Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Η Γραφή λέγει ότι ο Ιησούς ήταν στον τάφο τρεις νύχτες. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ήταν στον τάφο επί εβδομήντα δύο ώρες πλήρεις;—Βραζιλία.

Ο λόγος για τον οποίον εγείρεται αυτό το ερώτημα είναι ότι ο Ιησούς κάποτε είπε: «Ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας.» (Ματθ. 12:40) Πολλοί αναγνώσται της Γραφής νομίζουν ότι αυτό σημαίνει τρεις ολόκληρες μέρες και νύχτες, δηλαδή εβδομήντα δύο ώρες. Η Γραφική μαρτυρία, όμως, δείχνει ότι ο Ιησούς ήταν στον τάφο για μια χρονική περίοδο λιγώτερη από εβδομήντα δύο ώρες.

Ο Ιησούς πέθανε την ημέρα που είναι τώρα γνωστή ως Παρασκευή. Και νωρίς το πρωί της ημέρας που τώρα λέγεται Κυριακή είχε ήδη αναστηθή από τον τάφο. Η αφήγησις του Μάρκου λέγει: «Και πολλά πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδος έρχονται εις το μνημείον, ότε ανέτειλεν ο ήλιος [Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και η Σαλώμη] . . . και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εις τα δεξιά, ενδεδυμένον στολήν λευκήν και ετρόμαξαν. Ο δε λέγει προς αυτάς, Μη τρομάζετε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον· ανέστη, δεν είναι εδώ.»—Μάρκ. 16:2-6· Ιωάν. 20:1.

Αν το εδάφιο Ματθαίος 12:40 σημαίνη τρεις πλήρεις εικοσιτετράωρες μέρες, πότε θα είχε ενταφιασθή ο Ιησούς; Μετρώντας πάλι εβδομήντα δύο ώρες από το πρωί της Κυριακής, θα φθάναμε στο πρωί της Πέμπτης. Αλλ’ αφού ο Ιησούς πέθανε περίπου στις 3.00 μ.μ. θα πρέπει να είχε ταφή το απόγευμα της Τετάρτης. (Ματθ. 27:46-50) Η αφήγησις όμως, της Γραφής εν σχέσει με τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού, διόλου δεν εννοεί ότι η χρονική περίοδος για την οποία πρόκειται διήρκεσε από την Τετάρτη έως την Κυριακή. Ας εξετάσωμε λοιπόν τις αποδείξεις.

Ο λόγος για τον οποίον οι γυναίκες πήγαν στον τάφο ήταν ν’ αλείψουν το σώμα του Ιησού με αρώματα. Αγόρασαν μερικά απ’ τα αρώματα αμέσως μετά το σάββατον. (Μάρκ. 16:1· παράβαλε Λουκάς 23:56) Ποιο Σάββατο θα μπορούσε να είναι αυτό; Αν η δεκάτη τετάρτη Νισάν εξετείνετο έως το απόγευμα της Τετάρτης, αυτό θα εσήμαινε την 15 Νισάν ημέραν Πέμπτην, πρώτην ημέρα της εορτής των αζύμων και συνεπώς επίσης ημέραν σαββάτου. (Λευιτ. 23:5-7) Το επόμενο σάββατο θα ήταν το εβδομαδιαίο σάββατο, αρχίζοντας από το βράδυ της Παρασκευής και φθάνοντας ως το βράδυ του Σαββάτου, εφόσον οι Ιουδαϊκές μέρες άρχιζαν από τη δύσι του ηλίου.

Δεν φαίνεται λογικό ότι η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία μήτηρ του Ιακώβου και η Σαλώμη θ’ αγόραζαν αρώματα αμέσως μετά την 15 Νισάν (το βράδυ της Πέμπτης, σύμφωνα μ’ αυτόν τον υπολογισμό) και κατόπιν θ’ ανέμεναν έως νωρίς το πρωί της 18 Νισάν (Κυριακή) για να πάνε στον τάφο του Ιησού. Αυτό θα εσήμαινε περισσότερο από τρισύμισυ μέρες από τον θάνατο του Ιησού. Κάθε επάλειψις με αρώματα θα ήταν τότε πολύ μικρής αξίας για το νεκρό σώμα. (Βλέπε Ιωάν. 11:39) Θα εφαίνετο επίσης παράδοξο πράγματι ν’ αφήσουν οι γυναίκες να περάσουν η 16 Νισάν (μέρα που δεν ήταν Σάββατο) χωρίς να κάμουν τίποτα και κατόπιν να σπεύσουν στον τάφο όσο το δυνατόν ενωρίτερα το πρωί της Κυριακής, 18 Νισάν.a

Έχοντας υπ’ όψι τα στοιχεία αυτά που εννοούν μια περίοδο μικρότερη από τρεις πλήρεις ημέρας μεταξύ του ενταφιασμού του Ιησού και της αναστάσεώς του, εγείρεται το ερώτημα: Γιατί να πη ο Ιησούς ότι «θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας»; (Ματθ. 12:40) Αυτό οφείλεται στο ότι η φράσις τρεις ημέρες και τρεις νύχτες μπορεί ν’ αναφέρεται σε μέρη τριών ημερών, όπως φαίνεται καθαρά στα εδάφια 1 Σαμουήλ 30:12, 13. Κάτω από την επικεφαλίδα «Ημέρα,» η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Στην Ιουδαϊκή κοινοτική ζωή το μέρος μιας ημέρας λογίζεται μερικές φορές ως μια ημέρα· λόγου χάριν, η ημέρα της ταφής, και αν ακόμη γίνη η ταφή αργά το απόγευμα, λογίζεται ως η πρώτη των επτά ημερών του πένθους· ένα βραχύ διάστημα το πρωί της εβδόμης ημέρας λογίζεται ως η εβδόμη ημέρα· η περιτομή λαμβάνει χώραν την εβδόμη ημέρα έστω και αν από την πρώτη ημέρα μόνο λίγα λεπτά της ώρας υπολείπωνται μετά τη γέννησι του τέκνου, και αυτό λογίζεται σαν μια ημέρα.» Επομένως, όπως παρατηρεί ο σχολιαστής της Βίβλου Λάιτφουτ, τρεις μέρες και τρεις νύχτες συμπεριελάμβαναν οποιοδήποτε μέρος της πρώτης ημέρας· ολόκληρη την επόμενη νύχτα την επόμενη μέρα και τη νύχτα· και οποιοδήποτε μέρος της επομένης ή τρίτης ημέρας.» Αλήθευε αυτό στην περίπτωσι του Ιησού;

Η απάντησις σ’ αυτό το ερώτημα είναι σαφής, εφόσον το έτος στο οποίο πέθανε ο Ιησούς είναι καθωρισμένο. Γνωρίζοντας το έτος, είναι δυνατόν με υπολογισμό σύμφωνα με τις αρχές του Ιουδαϊκού ημερολογίου να εξακριβώσωμε την ημέρα της εβδομάδος που έπεφτε η 14 Νισάν, ακόμη και τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Ευτυχώς η Αγία Γραφή παρέχει αρκετή απόδειξι για να καθορισθή το έτος.

Σύμφωνα με το Λουκάς 3:1, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε τη διακονία του «εν τω δεκάτω πέμπτω έτει της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος.» Επειδή ο Λουκάς χρησιμοποιεί την Ελληνική λέξι ηγεμονία, μερικοί συνεπέραναν ότι το δέκατο πέμπτο έτος πρέπει να λογισθή ως να αρχίζη από τον καιρό που ο Τιβέριος ήταν συγκυβερνήτης με τον Αύγουστο. Επομένως, ετοποθέτησαν την αρχή της διακονίας του Ιησού το έτος 27 μ.Χ. Εν τούτοις, πότε ακριβώς άρχισε αυτή η συγκυβέρνησις είναι σε αμφισβήτησι.b

Μολονότι η έναρξις της συγκυβερνήσεως είναι αβέβαιη, η αρχή της βασιλείας Τιβερίου Καίσαρος είναι καλά καθωρισμένη. Η χρονολογία είναι 17 Αυγούστου του 14 μ.Χ. (Γρηγοριανόν Ημερολόγιον). Επομένως το δέκατο πέμπτον έτος εξετείνετο από της 17 Αυγούστου του 28 μ.Χ. ως την 16 Αυγούστου του 29 μ.Χ. Αυτό θέτει την έναρξι της διακονίας του Ιησού στο έτος 29 μ.Χ., περίπου έξη μήνες μετά την έναρξι της δράσεως του Ιωάννου του Βαπτιστού. Για πρώτη φορά στον καιρό του βαπτίσματός του ο Ιησούς εχρίσθη από το πνεύμα του Θεού και έγινε έτσι ο υποσχεμένος Μεσσίας ή Χριστός. Η Βιβλική προφητεία ειδικά προείπε τον ακριβή χρόνο του γεγονότος αυτού. (Δαν. 9:25) Και η εφαρμογή αυτής της προφητείας στα ιστορικά στοιχεία δείχνει επίσης το έτος 29 μ.Χ. ως τον χρόνο της εμφανίσεως του Μεσσία.—Βλέπε βιβλίον «Βοήθημα προς Κατανόησιν της Γραφής,» σελίδες 137, 328-331, 348.

Το εδάφιον Δανιήλ 9:27 δείχνει ότι στο μέσον της εβδομάδος, δηλαδή τριάμισυ έτη μετά την έναρξι της διακονίας του, ο Μεσσίας θα έκανε να παύση η θυσία και η προσφορά. Αυτό το έκαμε καταθέτοντας τη ζωή του ως θυσία, κάνοντας έτσι να παύσουν όλες οι θυσίες ζώων και να μη έχουν καμμιά αξία στα όμματα του Θεού. Επομένως, η διακονία του ως Μεσσίου διήρκεσε τριάμισυ χρόνια, που εκτείνεται από το φθινόπωρο του έτους 29 μ.Χ. ως την άνοιξι του μηνός Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Όπως καθορίζεται με υπολογισμό, στο έτος 33 μ.Χ. η ημέρα του Πάσχα, δηλαδή η 14 Νισάν, άρχισε το απόγευμα της Πέμπτης και τελείωσε το βράδυ της Παρασκευής.

Αυτό εναρμονίζεται πολύ καλά με τις αφηγήσεις της Γραφής σχετικά με τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς πέθανε το απόγευμα της Παρασκευής και ετάφη προτού αρχίση το σάββατον. Αφού είναι έτσι, το εβδομαδιαίο σάββατο συνέπιπτε με την πρώτη μέρα της εορτής των Αζύμων, που ήταν επίσης σάββατον. Είναι λογικό, λοιπόν, όταν λέγη η Γραφή ότι η επόμενη μέρα του θανάτου του Ιησού ήταν «μεγάλη» ημέρα του σαββάτου. (Ιωάν. 19:31, 42· Μάρκ. 15:42, 43· Λουκ. 23:54) Μόλις τελείωσε εκείνο το σάββατο (που θα ήταν στη δύσι του ηλίου της 15 Νισάν), η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν πρόσθετα αρώματα για ν’ αλείψουν το σώμα του Ιησού. Η πρώτη ευκαιρία των να χρησιμοποιήσουν τα αρώματα ήλθε την αυγή της πρωίας της Κυριακής, 16 Νισάν. Ως την ώρα εκείνη ο Ιησούς είχε ήδη αναστηθή, αφού ήταν στον τάφο μέρη τριών ημερών.

Αυτή η Γραφική άποψις των πραγμάτων συμφωνεί με τις πολυάριθμες δηλώσεις της Γραφής περί του ότι ο Ιησούς ηγέρθη την τρίτην ημέραν, όχι την τετάρτην ημέραν.—Ματθ. 16:21· 17:23· 20:19· Λουκ. 9:22· 18:33· 24:7, 21, 46· Πράξ. 10:40· 1 Κορ. 15:4. Βλέπε επίσης άρθρον «Απαρχή της Αναστάσεως,» που δημοσιεύθηκε στη Σκοπιά υπό ημερομηνίαν 15 Μαρτίου 1944, ιδιαίτερα από τον υπότιτλο «Ποιος ήταν η Απαρχή» (σελ. 86 ώς το τέλος του άρθρου, στην Αγγλική).

[Υποσημειώσεις]