εικοσιπέντε περίπου μιλίων, χρησιμοποίησε χρήματα από το θησαυροφυλάκιο του ναού της Ιερουσαλήμ. Όταν επισκέφθηκε την πόλι, πλήθη κόσμου απεδοκίμασαν αυτή την πράξι. Ο Πιλάτος έστειλε τότε μεταμφιεσμένους στρατιώτες ν’ αναμιχθούν με τα πλήθη και, μ’ ένα σήμα του, να επιτεθούν στους Ιουδαίους. («Ιουδαϊκές Αρχαιότητες,» Βιβλίον XVIII, κεφ. III, παρ. 2· «Περί Ιουδαϊκού Πολέμου,» Βιβλίον II, κεφ. IX, παρ. 4, στην Αγγλική) Αν το εδάφιο Λουκάς 13:1 δεν αναφέρεται σε κάποιο άλλο επεισόδιο, τότε μπορεί να πρόκειται γι’ αυτόν τον καιρό που ο Πιλάτος έμιξε το αίμα των Γαλιλαίων με τας θυσίας αυτών. Αυτό φαίνεται να υπονοή ότι διέταξε να σφαγούν ακριβώς στην περιοχή του ναού. Εφόσον οι Γαλιλαίοι ήσαν υπήκοοι του Ηρώδου Αντίπα, περιφερειακού άρχοντος της Γαλιλαίας, αυτή η σφαγή μπορεί να ήταν τουλάχιστον ένας παράγων που συνετέλεσε στην εχθρότητα μεταξύ Πιλάτου και Ηρώδου ως την εποχή της δίκης του Ιησού.—Λουκ. 23:6-12.

Στις 14 Νισάν του 33 μ.Χ., τα χαράματα, οι Ιουδαίοι ηγέται ωδήγησαν τον Ιησού στον Πιλάτο. Όταν τούς είπε να πάρουν τον Ιησού και να τον δικάσουν οι ίδιοι, οι κατήγοροι απήντησαν ότι δεν είχαν αυτοί νόμιμο δικαίωμα να εκτελέσουν κάποιον. Ο Πιλάτος παρέλαβε τότε τον Ιησού στο ανάκτορο και τον ανέκρινε σχετικά με τις κατηγορίες. Ήταν καταφανές ότι ο Ιησούς ήταν αθώος. Εν τούτοις, επανειλημμένες προσπάθειες του Πιλάτου να απολύση τον κατηγορούμενο δεν επέτυχαν παρά ν’ αυξήσουν τις φωνές του όχλου για τη σταύρωσι του Ιησού. Ο Πιλάτος, φοβούμενος κάποια οχλαγωγία και με την επιθυμία να κατευνάση τα πλήθη, υπέκυψε στην επιθυμία των, νίπτοντας τα χέρια του σαν να καθαριζόταν από την ενοχή του αίματος.

Ο Πιλάτος διέταξε τότε να μαστιγώσουν τον Ιησού και οι στρατιώτες έβαλαν στην κεφαλή του Ιησού ένα ακάνθινο στεφάνι και τον έντυσαν με βασιλικά φορέματα. Αλλά και πάλι ο Πιλάτος εμφανίσθηκε μπροστά στα πλήθη, για να κάμη γνωστό ότι δεν εύρισκε σφάλμα στον Ιησού. Οι ηγέται του λαού συνέχισαν να ζητούν κραυγάζοντας τη σταύρωσι του Ιησού, αποκαλύπτοντας τώρα για πρώτη φορά την κατηγορία των για βλασφημία. Το ότι είπαν ότι ο Ιησούς έκαμε εαυτόν «Υιόν του Θεού» έκαμε πιο ανήσυχο τον Πιλάτο, και πήρε τον Ιησού μέσα για πρόσθετη ανάκρισι. Τελικές προσπάθειες για να τον απολύση έκαμαν τους εναντιουμένους Ιουδαίους να προειδοποιήσουν τον Πιλάτο ότι γινόταν ύποπτος της κατηγορίας εναντιώσεως στον Καίσαρα. Ο Πιλάτος, όταν άκουσε την απειλή, κάθισε στο βήμα του κριτού. Όταν οι αρχιερείς απέρριψαν και πάλι τον Ιησού ως βασιλέα και είπαν, «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα,» τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού σ’ αυτούς για να τον σταυρώσουν.—Ματθ. 27:1-31· Μάρκ. 15:1-20· Λουκ. 23:1-25· Ιωάν. 18:28-40· 19:1-16.

Τα ανωτέρω αποδεικνύουν ότι ο Πιλάτος ήταν ένας τυπικός Ρωμαίος άρχων. Μολονότι είναι προφανές ότι δεν ήταν συγκαταβατικός τύπος, ο Πιλάτος εξεδήλωσε ωστόσο έλλειψι ακεραιότητος. Ενδιαφερόταν κυρίως για τη θέσι του, για το τι θα έλεγαν οι προϊστάμενοί του αν μάθαιναν ότι υπήρχαν και άλλες ταραχές στην επαρχία του. Φοβόταν μήπως τον θεωρήσουν υπερβολικά επιεική προς τους κατηγορουμένους για στασιασμό. Ο Πιλάτος ανεγνώρισε την αθωότητα του Ιησού καθώς και τον φθόνο που υποκινούσε τους κατηγόρους του. Ωστόσο, αντί να διακινδυνεύση την καταστροφή της πολιτικής του σταδιοδρομίας, υπέκυψε στον όχλο και άφησε να θανατώσουν έναν αθώο.

Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι η μετέπειτα απομάκρυνσις του Πιλάτου από τη θέσι του ήταν αποτέλεσμα παραπόνων που είχαν υποβάλει οι Σαμαρείται στον προϊστάμενό του Πιλάτου, τον κυβερνήτη της Συρίας. Ο ιστορικός Ευσέβιος ισχυρίζεται ότι ο Πιλάτος αυτοκτόνησε.

Ιερατικά Κινηματογραφικά Έργα

◆ Ένα δημοφιλές θέμα για τις κινηματογραφικές ταινίες στην Ιταλία τώρα είναι ο ενοριακός ιερεύς. Μια ταινία τιτλοφορείται: «Η Γυναίκα του Πάπα,» μια άλλη «Ο Νυμφευμένος Πάπας» και μια άλλη «Ο Εραστής του Παπά.» Ευνόητον είναι ότι το Βατικανό έχει πολύ αναστατωθή. Ο επίσκοπος Άλντο Γκόμπι είπε: Είναι πολύ λυπηρόν και ταπεινωτικό για μας τους ιερείς να γκρεμίζουν πάνω στη σκηνή με τόσο χυδαίο και προσβλητικό τρόπο τα ιδεώδη που με χαρά και ενθουσιασμό εκλέξαμε, και να μας εμφανίζουν ως υποκριτάς και εξαπατημένος ανθρώπους.» Είναι ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι που παράγουν αυτές τις ταινίες καθώς κι εκείνοι που γεμίζουν ασφυκτικά τα θέατρα για να τις δουν είναι κατά το πλείστον Καθολικοί, άνθρωποι που διδάχθηκαν από τους ιερείς. Ένας διευθυντής ταινιών, ο Ντίνο Ρίζι, παρετήρησε: «Το έργο [«Η Γυναίκα του Πάπα»] ασχολείται με κάτι που το βλέπει ο καθένας με τα μάτια του. Εγώ δεν το εφεύρα. Στην ουσία, η πραγματικότης ίσως είναι χειρότερη απ’ ό,τι την έδειξα.»