ήλθα να εργασθώ στο γραφείο του Τιμήματος Φιλλανδίας της Εταιρίας Σκοπιά, αλλ’ αυτό το χρονικό διάστημα εφάνη πολύ βραχύ. Εγκατέλειψα ένα στάδιο μουσικής ευχαριστήσεως, αλλ’ επείσθηκα ότι η πραγματική ευτυχία δεν προέρχεται από την επιδίωξι υλικού κέρδους ή τιμής για τον εαυτό μας. Βρήκα πολύ μεγαλύτερη ευτυχία ψάλλοντας τους αίνους του Θεού. Η δε γοητεία μου για γλωσσομάθεια έφθασε να έχη πολύ περισσότερη σημασία απ’ όση είχε ποτέ όταν ήμουν παιδάκι, διότι μπόρεσα να έχω μέρος στη μετάφρασι του αγγέλματος της ζωής στη γλώσσα των ανθρώπων μεταξύ των οποίων υπηρετώ. Η παρ’ αξίαν αγαθότης του Θεού είναι εκείνη που μου άνοιξε όλες αυτές τις ευκαιρίες, φέρνοντας χαρά στη ζωή μου και κάνοντας με ικανό ν’ αφοσιωθώ στο να συμμερίζωμαι αυτή με άλλους.

Το Χέρι στις Γραφές

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ανθρώπινο χέρι, με τον έναντι των λοιπών δακτύλων κείμενον αντίχειρά του, πιστοποιεί εύγλωττα τη σοφία κι επιδεξιότητα του Δημιουργού του ανθρώπου. Πραγματικά, αν δεν υπήρχε αυτό το χέρι, που είναι διαμορφωμένο κατά μοναδικόν τρόπο, ο άνθρωπος θα είχε περιωρισμένες δυνατότητες στο έργο που θα μπορούσε να κάμη.

Πολύ κατάλληλα, τα χέρια συχνά μνημονεύονται στις Γραφές, περίπου δύο χιλιάδες φορές. Εχρησιμοποιούντο ως μέσον μετρήσεως. Το φάρδος ενός χεριού ήταν τρεις ίντσες. Η σπιθαμή, ή η απόστασις που καλύπτει το ανοιχτό χέρι από το άκρον του αντίχειρος έως το άκρον του μικρού δακτύλου, ήταν εννέα ίντσες, το μισό ενός πήχεως δεκαοκτώ ιντσών. Όταν, λοιπόν, αναγινώσκωμε ότι ο γίγας Γολιάθ ήταν έξη πήχεων και μιας σπιθαμής, γνωρίζομε ότι είχε ύψος εννέα ποδών κι εννέα ιντσών.—Έξοδ. 37:12· 1 Σαμ. 17:4.

Τα χέρια, επίσης, εχρησιμοποιούντο στην προσευχή, όχι διπλωμένα ευλαβικά, αλλά τεταμένα προς τον Ιεχωβά Θεό, μ’ ένα γεμάτον σημασία, ικετευτικό τρόπο, όπως έκαμε ο Βασιλεύς Σολομών στον καιρό της αφιερώσεως του ναού: «Ο Σολομών . . . εξέτεινε τας χείρας αυτού προς τον ουρανόν, και είπε, Ιεχωβά Θεέ του Ισραήλ, δεν είναι Θεός όμοιός σου.» Η σοφία λέγεται ότι εκτείνει τα χέρια της σε έκκλησι προς εκείνους, που έχουν ανάγκη αυτής. Αφ’ ετέρου, λέγεται ότι ο Θεός εκτείνει την χείρα αυτού εναντίον των εχθρών του, όταν εκτελή κρίσιν εναντίον των.—1 Βασ. 8:22, 23, ΜΝΚ· Έσδρας 9:5· Νεεμ. 8:6· Παροιμ. 1:24· Ησ. 5:25· 31:3.

Τα χέρια εξετίθεντο εξόχως στη λατρεία που διεξήγετο από το Λευιτικό ιερατείο, ιδιαίτερα στην τελετή της εγκαταστάσεως. Ο Ααρών και οι γυιοί του κατ’ επανάληψιν επέθεσαν τα χέρια των σε ωρισμένα ζώα, που επρόκειτο να θυσιασθούν για να δείξουν ότι αυτά τα ζώα αντεπροσώπευαν αυτούς ή ότι εθυσιάζοντο χάριν αυτών. Κατόπιν δε ετίθεντο ωρισμένες προσφορές στις παλάμες (χέρια) του Ααρών και των υιών του, εξεικονίζοντας τον Θεό που εγέμιζε τα χέρια του Ιησού Χριστού και των μελών του σώματός του με δύναμι κι εξουσία να υπηρετούν ευπρόσδεκτα ως ιερείς.—Λευιτ. 8:14, 18, 22, 27.

Στον αρχαίον Ισραήλ, όταν εγίνετο μια συμφωνία, εγίνετο και χειραψία για να χρησιμεύση ως υπογραφή ή για να κυρώση τη συμφωνία: «Και έδωκαν τας χείρας αυτών, ότι θέλουσιν αποβάλει τας [ειδωλολάτριδας] γυναίκας αυτών.» Και όταν ένας έμπαινε εγγυητής για έναν άλλον, το έδειχνε αυτό με χειροκρότημα ή χειραψία, πράγμα που δεν ενεθάρρυνε ο σοφός συγγραφεύς του βιβλίου των Παροιμιών, ο οποίος είπε: «Όστις εγγυάται δι’ άλλον, θέλει πάθει κακόν· και όστις μισεί την εγγύησιν, είναι ασφαλής.»—Έσδρας 10:19· Παροιμ. 11:15· 6:1· 17:18· 22:26.

Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αναγινώσκομε ότι τα χέρια εχρησιμοποιούντο στην εκτέλεσι θαυματουργικών θεραπειών: «Ενώ δε έδυεν ο ήλιος πάντες όσοι είχον ασθενούντας υπό διαφόρων νόσων, έφεραν αυτούς προς αυτόν· εκείνος δε επιθέσας τας χείρας εις ένα έκαστον αυτών, εθεράπευσεν αυτούς.» Επίθεσις χειρών εγίνετο, επίσης, όταν μετεδίδετο το άγιον πνεύμα: «Τότε επέθετον τας χείρας επ’ αυτούς, και ελάμβανον πνεύμα άγιον.» Όταν δε το άγιον πνεύμα κατέστησε γνωστό στην εκκλησία της Αντιοχείας ότι ήταν θέλημα Θεού να ξεχωρισθούν ο Παύλος κι ο Βαρνάβας για ειδικόν έργον, «αφού ενήστευσαν και προσευχήθησαν, κι επέθεσαν τας χείρας επ’ αυτούς, απέστειλαν.» Παρεμπιπτόντως, λόγω της αποστολής αυτής ο Βαρνάβας εκλήθη απόστολος, όχι ένας από τους δώδεκα που εστάλησαν από τον Ιησούν, αλλ’ ένας από τους δύο που απεστάλησαν από την εκκλησία της Αντιοχείας.—Λουκ. 4:40· Πράξ. 8:17· 13:1-3· 14:14.

Με μια μεταφορική έννοια το χέρι συχνά χρησιμοποιείται στη Γραφή για να σημάνη εφηρμοσμένη δύναμι, την του Ιεχωβά Θεού και του ανθρώπου. «Και επεβαρύνθη η χειρ του Ιεχωβά επί τους Αζωτίους.» Στον Ιούδα εδόθη υπόσχεσις: «Η χειρ σου θέλει είσθαι επί τον τράχηλον των εχθρών σου.»—1 Σαμ. 5:6, ΜΝΚ· Γεν. 49:8. Βλέπε, επίσης, Έξοδ. 6:1· 9:3.

Τα χέρια, επίσης, παριστάνουν δραστηριότητα και συνεργασία. Έτσι, στον πιστόν Βασιλέα Ασά ελέχθη από τον προφήτη Ωδήδ: «Σεις δε ενδυναμούσθε, και ας μη ήναι εκλελυμέναι οι χείρες σας· διότι θέλει είσθαι μισθός εις το έργον σας.» Αφ’ ετέρου, ο Βασιλεύς Σαούλ εθανάτωσε μερικούς ιερείς, επειδή είχαν συνεργασθή με τον Δαβίδ, «επειδή έχουσι