για την οικογένεια. Αλλ’ αυτό απείχε πολύ από την αλήθεια. Υπερασπιζόμενος τα πρόβατα του πατέρα του, ο Δαβίδ προηγουμένως είχε φονεύσει μια αρκούδα και ένα λιοντάρι. (1 Σαμ. 17:34, 35) Εκφράζοντας αυτό το ενδιαφέρον για τα πρόβατα, ο Ελιάβ, εξεδήλωσε επίσης μια μη ισορροπημένη στάσι. Θύμωσε για ένα πολύ μικρότερο ζήτημα σε σύγκρισι με το πολύ μεγαλύτερο ζήτημα που είχε εγείρει ο Γολιάθ. Ο Φιλισταίος στην πραγματικότητα ωνείδιζε τον Ιεχωβά, τον Θεό του Ισραήλ—κάτι που ο Δαβίδ πλήρως αντελαμβάνετο.

Ο Ελιάβ, βασιζόμενος σε μια απλή εικασία, προχώρησε ακόμη περισσότερο. Κατηγόρησε τον Δαβίδ ότι ήταν υπερήφανος, αποφασίζοντας αναιδώς να κατέβη στη σκηνή της μάχης. Κατηγόρησε επίσης τον Δαβίδ ότι είχε εσφαλμένα ελατήρια, ότι είχε μια πονηρή καρδιά. Η αιτία την οποία ο Ελιάβ παρουσίασε ήταν: «Βεβαίως δια να ίδης την μάχην κατέβης.» Αυτό εσήμαινε ότι ο Ελιάβ πίστευε ότι ο μικρός αδελφός του ήθελε να ξεφύγη από την εργασία του και να δη κάτι συναρπαστικό.

Ο Δαβίδ, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του κατά των ψευδών κατηγοριών, απήντησε: «Τι έκαμα τώρα; Δεν είναι αιτία;» Στην πραγματικότητα, ο Δαβίδ είπε: ‘Πού βασίζεις τις κατηγορίες σου; Τι έκανα στην πραγματικότητα; Δεν έχω το δικαίωμα να κάνω ερωτήσεις, για να δω τι συμβαίνει;’ Έτσι έληξε το ζήτημα. Ο Δαβίδ έκανε και άλλες ερωτήσεις και τελικά προχώρησε για να δείξη βαθειά πίστι στον Ιεχωβά, νικώντας τον Γολιάθ.—1 Σαμ. 17:29, 36-51.

Πόσο δυναμικά το ανωτέρω περιστατικό δείχνει γιατί ο Ελιάβ δεν εξελέγη για τη βασιλεία! Χωρίς καμμιά πραγματική απόδειξι, έσπευσε ν’ αποδώση εσφαλμένα ελατήρια στον αδελφό του Δαβίδ. Ήταν ελλιπής πλήρους πίστεως στον Ιεχωβά και δεν έκανε τίποτα σχετικά με τον ονειδισμό του Φιλισταίου Γολιάθ. Απέτυχε να δη τη ζωτική σπουδαιότητα του να καθαρισθή το όνομα του Ιεχωβά από το όνειδος του Φιλισταίου, προφανώς επειδή ενδιαφερόταν περισσότερο για λίγα πρόβατα. Οπωσδήποτε, ένας άνθρωπος που έδειξε μια τέτοια έλλειψι πίστεως, θάρρους και ισορροπημένης κρίσεως, δεν μπορούσε να εκλεγή από τον Ιεχωβά για βασιλεία. Ο Ιεχωβά, Εκείνος που εξετάζει καρδιές, δεν έκανε λάθος εκλέγοντας τον νεώτερο γιο του Ιεσσαί, τον Δαβίδ, αντί του πρωτοτόκου.—1 Σαμ. 13:14.

Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Τι ήθελε να τονίση ο Ιησούς όταν είπε ότι κανείς δεν ράβει ένα καινούργιο ύφασμα σ’ ένα ένδυμα ούτε βάζει καινούργιο οίνο σε παλιούς ασκούς;

Βασικά, εννοούσε ότι η Χριστιανοσύνη δεν θα γινόταν, και στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να γίνη, έτσι ώστε να συμφωνή με τον Ιουδαϊσμό των ημερών του, με τις παραδόσεις των ανθρώπων που είχαν καθιερωθή.

Σύμφωνα με την αφήγησι του Μάρκου, ο Ιησούς είπε: «Ουδείς ράπτει επίρραμμα αγνάφου πανίου επί ιμάτιον παλαιόν· ει δε μη, το αναπλήρωμα αυτού το νέον αφαιρεί από του παλαιού, και γίνεται σχίσμα χειρότερον. Και ουδείς βάλλει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μη, ο οίνος ο νέος διασχίζει τους ασκούς, και ο οίνος εκχέεται και οι ασκοί φθείρονται· αλλά πρέπει οίνος νέος να βάλληται εις ασκούς νέους.»—Μάρκ. 2:21, 22· Ματθ. 9:16, 17· Λουκ. 5:36-39.

Στον Ιησού είχε μόλις υποβληθή η ερώτησις γιατί οι μαθηταί του δεν νήστευαν, όπως έκαναν οι θρησκευτικοί ηγέται, οι Φαρισαίοι. Ο Ιησούς απήντησε ότι, καθ’ όσον χρόνον ήταν με τους ακολούθους του, η νηστεία ως ένδειξι πένθους ήταν ακατάλληλη. Κατόπιν είπε αυτό που ανεφέρθη προηγουμένως.

Υπήρχε πρακτική έννοια σ’ αυτά τα παραδείγματά του. Αν ράβατε ένα επίρραμμα καινούργιου υφάσματος σ’ ένα παλιό ένδυμα, το καινούργιο ύφασμα θα ζάρωνε και θα σχιζόταν απ’ το ένδυμα, όταν το ένδυμα πλενόταν. Ή, αν βάζατε νέον οίνο σ’ έναν παλιό ασκό που είχε χάσει την ελαστικότητά του, ο ασκός θα έσπαζε όταν το νέο κρασί άρχιζε να υφίσταται ζυμώσεις και θ’ ανέδιδε διοξείδιον του άνθρακος.

Έτσι, ο Ιησούς βοήθησε τους ακροατές του ν’ αντιληφθούν ότι κανείς δεν έπρεπε ν’ αναμένη από τους ακολούθους του να συμμορφωθούν με τις παλαιές συνήθειες του Ιουδαϊσμού, όπως η συνήθεια της νηστείας. Επίσης, οι δυναμικές νέες διδασκαλίες του δεν μπορούσαν κατάλληλα να περιέχωνται στο σύστημα της Ιουδαϊκής θρησκείας. Αντιθέτως, εκείνοι που άκουαν και ακολουθούσαν τον Ιησού θα μπορούσαν να χαίρωνται για τη ζωτικότητα αυτών των διδασκαλιών του χωρίς να προσπαθούν να συμβιβασθούν με τους Φαρισαϊκούς τρόπους των Ιουδαίων ηγετών.