Εορτές στον Ιεχωβά

«Τρις του ενιαυτού θέλεις κάμνει εορτήν εις εμέ.»—Έξοδος 23:14.

 1. Ποιες εορτές είχαν διαταχθή να φυλάττουν οι Ισραηλίτες, και τι ετόνιζαν αυτές;

Ο ΙΕΧΩΒΑ διέταξε τον Μωυσή να διδάξη τους Ισραηλίτες να φυλάττουν τρεις εορτές στον Κύριο κάθε χρόνο. Η πρώτη εορτή ήταν στην αρχή του έτους, στον μήνα Νισάν, και εκαλείτο η εορτή των αζύμων, η οποία ακολουθούσε το πάσχα. Η δεύτερη ήταν η εορτή των εβδομάδων, η οποία αργότερα ωνομάσθηκε Πεντηκοστή (που σημαίνει «πεντηκοστή ημέρα»). Η τρίτη και τελευταία ήταν η εορτή της σκηνοπηγίας ή της συγκομιδής. Οι εορτές αυτές συνεδέοντο με την περισυλλογή των καρπών, τα γεγονότα δε που εσχετίζοντο μαζί τους ετόνιζαν τη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά.

 2, 3. Ποιος ώρισε τον χρόνο και τόπο όπου έπρεπε να γίνωνται οι εορτές αυτές, και ελάμβανε τάχα ο λαός ευλογία φυλάττοντας αυτές τις εορτές; Γιατί;

² Ο Ιεχωβά ώρισε τον χρόνο και τον τόπο όπου έπρεπε να γίνωνται οι εορτές αυτές· επίσης πώς ακριβώς έπρεπε να γίνωνται. Αν και ωνομάζοντο «εορταί εις τον Κύριον», ο λαός ελάμβανε μεγάλη ωφέλεια από την τήρησί τους. «Τρις του ενιαυτού θέλει εμφανίζεσθαι παν αρσενικόν σου ενώπιον Κυρίου του Θεού σου, εν τω τόπω όντινα εκλέξη· εν τη εορτή των αζύμων, και εν τη εορτή των εβδομάδων, και εν τη εορτή της σκηνοπηγίας· και δεν θέλουσιν εμφανίζεσθαι ενώπιον του Κυρίου κενοί. Έκαστος θέλει δίδει κατά την δύναμιν αυτού, κατά την ευλογίαν Κυρίου του Θεού σου, την οποίαν σοι έδωκε.»—Δευτερονόμιον 16:16, 17.

³ Ο Ιεχωβά ευηρεστείτο να συναθροίζη το λαό στις περιπτώσεις αυτές, για να μπορούν να κρατούν τις διάνοιές τους στον Κύριο, και να μην είναι τόσο απησχολημένοι με τις προσωπικές τους υποθέσεις ώστε να λησμονούν ή να παραμελούν τα καθήκοντά τους προς τον Κύριο. Σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις ο λαός θα μιλούσε για την αγαθότητα του Κυρίου και για τις πολλές ευλογίες που απελάμβαναν. Με τον τρόπον αυτόν οι διάνοιές τους θα εκρατούντο στις ορθές κατευθύνσεις, και όλοι θα ελάμβαναν μεγάλη ευλογία.

 4. Πού και πότε εγκαθιδρύθη η εορτή του πάσχα και των αζύμων, και ποιο όφελος έλαβαν οι Ισραηλίτες από το αίμα του αμνού που εσφάγη;

⁴ Το πρώτο πάσχα εσχετίζετο με τις πληγές που ο Ιεχωβά απέστειλε στους Αιγυπτίους επειδή ο Φαραώ αρνήθηκε να υπακούση στην προσταγή του Ιεχωβά να επιτρέψη στους Ισραηλίτες να υπάγουν και να λατρεύσουν τον Θεό τους. Εννέα πληγές είχαν ήδη επιβληθή στους Αιγυπτίους και ακόμη ο Φαραώ ηρνείτο να απολύση το λαό. Μια ακόμη πληγή θα συνέτριβε τον αλαζονικό Φαραώ και θα υποχωρούσε. Η δεκάτη πληγή θα εσήμαινε το θάνατο όλων των πρωτοτόκων ανθρώπων και κτηνών στη γη της Αιγύπτου. Για να μην υποφέρουν οι Ισραηλίτες μαζί με τους Αιγυπτίους όταν ο άγγελος του θανάτου θα περνούσε μέσ’ από τη χώρα, έπρεπε να λάβουν ένα αμνό στα σπίτια τους σε μια ωρισμένη ημερομηνία και να τον σφάξουν, και να ραντίσουν το αίμα του στους παραστάτες των θυρών τους. Ο ολοθρευτής άγγελος θα έβλεπε το αίμα και θα παρέτρεχε το σπίτι εκείνο χωρίς να πειράξη κανένα μέσα σ’ αυτό. Κανένας Ισραηλίτης δεν διαταράχθηκε από τον άγγελο του θανάτου τη νύχτα εκείνη, υπήρχε, όμως, ένας θάνατος σε κάθε σπίτι των Αιγυπτίων από τον Φαραώ έως τον δούλο. Αυτό ήταν ένα πραγματικό πάσχα για τους Ισραηλίτες.

 5. Ποιος ήταν ο σκοπός της τηρήσεως της εορτής του πάσχα;

⁵ Ο Κύριος έδωσε οδηγίες στους Ισραηλίτες να μνημονεύουν το γεγονός αυτό, λέγοντας, «Και η ημέρα αύτη θέλει είσθαι εις εσάς εις μνημόσυνον . . . κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε εορτάζει αυτήν.» «Άζυμα θέλουσι τρώγεσθαι τας επτά ημέρας· και δεν θέλει φανή παρά σοι ένζυμον . . . Και κατ’ εκείνην την ημέραν θέλεις αναγγείλει προς τον υιόν σου, λέγων, Τούτο γίνεται δι’ εκείνο, το οποίον ο Κύριος έκαμεν εις εμέ, ότε εξήλθον εξ Αιγύπτου. Θέλεις φυλάττει λοιπόν τον νόμον τούτον εν τω καιρώ αυτού, κατ’ έτος.» (Έξοδος 12:14· 13:7, 8, 10) Κάθε χρόνο, στην ακριβή ημερομηνία, οι υιοί Ισραήλ ετηρούσαν αυτή την εορτή του πάσχα και των αζύμων. Καθώς το έκαναν αυτό ανελογίζοντο τον καιρό που το έθνος ελευθερώθηκε από την Αιγυπτιακή δουλεία και σκλαβιά και έγινε μαζί τους η διαθήκη του Νόμου με την σφαγή του πασχαλίου αμνού.

 6. Ποια οφέλη ήλθαν στον Ισραήλ κάτω από τη διαθήκη του Νόμου

⁶ Η διαθήκη αυτή κατέστησε τους υιούς Ισραήλ τον ξεχωριστό λαό του Ιεχωβά, δηλαδή, λαόν για το όνομά του. Ο Κύριος τους είπε: «Τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· . . . και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.» (Έξοδος 19:5, 6) «Και τι άλλο έθνος επί της γης είναι ως ο λαός σου ο Ισραήλ, τον οποίον Θεός ήλθε να εξαγοράση δια λαόν εαυτού, δια να κάμης εις σεαυτόν όνομα μεγαλωσύνης και τρόμου, εκβάλλων τα έθνη απ’ έμπροσθεν του λαού σου, τον οποίον ελύτρωσας εξ Αιγύπτου; διότι τον λαόν σου τον Ισραήλ έκαμες λαόν σεαυτού εις τον αιώνα· και συ, Κύριε, έγεινες Θεός αυτών.»—1 Χρονικών 17:21, 22.

 7. Τίνος ήταν σκιά η διαθήκη του Νόμου; και ποια ήταν η ουσία;

⁷ Η εορτή του πάσχα ήταν σκιά μελλόντων αγαθών, και υπεδείκνυε τον Ιησούν τον πραγματικόν «Αμνόν του Θεού» που θα αφαιρούσε τις αμαρτίες του κόσμου και θα απελευθέρωνε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως από τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου, και θα καθιστούσε επίσης έγκυρη τη νέα διαθήκη. Αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να κάμη ο πασχάλιος αμνός, επειδή αυτός ήταν μόνο σκιά. Ο Ιησούς ήταν η ουσία της σκιάς εκείνης. (Κολοσσαείς 2:17) Τη νύχτα της 14ης του Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς μαζί με τους μαθητάς του, που ήταν Ισραηλίτες, συγκεντρώθηκαν σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ για να τηρήσουν το πάσχα. Αυτό ήταν το τελευταίο πάσχα που θα ανεγνώριζε ο Ιεχωβά, ο δε Ιησούς είπε: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω.» (Λουκάς 22:15) Αφού ετελείωσε το δείπνο, ο Ιησούς εγκαθίδρυσε κάτι νέο και διάφορο για ν’ ακολουθήται στο μέλλον. Εγκαθίδρυσε την ανάμνησι του θανάτου του, και των μελών του σώματός του, της εκκλησίας. Έπειτα ετόνισε ότι το αίμα του, που παριστάνετο από τον οίνο στο ποτήριον, θα καθιστούσε έγκυρη τη νέα διαθήκη. Την ίδια εκείνη ημέρα, 14 του Νισάν, ο Ιεχωβά προσήλωσε τη διάταξι της παλαιάς εκείνης διαθήκης στο ξύλο του μαρτυρίου επάνω στο οποίο πέθανε ο Ιησούς.—Κολοσσαείς 2:14.

 8. Πού προσέφερε ο αρχιερεύς το δράγμα της κριθής; και θα ανεγνώριζε ο Ιεχωβά την προσφορά αυτή στις 16 του Νισάν του 33 μ.Χ.;

⁸ Την πρώτη μέρα μετά το σάββατο που ακολουθούσε το πάσχα, ο αρχιερεύς ελάμβανε μια δέσμη ή δράγμα από τις απαρχές του θερισμού της κριθής και το προσέφερε ενώπιον του Κυρίου. Έκαμε τάχα ο αρχιερεύς στην πόλι της Ιερουσαλήμ την απαιτούμενη προσφορά στις 16 του Νισάν του έτους 33 (μ.Χ.); Αν την έκαμε, δεν εγνώριζε ότι η ουσία της σκιάς αυτής που τηρούσε, ήταν τότε παρούσα. Πού θα προσέφερε ο αρχιερεύς το δράγμα αυτό των απαρχών του θερισμού της κριθής; Ο Ιεχωβά είχε διατάξει πού ακριβώς έπρεπε να εκτελήται αυτή η υπηρεσία: «Εν τω τόπω, όντινα Κύριος ο Θεός σας εκλέξη εκ πασών των φυλών σας, δια να θέση το όνομα αυτού εκεί, προς την κατοικίαν αυτού θέλετε ζητήσει αυτόν, και εκεί θέλετε ελθεί· και εκεί θέλετε φέρει τα ολοκαυτώματά σας, και τας θυσίας σας, και τα δέκατά σας, και τας υψουμένας προσφοράς των χειρών σας.»—Δευτερονόμιον 12:5, 6.

 9. Τι είδε ο αρχιερεύς όταν εμπήκε στο ναό για να κάμη την απαιτούμενη προσφορά του στις 16 του Νισάν του 33 μ.Χ., και τι εσήμαινε αυτό;

⁹ Στις 16 του Νισάν του 33 μ.Χ., ο αρχιερεύς θα επήγε στο ναό στην Ιερουσαλήμ (διότι εκεί είχε ευαρεστηθή ο Ιεχωβά να θέση το όνομά του) και θα προχώρησε για να προσφέρη την απαιτούμενη δέσμη ή δράγμα των απαρχών του θερισμού της κριθής. Όταν εμπήκε στα άγια για να κάμη την προσφορά του, είδε ότι το καταπέτασμα που εκρέμονταν ανάμεσα στα άγια και στα άγια των αγίων ήταν σχισμένο στα δύο. Τι εσήμαινε αυτό; Ο αρχιερεύς δεν εγνώριζε. Στεκόταν εκεί με την προσφορά που έπρεπε να γίνη στον Κύριο. Θα εκτιμούσε ο Κύριος αυτή την προσφορά όπως και στο παρελθόν; Όχι! Ο αρχιερεύς αυτός στεκόταν εκεί με τα ιερατικά του ενδύματα, αλλά με ένοχη συνείδησι. Πριν από λίγο καιρό εκραύγαζε για το θάνατο του Υιού του Θεού, του οποίου την ανάστασι επρόκειτο να εξεικονίση προσφέροντας το δράγμα της κριθής. Ο Θεός δεν θα ανεγνώριζε πια τέτοιες προσφορές, διότι η εικόνα αυτή είχε τώρα εκπληρωθή με την ανάστασι του αγαπητού του Υιού Ιησού Χριστού, ο οποίος ήταν η «απαρχή των κεκοιμημένων». (1 Κορινθίους 15:20) Ενώ ο αρχιερεύς ψηλαφούσε γύρω με πολλή σύγχυσι και με συναίσθησι ενοχής, οι ακόλουθοι του Διδασκάλου έχαιραν. Γιατί έχαιραν; Ο Κύριος είχε αναστηθή από τους νεκρούς πολύ νωρίς εκείνο το πρωί. Εμφανίσθηκε σε αρκετούς από τους ακολούθους του εκείνη τη μέρα. Τα νέα διεδόθησαν γοργά και υπήρχε μεγάλη χαρά μεταξύ των μαθητών. Η έκστασίς των έφθανε στα ύψη. Ήταν όλοι πολύ ευτυχείς, διότι ο σταυρωμένος Κύριός των και Διδάσκαλος ήταν ζωντανός και μάλιστα για πάντα. Είχε διαβή πέρα από το καταπέτασμα της σαρκός.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ Ή ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

10, 11. Πώς προσδιωρίζετο η ημερομηνία της εορτής της Πεντηκοστής; Τι συνέβη αυτή την ημέρα εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Ιωήλ;

¹⁰ Υπολογίζοντας από την ημέρα που ο αρχιερεύς προσέφερε τις απαρχές του θερισμού της κριθής, πενήντα μέρες θα έφερναν τους Ισραηλίτες στην ημερομηνία της επομένης εορτής, που είναι γνωστή ως η εορτή των εβδομάδων ή της Πεντηκοστής. Αυτή την ημέρα ο αρχιερεύς προσέφερε δύο κινητούς άρτους ενώπιον του Κυρίου. Οι άρτοι αυτοί είχαν γίνει από τις απαρχές του θερισμού του σίτου, και ήταν ψημένοι με προζύμι. Γεγονότα που συνέβησαν σ’ αυτή την αξιοσημείωτη μέρα διανοίγουν τη σημασία της προσφοράς αυτών των δύο άρτων ενώπιον του Κυρίου. Η αφήγησις βρίσκεται στις Πράξεις κεφάλαιο 2, όπου διαβάζομε: ‘Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών. Και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν. Ήσαν δε κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν. Εξεπλήττοντο δε πάντες και εθαύμαζον, λέγοντες προς αλλήλους, Ιδού, πάντες ούτοι οι λαλούντες δεν είναι Γαλιλαίοι;’

¹¹ ‘Σταθείς δε ο Πέτρος μετά των ένδεκα, ύψωσε την φωνήν αυτού, και ελάλησε προς αυτούς, Τούτο είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ· “Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει.” Και με άλλους πολλούς λόγους διεμαρτύρετο και προέτρεπε. Εκείνοι λοιπόν μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού, εβαπτίσθησαν· και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρεις χιλιάδες ψυχαί.’

12. Πότε ο Πέτρος εχρησιμοποίησε το πρώτο κλειδί για τη Βασιλεία, και ποιο γεγονός απέδειξε ότι το κλειδί εχρησιμοποιήθηκε τότε;

¹² Μ’ αυτή την ομιλία ο Πέτρος έπεισε ένα πλήθος Ιουδαίων ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ο Χριστός. Το ότι εβαπτίσθησαν τρεις χιλιάδες αποδεικνύει ότι οι μαθηταί αυτοί αφιερώθηκαν στον Κύριο, και έτσι έλαβαν το πνεύμα και την ουράνια κλήσι, και γι’ αυτό ήταν στη γραμμή για μια θέσι στη Βασιλεία με τον Ιησού Χριστό, τον Κύριο. Στην περίπτωσι αυτή ο Πέτρος εχρησιμοποίησε το πρώτο κλειδί, της γνώσεως, για να ανοίξη τον ουράνιο δρόμο στους πιστούς Ιουδαίους. Ο Πέτρος είχε να χρησιμοποιήση και ένα άλλο κλειδί, για ν’ ανοίξη το δρόμο της Βασιλείας στους Εθνικούς. Πότε θα το χρησιμοποιούσε για να δείξη τη σημασία της εξεικονίσεως που εγίνετο με την προσφορά δύο κινητών άρτων από τον ιερέα ενώπιον του Κυρίου την ημέρα της Πεντηκοστής;—Ματθαίος 16:19.

13, 14. Πότε ο Πέτρος εχρησιμοποίησε το δεύτερο κλειδί της βασιλείας των ουρανών, και ποια γεγονότα αποδεικνύουν ότι αυτό εχρησιμοποιήθηκε στο σπίτι του Κορνηλίου;

¹³ Λίγον καιρό αργότερα ο Πέτρος προσεκλήθη στο σπίτι του Κορνηλίου στην Καισάρεια. Τότε ο Πέτρος βρισκόταν στο σπίτι του Σίμωνος του βυρσοδέψου στην Ιόππη. Ενώ επερίμενε να ετοιμασθή γεύμα, ο Πέτρος είδε ένα όραμα, είδε, δηλαδή, τον ουρανό ανοιγμένο και ένα σκεύος που κατέβαινε σ’ αυτόν σαν μεγάλο σεντόνι δεμένο από τις τέσσερες γωνίες, και που κατεβιβάζετο στη γη, μέσα στο οποίο υπήρχαν κάθε είδους τετράποδα της γης, και θηρία και ερπετά και πουλιά του αέρος. Και ήλθε μια φωνή στον Πέτρο που έλεγε ‘Σήκω, σφάξε και φάγε.’ Ο Πέτρος αποκρίθηκε, ‘Ποτέ δεν έφαγα κάτι ακάθαρτο.’ Τότε η φωνή τού μίλησε και του είπε, ‘Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα.’ Ενώ ο Πέτρος απορούσε τι εσήμαινε το όραμα αυτό, άνθρωποι από το σπίτι του Κορνηλίου ήλθαν στο σπίτι του Σίμωνος και ζήτησαν τον Πέτρο. Του είπαν ότι ο Κορνήλιος, ένας δίκαιος και ευσεβής άνθρωπος, που είχε καλή φήμη μεταξύ των Ιουδαίων, είχε επίσκεψι από έναν άγγελο. Ο άγγελος του είπε να στείλη και να προσκαλέση τον Πέτρο, και ν’ ακούση τα λόγια του.—Πράξεις 10.

¹⁴ Ο Πέτρος, με μερικούς Ιουδαίους, πήγε μαζί με τους ανθρώπους στο σπίτι του Κορνηλίου. Αφού εμπήκε στο σπίτι του Κορνηλίου, ο Πέτρος είπε ότι δεν ήταν νόμιμο για τους Ιουδαίους να μπαίνουν στα σπίτια των Εθνικών, αλλά ήταν βέβαιος ότι ο Κύριος είχε να κάμη με την πρόσκλησί του εκεί. Έπειτα εκήρυξε τον λόγον στη συναθροισμένη οικογένεια και τους φίλους του Κορνηλίου. Ενώ ο Πέτρος διεξήγε αυτή την πολύ αξιοσημείωτη οικιακή Γραφική μελέτη, το άγιο πνεύμα ήλθε επάνω σ’ αυτούς τους Εθνικούς πιστούς όπως είχε έλθει στους Ιουδαίους την Πεντηκοστή. Ο Πέτρος κατενόησε τώρα τη σημασία του οράματος που είχε δει στο σπίτι του Σίμωνος του βυρσοδέψου στην Ιόππη. Εζήτησε να βαπτισθούν εκείνοι επάνω στους οποίους είχε έλθει το πνεύμα. Στην περίπτωσι αυτή ο Πέτρος εχρησιμοποίησε το δεύτερο και τελευταίο κλειδί για να διανοίξη την ουράνια κλήσι στους Εθνικούς, Αυτό ήταν συνέχεια της εκχύσεως του πνεύματος που εκδηλώθηκε στην Πεντηκοστή όταν η ουράνια κλήσις διανοίχθηκε στους Ιουδαίους.

15. Θα ανεγνώριζε ο Ιεχωβά την προσφορά των δύο κινητών άρτων μετά τη χρησιμοποίησι από τον Πέτρο του δευτέρου κλειδιού της Βασιλείας;

¹⁵ Χωρίς αμφιβολία ο Ιουδαίος αρχιερεύς εξακολουθούσε να προσφέρη τους δύο κινητούς άρτους ενώπιον του Κυρίου, μη γνωρίζοντας ότι η σκιά είχε παρέλθει και η ουσία ήταν πλησίον. Κύριος ο Θεός, λοιπόν, δεν τους εδέχετο πλέον. Ενθυμούμεθα ότι οι κινητοί άρτοι εγίνοντο από τις απαρχές του θερισμού του σίτου και εψήνοντο με προζύμι, πράγμα που έδειχνε ότι οι κλητοί από τους Ιουδαίους και τους Εθνικούς δεν ήταν δίκαιοι αυτοί καθ’ εαυτούς, αλλά είχαν ανάγκη από τη δικαιοσύνη του Χριστού για να τους κάμη δεκτούς στον Ιεχωβά. Ήσαν «απαρχή τις των κτισμάτων αυτού» με την υιοθεσία των ως υιών του Θεού, αλλά ο Ιησούς ήταν πρωταρχικά η απαρχή.—Ιάκωβος 1:18.

16. Ποιος ήταν ο σκοπός της νέας διαθήκης;

¹⁶ Η νέα διαθήκη έλαβε κύρος με το πολύτιμο αίμα του Χριστού, και έγινε με τον σκοπό να ετοιμασθή λαός για το όνομα του Ιεχωβά· ήταν τώρα εν ενεργεία. Κάτω από τη διαθήκη του Νόμου δεν παρείχετο έλεος σ’ εκείνους που καταφρονούσαν τους νόμους της· ο ένοχος πέθαινε χωρίς έλεος με τη μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων. (Εβραίους 10:28) Σ’ αυτούς που λαμβάνονται στη νέα διαθήκη, δείχνεται έλεος· διότι είναι γραμμένο: «Θέλω δώσει τους νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί της καρδίας αυτών, . . . Θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών, και τας αμαρτίας αυτών, και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Εβραίους 8:10, 12) Κάτω από αυτή τη διαθήκη του ελέους ο Ιεχωβά θα παραγάγη ένα βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον. Αυτή η τιμή είχε προσφερθή στους Ισραηλίτες στο Χωρήβ.—Έξοδος 19:9.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣ

17. Μπορεί να αποδειχθή από τις Γραφές ότι η εορτή της σκηνοπηγίας εξεικόνιζε πράγματα που επρόκειτο να γίνουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα; Αν ναι, πώς;

¹⁷ Στο παρελθόν μερικοί σπουδασταί της Γραφής ενόμιζαν ότι η εορτή της σκηνοπηγίας εξεικόνιζε πράγματα που θα εγίνοντο στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού και γι’ αυτό δεν είχε κανένα ειδικό άγγελμα για κείνους που ακολουθούν τα ίχνη του Διδασκάλου τώρα. Ο απόστολος Παύλος είπε ότι ‘όσα συνέβαιναν στον Ισραήλ ήσαν τύποι και ήσαν για τη νουθεσία εκείνων που ζουν στο τέλος του κόσμου’. Επίσης ‘ο νόμος είχε σκιάν των μελλόντων αγαθών’. Η εορτή της σκηνοπηγίας ήταν μια μορφή του νόμου, η εικόνα δε αυτή είναι τώρα καιρός να κατανοηθή από εκείνους που είναι δραστήριοι μάρτυρες της Βασιλείας. Σημειώστε περαιτέρω τι ο ίδιος απόστολος είχε να πη για όσα εγράφησαν στους περασμένους καιρούς: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.»—1 Κορινθίους 10:11· Εβραίους 10:1· Ρωμαίους 15:4.

18, 19. Γιατί η εορτή της σκηνοπηγίας ήταν μια τόσο ευφρόσυνη ευκαιρία;

¹⁸ Η εορτή της σκηνοπηγίας έπρεπε ν’ αρχίζη πέντε ημέρες μετά την ημέρα του εξιλασμού, τον έβδομον Ιουδαϊκόν μήνα. Τον καιρόν αυτόν η παραγωγή των αγρών και των αμπέλων είχε συλλεγή. Ήταν η τελευταία εορτή του έτους, και ήταν μια ευφρόσυνη ευκαιρία για όλους· έχαιραν πολύ εξαιτίας της αγαθότητος του Κυρίου ο οποίος τους έδινε αφθονία για το χειμώνα που επλησίαζε. Όταν αυτός ο τύπος θα εκπληρωθή τελείως, θα υπάρχη μεγάλη ευτυχία σε όλους όσοι είχαν λάβει μέρος στην τελική περισυλλογή των «άλλων προβάτων» του Κυρίου. (Ιωάννης 10:16) Το ευαγγέλιον της Βασιλείας θα έχη κηρυχθή σε όλο τον κόσμο ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη, όπως διέταξε ο Ιησούς, και τότε θα έλθη ο χειμωνιάτικος καιρός της θλίψεως για τον παλαιό κόσμο του Σατανά. Τώρα είναι καιρός να φύγη κανείς από τον καταδικασμένο «Χριστιανισμό» και να εύρη καταφύγιο στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Φύγετε τώρα!

¹⁹ Όταν οι Ισραηλίτες επέστρεψαν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, έγιναν διευθετήσεις για να τηρηθή η εορτή της σκηνοπηγίας. Ο Έσδρας, ο ιερεύς, ανέγνωσε το νόμο στον συναθροισμένο λαό. Όταν έμαθαν για την εορτή της σκηνοπηγίας, και ότι δεν είχαν τηρήσει αυτή την εορτή όταν ήταν στην αιχμαλωσία, έκλαψαν. Ο Νεεμίας και ο Έσδρας και οι Λευίτες που εδίδασκαν το λαό, τους είπαν: ‘Η ημέρα αύτη είναι αγία εις Κύριον τον Θεόν σας· μη πενθείτε, μηδέ κλαίετε, αλλά υπάγετε, φάγετε παχέα, και πίετε γλυκάσματα· και μη λυπείσθε· διότι η χαρά του Κυρίου είναι η ισχύς σας.’—Νεεμία 8:8-10.

20-23. Με ποιον τρόπο φανερώνεται η διεκδίκησις του ονόματος του Ιεχωβά στις τρεις εορτές που διέταξε τον Ισραήλ να τηρή κάθε χρόνο;

²⁰ Οι τρεις εορτές που ο Ιεχωβά διέταξε τον Ισραήλ να τηρή κάθε χρόνο, είναι όλες συνδεδεμένες με τη διεκδίκησι του ονόματός του. Ο Σατανάς ήγειρε το ζήτημα της υπεροχής του Ιεχωβά. Αυτό σημαίνει ότι ο Σατανάς ενόμιζε ότι είχε μια καλύτερη μέθοδο πολιτείας με τα πλάσματα, πνευματικά και ανθρώπινα, από εκείνην που ο Ιεχωβά ανήγγειλε. Ο Ιεχωβά απαιτούσε απόλυτη υπακοή στους νόμους του, ακόμη και αν τα πλάσματά του δεν κατανοούσαν πλήρως γιατί ακριβώς ωρισμένοι νόμοι είχαν θεσπισθή και επιβληθή. Όλοι οι ευπειθείς θα ελάμβαναν, στον κατάλληλο καιρό, εκείνο που ήταν για το καλό τους. Οι αρχές της θείας κυβερνήσεως ήταν αδελφική αγάπη και συνεργασία. Όταν ο Θεός ερώτησε τον Κάιν πού ήταν ο αδελφός του, ο Κάιν απήντησε, «Μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» Ο Σατανάς είχε ήδη γεμίσει τη διάνοιά του με το δικό του πνεύμα ιδιοτέλειας και ανταγωνισμού. Ο Σατανάς ενόμιζε ότι η αρχή αυτή θα είχε καλύτερα αποτελέσματα από την οδό της αγάπης. Αποκτήστε όλα όσα μπορείτε, με οποιονδήποτε τρόπο μπορείτε, και κρατήστε όλα όσα αποκτάτε—αυτός είναι ο βασικός νόμος του Σατανά.

²¹ Ο πονηρός αυτός επροκάλεσε τον Ιεχωβά να θέση πλάσματα στη γη που θα παρέμεναν ευπειθή σ’ Αυτόν αν επετρέπετο στο Σατανά να τα εγγίση. Αυτό έγινε έκδηλο στην περίπτωσι του Ιώβ. Ο εχθρός είπε ότι η πιστότης του Ιώβ δεν ήταν γνησία, αλλά ήταν ιδιοτελής· ότι αυτός ελάτρευε τον Ιεχωβά διότι ο Ιεχωβά του έδινε ευημερία, και τον είχε περιφράξει έτσι που κανείς δεν θα μπορούσε να τον πλησιάση για να τον θέση σε πειρασμό ή να τον δοκιμάση. Επίτρεψέ με να τον εγγίσω, είπε ο πονηρός, και θα σε καταρασθή κατά πρόσωπον. Ο Σατανάς έλαβε την άδεια να πειράση τον Ιώβ, αλλά απέτυχε να τον απομακρύνη από τον Ιεχωβά.

²² Η πασχαλινή εορτή των αζύμων γινόταν στην αρχή του έτους, η δε εορτή της σκηνοπηγίας ήταν η τελευταία εορτή, γινόταν, δηλαδή, στο τέλος του έτους. (Έξοδος 12:2· 23:16) Η σφαγή του πασχαλίου αμνού και η προσφορά των απαρχών του θερισμού της κριθής εξεικόνιζε τον θάνατο και την ανάστασι του Χριστού του Κυρίου για την διεκδίκησι του ονόματος και της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Στην αρχή της Χριστιανικής εποχής, ο Χριστός ο Κύριος εσταυρώθηκε στις 14 του μηνός Νισάν (την ημέρα που εσφάζετο ο πασχάλιος αμνός) και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα, δηλαδή στις 16 του Νισάν, την ημέρα που ο αρχιερεύς προσέφερε τις απαρχές του θερισμού της κριθής. Πενήντα ημέρες αργότερα, στην Πεντηκοστή, ο Χριστός Ιησούς άρχισε να προσφέρη στον Θεό τα μέλη του σώματός του, που λαμβάνουν μέρος μαζί του στη διεκδίκησι του Θεού. Με τούτο βλέπομε ότι η σκιά εξακολούθησε ώσπου η πραγματικότης ήλθε «εν Χριστώ».—Κολοσσαείς 2:17.

²³ Η εορτή της σκηνοπηγίας ήταν η τελευταία εορτή του έτους, και γι’ αυτόν το λόγο ελέγετο ότι ετηρείτο στο τέλος του έτους. Η εορτή αυτή εξεικονίζει κατάλληλα την τελική συγκομιδή των «άλλων προβάτων» του Κυρίου, δείχνοντας ότι θα συναχθούν για την υποστήριξι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά πριν αρχίση ο χειμωνιάτικος καιρός του Αρμαγεδδώνος. Όταν θ’ αρχίση ο Αρμαγεδδών, θα είναι πολύ αργά για να γίνη οποιαδήποτε συγκομιδή. Τότε μερικοί θα λέγουν: «Παρήλθεν ο θερισμός, ετελείωσε το θέρος, και ημείς δεν εσώθημεν.» (Ιερεμίας 8:20) Στον Αρμαγεδδώνα ο Σατανάς θα παραστή μάρτυς της καταστροφής της οργανώσεώς του ορατής και αόρατης. Τότε θα ριφθή στην άβυσσο και θα σφραγισθή επί χίλια έτη, ώστε να μη απατά πλέον τα έθνη, ώσπου να συμπληρωθούν τα χίλια έτη.—Αποκάλυψις 20:3.