Το Αντίλυτρον Θαυμασία Έκφρασις Αγάπης και Δικαιοσύνης

1, 2. (α) Όταν γεννήθηκε το ζήτημα, ποια υπόσχεσι έδωσε ο Θεός, που υποκινούσε ποια ερώτησι; (β) Γιατί είχε εκλεγή ο μονογενής Υιός για να είναι ο κύριος διεκδικητής του Θεού;

Ο ΙΕΧΩΒΑ, σε αρμονία με το αξίωμα της παγκοσμίου κυριαρχίας του, επεξεργάζεται προβλήματα φαινομενικά αδύνατα, αλλά με τρόπο που μας κάνει να θαυμάζωμε. Και κατόπιν λέμε, ‘Ασφαλώς δεν μπορούσε να γίνη με κανένα άλλο τρόπο και μάλιστα να γίνη με τρόπο τόσο πλήρη, δίκαιο και απόλυτα καλό.’ (Ησ. 55:9) Έτσι, αμέσως μόλις προέκυψε το ζήτημα, ο Θεός, προγνωρίζοντας με ακρίβεια τι θα έκανε, ανήγγειλε: «Αυτό [το σπέρμα] [Αυτός, ΜΝΚ] θέλει σου συντρίψει [Σατανά] την κεφαλήν.»—Γέν. 3:15.

² Ποιος θα προσδιωρίζετο από τον Θεόν να είναι το «σπέρμα,» που θα συνετρίβετο στην πτέρνα; Ο μονογενής Υιός του Ιεχωβά! Αυτός είχε εκλεγή για να εξυπηρετήση την πρωταρχική διευθέτησι του ζητήματος σχετικά με την ορθότητα και τη δικαιοσύνη της κυριαρχίας του Ιεχωβά. Γιατί να είναι αυτός ο μεγάλος, ο οποίος ήταν τόσο κοντά στην καρδιά του Ιεχωβά; Διότι, όταν ο Σατανάς έκαμε την πρόκλησί του, έρριξε μια μομφή στην υπόληψι κάθε πλάσματος. Αυτό περιελάμβανε και αυτόν τον Υιόν.a Εκτός αυτού η μομφή θα μπορούσε να στραφή περισσότερο σ’ αυτόν παρά σ’ οποιοδήποτε από τ’ άλλα πλάσματα του Θεού, επειδή, πριν απ’ όλα, αυτός ήταν το κυριώτερο πρόσωπο του Ιεχωβά, ύστερ’ από αυτόν στο σύμπαν. Αυτός ήταν πάντοτε επί κεφαλής των άλλων αγγέλων. Υπήρξε συνεργάτης του Θεού στη δημιουργία του σύμπαντος. (Κολοσ. 1:15-17) Κάποιος προκαλώντας τον Θεό θα μπορούσε να πη, απ’ όλα τα πλάσματα του Θεού όποιος θα ήταν πιστός στην υπηρεσία του Θεού, αυτός θα έπρεπε να είναι το κατάλληλο πρόσωπο. Επομένως η πρόκλησις του Σατανά έφερε στο προσκήνιο αυτόν τον ισχυρό Υιό του Θεού.

 3. Ποια σημασία είχε το όνομα του Υιού στην προανθρώπινη ύπαρξί του;

³ Επίσης, το όνομα του μονογενούς Υιού στην προανθρώπινη ύπαρξί του έχει σχέσι με την κατάστασι—το όνομά του Μιχαήλ. (Δαν. 12:1· 1 Θεσ. 4:16· Αποκάλ. 12:7) Αυτό σημαίνει «Ποιος είναι όμοιος με τον Θεόν;» Αυτό το ίδιο το όνομα αποτελεί μια ερώτησι. Είναι σαν να έλεγε ότι αν κάποιος εγερθή και προκαλέση τον Θεό, ή προσπαθήση ν’ ανταγωνισθή με τον Θεό, ο Μιχαήλ θα ήταν ο πρώτος που θα είχε το καθήκον να εγερθή και να πη, ‘Ποιος είναι αυτός που προκαλεί τον Πατέρα μου; Εγώ θα του αποδείξω ότι δεν υπάρχει κανένας όμοιος με τον Ιεχωβά Θεό.’ Έτσι το όνομά του πράγματι υπεδείκνυε αυτόν ως τον μόνο ο οποίος θα ήταν ο Διεκδικητής και Αποκαταστάτης αυτού του ζητήματος υπέρ του Ιεχωβά.b

4, 5. Γιατί ο μονογενής Υιός ήταν ο καλύτερος για να εκλεγή, και ήταν αναγκαστική η ανταπόκρισίς του;

⁴ Μπορούμε να εξετάσωμε το ζήτημα από μια άλλη πλευρά, την πλευρά του γιατί εξελέγη αυτός. Δεν αναγκάσθηκε να εξυπηρετήση αυτόν τον σκοπό. Η Γραφή δείχνει ότι όταν ο Ιησούς ήλθε για να βαπτισθή είπε: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.» (Ψαλμ. 40:8· Εβρ. 10:5-7) Είναι επίσης γραμμένο γι’ αυτόν: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν.»(Εβρ. 1:9) Βλέπομε λοιπόν ότι ο Ιησούς ήταν πολύ ανυπόμονος, χαρούμενος να κάνη το θέλημα του Θεού. Ο ίδιος είπε: «Εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν.» (Ιωάν. 8:29) Αυτός ήταν περισσότερο από κάθε άλλον ενδεδειγμένος. Επί πλέον, στις Παροιμίες, όγδοο κεφάλαιο, Αυτός, προσωποποιημένος ως η σοφία, λέγει, ομιλώντας για το δημιουργικό έργο του Θεού: «Η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων.» (εδ. 31) Αγάπησε βαθιά το ανθρώπινο γένος που δημιούργησε ο Θεός. Ανέλαβε με χαρά αυτόν τον διορισμό να διεκδικήση τον Πατέρα του, πρώτα λόγω της νομιμοφροσύνης του προς Αυτόν, και επί πλέον λόγω της βαθιάς αγάπης που είχε για το ανθρώπινο γένος.

⁵ Τώρα, αν αυτός ο Υιός του Θεού δέχθηκε πρόθυμα τον διορισμό, τι μπορούσε να πη άλλος άγγελος, «Όχι, εγώ θ’ αναλάβω αυτόν το διορισμό»; Ο Μιχαήλ είχε την πρώτιστη θέσι να προσφέρη τον εαυτό του και να συνεργασθή με τον Θεό σ’ αυτό το ζήτημα. Αυτός ήταν ο μονογενής Υιός του Ιεχωβά, ο πλησιέστερος, ο πιο στενός του Ιεχωβά Θεού.—Ιωάν. 1:18.

ΟΧΙ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

6, 7. Γιατί ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να παραβλέψη το αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας;

⁶ Το αντίλυτρο το επρομήθευσε ο Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού. Η αγάπη εκ μέρους του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του υπήρξε το κίνητρο της προμηθείας του αντιλύτρου. (Ιωάν. 3:16) Είναι μια προμήθεια ελέους, αλλά είναι επίσης το αντίλυτρο σε αρμονία με τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά: Ας δούμε. Ο Αδάμ και η Εύα εστασίασαν εναντίον της κυριαρχίας του Θεού, πράγμα που ο Θεός εγνώριζε ότι ήταν δυνατόν, διότι αυτός είχε δημιουργήσει αυτά τα πλάσματα για να τον υπηρετούν ως ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες. Δεν υπηρετούσαν με τη βία αλλά λόγω των ιδιοτήτων που είχαν και της ικανότητός των να εκτιμούν και ν’ αντιγράφουν τις ιδιότητές του. Ο Ιεχωβά έχει και υλικά πράγματα, όπως τους πλανήτες, παραδείγματος χάριν, που τον υπηρετούν ως την πιο μικρή λεπτομέρεια και ακριβώς με τον τρόπο που αυτός θέλει· τα ζώα κυβερνώνται από ένστικτό, αλλά τα νοήμονα πλάσματα μπορούν ν’ ακολουθήσουν τη δική των πορεία. Εν τούτοις, αν παρουσιαζόταν αμαρτία στο σύμπαν, ο Θεός δεν θα μπορούσε να την ανεχθή και να πη, ‘Θα το παραβλέψω αυτό.’ Μπορούσε να πη σε κάθε άτομο που αμαρτάνει, ‘Θα δείξω έλεος σ’ εσένα και θα συγχωρήσω το αμάρτημά σου’; Όχι. Σε αρμονία με τη δικαιοσύνη και την ευθύτητά του δεν μπορούσε ν’ αγνοήση την αμαρτία και να την αφήση να περάση χωρίς λογοδοσίαν.

⁷ Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τις κυβερνήσεις της γης σήμερα. Έχουν ανεχθή την ανομία, με το να είναι χαλαρές και να μη ενεργούν με ζήλο εναντίον της. Αποτέλεσμα είναι να χάνουν οι άνθρωποι την εμπιστοσύνη των στις κυβερνήσεις και τελικά το κάθε τι να καταρρέη. Ο παγκόσμιος Νομοθέτης δεν θα επιτρέψη να γίνη αυτό με τους νόμους του.

 8. Ποια είναι η θέσις του Ιεχωβά σχετικά με την αμαρτία και τους αμαρτωλούς;

⁸ Συνεπώς ο Θεός, ο παγκόσμιος Κυρίαρχος, με την ευθύνη που έχει να υποστηρίξη το νόμο και την τάξι στο σύμπαν, δεν παραβλέπει την αμαρτία. «Ο Θεός δεν εμπαίζεται.» (Γαλ. 6:7) Πράγματι, στο εδάφιο Αββακούμ 1:13 ο προφήτης λέγει: «Οι οφθαλμοί σου είναι καθαρώτεροι [πάρα πολύ καθαροί, ΜΝΚ] παρά να βλέπης τα πονηρά, και δεν δύνασαι να επιβλέπης εις την ανομίαν· διότι επιβλέπεις εις τους παρανόμους;» Αλλά, φυσικά, επιτρέπει ένα διάστημα την πονηρία λόγω του μεγάλου ζητήματος. Στην παρουσία του Ιεχωβά αμαρτωλά πράγματα δεν μπορούν να υπάρχουν. Τα σεραφείμ στην όρασι του Ησαΐα παρουσιάζονται να λέγουν: «Άγιος, άγιος, άγιος ο Ιεχωβά των δυνάμεων.»(Ησ. 6:3, ΜΝΚ· Αποκ. 4:8) Η λέξις «Άγιος» έχει τη βασική σημασία της καθαρότητος, και σωματικώς και ηθικώς, και η τριπλή επανάληψίς της σημαίνει καθαρότητα στον υπερθετικό βαθμό. Δεν υπάρχει στο σύμπαν κανένας τόσο καθαρός, στον ανώτατο δυνατό βαθμό, κι’ επομένως τίποτε το αμαρτωλό δεν είναι δυνατόν να τον πλησιάση με άμεσο τρόπο.

ΕΝΑ ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

 9. Πώς μόνο μπορούσε να πολιτεύεται ο Θεός με αμαρτωλούς;

⁹ Επομένως, για να πολιτεύεται ο Θεός μ’ εκείνους που ήσαν γεννημένοι στην αμαρτία, μολονότι αυτό συνέβαινε χωρίς να φταίνε αυτοί οι ίδιοι, έπρεπε να έχη κάποια νομική βάσι με την οποία να πολιτεύεται μαζί τους. (Ψαλμ. 51:5· Ρωμ. 5:12) Έπρεπε να έχη κάποιον που η θυσία του θ’ αποτελούσε τη νομική βάσι, μέσω του οποίου θα μπορούσε να πολιτεύεται. Δεν μπορούσε να πολιτεύεται απ’ ευθείας με αμαρτωλούς ανθρώπους λόγω της δικής του αξιοπρεπείας και ευθύτητος. Γι’ αυτό προνόησε.

10. Στις διευθετήσεις που έκαμε γι να πολιτεύεται με το ανθρώπινο γένος, άλλαξε ο Ιεχωβά τους βασικούς νόμους του που διέπουν τον άνθρωπο;

¹⁰ Εν τω μεταξύ ο Θεός επέτρεψε να συνεχίζη ο άνθρωπος να γεννά τέκνα. Παρέμεινε στον αρχικό του σκοπό που είχε αναγγείλει στους γονείς. Είχε δώσει σ’ αυτούς εντολή να γεννήσουν τέκνα. (Γέν. 1:28) Εφόσον τώρα είχε σκοπό να επιτρέψη στον ανθρώπινο γένος να εξυπηρετήση την υπόθεσι, δεν άλλαξε το νόμο του ούτε επενέβη, αλλ’ άφησε τον άνθρωπο να προχωρήση και να γεννήση τέκνα κατ’ εικόνα του, μια ατελή εικόνα τώρα. (Γέν. 5:3) Στους γονείς παραχωρήθηκε το προνόμιο ν’ αναθρέψουν τα τέκνα των ώστε αυτά να μπορούν να είναι όπως τα εδίδασκαν οι γονείς των να είναι. (Παροιμ. 22:6· 29:15) Παρατηρούμε αυτή την αρχή σε λειτουργία στον κόσμο σήμερα, και πολλοί ανατρέφονται με μίσος για τον Θεό. Αλλ’ ο Θεός το επέτρεψε. Εσέβετο τους νόμους του που ο ίδιος είχε κάμει για να κυβερνώνται οι άνθρωποι, και εγνώριζε ότι ήσαν δίκαιοι νόμοι. Εγνώριζε ότι μερικά από τα τέκνα που θα εγεννώντο θα εξυπηρετούσαν το δικό του μέρος στην υπόθεσι.—Ιώβ 1:8· 2:3.

«ΖΩΗ ΑΝΤΙ ΖΩΗΣ»

11. Τι απητείτο για να ικανοποιηθή η δικαιοσύνη, και πώς εκδηλώθηκε αυτό στην πολιτεία του Θεού με τον Ισραήλ;

¹¹ Η νομική απαίτησις της τελείας δικαιοσύνης του Θεού είναι καταφανής στο νόμο του που έδωσε στον Ισραήλ: «Ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδούς αντί οδόντος, χειρ αντί χειρός, πους αντί ποδός.» (Δευτ. 19:21) Η ακρίβεια του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα αποδείχθηκε επίσης στην πολιτεία του με τον Ισραήλ, όταν εξέλεξε μια φυλή για να τον υπηρετή στον ναό. Τα πρωτότοκα ανήκαν ήδη αποκλειστικά στον Ιεχωβά, διότι τα είχε διαφυλάξει από το να καταστραφούν στη διάρκεια της δεκάτης πληγής επί της Αιγύπτου. Αλλά τώρα ο Ιεχωβά ήθελε να τον υπηρετή η φυλή του Λευΐ στο αγιαστήριό του σε αντάλλαγμα των πρωτοτόκων. Εν τούτοις, μια απογραφή απεκάλυψε ότι τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών ήσαν 273 περισσότερα από τους Λευίτας. Επομένως, για να εξαγορασθούν αυτά τα 273, οι Ισραηλίται ώφειλαν να πληρώσουν αντίλυτρο για το καθένα. Ο Θεός ήταν πολύ αυστηρός σ’ αυτό το ζήτημα. (Αριθμ. 3:39-51) Επίσης αν ένα άτομο διέπραττε φόνο, δεν μπορούσαν να καταβληθούν χρήματα ή άλλο αντίλυτρο για τον άνθρωπο· έπρεπε να πεθάνη ο φονεύς. Έπρεπε να δώση ζωή αντί ζωής. (Αριθμ. 35:31-33) Είναι, λοιπόν, σαφές ότι για να εξαγορασθή ο άνθρωπος από την αμαρτία και τον θάνατο, απητείτο η απολυτρωτική τιμή μιας τελείας ανθρωπίνης ζωής.

12. Ποια ήταν η κατάστασις του ανθρώπου όσον αφορά την παροχή ανακουφίσεως;

¹² Η αδυναμία του ανθρώπου εκφράζεται στον τεσσαρακοστό ένατο Ψαλμό, εδάφιο έξη ως εννέα: «Οίτινες ελπίζουσιν εις τα αγαθά αυτών, και καυχώνται εις το πλήθος του πλούτου αυτών· ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διαπαντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ιδή διαφθοράν.» Η τιμή ήταν πάρα πολύ μεγάλη, πάρα πολύ υψηλή, πέραν από τη δυνατότητα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Όσον αφορά στην ικανότητα του ανθρώπου, η ανακούφισις ήταν τόσο απομακρυσμένη ώστε φαινόταν εντελώς αόριστη, στην πραγματικότητα πέραν από κάθε ελπίδα.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΙΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΘΥΤΗΤΟΣ

13. Ήταν ο Ιεχωβά τόσο αυστηρός απέναντι του εαυτού του όσο ήταν με τον Ισραήλ στο ζήτημα του αντιλύτρου; Εξηγήστε;

¹³ Ώστε, αν επρόκειτο να ελευθερωθή ποτέ ο άνθρωπος, ο Θεός έπρεπε να προμηθεύση τον τρόπο. Θα ήταν τόσο αυστηρός με τον εαυτό του όσο ήταν με το νόμο του προς τον Ισραήλ; Θα υπεστήριζε αυτόν το νόμο και θα παρέμενε προσκολλημένος στις καθωρισμένες αρχές του; Αυτό ακριβώς έκαμε, μολονότι του στοίχισε την προσφορά του πρωτοτόκου Υιού του. (Ρωμ. 5:6-8) Τι περίφημη ιδιότης! Μπορούμε να έχωμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά επειδή γνωρίζομε ότι ποτέ δεν θ’ απομακρυνθή στο ελάχιστο από τις αρχές του. Είτε από κάποια ιδιοτροπία, είτε από την ανάγκη των περιστάσεων δεν θα κάμη ποτέ κάτι παράλογο ή κάτι πέραν από τις αρχές που αποκαλύπτει σ’ εμάς.—Μαλαχ. 3:6.

14. Πώς η προμήθεια του αντιλύτρου ήταν απολύτως σε αρμονία με τη δικαιοσύνη και ευθύτητα του Ιεχωβά;

¹⁴ Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιεχωβά μπορούσε να διατηρήση πλήρως τη δικαιοσύνη του, και να δείξη ταυτοχρόνως τη μεγάλη κακότητα της αμαρτίας. Ο απόστολος Παύλος το εκφράζει ως εξής: «Επειδή πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού· δικαιούνται δεν δωρεάν με την χάριν αυτού, δια της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού· τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως δια της πίστεως, εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού, δια την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων, δια την μακροθυμία του Θεού· προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ, δια να ήναι αυτός δίκαιος, και να δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν.» “ (Ρωμ. 3:23-26) Επομένως ο Θεός είχε μια νομική βάσι, σε αρμονία με την ευθύτητα και τη δικαιοσύνη του, στην απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. Συνεπώς, όταν πολιτεύθηκε με τον Αβραάμ και τον ανεκήρυξε δίκαιον, πριν από 3.900 περίπου χρόνια, μπορούσε, ορθώς, να το κάμη αυτό, διότι εγνώριζε ότι επρόκειτο να προμηθεύση το αντίλυτρο στο μέλλον. (Ρωμ. 4:9) Ο Αβραάμ δεν ήταν απηλλαγμένος από την αμαρτία, μολονότι είχε πιστεύσει. Ο Ιεχωβά, όμως, μπορούσε να πολιτευθή με τον Αβραάμ κι’ ωστόσο να εξακολουθή να είναι τελείως καθαρός και δίκαιος μ’ αυτή την ενέργεια, μέσω αυτής την νομικής διευθετήσεως.

15. (α) Γιατί είχε αποσταλή ο Υιός του Θεού στη γη, και πώς γεννήθηκε ως ένας τέλειος άνθρωπος; (β) Πώς γνωρίζομε ότι διεκράτησε ακεραιότητα και έδωσε πλήρη και τελεία απάντησι στη συκοφαντία του Διαβόλου;

¹⁵ Για τη διευθέτησι του ζητήματος και για να προμηθεύση το αντίλυτρο, εστάλη ο μονογενής Υιός του Θεού στη γη, όπου ο Διάβολος μπορούσε ν’ ασκήση πίεσι στη ακεραιότητά του. Με τη θαυματουργική γέννησι μέσω της παρθένου Μαρίας έγινε ένας ανθρώπινος Υιός του Θεού. Αυτός ο Υιός γεννήθηκε από μια ατελή γυναίκα, αλλ’ ο ίδιος ήταν τέλειος και αμόλυντος. Ο άγγελος Γαβριήλ είχε αναγγείλει στη Μαρία: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού.» (Λουκ. 1:35) Το άγιον πνεύμα περιέβαλε τη Μαρία μ’ ένα τοίχο αοράτου δυνάμεως, ώστε τίποτε να μη μπορή να βλάψη αυτό το έμβρυο καθώς ανεπτύσσετο για να γεννηθή. Ο Σατανάς ή Διάβολος θα ήθελε να καταστρέψη αυτόν τον Υιό προτού γεννηθή, αν αυτό ήταν δυνατόν. Ο Ιησούς σ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής του παρέμεινε σ’ αυτή την τελεία κατάστασι. Ήταν «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών.»(Εβρ. 7:26) Η πορεία της ζωής του Ιησού στη γη διευθέτησε το ζήτημα πέραν πάσης αμφισβητήσεως. Πριν από το θυσιαστικό του θάνατο, είπε: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί,» και , «Τώρα είναι η κρίσις του κόσμου τούτου· τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω.» (Ιωάν. 14:30· 12:31) Αυτές οι δηλώσεις δείχνουν ότι είχε πλήρως αποδείξει τον Σατανά ψεύστη.

ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

16. τι θ’ αντιληφθούμε καλύτερα όταν εξετάσωμε τι υπέφερε ο Ιησούς;

¹⁶ Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι πράγματι δύσκολο να συλλάβωμε πόσο μεγάλος ήταν και είναι ο Ιησούς. Για να εξυπηρετήση με τέλειο τρόπο τη διευθέτησι του ζητήματος, ο Ιησούς υπέφερε. Όλοι οι δούλοι του Θεού είχαν την πείρα τρομερών παθημάτων στα χέρια του Σατανά και των οργάνων του. Αλλ’ ο Ιησούς υπέφερε μεγαλύτερα παθήματα απ’ όσα υπέστη ποτέ οποιοσδήποτε δούλος του Θεού. Πώς μπορούμε να το πούμε αυτό; στην απάντησι που θα δοθή σ’ αυτό το ερώτημα μπορούμε ν’ αντιληφθούμε καλύτερα το θαυμάσιο πράγμα που έκαμε για μας ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

17. Τι έκαμε ο Ιησούς μαζί με τους μαθητάς του, την τελευταία του νύχτα στη γη προτού συλληφθή;

¹⁷ Παρατηρήστε τι συνέβη την τελευταία νύχτα που ήταν μαζί με τους μαθητάς του. Η αφήγησις λέγει: «Τότε έρχεται μετ’ αυτών ο Ιησούς εις χωρίον λεγόμενον Γεσθημανή· και λέγει προς τους μαθητάς, Καθίσατε αυτού, εωσού υπάγω και προσευχηθώ εκεί. Και παραλαβών τον Πέτρον και τους δύο υιούς του Ζεβεδαίου, ήρχισε να λυπήται και να αδημονή. Τότε λέγει προς αυτούς, Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου· μείνατε εδώ και αγρυπνείτε μετ’ εμού. Και προχωρήσας ολίγον, έπεσεν επί πρόσωπον αυτού, προσευχόμενος και λέγων, Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.» Ο Ιησούς το επανέλαβε αυτό τρεις φορές, και κάθε φορά που επέστρεφε στους μαθητάς του εκείνοι εκοιμώντο. Είπε σ’ αυτούς: «Δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν ν’ αγρυπνήσητε μετ’ εμού;» Η διάνοια των μαθητών είχε γίνει νωθρή· δεν έβλεπαν το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζετο εκείνη τη νύχτα· γι’ αυτό δεν μπορούσαν να παραμείνουν άγρυπνοι.—Ματθ. 26:36-44.

18. Μ’ αυτά που είπε ο Ιησούς στην προσευχή του στον Ιεχωβά, μήπως ζητούσε να γλυτώση τον θάνατο;

¹⁸ Όταν ο Ιησούς παρεκάλεσε τον Ιεχωβά, «Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο,» τι εννοούσε; Μήπως εννοούσε ότι απεσύρετο, παρητείτο από την απόφασί του να πεθάνη και να προμηθεύση το αντίλυτρο; Όχι, διότι είχε πη στους μαθητάς του χωρίς περιστροφές ότι επρόκειτο να πεθάνη. Εξήγησε ότι οι αρχιερείς και γραμματείς θα τον συνελάμβαναν και θα τον εθανάτωναν και ότι ο Ιεχωβά θα τον ανάσταινε την Τρίτη ημέρα. (Μάρκ. 8:31· Λουκ. 9:22) Ακόμη και η σκέψις ν’ αποφύγη τον θυσιαστικό θάνατο ήταν αποκρουστική στον Ιησού. (Ματθ. 16:21-23) Η προς Εβραίους επιστολή δείχνει ότι όταν άρχισε τη θυσιαστική του πορεία τον καιρό του βαπτίσματος του είπε: «Ητοίμασας εις εμέ σώμα,» δηλαδή, ένα τέλειο σώμα ως την απολυτρωτική τιμή. Σ’ όλη τη διάρκεια ήταν αποφασισμένος ν’ ακολουθήση αυτή τη θυσιαστική πορεία.—Εβρ. 10:5.

19, 20. (α) Τι εγνώριζε ο Ιησούς ότι αντιμετώπιζε και τι παρακαλούσε να γίνη, αν ο Θεός το ήθελε; (β) Γιατί αυτό που αντιμετώπιζε ο Ιησούς ήταν τόσο σκληρό γι’ αυτόν;

¹⁹ Όχι, ο Ιησούς δεν έκαμε έκκλησι στον Πατέρα του για να τον απαλλάξη από τον θάνατο. Αλλά εγνώριζε ότι σε λίγες ώρες επρόκειτο να συλληφθή και να οδηγηθή στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν. Επρόκειτο να τον κηρύξουν ένοχο βλασφημίας κατά του Θεού, που ήταν το χειρότερο έγκλημα. (Ιωάν. 10:33· Ματθ. 26:65) Μη ξεχνάτε ότι αυτός ήταν εκείνος ο οποίος ‘ηγάπησε δικαιοσύνην και εμίσησε ανομίαν.’ Είχε κατέβη από τον ουρανό ως ο Υιός του Θεού για να διεκδικήση τον Πατέρα του, και πρώτ’ απ’ όλα, αυτός ο ίδιος ο καθ’ ομολογίαν λαός του Θεού δεν ανεγνώρισε την ουσιώδη φύσι του, την ιδιότητά του ως υιού του Θεού. (Ιωάν. 19:7) Αλλά τώρα, επρόκειτο να τον κρεμάσουν σ’ ένα πάσσαλο ως τον χειρότερο άνθρωπο που μπορούσε να υπάρξη—ως ένα βλάσφημο εναντίον του Θεού, καθώς και ως στασιαστή. (Λουκ. 23:2-4) Τι δυσφήμησις του Θεού! Έρχεται για να διεκδικήση τον Πατέρα του και να εξυψώση το όνομά του και τώρα τον κρεμούν ως καταραμένον και βλάσφημο!

²⁰ Το να φέρη αυτή την κατηγορία του βλασφήμου και να είναι το εκλεκτό έθνος του Θεού υπεύθυνο γι’ αυτή την κατηγορία—αυτό ήταν τρομερό για τον Ιησού Χριστό, διότι στο παρελθόν αυτός ήταν ο πιο ζηλωτής απ’ όλους στο σύμπαν στο να ευαρεστήση τον Πατέρα του, να υποστηρίξη το μέρος του, ν’ αποφύγη και το παραμικρό που θα μπορούσε να έχη αντανάκλασι στον Πατέρα του. Βλάσφημος! Σήμερα, αν ένα άτομο είναι δούλος του Ιεχωβά, αλλά αποστατήση και βλασφημήση τον Θεό, είναι αποκρουστικός σ’ όλο το λαό του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, που είχε τελεία διάνοια, καρδιά και κατανόησι, ήταν πιο ζηλωτής σ’ αυτό το σημείο απ’ όσο θα μπορούσαμε να είμεθα εμείς. Εν τούτοις είπε: «Πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ [Ιεχωβά].»—Ματθ. 26:39.

21. Ποιο συντριπτικό φορτίο εβάρυνε τους ώμους του Ιησού εκείνη τη νύχτα;

²¹ Εξ αιτίας όλων αυτών των πραγμάτων, όταν προσηύχετο ο ιδρώς του έγινε ως θρόμβος αίματος. (Λουκ. 22:44) Είχε ένα πολύ μεγάλο βάρος επάνω του· σήκωνε όλο το φορτίο στους ώμους του εκείνη τη νύχτα. Έκαμε έκκλησι στον Πατέρα του και προσηύχετο «μετά κραυγής δυνατής και δακρύων.» (Εβρ. 5:7) Εγνώριζε ότι έπρεπε να μείνη πιστός, διότι τι θα συνέβαινε αν απετύγχανε; Τι κόλαφος στο πρόσωπο του ιεχωβά θα ήταν αυτό! Εξ άλλου, τι διεκδίκησις του Πατρός του και τι κόλαφος στο πρόσωπο του Διαβόλου αν ο Ιησούς παρέμενε πιστός! Ο Ιεχωβά είχε τόση εμπιστοσύνη στη νομιμοφροσύνη του Υιού του ώστε έκαμε να γραφή στο Λόγο του, ναι, ο Ιεχωβά είχε προείπει τι θα έκανε ο Ιησούς. Ο Ιησούς το εγνώριζε αυτό. Αλλ’ ο Ιησούς εγνώριζε επίσης ότι η διακράτησις ακεραιότητος εξηρτάτο απ’ αυτόν· μπορούσε να είχε αποτύχει· μπορούσε να είχε αμαρτήσει. Όλα αυτά εβάρυναν τους ώμους του. Η αιώνια ζωή του και η ζωή ολοκλήρου της ανθρώπινης φυλής εκρέμοντο στην πλάστιγγα. Αυτό ήταν μια τρομερή έντασις.

22. Γιατί ο Ιησούς φώναξε λίγο πριν από τον θάνατό του;

²² Επάνω στο ξύλο λίγο πριν πεθάνη, φώναξε: «Θεέ μου, Θεέ μου, δια τι με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27:46· Ψαλμ. 22:1) Ο απόστολος Παύλος είπε στους ομοίους του Χριστιανούς: «Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον, ‘Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου’.» (Γαλ. 3:13) Έπρεπε να γίνη κατηραμένος για να ελευθερώση εκείνους οι οποίοι ήσαν κάτω από το Νόμο. Και ο Πέτρος είπε: «Τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου.»—1 Πέτρ. 2:24.

23. Τι ήταν εκείνο στο οποίο δεν είχε πρόσοδο ο Ιησούς, και που επρομήθευσε για μας;

²³ Τώρα, αν αμαρτήσωμε, μπορούμε να μετανοήσωμε και να προσέλθωμε στον Ιεχωβά Θεό, να τον παρακαλέσωμε και να πούμε: ‘Ιεχωβά Θεέ, ομολογώ ότι αμάρτησα. Βάσει της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού ζητώ συγχώρησι. Παρακαλώ συγχώρησέ με.’ Και θα λάβωμε τη συγχώρησι του Θεού. (1 Ιωάν. 1:9) Αλλ’ ο Ιησούς δεν μπορούσε να το κάμη αυτό. δεν μπορούσε να ζητήση έλεος ‘βάσει της θυσίας (κάποιου),’ αν εξασθένιζε και διέπραττε το παραμικρό σφάλμα. Ήταν ένα συντριπτικό βάρος αυτό που έφερε εκείνη τη νύχτα.

24. Τι μας λέγει το εδάφιο Ρωμαίους 5:18 για τον Ιησού;

²⁴ Τι ευχαριστίες μπορούμε ν’ αποδίδωμε στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό διότι ο Ιησούς δεν απέτυχε! Εχρησίμευσε για να λάβη πλήρη απάντησι η πρόκλησις. Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Καθώς λοιπόν δι’ ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκρισις εις πάντας ανθρώπους, ούτω και διά μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους δικαίωσις εις ζωήν.» (Ρωμ. 5:18) Αυτή η ‘μία δικαιοσύνη’ ήταν η πορεία ακεραιότητος του Ιησού, περιλαμβανομένης και της θυσίας του. Έτσι απέδειξε ότι ήταν δίκαιος. Φυσικά, ήταν δίκαιος όλο τον καιρό, αλλά ύστερ’ απ’ αυτή τη δοκιμασία, την οποία πέρασε επιτυχώς, ο Θεός μπορούσε ακόμη να πη: ‘Είσαι τελείως δίκαιος και ευθύς από κάθε άποψι.’

25. Παραβάλετε τη δικαιοσύνη του Χριστού με τη δικαιοσύνη εκείνων που πιστεύουν σ’ αυτόν.

²⁵ Ο απόστολος Παύλος είπε επί πλέον για τον Ιησού: «Έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε. Και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν.» (Εβρ. 5:8, 9)Ώστε αξίως ανεκήρυξε ο Θεός τον Ιησού δίκαιο. Δεν ήταν ανάγκη να χορηγήση στον Χριστό τη δικαιοσύνη ως δώρον. Γι’ αυτό μπορούσε η θυσία του να χρησιμεύση ως βάσις για να δικαιωθούν άλλοι, αν οι άλλοι ανακηρύσσωνται δίκαιοι, αυτό δεν οφείλεται στη δική τους δικαιοσύνη, αλλά βάσει της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού· γι’ αυτούς είναι δώρον.—Ρωμ. 5:17.

ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

26, 27. Τι έκαμε ο Ιεχωβά για τον Χριστό ως απόδειξι της αγάπης και της εκτιμήσεώς του;

²⁶ Το έλεος του Ιεχωβά μεγαλύνεται με όλα αυτά, αλλά και με ένα άλλο τρόπο επίσης. Ο Ιησούς εγνώριζε ότι θα επέστρεφε στον ουρανό κοντά στον Πατέρα του. Η αγάπη του Ιεχωβά και η εκτίμησίς του ήταν τόσο μεγάλη γι’ αυτόν ο οποίος διεκδίκησε το όνομά του κάτω από τις πιο σκληρές δοκιμασίες, ώστε εχορήγησε στον Ιησού πολύ περισσότερα απ’ όσα είχε ποτέ. Έδωσε στον Ιησού αθανασία και μια θέσι υψηλότερη από οποτεδήποτε προηγουμένως, πολύ ανώτερη από τους αγγέλους. (Φιλιππησ. 2:5-11· Εβρ. 7:26) Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Ιησούς κέρδισε και κάτι άλλο.

²⁷ Γνωρίζομε ότι τα νοήμονα πλάσματα του Θεού είναι κοινωνικά. Αγαπούν να έχουν συντρόφους. Ο Ιησούς τώρα ανήκε, εκτός από τον Ιεχωβά, σε μια τάξι όπου ήταν τελείως μόνος. Αλλά τώρα ο Ιεχωβά από εκτίμησι έδωσε σ’ αυτόν μια θαυμασία αμοιβή επί πλέον, δηλαδή μια «νύμφη.» (Ιωάν. 3:28, 29· Αποκάλ. 19:7· 21:9) Ως άτομα, ο Ιησούς τους αποκαλούσε «αδελφούς.» (Εβρ. 2:11) Αυτοί δοκιμάζουν τις ίδιες πείρες που είχε ο Ιησούς όταν ήταν στη γη. Εμείς απολαμβάνομε πάρα πολύ τη συναναστροφή καθώς και τη συνομιλία μ’ εκείνους οι οποίοι υπέστησαν τα ίδια, έκαμαν το ίδιο έργο, είχαν τις ίδιες πείρες μ’ εμάς, όπως ακριβώς ο Ιησούς χωρίς αμφιβολία απολαμβάνει τα ίδια με τη «νύμφη» του. Ο Θεός έδωσε στον Ιησού αυτή τη «νύμφη» ως απόδειξι του απεράντου πλούτου και βάθους της εκτιμήσεως και αγάπης που έχει για τον θαυμάσιο Υιό του.

Η ΓΕΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

28, 29. Πώς ο Ιησούς Χριστός, από τη δική του πλευρά, εκδηλώνει το έλεος και τη γενναιοδωρία του;

²⁸ Ο Ιησούς Χριστός, από τη δική του πλευρά, απεκάλυψε επίσης το έλεος και τη γενναιοδωρία του, και την αγάπη του και τη δικαιοσύνη με το ότι δεν ήταν ιδιοτελής σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν είπε: ‘Επραγματοποίησα τη διεκδίκησι του Θεού. Γιατί να μοιρασθή και άλλος μαζί μου τη δόξα;’ Όχι, αντιθέτως ήταν χαρούμενος, ήταν ευτυχής που μπορούσε να έχη και άλλους μετόχους σ’ αυτή τη διεκδίκησι και την απονομή δόξης στον Θεό και οι οποίοι μπορούσαν επίσης να συμμετάσχουν στη δόξα και τη δύναμί του στους ουρανούς. (Ρωμ. 6:4, 5) Ήταν ευτυχής διότι ο Θεός είχε και άλλους στη γη, όπου ο Διάβολος μπορούσε να τους καταδιώξη, και οι οποίοι ωστόσο παρέμειναν πιστοί στην κυριαρχία του Θεού και την αγάπησαν όπως ακριβώς κι’ εκείνος.

²⁹ Κατόπιν, υπάρχει ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων.’ Ο Ιησούς Χριστός είναι ευτυχής να τους αφήνη να έλθουν και να έχουν επίσης κάποια μικρή συμμετοχή σ’ αυτή τη διεκδίκησι. (Αποκάλ. 7:9, 10· Ιωάν. 10:16) Έτσι βοηθεί όλα τα «πρόβατα» του Θεού να σταθούν υπέρ της κυριαρχίας του Ιεχωβά, παρ’ όλα όσα είπε ο Διάβολος.

Ο «ΕΣΧΑΤΟΣ ΑΔΑΜ»

30. Πώς ο Ιησούς Χριστός γίνεται ο «έσχατος Αδάμ»;

³⁰ Λόγω της πιστής πορείας και της θυσίας του μπορεί ο Ιησούς να σώση πολλούς. Είχε τη δύναμι, όταν ήταν στη γη, να έχη μια δική του οικογένεια, αλλά απεξενώθη από τη δυνατότητα αυτή στη θυσία του. Έτσι έγινε ο «έσχατος Αδάμ.» Ο Αδάμ απέκτησε μια οικογένεια ατελή με κακές ιδιότητες. Ο Ιησούς Χριστός αποκτά μια οικογένεια η οποία είναι δίκαιη. Άτομα μπορούν να μεταφερθούν από την οικογένεια του Αδάμ και ν’ αναγεννηθούν μέσω της δικαιοσύνης του Ιησού Χριστού, και σύμφωνα με το νόμο του Θεού για την αναπαραγωγή, μπορούν να γίνουν κατ’ εικόνα του. Μπορούν να καθαρισθούν ως υιοί του ‘εσχάτου Αδάμ.’—1 Κορ. 15:45.

31. Με ποιο τρόπο αποκτά τέκνα ο Χριστός;

³¹ Ο Ησαΐας περιγράφει, με έμπνευσι, μερικά παθήματα του Χριστού και λέγει: «Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα.» (Ησ. 53:10) Όταν ένα άτομο θέτει την ψυχήν του Χριστού, δηλαδή την απολυτρωτική θυσία της τελείας ανθρωπίνης ζωής του Ιησού, ως προσφορά για τις αμαρτίες του, τότε γίνεται ‘εκγονο’ ή τέκνον του Χριστού. Ο Χριστός δεν αποκτά τέκνα με τη φυσική μέθοδο, αλλά ως «Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, αποκτά οικογένεια που έχει τις δικές του δίκαιες ιδιότητες που περιγράφει ο προφήτης Ησαΐας.—Ησ. 9:6, 7

ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΛΥΤΡΟΥ ΠΑΡΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

32, 33. Έχουν ως τώρα εφαρμοσθή τα οφέλη του αντιλύτρου σε κανένα; Εξηγήστε.

³² Εξετάζοντας αυτά τα πράγματα κάποιος μπορεί να ρωτήση: ‘Έχουν περάσει 1900 χρόνια από τότε που δόθηκε το αντίλυτρο. Γιατί δεν βλέπομε ν’ απολαμβάνουν οι άνθρωποι τα οφέλη του αντιλύτρου;’ Βλέπομε. Αμέσως μετά την παρουσίασι της απολυτρωτικής τιμής στον ουρανό, πενήντα μόνο μέρες ύστερ’ από την ανάστασι του Χριστού, έγινε έκχυσις του αγίου πνεύματος και άνθρωποι άρχισαν να γίνωνται υιοί του Θεού. (Πράξ. 2:1, 33) Ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Τώρα είμεθα τέκνα Θεού.» (1 Ιωάν. 3:2) Αυτοί έλαβαν τα οφέλη του αντιλύτρου και απεκυήθησαν από το πνεύμα και τους δόθηκε η ουράνια ελπίδα. Μέσα στα 1900 χρόνια που έχουν περάσει από τότε, ο Ιεχωβά εξέλεγε εκείνους που αποτελούν τον όμιλο των 144.000 ατόμων οι οποίοι θα είναι βασιλείς και ιερείς μαζί με τον Χριστό. (Αποκάλ. 14:1, 2· 5:9, 10· 20:6) Η εκλογή και η δοκιμή των απαιτούσε χρόνο, διότι αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι θα εφαρμόζουν για πάντα την κυριαρχία του Ιεχωβά σε όλο το σύμπαν.

³³ Σήμερα βλέπομε ν’ απολαμβάνη τους καρπούς αυτής της θυσίας και ο ‘πολύς όχλος.’ Αυτοί απολαμβάνουν τα έξοχα οφέλη της ειρήνης με τον Θεό, ευτυχία, ελπίδα και σκοπό στη ζωή, μια τελείως αλλαγμένη ζωή, με την προσέγγισι στον Ιεχωβά Θεό και τις ευλογίες του. Έχουν επίσης ένα ευτυχές και εποικοδομητικό έργο να κάμουν για τη διεκδίκησι του Ιεχωβά. Στη νέα διάταξι που είναι πολύ κοντά θα φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα ως υιοί του Θεού.—Ρωμ. 8:21.

ΤΟ ΑΝΤΙΛΥΤΡΟ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

34. Πώς το αντίλυτρο είναι ισχυρότερο από την αμαρτία του Αδάμ;

³⁴ Συνοψίζοντας το ζήτημα, μπορούμε να πούμε ότι το αντίλυτρο είναι ισχυρότερο από την αμαρτία του Αδάμ. Η αμαρτία του Αδάμ κατέστρεψε όλους τους ανθρώπους. Το αντίλυτρο, φυσικά, δεν σώζει κάθε ανθρώπινη ψυχή, αλλ’ είναι ωστόσο ισχυρότερο από την αμαρτία που είναι έμφυτη σ’ εμάς. Πώς; Κάθε ψυχή που επιθυμεί να ελευθερωθή από την αμαρτία και ατέλεια μπορεί να την εξαλείψη και να καθαρισθή πλήρως. Ακόμη κι’ εκείνοι που θ’ αναστηθούν εκ νεκρών θα έχουν την ευκαιρία να επωφεληθούν από το αντίλυτρο. Εκείνοι που δεν θα λάβουν ζωή θα είναι άτομα που δεν θέλουν την κυριαρχία του Ιεχωβά. Αυτοκαταδικάζονται με τον να προσθέσουν τη δική των εκουσία αμαρτία στην κληρονομημένη αμαρτία.—Ιωάν. 3:17-21.

35. Πώς θα εξαλειφθούν και θα εκμηδενισθούν όλα όσα έχουν κάμει ο Αδάμ και ο Σατανάς;

³⁵ Επομένως, το αντίλυτρο του Χριστού, που εφαρμόζεται από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας, εξαλείφει πλήρως ότι έκαμε ο Αδάμ. Ο έσχατος εχθρός, ο θάνατος (ο θάνατος που ήλθε στο ανθρώπινο γένος από την αμαρτία του Αδάμ), δεν θα υπάρχη. Όταν ο θάνατος εξαλειφθή, τότε όλα όσα έχει κάμει ο Αδάμ—όλα όσα έχει επιφέρει στην ανθρώπινη φυλή—δεν θα υπάρχουν πια. Δεν θα έχη παραμείνει τίποτε που να δείχνη την αμαρτία του Αδάμ. (1 Κορ. 15:26, 56) Και δεν θα παραμείνη τίποτε που να δείχνη την αμαρτία του Διαβόλου διότι, όπως λέγει η Γραφή: «Δια τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του Διαβόλου.» (1 Ιωάν. 3:8) Ο Σατανάς θα έχη σπαταλήσει εντελώς τις προσπάθειές του και θα χάση τη ζωή του. Αυτή η μορφή επάνω στο όνομα του Ιεχωβά και στη δημιουργία του θα εξαλειφθή τελείως. Το όνομα του Θεού θα διεκδικηθή πλήρως σ’ όλη την αιωνιότητα κι’ εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν την κυριαρχία του θα ζουν εδώ για να το δοξάζουν.—Ψαλμ. 150.

36. Αφού εξετάσωμε την προμήθεια του αντιλύτρου που έκαμε ο Ιεχωβά, τι μπορούμε ν’ αναφωνήσωμε;

³⁶ Τι έλεος εκ μέρους του Θεού! Και τι αγάπη εκ μέρους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού! Μαζί με τον απόστολο μπορούμε να πούμε: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού, και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!» (Ρωμ. 11:33) Με πραγματική εκτίμησι αυτών των πραγμάτων, μπορούμε ν’ αναφωνήσωμε, άσχετα με το τι μπορεί να επιφέρη ο κόσμος για να προκαλέση αμφιβολίες και να επιτεθή κατά της πίστεώς μας, ‘Δεν αξίζει για όλα αυτά να πεθάνη κανείς;’—Πράξ. 20:24· 21:13.

[Υποσημειώσεις]