«Διαλλάγητε προς τον Θεόν»

«Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής.»—2 Κορ. 5:18.

 1. Παρά τη σημερινή κατάστασι, γιατί οι πιστοί άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός διακηρύττει, «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι.» Η γνώσις του γεγονότος αυτού δίδει μεγάλη παρηγορία στους ανθρώπους καλής θελήσεως σε όλο τον κόσμο σήμερα καθώς εξετάζουν τους θαυμαστούς σκοπούς του Θεού, οι οποίοι προεσκιάσθησαν στο πιο μακρινό παρελθόν της ανθρωπίνης ιστορίας, στον κήπο της Εδέμ. Εκεί ο Αδάμ έστεκε σε μια θέσι ευνοίας ενώπιον του Δημιουργού του, με την προοπτική εμπρός του μιας ευτυχισμένης ζωής επάνω στη γη. Βέβαια ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους σήμερα είναι μακριά από την αρχική εκείνη θέσι της ευνοίας του Θεού, και πολλοί νομίζουν πώς είναι ένα μάταιο όνειρο μόνο, ότι το ανθρώπινο γένος θα έχη ποτέ εκ νέου την προοπτική μιας ειρηνικής και χαρούμενης ζωής εκτεινόμενη εμπρός του όπως είχε και ο Αδάμ. Ούτε ήλθε πάλι πλησιέστερα προς τον Θεό η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους με το πέρασμα των αιώνων. Η κατάστασις του κόσμου δείχνει ότι τα έθνη τον λατρεύουν απλώς με τα χείλη και όχι με την καρδιά των. Οι λαοί γενικά δεν αντανακλούν αγάπη για τον Θεό ούτε για τον πλησίον των· αντιθέτως, τα εγκλήματα και οι παραβάσεις συνεχώς αυξάνουν και η απειλή του πολέμου ουδέποτε ελαττώνεται.

 2. Ποια μεγάλη ανάγκη υπάρχει σήμερα, και ποια στάσις είναι ουσιώδης;

² Για τούτο τα λόγια που έγραψε ο Παύλος στους Κορινθίους ηχούν τώρα πιο καθαρά ακόμη και ως πιο κατεπείγοντα παρά στον καιρό που εγράφησαν: «Διαλλάγητε προς τον Θεόν.» Είναι, όμως, εκπληκτικό το γεγονός ότι πολλοί δεν βλέπουν την ανάγκη διαλλαγής ή συμφιλιώσεως προς τον Θεόν. Αισθάνονται ότι είναι ήδη σωσμένοι και ότι μπορούν να μην κάνουν το κακόν ενώπιόν του. Παραβλέπουν, όμως, την προειδοποίησι που έδωσε ο Ιησούς σ’ εκείνους που ελάμβαναν ευσεβοφανώς αυτή τη στάσι, διασαλπίζοντας συγχρόνως στον κόσμο πόσο «καλοί» ήσαν. Ο Ιησούς μίλησε για τον Φαρισαίο που πήγε στο ναό για να προσευχηθή, λέγοντας: «Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, αρπαγές, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης.» Ο Ιησούς δεν μίλησε ευνοϊκά γι’ αυτόν τον Φαρισαίο, αλλά για τον ταπεινό τελώνη. Αυτός δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να υψώση στον ουρανό, αλλά ικέτευε θερμά τον Θεό, λέγοντας: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.» Ο τελώνης έδειχνε με την ταπεινή του στάσι ενώπιον του Θεού ότι είχε συναίσθησι των πνευματικών αναγκών του και προσηύχετο για να μπορέση να συνδιαλλαγή προς τον Θεόν. Δεν απαιτούσε κάτι από τον Θεό, αλλά ζητούσε έλεος και βοήθεια. Ούτε μπήκε στο ναό με την αυτάρεσκη, ευχαριστημένη διάθεσι του Φαρισαίου, που αντανακλάται από πολλούς ανθρώπους σήμερα. Αυτοί λέγουν, «Έχω την εκκλησία μου και διάγω μια καλή ζωή.» Είναι βέβαιοι ότι ο Θεός θα φροντίση γι’ αυτούς και θα στρώση το δρόμο για τη σωτηρία των—η ίδια ακριβώς άποψις που είχε ο Φαρισαίος. Αυτός διεκήρυττε ότι δεν ήταν καθώς οι πλείστοι από τους ανθρώπους: διήγε μια καλή ζωή και απέδιδε τα δέκατά του τακτικά στην εκκλησία. Όμως έλειπε η πραότης και η ταπεινοφροσύνη, οι ιδιότητες δε αυτές είναι ουσιώδεις για όλους τους ανθρώπους που θεωρούν πολύτιμες τις Γραφικές επαγγελίες ότι είναι δυνατόν μια μέρα να συνδιαλλαγούν με τον Θεό και να ευλογηθούν απ’ αυτόν.—Λουκ. 18:9-14.

 3. Ποια εσφαλμένη άποψι έχουν μερικοί όσον αφορά τον Θεό; Τι λείπει απ’ αυτούς;

³ Μερικοί που δεν κατανοούν την ανάγκη των για διαλλαγή, παίρνουν την αγέρωχη στάσι, «Αν υπάρχη Θεός, πρέπει να κάμη κάτι για να διορθώση την κατάστασι του κόσμου.» Αν δεν ιδούν μια επίδειξι της δυνάμεως του Θεού με καλύτερες συνθήκες για τον εαυτό τους και την οικογένεια, τους, δεν θα κάμουν τίποτε υπέρ του Θεού. Τους λείπει η πίστις και δεν καταβάλλουν προσπάθεια για να βρουν το δρόμο που οδηγεί στη ζωή. Μολονότι δαπανούν έτη μαθαίνοντας πώς να κερδίσουν τα μέσα της ζωής, δεν θεωρούν σπουδαίο να μελετήσουν τον οδηγόν που ο Θεός μάς έχει δώσει για την απόκτησι ζωής. Μέσα στην αδιαφορία τους, λοιπόν, λέγουν, «Ας φάγωμεν και ας πίωμεν και ας διασκεδάσωμεν· διότι αύριον θέλομεν αποθάνει.» Φρονούν ότι ο Θεός πρέπει να τους αποδείξη ότι πρόκειται να κάμη κάτι γι’ αυτούς, και ώσπου να έλθη εκείνος ο καιρός δεν έχουν καμμιά υπηρεσία γι’ αυτόν.

 4. Τι αντίκτυπον είχε η παρακοή του Αδάμ;

⁴ Λόγω αυτής της πολύ εξαπλωμένης ελλείψεως πίστεως και ακόμη αδιαφορίας για τον Θεό, μπορείτε εύλογα να ερωτήσετε, Θα διαλλαγή ποτέ το ανθρώπινο γένος προς τον Θεό; Θα γίνη ποτέ πραγματικότης η ευλογία της ενότητος μεταξύ του Δημιουργού και των δημιουργημάτων; Με ποια μέσα; Θα συμφιλιωθούν με τον Θεό όλοι οι άνθρωποι; Οι Γραφές θετικά ορίζουν ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει προμηθεύσει έναν τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο γένος θ’ αποκατασταθή στη θεία εύνοια. Είναι αληθές ότι από τον καιρό της παρακοής και ανταρσίας του Αδάμ στην Εδέμ οι άνθρωποι υπήρξαν υπό την καταδίκη του Θεού και τη θανατική του απόφασι. Ο Παύλος το εξήγησε αυτό στους Ρωμαίους λέγοντας, «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Η παρακοή του Αδάμ επέφερε ένα ρήγμα στην αρμονική σχέσι μεταξύ ανθρώπων και Θεού. Δεν επετράπη πια στον Αδάμ να παραμείνη στον ωραίο του παραδεισιακό οίκο. Δεν είχε πια την προοπτική αιωνίου ζωής ενώπιόν του, ούτε μπορούσε να την μεταβιβάση στα τέκνα του. Μάλλον, ήταν τώρα καταδικασμένος να μοχθή με σκληρή εργασία τη μία εβδομάδα μετά την άλλη για να προμηθεύση τα χρειώδη της ζωής για τον εαυτό του και την αυξανόμενη οικογένεια του.

 5. Περιγράψτε την πορεία που ακολούθησαν οι άνθρωποι δια μέσου των αιώνων.

⁵ Αφότου η ατέλεια και η καταδίκη του θανάτου διεβιβάσθησαν από τον Αδάμ σε όλα τα τέκνα του, δεν εφαίνετο πιθανόν ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν ποτέ να αποκατασταθούν στην εύνοια του Θεού. Αιώνες μετά την ανταρσία ο ψαλμωδός Δαβίδ έγραψε, «Δεν υπάρχει πράττων αγαθόν· δεν υπάρχει ουδέ είς.» (Ψαλμ. 14:3) Ασφαλώς ο άνθρωπος δεν ήταν σε θέσι, ν’ αποκαταστήση τον εαυτό του στην εύνοια και στη ζωή· ν’ ανυψώση πράγματι τον εαυτό του με τα δικά του μέσα. Αντιθέτως, στη διάρκεια των αιώνων της ιστορίας, στον καιρό που ο άνθρωπος έκανε εκείνο που ήταν ορθό στους οφθαλμούς του, η πορεία που διάλεξε υπήρξε πορεία λύπης και θανάτου με τη λεηλασία και ερήμωσι της γης. Αντί να ζουν υπό την ευλογία του Θεού και ν’ απολαμβάνουν την υπηρεσία τής επεκτάσεως των ορίων του αρχικού παραδεισιακού οίκου, οι άνθρωποι ακολούθησαν το δρόμο της δυστυχίας και της αθλιότητος. Για τούτο ρωτούμε, Πώς θα μπορούσαν ν’ αποκατασταθούν οι ευλογίες της ζωής με την εύνοια του Θεού και μια παραδεισιακή κατάστασις επάνω στη γη; Πώς θα μπορούσε να συμβή μια τέτοια συνδιαλλαγή με τον Θεό;

ΠΡΟΓΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑΣ ΠΑ ΔΙΑΛΛΑΓΗ

 6. Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα ευλογήση ακόμη τους δούλους του;

⁶ Η διευθέτησις για διαλλαγή υπήρξε γνωστή στον Θεό από την αρχή και ανεγράφη στις σελίδες της Βίβλου για την παρηγορία και ελπίδα των πιστών ανθρώπων. Εις Ησαΐαν 55:21, 22 (ΑΣ) ο Ιεχωβά μάς επαναβεβαιώνει ότι οι σκοποί του δεν θα ματαιωθούν ποτέ: «Τις ανήγγειλε τούτο απ’ αρχής; Τις εφανέρωσε τούτο εξ εκείνου του καιρού; Ουχί εγώ ο Ιεχωβά; Και δεν υπάρχει εκτός εμού άλλος Θεός· Θεός δίκαιος και Σωτήρ· δεν υπάρχει εκτός εμού. Εις εμέ βλέψατε, και σώθητε, πάντα τα πέρατα της γης· διότι εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος.» Από την αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας ο Ιεχωβά έδωσε τη βεβαίωσι ότι εκείνοι που τον υπηρετούν δεν θα το πράξουν ματαίως. Οι σκοποί του θα εκπληρωθούν και η γη θ’ αποκατασταθή ως ένας ευτυχής οίκος για τους δούλους του.—Ησ. 45:18.

 7. Με τι παραβάλλει τους ανθρώπους το Ησαΐας 45:9-13; και ποια σχέσι έχει η Γραφική αυτή περικοπή με τη διαλλαγή;

⁷ Μέσω του προφήτου του Ησαΐα ο Ιεχωβά έδειξε το μάταιον όλων των προσπαθειών των ανθρώπων να εκτελέσουν το έργον που ο Θεός έχει ορίσει για τον εαυτό του. Το ανθρώπινο γένος παρομοιάζεται προς πηλόν στα χέρια ενός αριστοτέχνου κεραμέως, και ο Ιεχωβά δείχνει ότι ο πηλός δεν μπορεί ν’ ανταγωνίζεται εκείνον που τον διαμορφώνει ή με οποιονδήποτε τρόπο να αλλάξη το υπόδειγμα ή τις διευθετήσεις του διαμορφωτού του. «‘Ουαί εις τον αντιμαχόμενον προς τον Ποιητήν αυτού—το δοχείον προς τον Κεραμέα! Ο πηλός θέλει ειπεί προς τον πλάττοντα αυτόν, “Τι κάμνεις;” Ή το έργον ενός ανθρώπου θέλει ειπεί προς αυτόν, “Δεν έχεις χείρας!”;’. . . Ούτω λέγει ο ΚΥΡΙΟΣ [Ιεχωβά], ο Άγιος του Ισραήλ, όστις έπλασεν αυτόν: ‘Θέλεις συζητήσει μετ’ εμού περί των τέκνων μου, ή θέλεις δώσει εις εμέ προσταγάς δια το έργον των χειρών μου; Εγώ έκτισα την γην, και εποίησα άνθρωπον επ’ αυτής· αι χείρές μου εξέτειναν τους ουρανούς, και έδωκα διαταγάς εις πάσαν την στρατιάν αυτών. Εγώ εξήγειρα ένα εν δικαιοσύνη, και θέλω διευθύνει πάσας τας οδούς αυτού· αυτός θέλει οικοδομήσει την πόλιν μου, και θέλει ελευθερώσει τους αιχμαλώτους μου, ουχί με τίμημα, ουδέ με δώρα,’ λέγει ο ΚΥΡΙΟΣ των δυνάμεων.’ (Ησ. 45:9-13, ΜΑΜ) Ο Ιεχωβά εδώ έδειχνε εκείνον που θα προσδιώριζε με δικαιοσύνη για να διαλλάξη αυτούς που έχουν την αγάπη για τον Θεό στην καρδιά τους. Ακόμη μια φορά τονίζεται καθαρά το σημείο ότι μόνο μέσω της διευθετήσεως του Θεού μπορούν ν’ απολαύσουν οι άνθρωποι τη συνδιαλλαγή και τις ευλογίες της ευνοίας του Θεού με ζωή.

 8. Από ποιον καιρό ο Ιεχωβά έδωσε ελπίδα απολυτρώσεως;

⁸ Από την αρχή ακόμη ο Ιεχωβά έδειξε ότι η θυσία της ανθρωπίνης ζωής του Ιησού θα ήταν το σημείο της στροφής που θ’ αποκαθιστούσε την ευνοϊκή σχέσι μεταξύ Θεού και ανθρώπων. «Όστις ήτο μεν προωρισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς δια σας, τους πιστεύοντας δι’ αυτού εις τον Θεόν, τον αναστήσανια αυτόν εκ νεκρών, και δόντα εις αυτόν δόξαν, ώστε η πίστις σας και η ελπίς να ήναι εις τον Θεόν.» (1 Πέτρ. 1:20, 21) Μετά την παρακοή των στον κήπο της Εδέμ ο Ιεχωβά ενέδυσε τον Αδάμ και την Εύα με δέρματα ζώων. Κατόπιν η αφήγησις της Γραφής μάς λέγει ότι η θυσία ζώου που προσέφερε ο Άβελ έγινε δεκτή από τον Θεό, διότι μια τέτοια θυσία κατάλληλα προεικόνιζε τη διάταξι του Ιεχωβά ότι χωρίς έκχυσι αίματος δεν θα μπορούσε να γίνη άφεσις αμαρτίας.—Εβρ. 9:22·

 9. Τίνος ήταν σκιά η θυσία του πάσχα;

⁹ Ο πασχάλιος αμνός που εθυσιάσθη από κάθε Ισραηλίτην οικοδεσπότην πριν ακριβώς από τη φυγή των από την Αίγυπτο, υποτυπούσε και προεσκίαζε επίσης τη θυσία που επρόκειτο να κάμη ο Ιησούς. Στην αρχαία Αίγυπτο υπό την διάταξι του πάσχα το αίμα του αμνού ερραντίσθη στο ανώφλιο και τους παραστάτας της θύρας κάθε οικίας, και εκείνοι που έδειξαν πίστι στις οδηγίες του Ιεχωβά σχετικά με τούτο, είχαν τις ευλογίες του με ζωή για τον πρωτότοκο των. Μ’ αυτό τον τρόπο η θυσία του πασχαλίου αμνού έρριχνε φως πάνω στη διάταξι του Θεού που επρόκειτο να καρποφορήση έπειτα από εκατοντάδες χρόνια, στρώνοντας το δρόμο της συνδιαλλαγής και της αιωνίου ζωής. (Έξοδ. 12:21) Γι’ αυτή την αιτία ο Παύλος έγραψε: «Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός.» (1 Κορ. 5:7· 1 Πέτρ. 1:19) Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής επίσης έδωσε μαρτυρία τούτου όταν ο Ιησούς εμφανίσθηκε μπροστά του στην έρημο. Καθώς ο Ιησούς επλησίαζε, ο Ιωάννης είπε, «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.»—Ιωάν. 1:29.

10. Ποιο τίμημα απητείτο για εξιλέωσι λόγω της αμαρτίας; Πώς παρεσχέθη αυτό;

¹⁰ Η διαθήκη του νόμου που ο Ιεχωβά έκαμε με το έθνος Ισραήλ παρείχε ομοίως μια πρόβλεψι της διαλλαγής που θα ήρχετο με τη θυσία του Χριστού. Όπως αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 19:21, ο νόμος ήταν εκείνος που προέβλεπε ότι ζωή έπρεπε να δοθή αντί ζωής. Αυτή ήταν μια σαφής έκθεσις της δικαίας απαιτήσεως του Ιεχωβά. Όπως ακριβώς ο Αδάμ δια της παρακοής είχε χάσει κάθε δικαίωμα για μια αιώνια, τελεία ανθρώπινη ζωή, έτσι μόνο ο Ιησούς Χριστός, ως το ανθρώπινον αντίστοιχο του ενώπιον του Θεού, θα μπορούσε να ισορροπήση την πλάστιγγα της δικαιοσύνης στα όμματα του Θεού. Η ανικανότης του αμαρτωλού ανθρώπου ν’ ανταποκριθή στις απαιτήσεις του Θεού, δείχνεται καθαρά στον Ψαλμό 49:7-9 (ΜΑΜ): «Ουδείς άνθρωπος δύναται ποτέ να εξαγοράση εαυτόν ή να δώση λύτρον εις τον Θεόν δι’ εαυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις του προσώπου αυτού διαπαντός, ώστε να εξακολουθή να ζη αιωνίως, χωρίς να ίδη τον Λάκκον.» Αφού η ζωή που έλαβε ο Ιησούς ως ανθρώπινος υιός του Ιεχωβά ήταν τελεία, αυτός θα μπορούσε να σταθή παράπλευρα στον Αδάμ ως ίσος του, και κατάλληλα χαρακτηρίζεται ως ο δεύτερος Αδάμ ή «ο έσχατος Αδάμ.» Μόνο η προσφορά της τελείας ανθρωπίνης ζωής του θα μπορούσε να κάμη παντοτινή εξιλέωσι για την απώλεια που είχε προξενήσει ο Αδάμ στο ανθρώπινο γένος.

11. Γιατί δεν αποκατεστάθη το δικαίωμα της ζωής μέσω του Μωσαϊκού νόμου;

¹¹ Μολονότι ο νόμος που εδόθη μέσω του Μωυσέως ήταν καλός αυτός καθ’ εαυτόν, επειδή ήταν μια προμήθεια του Ιεχωβά, ποτέ όμως δεν θα μπορούσε ν’ αποκαταστήση το δικαίωμα της αιωνίου ζωής για το ανθρώπινο γένος, επειδή, εφ’ όσον οι άνθρωποι θα εξακολουθούσαν να είναι αμαρτωλοί και ατελείς, θα παρέμεναν ανίκανοι να τηρήσουν τον νόμο με δικαιοσύνη. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο απητείτο η εκούσια θυσία του Ιησού, καθώς μας λέγεται στις Πράξεις 13:38, 39: «Έστω λοιπόν γνωστόν εις εσάς, άνδρες αδελφοί, ότι δια τούτου κηρύττεται προς εσάς άφεσις αμαρτιών και από πάντων αφ’ όσων δεν ηδυνήθητε δια του νόμου του Μωυσέως να δικαιωθήτε, δια τούτου πας ο πιστεύων δικαιούται.»

12. Ποιος ήταν ο σκοπός του νόμου;

¹² Σύμφωνα με τις προμήθειες του νόμου που ο Θεός έδωσε στον Ισραήλ, προσεφέροντο τακτικές θυσίες μόσχων και τράγων, αλλά η εξακολουθητική χύσις αίματος των ζώων αυτών ποτέ δεν μπορούσε ν’ αφαιρέση την αμαρτία. (Εβρ. 10:4) Εις Γαλάτας 3:19-25 ο Παύλος υποβάλλει την ερώτησι: «Δια τι λοιπόν εδόθη ο νόμος;» Δίδεται η απάντησις: «Εξ αιτίας των παραβάσεων προσετέθη εωσού έλθη το σπέρμα προς το οποίον έγεινεν η επαγγελία, . . . Ο νόμος λοιπόν εναντίος των επαγγελιών του Θεού είναι; Μη γένοιτο! διότι εάν ήθελε δοθή νόμος δυνάμενος να ζωοποιήση, η δικαιοσύνη ήθελεν είσθαι τωόντι εκ του νόμου· η γραφή όμως συνέκλεισε τα πάντα υπό την αμαρτίαν, δια να δοθή η επαγγελία εκ πίστεως Ιησού Χριστού εις τους πιστεύοντας. . . . Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, δια να δικαιωθώμεν εκ πίστεως· αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν.» Ίσως ακόμη αμεσώτερα, εις Ρωμαίους 10:4, ο Ιεχωβά μάς εξηγεί: «Επειδή το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα.» Όλες οι διάφορες εντολές του νόμου από καιρό σε καιρό εφιστούσαν την προσοχή των Ισραηλιτών στην ανικανότητά των να τηρήσουν τελείως τις απαιτήσεις του Θεού και έτσι να κερδίσουν ζωή. Αλλά σ’ εκείνους που ήσαν ειλικρινείς και ταπεινοί στην καρδιά και στη διάνοια, ο νόμος εδίδασκε ένα μάθημα: την ανάγκη ενός λυτρωτού για να τους διαλλάξη με τον Θεό.

13. Πώς προεσκιάσθη ο θάνατος του Ιησού;

¹³ Μια τελική προφητική εξεικόνισις μπορεί να αναφερθή για να δείξη ότι ο Ιεχωβά εγνώριζε από αρχαίους καιρούς την προμήθεια που θα έκανε για τη διαλλαγή τού ανθρωπίνου γένους προς ζωήν. Αυτή ωραία φανερώνεται στο εικοστό δεύτερο κεφάλαιο της Γενέσεως, όπου εκτίθεται ότι ο Θεός ωδήγησε τον Αβραάμ να προσφέρη τον προσφιλή του υιό Ισαάκ σε θυσία. Η καταπληκτική πίστις του Αβραάμ στον Ιεχωβά και τους σκοπούς του τού επέτρεψε να προχωρήση με τη διευθέτησι αυτή ως το σημείο τού να προσφέρη τη ζωή του Ισαάκ. Ο Ισαάκ, εξ άλλου, εβοήθησε τον ηλικιωμένο πατέρα του στις προετοιμασίες και έδειξε την υποτακτική προθυμία του ν’ ακολουθήση τη διεύθυνσι του Θεού του Ιεχωβά και του πατρός του Αβραάμ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Ιεχωβά εξέτεινε την ευλογία του στον Αβραάμ με την επαγγελία του ότι μέσω της γενεαλογικής γραμμής του Ισαάκ θα ηυλογούντο όλα τα έθνη της γης. Λόγω της μεγάλης του πίστεως στον Θεό, ο Αβραάμ απήλαυσε μια θέσι ευνοίας, και χαρακτηρίζεται ως «φίλος [του Ιεχωβά] εις τον αιώνα». (2 Χρον. 20:7, Μετ. Βασ. Ιακ.) Σ’ αυτή την εικόνα ο Αβραάμ εξεικόνιζε ωραία τον Ιεχωβά, ο οποίος προσέφερε τον μονογενή του Υιό Ιησού σε θυσία, και ο Ισαάκ εξεικόνιζε τον Ιησού στην πρόθυμη συμμόρφωσί του προς το θέλημα του Πατρός του.

14. (α) Εξηγήστε το Ιωάννης 3:16. (β) Πώς ο Ιησούς ακολούθησε το θέλημα του Πατρός του;

¹⁴ Η διευθέτησις για διαλλαγή είναι το στοργικό δώρο του Ιεχωβά για το ανθρώπινο γένος. Καθώς λέγει η Γραφή: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά δεν αγαπά αυτόν τον παλαιό κόσμο της αδικίας και του κακού, αλλά η αγάπη του είναι άφθονη για τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης που αυτός θα ιδρύση υπό τον Χριστόν ως Βασιλέα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον κόσμο και χάριν των καλής θελήσεως ανθρώπων όλων των γενεών ο Ιεχωβά επρομήθευσε αυτή τη θυσία του προσφιλούς του Υιού. Γνωρίζοντας ότι ήταν θέλημα του Θεού να πεθάνη για να προμηθεύση το αντίλυτρο, ο Ιησούς προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα του λίγο πριν από την ώρα της προδοσίας του: «Πάτερ, αν θέλης ν’ απομακρύνης το ποτήριον τούτο απ’ εμού· πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη.» (Λουκ. 22:42) Ο Παύλος μάς υπενθυμίζει την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά σχετικά με τούτο, λέγοντας: «Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνη. Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην προς ημάς, διότι, ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.» (Ρωμ. 5:6-8) Μετά τον θάνατό του και την επακολουθήσασα ανάστασι στον ουρανό τον ίδιο, ο Ιησούς παρουσίασε την αξία της θυσίας του ενώπιον του Πατρός του και ενεργώντας έτσι απεμάκρυνε την αμαρτία με τη θυσία του εαυτού του.—Εβρ. 9:23-28.

15. Ποια είναι η μία πορεία με την οποία μπορούμε να διαλλαγούμε με τον Θεό;

¹⁵ Για να έλθωμε στην εύνοια του Θεού τώρα και να κρατήσωμε στερεά την προσδοκία της συνεχούς ευλογίας του Ιεχωβά, είναι ουσιώδες να δεχθούμε με πίστι αυτή την προμήθεια για ανθρώπινη διαλλαγή. Αυτό πρέπει να το κάμωμε με μεγάλη χαρά και με επιθυμία να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά στην πληρέστατη έκτασι των ικανοτήτων μας. Καθώς το εξέφρασε ο Παύλος: «Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή δια της ζωής αυτού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσιν.» (Ρωμ. 5:10, 11) Μέσω του Χριστού άνθρωποι πίστεως μπορούν πάλι να σταθούν στη θέσι ευνοίας που απελάμβανε κάποτε ο Αδάμ στον κήπο της Εδέμ. Πράγματι, δεν εδόθη άλλο όνομα υπό τον ουρανόν με το οποίο μπορούν οι άνθρωποι να σωθούν. Ο ίδιος ο Ιησούς επιστοποίησε, «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.»—Ιωάν. 14:6.

ΔΕΝ ΔΙΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

16. Ποιοι θα λάβουν σωτηρία;

¹⁶ Ο Ιεχωβά με την παρ’ αξίαν αγαθότητά του εξέτεινε παντού την ευκαιρία για διαλλαγή όλων των ανθρώπων. Αφού η προμήθειά του είναι για ανθρώπους κάθε φυλής, γλώσσης και θέσεως στη ζωή, μήπως αυτό σημαίνει ότι όλοι θα αποκτήσουν τα οφέλη της; Οι Γραφές δείχνουν ότι κάτι αναμένεσαι από ένα άτομο για ν’ αποκτήση την εύνοια του Θεού. (Ματθ. 21:28-30) Ο Θεός δεν καθιστά αναγκαστική ή αυτόματη τη σωτηρία ή διαλλαγή. Ο Πέτρος το σχολιάζει αυτό, λέγοντας, «Και “αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;”» (1 Πέτρ. 4:18) Προφανώς από την πείρα της διακονίας του και από τη γνώσι που είχε του Λόγου του Θεού, ο Πέτρος δεν περίμενε ούτε κάθε Χριστιανός ακόμη να παραμείνη πιστός και ν’ αποκτήση σωτηρία.

17. Πώς απήντησε το Ιουδαϊκό έθνος στη διακονία του Ιησού;

¹⁷ Μια περίπτωσις σχετική με το σημείο αυτό είναι του Ιουδαϊκού έθνους. Ο Ιησούς είχε περιορίσει τα ολίγα έτη της επιγείου διακονίας του σε κήρυγμα προς τους Ιουδαίους, σύμφωνα με την επαγγελία του Ιεχωβά προς αυτούς ότι αν ήσαν πιστοί και ευπειθείς στις οδηγίες του θα ήσαν ένα άγιο έθνος, ένας λαός για το όνομά του. Τα γεγονότα, όμως, δείχνουν ότι αυτοί δεν εδέχθησαν τη θαυμαστή ευκαιρία που ήταν ενώπιον των ως έθνους. Παρέλειψαν να συνεχίσουν την υπηρεσία των με υπακοή στις εντολές του Ιεχωβά και αρνήθηκαν να δεχθούν τον Μεσσία όταν εμφανίσθηκε. Δεν είναι παράδοξο ότι ο Ιησούς τούς κατεδίκασε για την απιστία των και ακόμη για εναντίωσι προς την υπηρεσία του Θεού. «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.»—Ματθ. 23:37, 38.

18. Ποια ευκαιρία άνοιξε για τους ανθρώπους των εθνών η έλλειψις πίστεως του Ιουδαϊκού έθνους;

¹⁸ Αργότερα όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Ρωμαίους, έδειξε ότι το Ιουδαϊκό έθνος είχε χάσει την ευκαιρία του. Δεν επρόκειτο πια να είναι αποκλειστικά δική των η προσδοκία ότι από τις τάξεις των θα εξελέγετο το βασίλειον ιεράτευμα, οι εκλεκτοί του Ιεχωβά, για να κυβερνήσουν μαζί με τον Χριστόν στη βασιλεία των ουρανών. Μάλλον, στο 36 (μ.Χ.) το άγγελμα της Βασιλείας άρχισε να κηρύττεται στους ανθρώπους όλων των εθνών. Ο Παύλος εξήγησε ότι η απόρριψις του Ισραηλιτικού έθνους από τη θέσι της ευνοίας άνοιξε το δρόμο της διαλλαγής για τον κόσμο. Κατόπιν, για να μην πέσουν οι Ρωμαίοι Χριστιανοί στον ίδια παγίδα που είχαν πέσει πριν απ’ αυτούς οι Ιουδαίοι, έγραψε: «Δια την απιστίαν απεκόπησαν, συ δε δια της πίστεως ίστασαι. Μη υψηλοφρόνει, αλλά φοβού· διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη τους φυσικούς κλάδους, πρόσεχε μήπως δεν φεισθή μηδέ σε. Ιδέ λοιπόν την χρηστότητα και την αυστηρότητα του Θεού· επί μεν τους πεσόντας, την αυστηρότητα· επί σε δε, την χρηστότητα, εάν επιμείνης εις την χρηστότητα· διότι άλλως και συ θέλεις αποκοπή. Και εκείνοι δε, εάν δεν επιμείνωσιν εις την απιστίαν, θέλουσιν εγκεντρισθή· διότι δυνατός είναι ο Θεός πάλιν να εγκεντρίση αυτούς.» (Ρωμ. 11:20-23) Έτσι συνέβη ώστε ο λαός ακριβώς εκείνος που κάποτε απέρριψε τον Ιησούν με τα λόγια, «Σπέρμα του Αβραάμ είμεθα», βρέθηκε απερριμμένος επειδή δεν επέδειξε την πίστι του Αβραάμ.

19. Θα διαλλαγούν τελικά προς τον Θεό όλοι οι άνθρωποι; Εξηγήστε.

¹⁹ Στο δέκατο έκτο κεφάλαιο του Λουκά ο Ιησούς ετόνισε πάλι το γεγονός ότι δεν θα διαλλαγούν όλοι οι άνθρωποι προς τον Θεό, ούτε ακόμη όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι αφωσιωμένοι δούλοι του. Στους φιλαργύρους Φαρισαίους που τον εχλεύαζαν, είπε: «Σεις είσθε οι δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων· ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας· διότι εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» Συνέχισε με την αφήγησι της παραβολής του πλουσίου και του Λαζάρου. Ήλθε καιρός που ο πλούσιος απέθανε και ετάφη, και ενώ παρετείνετο η αγωνία του είδε τον Αβραάμ από μακριά, με τον Λάζαρο ανακεκλιμένο στη θέσι της ευνοίας μαζί του. Η μόνη όμως απάντησις που έλαβε ο πλούσιος από τον Αβραάμ κατόπιν της ικεσίας του για έλεος, ήταν, «Μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον, ώστε οι θέλοντες να διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς, να μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν να διαπερώσι προς ημάς.» Ασφαλώς δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι πλούσιοι είναι καταδικασμένοι στα όμματα του Θεού, επειδή δεν είναι αυτή η σημασία της παραβολής. Αλλ’ ο Ιησούς ετόνισε ότι οι φιλάργυροι Φαρισαίοι που εδικαίωναν τον εαυτό τους ενώπιον των ανθρώπων δεν μπορούσαν να εξαπατήσουν τον Θεό. Μολονότι ήσαν πλούσιοι στην κατοχή του Λόγου του και στις ευκαιρίες να τον τιμούν, δεν ήθελαν ούτε να προμηθεύουν την πνευματική τροφή, την εν καιρώ τροφή, σ’ εκείνους που υπερεπιθυμούσαν λίγα ψιχία της όπως ο Λάζαρος. Γι’ αυτό το λόγο ο Ιησούς εξεφώνησε μια πραγματική καταγγελία εναντίον του απίστου κλήρου της εποχής του, όπως αναγράφεται στο εικοστό τρίτο κεφάλαιο του Ματθαίου.

20. Ποια προειδοποίησι έδωσε ο Θεός στην τάξι του πλουσίου μέσω του Ιεζεκιήλ και του Ιερεμία;

²⁰ Με όμοια διάθεσι, ο Ιεχωβά ενέπνευσε τον Ιεζεκιήλ να γράψη: «Υιέ ανθρώπου, προφήτευσον επί τους ποιμένας του Ισραήλ· προφήτευσον, και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός προς τους ποιμένας· Ουαί εις τους ποιμένας του Ισραήλ, οίτινες βόσκουσιν εαυτούς! Οι ποιμένες δεν βόσκουσι τα ποίμνια;» (Ιεζ. 34:2, ΑΣ) Το οριστικό ατυχές τέλος για κείνους που, γνωρίζοντας τον Λόγον και τις προμήθειες του Θεού, παχύνουν μόνο τους εαυτούς των με αυτά, πιστεύοντας ότι οι Γραφές είναι ένα επωφελές μέσον προσωπικού πορισμού, αναγράφεται στον Ιερεμία 25:34-36 (ΑΣ): «Ολολύξατε, ποιμένες, και αναβοήσατε· και κυλίσθητε εις το χώμα, οι έγκριτοι του ποιμνίου· διότι επληρώθησαν αι ημέραι σας δια την σφαγήν, και δια τον σκορπισμόν σας· και θέλετε πέσει ως σκεύος εκλεκτόν. Και θέλει λείψει η φυγή από των ποιμένων, και η σωτηρία από των εγκρίτων του ποιμνίου. Φωνή κραυγής των ποιμένων, και ολολυγμός των εγκρίτων του ποιμνίου· διότι ο Ιεχωβά ηφάνισε την βοσκήν αυτών.»

21. Γιατί μερικοί δεν θα διαπεράσουν το χάσμα που ανέφερε ο Ιησούς;

²¹ Όπως ακριβώς ο Αβραάμ στην προφητική παρ’ ολίγον θυσία του Ισαάκ εξεικόνιζε τον Ιεχωβά Θεό, έτσι και στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου που έδωσε ο Ιησούς, ο Αβραάμ εξεικόνιζε πάλι τον Ιεχωβά. Ένα μεγάλο χάσμα φανερώνεται ότι υπάρχει μεταξύ εκείνων που υποκριτικά υπηρετούν τον Θεό για προσωπικά συμφέροντα και εκείνων που, όπως ο Λάζαρος, βρίσκουν την εύνοια του Θεού επειδή εκζητούν με ειλικρίνεια την αλήθεια και προσεύχονται θερμά για έλεος. Όπως σαφώς έδειξε ο Ιησούς, εκείνοι που εκουσίως εξακολουθούν να εκπληρώνουν την εικόνα της τάξεως του πλουσίου, ενώ παραμελούν την παρηγορία και την πνευματική διατροφή των ταπεινών ανθρώπων του κόσμου, ποτέ δεν θα διαλλαγούν προς τον Θεό.

ΑΠΟΚΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

22. Γιατί απλή εξομολόγησις δεν θα κερδίση την εύνοια του Θεού; Τι απαιτείται;

²² Ούτε για τον μέσον άνθρωπον, οσοδήποτε ειλικρινής και αν είναι, δεν μπορεί μια εβδομαδιαία εξομολόγησις να κερδίση μια δίκαιη στάσι ενώπιον του Θεού. Αντί απλής υπηρεσίας χειλέων απαιτείται μια αλλαγμένη, θετική πορεία ενεργείας, και αυτή πρέπει να βασίζεται στη γνώσι. (1 Πέτρ. 1:14, 15) Είναι αδύνατον να κερδίση κανείς την εύνοια του Θεού ακολουθώντας μια ελικοειδή και εξωφρενική πορεία διαγωγής στη διάρκεια της εβδομάδος και έπειτα σε μια μέρα της εβδομάδος ξαφνικά αναλαμβάνοντας ύφος ευσεβείας και ευλαβούς λατρείας. Ο Ιεχωβά βλέπει την καρδιά και γνωρίζει τη διάνοια του ανθρώπου· και επομένως μια απλή ομολογία δικαιοσύνης δεν είναι αρκετή για να κερδίση ευλογία από τον Θεό. Ένας άνθρωπος που έχει σταθερή αγάπη για τη δικαιοσύνη, θα την εξασκήση. Θ’ αποβλέψη στον Θεό και στον Λόγον του για καθοδηγία, μη νομίζοντας ποτέ ότι μια απλή εξομολόγησις σ’ έναν άλλον ατελή και αμαρτωλόν άνθρωπο μπορεί να επανορθώση επανειλημμένα και εσκεμμένα αδικήματα. Το να νομίζη κανείς ότι η εξομολόγησις των αμαρτιών του και των ατελειών του σ’ ένα άλλο πρόσωπο θα καθαρίση με κάποιον τρόπο θαυματουργικά την πλάκα ενώπιον του Θεού, είναι εκδήλωσις ακαταλλήλου και δεισιδαίμονος σεβασμού για το πρόσωπο αυτό. Τούτο ασφαλώς δεν είναι σύμφωνο με τις Γραφές ούτε με τη διάταξι του Θεού ότι ο Ιησούς χρησιμεύει ως μεσίτης μας. Ο απόστολος Παύλος διεμαρτυρήθη έντονα εναντίον ανθρώπων του καιρού του που επιθυμούσαν να τον τιμήσουν ως μια θεότητα. Όταν ο λαός των Λύστρων απεπειράθη να ενεργήση πράξεις λατρείας στον Παύλο και στο Βαρνάβα, αυτοί εκραύγασαν, λέγοντας, «Άνδρες, τι κάμνετε ταύτα; και ημείς είμεθα άνθρωποι ομοιοπαθείς με εσάς, κηρύττοντες προς εσάς, να επιστρέψητε από τούτων των ματαίων προς τον Θεόν τον ζώντα.»—Πράξ. 14:15.

23. (α) Πώς έβλεπε ο Παύλος την υπηρεσία του προς τον Ιεχωβά; (β) Θα παραβλέψη ο Θεός την εκούσια διάπραξι αμαρτίας;

²³ Μολονότι ο Παύλος ήταν συνεχώς δραστήριος στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ποτέ δεν πήρε τη στάσι ότι είχε κάμει αρκετά έτσι ώστε να μπορή τώρα να χαλαρώση την προσπάθειά του και να επιβραδύνη την υπηρεσία του ή να αποσυρθή απ’ αυτήν. Δεν συνιστούσε μια απλή εξομολόγησι ως τον τρόπο για να διαλλαγή κανείς με τον Θεό. Μάλλον εξεικόνιζε τον εαυτό του ως έναν που έτρεχε και επεξετείνετο προς τα εμπρός για τον σκοπό που ο Θεός ορίζει εν Χριστώ Ιησού. (Φιλιππησ. 3:13, 14) Συνησθάνετο τις ατέλειές του και τις ελλείψεις του και εγνώριζε ότι μόνο μέσω του ελέους του Ιεχωβά είχε το θαυμαστό προνόμιο να γνωρίζη την αλήθεια και να δίνη μαρτυρία για τους σκοπούς του Θεού. Έλεγε: «Διότι η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν· πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Ιεχωβά.» (1 Κορ. 4:4, ΜΝΚ) Ενώ κατά καιρούς μπορούμε να ενθαρρύνωμε και να ενισχύουμε τους αδελφούς μας ακούοντας τα προβλήματά τους και δίνοντάς τους Γραφική συμβουλή, ποτέ δεν πρέπει να νομίζωμε ότι μια εξομολόγησις πρόκειται ν’ αλλάξη τη στάσι των ενώπιον του Θεού. Η πορεία της ενεργείας που ακολουθεί ένα άτομο είναι εκείνη που υπολογίζεται και όχι απλά λόγια. Το άτομο αυτό δεν πρέπει πια να οδηγήται από τους κανόνας του παλαιού κόσμου, αλλά πρέπει να μεταμορφώση τη διάνοιά του σύμφωνα με τον Λόγον της αληθείας του Θεού. Αυτό δείχνεται σαφώς εις Εβραίους 10:26-29: «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών· αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους. Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωυσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος· πόσον, στοχάζεσθε, χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού, και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το πνεύμα της χάριτος;»

24. Ποια εκλογή βρίσκεται μπροστά σε κάθε άτομο;

²⁴ Μερικοί που βρίσκονται σε απόγνωσι νομίζουν ότι έχουν βυθισθή τόσο βαθιά στον πηλό των ανθρωπίνων παθών ώστε δεν έχουν καμμιά ελπίδα. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην έτσι. Αντιθέτως, μια εκλογή ανοίγεται σε κάθε άτομο. Απόκειται σ’ αυτό αν επιθυμή ν’ ακούση την κλήσι να παύση να συμμορφώνεται με το σύστημα του παλαιού κόσμου και να διαλλαγή με τον Θεό ή όχι. Σ’ αυτούς ο Ιεχωβά γράφει: «Εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών· εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον. Εάν θέλητε, και υπακούσητε, θέλετε φάγει τα αγαθά της γης· εάν όμως δεν θέλητε, και αποστατήσητε, θέλετε καταφαγωθή υπό μαχαίρας· διότι το στόμα του Ιεχωβά ελάλησε.»—Ησ. 1:18-20, ΑΣ.

25, 26. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι όλοι έχουν μια ευκαιρία ν’ απολαύσουν την εύνοια του Θεού;

²⁵ Ο ίδιος ο Ιησούς διεκήρυξε ότι «οι τελώναι και αι πόρναι» θα εισήρχοντο στη Βασιλεία πριν από τους στασιαστικούς και αυτοδικαιουμένους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του λαού. Αυτό δεν εννοεί ότι οι τελώναι αυτοί και αι πόρναι θα συνέχιζαν την κακή τους πορεία ενεργείας, αλλά, όπως εξήγησε ο Ιησούς, αυτοί επίστεψαν και εξεδήλωσαν την πίστι των. Λόγω της πίστεως αυτής η προηγούμενή των πορεία ενεργείας επρόκειτο να αποπλυθή και καθαρισθή με το αίμα του Αμνού. Ο Ιησούς περαιτέρω έδειξε ότι κανείς δεν είναι πάρα πολύ ασήμαντος ή μικρός για να λάβη τη φιλάγαθη προμήθεια του Θεού για απολύτρωσι και διαλλαγή. Χρησιμοποιώντας την εικόνα ενός ποιμένος, ερώτησε: «Τι σας φαίνεται; εάν άνθρωπος τις έχη εκατόν πρόβατα, και πλανηθή έν εξ αυτών, δεν αφίνει τα εννενήκοντα εννέα, και υπάγων επί τα όρη ζητεί το πλανώμενον; Και εάν συμβή να εύρη αυτό, αληθώς σας λέγω, ότι χαίρει δι’ αυτό μάλλον παρά δια τα εννενήκοντα εννέα τα μη πεπλανημένα. Ούτω δεν είναι θέλημα έμπροσθεν του Πατρός σας του εν ουρανοίς, να απολεσθή είς των μικρών τούτων.»—Ματθ. 18:12-14.

²⁶ Το ίδιο σημείο φανερώνεται στη χαρούμενη υποδοχή που έγινε στον άσωτο υιό της παραβολής που αναγράφεται στο 15ο κεφάλαιο του Λουκά. Ο γυιός είχε ταξιδέψει σε μακρινή χώρα, όπου εδαπάνησε τον καιρό του σε ταραχώδη ζωή ώσπου ωδηγήθηκε από τις οδύνες τής πείνας να βόσκη χοίρους. Τελικά ήλθε σε κατάστασι ανανήψεως και επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι όπου έγινε δεκτός με ευτυχία. Ο πατέρας ανήγγειλε: «Ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο, και ανέζησε· και απολωλώς ήτο, και ευρέθη.» Με τον ίδιο τρόπο, και αν ακόμη κανείς ακολούθησε πορεία που τον ωδήγησε μακριά από τον οίκον του ουρανίου του Πατρός, Ιεχωβά Θεού, και εδαπάνησε τον καιρό του και τη ζωή του σε ανόητο τρόπο διαβιώσεως, αν ανανήψη και συναισθανθή τα λάθη του, είναι δυνατόν να εκδηλωθή σ’ αυτόν το έλεος και η συγχώρησις του Ιεχωβά. Μας λέγεται, «Μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:9) Μολονότι η μεγάλη προμήθεια του Ιεχωβά για διαλλαγή και ευλογία είναι για ανθρώπους κάθε είδους, κάθε βαθμίδος και θέσεως στη ζωή, θα ληφθή ωστόσο μόνο από εκείνους που αφοσιώνονται στον Θεό με όλη τους την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι.—1 Τιμ 2:3, 4.

27. Γιατί πρέπει να μελετούμε για να είμεθα ευάρεστοι στον Θεό;

²⁷ Για ν’ αποκτήση κανείς την εύνοια του Θεού και να διαλλαγή με αυτόν, είναι ουσιώδης η μελέτη. (Ιωάν. 17:3) Κάθε άτομο χρειάζεται να αυξάνη συνεχώς στη γνώσι του Λόγου του Θεού. Κανείς δεν μπορεί να πη ότι τον γνωρίζει όλον, επειδή το φως της κατανοήσεως λάμπει ολοένα περισσότερο ως την τελεία ημέρα. Μήπως βρίσκεσθε σε μειονεκτική θέσι λόγω ελλείψεως εκπαιδεύσεως, η οποία καθιστά δύσκολο για σας να εννοήσετε τα βαθιά πράγματα των Γραφών; Μην αποθαρρύνεσθε, αλλά θυμηθήτε τη συμβουλή του Ιακώβου: «Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως, και μη ονειδίζοντος· και θέλει δοθή εις αυτόν.» (Ιάκ. 1:5) Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά είναι εκείνος που έκαμε όλες τις προμήθειες για διαλλαγή μαζί του μέσω του Χριστού, έτσι ο Ιεχωβά είναι εκείνος που μας έδωσε στον Λόγο του τον οδηγό που πρέπει να ακολουθήσωμε και που μας βοηθεί να τον ακολουθήσωμε. Για να είμεθα ευάρεστοι στον Θεό όσον αφορά την υπηρεσία που αποδίδομε σ’ αυτόν, χρειάζεται να μπορούμε να συλλάβουμε πλήρως, διανοητικά, το βάθος των Γραφών και να είμεθα ριζωμένοι και εδραιωμένοι επάνω σ’ ένα στερεό θεμέλιο αληθείας. Το τι ένα άλλο πρόσωπο μπορεί να γνωρίζη για τη Γραφή δεν έχει αξία για σας, αλλά η προσωπική σας κατανόησις της αληθείας είναι εκείνη που θα σας χρησιμεύη πάντοτε ως ένα θεμέλιο πίστεως.

28. Είναι η πίστις στον Θεό αρκετή για τους Χριστιανούς;

²⁸ Αν η κατάστασις της καρδιάς σας απέναντι του Θεού είναι ορθή, μια τέτοια ακριβής γνώσις της Γραφής, απηλλαγμένη από δεισιδαίμονες παραδόσεις και δόγματα, θα φέρη ισχυρή πίστι. Αλλά η γνώσις αυτή καθ’ εαυτήν δεν είναι αρκετή για να ευαρεστήση τον Θεό· η πίστις μόνη της δεν είναι αρκετή· τα γεμάτα ζήλο έργα δεν είναι αρκετά. Αλλά ο συνδυασμός της γνώσεως, της πίστεως και της υπηρεσίας είναι εκείνος που βρίσκει την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Η ακριβής γνώσις της αληθείας που αποκτούμε, δίδει ένα στερεό θεμέλιο για την πίστι μας, και η ακλόνητη πεποίθησις που απολαμβάνομε μέσω της πίστεως μάς υποκινεί σε δράσι, για ν’ αποδείξωμε την πίστι μας με τα έργα μας.

29. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι ο Θεός απαιτεί κάτι περισσότερο από μια καλή ζωή;

²⁹ Από όλες αυτές τις απόψεις ο Ιησούς είναι ο οδηγός που πρέπει να ακολουθήσωμε για τη διαλλαγή. Αυτός αφωσιώθηκε με όλη την ψυχή στην υπηρεσία του Πατρός του, «αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.» Δεν ήταν ικανοποιημένος με το να διάγη απλώς μια καλή ζωή ως ξυλουργός, αλλά έγινε δραστήριος στη διακονία ως καλός ποιμήν, συνάγοντας σε μια ποίμνη όλους εκείνους από το έθνος Ισραήλ που αγαπούσαν τη δικαιοσύνη. Αφιέρωσε τη ζωή του πρωτίστως στην αναζήτησι των χαμένων προβάτων του έθνους εκείνου, και κατόπιν ωργάνωσε τους μαθητάς του για να συνεχίσουν το έργο μετά τον θάνατο του. Κατηύθυνε να διακηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας έως αυτό το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων· διότι εγνώριζε ότι ήταν σκοπός του Θεού να συναγάγη στον ωρισμένο καιρό πιστούς άνδρες και γυναίκες από όλα τα έθνη, και ετοίμασε το δρόμο γι’ αυτό.—Εφεσ. 2:15-18.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

30. Ποιο περιστατικό στη διακονία τού Ιησού έδειξε ότι ο δρόμος επρόκειτο ν’ ανοιχθή για ανθρώπους όλων των εθνών ώστε ν’ ακούσουν την αλήθεια;

³⁰ Προγνωρίζοντας ότι ο Θεός θα άνοιγε το δρόμο της διαλλαγής στους ανθρώπους άλλων εθνών, μίλησε ελεύθερα σε μια περίπτωσι σε μια Σαμαρείτιδα γυναίκα στο φρέαρ κοντά στην πόλι Συχάρ. Εκεί της είπε: «Έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:23, 24) Δεν θα περιωρίζετο πια η λατρεία του Θεού σ’ έναν λαό ούτε θα συνεκεντρώνετο σ’ ένα τύπο, είτε στην Ιερουσαλήμ είτε σε οποιαδήποτε άλλη «αγία πόλι». Αντιθέτως, ο δρόμος ανοιγόταν για ανθρώπους όλων των ειδών, οπουδήποτε θα ήταν δυνατόν ν’ ακολουθήσουν την καθοδηγία του πνεύματος του Θεού και ν’ αναψυχθούν από τα ύδατα της αληθείας. Στη διάρκεια των τελευταίων τριάμισυ ετών της ανθρωπίνης ζωής του ο Ιησούς αφωσιώθηκε στη διακονία της διαλλαγής, υπηρετώντας ως ο αντιπρόσωπος και πρέσβυς του Πατρός του Ιεχωβά. Το άγγελμα που ο Ιησούς έφερνε στο λαό μετεβίβαζε την ελπίδα της αιωνίου ζωής, διότι ο Ιησούς εγνώριζε καλά τους σκοπούς του Θεού από τη δημιουργία του ανθρώπου στην Εδέμ έως τώρα. Επληροφόρησε τη Σαμαρείτιδα γυναίκα: «Όστις . . . πίη εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα· αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 4:14.

31. Πώς μερικοί υστερούν σε πραγματική υπηρεσία του Ιεχωβά;

³¹ Έχοντας λάβει τα ζωοπάροχα αυτά ύδατα της αληθείας για τον εαυτό σας, είσθε άρα γε ένας που προσκαλείτε με χαρά τους άλλους να συμμετάσχουν σ’ αυτά μαζί σας; Υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων σήμερα που αποκαλούνται Χριστιανοί, μα που δεν ακολουθούν πραγματικά τον Χριστό με το ν’ αφοσιώνουν τη ζωή τους σε διακονική υπηρεσία. Εκατομμύρια έχουν μια βασική γνώσι της Γραφής και διακηρύττουν ότι πιστεύουν στον Ιησούν και πίνουν από τα νερά της αληθείας. Ευχαριστούν τον Θεόν επειδή αυτοί δεν είναι όπως οι άλλοι άνθρωποι, και δείχνουν περιφρόνησι στα έθνη που ονομάζουν ειδωλολατρικά· αλλά, ανόμοια με τα αληθινά πρόβατα, δεν ακολουθούν την ηγεσία του ποιμένος. Εκείνοι που είναι αληθινά μάρτυρες του Ιεχωβά για τη διαλλαγή είναι ευτυχείς να αποδίδουν υπηρεσία στον Θεό και στους συνανθρώπους των. Λέγουν όπως αναγράφεται εις Εβραίους 13:15: «Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.»

32. Ποια μεγάλη υπηρεσία μάς είναι εμπιστευμένη;

³² Ο απόστολος Παύλος εχρησίμευσε ως όργανον για να φέρη το ευαγγέλιο για πρώτη φορά στους λαούς των εθνών, και μίλησε με δύναμι για το μεγάλο έργο που ο Θεός εχορήγησε σ’ εκείνους που κατανοούν τους σκοπούς του σήμερα. Είπε: «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής· δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών· και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.» (2 Κορ. 5:18, 19) Συχνά δίδεται μεγάλη έμφασις στη σωτηρία ψυχών για τον Χριστό. Εν τούτοις, δεν είναι ο Χριστός εκείνος προς τον οποίον πρέπει να διαλλαγούμε, αλλά μάλλον ο Ιεχωβά, ο ουράνιος πατήρ μας, μέσω του Υιού του, Ιησού Χριστού. Ο Χριστός ο ίδιος χρησιμεύει ως ο Μεσίτης και ο πρώτιστος διάκονος της διαλλαγής, και καθώς συνεχίζομε αυτό το έργο που εκείνος εγκαθίδρυσε, είμεθα πράγματι σύντροφοι του Χριστού στο να διαλλάξωμε τους ανθρώπους προς τον Θεό.

33. Πώς ο Παύλος απεδείχθη πιστός διακονικός υπηρέτης;

³³ Τι έχετε κάμει προσωπικώς μ’ αυτό το άγγελμα της διαλλαγής; Συμμετέχετε σ’ αυτή τη διακονία; Τίποτε δεν πρέπει να εξασθενίση την πίστι σας ή να σας αποτρέψη από το να προχωρήτε στην υπηρεσία του Θεού. Θα θυμηθήτε ότι ο Παύλος την θεωρούσε τόσο σπουδαία ώστε μολονότι εφυλακίζετο, υφίστατο οχλοκρατικές επιθέσεις, εδέρετο ή αντιμετώπιζε κίνδυνους από τους ιδίους του συμπολίτας λόγω των αληθειών που εκήρυττε, μολαταύτα διεκήρυττε: «Δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων, ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς, και την διακονίαν την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού. Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς, ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:24, 35) Μολονότι ο Παύλος ήταν αλυσοδεμένος στη φυλακή, όμως δεν επέτρεψε αυτό να σταματήση τη διακονία του της διαλλαγής, αλλά προσηύχετο να έχη την ικανότητα να μιλή με κάθε παρρησία για να κάμη γνωστό το ευαγγέλιο για το οποίο υπηρετούσε ως πρέσβυς.—Εφεσ. 6:19, 20.

ΑΠΟΚΤΗΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ ΠΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΛΛΑΓΗΣ

34. Ποιος αποκτά τα προσόντα γι’ αυτή τη διακονία; Πώς;

³⁴ Μερικοί προβάλλουν την αντίρρησι ότι δεν θα μπορούσαν πιθανώς να συμμετάσχουν σ’ αυτό το διακονικό έργο επειδή δεν έχουν τα προσόντα να το εκτελέσουν. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά ποτέ δεν εξέλεξε τους δοκησισόφους και διανοουμένους του κόσμου, αλλά μάλλον χρησιμοποιεί τους ταπεινούς και πράους για να εκτελέσουν την υπηρεσία του. Για ν’ αποδειχθή ο νεαρός διάκονος Τιμόθεος κατάλληλος για το έργο που ήταν μπροστά του, ο Παύλος τον ενεθάρρυνε: «Καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν. . . . Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου. Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (2 Τιμ. 4:13-16) Μπορούμε να κάμωμε το ίδιο σήμερα.

35. Πώς ο Ιεχωβά καθιστά ικανούς τους μάρτυράς του για τη διακονία της διαλλαγής;

³⁵ Αν αφοσιωθούμε στο ν’ αποκτήσωμε κατανόησι του Λόγου του Θεού και κατόπιν μιλούμε με τόλμη και παρρησία σχετικά με αυτόν στους άλλους, θα μπορούμε ν’ απαντήσωμε στην ερώτησι, «Και προς ταύτα τις είναι ικανός;» με τον ίδιο τρόπο που απήντησε ο Παύλος: «Διότι ημείς, καθώς οι πολλοί, δεν καπηλεύομεν τον λόγον του Θεού, αλλ’ ως από ειλικρινείας, αλλ’ ως από Θεού, κατενώπιον του Θεού, λαλούμεν εν Χριστώ.» (2 Κορ. 2:16, 17) Μπορούμε να το πούμε αυτό επειδή ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι ο διδάσκαλός μας μέσω του Λόγου του. Στέλνει το πνεύμα του για την καθοδηγία μας και την ενίσχυσί μας, και με την οργάνωσί του σήμερα εκπαιδεύει και ετοιμάζει τους διακόνους του για την υπηρεσία των. Εκείνοι που συμμετέχουν στη διακονία της διαλλαγής εξηγούν ότι οι ικανότητές των προέρχονται από τον Θεό: «Ουχί διότι είμεθα ικανοί αφ’ εαυτών να νοήσωμεν τι, ως εξ ημών αυτών, αλλ’ η ικανότης ημών είναι εκ του Θεού· όστις και έκαμεν ημάς ικανούς να ήμεθα διάκονοι της καινής διαθήκης.»—2 Κορ. 3:5, 6.

36. Ποιο είναι το ελατήριό μας για να υπηρετούμε τον Θεό; Πώς μπορούμε να το πράξωμε αυτό;

³⁶ Δείχνομε μήπως με ώριμη υπηρεσία ότι είμεθα ικανοί για το έργο που έχομε να εκτελέσωμε; Μπορούμε να πούμε ότι η γνώσις του Χριστού γίνεται αντιληπτή μέσω ημών λόγω της δραστηρίας διακονίας μας; Αφήνομε το φως μας, το φως της αληθείας, να λάμπη, αντανακλώντας σαν κάτοπτρα τη δόξα του Ιεχωβά και χρησιμοποιώντας μεγάλη παρρησία; Αν είμεθα ειλικρινείς όταν λέμε ότι εκτιμούμε τη μεγάλη αγάπη που έδειξε ο Ιεχωβά προμηθεύοντας τον τρόπο της διαλλαγής, τότε πρέπει να είμεθα πρόθυμοι ν’ αποδείξωμε την αγάπη μας λαμβάνοντας μέρος στην υπηρεσία που αυτός διευθύνει. Οφείλομε την ελπίδα μας για ζωή στην προμήθειά του μέσω του Χριστού. Γνωρίζοντας τούτο, πρέπει να είμεθα ανυπόμονοι να μεταδώσωμε τα ζώντα ύδατα της αληθείας στους άλλους, όπως ακριβώς έκαμε ο Ιησούς στη Σαμαρείτιδα. Μπορούμε να μιλούμε στους ανθρώπους καθώς τους επισκεπτόμεθα από θύρα σε θύρα· μπορούμε να διαθέσωμε λίγα λεπτά μιλώντας την αλήθεια στους γείτονάς μας· μπορούμε να διαθέσουμε μια ώρα για να διεξαγάγωμε μια Γραφική μελέτη μ’ ένα άτομο καλής θελήσεως. Όλα αυτά είναι σύμφωνα με την κατεύθυνσι του Ιησού ότι τούτο το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης τώρα Βασιλείας θα εκηρύττετο σε όλη την οικουμένη. Μ’ αυτό τον τρόπο κάθε είδους άνθρωποι, οποιασδήποτε εθνικότητος ή χρώματος, μπορούν να έλθουν να βρουν και ν’ ακολουθήσουν το δρόμο προς μια στάσι ευνοίας ενώπιον του Θεού.

37. Αναφέρατε την αιτία για την οποία το άγγελμα είναι επείγον σήμερα.

³⁷ Υπάρχει επείγουσα ανάγκη αυτού του αγγέλματος, επειδή ο Θεός έθεσε όριον στη διακονία της διαλλαγής. «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:30, 31.

38. Σε τι αποβλέπουν οι Χριστιανοί; Πώς αντιδρούν;

³⁸ Η διακονία μας σήμερα δεν εφιστά την προσοχή στα μάταια όνειρα ανθρώπων που ελπίζουν να επιδιορθώσουν τον κόσμο με πολιτική ή θρησκευτική συγκολλητική ταινία, ούτε είναι τέτοια σχέδια σύμφωνα με το άγγελμα που εδίδαξε ο Ιησούς. Αυτός είπε στους μαθητάς ότι έπρεπε να προσεύχωνται για την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του Θεού, υπό την οποία το θέλημα του ουρανίου Πατρός του θα εγίνετο στη γη όπως και στον ουρανό. Περαιτέρω εδήλωσε ότι η βασιλεία του δεν ήταν από αυτό το σύστημα του παλαιού κόσμου, αλλά ότι έπρεπε να έλθη μια αλλαγή προς μια δίκαιη θεοκρατική διακυβέρνησι. (Ιωάν. 18:36) Αυτή θα γίνη στη μάχη του Αρμαγεδδώνος όταν ο Χριστός θα ενεργήση ως ο εκτελεστής για τον Πατέρα του Ιεχωβά, εναντίον εκείνων που αποξενώνονται από τον Θεό και εναντιώνονται στη διακονία της διαλλαγής. Γνωρίζομε ότι η καταστροφή εκείνων που δεν έχουν πίστι στον Θεό δεν νυστάζει, διότι ο Ιεχωβά δεν βραδύνει όσον αφορά τις υποσχέσεις του. Ας μην κλείσωμε, λοιπόν, τα μάτια μας στα σημεία των καιρών στους οποίους ζούμε και ας μην αποσύρωμε τα χέρια μας από το έργο που μας εδόθη να εκτελέσωμε. Μη λαμβάνετε τη στάσι εκείνων που λέγουν, «Αν υπάρχη Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι;» Βεβαιωθήτε ότι έκαμε κάτι! Επρομήθευσε τον Υιό του για την απολύτρωσι ανθρώπων πίστεως και σύντομα θα συμπληρώση την εκτέλεσι των σκοπών του όσον αφορά τη γη, σαρώνοντας το παλαιό σύστημα πραγμάτων στον Αρμαγεδδώνα για να ανοίξη το δρόμο για τους νέους ουρανούς και τη νέα γη όπου κατοικεί δικαιοσύνη.

39. (α) Πώς εκδηλώνονται τώρα οι ευλογίες της διαλλαγής; (β) Πώς θα φερθούν σε αποτελείωσι;

³⁹ Τότε πάλι, όπως στην Εδέμ οι άνθρωποι θα έχουν ενώπιον των την προοπτική αιωνίου ζωής με ευτυχία επάνω στη γη. Μερικοί θα επιζήσουν του καιρού εκείνου της θλίψεως, όπως ακριβώς ο Νώε και η οικογένειά του επέζησαν του κατακλυσμού, και θα συνεχίσουν την ύπαρξί των υπό την τελεία διακυβέρνησι του Χριστού του Βασιλέως. Όταν οι προμήθειες του Θεού για την ευλογία των ανθρώπων θα φθάσουν σε πλήρες αποτέλεσμα, η ασθένεια και τελικά ο θάνατος δεν θα εξουσιάζουν πια τα σώματα των ανθρώπων, αλλά θα εξαφανισθούν. Προς το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού οι άνθρωποι θα έχουν πλήρως αποκατασταθή στη δίκαιη και ευνοημένη στάσι ενώπιον του Θεού που είχε χαθή από τον καιρό της παρεκκλίσεως του Αδάμ στην Εδέμ. Ακόμη και τώρα για κείνους που έχουν εκλεγή από τον Θεό να είναι μέσα στο ουράνιο «μικρό ποίμνιο», υπάρχει η βεβαίωσις ότι τους υπελογίσθη δικαιοσύνη και ότι διηλλάγησαν προς τον Θεό μέσω του θανάτου του Υιού του. (Ρωμ. 5:10, 11· 2 Κορ. 5:18-21) Αλλά για όλους εκείνους που αποβλέπουν σε ζωή επάνω στην καθαρισμένη γη, η διαλλαγή προς τον Θεό θα φθάση στην πληρότητά της κατά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Τη γνώσι της διατάξεως της διαλλαγής και τη διανοητική ειρήνη που αυτή φέρνει στον λαό του Θεού τώρα δια πίστεως, θα την απολαύσουν σε πληρότητα κατά τον καιρό εκείνο. Στη διάρκεια της δικαίας εκείνης διακυβερνήσεως, οι ωραιότητες του παραδείσου, όπως υπήρχαν στην Εδέμ θα εκταθούν για να περιτυλίξουν ολόκληρη τη γη, καθώς εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος θα εργάζωνται μαζί για να εξωραΐσουν τον επίγειον οίκον των, οι δε σκοποί του Θεού θα εκπληρώνωνται καθώς ο άνθρωπος θα υπηρετή υπό την διεύθυνσί του.

40. Ποια είναι η συνετή πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσαμε τώρα παρ’ όλα τα εμπόδια:

⁴⁰ Εν όψει αυτών των γεγονότων, μολονότι μπορεί να έχωμε θλίψι και καταδίωξι τώρα επειδή κρατούμε στερεά τον λόγον της αληθείας, δεν πρέπει ποτέ να λιποψυχήσωμε ή να αποκάμωμε αγαθοποιώντας. Μας λέγεται ότι κλαυθμός μπορεί να διαρκέση μια νύχτα, αλλά το πρωί έρχεται αγαλλίασις· και αυτό ασφαλώς θα είναι αληθινό για όλους εκείνους που θα έχουν το προνόμιο να εισέλθουν στον νέο κόσμο υπό την διαμένουσα διακυβέρνησι του Χριστού. Τώρα είναι η σκοτεινή περίοδος της ανθρωπίνης ιστορίας υπό την εξουσία του Σατανά, αλλ’ ακόμη και τώρα το σκότος υποχωρεί για ν’ ανοίξη το δρόμο για την αυγή του νέου κόσμου της δικαιοσύνης. Θα λάβετε μήπως το προνόμιο να δήτε και ν’ απολαύσετε τις καταπληκτικές αυτές αλλαγές στην ανθρώπινη ιστορία; Αν έχετε την ελπίδα αυτή, τότε λάβετε μέρος στην παγκόσμια διακονία της διαλλαγής που εκτελούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα. Είναι σαν ο Θεός να σας παρακαλή μέσω αυτών, οι οποίοι λέγουν, «Δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»—2 Κορ. 5:20.

41. Ποια προοπτική είναι τώρα ενώπιον των ανθρώπων που αγαπούν και υπηρετούν τον Ιεχωβά;

⁴¹ Ενεργώντας έτσι θα έχετε την αληθινή ευτυχία που έρχεται μόνο με το να έχωμε ειρήνη με τον Θεό. Θα δήτε να έλθη καιρός που ο Θεός θα κάμη σε όλους τους υπηκόους της βασιλείας του Χριστού αυτό που κάνει τώρα στους Χριστιανούς εκείνους που βρίσκονται στη νέα διαθήκη: θα γράψη τον νόμο του στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Τότε δεν θα υπάρχη πια ανάγκη να διδάσκη κάθε άνθρωπος τον πλησίον του και τον αδελφό του, λέγοντας, ‘Γνωρίσατε τον Ιεχωβά· διότι όλοι θα τον γνωρίζουν από μικρού έως μεγάλου αυτών. Ο Ιεχωβά θα συγχωρήση την ανομίαν των, και την αμαρτίαν των δεν θα ενθυμήται πλέον.’ (Ιερεμ. 31:33, 34· Ιεζ. 11:19, 20) Φαντασθήτε να ζήτε με τους πλησίον σας και να εργάζεσθε μαζί κάτω από τέτοιες ευτυχισμένες συνθήκες! Ενώπιόν σας θα εκτείνεται μια χιλιετηρίδα αφιερωμένη στη διαλλαγή του ανθρωπίνου γένους προς τον Θεό, και πέρα απ’ αυτό θα υπάρχη μια αιωνιότης στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Οι φιλάγαθες προμήθειες του Ιεχωβά για το ανθρώπινο γένος θ’ αντανακλώνται επίσης στην ευλογία του επάνω σε όλη την κτίσι. Για ν’ απολαύσετε ζωή τότε, λάβετε μέρος τώρα στη διακονία της διαλλαγής.