«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»

‘Μακάριοι οι Ελεήμονες—Αυτοί Θέλουσιν Ελεηθή’

Υπάρχει ένα ρητό, «Η αρετή είναι αυτή η ίδια αμοιβή.» Το ρητό αυτό είναι πολύ σωστό, διότι αυτός που είναι ενάρετος αποβλέποντας σε υλική ανταμοιβή δεν είναι πραγματικά ενάρετος. Εν τούτοις, ο Λόγος του Θεού μάς βεβαιώνει ότι ο Ιεχωβά Θεός επίσης αμείβει την αρετή, δηλαδή την καλωσύνη και τις καλές πράξεις. Πράγματι, ο απόστολος Παύλος δηλώνει ότι για να ευαρεστήσωμε τον Θεόν πρέπει να πιστεύωμε όχι μόνον ότι Αυτός υπάρχει, αλλά και ότι ανταμείβει εκείνους που Τον εκζητούν. (Εβρ. 11:6) Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ετόνισε αυτό το σημείο στην επί του Όρους Ομιλία του όταν είπε: «Μακάριοι οι ελεήμονες, διότι αυτοί θέλουσιν ελεηθή.»—Ματθ. 5:7.

Για πολλά άτομα η λέξις «έλεος» έχει μόνο τη νομική έννοια να μην απαιτούμε την πλήρη ποινή που απαιτεί η δικαιοσύνη. Έτσι η μετατροπή της θανατικής ποινής σε ισόβια δεσμά θεωρείται πράξις ελέους. Ο Λόγος του Θεού χρησιμοποιεί συχνά τη λέξι «έλεος» μ’ αυτή την έννοια. Αλλά η λέξις «έλεος» έχει επίσης και μια άλλη σημασία, δηλαδή την εκδήλωσι καλωσύνης ή συμπαθείας ενδιαφέροντος γι’ αυτούς που αξίζουν ή για τους ενδεείς, και μ’ αυτή την έννοια χρησιμοποιείται η λέξις «έλεος» τις περισσότερες φορές στη Γραφή, τόσο στις Εβραϊκές όσο και στις Ελληνικές Γραφές.

Όταν ο Ιησούς, σχετικά με την παραβολή του τού Καλού Σαμαρείτου, ρώτησε ποιος από αυτούς «έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς,» του απήντησαν, «Ο ποιήσας το έλεος εις αυτόν.» Προφανώς εδώ δεν επρόκειτο για μετριασμό της δικαιοσύνης με επιείκεια ή το να είναι κανείς συγχωρητικός, αλλά μάλλον για εκδήλωσι συμπαθείας σ’ ένα θύμα ατυχίας, στον άνθρωπο που είχε δαρή και ληστευθή. (Λουκ. 10:36, 37) Και έτσι επανηλειμμένως βρίσκομε στα Ευαγγέλια ότι τα θύματα ατυχημάτων ή άνθρωποι δυστυχείς ικέτευαν τον Ιησού να τους ελεήση, μη εννοώντας ότι έπρεπε να τους συγχωρήση, ότι έπρεπε να ζητήση λιγώτερη δικαιοσύνη απ’ αυτούς, αλλά μάλλον να τους ανακουφίση από τα βάσανά τους.

Δείχνει πράγματι ο Θεός έλεος σ’ εκείνους που είναι ελεήμονες; Τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν ότι εκείνο που λέγει ο Λόγος του Θεού γι’ αυτό είναι αλήθεια. Ένα χτυπητό παράδειγμα για το πώς ο Θεός έδειξε έλεος με την έννοια της συμπαθείας σε κάποιον που είχε εκδηλώσει αυτή την ιδιότητα φαίνεται από την Γραφική αφήγησι για την Ταβιθά ή Δορκάδα. Μας λέγει ότι αυτή «ήτο πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών» στους φτωχούς. Όταν συνέβη ν’ αρρωστήση και να πεθάνη, εκείνοι που είχαν ωφεληθή από τις ελεημοσύνες της, έστειλαν να φέρουν τον απόστολο Πέτρο. Αυτός, μέσω του αγίου Πνεύματος του Θεού, μπόρεσε να την ξαναφέρη στη ζωή—που ασφαλώς ήταν μεγάλο έλεος γι’ αυτήν.—Πράξ. 9:36-43.

Ένα άλλο παράδειγμα εφαρμογής των λόγων του Ιησού στο Ματθαίος 5:7 το βλέπομε στην περίπτωσι του Κορνηλίου, ενός Ρωμαίου αξιωματικού που ζούσε στην Καισάρεια. Ήταν ‘ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν και έκανε πολλές ελεημοσύνες στους Ιουδαίους και προσηύχετο συνεχώς στον Θεό.’ Ο Θεός έδειξε ενδιαφέρον γι’ αυτόν· απήντησε στις προσευχές του. Ο Θεός τον αντήμειψε για τις ελεημοσύνες που είχε κάμει με το να τον δεχθή να γίνη ο πρώτος Εθνικός προσήλυτος στην αληθινή Χριστιανοσύνη. Αυτό εσήμαινε ότι εφηρμόσθησαν σ’ αυτόν τα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού, ότι έγινε ένας αποκυηθείς υπό του πνεύματος ακόλουθος του Ιησού και ότι ετέθη ενώπιόν του η ελπίδα αιωνίας ζωής στους ουρανούς.—Πράξ. 10:1, 2, 42-48.

Ο Ιεχωβά Θεός στη μεγάλη του αγάπη, το ενδιαφέρον του και τη συμπάθειά του, κάνει τον ήλιο να λάμπη και τη βροχή να πέφτη στους αδίκους και στους δικαίους. Και «δια της χάριτος του Θεού» όχι μόνον ο Ιησούς «εγεύθη θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου,» αλλ’ ο Θεός προνόησε ώστε «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού και θέλουσι εξέλθει,» ‘οι δίκαιοι και οι άδικοι.’ (Εβρ. 2:9· Ιωάν. 5:28, 29· Πράξ. 24:15) Αλλά για να ωφεληθούν πλήρως από τις παρ’ αξίαν αγαθότητες του Θεού, για να εξακολουθούν να τις απολαμβάνουν, για να συνεχίζουν να είναι δέκται του ελέους του, πρέπει και τα άτομα επίσης να είναι ελεήμονα. Πρέπει να συνηθίσουν να εκδηλώνουν καλωσύνη ή συμπάθεια στους συνανθρώπους των.

Η παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα ερίφια, όπως βρίσκεται στο Ματθαίος 25:31-46 και η οποία εκπληρώνεται στις μέρες μας, τονίζει το ίδιο σημείο σχετικά με τη σπουδαιότητα του ελέους. Σ’ αυτήν ο Ιησούς λέγει για μερικούς, τους ομοίους με πρόβατα, που έδειξαν πολλή καλωσύνη και έλεος, που εξεδήλωσαν συμπάθεια σ’ αυτόν με το να φερθούν έτσι στους ‘αδελφούς’ του. Πώς αυτοί έδειξαν μια τέτοια ελεήμονα συμπάθεια; Με το να θρέψουν τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού όταν πεινούσαν, να τους ντύσουν όταν είχαν ανάγκη από ενδύματα, να τους επισκεφθούν όταν ήσαν ασθενείς και όταν ήσαν στη φυλακή. Επειδή έκαμαν όλα αυτά τα πράγματα, ο Ιησούς είπε ότι θα τους δειχθή καλωσύνη, εύνοια και ενδιαφέρον: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.» Και ιδιαίτερα θα τους δειχθή συμπάθεια με το να τους προστατεύση ο Θεός στην ημέρα της οργής του.

Επίσης μέσα στη Χριστιανική εκκλησία καθώς και μέσα στον οικογενειακό κύκλο του καθενός υπάρχουν ευκαιρίες να δείξη κανείς έλεος. Ίσως να υπάρχουν μερικοί απελπισμένοι, αποθαρρυμένοι, δειλοί ή ντροπαλοί. Το να ‘παρηγορή κανείς τους ολιγοψύχους’ είναι πραγματικά εκδήλωσις ελέους και αν το κάνη αυτό μπορεί κανείς να περιμένη ότι θα ελεηθή, διότι «η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει θέλει ποτισθή και αυτός.» (1 Θεσσ. 5:14· Παροιμ. 11:25) Βέβαια αυτές οι ελεημοσύνες δεν περιορίζονται μόνο σε πνευματικά πράγματα. Όπως δείχνει ο απόστολος Ιωάννης, οι Χριστιανοί πρέπει επίσης να εκδηλώνουν αγάπη με το να δίνουν υλικά πράγματα στους ενδεείς Χριστιανούς. Εσείς το κάνετε αυτό;—1 Ιωαν. 3:17, 18.

Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι πρόθυμοι να εκδηλώνουν έλεος ο ένας στον άλλον, και νουθετούνται να το κάνουν με χαρά. «Ο ελεών, ας ελέη εν ιλαρότητι,» έγραψε ο απόστολος Παύλος. Ναι, πρέπει να το κάνουν αυτό, «ουχί με λύπην, η εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Η εκδήλωσις ελέους με χαρά είναι έλεος, είναι καλωσύνη· αυτό μόνο του δείχνει συμπάθεια, γιατί κάνει την αποδοχή του ελέους πιο ευχάριστη. Μπορούμε να βοηθήσωμε έναν Χριστιανό που χρειάζεται πνευματική εποικοδόμησι ή που βρέθηκε σε υλική ανάγκη;—Ρωμ. 12:8· 2 Κορ. 9:7.

Εκτός του ότι λαμβάνομε έλεος από τον Ιεχωβά Θεό επειδή εκδηλώνομε έλεος, μπορούμε επίσης να ελπίζωμε ότι θα λάβωμε έλεος κι απ’ εκείνους στους οποίους εκδηλώσαμε έλεος, όταν βρεθούμε σε δύσκολες στιγμές. Αυτό υπονοείται με τα λόγια του Ιησού: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς.»—Λουκ. 6:38.

Μαζί με την εκδήλωσι συμπαθείας και καλωσύνης σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη, είτε πνευματικώς είτε υλικώς, το έλεός μας θα πρέπη, ασφαλώς, να περιλαμβάνη και το να είμεθα συγχωρητικοί. Έτσι σε μια από τις παραβολές του ο Ιησούς παρουσιάζει τον κύριο να λέγη σ’ ένα δούλο που του είχε χαρίσει ένα μεγάλο ποσόν που ώφειλε, αλλ’ ο οποίος ηρνείτο να χαρίση ένα μικρό χρέος που του ώφειλαν: «Δούλε πονηρέ, παν το χρέος εκείνο σοι αφήκα, επειδή με παρεκάλεσας· δεν έπρεπε και συ να ελεήσης τον σύνδουλόν σου, καθώς και εγώ σε ηλέησα;» Τελικά ο Ιησούς είπε: «Ούτω και ο Πατήρ ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού.» Γεγονότα που πρόκειται να λάβουν χώρα στο πολύ εγγύς μέλλον θ’ αποδείξουν αλάνθαστα ότι και στο σημείο αυτό, επίσης, εκείνο που λέγει η Γραφή είναι η αλήθεια.—Ματθ. 18:23-35.