Η Λατρεία του Ιεχωβά Είναι η Αλήθεια

«Οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι . . . οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.»—Ιωάν. 4:23, 24.

 1. Τι κάνει να διαφέρη η αληθινή λατρεία από την ψευδή;

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ν’ ανυψώνη την αληθινή λατρεία πολύ πιο πάνω από κάθε άλλη λατρεία; Δεν είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ; Η λατρεία πρέπει να είναι θεμελιωμένη στην πραγματικότητα, να συμφωνή με την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων, αντί να βασίζεται σε εικασίες ή στη φαντασία των λάτρεων. Δεν θα ήταν κάθε άλλη μορφή λατρείας απλώς μια παραποίησις και περιφρόνησις Εκείνου που είναι γνωστός ως ο «Θεός της αληθείας»;—Ψαλμ. 31:5· Έξοδ. 34:6.

 2. Γιατί δεν μπορεί κανείς να λατρεύη όπως του αρέσει;

² Η αλήθεια σχετίζεται με τη γνώσι όπως και το ψεύδος με την άγνοια. Θα ήταν λογικό να επιτρέψη ο Δημιουργός της θαυμαστής ανθρωπίνης διανοίας να παύση η ‘αλήθεια και ο υγιαίνων νους’ όταν πρόκειται για λατρεία; (Πράξ. 26:25) Μάλλον, εκείνοι που ακολουθούν την αληθινή λατρεία πρέπει να μπορούν να λέγουν στους άλλους λάτρεις όπως είπε και ο Ιησούς: «Σεις προσκυνείτε εκείνο το οποίον δεν εξεύρετε, ημείς προσκυνούμεν εκείνο το οποίον εξεύρομεν.» (Ιωάν. 4:22) Πεπερασμένοι άνθρωποι, βέβαια, δεν μπορούν να γνωρίζουν κάθε πράγμα σχετικό με τον απέραντο Θεό, αλλ’ εκείνα που γνωρίζουν δεν πρέπει να είναι πεπλανημένα ή, και το χειρότερο, να είναι ψεύδος. «Παν ψεύδος εκ της αληθείας δεν είναι,» λέγει ο απόστολος Ιωάννης. (1 Ιωάν. 2:21) Πραγματικά, ο Ιησούς συνεχίζοντας είπε ότι η γνώσις της αληθείας είναι αναγκαία για την ευπρόσδεκτη λατρεία προς τον Θεό: «Οι αληθινοί προσκυνηταί . . . εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» Η Χριστιανοσύνη του πρώτου αιώνος εκαλείτο μάλιστα «η οδός της αληθείας.» Δεν πρέπει λοιπόν η ευπρόσδεκτη λατρεία σήμερα ν’ αξίζη επίσης να λέγεται «η αλήθεια»; Σκέπτεσθε σεις για την λατρεία σας μ’ αυτόν τον τρόπο;—Ιωάν. 4:23, 24· 2 Πέτρ. 2:2· Ιησ. Ναυή 24:14.

 3. Πώς γνωρίζομε ότι η αλήθεια μπορεί πράγματι να βρεθή;

³ Όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια για τη σπουδαιότητα που έχει η αλήθεια στη λατρεία, πρόσθεσε ότι «ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν.» (Ιωάν. 4:23) Αν ο Πατήρ «ζητή» εκείνους που επιθυμούν να τον λατρεύουν «εν αληθεία,» τότε λογικά θα παρείχε το μέσον να γνωρίσουν την αλήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο το πράττει αυτό ελκύει μόνο ‘τέτοιους’ ειλικρινείς ανθρώπους στην αληθινή λατρεία. Πώς συμβαίνει αυτό;

ΠΩΣ ‘Ο ΠΑΤΗΡ ΖΗΤΕΙ’ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΣ

 4. Ποιος είναι ένας τρόπος για να μάθωμε την αλήθεια;

⁴ Πρώτον, τα θαύματα της δημιουργίας πιστοποιούν ωρισμένες αλήθειες που προσελκύουν τους λογικούς ανθρώπους στον Δημιουργό τους. (Ψαλμ. 111:7· Δαν. 4:37) «Ό,τι δύναται να γνωρισθή περί Θεού είναι φανερόν εν αυτοίς, . . . τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.» Η ‘νόησις,’ δηλαδή η εσωτερική αίσθησις του τι είναι αληθινό, μπορεί να διακρίνη αμέσως στην ολοφάνερη σοφία που είναι πίσω από τη δημιουργία, την απόδειξι της υπάρξεως και των ιδιοτήτων του Θεού. Εν τούτοις, όπως λέγει η Γραφή, μερικοί «μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος,» και καθιέρωσαν μορφές λατρείας που δεν αναγνωρίζουν την αλήθεια για τις ‘αόρατες ιδιότητες’ του Θεού.—Ρωμ. 1:19, 20, 25.

5, 6. Τι δείχνουν οι κανόνες της δημιουργίας σχετικά με την αλήθεια;

⁵ Η ιδία η δημιουργία μάλιστα παρέχει απόδειξι ότι η αλήθεια είναι έμφυτη και αναγκαία στον θείο τρόπο ενεργείας και, επομένως, αναγκαία στη λατρεία. Πώς; Λόγω του τρόπου που αντανακλά τους αμετάβλητους κανόνες Του. Τα δημιουργήματα του Θεού αποκαλύπτουν κανόνες στον προορισμό τους που δείχνουν μια ουσιώδη συνέπεια στην κατασκευή τους και τη λειτουργία τους, ενώ συγχρόνως επιτρέπουν μια θαυμαστή ποικιλία χρωμάτων και μορφών. Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία λέγει τα εξής γι’ αυτούς τους θαυμαστούς κανόνες:

«Τα ανθρώπινα επιτεύγματα [στην τυποποίησι] . . . είναι πολύ μικρής σημασίας αν συγκριθούν με τους κανόνες που υπάρχουν στη φύσι. Οι αστερισμοί, οι τροχιές των πλανητών, τα αμετάβλητα κανονικά χαρακτηριστικά . . . στις ύλες της φύσεως, οι τροχιές των ηλεκτρονίων μέσα στο άτομο ή η δομή των κυττάρων, αποτελούν λίγα παραδείγματα της καταπληκτικής τυποποιήσεως στη φύσι.»—Έκδοσις 1959, τόμος 21, σελ. 306, 307.

⁶ Αυτή η τυποποίησις, λοιπόν, δηλαδή η διαμόρφωσις σταθερών τύπων, αντιπροσωπεύει την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων, την αλήθεια όπως θα λέγαμε, για τα όσα έχει κάμει ο Θεός. Δεν υπάρχει εδώ εικασία ή φαντασία. Κάθε δημιουργημένο πράγμα ακολουθεί το καθιερωμένο πρότυπο, δηλαδή την αλήθεια, που ωρίσθηκε γι’ αυτό. Ασφαλώς αυτοί οι βέβαιοι και αξιόπιστοι κανόνες, που αποκαλύπτονται στη δημιουργία, οδηγούν τη ‘νόησι’ να συμπεράνη ότι υπάρχουν επίσης κανόνες αληθείας που πρέπει να διέπουν τη διαγωγή των νοημόνων πλασμάτων και τις σχέσεις τους με τον Δημιουργό τους. Αλλ’ αυτοί οι κανόνες δεν είναι «έμφυτοι» στον άνθρωπο ώστε να τον κατευθύνουν με κάπως αυτόματο τρόπο όπως οι φυσικοί νόμοι και το ένστικτο κατευθύνουν τα άλλα δημιουργήματα του Θεού. Μπορούμε να εκλέξωμε ή να δεχθούμε τους θείους κανόνες αληθείας ή να τους απορρίψωμε.

 7. Ποιος είναι ένας άλλος τρόπος για να βρούμε την αλήθεια;

⁷ Αυτό μας φέρνει σ’ έναν άλλο τρόπο με τον οποίο ο Θεός «ζητεί» τους αληθινούς λάτρεις. Ο Θεός έχει εκθέσει τους κανόνας της αληθείας σχετικά με τη διαγωγή και τη λατρεία σε γραπτή μορφή στην Αγία Γραφή. Ο ψαλμωδός λέγει: «Το κεφάλαιον του λόγου σου είναι η αλήθεια,» «ο νόμος σου [είναι] αλήθεια.» (Ψαλμ. 119:160, 142, 151) Όσα λέγει ελκύουν τους ανθρώπους που επιθυμούν να λατρεύουν «εν αληθεία.» Η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη για διδασκαλία της αληθείας και αναίρεσι της πλάνης.—Ιωάν. 4:24· 2 Τιμ. 3:16· Ιωάν. 17:17.

8, 9. (α) Ο ισχυρισμός ότι χρησιμοποιεί κάποιος τη Γραφή αποδεικνύει ότι αυτός έχει την αλήθεια; (β) Τι αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά ‘ζητεί’ τους αληθινούς λάτρεις;

⁸ Μόνο η Αγία Γραφή παρουσιάζει τη λατρεία του Θεού Ιεχωβά ως την αλήθεια. Επομένως, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή και οι οποίοι παραλείπουν τη λατρεία του Ιεχωβά ξέφυγαν από το σκοπό της—και από την αλήθεια. (Ιερ. 10:10, 23-25) Μολονότι πολλοί έχουν χάσει την αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο, παραμένει σημαντικό το ότι το βιβλίο που προάγει τη λατρεία του Ιεχωβά πολύ υπερέχει απ’ όλα τα άλλα θρησκευτικά συγγράμματα που είναι στη διάθεσι των ανθρώπων. (Παράβαλε Φιλιππησίους 1:15, 18) Η Αγία Γραφή βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα, σε πολύ περισσότερες γλώσσες και σε πολύ περισσότερες χώρες από κάθε άλλο βιβλίο στην ιστορία! Μόνο ο Ιεχωβά θα μπορούσε να το κάμη αυτό! Αυτός είναι Εκείνος που αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να ‘ζητή’ τους λάτρεις που εκτιμούν την αλήθεια.

⁹ Αυτό είναι ακόμη πιο φανερό όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι, σχετικά με τη λατρεία του Ιεχωβά, η εξουσία της υποσχεμένης Βασιλείας του ‘κηρύττεται τώρα σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν’ με πρωτοφανή τρόπο. (Ματθ. 24:14) Ποια άλλη μορφή λατρείας έχει δύο εκατομμύρια μάρτυρες που φέρουν αυτή τη μαρτυρία προσωπικά και άμεσα στους ανθρώπους σε περισσότερες από 200 χώρες και νήσους; Η τεράστια έκτασις όλων αυτών των εκκλήσεων δεν γίνεται από καμμιά άλλη μορφή λατρείας. Αυτό το γεγονός πρέπει να κάμη τους ανθρώπους, που επιθυμούν ειλικρινά να λατρεύουν «εν αλήθεια,» να διακρίνουν το χέρι του Ιεχωβά σ’ αυτό το έργο. Εν τούτοις, πολλά άλλα καταδεικνύουν την αλήθεια της λατρείας του Ιεχωβά.

«Η ΑΛΗΘΕΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΟΧΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ

10. Ποιο είναι ένα διακριτικό γνώρισμα της αληθείας;

¹⁰ Ο απόστολος Πέτρος έδειξε την έντονη αντίθεσι μεταξύ της λατρείας του Ιεχωβά και των άλλων μορφών λατρείας όταν αφηγήθηκε πώς μπόρεσε να πείση τους άλλους, για την αλήθεια περί του Ιησού: «Ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος.» Πρόκειται για ένα διακριτικό γνώρισμα της αληθινής λατρείας. Αυτή κανονικά υποστηρίζεται από ιστορικώς αποδεδειγμένα γεγονότα και συμβάντα. Οι άλλες μορφές λατρείας είναι κυρίως γεμάτες από έξυπνες ιστορίες ή από καθαρούς μύθους επινοημένους από ανθρώπους.—2 Πέτρ. 1:16.

11, 12. (α) Ποια σχέσις υπάρχει μεταξύ της Αγίας Γραφής και της ιστορίας; (β) Τι είναι εκείνο που επιβεβαιώνει την ιστορία της Αγίας Γραφής;

¹¹ Μεταξύ των θρησκευτικών συγγραμμάτων, η Βίβλος είναι μοναδικά ακριβής και ειλικρινής στην παρουσίασι της ιστορίας. Γι’ αυτό και πολλά από τα γεγονότα και συμβάντα που περιέχονται σ’ αυτήν επιβεβαιώνονται από την κοσμική ιστορία, μολονότι δεν εξαρτώνται από την υποστήριξί της. Στην πραγματικότητα, η Γραφή συνδέεται με γεγονότα και ιστορία και αυτά αποτελούν τα νήματα που υφαίνουν το πλέγμα του μηνύματός της, το μήνυμα ενός Θεού που λαμβάνει μέρος στην ιστορία. Οποτεδήποτε η αφήγησις της Βίβλου πραγματεύεται με σημεία πολιτισμού, με έθιμα, τίτλους επισήμων λειτουργών, με νομικά και επιστημονικά ακόμη θέματα, είναι ιστορικά ακριβής σε κάθε λεπτομέρεια και δεν μπορεί επιτυχώς να διαψευσθή.

¹² Η φροντίδα των Βιβλικών συγγραφέων να δώσουν λεπτομερείς γενεαλογίες, ακριβή ονόματα ανθρώπων και τόπων, ειδικές περιόδους, χρονολογίες και ποσότητες, δεν φαίνονται να είναι ευφυείς μυθικές επινοήσεις. Ειδικές πληροφορίες αυτού του είδους θα ήσαν εκτεθειμένες σε αμφισβητήσεις από συγχρόνους αν δεν ήσαν ακριβείς. Οι συγγραφείς που επινοούν μύθους θα απέφευγαν συγκεκριμένες πληροφορίες· ένα τέτοιο χαρακτηρίζει τη μυθολογία και τα άλλα θρησκευτικά συγγράμματα. Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι οι Βιβλικοί συγγραφείς πρέπει να είχαν γράψει όσα διεπίστωσαν ως μάρτυρες ή εγνώριζαν ότι είναι η αλήθεια. Ο αρχαιολόγος Γ. Έρνεστ Ράιτ υποκινήθηκε από τα ευρήματά του να αναγράψη τα εξής: «Είναι συγκινητικό και επωφελές που διαπιστώθηκε ότι η Βίβλος δεν αποτελεί απλώς μια διαθήκη πίστεως, αλλά μια διαθήκη που προήλθε εν σχέσει με πραγματικούς ανθρώπους και πραγματικά συμβάντα.»

13. Μήπως μειώνει την Αγία Γραφή το γεγονός ότι εγράφη από ανθρώπους; Γιατί;

¹³ Το γεγονός ότι η πραγματική συγγραφή της Βίβλου έγινε από απλούς ανθρώπους που παρέστησαν μάρτυρες και μετέσχον σ’ αυτά τα συμβάντα διόλου δεν την υποβιβάζει από το να είναι ο λόγος της αληθείας του Ιεχωβά. Αυτό στην πραγματικότητα αυξάνει την αλήθεια της Γραφής ως λόγου του Θεού. Εκεί διαβάζομε για άτομα όπως ο Δαβίδ, ο Ιερεμίας, ο Παύλος και ο Ιώβ. Βλέπομε πως αυτοί έκαμαν λάθη και είχαν δοκιμασίες και θλίψεις και πως η ζωή περιγράφεται μ’ ένα προσωπικό τρόπο όπως πράγματι είναι με τους φόβους της, τις απογοητεύσεις, τις στενοχώριες και τις χαρές της. Έτσι αποκτούμε ακόμη περισσότερη πεποίθησι ότι πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά έζησαν και πέρασαν όλα όσα μας αφηγούνται. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι που θα επινοούσαν τις ιστορικές αφηγήσεις που λέγουν, ούτε θα επινοούσαν τις πραγματικές των σχέσεις με τον Θεό. Αντιθέτως, καταλήγομε ακλόνητα στο συμπέρασμα, όπως έκαμε ο λαός της Θεσσαλονίκης, ότι το άγγελμα της Βίβλου πρέπει να το θεωρούμε, «ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά καθώς είναι αληθώς, λόγον Θεού.»—1 Θεσσ. 2:13.

14. Ποιος είναι ο πρωτουργός της αληθινής λατρείας; Πώς το γνωρίζομε αυτό;

¹⁴ Μια από τις πιο εντυπωσιακές μαρτυρίες για τη λατρεία του Ιεχωβά είναι η μαρτυρία του Ιησού Χριστού. Το γεγονός ότι αυτός έζησε και ότι οι διδασκαλίες του είχαν μια βαθειά επίδρασι προς το καλό στους πρώτους μαθητάς του είναι αναμφισβήτητο. Η ιστορική αυτή πραγματικότης άφησε το αποτύπωμά της στα περισσότερα από τα σημερινά ημερολόγια: Η εμφάνισις του Ιησού στη γη επισημαίνει το σημείο στροφής της ιστορίας. Ο ίδιος από τον ουρανό, στην προανθρώπινη ύπαρξί του, παρέστη μάρτυς των πρώτων γεγονότων που εξιστορούνται στη Βίβλο. Αυτός εγνώριζε ότι αυτά δεν ήσαν μύθοι. Εχρησιμοποίησε έτσι εκείνα τα γεγονότα για να κάμη πιο σαφή τη διδασκαλία του σε πολλές περιπτώσεις, όπως, λόγου χάριν, στο ζήτημα του διαζυγίου και του επικειμένου τέλους του συστήματος πραγμάτων. (Ματθ. 19:4· Γεν. 1:27· Ματθ. 24:3, 37-39· Γέν. 6 και 7) Ο Ιησούς ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της λατρείας του Ιεχωβά, γνωστοποιώντας αυτό το όνομα και τη σημασία του ως κύριον μέρος της μαρτυρίας του για την αλήθεια.—Ιωάν. 17:4, 6, 26· 18:37.

ΨΕΥΔΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

15. Πώς προσδιορίζεται η μυθολογία;

¹⁵ Ακόμη και η λατρεία που ομολογεί ότι χρησιμοποιεί τη Βίβλο χαρακτηρίζεται συχνά από τους ‘σοφιστικούς μύθους’ της παρά από την ιστορική της ακρίβεια. Για τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς έχει προφητευθή: «Από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.» (2 Τιμ. 4:4) Ένα λεξικό δίνει τον ορισμό της λέξεως «μυθικός» ως εξής «1: κάτι που βασίζεται ή περιγράφεται σε μύθον, ιδιαίτερα σε αντίθεσι προς την πραγματική ιστορία: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ 2α: χαλκευμένο, επινοημένο ή φανταστικό με αυθαίρετο τρόπο ή που αγνοεί τα γεγονότα.» (Τα πλάγια γράμματα δικά μας)

16, 17. Δώστε παραδείγματα της υπάρξεως μυθολογίας στον Καθολικισμό και στον Προτεσταντισμό.

¹⁶ Ο Χριστιανικός κόσμος, λόγου χάριν, ‘εξετράπη στους μύθους’ για να υποστηρίξη τη λατρεία της Μαρίας και των αγίων. Χαρακτηριστικό είναι το μικρό βιβλιάριο που γράφτηκε από έναν Ιησουίτη «Όταν η Μαρία Εβάδισε στη Γη,» και φέρει επίσης την άδεια εκτυπώσεως από τον αρχιεπίσκοπο. Η εισαγωγή του βιβλιαρίου ομολογεί τα εξής: «Τα επεισόδια που εκτίθενται στις επόμενες σελίδες δεν αξιούν ότι είναι ιστορικά. Ίσως να μη συνέβησαν ποτέ.» Ο Δρ. Ιωσήφ Φ. Κέλλυ του Πανεπιστημίου Τζων Κάρολ λέγει τα εξής για τον Καθολικό «Άγιο» Πατρίκιο: «Όλα τα αφηγήματα για τον Πατρίκιο μπορεί να μην είναι ιστορικώς αληθινά, αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και αξία.» Πολλοί από εκείνους που διψούν για αλήθεια και τρέφονται με αυτούς τους ‘σοφιστικούς μύθους’ δεν έχουν ακούσει καν όλες τις αληθινές αφηγήσεις της Βίβλου. Πώς μπορεί η μυθολογία να τους δώση κάποια βάσι για τη λατρεία «εν αληθεία»;

¹⁷ Ο Προτεσταντισμός δεν είναι λιγώτερο ένοχος ‘εκτροπής προς τη μυθολογία.’ Κάθε εκτενής εγκυκλοπαιδεία παρέχει επαρκή απόδειξι ότι πολλά απ’ αυτά που διδάσκουν για την Τριάδα, τον πύρινο άδη, την ψυχή, τα Χριστούγεννα, τον σταυρό, το Πάσχα και άλλες δοξασίες βρίσκονται άφθονα στη μυθολογία. Προς το συμφέρον της αληθείας η Βίβλος, λέγει «αποχωρίσθητε» και «μη εγγίσητε ακάθαρτον.»—2 Κορ. 6:14-17.

18. Είναι ο Ιουδαϊσμός απηλλαγμένος από μυθολογία; Γιατί απαντάτε έτσι;

¹⁸ Και οι Ιουδαίοι ακόμη, με τη Βιβλική τους κληρονομιά, ‘απεστράφησαν την αλήθεια’ και επενόησαν τους δικούς των ‘Ιουδαϊκούς μύθους.’ Αυτούς τους συγκέντρωσαν και είναι γνωστοί ως το «Ταλμούδ.» (Τίτος 1:14) Ο Νάθαν Αουσούμπελ, μια Ιουδαϊκή αυθεντία, γράφει στο έργο του Το Βιβλίον της Ιουδαϊκής Γνώσεως ότι το Ταλμούδ περιέχει «μια μεγάλη συλλογή από ανόητες απλοϊκότητες, απαγορευτικές διατάξεις, δεισιδαιμονίες, δαιμονικές παραδόσεις, μύθους,» και παρόμοια πράγματα. Ο Αουσούμπελ, σαν να θέλη να δικαιολογήση αυτή τη μυθολογία, ισχυρίζεται ότι τα πράγματα «που ζημιώνουν το Ταλμούδ μπορούν επίσης να βρεθούν στα θρησκευτικά και φιλοσοφικά συγγράμματα των Ελλήνων και των Ρωμαίων, των Εκκλησιαστικών Πατέρων και των μεσαιωνικών Χριστιανών Διδασκάλων.» Αλλ’ αντί να δικαιολογή τη μυθολογία του Ιουδαϊσμού, δεν κατακρίνει το επιχείρημά του όλους τους άλλους επίσης που «μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εις το ψεύδος»;—Ρωμ. 1:25.

19, 20. (α) Ποιος μύθος επηρεάζει την πλειονότητα των ψευδών λάτρεων; (β) Δώστε απόδειξι της υπάρξεως μυθολογίας σε άλλες μεγάλες θρησκείες.

¹⁹ Άλλος ένας μύθος που επηρεάζει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο στον Χριστιανικό κόσμο όσο και στους έξω, είναι ο ισχυρισμός ότι οι εικόνες αποτελούν βοήθημα για την αληθινή λατρεία. Καθολικοί, Βουδδισταί, Ινδουισταί και άλλοι χρησιμοποιούν γενικά στη λατρεία τους εκατοντάδες εκατομμύρια γλυπτές και ζωγραφιστές εικόνες που συχνά είναι πολύ δαπανηρές. Εν τούτοις, γι’ αυτά η Βίβλος λέγει τα εξής: «Ψεύδος είναι το χωνευτόν αυτού και πνοή δεν υπάρχει εν αυτώ.» Στα όμματα του Θεού τι χρησιμότητα έχουν στη λατρεία; «Ματαιότης ταύτα, έργον πλάνης.» (Ιερ. 10:14, 15) [«Είναι μηδέν, έργον γελοίον.» (Καθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ)] Μη ξεχνάτε ότι το λεξικό ορίζει τον μύθο σαν κάτι φανταστικό, σαν μηδέν όπως θα λέγαμε. Επομένως, αφού η Βίβλος λέγει ότι οι εικόνες είναι «ματαιότης,» δηλαδή μηδέν, εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με τους ‘σοφιστικούς μύθους.’ Ο Θεός λοιπόν τις βλέπει ειρωνικά ως «έργον γελοίον.»

²⁰ Το γεγονός ότι ο θρύλος και ο μύθος είναι επίσης στερεά ωχυρωμένα και σε πολλές άλλες «μεγάλες» θρησκείες όλου του κόσμου, δεν αποτελεί μυστικό. Πραγματικά, η λέξις «Μυθολογία» ή «Μύθος και Θρύλος» αποτελούν κύρια επικεφαλίδα σε κάθε μια απ’ αυτές τις θρησκείες στη Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία του 1974. Παραδείγματος χάριν, κάτω από τη λέξι «Ινδουισμός,» η επικεφαλίς αυτή τονίζει ότι «δεν υπάρχει άποψις της Ινδουιστικής ζωής που να μην είναι συνυφασμένη με τη μυθολογία.» Για τη σχετική φιλοσοφία, τον Βουδδισμό, λέγει: «Ο μύθος έχει παίξει ένα ουσιώδη και διεισδυτικό ρόλο στην ιστορία του Βουδδισμού.» Και για το Ισλάμ, το αυθεντικό αυτό σύγγραμμα λέγει εν σχέσει με τους πρώτους θρύλους για τον Μωάμεθ και την οικογένειά του ότι είναι «ασυμβίβαστοι με την ιστορική πραγματικότητα,» και ότι μολονότι το Ισλάμ επισήμως αποκρούει αυτή τη μυθολογία, «Δημοφιλείς θρύλοι που περιβάλλουν τον Προφήτη και τους αγίους βρίσκονται ακόμη μεταξύ των λαϊκών μαζών.»

21. (α) Πώς η αλήθεια της Αγίας Γραφής είναι ανώτερη από τις ανθρώπινες ιστορίες; (β) Γιατί οι άνθρωποι αποφεύγουν την αλήθεια;

²¹ Όταν συγκριθούν με την ιστορική Βιβλική άποψι της ανθρωπότητος και του έργου των χειρών του Δημιουργού, όλες οι ανθρώπινες μυθικές επινοήσεις είναι ασθενείς και αβαθείς. Δείχνουν οι ίδιες τι είναι—είναι προσπάθειες που γίνονται για ν’ αποφύγουν ν’ αντιμετωπίσουν την πραγματική αλήθεια για τον Θεό και την ευθύνη του ανθρώπου απέναντί του. (Ιωάν. 8:46, 47) Εξ άλλου, η απερίφραστη αφήγησις της Βίβλου που τονίζει ότι ο Θεός είναι ο Υπέρτατος Σχεδιαστής μιας εύτακτης δημιουργίας, διευκρινίζει την ευθύνη μας προς Αυτόν. (Γεν. 1:1-28· 2:15-17) Οι αληθινοί λάτρεις ορθώς αισθάνονται βαθειά ικανοποίησι που γνωρίζουν ότι η λατρεία των είναι στερεά θεμελιωμένη σ’ αυτή την αλήθεια, όπως ανεφώνησε ο ψαλμωδός: «Διότι πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα· ο δε Ιεχωβά τους ουρανούς εποίησε . . . Απόδοτε εις τον Ιεχωβά την δόξαν του ονόματος αυτού.»—Ψαλμ. 96:5, 8, ΜΝΚ.

ΟΙ ΨΕΥΔΕΙΣ ΘΕΟΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

22. (α) Περιγράψτε το κύριο χαρακτηριστικό των επινοημένων θεών. (β) Ποια είναι η επίδρασίς των στους λάτρεις των;

²² Μια αποκαλυπτική όψις των θεών που επενοήθησαν από ανθρώπους είναι ότι αυτοί οι θεοί ομοιάζουν σημαντικά με τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι τους επενόησαν. Ο ψυχολόγος Ουίλλιαμ Σάρτζεντ, παρατηρώντας τούτο, γράφει στο βιβλίο του Ο Κατεχόμενος Νους, ότι ο άνθρωπος εδημιούργησε θεούς κατ’ εικόνα του εαυτού του, «αντανακλώντας τις ποικίλες φαντασιώσεις του, τις φιλοδοξίες και τους φόβους του.» Ο απόστολος Παύλος προχωρεί περισσότερο. Λέγει ότι αυτοί «ήλλαξαν την δόξαν του άφθαρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου» και άλλων πλασμάτων. (Ρωμ. 1:23) Οι μυθικοί θεοί, λοιπόν, συχνά αντανακλούν τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις διεφθαρμένες ιδιότητές των, πράγμα που είναι μια βέβαιη απόδειξις ότι είναι ‘επίνοια ανθρώπου.’ (Πράξ. 17:29) Διάφοροι Αιγυπτιακοί θεοί και θεές, λόγου χάριν, επιστεύετο ότι υπέφεραν εσωτερικούς πόνους και κεφαλαλγίες· ήσαν αιμοδιψείς, και μεταξύ των περιλαμβάνοντο μέθυσοι και αυνανιζόμενοι. Και το βιβλίο με τίτλο Ιουδαίοι, Θεοί και Ιστορία τονίζει ότι «οι Ελληνικοί θεοί έθεσαν οι ίδιοι το παράδειγμα για την αχαλίνωτη ασέλγεια και διαστροφή η οποία τελικά εξησθένησε την ηθικότητα του λαού εκείνου. Όσοι λατρεύουν τέτοιους θεούς αναλαμβάνουν τα ευτελή χαρακτηριστικά των.—Ρωμ. 1:18, 25-32.

23. (α) Αντιπαραβάλατε τον Ιεχωβά και τους λάτρεις του με τους επινοημένους Θεούς και τους λάτρεις των. (β) Εξηγήστε την επίδρασι της αληθείας στους λάτρεις του Ιεχωβά.

²³ Η λατρεία του Ιεχωβά παρουσιάζει μια οξεία αντίθεσι. Αυτός δεν εικονίζεται με κανένα τρόπο ως αδύνατος ούτε ανήθικος. Είναι τέλειος και αιώνιος, και εκδηλώνει ιδιότητες αγάπης, σοφίας, δυνάμεως και δικαιοσύνης σε όλες τις σχέσεις του. Έτσι οι πιστοί λάτρεις του ανυψώνονται—ποτέ δεν εξευτελίζονται. Ακόμη και όταν περιεβάλλοντο από την εξευτελιστική επιρροή άλλων θεών που ελατρεύοντο από όλους τους συγχρόνους των, οι αληθινοί λάτρεις δεν υπέκυψαν. Λόγου χάριν, ο Ισραήλ πέρασε μεγάλο μέρος της ιστορίας του περιστοιχισμένος από εξευτελιστική ειδωλολατρική μυθολογία καθώς ανεπτύσσετο ως έθνος. Εν τούτοις, αυτό ποτέ δεν επηρέασε τους υψηλούς κανόνες των ιερών συγγραμμάτων των και της λατρείας του Ιεχωβά Θεού. Μια αυθεντία λέγει: «Είναι αδύνατον να εξηγηθή το γεγονός ότι η ιστορία του Ισραήλ με τους ίδιους περίπου τρόπους ενάρξεως όπως . . . οι Μωαβίται, θα είχε τόσο διαφορετικά αποτελέσματα!» Αλλ’ ήσαν οι τρόποι ενάρξεως οι ίδιοι; Όχι! Η λατρεία του Ισραήλ είχε διαφορετική έναρξι. Δεν είχε επινοηθή από ανθρώπους. Ήταν μια από Θεού αποκαλυμμένη θρησκεία. Ήταν η αλήθεια!—Νεεμ. 9:13.

24. Πώς ο Χριστιανικός κόσμος διεμόρφωσε τον δικό του θεό;

²⁴ Εξ άλλου, πολλοί σήμερα παρουσιάζονται ως λάτρεις του Θεού της Βίβλου, αλλ’ είναι όπως οι Ιουδαίοι των μετέπειτα χρόνων που απεστάτησαν, διότι η λατρεία τους ‘δεν είναι εν αληθεία.’ (Ησ. 48:1) Οι κληρικοί εδημιούργησαν ένα δικό τους θεό, κατά την εικόνα τους. Η ειδωλολατρική των δοξασία της Τριάδος παρουσιάζει τον Θεό ως «μυστήριο.» Εξ αιτίας των έντεχνων επινοημάτων τους, στην πράξι, αυτός ο θεός θεωρείται από τους λάτρεις του ως αδύνατος και ασταθής, χωρίς πραγματικούς κανόνες, διότι τους επιτρέπει να επιδίδωνται σε κάθε είδους ανήθικη διαγωγή. (Ιούδ. 4) Τον παρουσιάζουν ως θεόν πολέμου που υπακούει στις διαταγές των πολιτικών και των κληρικών επίσης. Στη διάρκεια των πολέμων, ο Θεός των μάχεται υπέρ οποιουδήποτε πολιτικού ηγέτου που ο κλήρος συμβαίνει να υπηρετή. Είναι παράδοξο λοιπόν ότι οι λάτρεις του έγιναν όπως ο θεός των;—2 Θεσσ. 2:10-12· 1 Ιωάν. 4:5, 6.

25, 26. (α) Τι υποκινεί τους αληθινούς λάτρεις; (β) Με ποια έννοια ο Θεός δημιουργεί εκείνους που φέρουν το όνομά του;

²⁵ Αλλ’ οι αληθινοί λάτρεις γνωρίζουν την αλήθεια για τον Θεό τους Ιεχωβά και ζουν σύμφωνα με τους αναλλοίωτους κανόνες του. Γνωρίζουν Αυτόν επειδή έμαθαν την αλήθεια γι’ αυτόν από τη μελέτη του Λόγου του, της Αγίας Γραφής. (Ψαλμ. 86:11) Αυτή η εξυψωτική επιρροή τούς κάνει να προσπαθούν να μιμηθούν τον τέλειο Πλάστη τους και όχι κάποιον αδύνατον και διεφθαρμένο ανθρωποποίητο θεό. Με όλες τις ατέλειες που έχουν μαθαίνουν να συμμορφώνονται με τις θερμές, στοργικές και αγνές ιδιότητες της αληθείας.—Ματθ. 5:44-48· Εφεσ. 5:1.

²⁶ Έτσι, μπορεί να λεχθή ότι ο Θεός έπλασε ή εδημιούργησε εκείνους που τον λατρεύουν. Αυτοί διαμορφώνονται με το παράδειγμα και το πνεύμα του Ιεχωβά. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά λέγει στον Ησαΐα 43:7 και 10: «Πάντας όσοι καλούνται με το όνομά μου· διότι εδημιούργησα αυτούς δια την δόξαν μου, έπλασα αυτούς και έκαμα αυτούς . . . Σεις είσθε μάρτυρές μου.» (Παράβαλε με Ιάκωβο 1:18) Η ίδια η ύπαρξις και ο τρόπος της ζωής των αληθινών λάτρεων ‘που καλούνται με το όνομά του’ αποτελεί μαρτυρία της αληθείας για τον αληθινό Θεό. Μπορεί λοιπόν ορθώς να λεχθή ότι η λατρεία του Ιεχωβά είναι η αλήθεια!