ο ‘πολύς όχλος’ αποδίδει, όχι μια ανάστασι από τα μνημεία, αλλά, ‘σωτηρία’ από τη ‘μεγάλη θλίψι.’ Αυτοί διαφυλάσσονται ζωντανοί μέσα από τη ‘μεγάλη θλίψι.’ Δεν είναι, λοιπόν, ανάγκη ‘ν’ αναστηθούν εν τη εσχάτη ημέρα,’ όπως εκείνοι που αναφέρονται στο εδάφιο Ιωάννης 6:54. Εν τούτοις, θα χρειάζωνται τα οφέλη των υπηρεσιών του Αρχιερέως Ιησού Χριστού και των 144.000 υφιερέων του στη διάρκεια της χιλιετηρίδος.

28. Ποια «ώρα» πλησιάζει ως προς τη νεκρή λυτρωμένη ανθρωπότητα, και ποια ευκαιρία θα τεθή ενώπιον των ανθρώπων;

²⁸ Τώρα πλησιάζει μια θαυμάσια «ώρα.» Είναι η «ώρα» οπότε ο Ιησούς Χριστός, ως σύντροφος κριτής του Ιεχωβά θα ‘καλέση πάντας τους εν τοις μνημείοις’ να εξέλθουν επειδή θα τους έχη λυτρώσει. Αυτοί όλοι θα γίνουν επίγειοι υπήκοοι της ουρανίας βασιλείας του, είτε τους αρέσει είτε όχι. Ενώπιον όλων αυτών θα τεθή η ευκαιρία ν’ αποκτήσουν τέλεια ανθρώπινη ζωή σε μια παραδεισιακή γη.—Ιωάν. 5:28, 29.

29. Τι θα πίνουν και θα τρώγουν τότε εκείνοι του ‘πολλού όχλου’ και η αναστημένη ανθρωπότης και ποια εξαιρετική ευκαιρία θα έχη τότε ο ‘πολύς όχλος’;

²⁹ Τι θα έχουν, λοιπόν, να πίνουν οι υπήκοοι του Χριστού; Τι θα τρώγουν; Η Αποκάλυψις που δόθηκε στον απόστολο Ιωάννη τονίζει ότι τότε θα ρέη ‘ποταμός ύδατος της ζωής’ από τον θρόνο του Ιεχωβά Θεού και του Αρνίου Ιησού Χριστού. Στις δύο όχθες του «ποταμού» ήσαν τα ‘δένδρα της ζωής,’ αποδίδοντας καρπό κάθε μήνα. Τα φύλλα τους ήσαν για τη θεραπεία των εθνών. Απ’ αυτές τις θείες προμήθειες θα τρώγη και θα πίνη ο ‘πολύς όχλος’ και εκείνοι που θ’ αναστηθούν. (Αποκάλ. 22:1-3) Εκείνοι που δείχνουν εκτίμησι και υπακοή επωφελούμενοι από όλη αυτή την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά Θεού δια του Ιησού Χριστού, θα καταστήσουν την ανάστασί των «ανάστασιν ζωής.» Ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ του Χριστού που δεν θα έχουν ανάγκη αναστάσεως, θα έχουν τότε την ευκαιρία να επιζήσουν χωρίς να πεθάνουν ποτέ, δηλαδή χωρίς να επιστρέψουν στο χώμα της γης.

Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Μήπως η βαλσάμωσις του Ιακώβ πρέπει να θεωρηθή ως πρότυπο για να το ακολουθήσουν οι Χριστιανοί, και γιατί έγινε αυτό;

Δεν υπάρχει ένδειξις ότι η βαλσάμωσις του Ιακώβ επρόκειτο ν’ αποτελέση πρότυπο για τους αληθινούς λάτρεις. Μάλλον, φαίνεται ότι αυτό έγινε από εμπιστοσύνη στην υπόσχεσι του Θεού να δώση μια γη στο σπέρμα του Αβραάμ.

Όταν ο Ιακώβ πέθανε στην Αίγυπτο, ο γιος του Ιωσήφ βαλσάμωσε το σώμα του με τη βοήθεια Αιγυπτίων γιατρών. (Γέν. 50:2, 3) Μεταξύ των αρχαίων Αιγυπτίων, η βαλσάμωσις ήταν έθιμο. Εκείνοι προφανώς το έκαμαν αυτό λόγω της πίστεώς των ότι ήταν ανάγκη να διαφυλαχθή το σώμα για να ενωθή τελικά και πάλι η ψυχή του ατόμου μ’ αυτό. Φυσικά, ούτε ο Ιακώβ ούτε ο Ιωσήφ δέχθηκαν την ειδωλολατρική διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής. Και οι δύο κατανοούσαν ορθά ότι οι νεκροί, σύμφωνα με την προμήθεια του Θεού, πηγαίνουν στον Σιεόλ, τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους, απ’ όπου ο Θεός θα τους αναστήση στον ωρισμένο καιρό. (Γέν. 37:35· 42:38· Εβρ. 11:21, 39, 40) Γιατί, λοιπόν, βαλσάμωσε ο Ιωσήφ τον Ιακώβ;

Ο Ιωσήφ, για να εκπληρώση το αίτημα του Ιακώβ, έπρεπε να μεταφέρη το σώμα στη γη Χαναάν. Αλλ’ αν δεν ελαμβάνοντο προληπτικά μέτρα, το σώμα θ’ αποσυντίθετο πριν τελειώση το μεγάλο ταξίδι μέσα στον καύσωνα. Εν τούτοις, ο Ιωσήφ, επωφελούμενος από τις βαλσαμωτικές επιδεξιότητες που ήσαν διαθέσιμες στην Αίγυπτο, μπόρεσε να διαφυλάξη το σώμα ώσπου να ταφή ο πατέρας του στη γη την οποία θα κληρονομούσαν οι απόγονοι του Ιακώβ.—Γέν. 50:2, 3, 7-14.

Ο Ιεχωβά Θεός είχε κάμει διαθήκη με τον Αβραάμ να δώση στο σπέρμα του, δηλαδή στους απογόνους του, τη γη Χαναάν, τη Γη της Επαγγελίας. (Γέν. 15:16-21) Προτού ακόμη το σπέρμα εκείνο κληρονομήση τη γη, ο Αβραάμ και ο Ισαάκ είχαν ενταφιασθή εκεί σ’ ένα οικογενειακό τάφο. Αλλ’ όταν ο Ιακώβ πλησίαζε να πεθάνη, αυτός και η οικογένειά του ζούσαν στην Αίγυπτο. Μήπως είχε χάσει την πίστι του στην υπόσχεσι του Θεού, συμπεραίνοντας ότι οι Εβραίοι θα ζούσαν μονίμως στην Αίγυπτο; Όχι, καθόλου. Έκαμε τον Ιωσήφ να υποσχεθή ότι θα τον έθαπτε με τους πατέρες του στη γη Χαναάν. Ο Ιακώβ εξεδήλωσε έτσι την εμπιστοσύνη του στην υπόσχεσι