Μην Παραλείπετε τον Έπαινον
ΠΟΣΟ μια λέξις επαίνου μπορεί να λαμπρύνη την ημέρα σας! Κάνει όλες τις προσπάθειές σας ν’ αξίζουν, και σας ενθαρρύνει να συνεχίσετε να κάνετε ό,τι είναι αξιέπαινο. Αξιόλογες ωφέλειες προέρχονται, όταν δεν παραλείπεται ο έπαινος.
Ο Ιησούς Χριστός ανεγνώρισε την αξία τού να δίδεται έπαινος, διότι σε μια παραβολή παρουσίασε τον εαυτό του ως τον κύριο ο οποίος επήνεσε τους δούλους του: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ.» (Ματθ. 25:21, 23) Ο Ιησούς δεν παρέλειπε να επαινέση τους ακολούθους του, όταν είχαν ενεργήσει καλά. Ούτε και ο Ιεχωβά Θεός παραλείπει τον έπαινο προς τους δούλους του που είναι άξιοι γι’ αυτόν. Στον ωρισμένο καιρό, λέγει η Αγία Γραφή, «Ο έπαινος θέλει γείνει εις έκαστον από του Θεού.»—1 Κορ. 4:5.
Οι πρώτοι Χριστιανοί, επίσης, επαινούσαν εκείνους που ήσαν άξιοι επαίνου, όπως ο απόστολος Παύλος δείχνει στην επιστολή του προς τους Κορινθίους: «Επέμψαμεν δε μετ’ αυτού [τον Τίτον] τον αδελφόν, του οποίου ο εν τω ευαγγελίω έπαινος γίνεται κατά πάσας τας εκκλησίας.» Ασφαλώς αυτές οι εκφράσεις επαίνου για το καλό έργο του μη κατονομαζομένου αδελφού ήσαν μια πηγή ενθαρρύνσεως γι’ αυτόν. Το αποτέλεσμα, χωρίς αμφιβολία, ήταν να τον κάμουν περισσότερο ζηλωτή στη διάδοσι των αγαθών νέων.—2 Κορ. 8:18.
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή, εν τούτοις, πόσο ισορροπημένος είναι ο λόγος του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα της εκφράσεως επαίνου. Μολονότι δείχνει την αξία του επαίνου σε ανθρώπους, είναι προσεκτικός στο να καταδικάση την κολακεία, η οποία είναι ψευδής, ανειλικρινής ή υπερβολικός έπαινος. Όπως ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: «Ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας, μάρτυς ο Θεός.» (1 Θεσ. 2:5) Επί πλέον, η Γραφή καταδικάζει τον έπαινο ενός ανθρώπου, ο οποίος γίνεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να του αποδίδωνται λατρευτικές τιμές. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν ο Βασιλεύς Ηρώδης εδέχθη τον έπαινο του λαού, ο οποίος έκραζε, «Θεού φωνή, και ουχί ανθρώπου», ο άγγελος του Ιεχωβά τον επάταξε, διότι δεν έδωκε την δόξα στον Θεό.—Πράξ. 12:22, 23.
Λατρευτικός αίνος είναι κατάλληλος μόνο για τον Θεό. Είναι κάτι που ο καθένας από μας ώφειλε να δίδη στον Θεό. Η Γραφή όχι μόνο περιέχει τέτοιον αίνο, αλλά και μας παρακινεί να ενωθούμε με τον χορό, ο οποίος ψάλλει: «Αινείτε τον Γιάχ, σεις λαοί!»—Ψαλμ. 148, 150, ΜΝΚ.
Ένας τέτοιος αίνος είναι ωφέλιμος και κατάλληλος· από το άλλο μέρος, υπερβολικός έπαινος ανθρώπων μπορεί ν’ αποβή επικίνδυνος. Αυτό εξεικονίσθηκε από το παράδειγμα του Αβεσσαλώμ, του ελκυστικού υιού του Δαβίδ. «Εις πάντα δε τον Ισραήλ δεν υπήρχεν άνθρωπος ούτω θαυμαζόμενος δια την ωραιότητα αυτού ως ο Αβεσσαλώμ», λέγει το εδάφιο. Όλος αυτός ο έπαινος, όμως, είχε κακά αποτελέσματα, διότι ο Αβεσσαλώμ έγινε υπερήφανος κι επεζήτησε να σφετερισθή τον θρόνο του πατρός του Δαβίδ. Αυτό είχε τρομερές συνέπειες, περιλαμβανομένου και του βιαίου θανάτου του Αβεσσαλώμ.—2 Σαμ. 14:25.
Είναι προφανές, επομένως, ότι ο έπαινος, ο οποίος δοξάζει κι εξυψώνει ένα άτομο, μπορεί να καταλήξη σε βλάβη, δυσαρεστεί δε τον Θεό. Εν τούτοις, ο φόβος μήπως δοξάσωμε ανθρώπους δεν πρέπει ν’ αποτελέση αιτία να παραλείπωμε τελείως τον έπαινο. Έχει και ο έπαινος τη θέσι του.
Ο κατάλληλος έπαινος είναι ενθαρρυντικός, διότι δίνει στο άτομο τη βεβαίωσι ότι αυτό που έγινε είναι ευπρόσδεκτο, ότι οι προσπάθειες που κατεβλήθησαν δεν πέρασαν απαρατήρητες ούτε ήσαν μάταιες. Από το άλλο μέρος, όταν ο έπαινος παραλείπεται, οι σχέσεις μεταξύ ατόμων δεν είναι τόσο θερμές και ευχάριστες όσο θα ήταν δυνατόν να είναι.
Αυτό είχε κάποτε παρατηρήσει ένας προσκεκλημένος σε δείπνο. Ύστερ’ από ένα εκλεκτό γεύμα είπε στον φίλο του ότι η σύζυγός του ήταν μια καλή μαγείρισσα. Ο οικοδεσπότης χαμογέλασε. «Βεβαίως», είπε, «το γνωρίζω, αλλά δεν της το λέγω.» Ίσως ο άνθρωπος αυτός ενόμιζε ότι μια λέξις επαίνου θα έκαμε τη σύζυγό του να υπερηφανευθή. Οποιαδήποτε και αν ήταν η αιτία, ο επισκέπτης παρετήρησε ότι οι σχέσεις σ’ εκείνο το σπίτι δεν ήσαν τόσο ευχάριστες όσο στα σπίτια όπου εκφράσεις εκτιμήσεως και επαίνου αποδίδονται στα μέλη της οικογενείας που είναι άξια επιδοκιμασίας.
Μια ικανή σύζυγος είναι αξία επαίνου, και το ότι πρέπει να τον λάβη υποδεικνύεται από την παροιμία: «Τα τέκνα αυτής σηκόνονται και μακαρίζουσιν αυτήν· ο ανήρ αυτής, και επαινεί αυτήν.» Η γνώσις του ότι τυγχάνει εκτιμήσεως καθιστά το έργο της ευκολώτερο και την βοηθεί να καταβάλλη ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες για να παρέχη ευχαρίστησι.—Παροιμ. 31:28.
Ο σύζυγος, επίσης, ανταποκρίνεται σε ειλικρινείς εκφράσεις επαίνου, είτε πρόκειται για μια αναφώνησι σχετικά με το καλό γυάλισμα που έκαμε στο αυτοκίνητο, είτε για την καλή υπηρεσία που προσέφερε τεμαχίζοντας το κρέας. Οι άνθρωποι αισθάνονται καλύτερα, όταν υπάρχη έπαινος. Αυτό ομοιάζει με το λιπαντικό έλαιο που κάνει τη μηχανή της ζωής να λειτουργή πιο ομαλά. Γι’ αυτό, μην παραλείπετε τον έντιμο έπαινο.
Τα τέκνα θα βελτιώνουν τη διαγωγή και την εργασία τους, όταν δέχωνται έπαινο. Πραγματικά, χρειάζονται πειθάρχησι, αλλά θα ωφεληθούν, επίσης, από τον έπαινο, όταν τους οφείλεται. Μια μητέρα, η οποία ήταν αναγκασμένη συχνά να επιβάλλη πειθαρχία στην κόρη της, διηγείται ότι κάποια μέρα η κόρη της ήταν ιδιαιτέρως καλή. «Εκείνη τη νύχτα», είπε, «αφού την ετακτοποίησα στο κρεββάτι και κατέβαινα τη σκάλα, άκουσα λυγμούς της. Γύρισα πίσω, και την είδα να έχη το κεφάλι της βυθισμένο μέσα στο μαξιλάρι. Ανάμεσα σε λυγμούς ερώτησε, ‘Μήπως δεν ήμουν ένα αρκετά καλό κορίτσι σήμερα;’ Η μητέρα παρεδέχθη ότι η ερώτησις της ήρθε σαν μια μαχαιριά. Έσπευδε πάντα να διορθώνη την κόρη της, αλλά τώρα, που το παιδί της είχε προσπαθήσει σκληρά να συμμορφωθή, το έβαλε στο κρεββάτι χωρίς μια λέξι εκτιμήσεως.
Εφόσον ο έπαινος σημαίνει τόσο πολλά, μη τον παραλείπετε. Να είσθε γενναιόφρονες όσον αφορά τον έπαινο. Και ειδικά, «Αινείτε τον Γιάχ· διότι είναι καλόν να ψάλλωμεν εις τον Θεόν ημών διότι είναι τερπνόν, η αίνεσις πρέπουσα.»—Ψαλμ. 147:1, ΜΝΚ.