων Πολιτειών κατά καιρούς γράφει για μερικούς από αυτούς τους