Ιεχωβά—Ένας Θεός Αγάπης και Υπομονής

«Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού . . . αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.»—2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ.

 1. (α) Κατά ποιον τρόπο είναι η δευτέρα επιστολή του Πέτρου ομοία με την προφητεία του Μαλαχία; (β) Πώς τόσο ο Ιησούς όσο και ο Πέτρος τονίζουν τη βεβαιότητα του Λόγου του Θεού;

ΣΤΟ τελευταίο μέρος της δευτέρας επιστολής του ο Πέτρος προειδοποιεί ότι «θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται», οι οποίοι θα ερωτούν χλευαστικά: «Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού;» Όπως στην προφητεία του Μαλαχία, ο Πέτρος αναφέρει μερικές αιχμηρές αλήθειες σχετικά με «την ημέραν της κρίσεως και της απώλειας των ασεβών ανθρώπων.» Από ανθρωπίνης απόψεως, ο Ιεχωβά θα μπορούσε να φανή ότι «βραδύνει . . . την υπόσχεσιν αυτού», αλλά μη πλανάσθε. «Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης», συλλαμβάνοντας τους ασεβείς χλευαστάς απροσδοκήτως. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Πέτρος συνδέει την παρέλευσι των συμβολικών ‘σημερινών ουρανών και της γης’ με τη βεβαιότητα του ασφαλούς λόγου της υποσχέσεως του Θεού. Παρομοίως, όταν ο Ιησούς έδωσε τη μεγάλη του προφητεία, είπε: «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.» Οφείλομε, συνεπώς, να επιδείξωμε το μέγιστο σεβασμό στο Λόγο του Θεού και στο άγγελμά του για σήμερα. «Μακάριος ο άνθρωπος, όστις . . . επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθισεν· αλλ’ εν τω νόμω του Ιεχωβά είναι το θέλημα αυτού.»—2 Πέτρ. 3:3-10, ΜΝΚ· Λουκ. 21:33· Ψαλμ. 1:1, 2, ΜΝΚ.

 2. Τι αποδεικνύει η φαινομενική βραδύτης του Ιεχωβά;

² Η φαινομενική βραδύτης του Ιεχωβά είναι πράγματι μια θαυμασία απόδειξις της αγάπης και υπομονής του, ‘μη θέλοντος να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν’. Ομοίως, θα έπρεπε να ‘νομίζωμεν σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών’. (2 Πέτρ. 3:9, 15) Αν δεν ήταν η αγάπη και η μακροθυμία του Ιεχωβά και του Ιησού Χριστού, δεν θα μπορούσαμε να δίδωμε μαρτυρία σήμερα για την εκπλήρωσι αυτού, το οποίο τελικά συνέβη στον άσωτο υιό. Μερικοί από την τάξι αυτή σήμερα έχουν ήδη αποκτήσει σωτηρία οφειλόμενη στην υπομονή του Κυρίου. Είναι άρα γε ακόμη καιρός για να συμβή αυτό και σε άλλους; Μπορούμε να βοηθήσωμε κατά κάποιο τρόπο; Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος, για τον οποίο δεν θα έπρεπε να αισθανώμεθα χαρά και προθυμία να βοηθήσωμε;

 3. (α) Πώς η ζωή είναι μια απόδειξις της αγάπης του Θεού; (β) Πώς ο χρόνος κατεφάνη ότι είναι μια απόδειξις της υπομονής του; (γ) Πώς έγινε καλή και κακή χρήσις αυτών των ‘υπαρχόντων’;

³ Η αγάπη και η υπομονή του Ιεχωβά μάς βοηθούν να ιδούμε πώς, όπως αναφέρεται στην παραβολή του ασώτου υιού, «διεμοίρασε . . . τα υπάρχοντα αυτού» στην τάξι με την ουράνια ελπίδα, καθώς και στην τάξι με τη γήινη ελπίδα, οι οποίες δύο τάξεις εξεικονίζονται από τους δύο γυιούς. (Λουκ. 15:12) Δύο πράγματα περιλαμβάνονται, ζωή και χρόνος. Η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μέρος της μεγάλης του περιουσίας, την οποία διαιρεί και κατανέμει μεταξύ των υιών του. Είναι μια απόδειξις της αγάπης του. Σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’ ο Θεός κατένειμε ή διένειμε, επίσης, μια περίοδο χρόνου ως απόδειξι της υπομονής του. (2 Τιμ. 3:1) Πώς; Οι ημέρες θλίψεως άρχισαν επάνω στην οργάνωσι του Σατανά το 1914 και, δικαιολογημένα, θα μπορούσαν να συνεχισθούν χωρίς διακοπή, με αποκορύφωμα τη Βιβλική μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αλλά, όπως είπε ο Ιησούς, «θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι», άλλως «δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ.» (Ματθ. 24:22) Αυτός ο πολύτιμος ενδιάμεσος χρόνος, ο οποίος άρχισε το 1918 και τελειώνει με τον Αρμαγεδδώνα, είναι ακόμη υπέρ ημών, συνεχιζόμενος πολύ περισσότερο από ό,τι κάποτε ανεμέναμε. Στη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου το πιστό υπόλοιπο με την ουράνια ελπίδα, εδαπάνησαν χαρούμενα τη ζωή και το χρόνο τους στην υπηρεσία του Πατρός των, όπως ο πρεσβύτερος γυιός. Πολλά από τα «άλλα πρόβατα», που αναφέρονται εις Ιωάννην 10:16, έκαμαν το ίδιο. Αλλά εκείνοι, οι οποίοι εξεικονίζονται από το νεώτερο γυιό πήραν με ιδιοτέλεια τα θεόδοτα δώρα της ζωής και του χρόνου και τα μετέτρεψαν σε μέσα ικανοποιήσεως των διεφθαρμένων επιθυμιών της «πεπτωκυίας» σαρκός.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΩΣ ΚΑΙ Τ’ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ

 4. Πώς και γιατί η τάξις του ‘νεωτέρου υιού’ έλαβε μια πορεία εγκαταλείψεως;

⁴ Προειδοποιώντας εκείνους, οι οποίοι είναι εσκεμμένοι εχθροί του λαού του Θεού, ο Πέτρος λέγει ότι «στοχάζονται ηδονήν την καθημερινήν τρυφήν. . . . αφήσαντες την ευθείαν οδόν, επλανήθησαν.» (2 Πέτρ. 2:13, 15) Αυτό περιγράφει καλά την πορεία που έλαβε ο νεώτερος γυιός, μολονότι ποτέ δεν έγινε ένας εσκεμμένος εναντιούμενος, ώστε να χάση κάθε ελπίδα απολυτρώσεως. Όσοι ανήκουν στην τάξι αυτή σήμερα δεν αρχίζουν με την κακή πρόθεσι να προξενήσουν οποιοδήποτε κακό ή να βλάψουν κάποιον. Θέλουν απλώς να περνούν ευχάριστα τον καιρό τους δίχως κάποιος να τους περιορίση ή να τους αποδοκιμάση. Ο κόσμος προσφέρει συγκινήσεις και θέλγητρα με τη ζωή των πόλεων και τη νυχτερινή ζωή. Έτσι εγκαταλείπουν το σπίτι, ίσως όχι κατά γράμμα, αλλά διακόπτουν την επαφή ή τη συνταύτισι είτε με τον Ιεχωβά είτε με το λαό του. Αποδημούν σε μεγάλη απόστασι «εις χώραν μακράν.»—Λουκ. 15:13.

 5. Γιατί η αποδημία σε μια «χώραν μακράν» δεν απαιτεί ένα μακρό ταξίδι;

⁵ Αυτό δεν απαιτεί ένα κατά γράμμα μακρό ταξίδι. Το σύστημα πραγμάτων του Σατανά είναι γύρω μας, αλλά η κατάστασις και το πνεύμα του είναι μακριά από τον Ιεχωβά και ξένα προς το πνεύμα του. Στους Φαρισαίους, οι οποίοι άκουαν την παραβολή που έλεγε ο Ιησούς, ο νεώτερος γυιός εξεικόνιζε τους αμαρτωλούς και τελώνας, οι οποίοι, μέσα στην ίδια τη χώρα τους, ήσαν στην υπηρεσία της μακρινής Ρώμης. Ακόμη χειρότερο, στην εξάσκησι της εργασίας των οι τελώναι συχνά εξαπατούσαν τους συμπατριώτας των, κι επομένως οι Φαρισαίοι τους έβλεπαν ως ευρισκομένους σε τελεία εγκατάλειψι και πέραν από κάθε ελπίδα.

 6. Τι θα μπορούσε εύκολα να συμβή σε κάποιον, ο οποίος έχει λάβει μια πορεία εγκαταλείψεως;

⁶ Όταν ο νέος ευρέθη στη μακρινή χώρα, δεν ήταν πολύ δύσκολο το να ‘διασκορπίση την περιουσίαν αυτού ζων ασώτως’. Ασφαλώς ήταν ένας άσωτος γυιός. Δεν δίδονται λεπτομέρειες, αλλά μπορούμε να φαντασθούμε τι ακριβώς συνέβη. Ο πρεσβύτερος γυιός αργότερα είπε ότι ο αδελφός του ήταν ο «καταφαγών σου [του πατρός] τον βίον μετά πορνών», και κανείς δεν του έφερε αντίρρησι. Εδώ υπάρχει μια σαφής προειδοποίησις. Μολονότι η τάξις του ‘νεωτέρου υιού’ δεν είναι εκουσίως πονηροί, πλησιάζουν επικινδύνως να γίνουν πονηροί λόγω της στενής των συναναστροφής με αυτούς σε μια πορεία ‘ηδονής’ και ως «αφήσαντες την ευθείαν οδόν.» Μη πλανάσθε. Καμμιά παραβολή δεν καλύπτει μόνη της κάθε πιθανότητα. Μη πήτε, «θα περάσω ένα διάστημα ευθυμίας με τους φίλους μου στον κόσμο και κατόπιν θα συνέλθω και θα πάρω τη ζωή στα σοβαρά.» Κάποια ώθησις, ένα βήμα πολύ μακριά ενόσω ένας βρίσκεται με τέτοια συντροφιά, και μπορεί κανείς να γλιστρήση μέσα στην τάξι εκείνη, από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή η ανόρθωσις. Σκεφθήτε δε και τούτο επίσης! Τι θα κάμετε, αν έλθη ο Αρμαγεδδών, ενόσω θα βρίσκεσθε μ’ αυτό το πλήθος; Τότε δεν θα υπάρχη χρόνος για μετάνοια.—Λουκ. 15:13, 30· 2 Πέτρ. 2:13, 15.

 7. Τι συνέβη στο νέο όταν ήλθε πείνα, που επέφερε ποιες δυσκολίες;

⁷ Επανερχόμενοι στην παραβολή, διαβάζομε κατόπιν ότι «έγεινε πείνα μεγάλη», και ο νέος, αφού εδαπάνησε όλα, τελικά πήγε να εργασθή ως χοιροβοσκός. (Λουκ. 15:14-16) Για ένα Ιουδαίο όπως φανταζόμεθα ότι ήταν αυτός, τούτο αποτελούσε υποβιβασμό και μόλυνσι. Ο χοίρος ήταν ένα ζώο, που απηγορεύετο στους Ιουδαίους να φάγουν ή και να εγγίσουν ακόμη, νεκρό ή ζωντανό. «Είναι ακάθαρτος εις εσάς.» (Λευιτ. 11:7, 8· Δευτ. 14:8) Ο άσωτος υιός ώφειλε να καταπνίξη τη συνείδησί του. Δεν μπορούσε να αναμένη, όπως ο εργοδότης του, ένας ‘πολίτης της χώρας εκείνης’, ενοχληθή με οποιοδήποτε ζήτημα συνειδήσεως ενός αναξίου λόγου χοιροβοσκού. Ναι, ούτε του επετρέπετο να γεμίση την κοιλιά του με την πτωχή τροφή των ξυλοκεράτων! «Ουδείς έδιδεν εις αυτόν.»—Λουκ. 15:16.

 8. (α) Πώς η πείνα έπληξε τον «Χριστιανικό κόσμο» από το 1918; (β) Πώς αυτό επηρέασε την τάξι του ‘ασώτου υιού’;

⁸ Δεν είναι δύσκολο να ιδή κανείς την εκπλήρωσι αυτού του μέρους της παραβολής. Οι Γραφές ομιλούν για μια «ουχί πείναν άρτου, ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά.» Μια τέτοια πείνα έχει πλήξει τον «Χριστιανικό κόσμο» ειδικά από το 1918. Από τότε οι θρησκευτικοί ηγέται, όπως οι του Ισραήλ, «απέρριψαν τον λόγον του Ιεχωβά· και ποία σοφία είναι εν αυτοίς;» Όπως είπε σ’ αυτούς ο Ιησούς στις ημέρες του: «Ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας.» Σήμερα, σε όλη την παγκόσμιο αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, όλοι οι κάτοικοί της λιμοκτονούν πνευματικώς. Οι κυβερνητικές εξουσίες, ή επίσημοι πολίται, του κόσμου του Σατανά, δεν έχουν παρά μόνο τα ιδικά των ανθρώπινα σχέδια να προσφέρουν, όπως την οργάνωσι Ηνωμένων Εθνών, υποστηριζόμενοι από τους θρησκευτικούς ηγέτας. Η τάξις του ‘ασώτου υιού’, έχοντας ακολουθήσει την πορεία του κόσμου, υποστηρίζει αυτά τα σχέδια, με την ελπίδα να βρη μέσω αυτών ανακούφισι και συντήρησι. Αλλά δεν υπάρχει τίποτε για τους πνευματικώς ασθενείς, οι οποίοι αφήνονται σε λιμοκτονία, πενία και εγκατάλειψι. Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά της εικόνος.—Αμώς 8:11, ΜΝΚ· Ιερεμ. 8:9, ΜΝΚ· Ματθ. 15:6· 2 Κορ. 4:4.

Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ ΓΥΙΟΣ ΣΥΝΕΡΧΕΤΑΙ

 9. (α) Στέλνει μήπως ο Θεός κακό για να μας κάνη να συνέλθωμε; (β) Τι κατέστησε ικανό το νεώτερο γυιό να έλθη στον εαυτό του;

⁹ Λέγοντας τι συνέβη στο νεώτερο γυιό, ο Ιησούς συνέχισε αναφέροντας απλώς: «Ελθών δε εις εαυτόν», και συνεπλήρωσε με μια δήλωσι πώς ο νεώτερος γυιός ελογικεύθη καθ’ εαυτόν. (Λουκ. 15:17-19) Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» λέγει συχνά σ’ εκείνους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δυσμενείς συνθήκες, ότι ο Θεός αποστέλλει αυτές τις καταστάσεις για να διδάξη ένα μάθημα, να έλθουν στον εαυτό τους. Αυτό καθιστά τον Θεό υπεύθυνο διότι επέτρεψε το κακό και διότι έχει ένα μέρος σ’ αυτό. Μια τέτοια διδασκαλία είναι αντιγραφική και επιφέρει πολλή μομφή στο όνομα του Θεού. Ο Λόγος του Θεού λέγει ότι «ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός ουδένα πειράζει», δηλαδή, με κακά πράγματα. Ο Θεός δοκιμάζει και εκπαιδεύει, όχι όμως χρησιμοποιώντας πονηρά μέσα. Το εδάφιο συνεχίζει: «Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος.» (Ιάκ. 1:13, 14) Το ίδιο συμβαίνει και με τον άσωτο υιό. Βέβαια, δεν φαίνεται ότι θα συνήρχετο ενώ διεσκέδαζε, αλλά εκείνο που τον κατέστησε ικανό ν’ αρχίση να χρησιμοποιή κατάλληλα τη σκέψι του ήταν η αναπόλησις ωρισμένων πληροφοριών, οι οποίες υπήρχαν στο βάθος της διανοίας του. Όπως συνέβαινε με τους Ισραηλίτας, όταν εγκατελείποντο στα χέρια του εχθρού, εγνώριζαν πού να στραφούν. Έτσι έκαμε και ο νέος, όπως προκύπτει από τον μεταγενέστερο τρόπο του σκέψεως.

10. Τι αποδεικνύεται από τα λόγια του ασώτου εις Λουκάν 15:18, 19, που ρίχνει ποιο φως στη στάσι του πατρός;

¹⁰ Μαθαίνοντας ότι δεν υπήρχε πείνα στον τόπο του, ο νέος είπε μέσα του: «Σηκωθείς θέλω υπάγει προς τον πατέρα μου, και θέλω ειπεί προς αυτόν, Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου· και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου· κάμε με ως ένα των μισθωτών σου.» (Λουκ. 15:18, 19) Τα λόγια του δείχνουν πολύ περισσότερα από μια επιθυμία απλώς να διαφύγη την πείνα και να τρέφεται καλά. Πρώτον, παρεδέχθη μόνος του ότι είχε αμαρτήσει, όχι μόνο εναντίον του πατρός του, αλλά και εναντίον του Θεού στον ουρανό. Τα λόγια του δείχνουν, επίσης, ότι είχε μονό ένα αντικειμενικό σκοπό στο νου, και αυτός ήταν να επιστρέψη και να ζη και να υπηρετή κάτω από τον πατέρα του στο σπίτι του. Εγνώριζε τον πατέρα του και εγνώριζε πώς ήταν το σπίτι. Όταν προηγουμένως είχε εγκαταλείψει το σπίτι, αν ο πατέρας του είχε στραφή εναντίον του και ωργισμένα εκραύγαζε, δεν θα είχε αυτή τη μοναδική σκέψι, όσον αφορά το τι θα έπρεπε να κάμη. Θα μπορούσε ν’ απεφάσιζε να επιστρέψη και να αναμένη να βρη εργασία κάπου στον τόπο του, δίχως να είναι υποχρεωμένος ν’ αντιμετωπίση τον πατέρα του. Αλλά μια τέτοια σκέψις δεν του ήλθε στο νου. Η σκέψις του ήταν το σπίτι του! Τίποτε δεν ήταν σαν αυτό!

11. Πώς οι της τάξεως του ‘ασώτου υιού’ σήμερα έρχονται στις αισθήσεις των;

¹¹ Το ίδιο αληθεύει και γι’ αυτούς, τους οποίους εξεικονίζει ο νέος. Λόγω της προηγουμένης επαφής των με το λαό του Ιεχωβά και με το άγγελμα της αληθείας, έχουν μια βάσι που θα τους βοηθήση να συνέλθουν. Βεβαίως, όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά μ’ αυτούς, δεν σταματούν να τα σκεφθούν. Εν τούτοις, έχουν μια διανοητική εικόνα στο βάθος της μνήμης των του πώς ήταν η ζωή στο «σπίτι» με το λαό του Θεού μέσα στη θεοκρατική τους οργάνωσι. Όταν δοκιμάσουν τη ματαιότητα και την ελεεινή κενότητα του κόσμου του Σατανά, τότε μπορούν να κάμουν την αντίθεσι. Επί πλέον, όπως υπαινίσσεται η παραβολή, παίρνουν πρόσφατες ειδήσεις για τη συνεχή ευημερία των αφιερωμένων δούλων του Ιεχωβά, ότι, από πνευματική άποψι, «περισσεύουσιν άρτον» κι έχουν όλη την ευτυχισμένη δραστηριότητα, η οποία συνδέεται με ένα οίκο όπου υπάρχει αφθονία. (Λουκ. 15:17) Πράγματι, είναι κοινώς γνωστό ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά απολαύουν αυτά ακριβώς τα πράγματα σ’ ένα αξιοσημείωτο βαθμό.

12. Ποια ορθή απόφασι λαμβάνουν τώρα;

¹² Αφού έλθουν στις αισθήσεις των και κάμουν την αντίθεσι στις διάνοιές των, τότε παίρνουν την ορθή απόφασι. Τότε κάνουν μια αφιέρωσι επάνω σε μια υγιά βάσι γνώσεως και εκτιμήσεως. Είναι πρόθυμοι να πουν Ναι με βαθιά έννοια και ειλικρίνεια στις δύο ερωτήσεις που τίθενται σε όλους τους υποψηφίους πριν από κάθε υπηρεσία βαπτίσματος. Όπως ο νέος, εξομολογούνται και αυτοί πλήρως την ακάθαρτη, αμαρτωλή κατάστασί τους, και προσφέρουν τον εαυτό τους στον ουράνιο Πατέρα με μια ανεπιφύλακτη αφιέρωσι να κάμουν το θέλημά του και να τον υπηρετήσουν. Με ποιό αποτέλεσμα; Τι συνέβη στο νέο στην παραβολή;

13. Ποια συμβάντα σημειώνουν την επιστροφή του ασώτου υιού στο σπίτι;

¹³ Έρχόμεθα τώρα στο πιο συγκινητικό μέρος. Φαντασθήτε τη σκηνή. Το μακρό ταξίδι της επιστροφής στη χώρα του ήταν μια σκληρή δοκιμασία, αλλά η αποφασιστικότης του και ο αντικειμενικός σκοπός υπ’ όψιν τον εβοήθησαν να συνεχίση. Τελικά, ‘ενώ απείχεν έτι μακράν’, είδε το σπίτι του. Αλλά τι βλέπει; Τον πατέρα του, να σκιάζη τα μάτια του, παρατηρώντας προς τη διεύθυνσί του! Α, πόσες φορές πρέπει να το έχη κάμει αυτό ο πατέρας του! Μολονότι ο γυιός είναι ακόμη μακριά, ο πατέρας τον αναγνωρίζει και τρέχει να τον συναντήση. Γεμάτος συμπόνοια, τον εναγκαλίζεται και στοργικά τον φιλεί. Όταν έφθασαν σπίτι, ο γυιός εξομολογείται και προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν ‘ένας των μισθωτών του’. Αλλά ο πατέρας κρίνει ότι ο γυιός του πρέπει πρώτα να γίνη ευπαρουσίαστος με την καλύτερη ενδυμασία· κατόπι προσκαλούνται όλοι να ευφρανθούν σ’ ένα συμπόσιο, «διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο, και ανέζησε· και απολωλώς ήτο, και ευρέθη.»—Λουκ. 15:20-24.

14. Ποια αρχή τονίζεται με αυτό, που οδηγεί σε ποια συμπεράσματα;

¹⁴ Με πόση δύναμι ο Ιησούς εξεικόνισε εδώ τη Βιβλική αρχή: «Επιστρέψατε προς εμέ, και θέλω επιστρέψει προς εσάς.» (Μαλαχ. 3:7) Αν όλοι όσοι παρεστράτησαν μπορούσαν μόνο να εκτιμήσουν πόσο μεγάλη χαρά θα προξενούσε η επάνοδός των στο σπίτι! Δίχως αμφιβολία το αίσθημα των εντροπής συχνά τους εμποδίζει. Αν, όμως, παραμένουν και αποθνήσκουν από πείνα στον μαστιζόμενον από λιμό κόσμο του Σατανά, ποια ευτυχία δίνει αυτός σ’ έναν άλλο; Καμμία! Τι μπορούμε να κάνωμε για να βοηθήσωμε αυτούς; Θέλομε να τους βοηθήσωμε, ή θα διαπράξωμε το ίδιο σφάλμα που έκαμε ο πρεσβύτερος γυιός στην παραβολή;

15. (α) Ποια ήταν η στάσις του Ιεχωβά συγκρινόμενη με τη στάσι του πατρός του ασώτου; (β) Πώς έδειξαν την εκτίμησί τους όσοι ήσαν σε αρμονία με τον Ιεχωβά;

¹⁵ Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσωμε εκείνους, οι οποίοι παρεστράτησαν, είναι να σημειώσωμε τι έχει κάμει ο Ιεχωβά, όπως φαίνεται στην παραβολή, και να ενεργήσωμε αναλόγως. Στην αφήγησι, ο Ιησούς κατέστησε πολύ σαφή τη στάσι και την πορεία που έδειξε ο πατέρας. Δεν επερίμενε να φθάση ο γυιός του στο σπίτι και έπειτα να του πη, «λοιπόν, τι έχεις να πης για τον εαυτό σου;» Όχι. Προέβλεπε την επιστροφή του γυιού του και καιροφυλακτούσε γι’ αυτόν. Ο Ιεχωβά επέδειξε αυτή την ιδία στάσι με το να κάμη να καταγραφούν πριν από πολύν καιρό στο Λόγο του οι πολλές προφητείες και παραβολές, οι οποίες προλέγουν την επιστροφή αυτής της τάξεως και τη χαρά που αυτή θα έφερνε σ’ αυτόν και σε όλη την ομοία με οίκο οργάνωσί του. Ακριβώς, όταν υπήρχε ανάγκη, έκαμε να κατανοηθούν αυτά τα χωρία της Γραφής, από το 1943. Η σημασία των είχε δοθή μέσω της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου», του κεχρισμένου υπολοίπου, ως μέρος της πνευματικής τροφής που θα διενέμετο «εν καιρώ». (Ματθ. 24:45-47) Όσοι ήσαν σε αρμονία με τον Ιεχωβά, στον οίκο μαζί του, ήσαν πολύ ευγνώμονες για την κατανόησι, η οποία τους εδίδετο. Δεν την εκράτησαν για τον εαυτό τους, αλλά της έδωσαν ευρεία δημοσιότητα με όλα τα δυνατά μέσα, αντανακλώντας έτσι το βαθύ ενδιαφέρον και τη συμπόνοια του Πατρός των προς εκείνους οι οποίοι δείχνουν σημεία ότι συνέρχονται και επιστρέφουν στις αισθήσεις των.

16. Πώς μια γήινη τάξις έγινε προοδευτικώς έκδηλη και ενεθαρρύνθη;

¹⁶ Ανασκοπώντας με συντομία την πρόοδο, η οποία εσημειώθη έτσι, παρατηρούμε ότι το 1923, για πρώτη φορά, το περιοδικό Η Σκοπιά έδωσε την πραγματική εξήγησι της παραβολής των ‘προβάτων και εριφίων’. Κατεδείχθη η ταυτότης των «προβάτων» ως μιας επιγείας τάξεως, η οποία συγκεντρώνεται στα δεξιά του Βασιλέως με προοπτική αιωνίας ζωής κάτω από τη διακυβέρνησί του. (Ματθ. 25:31-46) Το 1931 αυτή η ιδία τάξις ανεγνωρίσθη ότι είναι οι ‘στενάζοντες και βοώντες δια πάντα τα βδελύγματα’ τα γινόμενα στον «Χριστιανικό κόσμο». Αυτοί λαμβάνουν «σημείον επί των μετώπων» των, το οποίο σημαίνει τη γνώσι της αληθείας που λαμβάνουν και τη δημοσία αναγνώρισί της, πράγμα που οδηγεί στη διαφύλαξί των στον Αρμαγεδδώνα. (Ιεζεκιήλ, κεφάλαιο 9) Το 1932 ανεγνωρίσθη η ταυτότης της τάξεως αυτής ως εξεικονιζομένης από τον Ιωναδάβ, ο οποίος με χαρά ενώθηκε με τον Βασιλέα Ιηού στην άμαξά του, ενώ ευρίσκετο καθ’ οδόν για να εκτελέση τους λάτρεις του Βάαλ, πράγμα που εξεικονίζει την εκτέλεσι όλων των ψευδών λάτρεων κατά την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης και κατά τον Αρμαγεδδώνα. Είχε τονισθή ότι ο δρόμος ήταν ακόμη ανοικτός για ενδιαφερόμενα άτομα να ενωθούν στην υπηρεσία του Βασιλέως Ιησού Χριστού, του Μεγαλυτέρου Ιηού, στην ομοία με άμαξα οργάνωσί του. (2 Βασ. 10:15-27) Στα έτη 1933 και 1934 είχε δοθή πρακτική βοήθεια προς όφελος αυτής της τάξεως με την έναρξι του έργου επανεπισκέψεων, σε ενδιαφερόμενα άτομα, και προετοιμασίας του δρόμου για την πνευματική διατροφή μέσω διευθετήσεων για τακτικές οικιακές Γραφικές μελέτες. Η καταλληλότης του να γίνη το βήμα της αφιερώσεως, συνοδευόμενο από το βάπτισμα στο ύδωρ, έγινε σαφές το 1934.

17. Με ποιο τρόπο εσημειώθη η ανάπτυξις αυτής της τάξεως το 1931 και 1935;

¹⁷ Από το 1931 παρετηρήθη μια σταθερή αύξησις αυτών των ομοίων με πρόβατα ανθρώπων, οι οποίοι παίρνουν οριστική στάσι με τους κεχρισμένους μάρτυρας του Ιεχωβά και συμμετέχουν μαζί τους στην υπηρεσία του αγρού. Πολλοί, όπως ο άσωτος γυιός, έχασαν προηγούμενες ευκαιρίες να εισέλθουν σε σχέσι αφιερώσεως με τον Ιεχωβά και να τον υπηρετήσουν. Στην ανάπτυξη, εν τούτοις, και ανόρθωσι αυτής της τάξεως, το έτος 1935 υπήρξε το πιο αποφασιστικό. Το έτος εκείνο έλαβε χώραν κάτι που αντιστοιχεί με την επιστροφή του ασώτου γυιού και τη γενναιόφρονα μεταχείρισι που του έκαμε ο πατέρας του, δείχνοντας μια ανοιχτή και δημοσία αναγνώρισι ενός από πολύν καιρό απολεσθέντος γυιού, ο οποίος είχε επιστρέψει σπίτι. Είχε πράγματι φθάσει και ετοιμασθή για να είναι η κατάλληλη αιτία για το συμπόσιο και την ευτυχία. Τι συνέβη το 1935 που να αντίστοιχη με αυτό;

18, 19. Πώς τα συμβάντα στις συνελεύσεις του 1935 εκπληρώνουν την εικόνα, οδηγώντας σε ποιό ερώτημα;

¹⁸ Η προσοχή μας συγκεντρώνεται σε μια συνέλευσι, η οποία συνεκροτήθη τον Μάιο του έτους εκείνου στην Ουάσιγκτον. Είναι σημαντικό το ότι στις προηγούμενες ανακοινώσεις του περιοδικού Η Σκοπιά αυτοί, που ήσαν γνωστοί ως Ιωναδαβίται, εκαλούντο ιδιαιτέρως να παρευρεθούν.a Σ’ εκείνη τη συνέλευσι είχε αποδειχθή σαφώς ότι ο «όχλος πολύς» του εδαφίου Αποκάλυψις 7:9 δεν ήταν ένα είδος δευτερευούσης πνευματικής τάξεως, όπως εξελαμβάνετο προηγουμένως, αλλά απεδεικνύετο τώρα ότι είναι η αυτή γηίνη τάξις, στην οποία αναφέρονται εκείνα τα άλλα εδάφια, τα οποία μόλις εξητάσθησαν. Περαιτέρω, όσοι εκ του ακροατηρίου έβλεπαν ότι ανήκουν σ’ αυτό τον ‘πολύν όχλο’ εκαλούντο να σταθούν όρθιοι, και ένας μεγάλος αριθμός ανταπεκρίθη. Ήταν ο κατάλληλος καιρός για ένα πνευματικό συμπόσιο και μια ευωχία. Παρόμοιος τρόπος ενεργείας εφηρμόσθη και σε άλλες συνελεύσεις, με τα αυτά αποτελέσματα. Ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ είχε ελθεί! Ήσαν εδώ!

¹⁹ Αλλά θα πήτε ότι όλα αυτά συνέβησαν πριν από τριάντα χρόνια. Ποια είναι η κατάστασις σήμερα; Πριν απαντήσωμε, ας εξετάσωμε το τελευταίο μέρος της παραβολής του Ιησού, το οποίο περιγράφει τη στάσι και πορεία του πρεσβυτέρου γυιού σχετικά με την επιστροφή του αδελφού του.

ΚΑΜΜΙΑ ΔΙΚΑΙΑ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΚΟΜΜΑ

20. Ποια πορεία ακολούθησε ο μεγαλύτερος γυιός στην επιστροφή του αδελφού του, και πώς τον παρεκάλεσε ο πατέρας;

²⁰ Κατά σύμπτωσιν ο μεγαλύτερος γυιός απουσίαζε, όταν ο αδελφός του έφθασε στο σπίτι. Καθώς επλησίασε στο σπίτι ερώτησε έναν υπηρέτη τι σημαίνουν η μουσική και ο χορός. Όταν επληροφορήθη, ωργίσθηκε πολύ και δεν ήθελε να μπη. Ο πατέρας του τον παρεκάλεσε να έλθη και να συμμετάσχη στον εορτασμό. Αλλά όχι! Ο μεγαλύτερος γυιός κατηγόρησε τον πατέρα του για άδικη μεταχείρισι, διότι εφάνη επιεικής και μεροληπτικός σ’ έναν περιπλανώμενο άσωτο, ενώ, παράλληλα, είχε αρνηθή να δώση σ’ αυτόν εκείνο που του ανήκε, αφού ούτε ένα ερίφιο δεν του είχε δοθή για να ευφρανθή με τους φίλους του. Σε παρακλητικό τόνο ο πατέρας του κάνει νέα έκκλησι, ενώ συγχρόνως διορθώνει τον μεγαλύτερο γυιό και για τις δύο κατηγορίες, λέγοντας: «Τέκνον, συ πάντοτε μετ’ εμού είσαι· και πάντα τα εμά σα είναι· έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο, και ανέζησε· και απολωλώς ήτο και ευρέθη.» (Λουκ. 15:25-32) Εδώ τελειώνει η αφήγησις, αφήνοντας τη θύρα ανοιχτή για να εισέλθη ο μεγαλύτερος γυιός, αφού σκεφθή εκ νέου το ζήτημα και λογικευθή.

21. Ποιοι εξεικονίζονται εδώ από τον μεγαλύτερο γυιό, αφού έχομε υπ’ όψιν ποιές συνθήκες;

²¹ Σ’ αυτή την περίπτωσι, ο μεγαλύτερος γυιός δεν εξεικονίζει ολόκληρο το υπόλοιπο του ‘μικρού ποιμνίου’, που βρίσκεται ακόμη επάνω στη γη, αλλά μόνο εκείνους, οι οποίοι υιοθετούν μια στάσι σαν τη δική του. Πώς φαίνεται αυτό; Έχετε υπ’ όψιν ότι ως το 1931 ακόμη η προσοχή ήταν συγκεντρωμένη σχεδόν αποκλειστικά στη σύναξι εκείνων που διακρατούσαν την ουράνια ελπίδα. Είχε προβλεφθή μια επίγεια τάξις, αλλά δεν είχε κατανοηθή ότι ο Θεός θα ησχολείτο ειδικά με αυτή την τάξι και θα την διωργάνωνε εντεύθεν του Αρμαγεδδώνος. Δεν υπήρχε προοπτική εκτελέσεως πριν από τον Αρμαγεδδώνα έργου συνάξεως και εκπαιδεύσεως των ‘άλλων προβάτων’, ειδικά εκείνων, οι οποίοι είχαν σπαταλήσει τις ευκαιρίες των, όπως ο άσωτος υιός. Εκτός απ’ αυτό, μερικοί διατηρούσαν απόψεις των άκρων σχετικά με το πώς ο Ιεχωβά τούς προετοίμαζε για την ουράνια κληρονομία των, πιστεύοντας ότι κάθε περίπτωσις της ζωής των επεβλέπετο ως την τελευταία λεπτομέρεια, για την ανάπτυξι μιας φιλαγάθου διαθέσεως. Αυτό τους έκανε εγωκεντρικούς και πολύ σπουδαίους στα όμματά των. Είχαν γίνει εγωιστικοί κατά ένα ταπεινό τρόπο. Έβλεπαν μόνο τον εαυτό τους στην εικόνα, όπως ήταν καταφανές με το μεγαλύτερο γυιό.

22. Πώς ο Ιεχωβά έδειξε την αναγνώρισί του για την τάξι του ‘νεωτέρου υιού’, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Είχε ο Ιεχωβά οποιαδήποτε υποχρέωσι να επιβραδύνη αυτό που ήταν ευάρεστο σ’ αυτόν, αναμένοντας ώσπου αυτοί οι εγωκεντρικοί αποκτήσουν την ορθή απόψι και δείξουν το ορθό πνεύμα; Καθόλου. Επροχώρησε στην προμήθεια ενός συμποσίου από παχέων για την τάξι του ‘νεωτέρου υιού’, όταν είχε φθάσει ο χρόνος για τη δημοσία τους αναγνώρισι. Τους επρομήθευσε, από πνευματική άποψι, ένα ωραίο φόρεμα, δακτύλιον και σανδάλια, που σημαίνουν τον προσδιορισμό της ταυτότητός των ως υποψηφίων επιγείων υιών, τώρα που ήσαν σε καλή κατάστασι μέσα στην οργάνωσί του, με «υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης.» (Εφεσ. 6:15) Αλλά η τάξις του ‘πρεσβυτέρου υιού’ δεν το εξετίμησε αυτό κι ερώτησε μ’ ένα προκλητικό τρόπο. Αρνήθηκαν να εισέλθουν στον οίκο της οργανώσεως του Θεού, διότι δεν είχαν καμμιά επιθυμία να συμμετάσχουν στην υποδοχή μιας τάξεως, η οποία τους έκλεπτε το προβαλλόμενο φως!

23. (α) Πώς η άποψις της τάξεως του ‘πρεσβυτέρου υιού’ είναι εσφαλμένη; (β) Ποια είναι η ορθή άποψις;

²³ Η άποψίς των δεν ήταν ορθή και προς τις δύο πλευρές. Όσον αφορά τον εαυτό τους, η αμοιβή των ήταν εξασφαλισμένη ως πρωτοτόκων εφόσον απεδεικνύοντο πιστοί. Όσον αφορά την τάξι του ‘νεωτέρου υιού’, δεν υπήρχε προσωποληψία υπέρ μιας τάξεως έναντι της άλλης. Αν, λόγω της αγάπης και υπομονής του Θεού, ανευρίσκετο και ανέζη μια επίγεια τάξις, εφέρετο επί της σκηνής γρηγορώτερα από ό,τι ανεμένετο, δεν έπρεπε να ευφρανθούμε όλοι μαζί με τον ουράνιο Πατέρα μας γι’ αυτούς; Ασφαλώς δεν μπορούμε να υιοθετήσωμε μια φιλόνεικο και δύστροπη στάσι!

24, 25. (α) Κατά ποιον τρόπο είναι ακόμη ανοικτός ο δρόμος για εκείνους που ανήκουν σ’ αυτή την τάξι; (β) Ποιες ερωτήσεις απομένουν να λάβουν απάντησι;

²⁴ Μολονότι ο Ιησούς ετερμάτισε την παραβολή με τον πρεσβύτερον υιό έξω από το σπίτι, δεν μπορούμε να συμπεράνωμε ότι κανείς από αυτή την τάξι δεν θ’ ανταποκριθή στην έκκλησι του Ιεχωβά. Η θύρα είναι ακόμη ανοικτή. Θυμηθήτε ότι οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς είχαν προκαλέσει αυτή την παραβολή. Η στάσις των ανωτερότητος απέναντι των αμαρτωλών και τελωνών ήταν η ιδία με του πρεσβυτέρου υιού προς τον αδελφό του. Αλλά ένας ικανός αριθμός από αυτούς τους θρησκευτικούς ηγέτας είχαν αργότερα συνέλθει. Πράγματι, όπως αποκαλύπτει το υπόμνημα, «πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.»—Πράξ. 6:7.

²⁵ Είναι ακόμη ενεργός η αγάπη και η υπομονή του Ιεχωβά; Υπήρξαν κάποιες εξελίξεις από το 1935, που το αποδεικνύουν; Πώς μπορούμε να επωφεληθούμε από το εσφαλμένο βήμα, που έλαβε ο καθένας από τους γυιούς, και τι μπορούμε να διδαχθούμε από τη στάσι του πατρός, που τόσο ζωηρά περιέγραψε ο Ιησούς; Φυσικά, ενδιαφερόμεθα πολύ για την παρούσα κατάστασι και θα συζητήσωμε αυτά τα ερωτήματα στο επόμενο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]