από τον Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 82:6, 7.

Η ΥΠΕΞΟΥΣΙΟΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΑΦΩΣ

Μακριά από το να διδάσκουν οι Γραφές ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια ίση θεότης, ένας Θεός ίσος προς τον Ιεχωβά Θεό, δείχνουν εξακολουθητικά ότι είναι υποδεέστερος από τον Πατέρα του. Αυτός ο ίδιος είπε: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» Και ακόμη μετά την ανάστασί του ανεφέρθη στον Ιεχωβά, όχι ως ίσον του, αλλ’ ως Θεόν του, λέγοντας στη Μαρία: «Ύπαγε προς τους αδελφούς μου, και ειπέ προς αυτούς, Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.» Ο Ιεχωβά είναι ο Πατήρ και Θεός του Ιησού, αλλά είναι ο Ιησούς ο Πατήρ και Θεός του Ιεχωβά; Όχι.​—Ιωάν. 14:28· 20:17.

Ιδιαίτερα ο απόστολος Παύλος δείχνει τη διάκρισι μεταξύ Ιεχωβά και Ιησού Χριστού. Δεν εδίδασκε ότι ο Θεός και ο Χριστός είναι ίσοι, αλλά σαφώς επανελάμβανε ότι ο Ιησούς κατέχει υποδεέστερη θέσι: «Εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν· και είς Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα και ημείς δι’ αυτού.» Περαιτέρω, δείχνει ότι όπως ακριβώς «τα πάντα είναι υμών», έτσι και σεις «του Χριστού· ο δε Χριστός, του Θεού». Ναι, όπως ακριβώς οι Χριστιανοί ανήκουν στον Αρχηγό των και Κύριόν των, τον Ιησούν Χριστόν, έτσι και ο Ιησούς Χριστός ανήκει στον Αρχηγό του και Κύριόν του, τον Ιεχωβά Θεό.​—1 Κορ. 8:6· 3:21, 23.

Αναφερόμενος στο ίδιο πράγμα, ο απόστολος σε άλλο μέρος αναφέρει: «Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» Τι θα ήταν σαφέστερο απ’ αυτό; Και ότι η σχέσις αυτή θα εξακολουθή σε όλη την αιωνιότητα είναι προφανές από τα περαιτέρω λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν [ο Χριστός] παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα· όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.»​—1 Κορ. 11:3· 15:24, 28.

Αν έχωμε υπ’ όψι τα προηγούμενα, τι μπορεί να λεχθή σύντομα ως απάντησις στο ερώτημα: Τι διδάσκει η Βίβλος για τη θεότητα του Χριστού; Ότι υπήρξε καιρός που ο Ιησούς δεν υπήρχε· ότι προτού γεννηθή από τη Μαρία είχε ύπαρξι στον ουρανό ως ένδοξο πνευματικό πλάσμα, ο Λόγος, θεός· ότι όταν ήλθε στη γη ήταν εντελώς ανθρώπινος, ούτε περισσότερο, ούτε ολιγώτερο από τον τέλειον Αδάμ όσον αφορά τη φύσι του και ότι από την ανάστασί του είναι ένα ισχυρό, ένδοξο θείο πνεύμα, άφθαρτο και αθάνατο· ότι ουδέποτε ο Ιησούς υπήρξε ίσος προς τον Πατέρα του, αλλά είναι πάντοτε υπεξούσιος σ’ αυτόν.

Κτίρια Αντί των Ηθών

«Η σύγχρονη θρησκεία θυσιάζει την πρότερή της σκληρότητα και δύναμι πίστεως στον βωμό της ‘φυσικής απαλότητος και τέρψεως,’ είπε ένας ραββίνος της Νέας Υόρκης . . . Ο Σεβ. Δρ Ουίλλιαμ Φ. Ρόζενμπλουμ περιέγραψε το ‘υπέρτατον πάθος’ της εκκλησίας και της συναγωγής ως επιθυμία ν’ ανεγείρουν μεγαλοπρεπή κτίρια, ενώ συγχρόνως παραμελούν την ανάπτυξι ενός μεγαλειώδους ‘πνευματικού λαού.’ Ένα από τα αναμφισβήτητα μαθήματα της ιστορίας είναι ότι ένα έθνος, που διεσκόρπισε τις ενέργειες και τον πλούτον του σε επιβλητικά κτίρια, ενώ συγχρόνως αμέλησε να προσέξη εξίσου τα ήθη του λαού του, πάντοτε παρήκμασε και συχνά απωλέσθη.»​—Τάιμς Νέας Υόρκης, 2 Οκτωβρίου 1960.