Δείχνοντας Ενδιαφέρον για το «Ποίμνιον του Θεού»

«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, για να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού.»—Πράξ. 20:28, ΜΝΚ.

 1. Πώς ο Ιησούς Χριστός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για κείνους που παρωμοίασε με πρόβατα;

ΚΑΝΕΙΣ ποτέ επάνω στη γη δεν έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, απ’ ό,τι ο Ιησούς Χριστός, το Μεγάλο μας πρότυπο. Αυτός αναφέρθηκε σ’ εκείνους που άκουσαν τη φωνή του ως «πρόβατά» του. Και, ως ο Καλός Ποιμήν, παρέδωσε την ψυχή του ή κατέθεσε τη ζωή του για χάρι τους. (Ιωάν. 10:11, 27) Ο Ιησούς, μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς, εντύπωσε στον απόστολο Σίμωνα Πέτρο την ανάγκη να λάβη ειδική φροντίδα γι’ αυτά τα «πρόβατα.» Πώς το έκανε αυτό ο Ιησούς; Με ένα τρόπο που αληθινά υποκινούσε τον Πέτρο σε όλο το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του.

 2. (α.) Σύμφωνα με τα εδάφια Ιωάννης 21:15-17, πώς αντέδρασε ο Πέτρος στα ερωτήματα που του έθεσε ο Κύριός του; (β) Τι τόνισε ο Ιησούς σ’ αυτή την περίπτωσι; Πώς;

² Τρεις φορές ο Ιησούς έθεσε το ίδιο ερώτημα στον Πέτρο. Δυο φορές τον ρώτησε: ‘Σίμων, αγαπάς με;’ Τελικά, ο Ιησούς ρώτησε: «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με;» [φιλείς με, Κείμενο] Ο Πέτρος, αφού άκουσε ουσιαστικά το ίδιο ερώτημα για τρίτη φορά, εθλίβη και διαβεβαίωσε εμφατικά τον Κύριό του: «Συ εξεύρεις τα πάντα, συ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ.» Ασφαλώς ο Ιησούς εγνώριζε πολύ καλά την αγάπη και τη στοργή του Πέτρου γι’ αυτόν. Αλλά η ουσία ήταν ότι ο απόστολος έπρεπε να το αποδείξη αυτό σε μια μακρά περίοδο χρόνου. Πώς; Δείχνοντας ενδιαφέρον για τα «πρόβατα.» Σε κάθε περίπτωσι, αφού ο Πέτρος απαντούσε καταφατικά στο ερώτημα που του ετίθετο, ο Ιησούς τόνιζε το σημείο, λέγοντας: (1) «Βόσκε τα αρνία μου»· (2) «Ποίμαινε τα πρόβατά μου»· (3) «Βόσκε τα πρόβατά μου.» (Ιωάν. 21:15-17) Έτσι, ο Ιησούς τόνισε πολύ αποτελεσματικά όχι μόνο το προσωπικό του ενδιαφέρον για τα «πρόβατα,» αλλά και τη βαρειά μελλοντική ευθύνη του Πέτρου να φροντίζη γι’ αυτά, όπως ο Κύριός του είχε τονίσει τόσο εμφατικά.

 3. (α) Πώς ο Πέτρος έδωσε απόδειξι της αγάπης του για τον ‘Καλό Ποιμένα;’ (β) Τι δείχνει ότι ο Πέτρος δεν ήταν ο μόνος που έδειξε ενδιαφέρον για «το ποίμνιον»;

³ Για τον Πέτρο, αυτό ήταν μια αλησμόνητη πείρα. Χωρίς αμφιβολία, ο Ιησούς είχε φθάσει βαθειά στην καρδιά του αποστόλου. Ο Πέτρος, αποδεικνύοντας την αγάπη του προς τον Καλό Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, ποτέ δεν θα αμελούσε να θρέψη τα «πρόβατα.» Στοργικά και ευσυνείδητα θα προσπαθούσε να ποιμάνη «το ποίμνιον.» Μετά από 30 χρόνια περίπου, ο Πέτρος έγραψε «προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους,» δηλαδή, σ’ εκείνους που είχαν γίνει μαθητές του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτούς, ως μέρος του ‘ποιμνίου του Θεού,’ υπενθύμισε την απελευθέρωσι από την προγενέστερη άκαρπη μορφή διαγωγής τους. Πώς εκπληρώθηκε αυτό; Όχι με μια εξαγορά που βασιζόταν σε συνήθη πράγματα όπως ο άργυρος ή ο χρυσός, αλλά «δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου.» (1 Πέτρ. 1:1, 18, 19) Ο Πέτρος κατανοούσε ότι αυτό υπήρξε ένα βαρύ τίμημα. Είχε στοιχίσει στον Ιεχωβά Θεό τη θυσία του μονογενούς του Υιού, τον οποίο αυτός είχε στείλει στη γη για να προμηθεύση αντίλυτρο για πολλούς. (Ματθ. 20:28· Ιωάν. 3:16) Όταν ο Πέτρος έγραψε την πρώτη του επιστολή, τα εξαγορασμένα μέλη του ‘ποιμνίου’ είχαν αυξηθή σε πολλές χιλιάδες. Υπήρχαν λοιπόν περισσότερα «πρόβατα» απ’ όσα ο Πέτρος θα μπορούσε να φροντίζη μόνος του. Μαζί με τον Πέτρο, όμως, είχαν εγερθή και άλλοι ικανοί άνδρες που έδειχναν ενδιαφέρον για «το ποίμνιον,» τρέφοντας, οδηγώντας και προστατεύοντάς το. Και αυτοί, επίσης, κατανοούσαν ότι «το ποίμνιον» ανήκε στον Ιεχωβά. Και στις ημέρες μας, αυτό το σημείο κατανοείται πλήρως από τις δεκάδες χιλιάδων πνευματικών υποποιμένων στων οποίων τη φροντίδα έχει ανατεθή η ευθύνη ποιμάνσεως του ‘ποιμνίου του Θεού.’

 4. Ποια κατάλληλη συμβουλή έδωσε ο Πέτρος για την ποίμανσι όταν έγραψε στους πρεσβυτέρους της Χριστιανικής εκκλησίας;

⁴ Όταν ο Πέτρος ενεπνεύσθη να γράψη την πρώτη του επιστολή, ασφαλώς μπορούσε να θυμάται τα όσα ο Ιησούς είχε εντυπώσει στη διάνοια και στην καρδιά του σχετικά με την ποίμανσι των «προβάτων.» Αυτό είναι φανερό από τα προτρεπτικά λόγια του αποστόλου που απευθύνονται όχι μόνο στους υποποιμένες του πρώτου αιώνος, αλλά και στους από πνευματική άποψι πρεσβυτέρους ανάμεσα στο λαό του Θεού σήμερα. Ο Πέτρος έγραψε: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης, ήτις μέλλει να αποκαλυφθή, ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς αλλ’ εκουσίως, μηδέ αισχροκερδώς αλλά προθύμως, μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου. Και όταν φανερωθή ο αρχιποιμήν, θέλετε λάβει τον αμαράντινον στέφανον της δόξης.»—1 Πέτρ. 5:1-4.

Στοργική Φροντίδα για το «Ποίμνιον του Θεού»

 5. (α) Για να είναι αποδοτικός ένας Χριστιανός επίσκοπος, ποια στάσι πρέπει να έχη για να εκπληρώση την ευθύνη του προς «το ποίμνιον»; (β) Γιατί ένας σημερινός επίσκοπος μπορεί να βλέπη τα πράγματα όπως και ο Πέτρος;

⁵ Ο Πέτρος, ως αυτόπτης μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, υποκινήθηκε να τονίση τη σπουδαιότητα της εκδηλώσεως ενδιαφέροντος για «το ποίμνιον του Θεού.» Όπως ο Αρχιποιμήν, ο Ιησούς Χριστός, έδειξε τέτοιο ενδιαφέρον, το ίδιο πρέπει να κάνουν και όλοι όσοι ποιμαίνουν «το ποίμνιον.» Αλλά ένας Χριστιανός επίσκοπος ασφαλώς δεν θα μπορούσε να το κάνη αυτό αν αισθανόταν ότι υπηρετή κάτω από εξαναγκασμό. Κανένας διωρισμένος πρεσβύτερος σήμερα δεν πρέπει να νομίζη ότι πρέπει να υπηρετή επειδή βρέθηκε κάτω από πίεσι. Μολονότι περιλαμβάνεται πολύ έργο στην ανάληψι αυτής της προνομιούχου ευθύνης, ο στοργικός υποποιμένας θα είναι πρόθυμος να βοηθή και να είναι εξυπηρετικός. Αλλά θα εκδηλώση αυτό το πνεύμα μόνο αν έχη την ίδια πνευματική στάσι που είχε και ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος επέδειξε ταπεινοφροσύνη και προθυμία να υποστή παθήματα. (Φιλιπ. 2:5-8· 1 Πέτρ. 4:1) Αν ένας πρεσβύτερος αναγνωρίζη τον εαυτό του ως μέρος του ‘ποιμνίου’ κάτω από τη φροντίδα του Μεγάλου Ποιμένος, του Ιεχωβά Θεού, και ότι είναι υπόλογος σ’ Αυτόν και στον Καλό Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, και όχι σε κάποιον άνθρωπο, τότε θα υπηρετή με ζήλο, χωρίς να παραπονήται. (1 Πέτρ. 2:25) Οι σημερινοί επίσκοποι, μολονότι δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες των παθημάτων του Ιησού όπως ο Πέτρος, ευνοούνται με τις λεπτομερείς Βιβλικές αφηγήσεις για τη ζωή και τη διακονία του Χριστού. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει να βλέπουν τα πράγματα όπως τα έβλεπε και ο Πέτρος και να έχουν έτσι το ίδιο πνεύμα που είχε και ο απόστολος όταν πρόκειται για την ποίμανσι του ‘ποιμνίου.’

 6. Τι πρέπει να έχουν υπ’ όψιν οι επίσκοποι στις σχέσεις τους με το «ποίμνιον»;

⁶ Ο Χριστιανός υποποιμήν, για να αποτελή ένα κατάλληλο παράδειγμα, δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για ανέντιμα ή ιδιοτελή κέρδη, ή για την απόκτησι ακατάλληλης διακρίσεως. Κάθε ‘σπουδαιότης’ πρέπει να προέρχεται από το ότι θέτει τον εαυτό του στη διάθεσι των αδελφών του, είναι προσιτός και υπηρετεί τα πνευματικά τους συμφέροντα. Γνωρίζοντας ότι «το ποίμνιον» ανήκει στον Ιεχωβά, ο οποίος το εξαγόρασε με το αίμα του Υιού του, οι υποδειγματικοί πρεσβύτεροι δεν ‘κατακυριεύουν την κληρονομίαν του Θεού.’ Αντιθέτως, αυτοί οι υποποιμένες μεταχειρίζονται «το ποίμνιον» τρυφερά και προστατευτικά, ακολουθώντας έτσι τις συμβουλές και το υπόδειγμα που προμήθευσε ο Καλός Ποιμένας.—Ματθ. 20:25-27· Τίτον 1:7· αντιπαράβαλε με Ιεζεκιήλ 34:2-4· Ιούδας 16.

 7. Με τι τρόπους πολλοί επίσκοποι δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για «το ποίμνιον»;

⁷ Πρέπει αληθινά να αναγνωρισθή ότι η μεγάλη πλειονότης των σημερινών Χριστιανών επισκόπων δείχνει κατάλληλο ενδιαφέρον για «το ποίμνιον» με διαφόρους τρόπους. Ο χρόνος και ο κόπος που δαπανούν στη διατροφή των ‘προβάτων,’ με το να παρέχουν προσωπική φροντίδα στα άτομα, και να προΐστανται στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, παρέχουν καλά παραδείγματα στους ομοπίστους. (1 Τιμ. 5:17) Ας ληφθή, επίσης, υπ’ όψιν η καλή ηγεσία που έχουν οι ευσυνείδητοι υποποιμένες στη δράσι του αγρού, αναζητώντας και άλλα προβατοειδή άτομα και μαθητεύοντάς τα. (Ματθ. 28:19, 20· 2 Τιμ. 4:5) Και τι θα λεχθή για το ενδιαφέρον που δείχνουν προστατεύοντας «το ποίμνιον» από τα κοσμικά στοιχεία και από κείνους που θα ήθελαν να καταστρέψουν «το ποίμνιον»; (Εφεσ. 4:11-14· Κολ. 2:8· Ιούδα 22, 23) Με αυτούς και με πολλούς άλλους τρόπους «το ποίμνιον του Θεού» ωφελείται από κείνους που το ποιμαίνουν με στοργικό ενδιαφέρον για την πνευματική ευημερία του.

Πολύτιμα Μαθήματα για Μας Σήμερα

 8. Τι διευθέτησε ο απόστολος Παύλος για να παράσχη πνευματική ενθάρρυνσι στους πρεσβυτέρους της Εφέσου;

⁸ Διαβάζοντας Βιβλικές αφηγήσεις σχετικά με το τι επέτυχαν οι επίσκοποι του πρώτου αιώνος προς όφελος του ‘ποιμνίου,’ εντυπωσιαζόμεθα από το καλό παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Και αυτός επίσης έδωσε ενθάρρυνσι σε πρεσβυτέρους, όπως και ο Πέτρος. Ενώ ταξίδευε προς την Ιερουσαλήμ, ο Παύλος συνεκάλεσε συνάθροισι των πρεσβυτέρων της Εφέσου. Ασφαλώς αυτοί εξετίμησαν πολύ την ευκαιρία να δαπανήσουν λίγο χρόνο με τον Παύλο, όπως και οι σημερινοί επίσκοποι συναθροίζονται κατά καιρούς για να ανταλλάξουν ενισχυτικές πείρες, να εποικοδομηθούν αμοιβαίως στην πίστι και να λάβουν Γραφικές νουθεσίες.

 9. Πώς η αφήγησις του βιβλίου των Πράξεων 20:18-21 δείχνει ότι ο Παύλος ήταν ένας αυτοθυσιαστικός άνθρωπος του Θεού;

⁹ Μπορούμε να μάθωμε μερικά πολύτιμα μαθήματα από τη συζήτησι του Παύλου με τους επισκόπους της Εφέσου. Η αφήγησις του Βιβλίου των Πράξεων 20:17-38 μας παρέχει μια βαθύτερη ενόρασι ως προς το είδος του παραδείγματος που είχε δώσει ο απόστολος Παύλος για τους αδελφούς του, περιλαμβανομένων και εκείνων των πρεσβυτέρων της Εφέσου. Μήπως ο Παύλος ήταν ένας διάκονος που εφείδετο τον εαυτό του και απολάμβανε απλώς το να ταξιδεύη στα διάφορα μέρη της περιφερείας της Ασίας; Όχι, διόλου. Ήταν ένας αυτοθυσιαστικός άνθρωπος του Θεού ο οποίος εδούλευε «τον Κύριον μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και μετά πολλών δακρύων και πειρασμών» στη διάρκεια όλου του χρόνου που βρισκόταν εκεί. (Πράξ. 20:18, 19) Δεν συνεστέλλετο να διδάσκη «δημοσία και κατ’ οίκους, » και τούτο παρά τους κίνδυνους. Ούτε και φοβόταν τι θα εσκέπτοντο γι’ αυτόν μερικοί κάτοικοι της κοινότητος, ούτε και τις απειλές που έκαναν οι εναντιούμενοι. Ο Παύλος έδωσε πλήρη μαρτυρία στην περιοχή εκείνη.—Πράξ. 20:20, 21· παράβαλε με Πράξεις 19:1-20:1· 2 Κορινθίους 1:8-11.

Ποίμανσις σε Καιρούς Διωγμού

10. Πώς πολλοί σημερινοί επίσκοποι μιμήθηκαν τον Παύλο στις προσπάθειές τους να βοηθήσουν «το ποίμνιον» παρά τα προσωπικά παθήματα;

¹⁰ Τώρα ο απόστολος κατευθυνόταν προς την Ιερουσαλήμ, απτόητος από την προσδοκία ότι τον ανέμεναν εκεί «δεσμά και θλίψεις.» Ήταν έτοιμος να καταθέση τη ζωή του, εν ανάγκη, για να τελειώση την πορεία του με πιστότητα και να εκπληρώση τη διακονία που είχε λάβει από τον Κύριο Ιησού. (Πράξ. 20:22-24) Τι ωραίο παράδειγμα ήταν αυτό για κείνους τους Εφέσιους επισκόπους! Το ενδιαφέρον του Παύλου δεν ήταν μόνο για κείνους που είχαν ανάγκη να ακούσουν το «ευαγγέλιον» αλλά και για τα άτομα που έφεραν την ευθύνη στη διάδοσι του αγγέλματος προς τους άλλους. Δεν είναι αυτό το είδος του ενδιαφέροντος που πρέπει να έχουν σήμερα όλοι οι διωρισμένοι Χριστιανοί πρεσβύτεροι; Ευτυχώς, έχομε ανθρώπους που μιμούνται τον Παύλο διότι είναι πρόθυμοι να ριψοκινδυνεύσουν και τη ζωή τους ακόμη χάριν του ‘ευαγγελίου’ και για να προστατεύσουν τους αδελφούς τους. Πραγματικά, σε χώρες όπου οι Χριστιανοί υποφέρουν έντονο διωγμό, πολλοί υποποιμένες παραμένουν πιστά με «το ποίμνιον» μολονότι υπάρχει τρόπος για τους υπεύθυνους αυτούς να πάνε σε χώρες όπου αυτά τα παθήματα προφανώς θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Παραδείγματος χάριν: Πρόσφατα ένας πρεσβύτερος που είχε περάσει ήδη πολλά χρόνια στη φυλακή και είχε υποστή σκληρούς βασανισμούς, επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες για να επωφεληθή από την εκπαίδευσι που παρέχεται στο προσωπικό των τμημάτων της Εταιρίας Σκοπιά. Του δόθηκε η ευκαιρία να πάη σε μια χώρα όπου υπηρετούσε μολονότι η φυλάκισις και ο σκληρός διωγμός εφαίνοντο πράγματα βέβαια γι’ αυτόν εκεί. Όπως και τόσοι άλλοι Χριστιανοί υποποιμένες, εθεώρησε τη φροντίδα του ‘ποιμνίου’ ως ένα προνόμιο πιο πολύτιμο από την προσωπική του ελευθερία. Αληθινά, τέτοιοι επίσκοποι πρέπει να επαινούνται. Τι καλό είναι που εξακολουθούν να παρέχουν φροντίδα για τα πρόβατα που είναι σε θλίψι!—Παράβαλε με Ησαΐα 32:1, 2.

11. (α) Έχοντας υπ’ όψιν τα εδάφια Πράξεις 20:25-27, ποια ήταν η θέσις του Παύλου σχετικά με την ενοχή αίματος, και πώς μπορούν οι σημερινοί επίσκοποι να διατηρήσουν μια παρόμοια θέσι; (β) Όπως είναι ευνόητο, πώς αισθάνονται οι επίσκοποι για τα άτομα τα οποία βοήθησαν αρχικά να γίνουν μαθηταί;

¹¹ Ο Παύλος πήγε να ‘κηρύξη τη βασιλεία’ μεταξύ εκείνων που ήσαν τώρα επίσκοποι στην Έφεσο. Αυτοί οι ίδιοι είχαν ακούσει το άγγελμα από τα χείλη του. Αυτός εξέχυσε την καρδιά του σ’ αυτούς και σε άλλους διακηρύττοντας «πάσαν την βουλήν του Θεού,» όχι δικές του ιδέες. Η συνείδησίς του, λοιπόν, ήταν καθαρή. Δεν θα υπήρχε ενοχή αίματος εις βάρος του για παράληψι επιδόσεως μαρτυρίας. (Πράξ. 20:25-27) Το ίδιο πρέπει να γίνεται και με τους επισκόπους σ’ αυτό τον καιρό της δοκιμασίας, των δυσχερειών και των δεινοπαθημάτων για την ολοκλήρωσι του έργου επιδόσεως ευρείας μαρτυρίας για τη Βασιλεία. Οι σημερινοί επίσκοποι γνωρίζουν ότι πολλά εξαρτώνται από το γεμάτο ζήλο παράδειγμά τους στην ανάληψι της ηγεσίας στο έργο. Γι’ αυτό το λόγο, προσπαθούν να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή στη διακήρυξι του «ευαγγελίου.» Έτσι, λοιπόν, κι αυτοί επίσης, γίνονται καθαροί και απαλλάσσονται από ενοχή αίματος. Οι άλλοι στην εκκλησία παρατηρούν ότι αυτοί οι πρεσβύτεροι αναλαμβάνουν την ηγεσία στην προειδοποίησι των ανόμων και στην αναζήτησι των ειλικρινών στην καρδιά. Έτσι, αυτοί οι ομόπιστοι ενθαρρύνονται να ακολουθήσουν το καλό τους παράδειγμα. Όπως στην περίπτωσι εκείνων τους οποίους εβοήθησε ο Παύλος, πολλοί σήμερα που αποτελούν «το ποίμνιον» είναι άτομα τα οποία συνάντησαν αρχικά οι επίσκοποι που έδιναν μαρτυρία στην περιοχή τους. Τώρα που τα άτομα αυτά είναι στην εκκλησία, οι επίσκοποι δείχνουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον γι’ αυτά.—1 Θεσ. 1:5, 6· 2:7, 8.

12. Πώς πρέπει, να εννοήσωμε τη δήλωσι του Παύλου στο εδάφιο Πράξεις 20:28;

¹² Το μεγάλο ενδιαφέρον του Παύλου για κείνους τους πρεσβυτέρους της Εφέσου, καθώς και για «το ποίμνιον» για το οποίο αυτοί φρόντιζαν, φαίνεται από τα λόγια του: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησία του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού.» (Πράξ. 20:28, ΜΝΚ) Ο καθένας απ’ αυτούς ασφαλώς αισθάνθηκε την ανάγκη να εξετάση τον εαυτό του ένεκα της σοβαρής ευθύνης που περιελάμβανε η ποίμανσις του ‘ποιμνίου.’ Επίσης, οι επίσκοποι εκείνοι έπρεπε να εφαρμόσουν τις συμβουλές του Παύλου στον εαυτό τους ως πρεσβυτέριο. Έπρεπε να συνεργάζωνται στη φροντίδα για «το ποίμνιο.» Για να επιτευχθούν τα καλύτερα αποτελέσματα, έπρεπε να υπάρχη ενότης σκέψεως και ενεργείας από μέρους των. Αυτό στην πραγματικότητα έδειχνε ότι είχαν βαθύ ενδιαφέρον για «το ποίμνιον.»

13. Τι μπορεί να λεχθή για την εφαρμογή τον εδαφίου Πράξεις 20:28 σήμερα;

¹³ Πόσο κατάλληλο είναι να χρησιμοποιήται η νουθεσία του Παύλου προς όφελος των Χριστιανών πρεσβυτέρων σήμερα! Συχνά, όπως όταν οι περιοδεύοντες επίσκοποι συναντώνται με τους πρεσβυτέρους των εκκλησιών, αυτά τα λόγια που αναγράφονται στις Πράξεις των Αποστόλων 20:28, χρησιμεύουν σαν βάσις για συνετές συμβουλές. Ας σημειωθή ότι τα όσα λέγονται εκεί δεν σημαίνουν να προσέχουν οι επίσκοποι μόνο τον εαυτό τους. Αντιθέτως, ολόκληρο το πρεσβυτέριο κάθε εκκλησίας έχει την ευθύνη να φροντίζη για τις ειδικές ανάγκες του ‘ποιμνίου.’ Αυτό ισχύει έστω και αν κάθε πρεσβύτερος έχη κάποιο συγκεκριμένο διορισμό που συμβάλλει στον γενικό σκοπό. Οι επίσκοποι πρέπει να εκπληρώνουν ευσυνείδητα και με στοργικό ενδιαφέρον τις ποιμαντικές τους ευθύνες, αναγνωρίζοντας ότι «το ποίμνιον» είναι πολύτιμο στον Ιεχωβά εξ αιτίας του τιμήματος που πληρώθηκε για την εξαγορά του.—Εφεσ. 1:7.

Φυλαχθήτε από τους Αποστάτες ‘Λύκους’

14. (α) Ποια προειδοποίησις βρίσκεται στα εδάφια Πράξεις 20:29, 30; (β) Γιατί ήταν επίκαιρο να προειδοποιήση ο Παύλος τους επισκόπους της Εφέσου;

¹⁴ Ο Παύλος, γνωρίζοντας τις εξελίξεις μετά το θάνατό του και τον θάνατο των άλλων αποστόλων, εξέφρασε την εξής προειδοποίησι: «Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» (Πράξ. 20:29, 30) Αργότερα, ο απόστολος Πέτρος προειδοποίησε ότι θα υπάρξουν καιροσκόποι και δημιουργοί αιρέσεων που θα ελυμαίνοντο τους απρόσεκτους, τους αμαθείς και τους άστατους. (2 Πέτρ. 2:1-3· 3:15, 16) Ενόσω οι απόστολοι ήσαν παρόντες, ενεργούσαν σαν τροχοπέδη κατά των τάσεων προς αυτή την κατεύθυνσι. Αλλά οι Γραφές σαφώς προείπαν μια μεγαλύτερη αποστασία, και αυτή πραγματικά έγινε και συνεχίζεται με τη μορφή του Χριστιανικού κόσμου.—2 Θεσ. 2:6-10.

15. (α) Γιατί πρέπει να αγρυπνούν εκείνοι που ποιμαίνουν τώρα «το ποίμνιον;» (β) Κατά καιρούς, γιατί είναι ανάγκη να ενεργούν οι πρεσβύτεροι σύμφωνα με την κατεύθυνσι που δίδεται στα εδάφια Ρωμαίους 16:17-19:

¹⁵ Σ’ αυτό τον ‘έσχατο καιρό,’ οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σαφώς προειδοποιούνται να απέχουν από αποστασίες ή απομακρύνσεις. (Δαν. 12:4· Ματθ. 24:9-13) Συνεπώς, οι πιστοί Χριστιανοί υποποιμένες πρέπει να δείχνουν ενδιαφέρον για «το ποίμνιον» με το να είναι άγρυπνοι. Πρέπει να επαγρυπνούν έτσι ώστε να προστατεύουν τα μέλη του ‘ποιμνίου’ από ολισθήματα σε κακές συναναστροφές. (1 Κορ. 15:33) Η διατήρησις μιας υγιούς πνευματικής απόψεως και στάσεως δεν είναι εύκολη εξ αιτίας των συνεχών πιέσεων από τον ακάθαρτο κόσμο. Γι’ αυτό και κάθε άτομο στην εκκλησία πρέπει να προσέχη τη νουθεσία: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού, των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 13:7) Κατά καιρούς, οι πρεσβύτεροι μπορεί να κρίνουν αναγκαίο να δώσουν Γραφικές συμβουλές και να καταστήσουν προσεκτικούς τους ομοπίστους από επιρροές που προέρχονται από κείνους που επιζητούν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα και απολαύσεις μάλλον, παρά το πνευματικό καλό του ‘ποιμνίου’ συνολικά. Η σταθερή κατεύθυνσις που δίδεται από τον Παύλο στα εδάφια Ρωμαίους 16:17-19 εφαρμόζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Όπως δήλωσε: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής, την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών. Διότι οι τοιούτοι δεν δουλεύουσι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά την εαυτών κοιλίαν, και δια λόγων καλών και κολακευτικών εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων· διότι η υπακοή σας διεφημίσθη εις πάντας. Όσον λοιπόν δια σας χαίρω· θέλω δε να ήσθε σοφοί μεν εις το αγαθόν, απλοί δε εις το κακόν.»

Κοπιάζετε υπέρ του ‘Ποιμνίου’

16. (α) Τι δείχνει το γεγονός ότι ο Παύλος κάποτε έδωσε νουθεσίες με δάκρυα; (β) Οι επίσκοποι σήμερα, δείχνοντας ενδιαφέρον, εργάζονται επιμελώς να κάνουν τι στο «ποίμνιον»;

¹⁶ Επειδή ο Παύλος εταξίδευε πολύ, είχε μια πλατειά άποψι του τι συνέβαινε στις εκκλησίες της εποχής του. Εγνώριζε ότι υπήρχαν διάφορα προβλήματα και κίνδυνοι. Είναι λοιπόν ευνόητο ότι πρέπει να προέτρεπε τους πρεσβυτέρους της Εφέσου να παραμένουν πνευματικώς άγρυπνοι. Επί τρία χρόνια ο Παύλος εκδήλωνε την αγάπη του και το ενδιαφέρον του με συνεχείς νουθεσίες προς αυτούς, και με δάκρυα ακόμη. (Πράξ. 20:31) Προφανώς σ’ αυτή την ποίμανσι περιλαμβανόταν και συναισθηματική έντασις. Εστοίχιζε κάτι στον Παύλο να αποδίδη αυτή την άγρυπνη και στοργική φροντίδα. Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι οι πρεσβύτεροι σήμερα δοκιμάζουν την ίδια πείρα κατά καιρούς, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να χειρισθούν σοβαρά προβλήματα. (Παράβαλε με 2 Κορινθίους 2:4.) Σε τέτοιες καταστάσεις το πρώτιστο ενδιαφέρον τους είναι για «το ποίμνιον.» Μοχθούν επιμελώς για να διατηρήσουν «το ποίμνιον» πνευματικά καθαρό και υγιές, απηλλαγμένο από ζύμη.—1 Κορ. 5:6· Γαλ. 5:7-10· Τίτον 2:1.

17. (α) Ποιο σοβαρό σημείο πρέπει να μάθωμε από τα λόγια του Παύλου στο εδάφια Πράξεις 20:32; (β) Η ανάθεσις ατόμων και των συμφερόντων τους στον Ιεχωβά, ποια έκβασι επιτρέπει;

¹⁷ Ο Παύλος, αφιερώνοντας τους Εφέσιους πρεσβυτέρους «εις τον Θεόν και εις τον λόγον της χάριτος αυτού,» μπορούσε να έχη πεποίθησι ότι αυτοί ήσαν στα καλύτερα χέρια. (Πράξ. 20:32) Ομοίως και σήμερα, αφού κάνουν οι επίσκοποι ό,τι μπορούν για να δώσουν συμβουλές και υποβοήθησι, ή να αναλάβουν οποιαδήποτε άλλη πειθαρχική ενέργεια που είναι Γραφικά σκόπιμη, μπορούν να αφήσουν τα πράγματα στα χέρια του Θεού. Σε καταστάσεις όπου οι αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μας στην πίστι είναι περικυκλωμένοι με σοβαρά προβλήματα, είναι πάντοτε παρηγορητικό να γνωρίζουν ότι αναθέτοντας τον εαυτό τους και τα συμφέροντά τους στον Ιεχωβά με προσευχή και αφήνοντας το Λόγο του, το πνεύμα και την οργάνωσί του να προμηθεύσουν την απαιτούμενη κατεύθυνσι, η έκβασις θα είναι σύμφωνα με το θέλημά του. Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, οτιδήποτε συμβή θα είναι κατ’ ανοχήν του Θεού. (Παράβαλε με 1 Πέτρου 2:23.) Αυτό πάλι δείχνει ενδιαφέρον για «το ποίμνιον,» διότι κατευθύνει την προσοχή προς Εκείνον που μπορεί να κάνη το μεγαλύτερο καλό σε κάθε περίστασι.

18. (α) Ποια ήταν η άποψις του Παύλου σχετικά με την προμήθεια των υλικών του αναγκών; (β) Οι επίσκοποι μιμούμενοι σ’ αυτό το παράδειγμα του Παύλου, πώς δείχνουν ενδιαφέρον για «το ποίμνιον»;

¹⁸ Ο Παύλος, με καθαρή συνείδησι, μπορούσε να αναφερθή στο γεγονός ότι αυτός δεν επιζητούσε να πλουτίση ο ίδιος σε βάρος των αδελφών του. Εργαζόταν με τα ίδια του τα χέρια και έτσι είχε την ευχαρίστησι να φροντίζη για τις ανάγκες του. (Πράξ. 20:33, 34) Είναι αλήθεια ότι, όταν βρισκόταν σε ανάγκη δεχόταν κάτι από τους Φιλιππησίους Χριστιανούς. Δεν ζητούσε αυτός τέτοια δώρα, αλλά, αντίθετα ζητούσε τους καρπούς που συνδέονται με το να δίνη κανείς. (Φιλιπ. 4:14-17) Όπως ο Παύλος ήταν εργατικός και δεν υπηρετούσε για ανέντιμο κέρδος, έτσι και οι σημερινοί επίσκοποι μπορούν να δώσουν ένα καλό παράδειγμα με το να δείχνουν ότι δεν είναι οκνηροί, ή ότι δεν προσπαθούν να αποφύγουν τη σκληρή εργασία. Το ενδιαφέρον τους για «το ποίμνιον» τούς εμποδίζει να γίνωνται βάρος στην εκκλησία.—2 Θεσ. 3:6-10.

19. Ενεργώντας σε αρμονία με την αρχή που εκτίθεται στο εδάφιο Πράξεις 20:35, ποια επίδρασι έχει στους επισκόπους και στην εκκλησία συνολικά;

¹⁹ Οι επίσκοποι εκείνοι της Εφέσου, έχοντας παρατηρήσει τα όσα παρουσίαζε ο Παύλος στη δική του ζωή και υπηρεσία, είχαν κάποιον για παράδειγμα καθώς προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους ασθενείς και να δώσουν από τον εαυτό τους για την εποικοδόμησι της εκκλησίας. Ενεργώντας σύμφωνα με την αρχή ότι «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη,» οι σημερινοί Χριστιανοί επίσκοποι δίνουν ένα καλό παράδειγμα για τους άλλους. (Πράξ. 20:35) Πραγματικά, αυτοί όχι μόνο δίνουν πολλά αλλά και δίνουν με γενναιοδωρία. Το να το κάνουν αυτό συμβάλλει στην ευτυχία όλων μέσα στην εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«Η Μέριμνα Πασών των Εκκλησιών»

20. Σε τι βαθμό ενδιαφέροντο ο Πέτρος και ο Παύλος για το «ποίμνιον»;

²⁰ Είναι φανερό ότι τα καλά παραδείγματα που έδωσαν πιστοί απόστολοι όπως ο Πέτρος και ο Παύλος υπήρξαν εξαίρετα. Αυτοί οι απόστολοι δαπανήθηκαν προς όφελος των συγχριστιανών τους και εκδήλωσαν βαθύ ενδιαφέρον όχι μόνο για μια εκκλησία αλλά για όλη την αδελφότητα. (1 Πέτρ. 2:17) Παρά τις πολλές δυσχέρειες, τα προβλήματα και τις δοκιμασίες, οι απόστολοι είχαν πρωτίστως υπ’ όψιν την πνευματική ευημερία του ‘ποιμνίου.’

21. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια 2 Κορινθίους 11:23-28, ποια ήσαν μερικά από τα ‘εξωτερικά’ που είχε δοκιμάσει ο Παύλος; (β) Πώς έδειξε ο Παύλος το βαθύ ενδιαφέρον του για τους άλλους;

²¹ Γράφοντας στους ομοπίστους του της Κορίνθου, ο Παύλος ανέφερε ραβδισμούς, φυλακίσεις, σκληρές πείρες και διάφορους κινδύνους που είχε αντιμετωπίσει υπηρετώντας ως διάκονος. Ο απόστολος κατόπιν προσέθεσε: «Εκτός των εξωτερικών ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών.» (2 Κορ. 11:23-28) Μπορούμε να φαντασθούμε τις πιέσεις που είχε ο Παύλος και την αγωνία που ένοιωθε για ‘όλες τις εκκλησίες,’ διότι διατηρούσε επαφή με πολλούς Χριστιανούς συντρόφους. (2 Τιμ. 4:9-13) Εταξίδευσε πολύ στην πορεία των ιεραποστολικών περιοδειών του και έκανε πολλές επανεπισκέψεις στις εκκλησίες. (Πράξ. 15:36) Οι ενέργειές του υπέρ των άλλων ήσαν πράγματι απαιτητικές. Έδινε ομιλίες επί παρατεταμένες χρονικές περιόδους και τακτικά έδινε μαρτυρία σε συναγωγές, σε δημόσιους τόπους και από σπίτι σε σπίτι. (Πράξ. 17:2· 19:9, 10· 20:20) Για να φροντίζη για τις υλικές του ανάγκες και να αποφεύγη την επιβάρυνσι της εκκλησίας, ήταν ανάγκη να ενασχολήται σε κοσμική εργασία. (Πράξ. 18:1-3· 2 Θεσ. 3:8, 9) Προφανώς, ο απόστολος δαπανούσε επίσης σημαντικό χρόνο μελετώντας το Λόγο του Θεού και η γνώσις που αποκτούσε έτσι ασφαλώς τον βοήθησε πολύ όταν ενεπνεύσθη από τον Θεό να γράψη 14 από τα 27 βιβλία που αποτελούν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Αληθινά, ο Παύλος ήταν ένας πολυάσχολος άνθρωπος, αλλά προχωρούσε εκδηλώνοντας πάντοτε μεγάλο ενδιαφέρον για «το ποίμνιον.»

22, 23. (α) Στην εποχή μας, ποιοι είναι μερικοί από τους τρόπους με τους οποίους λαμβάνεται πρόνοια για «το ποίμνιον του Θεού;» (β) Όλες αυτές οι προμήθειες παρέχουν ένδειξι τίνος πράγματος και πώς εμείς πρέπει να επηρεαζώμεθα απ’ αυτές;

²² Ένα τεράστιο έργο διεξάγεται σήμερα προς όφελος ‘του ποιμνίου του Θεού.’ Με τις 42.000 και πλέον εκκλησίες του λαού τον Ιεχωβά, φαντασθήτε τη φροντίδα που πρέπει να δοθή για τις ανάγκες τους. Τακτική ροή πνευματικής τροφής παρέχεται από τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο.’ (Ματθ. 24:45-47) Προγράμματα για συναθροίσεις εκκλησιών, για συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας διευθετούνται τακτικά για να μπορούν οι Χριστιανοί να συνέρχωνται για πνευματικά εποικοδομητική μελέτη, λατρεία και επικοινωνία. (Εβρ. 10:23-25) Περιοδεύοντες επίσκοποι αποστέλλονται για να επισκέπτωνται και να φροντίζουν για τις ειδικές ανάγκες όλων των εκκλησιών. (Παράβαλε με Πράξεις 16:4, 5) Ανακοινώσεις που περιέχουν συμβουλές και ενθάρρυνσι αποστέλλονται στις εκκλησίες και στα πρεσβυτέρια. (Παράβαλε με Φιλιππησίους 1:1· 1 Πέτρου 5:12· Ιούδας 3.) Και άλλες διευθετήσεις, που είναι πάρα πολλές για να τις αναφέρωμε, γίνονται προς όφελος ‘του ποιμνίου του Θεού’ πνευματικώς και με άλλους τρόπους.

²³ Αυτό το έργο απαιτεί τεράστια ποσότητα χρόνου, κόπου και δαπάνης. Αλλά τίνος πράγματος απόδειξις είναι; Δείχνει ότι ο Ιεχωβά φροντίζει για το λαό του. Μέσω του Υιού του, του Καλού Ποιμένος, ο Θεός εκδηλώνει υπέροχη ποιμαντική ικανότητα. (Ησ. 40:10, 11) Δεκάδες χιλιάδων υποποιμένες έχουν διορισθή από το άγιο πνεύμα και συμμετέχουν στην ποίμανσι ‘του ποιμνίου του Θεού.’ Όλα αυτά δείχνουν στοργικό ενδιαφέρον για «το ποίμνιον» σαν σύνολο, και για τα άτομα που αποτελούν «το ποίμνιον.» Είθε και εμείς προσωπικά να εκδηλώνωμε εγκάρδια εκτίμησι για την αγάπη που δείχνει ο Μεγάλος Ποιμένας, ο Ιεχωβά Θεός, και ο Υιός του, ο Ιησούς Χριστός, σε όλη τη στοργική τους φροντίδα για μας.

[Εικόνα στη σελίδα 14]

«Βόσκε τα πρόβατά μου»