Ερωτήσεις από Αναγνώστες

■ Ποια διαφορά υπάρχει ανάμεσα στην αθανασία και στην αιώνια ζωή;

Η ατέλειωτη ζωή προορίζεται και για τους χρισμένους που παίρνουν πνευματική ζωή στον ουρανό και για τους ανθρώπους τους οποίους ο Θεός διακηρύσσει δίκαιους για ζωή στην Παραδεισένια γη. Έτσι από την άποψη της έκβασης, η αθανασία στον ουρανό και η αιώνια ζωή πάνω στη γη καταλήγουν βασικά στο ίδιο πράγμα—στη ζωή για πάντα. Υπάρχουν, ωστόσο, μερικά σχόλια που μπορούν να γίνουν σχετικά με την αθανασία.

Η λέξη «αθανασία» αποτελείται από το στερητικό «α» και από το ουσιαστικό «θάνατος». Έτσι η αθανασία έχει τη βασική έννοια ‘χωρίς θάνατο’. Όπως είναι κατανοητό, ο Ιεχωβά είναι η απόλυτη πηγή κάθε ζωής και είναι αθάνατος. (Ψαλμός 36:9· 90:1, 2) Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ο δοξασμένος Γιος του, ο οποίος τώρα είναι «απαύγασμα της δόξης [του Θεού] και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού» περιγράφεται σαν «ο Βασιλεύς των βασιλευόντων [ανθρώπων], και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος έχει την αθανασίαν». (Εβραίους 1:3· 1 Τιμόθεον 6:15, 16) Κανένα πλάσμα δεν μπορεί να προσλάβει τη ζωή του Ιησού που είναι αθάνατος, και αυτό τον κάνει διαφορετικό από τους ανθρώπους ή τα πνεύματα τα οποία μπορούν να πεθάνουν. Επιπρόσθετα, διαβάζουμε: «Ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον».—Ρωμαίους 6:9.

Αν και η αθανασία είναι με κάποια έννοια, αιώνια ζωή, προφανώς περιλαμβάνει περισσότερα πράγματα για τον κάτοχο της απ’ ό,τι η αιώνια ζωή. Υποδεικνύει μια ιδιαίτερη ποιότητα ζωής, και συνδέεται με την αφθαρσία. Η Βίβλος λέει σχετικά με τους χρισμένους από το πνεύμα Χριστιανούς που λαμβάνουν την ουράνια ανταμοιβή: «Πρέπει το φθαρτόν τούτο [μέσα στο ανθρώπινο σώμα του] να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη».—1 Κορινθίους 15:53, 54.

Ωστόσο, η Βίβλος δεν παρέχει πολλές λεπτομέρειες σχετικά με το είδος της ζωής που ονομάζεται αθανασία. Πράγματι γνωρίζουμε ότι οι θνητοί άνθρωποι—ακόμη και οι τέλειοι άνθρωποι που έχουν την προοπτική της ατέλειωτης ζωής πάνω στη γη—πρέπει να τρώνε και να πίνουν για να διατηρηθούν ζωντανοί, αλλιώς πεθαίνουν και τα σώματα τους γνωρίζουν τη φθορά. (Γένεσις 2:9, 15, 16) Αναμφίβολα η αθανασία περιλαμβάνει ένα είδος ζωής που δε χρειάζεται να διατηρείται με τέτοιο τρόπο. Έτσι θα μπορούσε να ειπωθεί ότι όλοι όσοι γίνονται αθάνατοι δεν υπόκεινται σε θάνατο ή ότι ‘ο θάνατος δεν τους δυναστεύει σαν αφέντης πια’. Αυτό θα εναρμονιζόταν, επίσης, με το ότι λαμβάνουν αφθαρσία, δείχνοντας ότι τα πνευματικά τους σώματα ή οι οργανισμοί από τη φύση τους, δεν υπόκεινται σε φθορά, καταστροφή ή διαφθορά. (Παράβαλε 2 Κορινθίους 5:1· Αποκάλυψις 20:6.) Έτσι βλέπουμε μια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αθανασία και στην αιώνια ανθρώπινη ζωή.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο τέλειος Κριτής, ο οποίος ανταμείβει τους χρισμένους με αθανασία. Όταν αυτός με την απεριόριστη σοφία και την ενόραση του αποφασίζει ότι αυτοί έχουν δοκιμαστεί πλήρως και ότι διαθέτουν αναμφισβήτητα τα κατάλληλα προσόντα για αθανασία, μπορούμε να εμπιστευόμαστε ότι αυτοί θα μείνουν για πάντα πιστοί. Όλοι εκείνοι τους οποίους ο Ιεχωβά κρίνει άξιους ατελεύτητης ζωής, είτε σαν αθάνατα πνεύματα είτε σαν τέλειους ανθρώπους, θα τον λατρεύουν για πάντα. Έτσι, σε τελευταία ανάλυση, τόσο η αιώνια ανθρώπινη ζωή όσο και η αθανασία στον ουρανό καταλήγουν σε ατέλειωτη ζωή.—Ιωάννης 17:3.

■ Είναι σωστό να συμπεράνουμε από το εδάφιο Ιωάννης 20:25 ότι ο Ιησούς προσηλώθηκε πάνω στον πάσσαλο με χωριστό καρφί για κάθε χέρι;

Η Εγκυκλοπαίδεια της Βιβλικής, Θεολογικής και Εκκλησιαστικής Φιλολογίας των ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ σχολιάζει:

‘Πολύς χρόνος και προσπάθεια έχουν καταναλωθεί στην αντιλογία αν ήταν τρία ή τέσσερα τα καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν για το κάρφωμα του Κυρίου. Ο Νόννος διαβεβαιώνει ότι χρησιμοποιήθηκαν μόνο τρία, πράγμα στο οποίο συμφωνεί και ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός. Η πιο γενική πεποίθηση είναι ότι τα καρφιά ήταν τέσσερα, μια γνώμη που υποστηρίζεται με μακρά και περίεργα επιχειρήματα από τον Κούρτιο. Άλλοι έχουν ανεβάσει τον αριθμό των καρφιών στα δεκατέσσερα’.—Τόμος II, σελίδα 580.

Το εδάφιο Ματθαίος 27:35 απλά λέει: «Αφού δε εσταύρωσαν αυτόν διεμερίσθησαν τα ιμάτια αυτού, βάλλοντες κλήρον». Λίγες λεπτομέρειες δίνονται, και από το Μάρκο, το Λουκά και τον Ιωάννη. Μετά την ανάσταση του Ιησού, ο Θωμάς είπε: «Εάν δεν ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, δεν θέλω πιστεύσει». (Ιωάννης 20:25) Έτσι παρ’ ότι οι εγκληματίες μερικές φορές δένονταν στον πάσσαλο με σχοινιά, ο Ιησούς καρφώθηκε. Μερικοί επίσης από το εδάφιο Ιωάννης 20:25 έχουν συμπεράνει ότι χρησιμοποιήθηκαν δυο καρφιά, ένα για το κάθε χέρι. Θα πρέπει όμως άραγε η χρήση του πληθυντικού που κάνει ο Θωμάς («των ήλων») να κατανοηθεί σαν ακριβής περιγραφή που δείχνει ότι καθένα από τα χέρια του Ιησού καρφώθηκε με χωριστό καρφί;

Στο εδάφιο Λουκάς 24:39 ο αναστημένος Ιησούς είπε: «‘Ιδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ είμαι». Αυτό δείχνει ότι και τα πόδια του Χριστού καρφώθηκαν επίσης. Εφόσον ο Θωμάς δεν αναφέρθηκε καθόλου στα σημάδια των καρφιών στα πόδια του Ιησού, το γεγονός ότι χρησιμοποιεί τον πληθυντικό αριθμό «των ήλων» ήταν μια γενική αναφορά στα πολλά καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν για την προσήλωση του Ιησού στον πάσσαλο.

Έτσι δεν είναι δυνατό προς το παρόν να καθορίσουμε με βεβαιότητα πόσα καρφιά χρησιμοποιήθηκαν. Όλα τα σχέδια που δείχνουν τον Ιησού καρφωμένο στον πάσσαλο θα πρέπει να κατανοηθούν σαν παραγωγές των καλλιτεχνών που προσφέρουν απλώς μια παράσταση που βασίζεται πάνω στα περιορισμένα γεγονότα που διαθέτουμε. Η αντιλογία πάνω σε μια τέτοια ασήμαντη λεπτομέρεια δε θα πρέπει να επιτραπεί να επισκιάσει τη ζωτική αλήθεια ότι «εφιλιώθημεν με τον Θεόν διό του θανάτου του Υιού αυτού».—Ρωμαίους 5:10.