να συμπεριφέρωνται σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας, για να τακτοποιήσουν αυτό το ζήτημα, έφυγαν για την Ιερουσαλήμ, για να παρουσιάσουν το ζήτημα στους αποστόλους και στους άλλους πρεσβυτέρους της εκκλησίας εκεί.—Πράξ. 15:1, 2.

Σ’ εκείνη την περίπτωσι, και οι δύο άνδρες έδωσαν μαρτυρία σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ο Ιεχωβά τούς είχε χρησιμοποιήσει για να διακηρύξουν τα «αγαθά νέα» σε απεριτμήτους Εθνικούς. Οι απόστολοι και οι άλλοι πρεσβύτεροι της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, βάσει όλης της μαρτυρίας που είχε δοθή και των ενδείξεων των Αγίων Γραφών, συνέταξαν μια επιστολή που έδειχνε ότι η περιτομή και η προσκόλλησι στον Μωσαϊκό νόμο δεν απαιτούντο από τους εξ Εθνών πιστούς. Η επιστολή εδήλωνε: «Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων και αίματος και πνικτού και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς θέλετε πράξει καλώς. Έρρωσθε.» Όταν ο Βαρνάβας και ο Παύλος έφεραν αυτή την επιστολή στην Αντιόχεια, η εκκλησία χάρηκε πολύ.—Πράξεις 15:3-31.

Ίσως μετά απ’ αυτό, ο Πέτρος επισκέφθηκε την εκκλησία της Αντιοχείας και συνανεστρέφετο ελεύθερα με τους απεριτμήτους εξ Εθνών πιστούς. Αλλά, κατόπιν, όταν ωρισμένοι Ιουδαίοι αδελφοί ήλθαν από την Ιερουσαλήμ, ο Πέτρος σταμάτησε να συναναστρέφεται με τους εξ Εθνών προσηλύτους και δαπανούσε τον χρόνο του αποκλειστικά με τους Ιουδαίους αδελφούς. Ακόμη και ο Βαρνάβας έχασε την ισορροπία του στο ζήτημα αυτό και έκανε το ίδιο πράγμα. Αλλά όλοι αντέδρασαν κατάλληλα όταν ο Παύλος επέπληξε τον Πέτρο, διασαφηνίζοντας πόσο εσφαλμένη ήταν μια τέτοια πορεία.—Γαλ. 2:11-14.

ΠΙΣΤΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ

Ένα άλλο πρόβλημα που ηγέρθη αφωρούσε τον Παύλο και τον Βαρνάβα προσωπικά. Ο Παύλος εσκέπτετο να επιστρέψη και να επισκεφθή τους αδελφούς τούς οποίους είχε συναντήσει στην πρώτη τους ιεραποστολική περιοδεία. Ωστόσο, επειδή ο Βαρνάβας επέμενε να πάρουν μαζί τον Μάρκο, οι δύο άνδρες χώρισαν ξαφνικά. Επειδή ο Μάρκος τούς είχε εγκαταλείψει την πρώτη φορά, ο Παύλος αμφέβαλε για την αξιοπιστία του και δεν τον ήθελε ως ταξιδιωτικό του σύντροφο. Έτσι, ο Βαρνάβας και ο Παύλος χώρισαν. Ο Βαρνάβας, συνοδευόμενος από τον Μάρκο, επέστρεψε στην Κύπρο. (Πράξ. 15:36-39) Προφανώς, ο Μάρκος εργάσθηκε πιστά με τον Βαρνάβα, διότι αργότερα και ο Παύλος παραδέχθηκε ότι ο Μάρκος ήταν ένας καλός σύντροφος. Στη δευτέρα επιστολή του προς τον Τιμόθεο, ο Παύλος έγραψε: «Τον Μάρκον παραλαβών φέρε μετά σου· διότι μοι είναι χρήσιμος εις την διακονίαν.» (2 Τιμ. 4:11) Έτσι, ο Βαρνάβας μαζί με τον Μάρκο, έκαναν θαυμάσιο έργο στην εποικοδόμησι των αδελφών στη νήσο Κύπρο και έκαναν επίσης νέους μαθητάς.

Μολονότι ο Βαρνάβας, όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, είχε αδυναμίες, έζησε σύμφωνα με την επωνυμία του «Υιός Παρηγορίας.» Έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην εποικοδόμησι και ενθάρρυνσι των αδελφών. Με την πιστή του υποστήριξι της αληθινής λατρείας, έθεσε το παράδειγμα του να ‘εμμένη κανείς με σταθερότητα καρδιάς εις τον Κύριο.’—Πράξ. 11:23.

Η Ψευδής Θρησκεία και ο Πόλεμος

ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ λάτρεις του Ιεχωβά Θεού αγωνίζονται να διατηρήσουν ειρήνη με τους συνανθρώπους των. Αυτό πρέπει ν’ αναμένωμε απ’ αυτούς, επειδή η ειρήνη είναι ένας καρπός του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22) Συμβαίνει τελείως το αντίθετο με την ψευδή θρησκεία, η οποία έχει αναμιχθή στις διαμάχες του κόσμου, ακόμη δε τις ενθαρρύνει. Οι θρησκευτικοί ηγέτες έχουν προσφέρει την πλήρη υποστήριξί τους και την ευλογία τους στην αιματοχυσία άλλων ανθρώπων στα πεδία των μαχών. Αυτό δεν είναι τίποτε καινούργιο. Στον καιρό των αρχαίων Αιγυπτίων, οι ειδωλολάτρες ιερείς ήσαν υποστηρικταί του πολέμου.

Ο Ε. Α. Γουάλις Μπαντζ γράφοντας για τους ιερείς του ψευδούς θεού Αμμών-Ρα δηλώνει: «Υπάρχει λόγος να σκεπτώμεθα ότι πολλές από τις μεγάλες Αιγυπτιακές επιδρομές στη Συρία και στην Νουβία έγιναν για να βρεθούν χρηματικά ποσά για τη διατήρησι των ναών, των λειτουργιών και των ιερέων του Αμμών-Ρα για τη δόξα και το γόητρο της Αιγύπτου. Τα δουλικά προσκυνήματα τα οποία οι βασιλείς Τούθμωσεις και οι Άμεν-χοτέπς, και οι Ραμσή απέδιδαν στον Αμμών-Ρα και τα πλουσιοπάροχα τους στα θυσιαστήριά του δείχνουν ότι οι ιερείς ήσαν εκείνοι οι οποίοι, στην πραγματικότητα, έκαναν τον πόλεμο και την ειρήνη.»—Οι Θεοί της Αιγύπτου, Τόμ. ΙΙ, σελ. 12.