Γιατί Έχει Επιτρέψει ο Θεός να Πάσχουν οι Δίκαιοι;
«Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς· επειδή ούτοως εδίξαν του προφήτας τους προ υμών.»—Ματθ. 5:11, 12.
1. (α) Ποια είναι η άποψις του Χριστιανού για τα παθήματα, και κάνουν πιο επιθυμητά τα παθήματα τα τελικά αποτελέσματα; (β) Ποια είναι η αρχή από την οποία δεν μπορεί να παρεκκλίνη ένας δούλος του Θεού;
ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ του Θεού υπέφεραν στα χέρια των πονηρών από την εποχή του Άβελ. Δεν είναι η επιθυμία των να υποφέρουν. Ο διωγμός και βασανισμός είναι τόσο δυσάρεστα σ’ αυτούς όσο και σε οποιαδήποτε άλλη λογική διάνοια. Θα προτιμούσαν μάλλον να ζουν με ειρήνη. Εν τούτοις, ο δούλος του Θεού γνωρίζει ότι ωρισμένα παθήματα είναι αναπόφευκτα σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο, εξαιτίας της επιθυμίας του να κρατήση ακεραιότητα στον Θεό. Έχει όμως τη βεβαίωσι ότι το τελικό αποτέλεσμα μιας ζωής ακεραιότητος στον Θεό θα είναι μια ζωή αιωνίας ευτυχίας πράγματι! Αλλά η γνώσις και μόνο αυτού του γεγονότος δεν καθιστά τα παθήματα πιο ευχάριστα ή επιθυμητά. Πράγματι, αυτό τούτο το γεγονός ότι ο πόνος και τα παθήματα είναι πολύ ανεπιθύμητα μπορεί να κάμη ένα δούλο του Θεού να διαρρήξη την ακεραιότητά του, για αιώνια θλίψι του και απώλεια. Η ακεραιότης στον Θεό, οποιαδήποτε κι αν είναι η δαπάνη, είναι μια αρχή από την οποία ο δούλος του Θεού δεν μπορεί και ούτε πρέπει να παρεκλίνη.
2. (α) Ποια είναι η μερίς εκείνων οι οποίοι εξέλεξαν να υπηρετήσουν τον Θεό πιστά; Δώστε αποδείξεις. (β) Τι αποδεικνύει ότι ο διωγμός δεν ήταν δικαιολογημένο;
2 Οι Άγιες Γραφές καθώς και η ιστορία αποδεικνύουν ότι τα παθήματα χάριν της ακεραιότητος είναι η τύχη εκείνων οι οποίοι εξέλεξαν να υπηρετούν πιστά τον Θεό. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε στους θεοσεβείς Θεσσαλονικείς: «Σεις εξεύρετε ότι εις τούτο είμεθα τεταγμένοι [ότι οι στενοχώριες είναι η μερίς μας, Μόφφατ].» (1 Θεσ. 3:3) Από τον καιρό του δικαίου Άβελ ως τον παρόντα καιρό έτσι συμβαίνει. Τον Άβελ εφόνευσε ο αδελφός του Κάιν, διότι του Κάιν ‘τα έργα ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.’ (1 Ιωάν. 3:12) Τους τρεις Εβραίους τους είχαν ρίξει μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, διότι είχαν αρνηθή να προσκυνήσουν την χρυσή εικόνα του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ και έτσι να παραβούν την ακεραιότητά των στον Ιεχωβά, τον Θεόν των. Ο Παύλος μάς λέγει τι συνέβη σε άλλους οι οποίοι διεκράτησαν την ακεραιότητα: «Άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν· ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, επειράσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών· υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος· πλανώμενοι εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και ταις τρύπαις της γης.» (Εβρ. 11:36-38) Υπέφεραν τέτοιες φρικαλεότητες διότι επέμεναν να διακρατήσουν ακεραιότητα στον Θεό. Ο απόστολος Παύλος είχε δίκηο: «Των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος.»
3, 4. (α) Ποια λόγια του Ιησού δείχνουν ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να περιμένουν καλύτερη μεταχείρισι από τους Εβραίους προφήτας; (β) Τι αποδεικνύει ότι οι Χριστιανοί εδιώκοντο;
3 Με την έλευσι της Χριστιανοσύνης, οι δούλοι του Θεού δεν πήγαν καλύτερα. Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε στους ακολούθους του: «Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» (Ιωάν. 15:20) Σε μια άλλη περίπτωσι τους είπε: «Θέλουσιν επιβάλει εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων, ένεκεν του ονόματός μου. Και τούτο θέλει αποβή εις εσάς προς μαρτυρίαν . . . Θέλετε δε παραδοθή και υπό γονέων και αδελφών και συγγενών και φίλων· και θέλουσι θανατώσει τινάς εξ υμών· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά μου· πλην θριξ εκ της κεφαλής σας δεν θέλει χαθή. Διά της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας.» (Λουκ. 21:12-19) Αυτά τα λόγια εξεπληρώθησαν στις αρχές του πρώτου αιώνος.
4 Αυτός ο ίδιος ο Παύλος παρεδέχθη ότι οι Χριστιανοί εδιώκοντο και ότι και αυτός ο ίδιος, ως ο από την Ταρσό Σαούλ, ήταν ένας από τους διώκτας. Όπως αναγράφεται στα εδάφια Πράξεις 26:9-11, είπε: «Εγώ μεν εστοχάσθην κατ’ εμαυτόν, ότι έπρεπε να πράξω πολλά εναντία εις το όνομα του Ιησού του Ναζωραίου. Το οποίον και έπραξα εν Ιεροσολύμοις· και πολλούς των αγίων εγώ κατέκλεισα εις φυλακάς, λαβών την εξουσίαν παρά των αρχιερέων· και ότε εφονεύοντο, έδωκα ψήφον κατ’ αυτών. Και εν πάσαις ταις συναγωγαίς πολλάκις τιμωρών αυτούς, ηνάγκαζον να βλασφημώσι· και καθ’ υπερβολήν μαινόμενος εναντίον αυτών, κατεδίωκον έως και εις τας έξω πόλεις.»
5. (α) Τι είπε ο Παύλος ότι θα ήταν η μερίς εκείνων οι οποίοι θα επιθυμούσαν να ζουν ευσεβώς σε ενότητα με τον Χριστό; (β) Πώς έβλεπαν τον διωγμό οι πρώτοι Χριστιανοί; (γ) Ποιες ερωτήσεις παρουσιάζονται;
5 Αργότερα, όταν ο από την Ταρσό Σαούλ έγινε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, με την σειρά του υπέφερε διωγμό από τα ίδια τα χέρια εκείνων τους οποίους κάποτε υπηρετούσε. Ως Χριστιανός έγραψε στον Τιμόθεο: «Πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Στους Φιλιππησίους είπε: «Εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού.» (Φιλιππ. 1:29) Οι πρώτοι Χριστιανοί όχι μόνον εδιώκοντο για την πίστι των, αλλά και το θεωρούσαν προνόμιο να πάσχουν για τον Χριστό, σύμφωνα με τον Παύλο. Αισθάνεσθε το ίδιο και σεις; Είσθε πρόθυμος να υποφέρετε, ναι, και να πεθάνετε γι’ αυτά που πιστεύετε σχετικά με τον Χριστό; Γιατί πρέπει να πάσχη κανείς; Γιατί ο Θεός επιτρέπει να πάσχη ο λαός του; Ποιον καλό σκοπό εξυπηρετεί ο διωγμός, αν υπάρχη κάποιος σκοπός;
ΓΙΑΤΙ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ;
6, 7. (α) Εξυπηρετεί ένα αξιόλογο σκοπό ο διωγμός και είναι ο Θεός υπεύθυνος για τα παθήματα του λαού του; Περιγράψτε. (β) Πώς ο Θεός αποδεικνύεται άμεμπτος;
6 Εν πρώτοις, ας λεχθή ότι ο Θεός με το να επιτρέπη τον διωγμό εξυπηρετεί έναν αξιόλογο σκοπό· και, δεύτερον, ότι δεν πρέπει ν’ αποδίδεται μομφή στον Θεό για τα παθήματα του λαού του, διότι ο διωγμός οφείλεται στην είσοδο της αμαρτίας στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. (Ρωμ. 5:12) Αυτό μπορεί να εξεικονισθή με τον εξής τρόπο: Όταν ένα αγόρι σπάση το πόδι του ενώ κάνει κάτι που ο πατέρας του του είπε να κάμη, ασφαλώς δεν φταίει ο πατέρας του. Όταν ο πατέρας του παιδιού που είναι γιατρός έρχεται στο σπίτι για να βάλη στη θέσι του το σπασμένο πόδι, μπορεί να πη στο γυιο του: ‘Θα σε πονέση λίγο αλλά με τον καιρό το πόδι θα θεραπευθή και θα είναι ακριβώς όπως ήταν πριν. Δεν θα μείνης χωλός διότι εφρόντισα πολύ στοργικά για σένα την ώρα που είχες ανάγκη.’ Καθώς ο πατέρας το βάζει στη θέσι του, τα οστά τρίβονται και τρίζουν. Το παιδί φωνάζει και παρακαλεί τον πατέρα του εξαιτίας των πόνων, αλλά ο πατέρας παραμένει σταθερός μέχρις ότου συμπληρωθή η εγχείρησις. Αγνοεί τις κραυγές και τις επικλήσεις του παιδιού, όχι διότι δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό, αλλά διότι ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Κάτι όμοιο συνέβη στην αρχή στην σχέσι του ανθρώπου και του Θεού του.
7 Όταν το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, παρήκουσαν εκουσίως τον νόμο του Θεού τραυματίσθηκαν θανάσιμα. Ο Θεός εξεδίωξε το στασιαστικό ζεύγος από την Εδέμ. Έτσι αυτοί έχασαν για τον εαυτό τους και για τους απογόνους των την ειδική προστασία και ευλογία του Δημιουργού των. Για τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας, δηλαδή, τον πόνο, τη θλίψι και τον θάνατο, μόνο τον εαυτό τους μπορούσαν να μέμφωνται, όπως λέγει η Γραφή: «Ούτοι διεφθάρησαν· η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού· είναι γενεά σκολιά και διεστραμμένη.» (Δευτ. 32:5· Ρωμ. 6:23) Αλλ’ ο Θεός έκαμε αμέσως διευθετήσεις για να διορθώση το σπάσιμο. Μέσω του Χριστού Ιησού κατέστη δυνατόν ν’ αποκτήση ο άνθρωπος αιώνια ζωή σε μια παραδεισιακή γη—ακριβώς αυτή την ίδια προοπτική που είχε ο Αδάμ στην Εδέμ.—Ιωάν. 3:16· Αποκάλ. 21:4.
8, 9. (α) Γιατί ο Θεός επέτρεψε να διώκουν οι πονηροί τους δικαίους; (β) Ποια αρχή εκθέτει το βιβλίο του Ιώβ;
8 Αλλ’ όλοι οι πόνοι δεν προέρχονται από την εσωτερική ατέλεια η οποία προέρχεται από την Αδαμιαία αμαρτία. Οι δούλοι του Θεού υποφέρουν πολύ από εξωτερική κακοποίησι, η οποία επισωρεύεται επάνω τους από πονηρούς διώκτας. Γιατί ο Θεός επέτρεψε να συμβή αυτό; Η απάντησις βρίσκεται σ’ ένα ηθικό ζήτημα το οποίο ηγέρθη στην Εδέμ από τον Σατανά ή Διάβολο, τον στασιαστή άγγελο ο οποίος έκαμε τον Αδάμ και την Εύα να αμαρτήσουν. Αυτό το ζήτημα περιλαμβάνει την ακεραιότητα του ανθρώπου απέναντι στον Θεό και στο Λόγο του. Αυτό αποδεικνύεται από την περίπτωσι του δικαίου Ιώβ. Ο Σατανάς καυχήθηκε ότι μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό, όπως ακριβώς το είχε επιτύχει με τον Αδάμ και με την Εύα. Ναι, μπορούσε ν’ απομακρύνη ακόμη και αυτόν για τον οποίο ο Θεός είπε: «Δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη,» δηλαδή τον πατριάρχη Ιώβ.—Ιώβ 1:8.
9 Σε μια συνάθροισι των αγγελικών υιών του Θεού στον ουρανό ο Ιεχωβά ερώτησε τον Σατανά: «Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλον μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού;» Το γεγονός ότι ο Θεός επέστησε την προσοχή του Σατανά στην πιστότητα του Ιώβ δείχνει ότι υπήρχε αμφισβήτησις όσον αφορά το αν ανθρώπινα πλάσματα θα μπορούσαν να διακρατήσουν ακεραιότητα στον Θεό. Η απάντησις του Σατανά δείχνει ότι υπήρχε ένα τέτοιο ζήτημα, γι’ αυτό αμέσως βρήκε δικαιολογία για την πιστότητα του Ιώβ. Ισχυρίσθηκε ότι ο Ιώβ υπηρετούσε τον Θεό λόγω υλικών ευλογιών που ελάμβανε και όχι γιατί Τον αγαπούσε. Επρότεινε το εξής: «Πλην έκτεινον την χείρα σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, διά να ιδής εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρα σου.»—Ιώβ 1:7-12, ΜΝΚ.
10. Τι απέδειξε η διακράτησις ακεραιότητος από τον Ιώβ; Και ποια ερωτήματα εγείρονται;
10 Ο Ιώβ διεκράτησε μια δικαία πορεία παρ’ όλα όσα ο Διάβολος μπορούσε να κάμη· απέδειξε ότι υπηρετούσε τον Θεό διότι τον αγαπούσε και επιθυμούσε να είναι ευάρεστος στους οφθαλμούς του. Ο Ιώβ επίστευε στην ακεραιότητα της πορείας του, και γι’ αυτό διεκήρυξε στους κατηγόρους του: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού!» (Ιώβ 27:5) Ακεραιότης στην κυριαρχία του Θεού και στις δίκαιες αρχές του, όπως εκφράζονται στον εμπνευσμένο Λόγο του, είναι εκείνο γύρο από το οποίο περιστρέφεται ο σημερινός αγών των δούλων του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον δίκαιοι άνδρες από τον Άβελ ως την εποχή μας προτίμησαν να πεθάνουν μάλλον παρά να παραβούν την ακεραιότητά των απέναντι στον Ιεχωβά Θεό. Πιστεύουν στη δικαιοσύνη του Θεού και του Λόγου του και προτιμούν να πεθάνουν μάλλον παρά να χάσουν αυτή την εμπιστοσύνη. Αλλά σεις που βρίσκεσθε όσον αφορά σ’ αυτό το ζήτημα; Είσθε έτοιμοι να πεθάνετε για την κυριαρχία του Θεού και τον Λόγο του; Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζετε αυτό το ζήτημα θα προσδιορίση τελικά αν θα ζήσετε ή θα πεθάνετε. Γι’ αυτό ακριβώς είναι τόσο σπουδαίο.
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΟ
11. (α) Τι είναι εκείνο που αποδεικνύει ότι το ζήτημα της ακεραιότητος ήταν εν προόδω την εποχή του Ιησού; (β) Τι απέδειξε η σταθερότης του Ιησού και τι επρομήθευσε;
11 Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη, ο Σατανάς προσπάθησε απεγνωσμένα να πείση τον Ιησού να κάμη μια μόνο πράξι λατρείας η οποία θα εσήμαινε διάρρηξι της ακεραιότητός του στον Θεό. (Ματθ. 4:8-11) Ακόμη και όταν τον ερράπιζαν οι Ρωμαίοι στρατιώται που φρουρούσαν και κατόπιν τον καθήλωσαν στον ξύλο του μαρτυρίου για να πεθάνη, ο Ιησούς διεκράτησε ακλόνητα την ακεραιότητά του. Ο Διάβολος έκαμε το καλύτερο που μπορούσε, αλλά δεν μπόρεσε να πείση τον Ιησού να απιστήση στον Θεό. (Φιλλιππ. 2:8) Ο Ιησούς με τη διακράτησι της ακεραιότητός του ως τελείου ανθρώπου, απέδειξε για πάντα ότι η καυχησιολογία του Σατανά ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό ήταν ένα ψεύδος. Έτσι ο Ιησούς έθεσε ένα τέλειο παράδειγμα διακρατήσεως ακεραιότητος για να το μιμηθούν οι ακόλουθοί του.—1 Πέτρ. 2:21.
12-14. (α) Ήσαν απηλλαγμένοι από δοκιμασίες οι ακόλουθοι του Χριστού; (β) Τι είχε να πη ο Παύλος σχετικά με την εκ μέρους του διακράτησι ακεραιότητος; (γ) Τι είπε ο Δρ Μοσχάιμ σχετικά με τους Χριστιανούς οι οποίοι έζησαν μετά την εποχή του Παύλου;
12 Οι ακόλουθοι του Χριστού δεν ήσαν απηλλαγμένοι από δοκιμασίες για τη διακράτησι της ακεραιότητός των ακόμη και όταν ο Ιησούς ήταν στη ζωή. Στον Πέτρο είπε ο Χριστός: «Σίμων, Σίμων, ιδού, ο Σατανάς σας εξήτησε, διά να σας κοσκινήση ως τον σίτον. Πλην εγώ εδεήθην περί σου διά να μη εκλείψη η πίστις σου· και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου.» Κατόπιν ο Πέτρος είπε με εμπιστοσύνη στον Ιησού: «Κύριε, έτοιμος είμαι μετά σου να υπάγω και εις φυλακήν και εις θάνατον.» Αλλά ο Ιησούς εγνώριζε τον Πέτρο καλύτερα: Σοι λέγω, Πέτρε, δεν θέλει φωνάξει σήμερον ο αλέκτωρ, πριν απαρνηθής τρις ότι δεν με γνωρίζεις.» (Λουκ. 22:31-34) Ο Κύριος είχε δίκηο. Ο Πέτρος αρνήθηκε ότι γνωρίζει τον Ιησού τρεις φορές. Ο Πέτρος έκλαυσε πικρά, διότι απέτυχε να κρατήση την ακεραιότητα του σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Αλλά ανέκτησε την πνευματικότητά του ώστε να γίνη ενθάρρυνσις και πύργος ενισχύσεως για τους αδελφούς του οι δύο επιστολές του (Πρώτη και Δευτέρα Πέτρου) πιστοποιούν αυτό το γεγονός.
13 Ο Παύλος, επίσης, κοσκινίσθηκε από τον Διάβολο και τους εκπροσώπους του. Αντιμετώπισε ψευδαποστόλους, δολίους εργάτας, οι οποίοι μετασχηματίζονταν σε αποστόλους του Χριστού. Ο Παύλος λέγει τι υπέστη στη διάρκεια της Χριστιανικής διακονίας. Γράφει: «Εις κόπους [ως διάκονος] περισσότερον, εις πληγάς καθ’ υπερβολήν, εις φυλακάς περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις· υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν· τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, εν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον· εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις· εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστέιαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι· εκτός των εξωτερικών, ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών.» (2 Κορ. 11:21-28) Η οδός της Χριστιανικής ακεραιότητος δεν ήταν μια εύκολη πορεία για τον Παύλο, ούτε είναι και σήμερα. Πράγματι, ο Παύλος προειδοποίησε τους Χριστιανούς: «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:12) Θυμηθήτε ότι ο Ιούδας και ο Δημάς και άλλοι, οι οποίοι κάποτε εστέκοντο μάλλον σταθερά, έπεσαν.—2 Τιμ. 4:10.
14 Ύστερα από την εποχή του Παύλου, ο διωγμός συνεχίσθηκε εναντίον των Χριστιανών, μολονότι αυτοί ήσαν άνθρωποι που αγαπούσαν την ειρήνη. Ο Δρ Τζων Λ. φον Μοσχάιμ, συγγραφεύς εκκλησιαστικής ιστορίας, αναφέρεται στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος ως «ένα όμιλο ανθρώπων που ήσαν οι πιο αβλαβείς και ακίνδυνοι, οι οποίοι ποτέ δεν φιλοξενούσαν στη διάνοιά των μια εχθρική επιθυμία ή σκέψι για την ευημερία της πολιτείας.» Εν τούτοις, αυτοί ακριβώς οι Χριστιανοί υπέφεραν απερίγραπτα στα χέρια των ειδωλολατρικών λαών και του Ρωμαϊκού κράτους, διότι επέμεναν να διακρατήσουν ακεραιότητα στον Θεό.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΟΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΗ
15. Απ’ όλους τους θρησκευτικούς ομίλους ποιοι σήμερα πάσχουν με τον ίδιο τρόπο για την ακεραιότητά των υπέρ των Χριστιανικών αρχών; Δώστε αποδείξεις.
15 Απ’ όλους τους θρησκευτικούς ομίλους του κόσμου οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εκείνοι οι οποίοι επικρίνονται ευρύτερα για την πίστι των και την ακεραιότητά των στις Χριστιανικές αρχές. Και λόγω αυτής της στάσεώς των αντιμετώπισαν μερικές φορές δικαστήρια και φυλακές, όπως συνέβαινε με τους πρώτους Χριστιανούς. Ένας καθηγητής της ιστορίας έγραψε: «Ίσως το πιο αξιοσημείωτο με τους Μάρτυρας είναι η επιμονή των πρωτίστως στη νομιμοφροσύνη των στον Θεό, επάνω από κάθε άλλη δύναμι στον κόσμο.» (Και Αυτοί Επίσης Πιστεύουν) Το αποτέλεσμα είναι, όπως έγραψε η εφημερίς Μπίκον Τζόρναλ του Άκρον, Οχάιο: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μια θρησκεία την οποία παίρνουν πολύ πιο σοβαρά παρά η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων. Οι αρχές των μας υπενθυμίζουν τους πρώτους Χριστιανούς, οι οποίοι δεν ήσαν καθόλου δημοφιλείς και οι οποίοι εδιώκοντο τόσο βάρβαρα από τους Ρωμαίους.»
16, 17. (α) Γιατί διώκονται σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά; (β) Ποια είναι η στάσις των απέναντι στην πολιτική του κόσμου, και ποιες κακομεταχειρίσεις υπέστησαν λόγω τούτου;
16 Οι πρώτοι Χριστιανοί συχνά εδιώκοντο διότι ηρνούντο να εκτελέσουν μια απλή πατριωτική ιεροτελεστία: να προσφέρουν θυσία στον αυτοκράτορα. Εκείνοι οι Χριστιανοί έβλεπαν αυτή την ιεροτελεστία ως ειδωλολατρία. Ο Ιησούς επίσης αρνήθηκε να κάμη και μια απλή πράξι λατρείας, η οποία ήταν αντίθετη στον Λόγο του Θεού. (Ματθ. 4:9) Ομοίως οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποδίδουν λατρεία και νομιμοφροσύνη μόνο στον Θεό. Όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, ζουν και αυτοί μια ήσυχη, ηθική, πράγματι, υποδειγματική ζωή. Επίσης, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, αρνούνται να ειδωλοποιήσουν το κράτος. Ως διάκονοι του Θεού και πρεσβευταί της βασιλείας του Θεού, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν χαιρετούν τη σημαία οποιουδήποτε έθνους· ωστόσο όμως δείχνουν σεβασμό προς τη σημαία της χώρας στην οποία ζουν με το να υπακούουν στους νόμους οι οποίοι δεν συγκρούονται με τους νόμους του Θεού. Ο χαιρετισμός της σημαίας θεωρείται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά ως μια θρησκευτική πράξις στην οποία δεν μπορούν να συμμετάσχουν συνειδητά. Θεωρούν αυτή την πράξι ως παράβασι της Δευτέρας Εντολής και της προειδοποιήσεως των Χριστιανικών Γραφών εναντίον της ειδωλολατρίας. (Έξοδ. 20:4, 5· 1 Ιωάν. 5:21) Μολονότι η στάσις των εναντίον της ειδωλολατρίας βρίσκει λίγη κατανόησι, ωστόσο θεωρούν τη στάσι των πολύ σπουδαία ώστε να την βλέπουν ως ζήτημα ζωής ή θανάτου. Η στάσις των είναι ομοία με τη στάσι του Πέτρου και των άλλων αποστόλων οι οποίοι είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Πράξ. 5:29.
17 Ο Ιησούς είπε ότι ο λαός του «εκ του κόσμου δεν είναι,» όπως ο ίδιος δεν ήταν εκ του κόσμου. (Ιωάν. 17:16) Όπως εκείνοι οι πρώτοι Χριστιανοί, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι μέρος του κόσμου· επομένως, όταν πρόκειται για την πολιτική και τους πολέμους του κόσμου, η στάσις των είναι στάσις αυστηράς ουδετερότητος. Αυτό κατέληξε σε διωγμό, όπως στη Ναζιστική Γερμανία, όπου χιλιάδες Μαρτύρων ρίχνονταν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Χίτλερ. Όπως ο από την Ταρσό Σαούλ είχε προσπαθήσει ν’ αναγκάση τους πρώτους Χριστιανούς ν’ αρνηθούν την πίστι των, και ο Χίτλερ επίσης προσπάθησε να κάμη το ίδιο με το να προσπαθή να κάμη τους μάρτυρας του Ιεχωβά να υπογράφουν ένα χαρτί που έλεγε ότι αρνούνται την πίστι των, πράγμα που θαρραλέα αρνήθηκαν να κάμουν. Άλλα έθνη πιο πρόσφατα προσπάθησαν να τους κάμουν ν’ αποκτήσουν δελτία πολιτικών κομμάτων σε παράβασι της Χριστιανικής των ουδετερότητος και συνειδήσεως, πράγμα που σταθερά αρνήθηκαν να κάμουν. Γι’ αυτό υπέφεραν τον πιο σκληρό διωγμό, αλλ’ ως λαός δεν παρέβησαν την ακεραιότητά των στον Θεό.
18, 19. Ποια είναι η στάσις των στις Κομμουνιστικές χώρες; (β) Πώς τους μεταχειρίσθηκαν σε μερικά νέα έθνη στην Αφρική; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
18 Σήμερα, λόγω της ουδετερότητός των και της ασυμβίβαστης στάσεώς των υπέρ των Χριστιανικών αρχών, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Κομμουνιστικές χώρες καθώς και στις μη Κομμουνιστικές συχνά φυλακίζονται. Στην Κομμουνιστική Πολωνία, παραδείγματος χάριν, στη δίκη ενός Μάρτυρος ο εισαγγελεύς έκαμε την εξής δήλωσι: «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπονομεύουν την παρούσα κοινωνική τάξι. Δεν ψηφίζουν, αρνούνται να χαιρετήσουν τη σημαία και δεν υπηρετούν στον στρατό. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ανατρέπουν την παρούσα τάξι ακριβώς όπως την ανέτρεπαν και οι πρώτοι Χριστιανοί. Ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ δεν μπορούσε να το υποφέρη και έτσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα δεν μπορούν να είναι επίσης ανεκτοί.» Ουσιαστικά το παράπονό του ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι ανεκτοί, διότι διακρατούν τον νόμο του Θεού.
19 Σε χώρες που υποτίθεται ότι υπάρχει εγγύησις του δικαιώματος να λατρεύη κανείς τον Θεό ελεύθερα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν στερηθή ακριβώς αυτά τα δικαιώματά των. Είναι υπό απαγόρευσιν στην Ερυθρά Κίνα. Είναι υπό απαγόρευσι στη Ρωσία και σε όλες τις Κομμουνιστοκρατούμενες χώρες. Μερικά νέα έθνη στην Αφρική έχουν διώξει με επαίσχυντο τρόπο τους μάρτυρας του Ιεχωβά εξαιτίας της Χριστιανικής των ουδετερότητος. Αλλά ακόμη και σ’ αυτές τις χώρες η λατρεία του Θεού ανθίζει παρά τον διωγμό.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΣΙΟΝ
20. Ποια είναι η απόφασις και η πεποίθησις των μαρτύρων του Ιεχωβά;
20 Παρά τον διωγμό που έχουν εγείρει εναντίον των, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, άσχετα με το μέρος της γης στο οποίο ζουν, είναι αποφασισμένοι να είναι ειρηνικοί άνθρωποι. Σ’ αυτούς η προφητεία του Ησαΐα έχει ήδη λάβει εκπλήρωσι. Έχουν σφυρηλατήσει «τας μαχαίρας αυτών διά υνία και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα . . . ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» (Ησ. 2:4) Έχουν εμπιστοσύνη στο ότι ο Ιεχωβά Θεός σύντομα θα επιφέρη ένα γοργό τέλος σ’ όλη την πονηρία στον πόλεμό του τού Αρμαγεδδώνος. (Αποκάλ. 16:13-16) Έχουν εμπιστοσύνη ότι η αγάπη του Θεού θα λάβη διεκδίκησι. Είναι πεπεισμένοι ότι το ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας και της αληθινότητος του Λόγου του Θεού θα τακτοποιηθή για πάντα προς ικανοποίησιν όλων εκείνων που ζουν στο σύμπαν. Γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλήρως πεπεισμένοι ότι η ανοχή του κακού καθώς και του διωγμού εξυπηρέτησαν ένα αξιόλογο σκοπό και κατέληξαν στη διεκδίκησι του Λόγου και του ονόματος του Θεού.
21. Τι εγκαθίδρυσε η ανοχή του κακού;
21 Το χρονικό όριο που επέτρεψε ο Θεός στο κακό να διατρέξη την πορεία του υπήρξε αρκετό για να εκδηλώσουν οι πονηροί τις κακές προθέσεις των, για να «αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών.» (1 Θεσ. 2:16) Αυτό απέδειξε ότι ο Λόγος του Θεού είναι αληθινός και ότι τα υπάρχοντα συστήματα του κόσμου είναι βάναυσα και άκαρδα και δεν αξίζει να υπάρχουν. Αυτή η ίδια η διαφθορά και η ακαταλληλότης των απαιτούν να τα κατακρίνη ο Θεός δικαίως και να τα καταστρέψη. Και μ’ αυτή την κατάκρισι όλοι εκείνοι που αγαπούν τη δικαιοσύνη θα ευφρανθούν!—1 Πέτρ. 4:15-19.
22. Ποιους σκοπούς έχει εξυπηρετήσει ο διωγμός, και ποια ερώτησις αναμένεται να λάβη απάντησι;
22 Ο διωγμός έδωσε επίσης σε όλους τους ανθρώπους την ευκαιρία να δείξουν ποιοι είναι στην πραγματικότητα, αν πιστεύουν στον Θεό και στον Λόγο του τη Γραφή. Διότι με τον τρόπο που οι άνθρωποι και τα έθνη έχουν κυβερνήσει και έχουν μεταχειρισθή τον λαό του Θεού, έχουν σφραγισθή ανεξίτηλα ως υπέρ ή κατά του Θεού. (Ματθ. 25:40, 45) Ο διωγμός απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι είναι υπομονητικός με το ανθρώπινο γένος και δεν επιθυμεί να καταστραφή κανένας αλλά «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» (1 Τιμ. 2:3, 4) Ο διωγμός αποδεικνύει επίσης ότι οι Χριστιανοί αγαπούν το ανθρώπινο γένος και με τα παθήματά των φέρνουν το άγγελμα της σωτηρίας σ’ αυτούς. Το μόνο ερώτημα που παραμένει είναι: Με τίνος το μέρος θα βρίσκεσθε όταν ο Θεός τελικά θα φέρη τη διαμάχη σ’ ένα δραματικό τέλος στη μάχη του Αρμαγεδδώνος που είναι τώρα πλησίον; Θα είσθε ένα άτομο που διεκράτησε ακεραιότητα; Ενδιαφέρεσθε γι’ αυτό το ερώτημα τώρα, διότι το αιώνιον μέλλον σας εξαρτάται απ’ αυτό.
[Εικόνα στη σελίδα 713]
Οι πρώτοι Χριστιανοί εδιώκοντο, διότι ηρνούντο να εκτελέσουν πατριωτική ιεροτελεστία: να προσφέρουν θυμίαμα στον αυτοκράτορα. Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα αποφεύγουν επίσης κάθε πράξι ειδωλολατρίας