Ο Μισθός της Απιστίας
ΔΕΝ υπάρχει πουθενά τόπος σε οποιαδήποτε διευθέτησι του Θεού ή του ανθρώπου για ένα άπιστο άτομο. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για κείνους που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης. Η Αγία Γραφή λέγει: «Το δε επίλοιπον ζητείται μεταξύ των οικονόμων, να ευρεθή έκαστος πιστός.»—1 Κορ. 4:2.
Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, δώδεκα άνδρες είχαν την απαράμιλλη ευκαιρία να είναι στενοί του σύντροφοι—να μάθουν απ’ ευθείας απ’ αυτόν και να είναι οι πιο υπεύθυνοι μαθηταί του. Ένας απ’ αυτούς, εν τούτοις, έχασε την εκτίμησι και έγινε άπιστος, προκαλώντας μεγάλη λύπη στον Ιησού και στους ένδεκα πιστούς αποστόλους. Η απιστία του Ιούδα του Ισκαριώτη τον έκαμε να χάση το θαυμάσιο βραβείο της ουράνιας ζωής ως συμβασιλεύς και υφιερεύς του Χριστού. Ο Ιησούς τον απομάκρυνε από τον στενό όμιλό του προτού θεσπίση το Αναμνηστικό δείπνο κι’ έτσι ο Ιούδας δεν έλαβε μέρος στην υπόσχεσι που έδωσε ο Χριστός στους ένδεκα πιστούς όταν είπε, «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ.»—Λουκ. 22:28, 29· 13:22-30.
Ποιος ήταν ο μισθός της απιστίας του Ιούδα; Από τη μια στήλη του λογαριασμού μόνον τριάντα αργύρια (η τιμή ενός δούλου αν σκοτωνόταν από τον βουν ενός ανθρώπου)—από την άλλη στήλη, η δυσμένεια του Θεού και ο θάνατος. (Έξοδ. 21:32) Ακόμη και οι εχθροί του Ιησού, με τους οποίους ο Ιούδας συνεργάσθηκε, περιφρόνησαν αυτόν τον προδότη. Αφού ο Ιησούς καταδικάσθηκε από το ανώτατο Ιουδαϊκό δικαστήριο, ο Ιούδας υπέφερε από φοβερή διανοητική αγωνία, σε σημείο που πέταξε τα χρήματα της προδοσίας και βγήκε έξω και κρεμάσθηκε. Αυτό δεν έγινε από πραγματική μετάνοια, αλλ’ επειδή είδε ότι είχε αποτύχει σε όλα. Ο Ιησούς τον απεκάλεσε ‘υιόν της απωλείας.’—Ιωάν. 17:12· Ματθ. 27:3-10.
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΗ
Αμέσως μετά την ανάστασι και την ανάληψί του στον ουρανό ο Ιησούς ίδρυσε τη Χριστιανική εκκλησία, την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. Τότε, η τάξις του ‘πιστού και φρονίμου δούλου,’ με την ηγεσία των αποστόλων του Ιησού, άρχισαν να τρέφουν με πνευματική τροφή τα άτομα που ήσαν στον ‘οίκον της πίστεως’ που μόλις είχε ιδρύσει ο Θεός. (Πράξ. 2:1, 14, 46, 47) Αυτή η τάξις του ‘δούλου’, η αναγεννημένη με το πνεύμα Χριστιανική εκκλησία, θα παρέμενε πιστή ως τον καιρό της ελεύσεως του Χριστού για να καταστρέψη το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 28:18-20.
Παρ’ όλα αυτά, ο Ιησούς τους προειδοποίησε σχετικά με την πιστότητα. Γιατί; Ως τάξις, η εκκλησία του Θεού θα παρέμενε πιστή. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι ο προκαθωρισμένος αριθμός των 144.000 θα συμπληρωνόταν. Αυτοί που θα περιλαμβάνονταν σ’ αυτόν τον αριθμό θα ‘εσφραγίζοντο’ τελικά ως πιστοί. (Αποκάλ. 7:1-8· 14:1-5) Έτσι «πας ο [πνευματικός] Ισραήλ [ή ο Ισραήλ του Θεού] θέλει σωθή.» (Ρωμ. 11:26· παράβαλε με Γαλάτας 6:16.) Αλλ’ όσο για τα άτομα που θ’ αποτελούσαν αυτό το σώμα, δηλαδή αυτή την τάξι του ‘δούλου’, το καθένα επρόκειτο να δοκιμασθή και έπρεπε ν’ αποδείξη την ακεραιότητα και την πιστότητά του. Ο Ιησούς είπε: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»—Ματθ. 24:13· Ιακ. 1:3· Αποκάλ. 14:12.
Συνεπώς, αφού ο Ιησούς μίλησε για τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον,’ ότι θα ήταν πιστός ώς την έλευσί του, προχώρησε και είπε: «Εάν δε είπη ο κακός εκείνος δούλος εν τη καρδία αυτού, Βραδύνει να έλθη ο κύριός μου, και αρχίση να δέρη τους συνδούλους, να τρώγη δε και να πίνη μετά των μεθυόντων, θέλει ελθεί ο κύριος του δούλου εκείνου καθ’ ην ημέραν δεν προσμένει και καθ’ ην ώραν δεν εξεύρει, και θέλει αποχωρίσει αυτόν, και το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών.»—Ματθ. 24:48-51· Λουκ. 12:45, 46.
Παρατηρούμε ότι ο Ιησούς δεν είπε ότι «ο πιστός και φρόνιμος δούλος» θα απεδεικνύετο άπιστος. Αλλά σχετικά με τα άτομα αυτής της τάξεως του ‘δούλου,’ ο Ιησούς απλώς έδειξε την πιθανότητα ότι δεν θα ήσαν όλοι πιστοί, ακριβώς όπως ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας, μετά από μια καλή αρχή, αποδείχθηκε κακός. Ο Ιεχωβά Θεός θα έχη μόνον πιστά και δοκιμασμένα άτομα ως κληρονόμους της Βασιλείας. (2 Πέτρ. 1:10, 11) Ο Ιησούς, λοιπόν, προειδοποίησε τον καθένα από τους αναγεννημένους με το πνεύμα, κεχρισμένους ακολούθους του να προσέχουν. Είπε σε όλους τους μαθητάς του: «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 21:36.
ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΑΚΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΟΥ
Συνεπώς, κάθε άτομο πρέπει να προσέχη πολύ να μη είναι πολύ βέβαιος για τον εαυτό του, να μη είναι απρόσεκτος και αδρανής. Ο απόστολος Παύλος συμβούλευσε: «Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:12) Ασφαλώς δεν είναι καιρός να ‘μεθύουν’ είτε με κατά γράμμα οίνον, είτε με πνευματικό τρόπο με τους θρησκευτικούς μέθυσους.—-Ησ. 29:9· 1 Πέτρ. 4:3.
Ο Ιησούς περιγράφει, στα εδάφια Ματθαίος 24:48-51, πώς θα σκεπτόταν, θα μιλούσε και θα ενεργούσε το άτομο που γίνεται άπιστο. Μερικοί από εκείνους που κάποτε ήσαν μέλη της τάξεως του ‘δούλου’ θα έχαναν τη χαρά της αναμονής και θα εκουράζοντο να περιμένουν την έλευσι του Κυρίου. Θα εγίνοντο ιδιοτελείς. Αυτοί που θα ελάμβαναν μια τέτοια πορεία θα εγίνοντο φίλοι του κόσμου, κι επομένως εχθροί του Θεού. (Ιακ. 4:4) Θα άρχιζαν να ‘δέρουν τους συνδούλους των,’ με μεταφορικό τρόπο βέβαια, με το να εναντιώνωνται σ’ αυτούς και στο έργο της διακηρύξεως των αγαθών νέων της Βασιλείας. Σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» υπάρχουν μερικοί απ’ αυτούς που αποτελούν μια τάξι που, με τη διαγωγή τους, δεν αναγνωρίζουν την αόρατη παρουσία του Χριστού και δεν διακρίνουν και δεν παραδέχονται ότι ο καιρός της ελεύσεώς του για να καταστρέψη το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων είναι πολύ κοντά.
Αυτοί που «δέρουν τους συνδούλους», με μεταφορικό τρόπο, φυσικά, θα το έκαναν αυτό επειδή θα ήθελαν να κυριαρχήσουν ή να ασκήσουν εξουσία επάνω σε άλλους, θα επιθυμούσαν υψηλή θέσι ώστε να τυγχάνουν σεβασμού. Αλλά δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες των. Ο Χριστός δεν θα άφηνε αυτά τα άπιστα άτομα να εξουσιάσουν ή να διαλύσουν την εκκλησία του και να σταματήσουν το έργο που κάνει. Αντιθέτως, όταν θα έκανε επιθεώρησι, ο Χριστός θα τους ‘απεχώριζε’, αποκόπτοντας αυτά τα άτομα από την τάξι του ‘πιστού και φρονίμου δούλου.’
Μολονότι ο Χριστός περιέγραψε τη διαγωγή που θα χαρακτήριζε τους απίστους, ασφαλώς δεν τους προώρισε να γίνουν τέτοιοι. Αυτοί λαμβάνουν την πορεία της απιστίας με δική τους ελεύθερη θέλησι και δικές τους επιθυμίες. Παρομοιάζονται με τον ‘πονηρό και οκνηρό δούλο’ της παραβολής των ταλάντων. (Ματθ. 25:24-30) Είναι άπιστοι ‘οικονόμοι’ και δεν μπορούν, επομένως, να παραμείνουν στο ’προσωπικό των υπηρετών’ του Χριστού. (Ματθ. 24:45) Η Χριστιανοσύνη αυτών των ατόμων αποδεικνύεται ότι είναι υποκριτική και ανήκουν στους υποκριτάς θρησκευομένους του Χριστιανικού κόσμου. Πράγματι, μερικοί απ’ αυτούς έχουν επανέλθει στην πίστι των ψευδών δοξασιών του Χριστιανικού κόσμου, όπως της τριάδος, της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής και των κατά γράμμα βασάνων στο αιώνιο πυρ της ‘κολάσεως.’ Μερικοί έχουν ενωθή με τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου και στις προσπάθειές των να εναντιώνωνται στους μάρτυρας του Ιεχωβά και στο κήρυγμα των αγαθών νέων.
Μεταξύ των υποκριτών του Χριστιανικού κόσμου αυτοί οι άπιστοι δεν βρίσκουν πραγματική ευχαρίστησι και πρέπει να μετάσχουν στις πείρες αυτών των υποκριτών. Όσο γι’ αυτόν τον κακό ‘δούλο’, ο Ιησούς είπε: «Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.» (Ματθ. 24:51) Οι εκφράσεις των δεν είναι εκφράσεις αληθινής μετανοίας, αλλά είναι εκφράσεις στενοχώριας και απογοητεύσεως, μιας ‘λύπης του κόσμου’ που «γεννά θάνατον.» (2 Κορ. 7:10) Δεν επιθυμούν καθόλου να συναναστρέφωνται ή να εργάζωνται με τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’ στην αληθινή υπηρεσία του Κυρίου.
ΚΑΙΡΟΣ ΣΟΒΑΡΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Εφ’ όσον ο Χριστός λέγει ότι η κρίσις του ‘αρχίζει από τον οίκον του Θεού,’ είναι ζωτικό ο καθένας που λαμβάνει τη στάσι του με την τάξι του ’πιστού και φρονίμου δούλου’ να προσέχη. (1 Πέτρ. 4:17) Πρέπει συνεχώς να εξετάζη τον εαυτό του σχετικά με την πιστότητά του. Γνωρίζει ότι απαιτείται εγκάρδια πιστότης. Στην εποχή που ζούμε δυνατόν να παρασυρθούμε από «την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν,» από την έλλειψι πίστεως. (Εβρ. 12:1) Όλο και περισσότερο υπάρχει τώρα ο κίνδυνος να παρασυρθούμε, διότι ο Διάβολος γνωρίζει ότι δεν έχει παρά λίγο μόνον καιρό και διεξάγει σκληρό πόλεμο εναντίον των αναγεννημένων με το πνεύμα, κεχρισμένων του Θεού στη γη, καθώς και εναντίον εκείνων που συναναστρέφονται και συνεργάζονται μαζί τους στην κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας.—Αποκάλ. 12:12, 17· παράβαλε 1 Πέτρου 5:8.
Εφόσον διακρίνομε καθαρά την εκπλήρωσι της προφητείας του Χριστού που έχει σχέσι με την εποχή μας—εφόσον αναγνωρίζομε το «σημείον» που αποδεικνύει ότι ζούμε στη ‘συντέλεια του αιώνος’—πρέπει να ‘σηκώσωμε τας κεφαλάς μας, διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς μας.’ Επίσης πρέπει ειλικρινά να προσέχωμε τον εαυτό μας και τη ζωή που διάγομε. Ενώ ο Ιησούς μιλούσε προς όφελος των μαθητών του που ήσαν μαζί του τότε, είπε επίσης: «Και όσα λέγω προς εσάς προς πάντας λέγω· Αγρυπνείτε.»—Μάρκ. 13:37· Λουκ. 21:28.
Η κατάστασις, λοιπόν, είναι σοβαρή για όλους. Ο απόστολος Πέτρος αντελήφθη την κατάστασί μας όταν είπε: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή; Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί. Δια τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντες, σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη.»—-2 Πέτρ. 3:11-14.
Επομένως, ενώ υπάρχουν πολλοί πειρασμοί και ακόμη δύσκολες δοκιμασίες, ο μισθός του πιστού είναι η εύνοια του Θεού, ευτυχία, ειρήνη και αιώνια ζωή. Αντιθέτως, η απιστία μπορεί να δώση κάποια ικανοποίησι στις σαρκικές επιθυμίες για λίγο, αλλά σύντομα καταλήγει στο να φέρη μόνο δυστυχία, δυσμένεια και θάνατο.