Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Πρέπει οι Χριστιανοί να Κάνουν Εξορκισμούς;

Η Αννελίζ Μισέλ ήταν μόνο εικοσιτριών ετών. Ήταν φοιτήτρια στο Κλίνγκενμπεργκ-ον-Μαίην της Δυτικής Γερμανίας. Όταν η νεαρή γυναίκα πέθανε από πείνα την 1η Ιουλίου 1976, ζύγιζε μόνο 70 πάουντς (32 κιλά). Και αυτός ο θάνατος διήγειρε πολλές συζητήσεις.

Ο θάνατος προεκλήθη στην Αννελίζ Μισέλ επειδή δύο Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς είχαν προσπαθήσει να εξορκίσουν πέντε διαβόλους από το σώμα της νεαρής γυναίκας. Αυτό προκάλεσε πολλή κριτική, διότι πολλοί Γερμανοί πιστεύουν ότι ο εξορκισμός είναι μια τελετουργία που συνδέεται με τους μεσαιωνικούς χρόνους και πιστεύουν ότι δεν πρέπει να γίνεται σήμερα.

Ίσως ο εξορκισμός εγείρει μερικά ερωτήματα στη διάνοια σας. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να διερωτάσθε τι ακριβώς είναι ο εξορκισμός και αν πράγματι έχη αποτελέσματα. Αλλά πιθανώς μια πιο σπουδαία ερώτησις είναι: Πρέπει οι Χριστιανοί να κάνουν εξορκισμούς;

Τι Είναι ο Εξορκισμός;

Η Εγκυκλοπαιδεία του Αποκρυφισμού λέγει: «Εξορκίζω, σύμφωνα με τους παραδεκτούς ορισμούς, λέγει ο Σμέντλεη, σημαίνει να δεσμεύω με όρκο, να «δένω» με όρκο και, επομένως, με τη χρήσι ωρισμένων λέξεων και με την εκτέλεσι ωρισμένων τελετών, να αναγκάζω τον διάβολο και άλλα πονηρά πνεύματα να δέχωνται εντολές και να υπακούουν.»

Στον ορισμό της, σχετικά με τον «εξορκισμό,» η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Η πράξις του να εκβάλη ή να απομακρύνη κανείς δαιμόνια ή πονηρά πνεύματα από άτομα, τοποθεσίες, ή πράγματα που ή κατέχονται, ή πιστεύεται ότι κατέχονται, ή κατακλύζονται απ’ αυτά ή υπόκεινται στο να γίνουν θύματα ή όργανα της κακίας των.»

Ο Κώδιξ του Κανόνος των Νόμων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας επιτρέπει σε εξουσιοδοτημένους λειτουργούς να κάνουν εξορκισμούς. Η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία εξηγεί: «Άλλοτε το βιβλίο που εχρησιμοποιείτο σ’ αυτήν την τελετή ήταν το βιβλίο των εξορκισμών· σήμερα μπορεί να είναι το Αρχιερατικόν, το Λειτουργικόν ή το Τυπικόν. Η αναγκαία ενέργεια είναι να δοθή το βιβλίο στα χέρια του υποψηφίου, και το αναγκαίο τυπικόν είναι τα λόγια του χειροτονημένου ιεράρχου, όπως υποδεικνύεται στο Αρχιερατικόν.»

Είναι Όμως Γραφικός ο Εξορκισμός;

Στην Αγία Γραφή μάς λέγονται τα εξής: «Και ότε έγεινεν εσπέρα, έφεραν προς αυτόν δαιμονιζομένους πολλούς, και εξέβαλε τα πνεύματα με λόγον και πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσεν.» (Ματθ. 8:16) Έτσι, ο Ιησούς εξέβαλε δαιμόνια και όταν συνέβαινε αυτό το άτομο επέστρεφε σε μια φυσιολογική κατάστασι διανοίας. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει διαφορά μεταξύ του να κατέχεται ένα άτομο από δαίμονας και να είναι ασθενές, διότι ο Χριστός εθεράπευσε και τις δύο αυτές μορφές ανωμαλίας.—Μάρκ. 1:32-34.

Με ποια εξουσία και δύναμι εξέβαλε ο Ιησούς δαιμόνια; Η εξουσία του προήρχετο από τον Ιεχωβά Θεό και με το να εκβάλη δαιμόνια από άτομα τα οποία κατείχοντο από δαίμονας, ο Ιησούς απέδειξε ότι ήταν ο Κεχρισμένος του Θεού, ο Μεσσίας. Οι δαίμονες, μολονότι το έκαναν αυτό χωρίς προθυμία, εξηναγκάζοντο ν’ αναγνωρίζουν την εξουσία του Ιησού. (Ματθ. 8:28-34) Και, πραγματικά, πώς μπορούσαν να του αντισταθούν; Κάτω από άλλες συνθήκες τη νύχτα που επροδόθη, ο Ιησούς είπε: «Ή νομίζεις ότι δεν δύναμαι ήδη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου, και θέλει στείλει πλησίον μου περισσοτέρους παρά δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;» (Ματθ. 26:53) Τι επιτυχία θα μπορούσε να έχη ένας απλός δαίμων, αρκετοί δαίμονες ή ακόμη και μια λεγεώνα δαιμόνων στην αντιμετώπισι αυτών των πιθανών ανισοτήτων;—Λουκ. 8:26-30.

Ο Ιησούς δεν άφησε αμφιβολία ως προς τη δύναμι με την οποία εξέβαλε τα δαιμόνια. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς λέγει ότι ο Ιησούς εξέβαλε δαιμόνια «δια του δακτύλου του Θεού.» Αλλά ποια είναι η συμβολική σημασία αυτού; Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου το διασαφηνίζει αυτό τονίζοντας ότι ο Ιησούς εξέβαλλε τα δαιμόνια δια «πνεύματος Θεού,» δηλαδή με την ενεργό δύναμι του Ιεχωβά. (Λουκ. 11:20· Ματθ. 12:28) Ο ίδιος ο Ιησούς ωμολόγησε ότι με τη δύναμι του Θεού μπορούσε να εκβάλη δαιμόνια.—Μάρκ. 5:18-20.

Ο Ιησούς Χριστός έδωσε εξουσία επί των δαιμόνων και στους δώδεκα αποστόλους του και αργότερα και στους εβδομήντα άνδρες που απέστειλε. Συνεπώς, εν τω ονόματι του Ιησού μπορούσαν και εκείνοι να θεραπεύουν άτομα που κατείχοντο από δαίμονας. (Λουκ. 9:1· 10:1, 17) Ακόμη κι ένας άνδρας ο οποίος δεν συνόδευε προσωπικώς τον Ιησού, αλλά πίστευε σ’ αυτόν, μπόρεσε να εκβάλη δαιμόνια εν τω ονόματι του Ιησού. (Μάρκ. 9:38-40) Μετά τον θάνατο του Ιησού, οι απόστολοι συνέχισαν να έχουν αυτή τη δύναμι. Παραδείγματος χάριν, ο απόστολος Παύλος εξέβαλε ‘πνεύμα μαντείας’ από μια δούλη.—Πράξ. 16:16-18.

Κάτι που Προφανώς Έλειπε

Μήπως ο Ιησούς εκτελούσε κάποια ειδική τελετουργία για να εκβάλη τα δαιμόνια; Μήπως ο Χριστός, οι απόστολοι του ή οι άλλοι μαθηταί του χρησιμοποιούσαν ‘σεάνς’ (πνευματική συγκέντρωσι) ή εκτελούσαν κάποια μορφή μαγείας όταν ελευθέρωναν αυτά τα άτομα που κατείχοντο από δαίμονες;

Όχι. Ούτε ο Ιησούς ούτε οι ακόλουθοι του τον πρώτο αιώνα κατείχαν ή χρησιμοποιούσαν κάποιο «βιβλίο εξορκισμών.» Επί πλέον, πουθενά στην Αγία Γραφή δεν βρίσκομε λέξεις, φράσεις ή κανόνες που υπετίθετο ότι ήσαν ιδιαιτέρως αποτελεσματικοί για την εκβολή των πονηρών πνευμάτων.

Γι’ αυτό το ζήτημα, η χρήσις κάποιας μορφής μαγείας δεν συμβιβάζεται με την αληθινή Χριστιανοσύνη. Ο Ιεχωβά Θεός είχε δώσει την εξής εντολή στο λαό του πριν από πολλούς αιώνες: «Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς . . . μάγος.» (Δευτ. 18:10) Αξιοσημείωτη είναι επίσης η ενέργεια εκείνων που έγιναν Χριστιανοί στην αρχαία Έφεσο. Γι’ αυτούς μας λέγονται τα εξής: «Πολλοί δε και εξ εκείνων, οίτινες έκαμνον τας μαγείας, φέροντες τα βιβλία αυτών κατέκαιον ενώπιον πάντων.» (Πράξ. 19:18, 19) Η πόλις ήταν γνωστή για τα «Εφεσιανά γράμματα,» για τα οποία μας λέγεται το εξής: «Φαίνεται ότι αποτελούντο από ωρισμένους συνδυασμούς γραμμάτων ή λέξεων, οι οποίες, με το να προφέρωνται με ωρισμένους τόνους φωνής, επιστεύετο ότι ήταν αποτελεσματικές για την απομάκρυνσι ασθενειών ή πονηρών πνευμάτων.» Αλλά εκείνοι που έγιναν Χριστιανοί στην αρχαία Έφεσο απέφυγαν οποιαδήποτε ανάμιξι μ’ αυτά τα παγκοσμίως γνωστά «Εφεσιανά γράμματα.»

Τότε, Γιατί Φαίνεται ότι Έχει Αποτελέσματα

Το ότι ο Ιησούς Χριστός και οι πρώτοι μαθηταί του μπορούσαν να εκβάλλουν δαιμόνια είναι ένα ζήτημα που αναγράφεται στην Αγία Γραφή. Εν τούτοις, όταν ωρισμένοι απατεώνες, οι επτά υιοί του ιερέως Σκευά, προσπάθησαν να το κάμουν αυτό εν ονόματι ‘του Ιησού, τον οποίον ο Παύλος κηρύττει,’ τι συνέβη; Ο άνθρωπος που κατείχετο από δαίμονας πήδησε επάνω τους, τους κτύπησε και τους απογύμνωσε. (Πράξ. 19:13-16) Έτσι δεν θα είχαν επιτυχία όλοι οι υποψήφιοι εξορκισταί, ακόμη, και αν χρησιμοποιούσαν το όνομα του Ιησού.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, . . . εν τω ονόματι σου [δεν] εξεβάλομεν δαιμόνια, . . . ; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα.» (Ματθ. 7:22, 23) Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές αναφέρεται ότι πνευματιστικά μέντιουμ εκβάλλουν δαιμόνια. Αλλά, ασφαλώς, ούτε αυτοί ούτε ο εξορκισμός των έχουν θεία επιδοκιμασία, διότι ο Ιεχωβά Θεός έχει δηλώσει: «Δεν θέλετε ακολουθεί τους έχοντας πνεύμα μαντείας.»—Λευιτ. 19:31.

Οι Φαρισαίοι ψευδώς κατηγόρησαν τον Χριστό ότι εξέβαλε δαιμόνια μέσω του Βεελζεβούλ, του Σατανά ή Διαβόλου. Αλλά έλεγαν ότι οι «υιοί» τους ή μαθηταί τους εξέβαλον δαιμόνια με το άγιο πνεύμα του Θεού, ή την ενεργό δύναμι του Θεού. Έτσι, οι Φαρισαίοι αμάρτησαν εναντίον του αγίου πνεύματος με το ν’ αρνούνται την καταφανή λειτουργία του όταν ο Ιησούς εξέβαλε δαιμόνια. (Ματθ. 12:22-32) Στην πραγματικότητα οι «υιοί» των Φαρισαίων και άλλοι οι οποίοι δεν ήσαν μαθηταί του Ιησού ήσαν τέκνα του Διαβόλου. (Ιωάν. 8:44· 1 Ιωάν. 3:10) Έτσι, οποιοσδήποτε εξορκισμός που ισχυρίζοντο ότι εγίνετο απ’ αυτούς θα ήταν στην πραγματικότητα από άτομα που ήσαν όργανα του Σατανά. Αλλά χρησιμοποιώντας αυτούς ο Διάβολος δεν θα εστρέφετο κατά του εαυτού του.—2 Κορ. 11:14.

Ο Διάβολος μ’ αυτόν τον τρόπο θα προέκτεινε ή θα ηύξανε τη δύναμί του και την επιρροή του σε άτομα που ήσαν απατημένα. Παραδείγματος χάριν, αν κάποιος που ασκούσε ψευδή θρησκεία εξορκούσε ένα δαιμόνιο, δεν είναι πιθανόν ότι το άτομο που θ’ απηλλάσσετο από τους δαίμονες θα ήταν ευγνώμον; Και δεν είναι λογικό ότι αυτός, η οικογένεια του και οι φίλοι του θα ενόμιζαν ότι ο εξορκιστής ήταν ένα άτομο με αληθινή πίστι στον Θεό; Δεν θα παρωτρύνοντο να εξετάσουν τη θρησκεία τους ίσως μάλιστα και να ενωθούν μ’ αυτή την οργάνωσι; Αν συνέβαινε αυτό, ο Σατανάς θα είχε επιτύχει μια νίκη. Θα είχε αποσπάσει ή οδηγήσει τους απατημένους μακρυά από την αληθινή θρησκεία, τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού «εν πνεύματι και αλήθεια.»—Ιωάν. 4:23, 24.

Είναι αλήθεια ότι στη διάρκεια της νηπιακής ηλικίας της Χριστιανικής εκκλησίας, ο Ιεχωβά Θεός συχνά καθιστούσε ικανούς, τους μαθητάς του Ιησού να εκτελούν θαύματα με τη δύναμι του αγίου Του πνεύματος. Αλλά αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος δεν εχρειάζοντο πλέον, αφού είχε αποδειχθή ότι «χειρ Ιεχωβά» ήταν με τους ακολούθους του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 11:21 ΜΝΚ) Συνεπώς, τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος και οι ασυνήθεις επιδείξεις της δυνάμεως του παρήλθαν.—1 Κορ. 13:8-13.

Δεν Υπάρχει Καθόλου Βοήθεια;

Μολονότι δεν υπάρχει Γραφική εξουσία για εξορκιστικές τελετές σήμερα και οι αληθινοί Χριστιανοί δεν το κάνουν αυτό, αυτό δεν σημαίνει ότι τα ευσεβή άτομα δεν προστατεύονται από τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις. Έχουν πράγματι όλη τη βοήθεια που χρειάζεται.

Οποιοδήποτε άτομο πιστεύει ότι βρίσκεται κάτω από επίθεσι πονηρών πνευματικών δυνάμεων πρέπει ν’ αποφεύγη τον πνευματισμό, τη μαντεία και τις σχετικές πράξεις. (Δευτ. 18:10-12) Αν ενοχλήται από «φωνές» από το πνευματικό βασίλειο, άσχετα με το ποιον ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν αυτές οι φωνές, δεν πρέπει ν’ ακολουθήση αυτά που λέγουν. Αντιθέτως, είναι ζωτικό ν’ αναγνωρισθή ότι η πηγή αυτών των φωνών είναι οι δαίμονες και ν’ απορρίπτη αυτό που του λέγουν.—2 Θεσσ. 2:9.

Προφανώς, για ν’ αντισταθή κανείς σε πονηρές πνευματικές δυνάμεις, πρέπει να μη συναναστρέφεται μ’ εκείνους που ενασχολούνται με τη μαγεία και τα παρόμοια. Αντιθέτως, πρέπει να επιζητή συναναστροφή μ’ εκείνους που είναι αληθινοί Χριστιανοί. (1 Κορ. 15:33) Πρέπει ν’ απομακρύνη από το άτομο του και από το σπίτι του οποιαδήποτε αντικείμενα σχετίζονται με τη δαιμονική θρησκεία. Είναι αναγκαίο επίσης, να ενδυθή «την πανοπλίαν του Θεού.» Αυτή περιλαμβάνει διάφορα μέρη, όπως είναι η περίζωσις της οσφύος με αλήθεια και ‘ο θώραξ της δικαιοσύνης.’—Εφεσ. 6:11-18· 2 Πέτρ. 3:11.

Ζωτικής σπουδαιότητος είναι επίσης και η πίστις στον Ιεχωβά και η ειλικρινής προσευχή σ’ αυτόν. Αν ένα άτομο βρίσκεται κάτω από επίθεσι δαιμόνων, είναι αναγκαίο να προσεύχεται στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, χρησιμοποιώντας το θείο Όνομα. «Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.» (Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ· Φιλιππ. 4:6, 7) Εκείνοι που είναι διωρισμένοι επίσκοποι στη Χριστιανική εκκλησία ευχαρίστως βοηθούν τα άτομα που επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό αλλά τα οποία ενοχλούνται από τους δαίμονες. Εν τούτοις, η διανοητική στάσις του ίδιου του ατόμου είναι σπουδαία. Είναι ζωτικό ν’ αντιστέκεται στις πονηρές πνευματικές δυνάμεις, και αυτό είναι αποτελεσματικό. «Αντιστάθητε εις τον διάβολον,» έγραψε ο μαθητής Ιάκωβος,» και θέλει φύγει από σας.»—Ιακ. 4:7.

Ο σύγχρονος εξορκισμός με τις τελετουργίες του δεν είναι η λύσις στο πρόβλημα της κατοχής από δαίμονες. Αντιθέτως, ο Ιεχωβά Θεός έχει στοργικά προμηθεύσει προστασία από πονηρές πνευματικές δυνάμεις, και τα συνετά άτομα θα κάνουν χρήσι αυτής της προστασίας. Όχι, οι Χριστιανοί δεν πρέπει ν’ ασκούν εξορκιστικές τελετές. Αλλά πρέπει να τηρούν τη διάνοια και την καρδιά τους προσκολλημένη στη λατρεία και στην υπηρεσία του ουρανίου Πατρός των.