Διατήρησις Ισορροπίας στις Ανθρώπινες Σχέσεις
1. Τι άλλο εκτός από την αγάπη του Θεού είναι ουσιώδες για τη Χριστιανική ισορροπία, και πώς το δείχνει αυτό ο απόστολος Ιωάννης;
ΜΟΛΟΝΟΤΙ το ν’ αποδίδη κανείς αποκλειστική λατρεία στον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά Θεό, είναι ουσιώδες για Χριστιανική ισορροπία, αχώριστα συνδεδεμένη με τέτοια αφοσίωσι στον Θεό είναι αγάπη για τους συνανθρώπους μας, και ειδικά για κείνους που σχετίζονται με ημάς στην Χριστιανική πίστι. (Γαλ. 6:10) Αυτό σημαίνει ότι μια κατάλληλη σχέσις με τους Χριστιανούς αδελφούς μας είναι επίσης αναγκαία για να διακρατήσωμε Χριστιανική ισορροπία. Ο απόστολος Ιωάννης εντόνως έδειξε αυτό όταν έγραψε: «Εάν τις είπη, Ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, Όστις αγαπά τον Θεόν, να αγαπά και τον αδελφόν αυτού.»—1 Ιωάν. 4:20, 21.
2. Ποια είναι συνήθως η κοσμική άποψις όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ποια πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού προς τους φίλους του;
2 Τι, όμως, περιλαμβάνεται στο ν’ αγαπά κανείς συγ-Χριστιανούς; Ποια είναι μια κατάλληλη σχέσις με αυτούς; Πώς πρέπει να θεωρούμε τις σχέσεις μας προς αλλήλους στη Χριστιανική εκκλησία; Η κοσμική άποψις συχνά είναι να εκζητή κανείς φίλους και συντρόφους επί τη βάσει του τι μπορούν να πράξουν για να μεγαλύνουν το γόητρο και την εικόνα ενός. Είναι κοινό στα κοσμικά άτομα να θεωρούν τους εαυτούς των ανωτέρους ή σπουδαιοτέρους από άλλους. Πολλάκις η στάσις των είναι να εξαπατούν άλλους και να τους καταπατούν προτού άλλοι μπορέσουν να κάμουν το ίδιο σ’ αυτούς. Αλλά πόσο διάφορη είναι η Χριστιανική ισορροπημένη άποψις! Παρατηρήστε την θεόπνευστη μαρτυρία του Λόγου του Θεού: «Μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων. Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού· όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, . . . εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν.»—Φιλιππησ. 2:2-7.
3. Πώς θα ήταν η ζωή αν ο καθένας τηρούσε τη στάσι που ετηρήσε ο Χριστός;
3 Παρατηρήστε τι ευχάριστη ζωή θα ήταν αν ο καθένας ζούσε σε αρμονία με την Γραφική αυτή συμβουλή και εμιμείτο το παράδειγμα του Ιησού Χριστού! Δεν θα υπήρχε περίπτωσις να εποφθαλμιά κανείς ιδιοτελώς τα κτήματα ή τις ικανότητες των άλλων· να προσπαθή να επισκιάζη άλλους, ν’ αποδεικνύη ότι είναι καλύτερος των άλλων. Ούτε θα εξέθετε άλλους για να τους φέρη σε αμηχανία. Είναι η ιδιοτελής κοσμική στάσις του να φρονή κανείς πάρα πολύ για τον εαυτό του, να ζητή εξοχότητα και υπεροχή, εκείνο που φέρει ανισορροπία και δημιουργεί δυσάρεστες σχέσεις. Πόσο ζωτικό, λοιπόν, για τους Χριστιανούς να προσέχουν στην αποστολική συμβουλή:
4, 5. Ποια Γραφική συμβουλή είναι ζωτικό ν’ ακολουθήσωμε, αλλά είναι πάντοτε εύκολο να γίνη αυτό;
4 «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας . . . Λέγω, . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή . . . προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους. Έχετε προς αλλήλους το αυτό φρόνημα· μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς· μη φαντάζεσθε εαυτούς φρονίμους.»—Ρωμ. 12:2, 3, 10, 16.
5 Πρέπει όμως να ομολογήσωμε ότι είναι πολύ ευκολώτερο να ομιλή κανείς ότι οφείλομε ν’ αγαπούμε τους αδελφούς μας, να είμεθα ταπεινόφρονες, να μη πράττωμε τίποτε εξ αντιζηλίας, να θεωρούμε ότι οι άλλοι μας υπερέχουν από το να συμπεριφερώμεθα εμείς σε αρμονία με τις θεόπνευστες αυτές οδηγίες. Ακόμη και οι απόστολοι του Ιησού Χριστού για λίγο καιρό είχαν χάσει αρκετά την ισορροπία των εξ αιτίας ακαταλλήλου απόψεως. Πάλιν αυτό κατεδείχθη κατά την διάρκεια του τελευταίου Πασχαλινού δείπνου, που εώρτασαν με τον Ιησού σ’ ένα ανώγεο στην Ιερουσαλήμ την νύχτα 14 Νισάν του 33 μ.Χ.
ΦΙΛΟΝΕΙΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΗΤΕΡΟΣ
6. (α) Ποια φιλονεικία έγινε μεταξύ των αποστόλων του Ιησού τη νύκτα του Πάσχα του 33 μ.Χ., και τι είχε διεγείρει μια παρόμοια συζήτησι πριν από λίγες μέρες; (β) Τι είπε ο Ιησούς για την κατάλληλη σχέσι των ακολουθών του μεταξύ των;
6 Αφού ετελείωσε το δείπνον του Κυρίου μια ενοχλητική φιλονεικία ηγέρθη μεταξύ των αποστόλων σχετικά με το ζήτημα θέσεως ή βαθμού, «περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος.» (Λουκ. 22:24) Μόλις πριν από λίγες μέρες, καθώς ετοιμάζονταν να έλθουν στην Ιερουσαλήμ για την βαρυσήμαντη εβδομάδα της επιγείου διακονίας του Ιησού, ηγέρθη το ίδιο αυτό ζήτημα. Στην περίπτωσι εκείνη η μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου ήλθε στον Ιησού και εζήτησε μια θέσι υπεροχής για τους γυιούς της στην βασιλεία του. «Ακούσαντες οι δέκα,» λέγει το υπόμνημα της Γραφής, «ηγανάκτησαν περί των δύο αδελφών.» Ο Ιησούς όμως επενέβη για να καθησυχάση τα εξαγριωθέντα αισθήματα των τονίζοντας ότι η διευθέτησις μέσα στην οργάνωσι του Θεού ήταν όλως διόλου διάφορη από εκείνην που είχαν γνωρίσει στον κόσμο. Τα άτομα σε υπεύθυνες θέσεις μεταξύ των, είπεν ο Ιησούς, πρέπει να είναι υπηρέται των συντρόφων των. Ναι, «όστις θέλη να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών καθώς ο Υιός του άνθρωπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.»—Ματθ. 20:17, 20-28.
7. Τι ήταν εκείνο που κατέστησε δύσκολο ν’ αντιληφθούν οι απόστολοι τη σημασία της συμβουλής του Ιησού;
7 Καθώς φαίνεται, όμως, οι απόστολοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι εννοούσε ο Ιησούς με αυτό. Ό,τι είπε προφανώς ήταν τόσο νέο και διάφορο απ’ ό,τι αυτοί ήσαν συνηθισμένοι να βλέπουν στην πράξι ώστε δεν είχε ξερριζώσει την κοσμική ιδέα από την διάνοια τους. Διακρατούσαν μια ανισόρροπη άποψι της σχέσεως των προς αλλήλους. Ίσως να εσκέπτονταν τον καιρό εκείνο που κυβερνούσαν Ισραηλίται βασιλείς της Δαβιδικής γραμμής, και ενόμιζαν ότι ο Μεσσιανικός βασιλεύς Ιησούς Χριστός, επίσης, θα είχε μια επίγεια κυβέρνησι με ανθρώπους υψηλής θέσεως ή περιωπής. Πιθανόν να είχαν προσωπικές φιλοδοξίες να υπηρετήσουν σε τέτοιες υψηλές επίσημες θέσεις. Γι’ αυτό, μετά την εγκαθίδρυσι του δείπνου του Κυρίου, ο μαθητής Λουκάς αναγράφει, «έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών περί του, τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος.»—Λουκ. 22:24.
8. (α) Πώς πρέπει να είχε επηρεάσει τον Ιησού αυτή η φιλονεικία; (β) Τι δείχνει αυτό;
8 Σημειώστε ότι αυτή δεν ήταν απλώς μια ασήμαντη διαμάχη· μάλλον, αυτή ήταν «φιλονεικία.» Το ζήτημα ήταν προφανώς κάτι περί του οποίου οι απόστολοι εσκέπτοντο, και τώρα αυτή εξερράγη σε μια μεγάλης κλίμακος διαμάχη. Πόσο αυτό πρέπει να είχε λυπήσει τον Ιησούν! Ύστερ’ από τόσους μήνες που ήταν μαζί τους και τους είχε αφήσει ένα παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και μετριοφροσύνης! Και τώρα, σε τέτοιον καιρό όπως αυτός, να έχουν τέτοιες λογομαχίες! Αυτή ήταν η τελευταία νύχτα της επιγείου ζωής του Ιησού όταν σκοπούσε να δώση στους αποστόλους τους αποχαιρετιστηρίους λόγους διδασκαλίας και ενθαρρύνσεως. Οι παραπομπές του Ιησού στην βασιλεία του Θεού την νύχτα εκείνη χωρίς αμφιβολία έθεσαν την βάσι για την φιλονεικία αυτή μεταξύ των αποστόλων. Αυτό απλώς περιγράφει πόσο βαθιά ριζομένη μέσα στους ατελείς ανθρώπους μπορεί να είναι η επιθυμία για διάκρισι, να έχουν θέσεις περιωπής και γοήτρου.
Η ΦΙΛΑΓΑΘΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
9. Πώς χειρίσθηκε ο Ιησούς αυτή τη φιλονεικία;
9 Πώς ο Ιησούς εχειρίσθη την φιλονεικία αυτή; Μήπως απότομα διώρθωσε τους μαθητάς του; Μήπως τους εξευτέλισε με αυστηρή επίκρισι; Όχι, αλλά μ’ ένα φιλάγαθο τρόπο, και αναμφιβόλως μ’ ένα ελκυστικό τόνο στη φωνή του, αυτός πάλιν με υπομονή έδειξε σ’ αυτούς ότι η Χριστιανική διευθέτησις ήταν όλως διόλου διάφορη από εκείνην του κόσμου. Είπε: «Οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτά· και οι εξουσιάζοντες αυτά ονομάζονται ευεργέται. Σεις όμως ουχί ούτως· αλλ’ ο μεγαλήτερος μεταξύ σας, ας γείνη ως ο μικρότερος· και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών.» Κατόπιν ο Ιησούς τούς ερώτησε: «Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν, ή ο υπηρετών;» Προφανώς εκείνος που κάθηται στην τράπεζα και υπηρετείται θεωρείται ο μεγαλήτερος. Ο Ιησούς όμως «τόνισε: «Αλλ’ εγώ είμαι, εν μέσω υμών ως ο υπηρετών.»—Λουκ. 22:25-27.
10. Ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με την κατανόησι των λόγων του Ιησού από τους αποστόλους;
10 Θα άντελαμβάνοντο τι τους εδίδασκε ο Ιησούς εκείνη την ώρα; Θα μπορούσαν να εκτιμήσουν πλήρως ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι αδελφοί, και ότι εκείνος στον οποίο εδόθησαν βαρύτερες ευθύνες στη Χριστιανική οργάνωσι έπρεπε να είναι ο «μικρότερος,» με το να είναι ταπεινός και να θεωρή τους άλλους ανωτέρους από αυτόν; (Ματθ. 23:8-12) Θα εκτιμούσαν το ότι μέσα στη Χριστιανική οργάνωσι επρόκειτο να ισχύη μια πλήρης ανατροπή του τρόπου ενεργείας από τον τρόπο που γενικώς ακολουθούσε ο κόσμος; Οι μαθηταί εδέχθησαν το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν ο διδιδάσκαλος και ηγέτης των, πράγματι ο πιο μεγάλος μεταξύ των δεν υπήρχε καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό. Αλλά ενωρίτερα εκείνη τη νύχτα ο Ιησούς είχε πλύνει τα πόδια των μαθητών του. (Ιωάν. 13:1-12) Ο Ιησούς πράγματι τους υπηρετούσε εκεί!
11. Με ποιο τρόπο υπηρετούσε ο Ιησούς τους ακολούθους του;
11 Όταν ο Ιησούς ετόνισε, «εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών,» προφανώς δεν ανεφέρετο απλώς στο γεγονός ότι τους διακονούσε μ’ ένα πνευματικό τρόπο, ως διδάσκαλος των. Όχι, αλλά ο Ιησούς πράγματι τους προσέφερε το φαγητό και τους υπηρετούσε μ’ ένα σωματικό τρόπο, επίσης, με το να συμμετέχη σε δράσι που συνήθως ανατίθεται σε πρόσωπα μικροτέρας σπουδαιότητος. Αλλά εκείνη την τελευταία νύκτα που ήταν μαζί των κατά σάρκα, ο Ιησούς απέστειλε προηγουμένως στην Ιερουσαλήμ τον Πέτρο και τον Ιωάννη, οι οποίοι πήγαν «και ητοίμασαν το πάσχα.»—Ματθ. 26:17-19· Λουκ. 22:7-16· Μάρκ. 14:12-18.
12. Πριν απ’ αυτή τη φιλονεικία και τα συμβουλευτικά του λόγια, με ποιο σημαντικό τρόπο υπηρέτησε ο Ιησούς τους δώδεκα αποστόλους;
12 Ο απόστολος Ιωάννης, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων εκείνης της νυκτός, περιγράφει τι συνέβη: ο Ιησούς «εγείρεται εκ του δείπνου, και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη. Έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών, και να σπογγίζη με το προσόψιον με το οποίον ήτο διεζωσμένος.» (Ιωάν. 13:2-5) Μπορείτε να το φαντασθήτε αυτό; Ο Ιησούς πήγε πράγματι μπροστά στον καθένα από τους αποστόλους του, γονάτισε μπροστά τους, έπλυνε τα πόδια των και τα σπόγγισε! Ακόμη και τα πόδια του Ιούδα του Ισκαριώτου!
ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ
13. Ποια βιβλικά παραδείγματα περιγράφουν την αρχαία συνήθεια της πλύσεως των ποδιών άλλων, και σε ποιους ανετίθετο συνήθως αυτή η εργασία;
13 Το να πλύνη ένας τα πόδια ενός άλλου την εποχή εκείνη δεν ήταν αυτό καθ’ εαυτό ένα ασυνήθιστο πράγμα. Στις χώρες της Ανατολής οι δρόμοι ήσαν συχνά γεμάτοι σκόνη, κι εφόσον οι άνθρωποι γενικά φορούσαν σανδάλια ή περπατούσαν ανυπόδητοι, τα πόδια των ελέρωναν. Έτσι, όταν έμπαιναν σ’ ένα σπίτι, αποτελούσε μια πράξι φιλοξενίας εκ μέρους του οικοδεσπότου να πλύνη τα πόδια του επισκέπτου του. Τόσο ο Αβραάμ όσο και ο Λωτ εξεδήλωσαν αυτή τη φιλοξενία σε ξένους, οι οποίοι απεδείχθη ότι ήσαν υλοποιημένοι άγγελοι. (Γέν. 18:4· 19:2· Εβρ. 13:2) Αλλά ένας Φαρισαίος, ο οποίος εφιλοξένησε τον Ιησού, παρέλειψε αυτή την χειρονομία. (Λουκ. 7:44) Αυτή η πράξις εθεωρείτο από τις πιο δουλοπρεπείς, και ανετίθετο γενικά στους κατωτέρους υπηρέτας του οίκου. Έτσι, η νεαρή Αβιγαία έδειξε πραγματική ταπεινοφροσύνη, όταν είπε στους υπηρέτας του Δαβίδ: «Ιδού, ας ήναι η δούλη σου θεράπαινα δια να πλύνη τους πόδας των δούλων του κυρίου μου.»—1 Σαμ. 25:41· 1 Τιμ. 5:10.
14. Γιατί, την ώρα εκείνη έπλυνε ο Ιησούς τα πόδια των αποστόλων του; Αλλά πώς αντέδρασε στην αρχή ο Πέτρος;
14 Για να εντυπώση το εκπαιδευτικό του σημείο ο Ιησούς εξέλεξε να εκτελέση αυτή την πιο δουλοπρεπή κι εν τούτοις αναγκαία υπηρεσία. Άρχισε να πλύνη τα πόδια των αποστόλων του. Ο απόστολος Πέτρος δεν κατενόησε γιατί ο Ιησούς το έπραττε αυτό, και γι’ αυτό έφερε αντίρρησι στο να ενεργήση ο Κύριος του ως ένας τέτοιος ταπεινός δούλος με το να τον υπηρετήση. Αλλά ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Εκείνο το οποίον εγώ κάμνω συ δεν εξεύρεις τώρα, θέλεις όμως γνωρίσει μετά ταύτα.» Κατόπιν, όταν είχε τελειώσει το πλύσιμο και φόρεσε πάλι τα ιμάτια του και αφού εκάθησε στην τράπεζα, τους εξήγησε:
15. Πώς εξήγησε ο Ιησούς τον λόγο για τον οποίον έπλυνε τα πόδια των ακολούθων του;
15 «Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; Σεις με φωνάζετε, ο διδάσκαλος και ο Κύριος· και καλώς λέγετε, διότι είμαι. Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε αυτά.»—Ιωάν. 13:6-17.
16. Ποιο μάθημα εδίδασκε ο Ιησούς μ’ αυτή την πράξι;
16 Με τι αξιοσημείωτο τρόπο ενετύπωσε ο Ιησούς στους αποστόλους του την ανάγκη να είναι ταπεινόφρονες! Πόσο αποτελεσματικά τους έδειξε ότι δεν έπρεπε να φιλοδοξούν για θέσεις τιμής και γοήτρου, αλλά να είναι πρόθυμοι να εκτελούν τις πιο ταπεινές υπηρεσίες ο ένας στον άλλον! Ο Ιησούς δεν εγκαινίαζε εδώ μια τελετουργική πράξι πλύσεως ποδιών, η οποία εφαρμόσθηκε με πολλή υποκρισία από ωρισμένες θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου.» Όχι, αλλά τους εδίδασκε μια κατάστασι διανοίας—μια κατάστασι ταπεινοφροσύνης, κατάστασι εκδηλώσεως ενδιαφέροντος για τα συμφέροντα των άλλων και προθυμίας εκτελέσεως των πιο ταπεινών εργασιών χάριν των αδελφών των. Αυτή είναι η ισορροπημένη στάσις που πρέπει να διατηρούν οι Χριστιανοί απέναντι αλλήλων.
17. Ποια απόδειξις υπάρχει ότι οι απόστολοι αντελήφθησαν το σημείο της διδασκαλίας του Ιησού;
17 Ο Πέτρος και άλλοι απόστολοι αντελήφθησαν το σημείο. (1 Πέτρ. 3:8) Ήταν ένα μάθημα που οι πιστοί το έμαθαν καλά, διότι το Βιβλικό υπόμνημα αποκαλύπτει ότι διετήρησαν αυτή την ισορροπημένη άποψι και εργάσθηκαν μαζί με ενότητα για να οικοδομήσουν τη Χριστιανική εκκλησία. Κανένας τους δεν επεζήτησε με φιλόδοξο τρόπο πρωτεία ή γόητρο. Πράγματι, ύστερ’ από μερικά χρόνια όταν ηγέρθη η αμφισβήτησις για το ζήτημα της περιτομής, «συνήχθησαν οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι» στην Ιερουσαλήμ και το συνεζήτησαν μ’ ένα εύτακτο τρόπο. Και είναι καταφανές ότι δεν προήδρευσε κανένας απόστολος, αλλά ο μαθητής Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού.—Πράξ. 15:6-29· 12:1, 2.
ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΝΤΟΛΗ
18. Πώς ο Ιησούς αργότερα επέστησε πάλι την προσοχή στο παράδειγμα που είχε θέσει για τους ακολούθους του;
18 Αργότερα, αφού έπλυνε τα πόδια των αποστόλων και απέλυσε τον Ιούδα Ισκαριώτη, ο Ιησούς και πάλι επέστησε την προσοχή στο παράδειγμα που είχε θέσει, λέγοντας στους ένδεκα που είχαν απομείνει: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:34, 35) Ως περιτετμημένοι Ιουδαίοι κάτω από τη διαθήκη του Νόμου, οι απόστολοι ήσαν ήδη κάτω από την εντολή ν’ αγαπούν τους πλησίον των ως τον εαυτόν των. (Ματθ. 22:39· Λευιτ. 19:18) Αλλά τώρα ο Ιησούς είπε ότι οι αληθινοί οπαδοί του θ’ ανεγνωρίζοντο από το ότι θα εξεδήλωναν μια πιο εκτεταμένη, ανώτερη αγάπη—μιμούμενοι το δικό του παράδειγμα.
19. Ποιο μοναδικό παράδειγμα εκδηλώσεως αγάπης έθεσε ο Ιησούς;
19 Ο Ιησούς έθεσε πράγματι ένα μοναδικό παράδειγμα εκδηλώσεως αγάπης. Με ακούραστο τρόπο δαπανούσε τον εαυτό του διακονώντας άλλους, και ενδιεφέρετο για τα δικά των συμφέροντα πριν από τα δικά του. Επειδή ήταν απολύτως απορροφημένος στο να βοηθή ανθρώπους στην οδό της ζωής, εθυσίαζε συχνά τις κανονικές ανέσεις στις οποίες είναι συνηθισμένοι οι άνθρωποι. (Λουκ. 9:58) Αυτό εσήμαινε εκδήλωσι αγάπης σε μεγαλύτερο βαθμό από την αγάπη προς τον πλησίον που απαιτούσε η διαθήκη του Νόμου. Θα ενθυμήσθε ότι, στην περίπτωσι που οι δύο απόστολοι είχαν πείσει τη μητέρα των να ζητήση για λογαριασμό των πρώτιστες θέσεις στη Βασιλεία, ο Ιησούς είπε: «Διότι ο Υιός του άνθρωπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Μάρκ. 10:35-45· Ματθ. 20:20-28) Ο Ιησούς δεν εζήτησε ποτέ δόξα για τον εαυτό του, αλλά ταπεινά διακονούσε τους ακολούθους του, ωσότου τελικά εταπείνωσε τον εαυτό του ως το σημείο του να δώση τη ζωή του χάριν αυτών. Τι ανωτέρα, υποδειγματική αγάπη!—Φιλιππησ. 2:8· Ιωάν. 15:12, 13.
20. Πώς το να μιμηθούμε το παράδειγμα του Ιησού στην εκδήλωσι αγάπης θα επηρεάση τη σχέσι μας με τους Χριστιανούς αδελφούς μας;
20 Ως Χριστιανοί, είμεθα κάτω από υποχρέωσι ν’ αντιγράψωμε αυτό το παράδειγμα του Ιησού. Οφείλομε, όχι μόνο ν’ αγαπούμε τον Ιεχωβά Θεό όπως τον αγαπούσε και αυτός, αλλά, επίσης, να μιμηθούμε την ανιδιοτελή αγάπη που εξεδήλωσε για τους ακολούθους του. (1 Ιωάν. 4:20, 21) Έχετε το είδος της αγάπης που εξεδήλωνε αυτός; Θα παρεδίδατε τη ζωή σας για τους Χριστιανούς συντρόφους σας; Πράγματι, πιθανόν να μη κληθούμε να θυσιάσωμε κατά γράμμα τη ζωή μας χάριν αυτών, αλλά η αγάπη μας πρέπει να είναι τέτοιας ποιότητος ώστε να είμεθα πρόθυμοι να το πράξωμε αν προκύψη ανάγκη. «Χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών,» εξήγησε ο απόστολος Ιωάννης. (1 Ιωάν. 3:16· Ρωμ. 16:3, 4) Σκεφθήτε τώρα: Αν έχωμε αυτό τον βαθμό αγάπης, δεν θα είμεθα πρόθυμοι να εξυπηρετούμε ταπεινά τα συμφέροντα των αδελφών μας; Δεν θα είμεθα τρυφεροί, στοργικοί και διακριτικοί απέναντι εκείνων για τους οποίους ευχαρίστως θα παρεδίδαμε τις ψυχές μας; Δεν ήταν αυτό ένα μάθημα που προσπαθούσε ο Ιησούς να εντυπώση στους ακολούθους του;
ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΝΟΟΣ
21. Γιατί πρέπει οι Χριστιανοί να μεταμορφώνωνται με την ανακαίνισι του νοός;
21 Πόσο σαφές είναι ότι για να διατηρήσετε κατάλληλη σχέσι με τους Χριστιανούς αδελφούς σας οφείλετε να ‘μη συμμόρφωνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά να μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας’. (Ρωμ. 12:2) Η Χριστιανική κατάστασις διανοίας είναι τόσο διαφορετική από την κατάστασι διανοίας των κοσμικών ανθρώπων. Πόσο κοινό πράγμα είναι άτομα με ειδική μόρφωσι, όπως ο κλήρος, οι ιατροί, επιστήμονες ή δικηγόροι, να παίρνουν μια στάσι ανωτερότητος και να νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους! Το ίδιο αληθεύει για ανθρώπους με ειδικά προτερήματα, όπως οι προσωπικότητες των σπορ ή του κινηματογράφου, ή εκείνοι οι οποίοι κατέχουν ιδιότητες εντυπωσιακής σωματικής καλλονής ή εξαιρετικής ευφυΐας. Ο θαυμασμός που απολαμβάνουν αυτοί τους κάνει συχνά να έχουν μια ανωτερότητα στο τρόπο σκέψεως. Αλλά ενθυμείσθε ότι η ισορροπημένη στάσις των Χριστιανών είναι να έχουν ‘ταπεινοφροσύνην, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.’—Φιλιππησ. 2:3.
22. Τι σημαίνει να είσθε ταπεινόφρων και να θεωρήτε τους άλλους ανωτέρους από σας;
22 Αλλά, τι σημαίνει να είσθε ταπεινόφρων και να θεωρήτε τους άλλους ανωτέρους από σας; Δεν σημαίνει, παραδείγματος χάριν, ότι ένας δεξιοτέχνης βιολιστής πρέπει να νομίζη ότι ένας σύντροφος του, ο οποίος ποτέ δεν έχει εγγίσει αυτό το όργανο, μπορεί να παίξη καλύτερα απ’ αυτόν. Ασφαλώς δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Πολλοί άνθρωποι έχουν εκπαίδευσι ή προτερήματα που τους κάνουν να υπερέχουν από άλλους, οι οποίοι δεν είχαν όμοια εκπαίδευσι ούτε κατέχουν προτερήματα που μπορούν να συγκριθούν. Αλλ’ αυτό δεν τους κάνει ανωτέρους ανθρώπους. Ούτε θα έπρεπε αυτό να τους κάνη να υψηλοφρονούν, θεωρώντας τους άλλους κατωτέρους των. Η Γραφή αναφέρεται εδώ στην κατάστασι διανοίας ενός άτομου, και η ειλικρινής κατάστασις διανοίας ενός Χριστιανού πρέπει να είναι ότι οι άλλοι είναι ανώτεροι από αυτόν. Δεν πρέπει ποτέ να νομίζη ότι είναι κάπως ανώτερος άνθρωπος, κι επομένως, οι άλλοι οφείλουν να του παραστέκωνται και να τον υπηρετούν. Χωρίς αμφιβολία δεν υπήρχε καμμιά πράξις στην οποία οι απόστολοι του Ιησού να είχαν θέσει το χέρι ή τη διάνοιά των και ο Ιησούς να μη την έχει κάμει πολλές φορές καλύτερα. Εν τούτοις, ο Ιησούς τους διακονούσε ταπεινά, ακόμη και γονατίζοντας για να πλύνη τα πόδια των!
23. Με ποιο τρόπο οι Χριστιανοί οι οποίοι έχουν ισορροπημένη άποψι είναι διαφορετικοί από πολλούς ανθρώπους του κόσμου;
23 Πόσο αναψυκτικοί και ευχάριστοι είναι εκείνοι οι οποίοι εκδηλώνουν αληθινά ταπεινή κατάστασι διανοίας! Τι έξοχη, ισορροπημένη άποψι έχουν αυτοί όσον αφορά τη σχέσι των με τους Χριστιανούς αδελφούς των! Είναι τελείως διαφορετικοί από ανθρώπους αυτού του συστήματος πραγμάτων. Επειδή απλώς μερικοί πιθανόν να έχουν περισσότερα χρήματα ή υλικά αγαθά, αυτό δεν τους κάνει να νομίζουν ότι πρέπει ν’ απολαύουν ειδικής διακρίσεως υπεράνω εκείνων που διαθέτουν λιγώτερα μέσα. Εκτιμούν ότι το χρήμα δεν τους κάνει ανωτέρους ανθρώπους, και ενεργούν αναλόγως. (1 Τιμ. 6:17) Ομοίως, άνθρωποι που ανήκουν σε μια ιδιαίτερη φυλή ή εθνικότητα γνωρίζουν ότι αυτό δεν τους κάνει με κανένα τρόπο ανωτέρους από άλλους. Επομένως, παραμένουν ταπεινόφρονες, και ειλικρινά θεωρούν ότι ακόμη και άνθρωποι μιας ολιγώτερο δημοφιλούς φυλής ή εθνικότητος είναι ανώτεροι από αυτούς.—Ρωμ. 10:12.
24, 25. Ποιοι πρέπει ειδικά να λαμβάνουν την ηγεσία στην άσκησι αγάπης και εκδήλωσι ταπεινοφροσύνης;
24 Αυτή η ιδία ταπεινόφρων κατάστασις διανοίας πρέπει ειδικά να εκδηλώνεται από τους διωρισμένους επισκόπους, διακονικούς υπηρέτας και άλλους οι οποίοι απολαμβάνουν ειδικά προνόμια υπηρεσίας μέσα στη Χριστιανική οργάνωσι. Είναι αλήθεια ότι άλλοι στην εκκλησία ενθαρρύνονται να συνεργάζωνται μ’ αυτούς και να μιμούνται την πίστι των, αλλά κανένας από αυτούς οι οποίοι αναλαμβάνουν την ηγεσία δεν πρέπει να νομίζη ότι είναι ανώτερος διότι προΐσταται στις συναθροίσεις, ίσως έχει μεγαλύτερες ομιλητικές ή οργανωτικές ικανότητες, ή μπορεί ν’ αφιερώνη περισσότερο χρόνο στην υπηρεσία του Ιεχωβά. (Εβρ. 13:7, 17) Σημειώστε ότι ο απόστολος Πέτρος, αφού ενθαρρύνει τους νεωτέρους να υποτάσσωνται στους πρεσβυτέρους, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την ποίμανσι του ποιμνίου του Θεού, συνέστησε: «Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην· διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» (1 Πέτρ. 5:5) Κανείς δεν εξαιρείται. Όλοι, περιλαμβανομένων κι εκείνων οι οποίοι αναλαμβάνουν την ηγεσία, οφείλουν να ενδυθούν ταπεινοφροσύνη. ‘Υποτάσσεσθε εις αλλήλους εν φόβω Χριστού,’ προστάζει η Γραφή.—Εφεσ. 5:21, ΜΝΚ.
25 Ο επίσκοπος οφείλει, πράγματι, να είναι εκείνος ο οποίος δίδει το παράδειγμα με το να είναι, ταπεινόφρων. Αυτό ήταν και ο Δίκαιος Ποιμήν Ιησούς Χριστός. Έκανε ό,τι μπορούσε για να εντυπώση με το παράδειγμα την ανάγκη να έχουν οι ακόλουθοί του αγάπη και ταπεινοφροσύνη. Έτσι, λοιπόν, οφείλει να ενεργή και ο επίσκοπος. Δεν είναι ένας αυθέντης, αλλά ένας υπηρέτης των αδελφών του. (Ματθ. 20:25-27) Αυτό είναι κάτι ζωτικό που πρέπει να το θυμάται. Ναι, είναι ένα ζήτημα που κάθε Χριστιανός οφείλει να μάθη καλά, διότι για να διατηρήσωμε ισορροπία στις σχέσεις μας μεταξύ μας, οφείλομε ν’ αγαπούμε τους αδελφούς μας και να μη νομίζωμε ποτέ ότι είμεθα ανώτεροι απ’ αυτούς.—1 Ιωάν. 4:21· Φιλιππησ. 2:2-4.
26. Ποιο είναι ένα πραγματικό κίνητρο για τη διατήρησι Χριστιανικής ισορροπίας τώρα;
26 Βλέπετε μπροστά στον καιρό που όλοι όσοι θα ζουν στη γη θα έχουν αυτή την ιδία αναψυκτική κατάστασι διανοίας! Τι ευχάριστος τόπος θα είναι αυτός για να ζη κανείς! Τότε ο καθένας που θα ζη θα είναι με τέλειο τρόπο ενδεδυμένος «σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα,» και ειδικά αγάπη. (Κολ. 3:12-14.) Ναι, όλοι θ’ αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό με όλη την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμί των και θα έχουν Χριστοειδή αγάπη για τους αδελφούς των. Τι μεγαλειώδες κίνητρο για να διατηρή ένας ισορροπία τώρα, έτσι ώστε να ζη τότε!
[Εικόνα στη σελίδα 16]
Ο Ιησούς εδίδαξε στους αποστόλους του ταπεινοφροσύνη