Μήπως Προσκόπτετε Λόγω Ατελείας;

ΟΤΑΝ κάποιος λέγη ή κάνη κάτι που δεν το επιδοκιμάζετε​—κάτι που σας θίγει προσωπικά—​μήπως προσβάλλεσθε; Αν εκείνο το άτομο ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός, μήπως προσβάλλεσθε ακόμη περισσότερο, διότι ανεμένατε καλύτερα πράγματα απ’ αυτόν; Υπάρχουν πολλοί, που βρίσκονται σ’ αυτή τη θέσι, προσκόπτοντας στις ατέλειες των άλλων. Μπορεί μάλιστα να βρεθούν και απομακρυσμένοι από την υπηρεσία του Θεού. Είναι ορθή η αντίδρασης των αυτή;

Μπορεί να φρονούν ότι ένας Χριστιανός πρέπει να ξέρη να ενεργή καλύτερα απ’ εκείνο το άτομο. Μπορεί ν’ αναμένουν τελειότητα απ’ αυτόν, διότι ο Ιησούς μάς είπε ‘να είμεθα τέλειοι, καθώς και ο Πατήρ μας ο ουράνιος είναι τέλειος’ (Ματθ. 5:48) Αλλ’ α Ιησούς δεν ωμιλούσε για τελειότητα όσον αφορά τις διανοητικές και φυσικές ικανότητες, ούτε θεωρούσε την τελειότητα ως αναμαρτησία. Σ’ αυτή τη γη μόνον ο Αδάμ κι ο Χριστός είχαν αυτό το είδος της τελειότητος. Όπως καταδεικνύεται από τα προηγούμενα τούτου εδάφια, ο Ιησούς εννοούσε ότι πρέπει να είμεθα πιστοί, με υγιή και πλήρη καρδιά, όχι ευπρόσβλητοι, αλλά χαίροντας στο έλεος, όπως κάνει κι ο Ιεχωβά.

Οι Γραφές τονίζουν ότι κανένας ακόλουθος του Χριστού δεν είναι απηλλαγμένος από ατέλειες. Για ν’ αναφέρομε ένα παράδειγμα, ο Πέτρος ερώτησε: «Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου, θέλω συγχωρήσει αυτόν;» Προφανώς οι Χριστιανοί ημάρτανον προς αλλήλους τότε, διότι, αλλιώς, δεν θα έκανε ο Πέτρος αυτή την ερώτησι. Με την απάντησί του «εβδομηκοντάκις επτά», ο Ιησούς κατέδειξε, επίσης, ότι οι αδελφοί μας μπορεί ν’ αμαρτάνουν σ’ εμάς συχνά, κι εμείς σ’ αυτούς. (Ματθ. 18:21, 22) Πραγματικά, ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού, λέγει εμφατικά: «Εις πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα.» (Ιάκ. 3:2) Πού βρέθηκε ένας τόσο τέλειος άνθρωπος μεταξύ των τάξεων των Χριστιανών απ’ τον καιρό του θανάτου του Χριστού; Είσθε σεις τέλειος; Όχι, βέβαια. Ούτε κι ο αδελφός σας.

Εάν προσεβλήθητε, πολύ πιθανώς αυτό, στο οποίον προσκόπτετε, δεν είναι κανένα μεγάλο ηθικό παράπτωμα, διότι αν συνέβαινε αυτό, η Χριστιανική εκκλησία θα προέβαινε σε κάποια πειθαρχική ενέργεια εναντίον του παραβάτου. Όχι, ο λίθος προσκόμματός σας πιθανώς είναι κάποια προσωπική, μικρή πράξις, στην οποία υπήρχε η αντανάκλασις της σκέψεως ενός ατελούς ατόμου. Δεν ήταν ο Ιεχωβά ή ο Χριστός που υπεκίνησε το άλλο άτομο να κάμη ή να πη αυτό που σας προσέβαλε. Αλλ’ ίσως να περιωρίσατε τις σχέσεις σας με τον Θεό και τον Χριστό, επειδή δεν εξαπέλυσαν πυρ από τον ουρανό για να διορθώσουν τον πταίστη. Μπορεί​—χωρίς μάλιστα να έχετε επίγνωσι—να φρονήτε ότι δεν μπορείτε να ταυτίζεσθε με την οργάνωσι του Ιεχωβά, αν αυτού του είδους ατέλειες πρόκειται να γίνονται ανεκτές από τον Θεό. Αλλ’ είναι λογικό αυτό;

Τι θα εγίνετο αν οι άγγελοι φύλακες του επιγείου λαού του Ιεχωβά έλεγαν; ‘Ιεχωβά, εμείς δεν μπορούμε να συνταυτισθούμε μ’ αυτούς τους ατελείς άνδρες και γυναίκες, που χρησιμοποιείς στη γη για να κάνης το θέλημά σου. Ή αυτοί να φύγουν, ή εμείς’; Όχι, δεν μπορείτε να διανοηθήτε ότι οι άγγελοι λαμβάνουν αυτή τη στάσι, αλλά μήπως αυτή η στάσις δεν είναι εκείνη που λαμβάνετε σεις, αν προσκόπτετε στην ατέλεια του αδελφού σας;

Πραγματικά, είναι προς όφελος όλων μας το ότι ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος με τον λαό του. Αν επί μακρό διάστημα ηνέχθη τον κόσμο που του εναντιώνεται, μήπως πρέπει να είναι λιγότερο εύσπλαγχνος στους ατελείς άνδρες και γυναίκες, που προσπαθούν με ζήλο να πράξουν το θέλημά του; Ποτέ μη λησμονείτε την υπομονή και το έλεος, που επέδειξε σ’ εσάς ο Θεός, συγχωρώντας τη δική σας οφειλή αμαρτίας. Δεν ανήκει ακριβώς σ’ εσάς να μη χορηγήτε τη συγχώρησι στον αδελφό σας, για μια πολύ μικρότερη οφειλή, έτσι δεν είναι;​—Ματθ. 18:23-35.

Αντί να προσκόπτετε στην ατέλεια, μιμηθήτε τη συνετή πορεία των πιστών δούλων του Ιεχωβά στα παλαιότερα χρόνια. Όταν οι μαθηταί του Ιησού τον εγκατέλειψαν, αυτός δεν προσέκοψε. Ο Ιωάννης λέγει ότι ο Ιησούς «μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς.» (Ιωαν. 13:1) Όταν ο Ιωάννης κι ο Ιάκωβος άφησαν τη μητέρα τους να εκζητήση μια θέσι εύνοιας γι’ αυτούς στη Βασιλεία, οι άλλοι απόστολοι αγανάκτησαν, αλλά δεν προσέκοψαν γι’ αυτή την ατέλεια. Δεν απείλησαν ν’ αφήσουν τον Ιησού ή να χαλαρώσουν την υπηρεσία τους στον Θεό. Όταν ο Παύλος αρνήθηκε να παραλάβη μαζί του τον Μάρκο σε μια περιοδεία και προεκλήθη έξαψις θυμού μεταξύ του Παύλου και του Βαρνάβα, αυτοί δεν προσέκοψαν για την αμοιβαία έλλειψι αυτοκυριαρχίας. Μολονότι ανέλαβαν διαφόρους διορισμούς, παρέμειναν όλοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά. (Πράξ. 15:36-40) Ασφαλώς θα ήταν άδικο να υποστηριχθή ότι ο Ιησούς, οι απόστολοι, ο Βαρνάβας κι ο Μάρκος θα έπρεπε να παύσουν υπηρετώντας τον Θεό λόγω της ατελείας ή των δυσάρεστων πράξεων των αδελφών των. Όταν αντιμετωπίζετε παρόμοιες καταστάσεις, ακολουθήστε το παράδειγμά των.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας Χριστιανός έχει το δικαίωμα να θίγη εσάς ή οποιονδήποτε άλλον. Δεν το έχει, ούτε και το φαντάζεται αυτό. Γνωρίζει ότι ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Προσέχετε, μη καταφρονήσητε ένα των μικρών τούτων.» (Ματθ. 18:10) Πολύ πιθανώς ο αδελφός σας προσπαθεί ν’ ακολουθήση τη συμβουλή του Παύλου: «Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας, μηδέ να πίης οίνον, μηδέ να πράξης τι εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει.» (Ρωμ. 14:21) Δεν θα ενεργήση σκοπίμως για να προσκόψετε σεις. Γνωρίζει ότι πρέπει ν’ αγωνίζεται να έχη άφθονη αγάπη και διάκρισι ‘ώστε να είναι ειλικρινής και απρόσκοπος μέχρι της ημέρας του Χριστού’. (Φιλιππησ. 1:9, 10) Αυτός είναι ο τέλειος κανών στον οποίον αποβλέπει—και τον οποίον ποτέ δεν επιτυγχάνει πλήρως, εφόσον είναι μέσα στην ατελή σάρκα, όπως και σεις. Αν σεις κάνετε παραχωρήσεις στον εαυτό σας, γιατί να μην κάνετε και στους άλλους;

Πραγματικά, η ατέλεια του αδελφού σας είναι μια δοκιμασία της ιδικής σας αγάπης και αφοσιώσεως στον Ιεχωβά Θεό και στον Υιόν αυτού. Έχετε σκοπό να διεκδικήσετε τ’ όνομα και τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά ή μήπως τα δικά σας; Αν θέλετε ειλικρινά να υποστηρίξετε τ’ όνομα και τον λόγον του Θεού, δεν θα θεωρήσετε τα σφάλματα του αδελφού σας ως δικαιολογία για ν’ απέχετε από το ν’ αποδίδετε τις ευχές σας στον Θεό. Η ζωή σας εξαρτάται από τη συνέχισι της ταυτίσεώς σας με τον λαό του Ιεχωβά και τη συμμετοχή σας στην τελική μαρτυρία. (Εβρ. 10:25· Ματθ. 24:14) Ωστόσο, όμως, η απελευθέρωσις στον νέο κόσμο του Θεού εξαρτάται από τη συνέχισι της αγάπης σας στον Ιεχωβά με όλη σας την καρδιά και στον πλησίον σας ως τον εαυτό σας. Αυτή η αγάπη «δεν διαλογίζεται το κακόν.» (1 Κορ. 13:5) Η αγάπη θα σας φυλάξη από το να προσκόψετε στην ατέλεια. «Προ πάντων», λοιπόν, «έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.»​—1 Πέτρ. 4:8.