Κρατείτε τα Μάτια σας Επάνω στο Βραβείο

«Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό.»—1 Κορ. 9:24.

 1. Γιατί η Γραφή χρησιμοποιεί συχνά λέξεις που αναφέρονται σ’ έναν αγώνα δρόμου;

ΤΡΕΧΩ, δρόμος, αγών (δρόμου)—αυτές είναι λέξεις που έχετε πιθανώς προσέξει πολλές φορές διαβάζοντας τη Γραφή, ειδικά τις επιστολές του αποστόλου Παύλου. Γιατί αυτός χρησιμοποιεί συχνά λέξεις που αναφέρονται σ’ έναν αγώνα δρόμου; Διότι ένας αγών δρόμου εξεικονίζει καλά την πορεία που τίθεται ενώπιον ενός Χριστιανού· διότι το τρέξιμο εκφράζει κίνησι, δράσι, προώθησι· διότι η λέξις «τρέχω» είναι μια από τις πιο δυνατές, χτυπητές λέξεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιήση ο απόστολος για να εκφράση τις προσπάθειες που πρέπει να καταβάλη ένας Χριστιανός για να κερδίση το βραβείο της αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο του Θεού.

 2, 3. Ποια γνώσι του αγωνίσματος του δρόμου είχαν οι αρχαίοι Κορίνθιοι, και έτσι ποια συμβουλή έδωσε ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους Χριστιανούς;

² Ο Παύλος, για να ενθαρρύνη τους Χριστιανούς της Κορίνθου να τρέχουν έτσι ώστε να κερδίσουν το βραβείο, εχρησιμοποίησε τη γραφική γλώσσα των αρχαίων αγώνων. Από τους τέσσερες πιο διασήμους αγώνας του αρχαίου κόσμου, ένας ελάμβανε χώραν κοντά στην Κόρινθο, στο στάδιο του Ισθμού της Κορίνθου. Ένα από τα περισσότερο εκτιμώμενα αγωνίσματα στα Ίσθμια ήταν ο αγών δρόμου. Σχεδόν κάθε Κορίνθιος, τη μια φορά ή την άλλη, είχε παρευρεθή στους αγώνας και παραστή μάρτυς του αγωνίσματος του δρόμου. Για τον μη Χριστιανόν Κορίνθιο αυτό ήταν ένα πράγμα που έπρεπε να γίνη· ήταν η εθνική ψυχαγωγία ή «σπορτ», μόνο που οι αγώνες ήσαν πιο σπουδαίοι από τα «σπορτ» όπως τα γνωρίζομε σήμερα· διότι οι αγώνες αυτοί ήσαν βαθιά συνδεδεμένοι με την αρχαία Ελληνική θρησκεία. Ο Παύλος, γνωρίζοντας πόσο εξοικειωμένοι ήσαν οι αναγνώσται του με το αγώνισμα του δρόμου, μπορούσε κατάλληλα να ερωτήση:

³ «Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον;» Το ήξευραν. Εκείνοι οι Χριστιανοί Κορίνθιοι εγνώριζαν ότι πολλοί δρομείς έτρεχαν στο στάδιο, και όμως ένας ελάμβανε το βραβείο· εγνώριζαν ότι κάθε δρομεύς κατέβαλλε τις πιο έντονες προσπάθειες για να κερδίση το βραβείο· εγνώριζαν ότι οι δρομείς έτρεχαν για να κερδίσουν το βραβείο. Ο Παύλος δείχνει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να τρέχουν με όμοιο τρόπο: «Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό.» Ναι, τρέχετε για να νικήσετε! Ανόμοια προς το αρχαίο αγώνισμα του δρόμου, στο οποίον ένας μόνο ελάμβανε το βραβείο, ο Χριστιανικός αγών δρόμου προσφέρει ένα βραβείο σε όλους όσοι τρέχουν καλά, σε όλους όσοι φθάνουν στη γραμμή του τέρματος.—1 Κορ. 9:24.

 4. Στον αρχαίον αγώνα δρόμου, τι εσυνηθίζετο σχετικά με το βραβείο, και πώς αυτό επηρέαζε τους δρομείς;

⁴ Δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με τούτο: οι αρχαίοι εκείνοι Έλληνες δρομείς έτρεχαν για να κερδίσουν το βραβείο· δεν έτρεχαν απλώς για να βρίσκωνται στον αγώνα. Πόσο ένθερμα επιζητούσαν το βραβείο! Με τι έντασι έτρεχαν! Πώς κρατούσαν τα μάτια τους κατ’ ευθείαν εμπρός! Στο χρονικό σημείο ακριβώς που το αγώνισμα του δρόμου επρόκειτο να τελειώση, υπήρχε συνήθεια να τίθεται το βραβείο σε μια περίβλεπτη θέα. Η θέα του διήγειρε τους αθλητάς να εντείνουν κάθε νεύρο, να λησμονήσουν κάθε τι εκτός από τον ένα αντικειμενικό σκοπό—να κερδίσουν το βραβείο. Έτρεχαν με τα μάτια τους επάνω στο βραβείο. Πόσο περισσότερο πρέπει να το κάνη αυτό ο Χριστιανός!

 5. Για ποιου είδους βραβείο έτρεχαν οι αρχαίοι;

⁵ Διότι, αν συγκριθή με το βραβείο των Χριστιανών, τι ήταν το βραβείο που τόσο ένθερμα επιζητούσαν οι δρομείς εκείνοι; «Εκείνοι μεν», λέγει ο απόστολος, «δια να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον.» Για τον αρχαίον δρομέα το βραβείο ήταν ένας στέφανος ελαίας, δάφνης ή πεύκου. Στα Ίσθμια ο στέφανος ήταν από πεύκα. Αυτός ο στέφανος και η δόξα που επακολουθούσε ήταν εκείνο για το οποίον οι αρχαίοι δρομείς έτρεχαν με όλες τους τις δυνάμεις. Και όμως και ο πεύκινος στέφανος ακόμη εμαραίνετο με τον καιρό και εξηραίνετο. Το βραβείο των εμαραίνετο, έφθινε, εφθείρετο. Ένας μαραινόμενος στέφανος—και όμως πόσο σθεναρά ηγωνίζοντο για να κερδίσουν αυτόν τον στέφανο, τρέχοντας με τα μάτια τους επάνω στο βραβείο!—1 Κορ. 9:25.

ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ

 6. Σε αντίθεσι με το βραβείο που εδίδετο στους ειδωλολάτρας δρομείς, ποια είναι η στοργική ανταμοιβή του Θεού για κείνους που τρέχουν καλά;

⁶ Σε αντίθεσι με τον μαραινόμενο στέφανο των αρχαίων αγώνων, ο απόστολος λέγει στους Χριστιανούς ότι ένα βραβείο περιμένει εκείνους που τρέχουν τον αγώνα ως το τέλος, ένα βραβείο που δεν θα φθαρή ποτέ. Μιλώντας γι’ αυτόν τον στέφανο, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Και όταν φανερωθή ο αρχιποιμήν, θέλετε λάβει τον αμαράντινον στέφανον της δόξης.» Τι βραβείο για τους κεχρισμένους Χριστιανούς, εκείνους που εκλήθησαν στην ουράνια βασιλεία! Θα μπορούσε οποιοδήποτε βραβείο που προσφέρει αυτός ο κόσμος να συγκριθή με το βραβείο εκείνο που προσφέρει ο Θεός—το βραβείο της αφθαρσίας, το βραβείο της αιωνίου ζωής στην ουράνια δόξα με τον Χριστό τον Βασιλέα; Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων Χριστιανών δρομέων που δεν είναι χρισμένοι από τον Θεό για να είναι πνευματικοί του υιοί στην ουράνια βασιλεία· ο Θεός τούς προσφέρει επίσης ένα αμάραντο βραβείο. Αυτό είναι αιώνια ζωή σε τελειότητα επάνω στη γη υπό την βασιλεία των ουρανών. Σε οποιοδήποτε βραβείο και αν έχη τα μάτια του ο Χριστιανός δρομεύς, αξίζει να δαπανήση γι’ αυτά τόσο ακριβώς σθένος και ενέργεια, όσα δαπανούσαν και οι δρομείς των αρχαίων αγώνων· πραγματικά, ο Χριστιανός πρέπει να τρέχη με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και σθένος, διότι το βραβείο που υπόσχεται στοργικά ο Θεός δεν θα μαραθή ποτέ. «Και αύτη είναι η υπόσχεσις την οποίαν αυτός υπεσχέθη προς ημάς, η ζωή η αιώνιος.»—1 Πέτρ. 5:4· 1 Ιωάν. 2:25.

 7, 8. Σύμφωνα με το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, πώς πρέπει ο Χριστιανός δρομεύς να θεωρή το βραβείο που προσφέρει ο Θεός;

⁷ Μ’ ένα τέτοιο ασύγκριτο βραβείο που έχει μπροστά του ο Χριστιανός δρομεύς, ποια πρέπει να είναι η άποψίς του για τα βραβεία του κόσμου τούτου; Πρέπει να είναι όμοια με την άποψι του Παύλου, ο οποίος έλεγε: «Νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου· δια τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα.» Και πώς, λοιπόν, έτρεχε ο Παύλος; «Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ έν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον.»—Φιλιππησ. 3:8, 13, 14.

⁸ Όπως ακριβώς οι δρομείς των αρχαίων αγώνων έτρεχαν με τα μάτια τους επάνω στο βραβείο, λησμονώντας όλα τα άλλα βραβεία, όλα τα πράγματα του παρελθόντος, και επεκτεινόμενοι σε όσα ήσαν εμπρός, έτσι έτρεχε και ο Παύλος. Παραφράζομε τα λόγια του αποστόλου: ‘Πιστέψτε με, υπάρχει ένα μόνο πράγμα αξιόλογο σε όλο τον κόσμο—το βραβείο, στο οποίο είναι προσηλωμένα τα μάτια μου. Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή μ’ αυτό, απολύτως τίποτε. Όλα όσα προσφέρει αυτός ο κόσμος—αδιάφορο πόσο έξοχο είναι το άρμα, πόσο ευρύχωρο το μέγαρο, πόσο λαμπρή η φορεσιά ή πόσο εκλεκτές οι τέρψεις—τα θεωρώ όλα σκύβαλα, απορρίμματα, για να μπορέσω να συγκεντρωθώ στο να κερδίσω το βραβείο. Δεν τρέχω, λοιπόν, ακανόνιστα, αδιάφορα, ωσάν ο σκοπός μου να ήταν αμφίβολος. Τρέχω με πλήρη πρόθεσι καρδιάς, με απλότητα οφθαλμού. Έχω τον σκοπό εν όψει. Γιατί ν’ απομακρύνω τα μάτια μου απ’ αυτόν; Ζω, λοιπόν, τρέχω—με τα μάτια μου επάνω στο βραβείο!’

 9. Ποιον κίνδυνο αντιμετωπίζει ο Χριστιανός δρομεύς, που καθιστά ζωτικό γι’ αυτόν το ν’ αποκτήση το ορθό φρόνημα;

⁹ Ο Παύλος έλαβε μια ρεαλιστική άποψι του βραβείου. Το απετίμησε ορθά. Έλαβε επίσης την ορθή άποψι των βραβείων που προσφέρει ο κόσμος αυτός. Λέγει στον Χριστιανό δρομέα να πράξη το ίδιο: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν.» Πόσο ζωτικό είναι τούτο σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» που τα βραβεία του κόσμου έχουν πολλαπλασιασθή—βραβεία σε σταδιοδρομίες, βραβεία σε τέρψεις, βραβεία σε αποκτήματα! Βλέπομε, λοιπόν, τον κίνδυνο έπειτα: τον κίνδυνο ότι ο Χριστιανός δρομεύς αρχίζει τον αγώνα με χαρά και σθένος, αλλ’ αργότερα αφήνει να του αποσπάσουν την προσοχή τα βραβεία του κόσμου τούτου και απομακρύνει τα μάτια του από το βραβείο της ζωής. Τότε τι συμβαίνει; Ο δρομεύς βραδύνει σ’ έναν περίπατο, σε μια απρόσεκτη περιπλάνησι. Πόσο αβέβαια τρέχει τώρα. Δεν τρέχει πια σαν ένας που ζητεί να κερδίση το βραβείο της ζωής. Τα πράγματα που είναι πίσω, τα βραβεία του παλαιού αυτού κόσμου, του έχουν αποσπάσει την προσοχή κάνοντάς τον να χάση εκείνη την υποκινούσα και ωθούσα δύναμι για τρέξιμο, που υπάρχει μόνο με το να κρατούμε τα μάτια μας επάνω στα πράγματα που είναι εμπρός, στο βραβείο που προσφέρει ο Θεός. Ο Δημάς, που ήταν δρομεύς σύντροφος του Παύλου, απεμάκρυνε τα μάτια του από το βραβείο· τα βραβεία του κόσμου τούτου του απέσπασαν την προσοχή και έπαυσε να τρέχη. Χρειάζεται ν’ αποκτήσωμε το ορθό φρόνημα απέναντι των βραβείων του κόσμου τούτου, «διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.—Φιλιππησ. 3:15· 2 Τιμ. 4:10· 1 Ιωάν. 2:16, 17.

10, 11. (α) Γιατί κανένα βραβείο που προσφέρει ο κόσμος δεν είναι άξιο για ν’ αποσπάση κανείς τα μάτια του από το βραβείο που προσφέρει ο Θεός; (β) Πώς αισθάνονται συχνά προς το τέλος της ζωής των άνθρωποι που επεδίωξαν το βραβείο του πλούτου, σε αντίθεσι με την έκφρασι του αποστόλου;

¹⁰ Τι αξία, λοιπόν, έχουν τα βραβεία του κόσμου τούτου, βραβεία που είναι καταδικασμένα να παρέλθουν και να μαραθούν με ίση βεβαιότητα με όση παρήρχοντο οι φυτικοί στέφανοι των αρχαίων δρομέων; Είναι μήπως το μέγιστο βραβείο που προσφέρει αυτός ο κόσμος—ο σκοπός της ζωής τόσο πολλών ατόμων σήμερα, η λεγόμενη οικονομική ασφάλεια—πραγματικά άξιο ν’ αποσπάση τα μάτια μας από το βραβείο της ζωής; Ούτε για μια στιγμή! Ο Χριστιανός δρομεύς πρέπει να προνοήση για τα χρειώδη της ζωής και όμως συγχρόνως να μην απομακρύνη ποτέ τα μάτια του από το βραβείο. Ο Παύλος κατεσκεύαζε σκηνές για να προμηθεύεται μερικά από τα χρειώδη της ζωής του· ποτέ, όμως, δεν επέτρεπε η σκηνοποιία ν’ αποσπάση τα μάτια του από το βραβείο. Ο Παύλος, λοιπόν, δεν επεδίωκε τον άκαρπο σκοπό της οικονομικής ασφαλείας· εγνώριζε ότι το χρήμα, ο πλούτος και τα αποκτήματα δεν έχουν καμμιά αξία χωρίς ζωή. Ακόμη και εκείνοι που επιτυγχάνουν αυτό που θεωρούν ως οικονομική ασφάλεια με τη συσσώρευσι εκατομμυρίων δολλαρίων, συχνά φθάνουν να κατανοήσουν τι φθαρτό ήταν το βραβείο που εδαπάνησαν μια ολόκληρη ζωή για να το κερδίσουν. Στον τόμο Θησαυροφυλάκιον του Χριστιανικού Κόσμου απαντάται το ακόλουθο σημείωμα: «Ο κ. Τ. Π. Ο’Κόννορ αναφέρει μια συνέντευξι με τον κ. Άντριου Κάρνετζι: ‘Καθώς πηγαίναμε με το αυτοκίνητο στο σταθμό, του παρετήρησα πόσο εζήλευα τον πλούτο του. Αυτός είπε, “Δεν είμαι για να με ζηλεύη κανείς. Πώς μπορεί ο πλούτος μου να με βοηθήση; Είμαι εξήντα χρόνων, και δεν μπορώ να χωνέψω την τροφή μου. Θα έδινα όλα τα εκατομμύριά μου αν θα μπορούσα να έχω νεότητα και υγεία.” Δεν θα λησμονήσω ποτέ την επομένη του παρατήρησι. Είχαμε προχωρήσει μερικά μέτρα με σιωπή, όταν ο κ. Κάρνετζι ξαφνικά εστράφη, και με σιγανή φωνή, και με πικρία και βάθος αισθήματος εντελώς απερίγραπτο, είπε: “Αν μπορούσα να κάμω το παζάρεμα του Φάουστ θα το έκανα. Με χαρά θα πωλούσα κάθε τι γι να έχω ξανά τη ζωή μου.” Και είδα να σφίγγη τη γροθιά του καθώς μιλούσε’.»

¹¹ Πόσο διαφορετικά εξεφράσθη ο απόστολος Παύλος, ο οποίος, αφού εδαπάνησε τη ζωή του στην επιδίωξι του ουρανίου βραβείου, μπορούσε να πη: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής.»—2 Τιμ. 4:7, 8.

ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕΣΩ ΑΠΛΟΤΗΤΟΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥ

12. Σε τι ο Παύλος ώφειλε κατά μέγα μέρος τη δύναμι της υπομονής του;

¹² Ο Παύλος ώφειλε την ασυνήθη υπομονή του στην απλότητα του σκοπού του. Και απέκτησε απλότητα σκοπού με το να κρατή τα μάτια του επάνω στο βραβείο. Το να κρατούμε, λοιπόν, τα μάτια μας επάνω στο βραβείο επηρεάζει ζωτικά τη δύναμι της υπομονής μας. Μην πλανάσθε σχετικά με τούτο: χρειάζεται υπομονή. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» Ο Χριστιανικός αγών δεν είναι μια βραχεία εξόρμησις· είναι μακρός και δύσκολος. Επειδή το βραβείο δεν κερδίζεται προτού διασκελισθή η γραμμή του τέρματος, μπορεί να υπάρξη χαλάρωσις προσπαθείας κατά μήκος του δρόμου. Μεταξύ των πιο διεισδυτικών παραβολών του Ιησού ήσαν εκείνες, στις οποίες ετόνιζε την αποτυχία εκείνων που άρχισαν καλά, αλλά δεν μπόρεσαν να παραμείνουν ως το τέλος.—Εβρ. 12:1.

13. Στην παραβολή του σπορέως, τι έδειξε ο Ιησούς ότι θα μπορούσε να κάμη έναν δρομέα να προσκόψη και να χάση το βραβείο, και ποια συμβουλή έδωσε ως προς τα υπάρχοντα;

¹³ Στην παραβολή του σπορέως ο Ιησούς, εξηγώντας τη σημασία των σπόρων που έπεσαν σε πετρώδες έδαφος και ανάμεσα στ’ αγκάθια, είπε: «Ο δε επί τα πετρώδη σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, και ευθύς μετά χαράς δεχόμενος αυτόν· δεν έχει όμως ρίζαν εν εαυτώ, αλλ’ είναι πρόσκαιρος· όταν δε γείνη θλίψις ή διωγμός δια τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζεται. Ο δε εις τας ακάνθας σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον· έπειτα η μέριμνα του αιώνος τούτου, και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον, και γίνεται άκαρπος.» Έτσι μερικοί δρομείς πέφτουν έξω από τον αγώνα του δρόμου, σκανδαλισμένοι από ‘θλίψιν ή διωγμόν’. Άλλοι χάνουν τη δύναμι της υπομονής των λόγω της ‘μερίμνης του αιώνος τούτου’. Ο Ιησούς, αφού είπε τις παραβολές για την οικοδόμησι ενός πύργου και για ένα βασιλέα που πηγαίνει στον πόλεμο, εσχολίασε: «Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.»—Ματθ. 13:20-22· Λουκ. 14:33.

14. Πώς πρέπει ένας Χριστιανός να θεωρή τα υλικά αποκτήματα;

¹⁴ Ο Χριστιανός δρομεύς δεν είναι κάτω από την υποχρέωσι να διανείμη τα υλικά του υπάρχοντα, αλλά είναι κάτω από την αρχή που εξέθεσε ο Ιησούς: Αν κανείς βλέπη ότι τα αποκτήματά του απομακρύνουν τα μάτια του από το βραβείο της ζωής, τότε θα ήταν καλύτερο να απαρνηθή αυτά τα αποκτήματα που του αποσπούν την προσοχή, παρά να τα κρατήση με κίνδυνο να χάση τον αγώνα δρόμου. Κανένα απόκτημα, κανένα από τα υλικά υπάρχοντα, δεν πρέπει ποτέ να επιτραπή να γίνη τόσο σπουδαίο, τόσο μεγάλο στη ζωή ενός ατόμου, ώστε ν’ αποσπάση τα μάτια του δρομέως από το βραβείο. Στον σημερινό κόσμο, εν τούτοις, δεν είναι πιθανόν ότι ένα μόνο απόκτημα θ’ αποσπάση τα μάτια ενός ατόμου από το βραβείο· αλλ’ αυτό θα το κάμη το πλήθος των πραγμάτων, των υπαρχόντων, των τέρψεων, των προσφιλών απασχολήσεων και των μεριμνών και έλξεων της ζωής. Όλα μαζί, οι πολλαπλές έλξεις ασκούν μια ισχυρή δύναμι, καθιστώντας δύσκολο—και όμως συγχρόνως πιο ζωτικό παρά ποτέ—το να υπακούση κανείς στην εντολή της Γραφής για τον αγώνα του δρόμου: «Οι οφθαλμοί σου ας βλέπωσιν ορθά, και τα βλέφαρά σου ας κατευθύνωνται έμπροσθέν σου. Στάθμιζε το βάδισμα των ποδών σου, και πάσαι αι οδοί σου θέλουσι κατευθυνθή. Μη εκκλίνης δεξιά ή αριστερά.» Το πώς ν’ αποκτήσωμε αυτή την απλότητα οφθαλμού που τόσο πολύ προσθέτει στη δύναμι της υπομονής μας,—αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύση κάθε δρομεύς.—Παροιμ. 4:25-27.

ΑΙΩΝ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ

15. Τι είπε ένας κοσμικός ομιλητής για την «μέριμναν του αιώνος τούτου»;

¹⁵ Ένα σχόλιο για την «μέριμναν του αιώνος τούτου» προέρχεται από τον Μπέρναρντ Μ. Μπάρουχ. Μιλώντας σ’ έναν όμιλο σπουδαστών κολλεγίου στο Σίτυ Κόλλετζ της Νέας Υόρκης, εδήλωσε: «Ποτέ στην ιστορία δεν εκαυχήθη το ανθρώπινο γένος για ανώτερα μέσα επικοινωνίας, τυπογραφικά ταχυπιεστήρια, άφθονα εικονογραφημένα περιοδικά, ραδιόφωνο, κινηματογράφο, τηλεόρασι. Εν τούτοις, όλες αυτές οι θαυμαστές μορφές επικοινωνίας φαίνεται να συντελούν ολιγώτερο στη σκέψι από έναν κορμό δένδρου στα δάση. Σχεδόν, στην πραγματικότητα, αυτά τα ταχυκίνητα, νεοτάτου είδους μέσα επικοινωνίας φαίνεται να είναι εχθροί της σκέψεως. Μας βομβαρδίζουν καθημερινά με νέα πράγματα που μας αποσπούν την προσοχή. . . . Οι ενέργειές μας . . . διασκορπίζονται σε δευτερεύοντα ζητήματα. . . . Πριν από λίγο καιρό, ήταν προσφιλής σκέψις ότι ο αιών μας είναι ‘Ο Αιών της Διαφωτίσεως’. Ολοένα περισσότερο γίνεται ‘Ο Αιών της Συγχύσεως’.»—Ζωτικές Ομιλίες της Ημέρας, Ιούνιος, 1953.

16, 17. (α) Εκείνοι, των οποίων η προσοχή αποσπάται από πολλά πράγματα, ποια συμβουλή του Ιησού πρέπει να δεχθούν; (β) Τι είπε μια γυναίκα συγγραφεύς για τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή στον σύγχρονο πολιτισμό;

¹⁶ Όσο περισσότερα είναι τα πράγματα που μας αποσπούν την προσοχή, τόσο δυσκολώτερο είναι να φθάσωμε στην απλότητα οφθαλμού που χρειάζεται για τον Χριστιανικόν αγώνα δρόμου. Προφανώς, υπάρχουν περισσότερα πράγματα που αποσπούν την προσοχή σήμερα παρά στην εποχή του Ιησού· και όμως η προσοχή των ανθρώπων απεσπάτο και στην εποχή του Ιησού επίσης. Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς μπήκε σε κάποιο χωριό και «γυνή τις ονομαζομένη Μάρθα, υπεδέχθη αυτόν εις τον οίκον αυτής. Και αύτη είχεν αδελφήν καλουμένην Μαρίαν, ήτις και καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού. Η δε Μάρθα ενησχολείτο εις πολλήν υπηρεσίαν· και ελθούσα έμπροσθεν αυτού, είπε, Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνην να υπηρετώ; ειπέ λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση. Αποκριθείς δε ο Ιησούς, είπε προς αυτήν, Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά· πλην ενός είναι χρεία· η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής.» Η Μαρία απέρριψε τα πράγματα που απέτρεπαν την προσοχή για να οξύνη την πνευματική της όρασι· η Μάρθα ήταν πάρα πολύ απασχολημένη με πολλά πράγματα για να καθήση στα πόδια του Διδασκάλου και να αποκτήση τη γνώσι, που ήταν το ένα πράγμα που πραγματικά εχρειάζετο.—Λουκ. 10:38-42.

¹⁷ Αυτός ο σύγχρονος κόσμος έχει περισσότερες Μάρθες παρά Μαρίες. Η αιτία τούτου είναι τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή. Σχολιάζοντας κάποια απ’ αυτά τα πράγματα που αντιμετωπίζει μια νοικοκυρά, η Άννα Μόρρω Λίντμπεργκ γράφει στο Δώρο από τη Θάλασσα: «Εννοώ να διάγω μια απλή ζωή. . . . Αλλά δεν διάγω. . . . Η ζωή όπου εξέλεξα ως σύζυγος και μητέρα εμπερικλείει ολόκληρο καραβάνι περιπλοκών. Περιλαμβάνει ένα σπίτι στα προάστια και είτε κουραστικές δουλειές του σπιτιού είτε βοήθεια του νοικοκυριού. . . . Περιλαμβάνει τροφή και στέγη· φαγητά, προγραμματισμούς, ψώνια, λογαριασμούς, και ισοστάθμισι εσόδων και εξόδων με χίλιους τρόπους. Περιλαμβάνει όχι μόνο τον κρεοπώλη, τον αρτοποιό, τον κατασκευαστή κηροπηγίων, αλλά και αναρίθμητους άλλους ειδικούς για να κρατήσουν το μοντέρνο σπίτι μου με τις σύγχρονες ‘απλουστεύσεις’ του (ηλεκτρισμό, υδραυλικές εγκαταστάσεις, ψυγείο, θερμάστρα φωταερίου, γκαζιέρα, πλυντική μηχανή πιάτων, ραδιόφωνα, αυτοκίνητο και πολυάριθμες άλλες επινοήσεις που ελαττώνουν τον κόπο) σε κατάλληλη λειτουργία. Περιλαμβάνει ζητήματα υγείας, γιατρούς, οδοντιάτρους, συνεντεύξεις, φάρμακα, μουρουνέλαιο, βιταμίνες, μεταβάσεις στο φαρμακείο. Περιλαμβάνει εκπαίδευσι, πνευματική, διανοητική, φυσική σχολεία . . . ιδιαίτερα μαθήματα· κατασκηνώσεις, εξαρτισμό κατασκηνώσεως και μεταφορά. Περιλαμβάνει ενδύματα, ψώνισμα, πλύσι, καθάρισμα, μπάλωμα, άπλωμα υποκαμίσων επάνω στο τραπέζι και ράψιμο κουμπιών ή το να βρούμε κάποιον άλλον για να το κάμη αυτό. Περιλαμβάνει φίλους, του συζύγου μου, των παιδιών μου, δικούς μου, και ατελείωτες διευθετήσεις για να συναθροισθούν· επιστολές, προσκλήσεις, τηλεφωνήματα και μεταφορά προς τα εδώ και προς τα εκεί. . . . Το πρόβλημα των πολλαπλών απασχολήσεων το αντιμετωπίζει όχι μόνο η Αμερικανίδα, αλλά και ο Αμερικανός. Και δεν είναι απλώς το μέλημα των Αμερικανών ως τοιούτων, αλλά και ολοκλήρου του συγχρόνου μας πολιτισμού.»

ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟΡΡΊΨΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΠΑΣΜΩΝ

18. Πώς το παράδειγμα και η συμβουλή του Παύλου είναι πολύτιμα για μας, και τι πρέπει να μάθη ο Χριστιανός δρομεύς;

¹⁸ Ανάμεσα στις φροντίδες και στις έλξεις της σύγχρονης ζωής ο Χριστιανός δρομεύς πρέπει να διατηρήση απλότητα σκοπού. Και πρέπει να βεβαιώνεται ότι προοδεύει προς τον τελικό του σκοπό. Ποτέ ο απόστολος Παύλος δεν άφησε την «μέριμναν του αιώνος τούτου» να αποσπάση τα μάτια του από το βραβείο. «Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω», έλεγε, «ουχί ως αβεβαίως.» Ο Παύλος είχε τον σκοπό του μπροστά του· ποτέ δεν υπήρξε αμφιβολία γι’ αυτό. Πρέπει να τρέχωμε με τέτοια αποφασιστικότητα για να κερδίσωμε το βραβείο, με τέτοια απλότητα δράσεως. Αλλά πώς μπορεί κανείς να το κάμη αυτό, βλέποντας ότι τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή έρχονται από κάθε πλευρά, πολλά δε απ’ αυτά είναι υποχρεώσεις που δεν μπορούν να τεθούν κατά μέρος; Μπορεί κανείς να εφαρμόση την αρχή που διατυπώνεται στη συμβουλή του Παύλου προς τους Χριστιανούς δρομείς: «Ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» Χάριν της υπομονής, λοιπόν, ο Χριστιανός δρομεύς πρέπει να μάθη την τέχνη του ν’ απορρίπτη τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή, την τέχνη του ν’ αποβάλλη τα βάρη—εκείνα τα πράγματα που, αν προστεθούν μαζί, τείνουν ν’ απομακρύνουν τα μάτια του δρομέως από το βραβείο και να τον εμποδίσουν να προχωρήση στον αγώνα για τη ζωή.—1 Κορ. 9:26· Εβρ. 12:1.

19. Πώς αυτό το ζήτημα του «περισπασμού» ελήφθη υπ’ όψι στη συμβουλή του Παύλου για τον γάμο; Τι είναι, λοιπόν, βασικό στη ζωή ενός Χριστιανού;

¹⁹ Ελαττώνοντας τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή μας, δημιουργούμε καιρό για συγκέντρωσι στον αγώνα του δρόμου και απόκτησι του βραβείου. Αυτό ακριβώς το ζήτημα του να κρατούμε στο ελάχιστο όριο τα πράγματα αυτά, εισέρχεται σε πάρα πολλές πλευρές μιας Χριστιανικής ζωής. Ο απόστολος Παύλος εγνώριζε ότι ο γάμος θα επέφερε πολλούς περισπασμούς· συνέστησε, λοιπόν, την αγαμία ως την καλύτερη πορεία επειδή επιτρέπει να είμεθα «προσκεκολλημένοι εις τον Κύριον χωρίς περισπασμούς». Εξ άλλου, όμως, ο Παύλος εγνώριζε ότι το πάθος ήταν ένας περισπασμός και ότι μπορούσε να είναι επικίνδυνος περισπασμός· συνεπώς έγραψε: «Καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται.» Η προσπάθεια αποφυγής των περισπασμών είναι βασική στη ζωή ενός Χριστιανού.—1 Κορ. 7:35, 9.

20. Για να εξαγοράση καιρό ένας Χριστιανός, τι πρέπει να είναι πρόθυμος να κάμη, και τι πρέπει να πούμε για τα μη ουσιώδη αποκτήματα;

²⁰ Ο Χριστιανός δρομεύς, προς χάριν τού να κρατή τα μάτια του επάνω στο βραβείο, πρέπει να είναι πρόθυμος να καθορίση ποια πράγματα που αποσπούν την προσοχή μπορούν δικαιωματικά και επωφελώς να εγκαταλειφθούν. Απορρίπτοντας τα πράγματα αυτά εξαγοράζει καιρό για τον εαυτό του, σύμφωνα με την εντολή: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.» Πρέπει ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτό το ζήτημα της εξαγοράς καιρού με σοβαρότητα, πάντοτε άγρυπνοι να κρατούμε στο ελάχιστο όριο τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή. Αφού οι άνθρωποι έχουν τάσι ν’ αποκτούν, τι περισπασμούς ένα άτομο μπορεί να επισωρεύση προς την κατεύθυνσι των αποκτημάτων μόνο! Τι μεγάλη ποσότητα μηχανημάτων, περιοδικών, βιβλίων, ενδυμάτων, εφοδίων για προσφιλείς ενασχολήσεις και καινοφανών πραγμάτων μπορεί κανείς να συσσωρεύση! Είναι συχνά εκπληκτικό πόσα πράγματα τείνει κανείς να συσσωρεύση, που δεν είναι πραγματικά χρήσιμα. Ακόμη και επισωρευμένα σ’ ένα ντουλάπι, πράγματα που δεν χρειάζονται πραγματικά, αποτελούν περισπασμό: όχι μόνο χρειάζονται χώρο, αλλά και απαιτούν χρόνο—ξεσκόνισμα, καθάρισμα, τακτοποίησι εκ νέου, κλπ. Απορρίπτοντας τους περισπασμούς, με το να περιορίζωμε τα αποκτήματά μας σε όσα είναι αναγκαία, αισθανόμεθα τον εαυτό μας ευτυχέστερο και, επάνω απ’ όλα, μπορούμε καλύτερα να κρατούμε τα μάτια μας επάνω στο βραβείο.—Εφεσ. 5:15, 16.

21. Πώς μπορούμε να βοηθηθούμε για να κρατούμε τους περισπασμούς σ’ ένα ελάχιστο όριο;

²¹ Η εκλεκτικότης είναι ένα σπουδαίο βοήθημα να κρατούμε τους περισπασμούς σ’ ένα ελάχιστο όριο. Οι εμπορευόμενοι του κόσμου δεν θέλουν να είσθε στοχαστικά εκλεκτικοί· κάνουν ό,τι μπορούν για να δελεάσουν τους ανθρώπους να επισωρεύουν αποκτήματα είτε τα χρειάζονται είτε όχι. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να είμεθα εκλεκτικοί όταν αγοράζωμε, εκλεκτικοί όταν διαβάζωμε, εκλεκτικοί ως προς το πώς προτιμούμε να χρησιμοποιήσωμε τον χρόνο μας. Θυμηθήτε ότι μόνο ‘ολίγων είναι χρεία’, όπως είπε ο Ιησούς.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΚΑΙ ΕΚΓΥΜΝΑΣΙΣ

22. Τι είπε ένας σύγχρονος δρομεύς για το αγώνισμα του δρόμου και την εκγύμνασι, και γιατί η ίδια αρχή εφαρμόζεται και στον Χριστιανικόν αγώνα δρόμου;

²² Χρόνος εξαγορασμένος με απόρριψι πραγμάτων που αποσπούν την προσοχή, μας καθιστά ικανούς να συγκεντρωθούμε στον αγώνα δρόμου. Αφού η λέξις «δρόμος» περιλαμβάνει ολόκληρη τη Χριστιανική πορεία ζωής, ειδικώς τις σθεναρές μας προσπάθειες να κηρύττωμε τα αγαθά νέα, είναι επιτακτικό να εκγυμναζώμεθα για τον αγώνα. Κανείς δρομεύς δεν τρέχει καλά χωρίς εκγύμνασι. Στο 1954 ο Ρότζερ Μπάννιστερ, ο πρώτος άνθρωπος που διήνυσε ένα μετρημένο μίλι σε λιγώτερο από τέσσερα λεπτά, είπε σ’ ένα δημοσιογράφο μετά τη νίκη του: «Δεν υπάρχει σκοπός σ’ έναν αγώνα δρόμου εκτός αν επιδοθήτε στο να νικήσετε. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να εκγυμνασθήτε. Αν δεν έχετε καιρό να εκγυμνασθήτε, δεν πρέπει να καταπιασθήτε με αγωνίσματα δρόμου.» Είναι ο Χριστιανικός αγών πράγματι διαφορετικός; «Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό», λέγει ο Παύλος για το βραβείο. Έδωσε επίσης τη νουθεσία: «Γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν.» Γιατί, λοιπόν, να μπήτε στον Χριστιανικόν αγώνα αν δεν είσθε αποφασισμένος να κερδίσετε το βραβείο; Και αν είσθε αποφασισμένος να κερδίσετε, γιατί να τρέχετε χωρίς εκγύμνασι; Και όμως μερικοί δρομείς προσπάθησαν να τρέχουν χωρίς εκγύμνασι· παραμελούν την πνευματική εκγύμνασι που είναι προσιτή στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Οι συναθροίσεις αυτές εξυπηρετούν ένα ζωτικό σκοπό: μας βοηθούν στο να κρατούμε τα μάτια μας επάνω στο βραβείο. Δεν είναι παράδοξο ότι εκείνοι που απουσιάζουν τακτικά από τις συναθροίσεις, συχνά εκπίπτουν από τον αγώνα· χάνουν μια καθαρή όρασι του βραβείου και η δύναμις της υπομονής των εξασθενεί.—1 Κορ. 9:24· 1 Τιμ. 4:7.

23. Για ενθάρρυνσι ποια παραδείγματα απλότητος σκοπού πρέπει ν’ αντανακλούμε;

²³ Καθώς εκγυμναζόμεθα για τον αγώνα, έχομε ανάγκη ν’ αντανακλούμε τα παραδείγματα εκείνων που έτρεξαν καλά, όπως ήσαν ο Αβραάμ και ο Μωυσής. Ο Αβραάμ «περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός», και ο Μωυσής «απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν». Είχαν τα μάτια των επάνω στο βραβείο! Ειδικώς έχομε ανάγκη ν’ αντανακλούμε το παράδειγμα του τελείου δρομέως, Χριστού Ιησού. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» Κάμετε τον Ιησούν ρυθμιστήν του βήματός σας.—Εβρ. 11:10, 26· 12:1, 2.

24. Γιατί δεν πρέπει να υπάρξη αναβολή στο να τρέξωμε τον αγώνα τώρα, και πώς πρέπει να τρέξωμε;

²⁴ Ο Ιησούς, ο Παύλος και οι πιστοί μάρτυρες αρχαίων χρόνων όλοι έτρεχαν με τα μάτια των επάνω στο βραβείο. Τρέχετε όπως κι εκείνοι. Διαθέστε χρόνον για να τρέξετε έτσι τώρα. Δεν είμεθα βέβαιοι ότι οι περιστάσεις θα μας ευνοούν με ολιγωτέρους περισπασμούς αύριο. Οι περισπασμοί ίσως θ’ αυξήσουν καθώς ο κόσμος αυτός πλησιάζει στην καταδίκη του. Ενόσω ακόμη είναι σήμερα, εξαγοράστε τον καιρό για τρέξιμο. Αποτιμήστε ορθά το βραβείο. Εκγυμνάζεσθε τακτικά. Απορρίψατε τα βάρη και τα πράγματα που αποσπούν την προσοχή. Περιορισθήτε απλώς στα χρειώδη. Τρέχετε για να νικήσετε: Τρέχετε με τα μάτια σας επάνω στο βραβείο!