Βάπτισμα Σωτηρίας και Βάπτισμα Πυρός — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Βάπτισμα Σωτηρίας και Βάπτισμα Πυρός

«Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν).»—1 Πέτρου 3:21.

1. Ποιος είναι ο μέγας Βαπτιστής, και σε τι καταλήγουν τα βαπτίσματα του;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός είναι ο μέγας Βαπτιστής. Τα βαπτίσματα που αυτός εκτελεί είναι ή για ζωή ή για θάνατο, για σωτηρία ή για καταστροφή. Η ιστορία το αποδεικνύει αυτό. Στο προσεχές μέλλον πρόκειται να παραστούμε μάρτυρες ενός τρομακτικού βαπτίσματος πυρός. Θα είναι άρα γε αυτό μια μεγάλη νεώτερη Πεντηκοστή, και θα επιζήσουν του βαπτίσματος αυτού εκείνοι επάνω στους οποίους θα επέλθη; Ο μόνος τρόπος ν’ αντιμετωπίσουμε αυτό το συμβάν του βαπτίσματος πυρός είναι να βεβαιωθούμε ότι έχομε το βάπτισμα της σωτηρίας τώρα. Με τούτο δεν εννοούμε βάπτισμα σε νερό με ολική καταβύθισι ή κατάδυσι του σώματος σας στο νερό ή με ράντισμα ή έκχυσι νερού επάνω στο κεφάλι σας από κάποιον θρησκευτικό κληρικό. Εκατομμύρια άνθρωποι στον «Χριστιανικό κόσμο» ισχυρίζονται ότι έχουν κάμει το «εν ύδατι» βάπτισμα με τον ένα τρόπο ή με τον άλλον, αλλά δεν θα λάβουν πείραν σωτηρίας εξαιτίας του. Εννοούμε το βάπτισμα που παρέχει ο Θεός, όχι άνθρωπος.

2. Από ποιόν εισήχθη το εν ύδατι βάπτισμα, πού, και ποιο βάπτισμα ετόνιζε αυτός στον λαό;

² Έξη περίπου μήνες προτού έλθη ο Ιησούς στον Ιορδάνη ποταμό, ο Ιωάννης, ο γυιός του Λευίτου ιερέως Ζαχαρία, εστάλη από τον Ιεχωβά Θεό να εισαγάγη βάπτισμα εν ύδατι για τους Ιουδαίους που μετανοούσαν για τις αμαρτίες των έναντι του Νόμου, τον οποίον ο Θεός είχε δώσει στο έθνος των μέσω του Μωυσέως. Πόσο κατάλληλο ήταν ότι ο Ιωάννης άρχισε το βαπτιστικό του έργο στον Ιορδάνη ποταμό! Σ’ αυτόν ακριβώς τον ποταμό, εκατοντάδες χρόνια πρωτύτερα, ο προφήτης του Ιεχωβά Ελισσαιέ έστειλε τον Νεεμάν τον Σύριο στρατηγό να λουσθή για να καθαρισθή από τη λέπρα του. Στον Ιορδάνη ποταμό ο Νεεμάν βαπτίσθηκε, ή βυθίσθηκε (διότι βαπτίζω σημαίνει βυθίζω ή καταδύω), επτά φορές και εθεραπεύθηκε από τη θανατηφόρο πληγή του. (2 Βασιλέων 5:10-14· βλέπε μετάφρασιν Ο΄) Και τώρα ο Ιωάννης εβάπτιζε τους Ιουδαίους στον Ιορδάνη για να συμβολίση ότι απεπλύνοντο από τις αμαρτίες των λόγω της μετανοίας των ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Αλλά ο Ιωάννης τούς έλεγε ότι επρόκειτο να εκτελεσθή ένα μεγαλύτερο βάπτισμα από κάποιον ισχυρότερόν του. Ο Ιωάννης προειδοποιούσε τους Ιουδαίους με τα εξής λόγια: «Ήδη δε και η αξίνη κείται προς την ρίζαν των δένδρων· παν λοιπόν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν, εκκόπτεται, και εις πυρ βάλλεται. Εγώ μεν σας βαπτίζω εν ύδατι εις μετάνοιαν· ο δε οπίσω μου ερχόμενος είναι ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να βαστάσω τα υποδήματα· αυτός θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί. Όστις κρατεί το πτυάριον εν τη χειρί αυτού, και θέλει διακαθαρίσει το αλώνιον αυτού, και θέλει συνάξει τον σίτον αυτού εις την αποθήκην· το δε άχυρον θέλει κατακαύσει εν πυρί ασβέστω [από άνθρωπον].»—Ματθαίος 3:10-12.

3. Ποιος αντέτεινε στο βάπτισμα του Ιησού, αλλά πώς εφανερώθηκε ότι ήταν ορθό;

³ Αυτός ο ισχυρότερος από τον Ιωάννην τον Βαπτιστήν ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο ταπεινός Ιωάννης αντέτεινε με ειλικρίνεια όταν ο Ιησούς ήλθε προς αυτόν στον Ιορδάνη για να βαπτισθή. Κατανοώντας το αναμάρτητον του Ιησού, ο Ιωάννης δεν μπορούσε να δη την καταλληλότητα ενός βαπτίσματος εν ύδατι γι’ αυτόν και είπε στον Ιησούν: «Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ;» Αλλά ο Ιησούς εβεβαίωσε τον Ιωάννη ότι ήταν γι’ αυτόν ένα κατάλληλο σύμβολο το να υποβληθή στο εν ύδατι βάπτισμα, λέγοντας τα εξής: «Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.» Ότι το να υποβληθή σ’ αυτό ήταν ένα κατάλληλο σύμβολο, το έδειξε ο Ιεχωβά Θεός, διότι τότε ο Θεός εβάπτισε τον Ιησούν με το άγιό του πνεύμα. Όταν ο Ιησούς ανήλθε από το νερό, «είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν, και ερχόμενον επ’ αυτόν. Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός ενήργησε ως ο μέγας Βαπτιστής και έκαμε εκείνο που τελικά ωδήγησε στη σωτηρία του Ιησού σε αθάνατη ζωή στον ουρανό, στα δεξιά του Θεού.—Ματθαίος 3:13-17· Εβραίους 5:7· Ιωάννης 12:27· Ψαλμός 116:7-15· Ματθαίος 26:39.

4. Ποιο βάπτισμα άρχισε εδώ για τον Ιησούν, και πώς συμπληρώθηκε;

⁴ Εδώ ο Ιησούς άρχισε ένα βάπτισμα στο θάνατο ως άνθρωπος, ως ανθρώπινο πλάσμα. Έπειτα από τρία χρόνια το έδειξε αυτό στους μαθητάς του λέγοντας: «Βάπτισμα δε έχω να βαπτισθώ, και πώς στενοχωρούμαι εωσού εκτελεσθή;» Λίγο αργότερα είπε στον Ιωάννη και στον Ιάκωβο: «Το μεν ποτήριον, το οποίον εγώ πίνω, θέλετε πίει· και το βάπτισμα, το οποίον εγώ βαπτίζομαι, θέλετε βαπτισθή.» (Λουκάς 12:50 και Μάρκος 10:39) Αυτός εβαπτίζετο ένα βάπτισμα στον θάνατο ως ανθρώπινη θυσία για τις αμαρτίες του ανθρώπου, το οποίον άρχισε κατά το εν ύδατι βάπτισμά του στον Ιορδάνη. Ετελείωσε με τον θάνατό του στο ξύλο του μαρτυρίου στο Γολγοθά, έξω από την Ιερουσαλήμ. Έπειτα ο Θεός συνεπλήρωσε τη μεγάλη πράξι σώζοντας τον ευπειθή Υιό του από τον θάνατο, ανασταίνοντάς τον σε αθάνατη ζωή ως αόρατο πνεύμα στον ουρανό. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν θα μπορούσε ποτέ να εκτελέση ένα τέτοιο βάπτισμα. Μόνο ο παντοδύναμος ουράνιος Πατήρ θα μπορούσε να το πράξη αυτό.—1 Πέτρου 3:18, 21, 22.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ

5. Γιατί το βάπτισμα με πνεύμα κατά την Πεντηκοστή δεν ήταν βάπτισμα πυρός;

⁵ Ο Ιωάννης είπε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς θα τους εβάπτιζε «εν Πνεύματι αγίω και πυρί». (Λουκάς 3:16) Πολλοί κληρικοί του «Χριστιανισμού» υποθέτουν ότι το άγιο πνεύμα και το πυρ εδώ σημαίνουν ένα και το αυτό πράγμα, και ότι το πυρ είναι το άγιο πνεύμα. Για να υποστηρίξουν το επιχείρημά τους αναφέρουν την ημέρα της Πεντηκοστής οπότε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δοξασμένος στους ουρανούς, εξέχυσε το άγιο πνεύμα επάνω στους πιστούς μαθητάς του στη γη και, για να παραθέσωμε την αφήγησι, «εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών. Και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.» Αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να ονομασθή ‘βάπτισμα εν πυρί’, διότι η εμφάνισις μιας φλόγας θα έπρεπε να περιτυλίξη και καλύψη ολόκληρο το σώμα τους για να πρόκειται περί βαπτίσματος σ’ αυτήν.

6. Πώς η προφητεία του Ιωήλ δείχνει ότι δεν ήταν βάπτισμα πυρός;

⁶ Ο απόστολος Πέτρος παρέθεσε τότε την προφητεία του Ιωήλ (2:28-32) για να δείξη ότι εξεπληρούτο εκεί. Αλλ’ αυτή η προφητεία προέλεγε ότι ο Ιεχωβά Θεός θα εξέχυνε το πνεύμα του, και όχι πυρ, «επί πάσαν σάρκα» στις έσχατες ημέρες. Ανάμεσα, όμως, στα σημεία που θα παρήγε ο Θεός ‘επί της γης κάτω’, θα ήσαν ‘αίμα και πυρ και ατμίς καπνού· ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος, και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής’. (Πράξεις 2:1-21, Μ.Ν.Κ.) Αυτό δείχνει ότι το πυρ είναι χωρισμένο από το πνεύμα και συνδέεται με θάνατο και καταστροφή, αίμα και ατμίδα καπνού.

7, 8. (α) Πώς έδειξε ο Ιωάννης τι εσήμαινε το βάπτισμα με πυρ: (β) Πώς ο Ιησούς εσύναξε το σίτο και έκαψε το άχυρο;

⁷ Είναι προφανές ότι το πυρ συμβολίζει καταστροφήν. Στην ομιλία του ο Ιωάννης ο Βαπτιστής το καθιστά αυτό σαφές, λέγοντας ότι το δένδρο που δεν παράγει καλόν καρπό θα κατακοπή με την αξίνη στις ρίζες του και θα ριφθή στη φωτιά· και ότι ο Χριστός Ιησούς, σαν ένας αλωνιστής, έχει το λιχνιστικό του φτυάρι στο χέρι για να καθαρίση το αλώνι του και ότι συνάζει το σιτάρι στην αποθήκη του, αλλά καίει το άχυρο με φωτιά που άνθρωπος δεν μπορεί να σβήση.

⁸ Ο Ιωάννης μιλούσε στους Ιουδαίους με σύμβολα. Το δένδρο που απέτυχε να παραγάγη καλόν καρπό είναι το έθνος του φυσικού Ισραήλ, το έθνος των απίστων Ιουδαίων. Ο σίτος τον οποίον ο Ιησούς ξεχώρισε και σύναξε στην αποθήκη του για φύλαξι και για τη διατήρησι της ζωής άλλων, είναι το μικρό Ιουδαϊκό υπόλοιπο που επίστεψε και τον δέχθηκε ως τον Μεσσία του Ιεχωβά ή Χριστόν. Αλλά το άχυρο που αυτός ελίχνισε και το έκαψε με φωτιά που οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να τη σβήσουν, είναι η μεγάλη πλειονότης του έθνους που δεν επίστεψε και που κατεδίωξε τους ακολούθους του Χριστού. Ο προφήτης Ησαΐας εχρησιμοποίησε το ίδιο σύμβολο του αχύρου για να δείξη την καταστροφή του πονηρού, απίστου Ισραήλ. (Ησαΐας 5:24, 25· 33:11, 12) Η τάξις του σίτου, που απετελείτο από τους πιστούς Ιουδαίους, βαπτίσθηκε με το άγιο πνεύμα από τον ουρανό, αρχίζοντας από την ημέρα της Πεντηκοστής. Η τάξις του αχύρου, δηλαδή, οι απερριμμένοι άπιστοι Ιουδαίοι, βαπτίσθηκαν με πύρινη καταστροφή στο έτος 70, όταν η εθνική τους πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ κατεστράφη από τις αυτοκρατορικές λεγεώνες της Ρώμης· ένα εκατομμύριο και εκατό χιλιάδες Ιουδαίοι έχασαν τη ζωή τους και ενενήντα επτά χιλιάδες Ιουδαίοι αιχμαλωτίσθηκαν· και έτσι διασκορπίσθηκαν στα πέρατα της γης ως ένας λαός δίχως πατρίδα.

9. Ποιο βάπτισμα υπεσχέθη ο Ιησούς στους μαθητάς του, αλλά ποιο βάπτισμα φανερώνει η παραβολή του για τους Ιουδαίους απίστους;

⁹ Ο αναστημένος Ιησούς, όταν εδίδασκε τους μαθητάς του να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ ώσπου να ενδυθούν δύναμιν εξ ύψους, δεν τους είπε ότι θα εβαπτίζοντο με πυρ. Είπε: «Ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω, ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας. . . . θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες. . . . έως εσχάτου της γης.» (Λουκάς 24:49· Πράξεις 1:4, 5, 8) Αυτοί ήσαν εκείνοι που εβαπτίσθησαν με το άγιο πνεύμα, ο δε Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε τον δοξασμένον Χριστόν Ιησούν για να το εκχύση· αλλά όσον αφορά τους λοιπούς Ιουδαίους που αρνήθηκαν να δεχθούν την πρόσκλησι στο πνευματικό γαμήλιο γεύμα του Ιεχωβά για τον Υιό του, ο Ιησούς είπε στην παραβολή του: «Ο βασιλεύς ωργίσθη· και πέμψας τα στρατεύματα αυτού, απώλεσε τους φονείς εκείνους, και την πόλιν αυτών κατέκαυσε.» (Ματθαίος 22:7) Ο Ιεχωβά, ο ουράνιος Βασιλεύς, εχρησιμοποίησε τις Ρωμαϊκές λεγεώνες ως εκτελεστικά του στρατεύματα στο 70 μ.Χ. για να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ και το ναό της, και έτσι οι άπιστοι εκείνοι που είχαν επιφέρει τον φόνον του Ιησού και των μαθητών του, εβαπτίσθησαν με συμβολικό πυρ.

10. Πώς προσκιάσθηκε αυτό στο 607 π.Χ. και πώς εθρήνησε ο Ιερεμίας;

¹⁰ Αυτό το βάπτισμα είχε ήδη προσκιασθή από την πρώτη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του βασιλικού της ανακτόρου επάνω στο Όρος Σιών από τα στρατεύματα της Βαβυλώνος στο 607 π.Χ. Προλέγοντας τούτο, οι προφήται του Ιεχωβά μίλησαν επίσης γι’ αυτή την εθνική συμφορά ωσάν να επρόκειτο να έλθη με πυρ επάνω στους αποστάτας Ισραηλίτες. (Σοφονίας 1:18· Ιερεμίας 32:26-35) Και ο Ιερεμίας, θρηνώντας την καταστροφή που επήλθε στο έθνος, εστέναξε: «Συνέθλασεν εν τη εξάψει του θυμού αυτού παν το κέρας του Ισραήλ· έστρεψεν οπίσω την δεξιάν αυτού απ’ έμπροσθεν του εχθρού· και εξήφθη κατά του Ιακώβ ως πυρ φλογερόν, κατατρώγον τα πέριξ. . . . εν τη σκηνή της θυγατρός Σιών εξέχεεν ως πυρ τον θυμόν αυτού. Ο Ιεχωβά συνετέλεσε τον θυμόν αυτού, εξέχεε την φλόγα της οργής αυτού, και εξήψε πυρ εν Σιών, το οποίον κατέφαγε τα θεμέλια αυτής.» (Θρήνοι 2:3, 4· 4:11, Α.Σ.Μ.) Σε τούτο ακολούθησε τον κανόνα ενεργείας που εκτίθεται στον Ψαλμό του Βασιλέως Δαβίδ: «Ο Ιεχωβά εξετάζει τον δίκαιον· τον δε ασεβή και τον αγαπώντα την αδικίαν μισεί η ψυχή αυτού. Θέλει βρέξει επί τους ασεβείς παγίδας· πυρ, και θείον, και ανεμοζάλη είναι η μερίς του ποτηρίου αυτών.»—Ψαλμός 11:5, 6, Α.Σ.Μ.

11. Ποιο είναι το πρώτο βάπτισμα πυρός που αναγράφεται, όπως έδειξε ο Ιησούς;

¹¹ Η πύρινη καταστροφή του Ιουδαϊκού έθνους στο 70 (μ.Χ.) και στο 607 π.Χ. για την απείθειά του στον νόμον του Θεού, δεν ήταν το πρώτο βάπτισμα πυρός που αναγράφεται στην Αγία Γραφή. Το παλαιότερο που αναγράφεται ήταν εκείνο που επήλθε στις ειδωλολατρικές πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων, κι αυτό μ’ ένα πολύ κατά γράμμα τρόπο. (Γένεσις 18:20 έως 19:29) Ο Ιησούς ο ίδιος υπεστήριξε την αλήθεια της αναγραφής αυτής, λέγοντας: «Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λωτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.» Αφού ο Ιησούς μάς έδινε εκεί την προφητεία του για το τέλος αυτού του κόσμου, μας δίνει να εννοήσωμε ότι ένα παγκόσμιο βάπτισμα πυρός επίκειται για τη γενεά που ζη σήμερα.—Λουκάς 17:28-30.

12, 13. (α) Πώς έδειξε ο Ησαΐας ότι ένα τέτοιο βάπτισμα θα επήρχετο στον Ισραήλ; (β) Πώς έδειξε ο Ιούδας ότι αυτό είναι ένα προφητικό δράμα για την εποχή μας;

¹² Δείχνοντας ότι ο φλογερός κατακλυσμός από τον ουρανό επάνω στα Σόδομα και στα Γόμορρα ήταν μια προφητική εικόνα του βαπτίσματος πυρός που επήλθε στο έθνος του φυσικού Ισραήλ, ο Ιεχωβά ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να προσφωνήση το έθνος Ισραήλ ως το πανομοιότυπο των καταραμένων εκείνων πόλεων και να πη: «Αν ο Ιεχωβά των δυνάμεων δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς μικρόν υπόλοιπον, ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει, με τα Γόμορρα ηθέλομεν εξομοιωθή. Ακούσατε τον λόγον του Ιεχωβά, άρχοντες Σοδόμων· ακροάσθητι τον νόμον του Θεού ημών, λαέ Γομόρρων. Τινα χρείαν έχω του πλήθους των θυσιών σας; λέγει ο Ιεχωβά· κεχορτασμένος είμαι από ολοκαυτωμάτων. . . . παύσατε πράττοντες το κακόν, μάθετε να πράττητε το καλόν· εκζητήσατε κρίσιν, κάμετε ευθύτητα εις τον δεδυναστευμένον, κρίνατε τον ορφανόν, προστατεύσατε την δίκην της χήρας.»—Ησαΐας 1:9-17, Α.Σ.Μ.

¹³ Ο Ισραήλ απέτυχε να προσέξη αυτή την κλήσι για δικαιοσύνη και απέδειξε ότι ήταν χειρότερος από τα Σόδομα και τα Γόμορρα σε ευθύνη ενώπιον του Θεού. Συνεπώς αντιμετώπισε μια τύχη όμοια μ’ εκείνων των ασεβών πόλεων σ’ ένα τρομακτικό βάπτισμα πυρός. Μόνο ένα πιστό υπόλοιπο διέφυγε. Αυτό είναι ένα προφητικό δράμα που καθιστά βέβαιον ότι σ’ ένα όμοιο βάπτισμα πυρός θα βυθισθή το σύγχρονο πανομοιότυπο των Σοδόμων, των Γομόρρων και του αποστάτου Ισραήλ. Αυτό εκφράζεται με την προειδοποίησι που έγραψε ο μαθητής Ιούδας στους ομοίους του Χριστιανούς: «Καθώς τα Σόδομα και τα Γόμορρα, και αι πέριξ αυτών πόλεις, . . . πρόκεινται παράδειγμα τιμωρούμενοι με το αιώνιον πυρ.» (Ιούδας 7) Αλλά ο αποστάτης «Χριστιανισμός» παρέλειψε να δώση προσοχή σ’ αυτό το προειδοποιητικό παράδειγμα. Και αυτός, επομένως, θα βυθισθή σε πύρινη καταστροφή, και ο Θεός δεν θα τον εξαγάγη ποτέ απ’ αυτήν.

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

14. Για ποια σωτηρία ενδιαφερόμεθα; Πώς την αναφέρει ο Πέτρος;

¹⁴ Βλέποντας ότι αντιμετωπίζομε τέτοια πράγματα, ενδιαφερόμεθα για τη σωτηρία και για το βάπτισμα που οδηγεί σ’ αυτήν. Ο απόστολος Πέτρος μάς λέγει ότι υπήρξε μια αρχαία εξεικόνισίς της. Θα κάνωμε, λοιπόν, καλά να τη μελετήσωμε προσεκτικά για να μάθωμε τι πρέπει να πράξωμε για ν’ αποκτήσωμε την επιθυμητή σωτηρία σ’ αυτόν τον κινδυνώδη καιρό. Ο Πέτρος μάς λέγει ότι η εξεικόνισις εδόθη στις ημέρες του Νώε. Η μνεία του Νώε μάς υπενθυμίζει αυτοστιγμεί τον υδάτινο κατακλυσμό και αυτό φέρνει στη διάνοιά μας τη σκέψι βαπτίσματος «εν ύδατι». Αλλ’ ας εξετάσωμε για να δούμε αν αυτό είναι εκείνο που τονίζει ο Πέτρος. Γράφει: «Η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι (τουτέστιν οκτώ) ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος· του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, . . . δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού. Όστις είναι εν δεξιά του Θεού, πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις.» (1 Πέτρου 3:20-22) Ποιοι σώζονται τώρα μ’ εκείνο που αντιστοιχεί στο αρχαίο πρότυπο που ετέθη στις ημέρες του Νώε;

15. Ποιοι στην εποχή του Πέτρου εσώθηκαν μ’ αυτήν; Και ποιοι σώζονται έτσι σήμερα;

¹⁵ Είμεθα ευτυχείς να πούμε, Οι Χριστιανοί, και εξ Ιουδαίων και εξ Εθνικών, που λαμβάνουν το βάπτισμα του αγίου πνεύματος, και τώρα επίσης ένας «πολύς όχλος» συντρόφων των καλής θελήσεως. Στην εποχή του Πέτρου οι Ιουδαίοι που εκζητούσαν ζωή είχαν ανάγκη να σωθούν από το βάπτισμα του πυρός που απειλούσε το έθνος, και ο Πέτρος, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τους παρώτρυνε: «Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» Τρεις χιλιάδες επίστευσαν το άγγελμα ότι ο Ιησούς εδοξάσθη στον ουρανό για να είναι και Κύριος και Χριστός, και αργότερα και άλλες χιλιάδες ακόμη· όλοι δε εβαπτίσθησαν στο όνομά του για τη συγχώρησι των αμαρτιών των και για να λάβουν τη δωρεά του αγίου πνεύματος, συμμετέχοντας στο βάπτισμά του. Στην πορεία του χρόνου αυτοί ακολούθησαν τις οδηγίες του Ιησού και δεν μπήκαν στην πόλι της Ιερουσαλήμ κατά τον καιρό του Πάσχα του 70 μ.Χ. Συνεπώς, δεν επαγιδεύθηκαν εκεί από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες που επολιόρκησαν την πόλι, και έτσι δεν έπεσαν από πείνα, λοιμό και μάχαιρα ούτε αιχμαλωτίσθηκαν για να οδηγηθούν στην εξορία ως δούλοι της Ρώμης. Διαφυλάχθηκαν από ένα πύρινο βάπτισμα που επήλθε στο άπιστο έθνος. Με τούτο εξεικόνιζαν πώς άτομα με πίστι στον Θεό και στον Χριστό σήμερα θα διαφυλαχθούν από ένα παρόμοιο συμβάν που σύντομα θα επέλθη στον «Χριστιανικό κόσμο».

16. Γιατί πρέπει να υπάρχουν αντιστοιχίες μεταξύ των ημερών του Νώε και του τωρινού καιρού;

¹⁶ Αφού αναφέρει χαρακτηριστικά των ημερών του Νώε ο απόστολος Πέτρος μάς λέγει ότι εκείνο που μας σώζει επίσης τώρα είναι «αντίτυπον». Αντίτυπον τίνος; Προφανώς της πορείας ή διατάξεως που αποτελούσε την οδόν της σωτηρίας τότε στη διάρκεια του Κατακλυσμού. Πρέπει να υπάρχουν αντιστοιχίες, διότι ο Ιησούς μίλησε προφητικά για τον «καιρόν του τέλους», στον οποίον βρισκόμαστε σήμερα, και είπε: «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει. Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος. Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθαίος 24:35-39· Λουκάς 17:26-30) Με αυτά τα λόγια ο Ιησούς προσέθεσε απόδειξι ότι ο Κατακλυσμός ήταν ένα ιστορικό γεγονός και ότι ο «καιρός του τέλους» του κόσμου τούτου, κατά τον οποίον αυτός είναι αοράτως παρών εν τη δυνάμει της βασιλείας, είναι όμοιος με τον καιρό του τέλους του αρχαίου κόσμου, οπότε ο Νώε ήταν παρών.

17. Τι σημαίνει το όνομα του Νώε, αλλά πώς ήταν δραστήριος;

¹⁷ Ας σημειώσωμε, λοιπόν, τις σπουδαίες αντιστοιχίες. Τότε θα είμεθα βέβαιοι για το βάπτισμα που φέρνει σωτηρία. Ο κύριος χαρακτήρ στην αρχαία εκείνη σκηνή ήταν ο Νώε, ο κατασκευαστής της κιβωτού. Ποιόν εξεικονίζει αυτός; Ο Νώε έλαβε το όνομά του από τον Λάμεχ τον πατέρα του, διότι κατά τη γέννησί του ο Λάμεχ είπε: «Ούτος θέλει ανακουφίσει ημάς από του έργου ημών, και από του μόχθου των χειρών ημών, εξ αιτίας της γης την οποίαν κατηράσθη ο Ιεχωβά.» (Γένεσις 5:29, Α.Σ.Μ.) Το όνομα Νώε σημαίνει «ανάπαυσις» ή «παρηγορία». Αλλά ο Νώε δεν ήταν οκνηρός άνθρωπος αδρανείας είτε πριν είτε μετά από τον κατακλυσμό. Ήταν ο ορατός ηγέτης στην πιο σπουδαία δράσι της εποχής εκείνης. Ο Νώε ήταν ο δέκατος στη σειρά, αν μετρήσουμε από τον Αδάμ, ο δε αριθμός δέκα συμβολίζει πληρότητα σχετικά με επίγεια πράγματα. Ο Νώε δεν ανεπαύθη πριν από τον Κατακλυσμό. Ήταν «κήρυξ δικαιοσύνης», και όταν του εδόθη θεία προειδοποίησις για πράγματα μη βλεπόμενα ακόμη από τον άνθρωπο «εφοβήθη, και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού· δι’ ης κατέκρινε τον κόσμον, και έγεινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.»—Εβραίους 11:7.

18. Μετά τον κατακλυσμό πώς εξεπλήρωσε ο Νώε τη σημασία του ονόματός του;

¹⁸ Το πρώτο πράγμα που έκαμε ο Νώε αφού αυτός και η οικογένειά του εβγήκαν από την κιβωτό μετά τον κατακλυσμό, ήταν να κτίση ένα θυσιαστήριο και να προσφέρη θυσία στον Ιεχωβά. Αυτό ήταν αναπαυτικό για τον Κύριον Ιεχωβά, διότι διαβάζομε: «Και ωσφράνθη Κύριος οσμήν ευωδίας [αναπαύσεως, περιθώριον Μετ. Βασ. Ιακ.· ευχάριστον οσμήν, Μ.Ι.Ρ.]· και είπε Κύριος εν τη καρδία αυτού, Δεν θέλω καταρασθή πλέον την γην εξ αιτίας του ανθρώπου· διότι ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού· ουδέ θέλω πατάξει πλέον πάντα τα ζώντα, καθώς έκαμον.» Έπειτα ο Ιεχωβά ευλόγησε τον Νώε και τους γυιούς του. (Γένεσις 8:21· 9:1) Εδώ βλέπομε πώς, σύμφωνα με τη σημασία του ονόματός του, ο Νώε έφερε παρηγορία στο ανθρώπινο γένος κατά το νέο του ξεκίνημα μετά τον Κατακλυσμό, προμηθεύοντας ανακούφισι όσον αφορά το έργο και τον μόχθο των χεριών που οι άνθρωποι υπέφεραν προηγουμένως λόγω του ότι ο Ιεχωβά είχε καταρασθή τη γη.

19. Πώς ο Ιησούς αντιστοιχεί σ’ αυτόν, ιδιαίτερα όσον αφορά τη σημασία του ονόματος του Νώε;

¹⁹ Εκείνος που αντιστοιχεί στον Νώε είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς ήταν ο εβδομηκοστός έβδομος από τον Αδάμ, σύμφωνα με το Λουκάς 3:23-38, και το όνομά του σημαίνει «Ο Ιεχωβά είναι σωτηρία». Αλλά όπως και ο Νώε, αυτός εισάγει τους ανθρώπους σε ανάπαυσι, ακόμη και τώρα. Αυτός είπε: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει . . . και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθαίος 11:28-30) Στη διάρκεια αυτού του «καιρού του τέλους» του κόσμου τούτου, ο Ιησούς δίνει αυτή την ανάπαυσι και την αναψυχή σε όλα τα πρόβατα που αυτός υπηρετεί ως ο Καλός Ποιμήν, τόσο στο υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» των ουρανίων συγκληρονόμων του, όσο και στο μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων». (Λουκάς 12:32 και Ιωάννης 10:16) Αλλά αφού η μάχη του Αρμαγεδδώνος βαπτίση αυτόν τον παλαιό κόσμο, περιλαμβανομένου και του «Χριστιανισμού», με πυρ, αυτός θα παρηγορήση το ανθρώπινο γένος μ’ ένα μεγάλο σάββατο αναπαύσεως στα χίλια χρόνια της βασιλείας του. «Διότι ο Υιός του ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου.» Το είπε αυτό στους Ιουδαίους που αντέτειναν στις πράξεις ελέους που έκανε κατά την ημέρα του σαββάτου. Στη διάρκεια του χιλιετούς σαββάτου αυτός θα κυβερνά ως Βασιλεύς και Αρχιερεύς και θα οδηγήση το ανθρώπινο γένος στην καθαρή λατρεία του Θεού, έτσι ώστε δεν θα υπάρχη πια θεία κατάρα επάνω στο ευπειθές ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς είναι πράγματι ο αντιτυπικός Νώε. Ο αρχαίος Νώε έκαμε ένα οικοδομικό έργο «προς σωτηρίαν του οίκου αυτού». Το ίδιο κάνει και ο Ιησούς Χριστός. Ποια είναι αυτή η οικοδομή και πώς αντιστοιχεί στην κιβωτό;

20, 21. Τι αντιστοιχεί στην κιβωτό του Νώε, και πώς;

²⁰ Εκείνο που αντιστοιχεί στην κιβωτό είναι το θεοκρατικό σύστημα του Ιεχωβά Θεού, επικεφαλής του οποίου αυτός έχει θέσει τον αντιτυπικόν Νώε, τον Ιησούν Χριστόν. Αυτός ο Υιός του Θεού είναι επίσης οικοδόμος όπως και ο Νώε, και μας λέγει ότι οικοδομεί την εκκλησία του επάνω στον εαυτό του ως την Πέτρα. (Ματθαίος 16:18) Επί πλέον, εις Εβραίους 1:1, 2, 8, 9 διαβάζομε ότι αυτός είναι ένας «κήρυξ δικαιοσύνης», μέσω του οποίου ο Θεός μίλησε σ’ εμάς και «τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι’ ου έκαμε και τους αιώνας [συστήματα πραγμάτων, Μ.Ν.Κ.]». Η κιβωτός που κατασκευάζει αυτός ο Μεγαλύτερος Νώε συνίσταται από ένα νέο σύστημα πραγμάτων, μια νέα θεία διάταξι που μας παρέχει προστασία και μας διαφυλάττει για αιώνια σωτηρία. Η εκκλησία, η θεοκρατική οργάνωσις που οικοδομεί αυτός, πρέπει να ζη μέσα σ’ αυτό το νέο σύστημα πραγμάτων και πρέπει να σκέπτεται, να μιλή και να εργάζεται σύμφωνα μ’ αυτό. Αυτή η κιβωτός, το θεοκρατικό αυτό οικοδόμημα, είναι ο περίγελως του κόσμου, διότι οικοδομείται σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού και για τον σκοπό του. Είναι διαφορετική από τον κόσμο! Ο κόσμος δεν έχει ιδεί τίποτε σαν αυτή και δεν την εννοεί.

²¹ Απαιτείται, επομένως, πίστις στον Θεό για την κατασκευή της, και εκείνοι που εργάζονται γι’ αυτό το νέο σύστημα πραγμάτων πρέπει να εξασκήσουν πίστι για να προχωρήσουν κάτω από τον χλευασμό και το όνειδος του κόσμου τούτου. Αλλά στη μεγάλη κρίσι που επίκειται, θα εξυπηρετήση πιστά τον σκοπό της διαφυλάττοντας όλους εκείνους που καταφεύγουν σ’ αυτήν, όπως ακριβώς η κιβωτός μετέφερε τον Νώε και την οικογένεια του ασφαλώς μέσα από τα νερά του κατακλυσμού. Ενθυμούμεθα, επίσης, πώς μια κιβωτός, ή κιβώτιον, ή τεμπάχ (Εβραϊκά), έσωσε ομοίως τον Μωυσήν, όταν ήταν βρέφος, από υδάτινο θάνατο στο Νείλο ποταμό.—Έξοδος 2:3, 5.

22. Πώς αυτό το νέο σύστημα αποδείχθηκε σύστημα σωτηρίας; Πώς θ’ αποδειχθή τέτοιο;

²² Αυτό είναι ένα νέο σύστημα πραγμάτων όταν συγκριθή με το παλαιό σύστημα που επικρατούσε μεταξύ των Ιουδαίων υπό τον νόμον του Μωυσέως. Όταν αυτό το Ιουδαϊκό σύστημα ετελείωσε πλήρως στην πύρινη καταστροφή της Ιερουσαλήμ κατά το έτος 70, επέζησε το νέο αυτό Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων. Σήμερα, δεκαεννέα αιώνες από τότε, οι μάρτυρες του Ιεχωβά απολαμβάνουν το ίδιο αυτό νέο σύστημα πραγμάτων και εισέρχονται σε ολοένα περισσότερα από τα νέα του πράγματα. Εκάναμε καλά να καταφύγωμε σ’ αυτό μάλλον παρά στο σύστημα πραγμάτων που επικρατεί στον «Χριστιανισμό» και στον υπόλοιπο κόσμο. Διότι το υποκριτικό κοσμικό σύστημα θα βαπτισθή με πύρινη καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα, αλλά το νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού θα επιζήση και θ’ αποδείξη τη σωτηρία εκείνων που διαπλάσσουν τη ζωή τους σύμφωνα μ’ αυτό. Το τέλος αυτού του παρόντος πονηρού κόσμου σημαίνει το τέλος των πραγμάτων που κατεσκεύασε ο Σατανάς, των ουρανών του και της γης του. Αλλά ο Μεγαλύτερος Νώε, ο Χριστός Ιησούς, είναι στους αγίους ουρανούς στα δεξιά του Θεού και θα διέλθη νικηφόρως μέσ’ από τη σύρραξι του Αρμαγεδδώνος. Θα επιζήση, και θα επιζήσουν επίσης όσοι αποτελούν το υπόλοιπο των κεχρισμένων ακολούθων του καθώς και οι καλής θελήσεως σύντροφοι των που κατέφυγαν στο θείο νέο σύστημα πραγμάτων σαν σε μια κιβωτό. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, όπως και ο Νώε, ωμολόγησε ότι δεν εγνώριζε την ημέρα ή την ώρα που θα ξεσπούσε εκείνο που αντιστοιχεί στον κατακλυσμό, αλλά τώρα, στην ουράνια επαφή του με τον Θεό, γνωρίζει.

ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΝ ΝΩΕ

23, 24. (α) Αν όχι στο νερό ή στην κιβωτό, σε τι εβαπτίσθηκαν για σωτηρία, όσοι επέζησαν από τον κατακλυσμό; (β) Πώς εβαπτίσθηκαν έτσι;

²³ Εξετάζοντας περαιτέρω τα αντίστοιχα σημεία μεταξύ των ημερών του Νώε και αυτού του «καιρού του τέλους», ερωτούμε, Ποιο είναι το πράγμα μέσα στο οποίο βαπτιζόμεθα για σωτηρία, εν όψει της παγκοσμίου καταστροφής που πλησιάζει; Βέβαια, το κεχρισμένο υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» του Χριστού βαπτίζεται «εν πνεύματι αγίω», όπως και οι πρώτοι μαθηταί κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Αλλά το βάπτισμα αυτό δεν είναι εκείνο για το οποίον ομιλεί ο Πέτρος εδώ. Στις ημέρες του Νώε, το νερό ήταν εκείνο στο οποίο βαπτίσθηκε ο αρχαίος, ασεβής κόσμος για να καταστραφή: «ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.» (2 Πέτρου 3:6) Επομένως οι οκτώ που επέζησαν δεν εβαπτίσθησαν σ’ αυτόν τον κατακλυσμό για σωτηρία. Επίσης, δεν ήταν απλώς η κιβωτός ή το πλοίο, εκείνο μέσα στο οποίο βαπτίσθηκαν, διότι αναμφιβόλως υπήρχαν μερικές βάρκες που διέπλεαν τους ποταμούς οι οποίοι έρρεαν από την Εδέμ και αυτές πιθανόν να επέπλεαν στα νερά του κατακλυσμού για ένα χρονικό διάστημα, αλλά τελικά εγέμισαν νερό και κατεποντίσθησαν. Το Γραφικό, λοιπόν, συμπέρασμα είναι ότι εκείνο που έφερε σωτηρία από τον κατακλυσμό σε όσους επέζησαν, ήταν το να βαπτισθούν στον Νώε τον οικοδόμον της κιβωτού.

²⁴ Οι επτά που εμπήκαν στην κιβωτό μαζί με τον Νώε, έπρεπε να έχουν εμπιστοσύνη σ’ αυτόν ως προφήτην του Ιεχωβά. Έπρεπε να είναι αδιάρρηκτα προσκολλημένοι σ’ αυτόν και να περιπατούν μαζί του καθώς αυτός ‘περιεπάτει μετά του Θεού’. Έπρεπε να είναι πρόθυμοι να υποστούν τους χλευασμούς και τους ονειδισμούς που επέπιπταν σ’ αυτόν και να υποφέρουν μαζί του για μια δικαία υπόθεσι. Έπρεπε να είναι ενσωματωμένοι σ’ ένα σύστημα πραγμάτων όχι του κόσμου τούτου, σε μια θεοκρατική διάταξι στην οποία ο Νώε ήταν ο πρώτιστος οικοδόμος, ο πρώτιστος σύμβουλος και πλοίαρχος ή κυβερνήτης. Έπρεπε, επομένως, να υποταχθούν σ’ αυτόν ως κεφαλήν των, ως εκείνον που είχε αναλάβει την ηγεσία και κατηύθυνε το σώμα των συνεργατών του. Πράττοντας όλα αυτά, εβαπτίζοντο πράγματι στον Νώε.

25, 26. (α) Πώς επανελήφθη ένα τέτοιο βάπτισμα στην περίπτωσι του Μωυσέως; (β) Ποιος το αποκαλεί βάπτισμα, και σε τι εβαπτίσθησαν οι Αιγύπτιοι;

²⁵ Αυτό το βάπτισμα σ’ έναν εκλεκτό δούλο του Ιεχωβά επανελήφθη στην περίπτωσι του Μωυσέως. Ο Πέτρος μάς μιλεί για το βάπτισμα στον Νώε, αλλά ο απόστολος Παύλος μάς μιλεί για το βάπτισμα στον Μωυσήν. Εκείνοι που διέφυγαν από την Αίγυπτο μαζί με τον Μωυσήν, ήσαν οι περιτετμημένοι Ιουδαίοι ή Ισραηλίτες και το «σύμμικτον πλήθος» καλής θελήσεως, όλοι δε αυτοί εβαπτίσθησαν σ’ αυτόν. Πώς; Με τη συμβολική πράξι του Ιεχωβά στην Ερυθρά θάλασσα· και εκεί πάλι ο Ιεχωβά, μέσω του αγγέλου του, ενήργησε ως ο μέγας Βαπτιστής. Εσχημάτισε το υδάτινο τείχος δεξιά τους και αριστερά τους καθώς εκινούντο προς ανατολάς μέσα από την κοίτη της Ερυθράς θαλάσσης. Επρομήθευσε το υδάτινο νέφος επάνω τους, και με αυτό τους έκρυψε από την όρασι των στρατιωτικών δυνάμεων του Φαραώ που τους κατεδίωκαν. Έπειτα εξήγαγε τον λαό του από αυτά τα νερά φέρνοντάς τους ζωντανούς στις ανατολικές ακτές της Ερυθράς θαλάσσης, ως ένα ζωντανό ελεύθερο έθνος. Αλλά για να λάβουν πείραν αυτού του βαπτίσματος έπρεπε να δεχθούν την ηγεσία του Μωυσέως. Η ανταρσία εναντίον του ως του εκλεκτού του Ιεχωβά, ετιμωρείτο με καταστροφή. Επειδή ήταν ο μεσίτης μεταξύ του Θεού και των Ισραηλιτών, αυτοί δεν μπορούσαν να έλθουν σε σχέσι με τον Θεό παρά μόνον μέσω αυτού. Έπρεπε να δεχθούν τους νόμους του Ιεχωβά μέσω αυτού. Έξω από τη θεοκρατική οργάνωσι υπό την ορατή ηγεσία του Μωυσέως και έξω από αυτή την «πολιτεία του Ισραήλ», δεν υπήρχε ελπίς, και το πλάσμα ήταν «εν τω κόσμω χωρίς Θεού». Αυτό διαβάζομε εις Εφεσίους 2:12.

²⁶ Ακολουθώντας τον Μωυσή μέσα από την Ερυθρά θάλασσα κάτω από το κάλυμμα της θαυματουργικής νεφέλης, οι Ισραηλίτες και το «σύμμικτον πλήθος» καλής θελήσεως εβαπτίσθησαν στον Μωυσή. Από τότε και στο εξής ήσαν δεσμευμένοι στην ηγεσία του και εβασίζοντο στην ενέργειά του ως μεσίτου μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Ισραήλ. Συνεπώς ο Μωυσής είπε ότι ‘τους εβάσταζε εις τον κόλπον του καθώς η τροφός το θηλάζον βρέφος’. (Αριθμοί 11:11-14) Ο απόστολος Παύλος το προσδιορίζει όλο αυτό ως βάπτισμα όταν γράφη: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, ότι οι πατέρες ημών ήσαν πάντες υπό την νεφέλην, και πάντες δια της θαλάσσης διήλθον· και πάντες εις τον Μωυσήν εβαπτίσθησαν εν τη νεφέλη και εν τη θαλάσση.» (1 Κορινθίους 10:1, 2) Τα Αιγυπτιακά στρατεύματα που τους κατεδίωκαν, δεν ήσαν κάτω από αυτό το προστατευτικό νέφος. Έτσι όταν ο άγγελος του Ιεχωβά εκύτταξε μέσα απ’ αυτό το νέφος και είδε τους Αιγυπτίους στην κοίτη της Ερυθράς θαλάσσης, τα από νερό τείχη αφέθηκαν να καταρρεύσουν και τα στρατεύματα εκείνα εβαπτίσθησαν με υδάτινη καταστροφή. Δεν εξήχθησαν ποτέ ζωντανά με ανθρώπινη ή θεία δύναμι.

27. Σε τι είναι το βάπτισμα για σωτηρία σήμερα, και ποιοι το λαμβάνουν;

²⁷ Ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Μωυσή για να προείπη ότι θα ήρχετο ένας Προφήτης όμοιος με αυτόν, αλλά μεγαλύτερος απ’ αυτόν. Ο απόστολος Πέτρος δείχνει καθαρά ότι αυτός ο Μεγαλύτερος Μωυσής που επρόκειτο να έλθη, είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Όπως συνέβη με τον Μωυσήν, έτσι συμβαίνει και με τον Χριστόν. Υπάρχει ένα βάπτισμα σ’ αυτόν για σωτηρία. Εκείνοι που αποτελούν το «μικρό ποίμνιό» του και γίνονται συγκληρονόμοι μαζί του στην ουράνια βασιλεία, βαπτίζονται σ’ αυτόν με το άγιο πνεύμα που ο Θεός εξέχυσε πρώτα επάνω στον Ιησούν ως την Κεφαλήν και που ο Ιησούς κατά την Πεντηκοστή άρχισε να εκχύνη επάνω στα μέλη του «μικρού ποιμνίου» του. Διότι, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, «καθώς το σώμα είναι έν, και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι έν σώμα· ούτω και ο Χριστός. Διότι ημείς πάντες δια του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις έν σώμα, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι· και πάντες εις έν Πνεύμα εποτίσθημεν. Και σεις είσθε σώμα Χριστού, και μέλη κατά μέρος.» (1 Κορινθίους 12:12, 13, 27) Εν τούτοις, ο Πέτρος δείχνει ένα βάπτισμα σ’ Αυτόν κατά τον καιρόν αυτόν του τέλους του κόσμου τούτου, ένα βάπτισμα που περιλαμβάνει και τα «άλλα πρόβατα» του Καλού Ποιμένος εξίσου με το υπόλοιπο του μικρού του ποιμνίου, διότι αυτός τα συναθροίζει όλα μαζί για να γίνουν «μία ποίμνη, είς ποιμήν». (Ιωάννης 10:16· Πράξεις 3:19-23· Εβραίους 3:4-6) Αυτό είναι το βάπτισμα στον Μεγαλύτερον Νώε. Όταν ετελείωνε ο αρχαίος κόσμος, το να είναι κανείς μέσα στην κιβωτό ήταν σύμβολο βαπτίσματος στον Νώε υπό το θεοκρατικό σύστημα πραγμάτων. Η γυναίκα του Νώε, οι τρεις γυιοί του και οι γυναίκες των ήσαν οι επτά που βαπτίσθηκαν στον Νώε. Ποιούς εξεικόνιζαν αυτοί;

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΝΩΕ

28. Σε ποιους βρίσκει την αντιστοιχία της η γυναίκα του Νώε;

²⁸ Πρώτα ας πάρωμε τη γυναίκα του Νώε. Είναι μια γυναίκα που αγνοήθηκε εντελώς σε προηγούμενες εξετάσεις του προφητικού αυτού δράματος. Σε ποιούς βρίσκει την αντιστοιχία της σήμερα; Προφανώς σ’ εκείνους που οι Γραφές αποκαλούν «νύμφην» του Χριστού, «γυναίκα του Αρνίου». Αυτοί απαρτίζουν το «σώμα του Χριστού», τους 144.000 πιστούς κεχρισμένους ακολούθους του που αποτελούν το πνευματικό του «μικρόν ποίμνιον».—Αποκάλυψις 19:7-9· 21:2, 9· Ιωάννης 3:29· 2 Κορινθίους 11:3· Εφεσίους 5:21-32.

29. Επί πόσον καιρό είχε ο Νώε τη γυναίκα του; Ποια είναι η αντιστοιχία;

²⁹ Ο Νώε είχε τη γυναίκα του τουλάχιστον εκατό χρόνια πριν από τον κατακλυσμό, διότι ο γυιός της Ιάφεθ ήταν ο πρεσβύτερος και γεννήθηκε εκατό περίπου χρόνια πριν από τον κατακλυσμό, αφού ο Νώε ήταν ηλικίας πεντακοσίων ετών όταν έγινε πατέρας. Ο Σημ, ο επόμενος γυιός της, γεννήθηκε ενενήντα οκτώ χρόνια προτού αρχίση ο κατακλυσμός. (Γένεσις 5:32· 7:11· 10:21· 11:10· 9:22-25) Επί πόσα χρόνια από τα εξακόσια που έζησε πριν από τον κατακλυσμό είχε ο Νώε αυτή τη γυναίκα, δεν ξέρομε. Την είχε επί ένα σημαντικό χρονικό διάστημα πριν από το τέλος του ασεβούς εκείνου κόσμου και πιθανώς πολύν καιρό πριν από τη γέννησι των τριών γυιών του. Έτσι και η νύμφη του Χριστού άρχισε να σχηματίζεται πάρα πολύν καιρό πριν από το τέλος του πονηρού αυτού κόσμου, δηλαδή, προ δεκαεννέα αιώνων, στην αρχή αυτού του Χριστιανικού συστήματος πραγμάτων. Σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» αντιπροσωπεύεται επάνω στη γη από το υπόλοιπο του κεχρισμένου του μικρού ποιμνίου.

30. Τι εξεικονίζει η στενή σχέσις της γυναικός του Νώε μαζί του;

³⁰ Η γυναίκα του Νώε είχε μια πολύ στενή σχέσι μ’ αυτόν ως σύζυγό της. Έτσι ακριβώς και όσοι αποτελούν την τάξι της «νύμφης», περιλαμβανομένου και του σημερινού υπολοίπου, βαπτίζονται στον Νώε της νεωτέρας εποχής, τον Χριστόν Ιησούν, κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο με άγιο πνεύμα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βαπτισθούν στον θάνατό του για τη διεκδίκησι της βασιλείας του Ιεχωβά Θεού, για να μπορέσουν τελικά ν’ αναστηθούν κατά την ομοιότητα της αναστάσεώς του, στην πρώτη ανάστασι, σε ουρανίαν «δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν». Ο απόστολος Παύλος τούς ερωτά: «Ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν. Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως.» (Ρωμαίους 6:3-5) Εδώ ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας Βαπτιστής. Στον αρχαίο καιρό ο Νώε εργάσθηκε για τη σωτηρία της γυναικός του δείχνοντας την πίστι του μ’ ένα πρακτικό τρόπο. Αυτή δεν τον εγκατέλειψε. Τον ακολούθησε μέσα στην κιβωτό και δεν απέθανε στον κατακλυσμό, αλλά επέρασε μερικά από τα χρόνια της μετά τον κατακλυσμό, μολονότι όχι για να γεννήση και άλλα τέκνα στον Νώε. Το ίδιο συμβαίνει τώρα με το υπόλοιπο.

ΥΙΟΙ ΚΑΙ ΝΥΦΕΣ

31, 32. Ποιοι υπάρχουν που ν’ αντιστοιχούν με τους γυιούς του Νώε και τις γυναίκες των;

³¹ Εδώ ερχόμεθα να εξετάσωμε τους τρεις γυιούς του Νώε και τις γυναίκες των. Ποιοι σήμερα αντιστοιχούν σ’ αυτούς; Πρέπει να είμεθα ειλικρινείς και ν’ αντιμετωπίσωμε τα γεγονότα της εποχής μας, «του καιρού του τέλους». Σήμερα τα χαρούμενα μάτια μας βλέπουν ένα μεγάλο πλήθος ανδρών και γυναικών, παιδιών και κοριτσιών, να συρρέουν στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά και ν’ αναλαμβάνουν ιερή υπηρεσία στον πνευματικό του ναό. Αυτοί βλέπουν ότι δεν υπάρχει σωτηρία γι’ αυτούς σε οποιαδήποτε από τις δαιμονόπνευστες, ανθρωποποίητες διευθετήσεις της μοιραίας αυτής ημέρας. Έτσι απομακρύνονται από το να πράττουν το θέλημα ανθρώπων και του κόσμου τούτου και αφιερώνονται τελείως στο να πράττουν το θέλημα του Θεού. Αποδίδουν όλη τη δύναμι της σωτηρίας στον Ιεχωβά Θεό που κάθεται επάνω στο θρόνο και στον Υιό του Ιησού Χριστό, τον οποίον ο Πατήρ έδωσε ως Αμνόν προς θυσίαν. Τον επευφημούν με κλάδους φοινίκων ως τον κεχρισμένον Βασιλέα του Ιεχωβά, και ακολουθούν την ηγεσία του ως του Καλού Ποιμένος. Θα γίνη ο «αιώνιος Πατήρ των». (Ησαΐας 9:6, Μετ. Βασ. Ιακ.) Αυτοί τώρα υπερτερούν πολύ σε αριθμό από το υπόλοιπο με το οποίο ο Ποιμήν τούς έκαμε μία ποίμνη, και βλέπομε ότι ήλθαν κάτω από το νέο σύστημα πραγμάτων στον κατάλληλο καιρό, στο χρονικό διάστημα της ευνοίας που μεσολαβεί μεταξύ του αρχικού μέρους και του τελικού μέρους της «μεγάλης θλίψεως», η οποία επέρχεται στον κόσμο του Σατανά. Με τέτοια χαρακτηριστικά σαν τα παραπάνω προφητεύθηκαν στην Αποκάλυψι 7:9-17.

³² Εμείς, επομένως, δεν μπορούμε να τους εξαλείψωμε από τη σκηνή του τέλους του κόσμου. Δεν μπορούμε να τους αφήσωμε έξω από την εικόνα. Βρίσκονται στη διάταξι της κιβωτού μαζί με το υπόλοιπο του μικρού ποιμνίου. Συνεπώς, πρέπει να έχουν μια αντιστοιχία με κάποιους από εκείνους που βρίσκονταν στην κιβωτό του Νώε κατά τη διάρκεια του κατακλυσμού. Είναι απλώς λογικό, είναι απλώς πραγματικό το ότι αντιστοιχούν στους τρεις γυιούς του Νώε και τις τρεις γυναίκες των.

33. Στις ημέρες των Σοδόμων και των Γομόρρων, ποιοι εξεικόνιζαν αυτή την ίδια τάξι;

³³ Αυτό δεν είναι κάτι το παράδοξο ή ασυνήθιστο. Έχομε ήδη σημειώσει ότι ένα «σύμμικτον πλήθος» εβαπτίσθη στον Μωυσήν μαζί με τους Ισραηλίτες στην Ερυθρά θάλασσα και τελικά εμπήκε στη Γη της Επαγγελίας. Επί πλέον, όταν ο Ιησούς παρέβαλλε τις ημέρες της δευτέρας παρουσίας του πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος με αρχαίες ημέρες κατά τις οποίες συνέβησαν μεγάλες καταστροφές και αξιοσημείωτες απελευθερώσεις, έκαμε συμπαραβολή όχι μόνο με τις ημέρες του Νώε, αλλά και με τις ημέρες του Λωτ. Ο Λωτ ήταν ανεψιός του Αβραάμ, εν τω οποίω όλες οι φυλές της γης επρόκειτο να ευλογηθούν. Ο Λωτ είχε κατοικήσει στα Σόδομα, που κατεδικάσθησαν σε πύρινη καταστροφή. Ο Ιησούς δείχνοντας ότι ο Λωτ και οι δύο θυγατέρες του που διέφυγαν την πύρινη καταστροφή ήσαν μορφές που προεικόνιζαν πρόσωπα του μέλλοντος, είπε: «Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λωτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή. Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ.» (Λουκάς 17:28-30, 32) Ο Λωτ και οι θυγατέρες του, για των οποίων τη ζωή ο Αβραάμ εμεσολάβησε στον άγγελο του Ιεχωβά, εξεικονίζουν χωρίς αμφιβολία την ίδια τάξι που εξεικονίζει το σύμμικτον πλήθος του καιρού του Μωυσέως και οι τρεις γυιοί του Νώε και οι γυναίκες των. Όλα αυτά εξεικονίζουν ότι διαβιβάζεται ασφαλώς μέσα από τον Αρμαγεδδώνα, όχι μόνο μια πνευματική τάξις, το υπόλοιπο, αλλά επίσης και μια επίγεια τάξις καλής θελήσεως.

34. Πώς οι γυιοί και οι νύφες του Νώε αναλογούσαν αριθμητικώς μ’ αυτόν και τη γυναίκα του, και ποιο ήταν το προνόμιο τους;

³⁴ Οι γυιοί και οι νύφες του Νώε υπερτερούσαν σε αριθμό αυτόν και τη γυναίκα του σε αναλογία τριών προς ένα, και μετά τον κατακλυσμό ήσαν εκείνοι που εξεπλήρωσαν την εντολή του Θεού: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην.» (Γένεσις 9:1) Είχαν βαπτισθή στον Νώε με το να συνεργασθούν πιστά μ’ αυτόν ως δούλον του Ιεχωβά στη διάρκεια όλων των ετών που κατεσκευάζετο η κιβωτός, και με το να εισέλθουν τελικά μαζί του στην κιβωτό, πιθανώς μπαίνοντας ανά δύο όπως μπήκαν και τα αρσενικά και τα θηλυκά ζώα. Έτσι ήλθαν κάτω από την ευλογία του Ιεχωβά μετά τον κατακλυσμό, με μια εντολή που συμφωνούσε μ’ ένα μέρος της εντολής που είχε δοθή στον Αδάμ και στην Εύα στην Εδέμ.

35. Πώς αποτελούν έτσι μια εικόνα του σημερινού «πολλού όχλου»;

³⁵ Πόσο κατάλληλη εικόνα αποτελούν του σημερινού «πολλού όχλου» των άλλων προβάτων! Και αυτά επίσης βαπτίζονται στον Μεγαλύτερον Νώε, τον Χριστόν Ιησούν. Όχι, όμως, με τον ίδιο τρόπο που βαπτίζεται το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου». Δεν βαπτίζονται στον θάνατον του Χριστού, διότι ο μέγας Βαπτιστής Ιεχωβά Θεός δεν το θέλει αυτό σχετικά με αυτούς. Το θέλημά του είναι να μπορέσουν, επιζώντας της μάχης του Αρμαγεδδώνος στη νεώτερη «κιβωτό» της σωτηρίας, να γίνουν καρποφόροι σε τέκνα μέσα στον δίκαιο νέο κόσμο και να λάβουν μέρος στην επανίδρυσι του παραδείσου επάνω στην καθαρισμένη γη και να κατοικήσουν σ’ αυτόν ως τέλειοι άνθρωποι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού για πάντα. Επομένως, αυτοί δεν είναι όμοιοι μ’ εκείνους που αποτελούν το υπόλοιπο του Χριστού και που ‘συνθάπτονται μετ’ αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον’ ή γίνονται «σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού». Μολονότι μερικά «άλλα πρόβατα» είναι δυνατόν να πεθάνουν στον καιρό που απομένει έως τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, εν τούτοις ουδέποτε θυσιάζουν την προσδοκία τους για μια τέλεια ζωή στον γήινο παράδεισο. Κοιμώνται με την ελπίδα της αναστάσεως σε ανθρώπινη ζωή επάνω στη γη υπό την χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Επομένως, βαπτίζονται στον Μεγαλύτερον Νώε με το ότι ακούουν τη φωνή του Καλού Ποιμένος σήμερα, που διακηρύττει τα καλά νέα της Βασιλείας σε όλη τη γη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, και έπειτα τον ακολουθούν με αφοσίωσι ως τον κεχρισμένον Βασιλέα του Θεού. Γι’ αυτόν το λόγο έχουν αλλάξει τη ζωή τους. Δεν σπαταλούν πια καιρό στο να μιμούνται τους τρόπους του κόσμου τούτου, αλλά ζουν σύμφωνα με το νέο σύστημα πραγμάτων, την κιβωτόν της ασφαλείας.