Υπάρχει ένα Σώμα Αληθινών Χριστιανών;

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, όταν αναζητή έναν αληθινό Χριστιανό, αναμένει να βρη άτομο με υψηλές ηθικές ιδιότητες και αγαθή προσωπικότητα. Και έχει δίκηο. Αλλά υπάρχουν περισσότερα απ’ αυτά σ’ έναν Χριστιανό.

Ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί, θα βρήτε ανθρώπους οι οποίοι έχουν καλές ηθικές ιδιότητες και φαίνονται συμπαθή πρόσωπα. Ποια λοιπόν είναι η διαφορά;

Ο Χριστιανός πρέπει να έχη, εκτός απ’ αυτά, μια ζωηρή επιθυμία να προάγη την αληθινή λατρεία του Θεού της Βίβλου, όπως έκανε και ο Ιησούς Χριστός. Πρέπει να έχη ζήλο και να είναι δραστήριος προς αυτή την κατεύθυνσι.

Ακόμη και αν κατανοήτε αυτό το γεγονός, μπορεί να το βρήτε δύσκολο να προσπαθήσετε ν’ ανακαλύψετε ποιοι είναι πράγματι αληθινοί Χριστιανοί στον παρόντα καιρό. Μπορεί μάλιστα να διερωτάσθε αν υπάρχουν διόλου Χριστιανοί. Διότι σχεδόν δεν βρίσκετε ενότητα σκέψεως και ενεργείας μεταξύ των θρησκευόμενων του Χριστιανικού κόσμου. Αυτό συμβαίνει ως προς τα ηθικά και κοινωνικά προβλήματα, και, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τη λατρεία του Θεού. Πολύ λίγο φροντίζουν να δίνουν εξηγήσεις για τον Θεό και τις βουλές του και για την ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή, είτε στους ουρανούς είτε στη γη, με το να τον ευαρεστούν με αληθινή λατρεία.

ΟΥΣΙΩΔΗΣ Η ΕΝΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Θα έπρεπε να υπάρχη, και υπάρχει άραγε ΣΩΜΑ ανθρώπων που αφοσιώνονται στη λατρεία του Θεού όπως εκτίθεται στην Αγία Γραφή, και που το πράττουν αυτό με ομοφωνία και εντατική προσπάθεια για να κάμουν και άλλους να το πράξουν;

Πρέπει να υπάρχη, σύμφωνα με τη νουθεσία του αποστόλου Παύλου στους Χριστιανούς τον πρώτον αιώνα. Ο Παύλος πολλά έγραψε για την υψηλή ηθική και τη Χριστιανική προσωπικότητα, αλλ’ είπε επίσης: «Μόνον πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού, διά να ακούσω, είτε όταν έλθω και σας ίδω, είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασίν σας, ότι στέκεσθε εις εν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου.»—Φιλιππ. 1:27.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Λίγοι άνθρωποι θ’ αρνηθούν να παραδεχθούν ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι του ήσαν πολύ ζηλωταί στην επέκτασι της αληθινής λατρείας ως τα πέρατα της γης. Αυτοί ήσαν συνδεδεμένοι σ’ αυτόν τον σκοπό, ενωμένοι σε δοξασία και ενέργεια. Ο Ιησούς, για να παραστήση το πώς οι μαθηταί του πρέπει να είναι, είπε την παραβολή των ταλάντων. (Ένα αργυρούν «τάλαντον» αντιπροσωπεύει νομισματική αξία εκατοντάδες δολλαρίων.) Αυτή η παραβολή δείχνει καθαρά και έντονα την υποχρέωσί τους ν’ αυξήσουν την αληθινή Χριστιανοσύνη στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Οι μαθηταί του Ιησού του απηύθυναν το ερώτημα: «Τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντέλειας του αιώνος;» Η παραβολή των ταλάντων περιελήφθη στην απάντησί του. Επομένως, η παραβολή δόθηκε για ν’ αποδείξη στους Χριστιανούς που θα ζούσαν στο τέλος του συστήματος πραγμάτων ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν αοράτως παρών με βασιλική εξουσία. Αλλ’ είχε την αρχή της εκπληρώσεώς της τότε, όταν ο Ιησούς ήταν στη γη. Μπορούμε ν’ αποκομίσωμε πολλή διαφώτισι σχετικά με τη σημασία της παραβολής από την ομοία παραβολή των «μνων,» η οποία έδειξε στους ακροατάς του Ιησού του πρώτου αιώνος ότι η Βασιλεία του Θεού δεν «έμελλεν ευθύς να φανή,» όπως είχαν νομίσει.—Ματθ. 24:3· Λουκ. 19:11-27.

Και οι δύο παραβολές είχαν σχέσι με τη βασιλεία των ουρανών. Η παραβολή των ταλάντων άρχιζε ως εξής:

«Διότι θέλει έλθει ως άνθρωπος όστις αποδημών, εκάλεσε τους δούλους αυτού, και παρέδωκεν εις αυτούς τα υπάρχοντα αυτού· και εις άλλον μεν έδωκε πέντε τάλαντα, εις άλλον δε δυο, εις άλλον δε εν· εις έκαστον κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα· και απεδήμησαν ευθύς.»—Ματθ. 25:14, 15.

Ο «άνθρωπος» είναι ο Ιησούς Χριστός. Επρόκειτο σε λίγο να κάμη ένα μακρό ταξίδι «στο εξωτερικό,» επιστρέφοντας στον Πατέρα του στον ουρανό. Ο Ιησούς επρόκειτο να το κάμη αυτό μετά τον θάνατο και την ανάστασί του. Εκεί επρόκειτο να καθήση «εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Θα περνούσε πολύς καιρός ώσπου να λάβη από τον Πατέρα του την εντολή ν’ αναλάβη πλήρη βασιλική εξουσία, αλλά τότε θα επιθεωρούσε και θα αντήμειβε πρώτα τους «δούλους» του. Θα ανέμενε απ’ αυτούς να είναι σε αρμονία, επιμελούμενοι τα «υπάρχοντά» του, και να μη διαφωνούν μεταξύ των. Μετά το πέρας της επιθεωρήσεως θα εξέβαλλε τους εχθρούς του από τη γη, όπως εμφαίνεται στο κατά Λουκάν 19:15-27.—Ψαλμ. 110:1-3.

Η ΑΝΑΘΕΣΙΣ ΤΩΝ «ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ» ΣΤΟΥΣ «ΔΟΥΛΟΥΣ»

Ο «άνθρωπος» αυτός είχε «υπάρχοντα» ν’ αφήση στη φροντίδα των «δούλων» του ώσπου να επιστρέψη με βασιλική εξουσία. Τι υπάρχοντα μεγάλης αξίας είχε ο Ιησούς Χριστός; Δεν είχε χρήματα, μεγάλα γαιοκτήματα ή κτίρια. Ούτε είχε αναγνώρισι εξουσίας από τις πολιτικές κυβερνήσεις, θανατώθηκε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατόπιν επίμονης των Ιουδαίων. Τι, λοιπόν, είχε για να εμπιστευθή στους «δούλους» του;

Ήταν μια σειρά αξιών που διέφερε από το είδος υπαρχόντων που αναφέραμε παραπάνω. Στη διάρκεια της διακονίας του εν σαρκί ο Χριστός ζητούσε πρώτον την βασιλείαν του ουρανίου Πατρός του. Με το κήρυγμα και τη διδασκαλία του είχε καλλιεργήσει έναν αγρό, είχε αναπτύξει μια δυνατότητα μέσα σ’ αυτόν τον αγρό—μια κρυμμένη δύναμι να παραγάγη μαθητάς. Είχε ήδη πει στους αποστόλους του δυο χρόνια και πλέον πριν από τον θάνατο και την ανάστασί του, τα εξής:

«Ιδού, σας λέγω, υψώσατε τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε τα χωράφια, ότι είναι ήδη λευκά προς θερισμόν. Και ο θερίζων λαμβάνει μισθόν, και συνάγει καρπόν εις ζωήν αιώνιον, διά να χαίρη ομού και ο σπείρων και ο θερίζων. Διότι κατά τούτο αληθεύει ο λόγος, Ότι άλλος είναι ο σπείρων, και άλλος ο θερίζων. Εγώ σας απέστειλα να θερίζητε εκείνο εις το οποίον σεις δεν εκοπιάσατε· άλλοι εκοπίασαν, και σεις εισήλθετε εις τον κόπον αυτών.»—Ιωάν. 4:35-38.

Ο Ιησούς περιώρισε τη σπορά του στους Ιουδαίους και στους Ιουδαϊκούς προσηλύτους και στους Σαμαρείτας. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής επίσης είχε κάμει κάποια σπορά. Μετά την ανάστασί του Ιησού και την έκχυσι του αγίου πνεύματος στους μαθητάς την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ., αυτοί οι μαθηταί θα έκαναν πρώτα πολύ έργο θερισμού σ’ αυτόν τον ‘σπαρμένο’ αγρό. Αυτό ‘απεστάλησαν,’ υποχρεώθηκαν, να πράξουν. Εκείνοι που ‘θερίσθηκαν’ πρώτοι είχαν καλλιεργηθή από την καθαρή διδασκαλία του Ιησού. Γι’ αυτό, όταν ενώθηκαν με τους αναγεννημένους από το πνεύμα μαθητάς του, ήσαν σαν ένας άνθρωπος στην τήρησι της καθαρής διδασκαλίας.

Είναι φανερό ότι ο Ιησούς είχε περισσοτέρους από τρεις «δούλους.» Οι τρεις διάφοροι «δούλοι,» λοιπόν, που περιεγράφησαν στην παραβολή, θα εκπροσωπούν όλους τους μελλοντικούς συγκληρονόμους του Χριστού για τους οποίους έχει κάμει διαθήκη για την ουράνια βασιλεία. Θα ήσαν άτομα απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα, γέροι και νέοι, άνδρες και γυναίκες. (Παράβαλε Πράξεις 1:14· 8:12.) Αλλ’ αυτές οι διαφορές των συνθηκών και της ηλικίας δεν επρόκειτο ν’ αποτελέσουν φραγμό στην ενότητα—όλοι θα έκαναν το ίδιο έργο.

Στην εκπλήρωσι της παραβολής ο Κύριος εφρόντισε ώστε κανείς να μην έχη περισσότερα απ’ όσα μπορούσε να χειρισθή, «κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα.» Η τάξις των «πέντε ταλάντων» εκείνου του πρώτου αιώνος προφανώς περιελάμβανε και τους αποστόλους, στους οποίους είχε ανατεθή η μεγαλύτερη ευθύνη. (Αποκάλ. 21:14· Εφεσ. 2:20-22) Αυτοί παρέσχον βοήθεια στην τάξι των «δύο ταλάντων» για ν’ αναλάβη τη φροντίδα των ευθυνών της.

Όλοι οι «δούλοι,» όπως εκείνοι της παραβολής των μνων, έπρεπε να ‘πραγματευθούν εωσού έλθη.’ (Λουκ. 19:11-13) Επρόκειτο να είναι υπόθεσις του Ιησού, υπόθεσις του Βασιλέως, και γι’ αυτό οι ευπειθείς δούλοι έπρεπε επομένως να έχουν ενότητα σκέψεως και ενεργείας. Ο Χριστός δεν είναι διηρημένος κατά του εαυτού του. (1 Κορ. 1:10) Οι «δούλοι» του βέβαια δεν θα προωθούσαν την υπόθεσί του εργαζόμενοι εναντίον αλλήλων, όπως γίνεται στον Χριστιανικό κόσμο, όπου άλλα διδάσκει το ένα θρήσκευμα και άλλα διδάσκει το άλλο.

Στην παραβολή η ‘ικανότης’ των δούλων, η βάσις πάνω στην οποία κατενεμήθησαν τα τάλαντα, θα ήταν φυσική ή διανοητική ικανότης. Στην εκπλήρωσι, όμως, μήπως παριστάνετο η φυσική ή η διανοητική ικανότης; Χωρίς αμφιβολία αυτές οι ικανότητες θα ήσαν πολύτιμες αν διωχετεύοντο προς την ορθή κατεύθυνσι και εχρησιμοποιούντο κατάλληλα. Αλλά η «ικανότης» εδώ παριστάνει τις πνευματικές δυνατότητες που μπορούν να βρεθούν στον Χριστιανό «δούλο» ο οποίος προωρίζεται για την ουράνια βασιλεία. Ο ζήλος, η προθυμία, η θέρμη την οποία έχει, όλ’ αυτά συμβάλλουν σ’ αυτές τις δυνατότητες. Αυτό είναι σε αρμονία με την αρχή ότι «ο Θεός έθεσε τα μέλη εν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν.»—1 Κορ. 12:18.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ανέθεσε κάτι σ’ αυτούς τους «δούλους,» είτε αυτοί είναι στην τάξι των «πέντε ταλάντων» είτε στις άλλες τάξεις που μνημονεύονται στην παραβολή. Από μέρους των, αυτοί έπρεπε επίσης να έχουν ή να εισφέρουν κάτι. Εκείνο που μπορούν να εισφέρουν συμπληρώνει το πολύτιμο πράγμα που τους ανετέθη, και τους κάνει ικανούς να καλλιεργήσουν το πνευματικό κτήμα, τον «αγρόν» που άφησε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτό θα τους βοηθούσε, ως τάξιν ή ηνωμένο όμιλο, να θερίσουν νέους μαθητάς.

ΑΡΧΗ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ

Πότε άρχισε ο Ιησούς να εμπιστεύεται αυτά τα «υπάρχοντα» στους μαθητάς του; Τα εμπιστεύθηκε σ’ αυτούς ανεξάρτητα ή σαν ένα ενωμένο όμιλο; Η αφήγησις στις Πράξεις 1:1-5 αρχίζει απ’ εκεί που σταμάτησε το ευαγγέλιο ο Λουκάς, δηλαδή, «μέχρι της ημέρας καθ’ ην ανελήφθη [ο αναστημένος Ιησούς], αφού διά πνεύματος αγίου έδωκεν εντολάς εις τους αποστόλους τούς οποίους εξέλεξεν εις τους οποίους και εφανέρωσεν εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού διά πολλών τεκμηρίων, εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας, και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού. Και συνερχόμενος μετ’ αυτών παρήγγειλε να μη απομακρυνθούν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, την οποίαν ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού. Διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν πνεύματι αγίω, ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας.»

Ο Ιησούς λοιπόν όχι μόνον είχε προετοιμάσει τον «αγρόν» κάνοντάς τον ώριμον με τη δυνατότητα αποκτήσεως πολλών ακόμη μαθητών, αλλά είχε προετοιμάσει και τους πρώτους από τους «δούλους» του σώματός του να λάβουν τα «υπάρχοντά» του.

Η εκπλήρωσις της παραβολής πρέπει να άρχισε μεταξύ της αναστάσεως του Ιησού εκ νεκρών και της αναλήψεώς του στην παρουσία του ουρανίου Πατρός του. Διότι πότε ο Ιησούς πρώτη φορά συνεκάλεσε τους δούλους του για να τους μεταβιβάση τα «υπάρχοντά» του; Ο απόστολος Ματθαίος αφηγείται τα λόγια του Ιησού σε μια συγκέντρωσι που έγινε στη Γαλιλαία μετά την ανάστασί του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Ματθ. 28:16, 19, 20.

Αλλά την ημέρα της αναλήψεώς του στον ουρανό ο Ιησούς ήταν πιο συγκεκριμένος για την πορεία που έπρεπε να λάβη το έργον της αυξήσεως των «υπαρχόντών» του. Διαβάζομε: «Εκείνοι λοιπόν συνελθόντες ηρώτων αυτόν, λέγοντες, Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ; Είπε δε προς αυτούς, δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης.»—Πράξ. 1:6-8.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΕΝΑ ΕΝΩΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Ο Ιησούς, μετά την ανάστασί του, έκαμε εμφανίσεις σε διαφόρους μαθητάς του, περισσοτέρους από πεντακόσιους σε μια περίπτωσι. Και στην Πεντηκοστή υπήρχαν περίπου 120 οι οποίοι έλαβαν το βάπτισμα του αγίου πνεύματος. (1 Κορ. 15:6· Πράξ. 1:15· 2:1-4) Υπήρχαν λοιπόν πολλοί περισσότεροι από τρεις «δούλοι» που άρχισαν αμέσως να ‘εργάζωνται’ με τα τάλαντα και 3.000 άτομα άκουσαν τη μαρτυρία για τους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού μέσω του Χριστού εκείνη την ημέρα. Αλλ’ αυτοί δεν ακολούθησαν ανεξάρτητη πορεία ούτε διασπάσθηκαν σε διάφορες θρησκευτικές αποχρώσεις. Ήσαν όλοι ενωμένοι στην ίδια σθεναρή, ενωμένη προαγωγή της αληθινής λατρείας.—Πράξ. 2:41-47

Συνεπώς, αν είσθε σε αμηχανία αναζητώντας αληθινούς Χριστιανούς στην εποχή μας, είναι ουσιώδες να έχετε υπ’ όψιν να αναζητήσετε ένα ενωμένο ΣΩΜΑ αυτών, που να διδάσκουν όλοι τα ίδια πράγματα για τους σκοπούς του Θεού. Αυτοί πρέπει να διάγουν ζωή καθαρή, ηθική και δίκαιη. Επίσης, πρέπει με ζήλο να μιλούν στους άλλους για την Αγία Γραφή, προάγοντας την αληθινή λατρεία και βοηθώντας τους νέους ενδιαφερομένους να γίνουν μαθηταί του Χριστού. Έτσι αυτοί αυξάνουν τα «υπάρχοντα» του Βασιλέως. Βρίσκετε ανθρώπους σαν αυτούς στην κοινότητά σας;

Πώς τελειώνει η εκπλήρωσις της παραβολής στην εποχή μας; Επρόκειτο να γίνη μια επιθεώρησις και ανταμοιβή των δούλων από τον πλούσιο άνθρωπο. Η εκπλήρωσις αυτού του μέρους θα εξετασθή στο επόμενο τεύχος της Σκοπιάς.